คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter : 3 (ฉันผิดเองที่ดูดีมากไป)
"อืม ชื่อน่ารักดี"โอปป้ามองฉันด้วยสายตาคมกริบที่มีเสน่ห์เหมือนคนตาบอด นั่นทำให้ฉันเพ้อเคลิ้มสติล่องลอยไปเลยทีเดียว!
"ถ้าไม่มีอะไรพี่ไปละ ตั้งใจเรียนนะ"และแล้วโอปป้าก็ค่อยๆเดินจากไป
ฉันกำลังงงว่านี่มันเรื่องจริงหรือความฝัน ฉันคนนี้ได้คุยกับเขา.. โอปป้าคล้าวตัวจริงเป็นๆแบบ HD จนเห็นสิวเสี้ยนและรูขุมขน >
"ฟินเลยสิมึ้งง ปะ ไปเก็บของได้ละย่ะ จะเข้ามั้ยแถวน่ะ -,.-" ยัยทัพพีพูด
"ขอเคลิ้มแปบสิยะะ -^-"
แล้วฉันกับยัยทัพพีก็เดินไปเก็บของจองโต๊ะเรียน แต่ในขณะที่พวกฉันกำลังเดินลงบันไดสวรรค์ชั้น7(?)ฉันก็ไปชนกับนายเฉลิมศักดิ์เข้า! ซวยแล้วไงอีขันนนส์ กรี้ดดด
"เฮ้! นี่เธอน่ะดูตาม้าตาเรือบ้างสิ หรือนอมันยาวมากจนบังตาห้ะ?" หมอนั้นพูดเสียงดังกึกก้องไปทั่วตึก
"เฮ้ยนี่จะมากไปละนะ เพื่อนฉันเป็นคนนะไม่ใช่ยูนิคอร์น!!" ยัยทัพพีดูเดือดแทน
โอ้ยย บีหนี่งเรียกบีสองก้านกล้วยเรียกชบาแก้วฉันจะทำยังไงดีโง้ย เอาวะ ตรงนั้นกำลังมีผู้ชายคนหนึ่งเดินมา ฮึบ หนึ่ง.. สอง.. ซั่ม !!!
"เฮ้ยยยยยยย!!" เสียงสุขุมทุ้มลึกเหมือนพี่เขาทรายดังขึ้น
"กรี้ดดดดดด แกกล้าดีไงไปซบที่เชียมห้ะอีนี่" เสียงร้องของสาวหลายคนดังขึ้น เอ๋ คนที่กระโจนเข้าหานี่มันใครกันนี่ ขอเหล่ตามองนิดนึงละกัน อึ้บ >_O
เย้ยยยย คนที่ฉันพุ่งตัวเข้าไปสลบในอ้อมเค้าคือพี่เชียม รุ่นพี่ที่ฮอตที่สุดในเวลานี้นี่ !
"นี่เธอน่ะ ฉันเห็นนะว่าลืมตาแล้ว" เสียงทุ้มลึกว่าขึ้นเบาๆ แต่ฉันยังคงหลับตาต่อไป
"ฉันจะนับหนึ่งถึงสามถ้าเธอไม่ลืมตาฉันจะพูดดังๆละนะ" คราวนี้เค้าเริ่มไม่พูดเบาๆแล้ว เพราะเสียงของเค้าดังขึ้นระดับหนึ่ง ซึ่งมันส่งผลให้ฉันต้องดมกลิ่นปูปลาร้าจากเค้าเต็มๆ "หนึ่ง ... สอง ... สะ.. "
- ผู้แต่ง: พรุ้งพริ้ง
ความคิดเห็น