ฝากรักไปถึงเธอ....ยัยตุ๊กตาผี

ลำดับตอนที่ #1 : ฝากรักไปถึงเธอ....ยัยตุ๊กตาผี ตอนที่ 1

แต่งโดย Aregayha (ห้ามนำไปเผยแพร่ที่อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาติ)

          ใยตุ๊กตาผี น่ากลัว

          กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วเด็กสาวคนหนึ่งได้ถือกำเหนิดขึ้น ณ เมืองเล็กๆแห่งหนึ่งและเธอได้ใช้ชีวิตที่สดใสเหมือนเด็กคนอื่นจนเมื่อเธอ อายุเจ็ดขวบเด็กสาวได้แอบชอบเด็กชายที่ชื่อว่า ทาคาโอะ เขาเป็นเด็กชายน่ารัก หลังจากเด็กสาวได้แอบชอบเด็กชายอยู่นานหลายปีเธอจึงรวบรวมความกล้าเพื่อบอก ชอบเขาแต่กลับโดนเขาปฎิเสธมาด้วยประโยคดังนี้
          "ฉันไม่ชอบเธอหรอกเธอน่ะไม่น่ารักเหมือนตุ๊กตาสักนิดฉันชอบผู้หญิงน่ารักเหมือนตุ๊กตา"
          เย็นวันนั้นระหว่างทางกลับบ้านเด็กสาวเดินร้องให้อย่างเสียใจและตอนนั้นเอง ที่จู่ๆฝนก็ตกลงมาเด็กสาวจึงสังเกตุเห็นตรงที่ทิ้งขยะมีบางอย่างถูกทิ้งอยู่ เด็กสาวเดินเข้าไปดูก็พบกับตุกตาเด็กสาวสวมชุดโลลิต้าสีดำที่ดูคล้ายผีแต่ เด็กสาวกับพาตุกตาตัวนั้นกลับบ้านและตั้งชื่อให้ตุ๊กตาตัวนั้นว่า โรล เด็กสาวชอบตุ๊กตาตัวนั้นมากแต่สำหรับเด็กคนอื่นต่างพากันกลัวตุ๊กตาของเด็ก สาวเพราะมันดูคล้ายตุ๊กตาผีทำให้เพื่อนๆของเธอค่อยๆถอยห่างเด็กสาวเพราะความ กลัวจนในที่สุดเธอก็ไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนเลยสักคนมีเพียง โรล ที่เป็นเพื่อนเธอ ลืมบอกไปว่าเด็กสาวคนนั้นมีชื่่อว่า อุเอนะ คานาริ เด็กคนนั้นก็คือฉันเอง
          "คานาริ ไปโรงเรียนได้แล้วน่ะจ้ะ"
          "ค่ะ คุณแม่"
          ฉันบอกแม่ด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆก่อนจะออกจากบ้านไปวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวัน แรกของการเป็นเด็ก มอ.ปลาย ของฉันจะเป็นยังไงบ้างน่ะ
โรงเรียนใหม่ไม่ชอบ เลยในขณะที่ฉันกำลังเดินก้มหน้าอยู่นั้นจู่ๆก็มีใครบางคนมาสะกิดไหล่ของฉัน พอฉันหันไปมองเขาก็พบกับเจ้าชายผู้ชายคนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันเขาเป็นเจ้า ชายใช่มั้ยฉันยืนตัวแข็งทื่อขณะมองเจ้าชายตรงหน้าฉัน
          "เป็นอะไรรึเปล่า?"
          นี่เขากำลังพูดกับฉันเหรอ??
          "เธอทำตุ๊กตาหล่นน่ะ"
          นี่ฉันทำ โรล หล่นเหรอแย่จังดีน่ะที่โรลจังไม่เป็นอะไรฉันรีบดึงโรลมาจากมือของเจ้าชาย
          "ขอบคุณ.."
          ฉันขอบคุณเขาด้วยน้ำเสียงเบาๆของฉัน
          "เธอเอาตุ๊กตาไปโรงเรียนด้วยเหรอ?"
          เจ้าชายเขาถามฉันอย่างสงสัยนี่มันนานแค่ไหนแล้วน่ะที่ไม่มีใครคุยกับฉันเลยมันทำไมฉันแปลกใจนิดๆ
          "อื่อ"
          "อย่าทำหล่นอีกล่ะ"
          เจ้าชายพูดก่อนจะมีเพื่อนเขาร้องเรียกมาแต่ไกล
          "ทาคาซากิ ชิโนะ มาเร็ว!!"
          และเขาก็วิ่งไปหาเพื่อนของเขาที่แท้เจ้าชายชื่อ ชิโนะ นี่เอง
          "เขาหล่อจังเลยน่ะโรลเราไปกันเถอะ"
          "...."
          ฉันพูดกับตุ๊กตาโรลก่งนจะเดินเข้าห้องเรียนของฉันและนั่งลงแถวริมหน้าต่าง ส่วนคนอื่นๆในห้องก็พากันมองฉันพลางซุบซิบกันเสียงดัง
          "ใครน่ะ"
          "ใยตุ๊กตาผีน่ากลัวน่ะสิไม่รู้จักเหรอ"
          "เธอดูน่ากลัวจังตุ๊กตาของเธอยิ่งน่ากลัว"
          ฉันไม่สนใจแล้วล่ะว่าใครจะว่ายังไงฉันแค่มีโรลจังอยู่เป็นเพื่อนฉันก็มีความ สุขแล้วในขณะนั้นเองเจ้าชายที่เก็บโรลให้ฉันก็เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนของ เขาอีกสองคนซึ่งหน้าตาดีทั้งสองคนเลยในขณะที่เจ้าชายเหมือนจะมองมาที่ฉันๆ เลยรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นทันทีเพื่อหลบสายตาของเขาทันทีเที่ยงวันนั้นขณะ ฉีนเดินกลับมาจากห้องเรียนเพื่อเข้าห้องน้ำฉันก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงใน ห้องพูดกันเรื่องของฉัน
          "ตุ๊กตาของใยนั่นมีแต่คนว่าเป็นตุ๊กตาผีถ้าใครไปยุ่งกับมันจะโดนสิงค์"
          "จริงเหรอ"
          "ก็ใยอุเอนะไงโดนสิงไปแล้ว"
          ฉันเลยค่อยๆเดินเข้าไปในห้องก่อนจะเดินไปนั่งที่ของตัวเองและเอาโรลจังมา นั่งหวีผมจริงๆแล้วโรลจังไม่ใช่ตุ๊กตาผีสักหน่อยโรลจังน่ะเป็นเพื่อนเพียงคน เดียวของฉันแล้ว ทาคาซากิ ชิโนะเขาก็เดินมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าฉันก่อนที่เขาจะมองฉันด้วยสายตา เชิงสงสัย
          "เธอชื่อ อุเอนะ คานาริ ใช่มั้ย?"
          เจ้าชายรู้ชื่อของฉันด้วยเหรอเนี่ยทำไม ทาคาซากิ เขาถึงเหมือนเจ้าชายได้ขนาดนี้น่ะหน้าของเขาเรียวสวยได้รูปใบหน้าของเขาก็ ขาวเนียนตาโตจมูกโด่งริมฝีปากแดงระเรื่อผมเจ้าชายจะเป็นสีน้ำตาลอ่อนเวลาแสง แดดส่องมาเขาหล่อจัง
          "เธอเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ"
          "อะไรน่ะ"
          แย่จังฉันมวยแต่เหม่ออะไรอยู่เนี่ย
          "เธอชื่อ อุเอนะ คานาริ ใช่มั้ย"
          "อืม"
          "ฉันชื่อ ทาคาซากิ ชิโนะ น่ะ"
          "อื่อ"
          ทำไมฉันถึงได้แต่ตอบอื่อน่ะฉันรู้สึกอายและตื่นเต้นมากเวลาที่เจ้าชายคุยกับ ฉันฉันได้แต่พยายามก้มหน้าก้มตาเพื่อให้เจ้าชายไม่รู้ว่าฉันอายแค่ไหนและฉัน ก็ยังรู้สึกว่าผู้หญิงในห้องกำลังมองมาที่ฉันพลางซุบซิบบางอย่างอยู่
          "ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ^_^"
          เจ้าชายพูดก่่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ของเขาด้านหลังก่อนที่เพื่อนของเจ้าชาย จะเดินเข้ามาอีกสองคนคนหนึ่งหน้าหล่อดูเจ้าเล่ห์และเจ้าเสน่ห์พูดเก่งรู้สึก ว่าเขาจะชื่อ คาโดระ อาซุกิ ส่วนหนุ่มหล่ออีกคนคือ คุโรซาว่า ทามากิ คนนี้เขาตัวสูงหล่อไม่แพ้เจ้าชายเลยแต่เขาดูไม่น่ารักเหมือนเจ้าชายเลยฉัน ล่ะแอบสงสัยว่าสามหนุ่มหล่อขนาดนี้มาอยู่ด้วยกันได้ไงกันน่ะพวกเขาสามคนดูดี จัง
          "พวกเขาสามคนดูหล่อจังเลยน่ะ"
          "นั่นสิ"
          เหมือนที่ผู้หญิงในห้องฉันพูดนั่นแหละเขาดูดีจริงๆ
          พอเลิกเรียนแล้วฉันจึงเดินกลับบ้านกับโรลจัง
          "แม่จ๋าตุ๊กตาผีหน้ากลัวจัง!"
          "...."
          ทำไมแม้กระทั้งเด็กที่ผ่านมาเจอฉันกับโรลจังต้องคิดว่าฉันกับโรลจังเป็นผีด้วยน่ะโรลจังน่ะน่ารักจะตาย
          "คานาริจัง กลับมาแล้วเหรอลูก"
เสียงสดใสของคุณแม่ดังมาจากห้องครัวฉันจึงเดินเข้าไปหาแม่แม่กำลังยืนทำข้าวอยู่หอมจัง
          "กรี้ดด!!"
          แล้วจู่ๆแม่ก็ร้องกรี้ดขึ้นมาเมื่่อหันมามองฉัน
          "คานาริจังทำไมมาเงียบๆล่ะแม่ตกใจหมดนึกว่าผี"
          แม้แต่แม่ของฉันก็ยังตกใจนี่ฉันกับโรลจังน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?
          "วันนี้ที่โรงเรียนใหม่เป็นยังไงบ้างจ้ะ คานาริ จัง"
          "ก็ดีค่ะ"
          "ลูกมีเพื่อนบ้างหรือยังจ้ะ"
          "ไม่มีค่ะ"
          "ลูกไม่น่าจะเอาโรลจังไปโรงเรียนด้วยเลยลูกก็โตแล้วน่ะคานาริจัง"
          ถ้าไม่เอาโรลจังไปฉันคงเหงาแย่ก็ฉันมีแค่โรลจังนี่นาที่ยอมเป็นเพื่อนกับฉัน พอกินข้าวเสร็จฉันก็มักจะเข้ามานั่งดูทีวีปิดไฟมืดอยู่ภายในห้องกับโรลจัง สองคนฉันมักจะชอบปิดไฟดูหนังผีหรือหนังฆาตกรรมสยองขวัญก่อนนอนเสมอ
          "โรลจังคิดเหมือนกันมั้ยว่าเดร็กคูลล่าหนุ่มคนนี้หล่อๆ"
          "...."
          "โรลจังก็คิดเหมือนกันสิน่ะ"
          "...."
          "ว่าแล้วว่าโรลจังต้องคิดเหมือนกัน"