คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Listen to the RAIN ',',',',' 2
Listen to the RAIN
2
หากหัวใจยังคงมอบความรักให้กับคนที่ไม่เคยเห็นค่ามัน
มันก็คงจะเจ็บปวดอยู่อย่างนี้ตลอดไป
สองเท้าก้าวเดินไปข้างหน้า แม้ว่าหัวใจจะสั่งให้เดินถอยหลังออกจากสถานที่แห่งนี้ แต่มันก็ทำไม่ได้ เพราะส่วนหนึ่งของหัวใจก็ยังอยากจะเจอผู้คนที่ยิ้มแย้มให้ทุกครั้ง ผู้คนที่เอ็นดูเด็กหนุ่มจากต่างแดนเหมือนน้องชายแท้ๆ ความสุขที่ได้รับความใส่ใจจากทุกคนยังทำให้เขาโหยหาการกลับมา
“คิดอะไรอยู่น่ะ?” คริสชะโงกหน้ามาถามคนที่เงียบตั้งแต่ออกมาจากสนามบิน ระยะที่ใกล้จนแทบรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของคนตรงหน้าทำให้เถาเลือกจะเอนตัวออกห่างแล้วส่ายศีรษะปฎิเสธ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่คิดไปเรื่อยเปื่อย” เถาตอบแล้วเร่งฝีเท้าให้ตามลู่ฮานจนทัน
เถารู้ดีว่าที่เกาหลีไม่ต้องเซอร์วิสแฟนเหมือนที่จีน
ที่นี่ไม่มีที่สำหรับตัวสำรองอย่างเขา เพราะคนที่ครอบครองหัวใจของคริสอยู่ที่นี่แล้ว
“ไม่สบายหรอ?” ลู่ฮานที่เห็นหน้าซีดๆ ของน้องเล็กก็ถามขึ้น แต่เถาก็ส่ายศีรษะปฎิเสธเช่นเดียวกัน ก่อนที่เจ้าตัวจะดึงเอาหูฟังออกมาจากกระเป๋าและเสียบมันเข้ากับหูทั้งสองข้างราวกับจะบอกคนอื่นว่าห้ามยุ่งกับฮวาง จื่อ เถา
ลู่ฮานเหลือบมองคนตัวสูงที่อยู่ข้างหลังซึ่งมองตามเด็กหนุ่มตัวสูงที่เริ่มสร้างโลกของตนเองแล้วก็ส่ายศีรษะอย่างเอือมระอา
ใครๆ ก็รู้ว่าเถาคิดยังไงกับหัวหน้าวง แต่มีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่ไม่ยอมรับมัน
ทันทีที่ห้องพักของ EXO – M เปิดออก น้องเล็กก็กลุ่มก็เดินแทรกทุกคนเข้าไปยังห้องนอน วางกระเป๋าใบใหญ่ลงกับพื้นห้องแล้วปีนขึ้นเตียงชั้นบนซึ่งเป็นที่นอนประจำของตนเองอย่างไม่รีรอ ทิ้งตัวลงกับที่นอนกลิ่นเดิมและหมอนใบเหี่ยวๆ พร้อมหลับตาพริ้ม
เสียงเพลงภาษาบ้านเกิดยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท และมีเสียงหนึ่งที่แทรกเข้ามา แต่เถาก็เลือกจะไม่ใส่ใจมัน
我送你離開 千里之外 你無聲黑白
沈默年代 或許不該 太遙遠的相愛
我送你離開 天涯之外 你是否還在
琴聲何來 生死難猜 用一生 去等待
ฉันปล่อยเธอไปไกลถึงพันลี้ ภาพเธอในใจของฉัน กลายเป็นอดีตไปแล้ว
ช่วงเวลาเงียบเหงาอ้างว้าง ช่างผ่านไปอย่างยากลำบาก เพราะความรักหลุดลอยไปไกล เกินใจจะไขว่คว้า
ฉันปล่อยเธอไปไกลถึงสุดขอบฟ้า เธออยู่ที่นั่นใช่ไหม?
เสียงเพลงนี้มันมาจากที่ใดนะ มันคาดคะเนไม่ได้ ว่าจะใช้เวลาทั้งชีวิตไปกับการรอคอย
*เพลง Faraway โดย Jay Chou
“เถา! ไปหาพวกนั้นก่อนไหม?”
รุ่นพี่ตัวเล็กปีนบันไดขึ้นมาและดึงหูฟังของเถาออก ส่งรอยยิ้มกว้างรบกวนน้องเล็กที่อยู่ในโลกส่วนตัว
เถาส่ายศีรษะเบาๆ แล้วหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบกับหูอย่างเดิม
“ไม่ไปหรอกครับ เหนื่อยแล้วก็ง่วงมากด้วย”
ได้ยินอย่างนั้นมินซอกก็พยักหน้ารับและปีนลงจากเตียง เดินไปสมทบกับคนอื่นที่รออยู่ห้องนั่งเล่นด้านนอก เลย์พยักเพยิดไปยังคนที่ยังไม่ลุกจากเตียง
“เถาบอกว่าง่วงก็เลยไม่ไป ให้นอนซักงีบเดี๋ยวก็คงกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม” แม้จะรู้สาเหตุที่ทำให้น้องเล็กของกลุ่มแสดงอาการเซื่องซึมออกมา แต่มินซอกก็เล่ยงจะบอกกับหัวหน้าวงที่ยืนฟังอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
“ไม่สบายรึเปล่า? ฉันก็เห็นว่าเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ลงจากเครื่องแล้วนะ เมาเครื่อง หรือเจ็ทแลค?” หัวหน้าวงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง มินซอกก็ส่ายศีรษะแล้วดันคนตัวสูงให้ออกเดิน
“ให้อาเถานอนไปเถอะ พี่ไม่ต้องสนใจหรอกน่า อาเถามันพยายามจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่” มินซอกเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด “พี่คิดถึงชานยอลไม่ใช่หรอ? รีบๆ ไปเลย”
เมื่อได้ยินชื่อของคนรัก คริสก็เลิกสนใจน้องเล็กที่นอนอยู่และสวมรองเท้าอย่างรวดเร็ว พลางออกเดินโดยไม่ต้องให้มินซอกออกแรงอีก มินซอกหันมองเลย์ที่ยืนรั้งท้ายกลุ่มแล้วส่ายศีรษะเบาๆ
เสียงกรีดร้องและเรียกชื่อของบรรดาแฟนคลับเรียกรอยยิ้มและการทักทายจากเด็กหนุ่มทั้งหกคนได้เป็นอย่างดี จนกระทั่งพวกเขาเดินเข้ามาในบริษัทรอยยิ้มเหล่านั้นก็หุบลงแทบทันที ท่าทางขี้เล่นแทนที่ด้วยความเคร่งขรึม สายตาของไมตรีเปลี่ยนเป็นความเหนื่อยล้าที่ไม่อาจหาคำใดมาอธิบายได้
ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องซ้อมของตนเอง สมาชิกวง EXO –K ก็อ้าปากค้าง ก่อนที่คนตัวสูงที่สุดในวงจะเอ่ยขึ้น
“พี่คริส!!!”
ชานยอลถลาเข้าไปกอดหัวหน้าวง EXO – M เป็นคนแรก แล้วตามด้วยน้องเล็กของ EXO – K ที่กอดลู่ฮานเอาไว้ด้วยความยินดี
“มาเร็วกว่ากำหนดนี่หว่า” จงอินเอ่ยขึ้นแล้วเนียนไปกอดเซฮุนและลู่ฮานอีกคน คยองซูนึกสนุกด้วยจึงยกมือเตรียมจะวาดแขนกอด มินซอกที่รออยู่แล้วก็เบี่ยงตัวแล้วกอดคนไซส์เดียวกันทันที
“งงอ่าดิ.. “มินซอกหลุดหัวเราะกับหน้าเอ๋อๆ ของคยองซู เลย์เห็นแล้วก็เดินเข้าไปตบไหล่เป็นเชิงให้กำลังใจ “โดนแกล้งอีกแล้วล่ะ”
รอยยิ้มของความยินดี และอ้อมกอดของความคิดถึงทำให้สมาชิกของ EXO หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
“อาเถาหายไปไหน?” เสียงของเด็กนุ่มที่นั่งจัดของที่ได้รับจากแฟนคลับเอ่ยถามขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนและกอดแขนของเลย์ที่อยู่ใกล้ ท่าทางอ้อนๆ แบบนั้นทำให้เลย์แทบหลุดขำ
“เถาง่วงนอนก็เลยไม่ได้มาด้วย เดี๋ยวกลับที่พักค่อยไปหาก็ได้” เลย์ตอบกลับ แพคฮยอนจึงพยักหน้ารับแล้วเดินไปกอดจงแด ตามด้วยแทรกตัวเล็กๆ เข้าไปกอดลู่ฮาน หอมแก้มมินซอกให้คนที่มีฉายา เปาหมื่น เหวอไปชั่วขณะ ก่อนจะหยุดที่คริส
แพคฮยอนยกมือขึ้นจับคางตนเองอย่างครุ่นคิด
“ไม่ดีกว่า พี่เป็นแฟนกับชานยอลอยู่แล้ว กอดของกันและกันก็น่าจะเพียงพอแล้ว” คนตัวเล็กพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดจะยียวน ก่อนจะยักคิ้วให้กับทั้งสองคนที่ดูงุนงงไปชั่วขณะ แล้วจึงหันไปกอดแขนมินซอกอีกที “ไปหาของอร่อยๆ กินกันเถอะ!!!”
“จะไปไหน? พรุ่งนี้ก็ยังมีงานต่อ แล้วไหนจะอาเถาอีก กลับไปหาอาเถาก่อนซิ” จุนมยอนแทบจะให้ลำกระดาษในมือตัวเองเคาะหัวแพคฮยอน
แพคฮยอนไหวไหล่ราวกับไม่ใส่ใจ “อาเถาอ่อนแอจังเลยนะ แค่นั่งเครื่องบินกลับเกาหลีเอง”
สมาชิก EXO – M ต่างเหลือบมองกันราวกับรู้คำตอบของประโยคบอกเล่าเหล่านั้นเป็นอย่างดี
“งั้นก็กลับไปหาอาเถากัน!” แพคฮยอนพูดขึ้นอย่างร่าเริง โดยไม่เหลือบมองคนตัวสูงที่ยืนอยู่เบื้องหลังเลย
ไม่มีใครรู้ว่ารอยยิ้มที่แสนร่าเริงของแพคฮยอนนั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตาของความเจ็บปวด
ต่อให้รักแค่ไหน เมื่อตัวจริงมา เขาก็คงเป็นได้เพียงเพื่อนร่วมวง
เสียงเพลงที่ค่อยๆ ดังขึ้นในโสตประสาทปลุกให้ความมืดมิดในยามหลับกลายเป็นสีดำสลัว ร่างกายเริ่มรับรู้ถึงสิ่งต่างๆ รอบกาย อุณหภูมิห้องที่ลดลงจนรู้สึกหนาวทำให้เขาควานหาผ้าห่ม แต่ก็ไม่เจอ จนต้องลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่งด้วยความหงุดหงิด
“อาเถาตื่นแล้ว!!” เสียงร้องทักทำให้เถาจำใจต้องลืมตาขึ้น แล้วก็พบว่าห้องพักที่เงียบเหงาเต็มไปด้วยสมาชิกของวง EXO และคนที่เรียกเขาอยู่นั้นคือคนตัวเล็กตัวป่วนประจำ EXO – K
“มีอะไรหรอแพคฮยอน?” เถาถามกลับเพราะยังไม่ตื่นดี ก่อนจะควานหาผ้าห่มแล้วก็แพคฮยอนก็ยกผ้าห่มลายหมีแพนด้าขึ้นมา
“หาอยู่ใช่ป่ะ? ฉันไม่ให้หรอก” พูดแล้วก็ยังแลบลิ้นให้ เถาถอนหายใจยาว แล้วล้มตัวลงนอน “ไม่เอาก็ได้”
“อย่าแกล้งกันซิ” คริสเดินเข้ามาแล้วดึงผ้าห่มในมือของแพคฮยอนส่งคืนให้เถา คนที่นอนอยู่ขยับปากขอบคุณเบาๆ แล้วพลิกตัวหันหลังให้กับทั้งสองคน
“ไม่ได้แกล้งซะหน่อย แต่ถ้าเถานอนอย่างนี้คนอื่นก็ไม่ได้ออกไปกินของอร่อยๆ ด้วยกันซิ.. ตื่นขึ้นมาได้แล้วอาเถา!!” แพคฮยอนส่งเสียงเรียกอย่างน่ารำคาญจนเถาต้องยกมือปิดหูของตนเอง คริสเห็นแล้วก็ส่ายศีรษะอย่างเอือมระอา
“อยากกินก็ออกไปกินเลย! ฉันไม่ไปกินหรอก!!” แล้วเถาก็โพล่งขึ้นอย่างเหลืออด คราวนี้กลับเป็นฝ่ายของสองคนที่อยู่ด้านล่างต้องหันมองเด็กหนุ่มเป็นสายตาเดียว
“อาเถาไม่สบายมากหรอ?” แพคฮยอนถามขึ้น เอื้อมมือไปเกาะเตียงชั้นสองแล้วเขย่ง เอื้อมไปวางมือลงกับหน้าผากของคนที่นอนอยู่ แต่ดูเหมือนว่าอุณหภูมิในร่างกายก็ยังเป็นปกติ
“มีอะไรกันหรอ?” ชานยอลเดินเข้ามาถาม พลางมองแพคฮยอนที่ดูเหมือนกำลังจะปีนขึ้นเตียงของน้องเล็กของ EXO – M
“ไม่มีอะไรหรอก แกกับพี่คริสออกไปข้างนอกก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันดูแลอาเถาเอง” แพคฮยอนเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง แต่ถึงอย่างนั้นคนที่ได้ยินก็ไม่ค่อยจะวางใจ คริสชะโงกมองเถาที่หลับสนิทอีกครั้ง ก่อนจะจูงมือชานยอลออกไปนอกห้อง
เมื่อเห็นว่าคนอื่นเดินออกไปแล้ว แพคฮยอนก็ใช้มือกระตุกหูฟังของเถา และเขย่าตัวแรงๆ จนเถาพลิกตัวกลับมามองอย่างเอาเรื่อง
“อ่อนแอ...” แพคฮยอนพูดสั้นๆ ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม “เดี๋ยวฉันลดแอร์ให้นะ เอายาไหม?”
เถาส่ายศีรษะแล้วดึงหูฟังของตนเองกลับคืน แล้วเอ่ยขึ้น “ต่อให้เข้มแข็งแค่ไหน... มันก็เจ็บเหมือนกันนั่นแหละ ผมแค่เลือกจะไม่มองมัน ไม่ใช่เห็นแล้วก็เสแสร้งยิ้มเหมือนแพคฮยอนหรอกนะ”
[TBC]
ความคิดเห็น