[Fic EXO] Listen to the RAIN

ลำดับตอนที่ #4 : Listen to the RAIN ',',',',' 3

∆ ( คูลิโอ้' ) 。

Listen to the RAIN

3

แพคฮยอนเลือกจะเดินกลับออกมาจากห้องพักของ EXO – M แล้วกลับไปยังห้องของ EXO – K เพราะไม่รู้ว่าตนเองจะอยู่ในห้องที่ชวนอึดอัดนั้นไปทำไมกัน ถึงเขาจะยิ้มได้ แต่ก็ไม่ว่าจะไม่อึดอัด เพียงแต่การแสดงอาการออกมาเพียงนิดเดียวว่ากำลังไม่พอใจก็จะโดนคนอื่นสังเกตเห็นแล้เอาแต่พะว่าพะวงกับเขาไปด้วย

เดินเข้ามาในห้องแล้วก็ทิ้งตัวล้มลงนอนกับพื้นห้องทันที

เปลือกตาปิดลงราวกับจะบอกให้สมองของเขาได้พักผ่อนบ้าง แต่คำพูดของเถาก็ยังวนเวียนอยู่ในสมองและคอยทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด

ทั้งที่เลือกจะยิ้มเพื่อให้ทุกคนสบายใจ แต่กลับเป็นเขาเองที่เจ็บปวดอยู่เพียงลำพัง

“พยอนแพคฮยอน...”

เจ้าของชื่อได้แต่เอ่ยเรียกชื่อของตนเองให้มันดังก้องอยู่ในห้องเงียบๆ เพราะไม่รู้เลยว่าตัวตนของตนเองนั้นมันอยู่ที่ตรงไหน

เด็กหนุ่มเลือกใช้แขนก่ายปิดตาทั้งสองเข้า และปล่อยให้น้ำตาค่อยๆ ไหลซึมจากหางตา

“แพคฮยอนอ่า...”

เสียงทุ้มที่เรียกอยู่นั้นทำให้คนที่กำลังจะหลับตื่นขึ้นมาทันที แพคฮยอนให้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาแล้วพยายามลุกนั่งโดยไม่ให้อีกฝ่ายเห็นหน้าของเขา แม้จะแปลกใจที่ชานยอลปลีกตัวออกมาจากคนรักตัวจริง แต่แพคฮยอนก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป

คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวหมายจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน แต่ก็โดนมือคู่เดิมรั้งเอาไว้ ออกแรงเพียงนิดเดียวก็ดึงให้ร่างของแพคฮอยนตกเข้าไปสู่อ้อมกอดของคนตัวสูงกว่าอย่างง่ายดาย

“แพคฮยอนจะไปไหน? ขอฉันกอดหน่อยซิ” เสียงอ้อนๆ จากชานยอลทำให้แพคฮยอนพรูลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะพยายามดึงแขนที่กอดแน่นของชานยอลออก

“ไปอ้อนพี่คริสของแกดิ” แพคฮยอนสวนกลับอย่างไม่เกรงใจ แต่นั้นก็ทำให้อ้อมกอดของชานยอลรัดแน่นยิ่งกว่าเดิม ริมฝีปากนุ่มซุกไซร้ท้ายทอยของแพคฮยอนโดนไม่สนใจการต่อต้านจากคนตัวเล็ก “ปล่อยนะ ชานยอล! ฉันบอกให้ปล่อยยังไงเล่า ปาร์ค ชานยอล!!”

“ตะโกนไปเลย!!” ชานยอลพลิกตัวของแพคฮยอนมาอย่างเหลืออด มือทั้งสองข้างบีบต้นแขนเล็กราวกับจะให้มันแหลกคามือ ดวงตาที่จับจ้องคล้ายจะกลืนกินร่างของแพคฮยอนให้สูญหายไปในพริบตา “ทุกคนออกไปซื้อของหมดแล้ว เหลือแค่ผมกับพี่แค่ 2 คนเท่านั้นแหละ!!”

ลมหายใจของแพคฮยอนสะดุดลง เปิดโอกาสให้คนตัวสูงได้ก้มกดริมฝีปากนุ่มโดยไม่ได้ขออนุญาต ร่างเล็กในอ้อมแขนพยายามดิ้นและปฎิเสธทุกอย่างจนชานยอลหยุดชะงัก

“จะดิ้นทำไมเล่า!!” ชานยอลเหวี่ยงคนตัวเล็กจนเกือบกระแทกกับผนังห้อง แต่เขาก็ยังรั้งร่างของแพคฮยอนเอาไว้ได้ทัน

แพคฮยอนกำหมัดแน่น แต่เพราะข้อศอกทั้งสองข้างถูกจับเอาไว้ เขาจึงไม่สามารถทำอะไรผู้ชายตรงหน้านี้ได้เลย

“ทำไมฉันจะดิ้นไม่ได้ ฉันไม่ได้เป็นของเล่นของแกนะ ปาร์ค ชานยอล” แพคฮยอนพยายามดึงแขนของตัวเองออก แต่ยิ่งพยายาม มือของชานยอลก็ยิ่งจับแขนของเขาเอาไว้จนขยับไม่ได้ ความอดทนของคนตัวเล็กแทบไม่เหลืออีกต่อไป “โธ่เว้ย!! ฉันบอกให้ปล่อย!!”

“ปล่อยให้ไปอยู่กับอาเถาหรอ? ฉันไม่ปล่อยไปหรอก!!” ชานยอลบีบข้อศอกจนแพคฮยอนอยากจะร้อง แต่คนตัวเล็กก็ได้แต่กลั้นใจเอาไว้และเขย่งเท้าตามแรงเขย่าของคนตัวสูงเพื่อลดอาการเจ็บปวด

“แล้วเกี่ยวอะไรกับเถาด้วยล่ะ!?” แพคฮยอนงุนงงกับคำถามของชานยอลไม่น้อย

 “แพคฮยอนชอบมันไม่ใช่หรอ?” ชานยอลถามกลับ แพคฮยอนพ่นลมหายใจอย่างไม่ใส่ใจแล้วถามกลับ “ฉันจะชอบใครมันเกี่ยวอะไรกับชานยอลด้วย? เราไม่ได้เป็นอะไรกัน? เราก็แค่..อื้อ!”

เสียงของแพคฮยอนหยุดลงอีกครั้งด้วยรสจูบที่เต็มไปด้วยความโทสะของคนที่ไม่เคยใส่ใจต่อความรู้สึกของใคร เรียวลิ้นร้อนลากไซร้ไปทั่วโพรงปากอย่างชำนาญ มือข้างหนึ่งจับท้ายทอยให้เงยรับจูบโดยไม่สามารถปฎิเสธได้อีก อีกข้างก็ลากไล้เข้าไปในเสื้อยืดแขนยาว สัมผัสหน้าท้องแบนราบและสอดเข้าไปในกางเกงวอร์มอย่างเคยชิน

แพคฮยอนพยายามดันอีกฝ่ายออก แต่มือร้อนกลับช่วงชิงกำลังต่อต้านทั้งหมดของแพคฮยอนไปจนหมด

เรี่ยวแรงถูกบั่นทอนด้วยสัมผัสวาบหวามที่ชายหนุ่มไม่เคยปฎิเสธได้ ลมหายใจถูกริดรอนด้วยจูบอันรุนแรงเหมือนอิสรภาพของกายที่ถูกจำกัดไว้ในการสัมผัสเพียงไม่กี่ครั้ง

ชานยอลปล่อยให้แพคฮยอนทรุดฮวบลงกับพื้น แล้วจึงก้มมองคนที่อยู่ต่ำกว่าอย่างคุกคาม

“พยอนแพคฮยอน นายเป็นของฉันคนเดียว”

ดวงตาแข็งกร้าวเปลี่ยนเป็นความวูบไหวตามอารมณ์ในร่างกายที่ปะทุขึ้น ริมฝีปากบวมเพราะถูกดูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็คงไม่เท่ากับหัวใจที่ถูกเหยียบย่ำจนแทบไม่เหลือสิ่งใดให้ภูมิใจ

แต่ต่อให้เจ็บเจียนตาย คนที่จะไม่ได้เห็นน้ำตาของเขาคือ ปาร์ค ชานยอล

สมาชิกวง EXO นั่งล้อมวงกินเนื้อย่างกันอย่างสนุกสนาน ถึงแม้ในห้องจะควันโขม่งจนเกือบทำให้เครื่องตรวจจับควันที่โดนกระดาษแปะทับไว้ร่ำๆ จะร้องขึ้นมา แต่ทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งรอบข้าง กลุ่มเด็กมุ่งมั่นกับการกินหมูสามชั้นจนเหล่าพี่ๆ ต้องกุมขมับ

“เซฮุน จงอิน...ระวังโดนสั่งลดน้ำหนักนะ” มินซอกเตือนน้องทั้งสอง แต่ก็ทำให้สองคนนั้นชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะโกยทุกอย่างเข้าท้องอย่างไม่เหลือคราบของไอดอลชื่อดังเลย

“แพคฮยอนกินบ้างซิ” เสียงที่ดังขึ้นและคนที่ถูกเรียกทำให้อีกสองคนหันมองตามทันที

เถากำลังคีบหมูสามชั้นวางลงกับจานของแพคฮยอนที่เหมือนจะไม่ได้ใส่อะไรมาตั้งแต่แรก คนตัวเล็กทำท่าจะขยับจานหนี แต่พอเหลือบเห็นว่ามีคนอื่นมองอยู่จึงจำใจรับกมูสามชั้นร้อนๆ มาวางลงที่จานของตนเอง แม้ว่าจะไม่มีความรู้สึกอยากอาหารเลย

“เอาแต่คีบให้คนอื่น อาเถาก็กินบ้างดิ เห็นแต่ปิ้งๆ แล้วก็โดนสองคนนั้นแย่งไป” คยองซูที่นั่งติดกับแพคฮยอนก็ทักคนที่ทำหน้าที่ปิ้งย่าง แต่ยังไม่ได้กินอะไรซักอย่าง

“พี่ใส่ความพวกเราได้ยังไงอ่ะ? ฉันกับเซฮุนกินไปนิดเดียวเอง” จงอินแย้งทั้งที่ยังคาบเนื้อหมูอยู่เต็มปาก

เถาหัวเราะแล้วโบกมือปฎิเสธ

“กินแล้วๆ ให้จงอินกับเซฮุนกินไปเถอะ”

แต่ก่อนที่เถาจะใช้ตะเกียบคีบหมูสามชั้นขึ้นเตาอีกรอบ คนที่น่าจะนั่งเป็นแกนนำในอีกเตากลับนั่งลงด้านข้างและยืดตะเกียบของเถาไปก่อน

“เดี๋ยวผมบริการให้เอง” ชานยอลพูดอย่างกระตือรือร้นแล้วเบียดเถาที่นั่งตรงข้ามแพคฮยอนให้ขยับไปอีก 1 ที่นั่ง

“นั่นจะไปช่วยบริการหรือจะช่วยป่วน?” คริสแซวคนรักทำให้ชานยอลหัวเราะรวน ก่อนจะยืดอกอย่างภาคภูมิใจ “ด้วยเกียรติของปาร์ค ชานยอลเลยนะ รับรองว่าไม่มีไหม้”

“แกคงทำไหม้ตั้งแต่ชิ้นแรกที่เอาลง”แพคฮยอนส่วนกลับทันที ก่อนจะยัดชิ้นเนื้อเข้าปากอย่างไม่กลัวร้อน แต่กลับไม่มองชานยอลที่นั่งอยู่ตรงข้ามเลยซักนิด

เถาลอบมองคนทั้งสองแล้วก็ถอนหายใจ แล้วจึงลุกขึ้นยืน

“อ้าว? อิ่มแล้วหรอ?” จงแดถามขึ้น เถาก็พยักหน้ารับ “อื้ม เดี๋ยวไปเดินย่อซะหน่อย”

ถึงแม้ว่าในท้องของเถาจะมีแต่น้ำย่อยที่เริ่มสลายเนื้อเยื่อกระเพาะอาหาร แต่เขาก็คงกินอะไรไม่ลง สภาพที่ชวนอึดอัดใจอย่างนี้กลัวว่ากินลงไปแล้วจะต้องขย้อนออกมา ทำให้เขาเลือกจะไม่กินอะไรลงไปเลยดีกว่า

“จะไปไหน?” แพคฮยอนถามขึ้นแล้วยัดหมุอีกชิ้นเข้าปาก แล้วดื่มน้ำอัดลมพรวดเดียวอย่างเร่งรีบ

“แถวนี้แหละ” เพราะไม่รู้ว่าจะเดินไปที่ไหน เถาจึงตอบส่งๆ ไป

แพคฮยอนลุกขึ้นยืนแล้วเดินอ้อมไปหาเถา “ไปด้วยดิ”

คำพูดเหมือนว่ากำลังจะขออนุญาต แต่สายตาที่ส่งมาให้คนตัวสูงราวกับบังคับให้ตอบตกลงเท่านั้น

“อยากมาก็มาซิ” เถาตอบรับอย่างจำยอม แล้วเดินออกจากห้องพักไป โดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของความเป็นห่วงและโกรธแค้นจากสองคนในห้องเลย

[TBC]

อาเจ้นบอกว่า “จริงแล้วๆ ในเรื่องนี้ใครร้ายที่สุดล่ะเนี้ย *อาเจ้นค๊าบบบบ เพราะมันแต่ง 5555* ไปล่ะ ตั้งแต่ดูสเปนจบยังไม่ได้นอนเลย เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ อยากให้วันหนึ่งมี 30 ชั่วโมง!! ”