รักทีละนิด ของยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #10 : คริสมาสต์

เมื่อฉันเดินมายังทางแยกที่นัดกับโฟมไว้

“อรุณสวัสดิ์ตอนเช้า ไอค์”โฟมทักฉัน

“อืม อรุณสวัสดิ์ รอนานยัง”ฉันถาม

“ก็นานจนขาเหน็บชาเลยอะ”นายนั่นพูดแล้วเอามือกุมข้อเท้า

“เอ่อ..โทดทีวันนี้ตื่นสายไปหน่อย”

“โธ่!...ล้อเล่นน่า เพิ่งมาได้แปปเดียวเอง ไม่ถึง 10 นาทีด้วยซ้ำ”

“หนอยยย หลอกฉันหรอห๊า!”ฉันพูดพร้อมกำหมัด

“เฮ้ย!เห็นใจคนเจ็บหน่อยดิ”นายนั่นพูดพลางทำหน้าสงสาร

‘น่าสงสารตายละ ชิส์!’ฉันคิด

“เออ โทดวะ ลืมไป”ฉันพูด ไม่ใช่เพราะสงสารหรอกนะแต่ฉันเป็นประเภทไม่ชอบซ้ำเติมใคร

“อืม ไปเหอะ เดี๋ยวสาย”เขาพูดจบก็คว้าข้อมือฉันมาจูงเลย

“นี่ นาย มือนะมือ”ฉันบอกเขา แต่รู้สึกว่าเขาจะไม่สนใจ เพราะเขาเดินไปเรื่อยๆ ทั้งที่ฉันพยายาม สะบัดข้อมือออกแต่แรงกระบือของนายนั่นมันมากจริงๆ ฉันจึงไม่สามารถเอามือออกไปได้

แล้วเขาก็ลากฉันมายังโรงเรียนจนสำเร็จ

ตกลงว่าที่นายเรียกฉันมาเจอตอนเช้าเพื่อที่จะลากฉันมาโรงเรียนเองหรอไง

วันนี้ทั้งวันก็เป็นเหมือนปกติ  ส่วนโฟมก็โดนอาจารย์ซักว่าไปทำอะไรมาหน้าถึงได้เหมือนโดนต่อยอย่างนั้น แต่ฉันก็เป็นเพื่อนที่ดีนะค่ะ เลยตอบแทนเขาว่า “ไปกัดกับสุนัขข้างบ้านมาค่ะ” โฮะ โฮะ ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆเลยนะค่ะ

กริ้งงงงงงงงงง!

“ไปล่ะ”ฉันบอกกับทุกคนเมื่อออดดังขึ้น

พอฉันกลับมาถึงบ้าน อาบน้ำเสร็จก็เตรียมตัวทำการบ้าน แต่...

“แว๊ก ! ! ! !  สมุดโน๊ตหายอ่า”พราะในนั้นมีหัวข้อของข้อสอบ หัวข้อโครงงาน แล้วก็หัวข้อการบ้านอยู่เพียบ (ยัยซุ่มซ่ามเอ้ยยย_ผู้แต่ง) !

ติ้งต่องงงง

“อ้าว! โฟมมาไมอะ”ฉันมองเขาแปลกๆ

“เอาสมุดโน้ตมาคืนเธอนะ เธอฝากไว้ที่ฉันแล้วลืม เลยเอามาคืน”

“สมุดโน๊ตตตตต! ! !”ฉันตะโกนดีใจสุดชีวิตแต่...

พรึ่บ พรึ่บ

ไฟของบ้านข้างๆ เปิดกันหมด ฉันนี่แทบจะมุดไปใต้ดินเลยอะ

“เธอ เบาเบาหน่อยก็ได้ ฉันเข้าไปในบ้านเธอนะ เอาการบ้านมาทำ”

“เอามาทำหรือมาลอกยะ”ฉันพูดพร้อมกับเปิดประตูให้เขาเข้ามา

“เออน่า ทั้ง2อย่างแหละ”ว่าแล้วถ้าโฟมทำเองได้นะ หิมะตกในเมืองไทยแน่ ไอ้ไอค์ขอนอนยัน

พอเขาเดินเข้ามายังห้องนั่งเล่นที่ฉันตกแต่งค้างไว้อยู่

“เธอจัดงานวันคริสมาสต์ที่บ้านหรอ”

“อืม”

“ไม่ชวนฉันเลยนะ”เขาพูดงอนๆ

“กะ...กำลังจะชวนอะ”ฉันพูดตะกุกตะกักทำไงได้ ก็พอนายนั่นทำหน้างอนๆแล้วมันน่ารัก อะ

“งั้นชวนดิ”เขาพูดพร้อมทำหน้าทะเล้น นายนี่บิ้วอารมณ์เก่งจังเลยนะ เมื่อกี้ยังงอนอยู่เลยนี่หว่า

“นายรู้แล้วหนิ นายก็มาดิ”

“ชวนดิ ‘โฟมไปงานคริสมาสต์บ้านเรานะ’ประมาณนี้อะ”

“ฉันไม่พูด นายจะมาก็มา นายไม่มานายก็ไม่ต้องมา”ฉันประชด

“เหอะ ไม่มาก็ด้ายย ฉันกลับดีกว่า”

“เออกลับไปเลย”ฉันไม่ง้อนายนั่นอยู่แล้ว

โฟมเดินกลับไป ฉันก็ไม่ได้แม้แต่จะหันไปเหลียวมองเลย (แกนี่ใจแข็งวะ_ผู้แต่ง) ขอบคุณที่ชม แต่มันชมหรือด่ากันแน่วะ   เอาน่าชมละกัน

ฉันยังยืนที่เดิมเฝ้าคอยมองดูเธอเสมอไป นานแสนนานเพียงใดหรือไกลสุดขอบฟ้า และจะยืนที่เดิม เมื่อยามเธอมีทุกข์และน้ำตาเพียงเมื่อเธอมองมาฉันยังยืนที่เดิม~È ( เสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น )

“โหล”ฉันพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“หือ ไปกัดกับหมามาหรอวะ”เสียงแก้มนี่หว่า

“แกเริ่มพูดวะแล้วหรอ”ฉันถามเพราะปกติ ไม่มี๊ ไม่มีคำไม่สุภาพหลุดออกมาจากปากยัยนี่เลย

“เหอ เหอ กอล์ฟสอน”

“โธ่ !..ไอ้กอล์ฟทำเพื่อนชั่วนะมึง”ฉันบ่น

“ล้อเล่นน่า ก็สนิทกันแล้วหนิให้พูดค่ะ มันก็กระไรอยู่ใช่มะ”เออนั่นดิ

“อืม อืม แล้วไปไม่งั้นไอ้กอล์ฟตายยย”

“เหอ เหอ เออันจะถามเธอว่า วันคริสมาสต์ที่จะจัดนี่มันตรงกับวันเกิดแกเลยหนิ ใชปะ”รู้ได้ไงหว่า

“เออ ใช่รู้ได้ไงวะ”

“แบบว่าเก่งอะนะ”

“.............”= _=^^^^

“อ้าว มุขแป๊กซะแล้ว”

“ขำ ขำ ขำมาก ไอ้แก้ม โคตรฮาเลยวะ  ฮะ ฮะ ฮะฮา ตรงไหนวะ -_-;”(ทำไปได้นะแกท่าจะบ้าวะ_ผู้แต่ง)

“เหอะ เหอะ ตลกตายละ เอ่อ..โทดทีนะ กอล์ฟโทรมาอะ”

“อืม บาย”ฉันพูดแล้ววางสายไป

ทำไมโลกนี้ต้องมีความรัก เพราะมีความรักแล้วไม่มีใครเห็นหัวฉันเลย T0T ฮือ ฮือ

*วันคริสมาสต์*

“happy birthday จ้า”เสียงคนแรกที่แจ๋นมาแต่ไกลก็คือ ยัยแก้ม ตามด้วยแพท

“จ้า ขอบใจนะ”ฉันพูดยิ้มๆ

“birthday เว้ย ไอค์”ไอ้โช กับกอล์ฟ มันไม่เป็นมิตรเลยวะ

“เออ ขอบใจฉันจะเบิ้ดแกแหละ ไอ้โช ไอ้กอล์ฟ”

“หยึยยยย ! !”ดูมัน

“ฉันว่านะเป่าเค้กกันดีกว่าอะ”แก้มพูด

“นั่นดิ ไอค์เป่าเลย”เออ เอาเข้าไป

ผ่านไป 20 นาที

“แกจะรออะไรของแกวะ”โชถาม

“เอ๋..หรือรอใครอยู่”แก้มล้อเลียนฉัน

“เออ เป่าเลยก็ได้วะ ยุ่งจริงๆ”

พวกโช กอล์ฟ เอาเค้กมาตั้งไว้ในบ้านแล้วดับไฟ

 “happy birthday to you ฯ”เมื่อพวกนั้นร้องเพลงจบ ฉันจึงอธิฐาน

โอม เพี้ยงงงง ขอให้อีตาโฟมมางานทันด้วยเถอะ เพี้ยง เพี้ยง

ฉันเตรียมตัวที่จะเป่าเค้ก แต่........

“โทดที ที่มาช้ารถติดไปหน่อย”เสียงโฟมดังมาแต่ไกล

“ปล่อยให้เพื่อนรอนะนายเนี่ย” โช แก้ม กอล์ฟและแพท ว่านายนั่น แต่ฉันกลับแอบยิ้มอย่างดีใจที่เขามาทัน

“ happy birthday นะไอค์”โฟมหันมาพูดกับฉัน

“ขะ..ขอบใจ”

“เรามาเป่าเค้กกันดีกว่านะ”แพทพูดขึ้น

“ฟู่! ! ! !

เมื่อเป่าเทียนเสร็จ ทุกๆคนก็ออกไปตักของกินข้างนอก เหลือแต่ฉันกับโฟม 2 คน

“ไอค์ เปิดกล่องของฉันดูดิ”โฟมพูด

“อืม”ฉันรับคำ

พอเปิดกล่องออกมา

โอ้! จอร์จ! ๐_O   O_๐ ทองคำหนัก 2 บาท (มากไป มากไป ไอ้เว่อร์_ผู้แต่ง)

เหอะ เหอะ ก็แค่สร้อยข้อมือ

“โห สวยดีหนิ”ฉันพูดแล้วชูขึ้นมาดู

“เอามือมา  เดี๋ยวฉันใส่ให้นะ”เขาว่าแล้วก็เอามือฉันขึ้นมาก่อนที่จะฉวยสร้อยข้อมือไป

“โห พอดีเลยแหะ ^0^”

“ขอบใจย่ะ”ฉันพูดแล้วรีบดึงมือออก

“เอ้อ เมื่อก่อนที่ฉันจะมาเธออฐิษฐานว่าอะไรหรอ”โฟมถามกวนๆ

“ก็ อฐิษฐาน ว่าขอให้สอบได้เกรดดีดีอะ”

“แค่นั้นหรอ?”

“เออสิ”ถึงบอกไปว่าให้นายมาทันฉันก็เสียหน้าแย่ดิ

“เออ จริงสิ เรารีบออกไปข้างนอกกัน เดี๋ยวพวกนั้นสงสัย”

“อืม”ฉันรับคำแล้วรีบเดินนำออกไป