ผจญภัยดินแดนแห่งซาเลนเทีย

ลำดับตอนที่ #2 : ปีโป้น้อยของฉัน

            "ปีโป้น้อยมาช่วยทุกคนแล้ว"

            เสียงของมนุษย์เยลลี่ที่ปรากฏตัวมาจากไหนก็ไม่รู้มาที่เมืองอะไรก็ไม่รู้อีกนั่นล่ะเพื่อมาช่วยประชาชนที่แสนจะธรรมดาๆ

            "เย้ๆปีโป้น้อยมาช่วยพวกเราแล้วทุกคน"

            ประชนต่างโห่ร้องดีใจกันถ้วนหน้า คิดว่ายังไงๆก็รอดแน่ชนะชัวๆเพราะยอดมนุษย์ฮีโร่มันเคยแพ้ปีศาจที่ไหนกันล่ะ

            ก๊อกๆๆ

            "เจ้าปีศาจบังอาจทำร้ายคนอื่นๆเรอะ เจอท่าเด้งดึบๆหน่อยเป็นไงย๊าก!!"ปีโป้น้อยทำท่าประหลาดๆใส่เจ้าปีศาจไป

            "หึๆ ท่ากระจอกอย่างนี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก" อีปีศาจนี่มันหนังเหนียวจริงๆเจอท่าเด้งดึบๆแล้วยังไม่เป็นไร

            ก๊อกๆๆ

            "อย่ายอมแพ้นะปีโป้น้อยสู้มันอย่าตายน้า~" เสียงฉันที่เชียร์ปีโป้น้อยให้สู้สุดใจขาดดิ้น

            "งั้นต้องเจอท่าไม้ตายปีโป้เหนียวหนึบเอาไปกินซะ!!!" ขณะนี้เจ้าปีศาจกำลังได้รับความทรมานอย่างสาสมกับที่มันทำ

            "ปีโป้น้อยจะต้องชนะมันแน่พวกเรา"

            เหล่าประชาชนก็ดีใจกันเข้าไปเหอะ เพราะความหวังที่ตัวเองจะรอดตายอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแล้ว

            ปังๆๆๆๆๆ(อย่าตกใจไม่ใช่เสียงปืน)

            "ไอพี่บ้าโว้ยยยมาเปิดประตูซักที่ดิ"

            เสียงน้องชายของฉันเคาะประตู(แน่ใจหรอว่ามันเคาะ)ทำให้ฉันต้องเจียดเวลาหลายพันวินาทีเพื่อลุกไปเปิดประตูให้มัน

            แอ๊ด~เสียงเปิดประตูชวนสยองขวัญสิ้นดีเนื่องจากน้องชายฉันมันชอบถีบประตูเรียกฉัน มากกว่าเคาะธรรมดาๆ(ก็เคาะแล้วแกไม่มาเปิดนี่หว่า)

            "พี่นี่ก็กว่าจะมาเปิดได้นะ ดูการ์ตูนอยู่นั่นล่ะอายุปูนนี้แล้วไม่ดูสังขารตัวเองบ้างเลย" ดูน้องชายฉันมันบ่นหรือหลอกด่าก็ไม่รู้

            "อะไรกัน ฉันแค่17เองนะแกนั่นแหละเป็นเด็กเป็นเล็กไม่รู้จักดูการ์ตูน"ฉันเถียงข้างๆคูๆ

            "เหอะ ขืนฉันบ้าเหมือนพี่มีหวังฉันได้ฉลาดน้อยพอดี"

            "เออๆ ว่าแต่มาเรียกทำไม"ฉันรู้ว่าน้องชายตัวดีนั้นหลอกด่าฉันแต่ช่างเถอะฉันรีบกำลังถึงฉากมันส์ๆเลย

            "ผมมาเอาเครื่องเกมส์ที่พี่ยืมไปเมื่อสิบปีที่แล้ว และกะจิ๊กไว้ไม่ยอมคืนอ่ะ"

            "มากไปย่ะฉันเพิ่งจะยืมแกไปเมื่อาทิตย์ที่แล้วเอง"

            "นั่นแหละ เอามาเร็วๆดิ"

            นี่คือวิธีทวงของจากพี่สาวของแกเรอะไอน้องชายเดี๋ยวพี่สาวสุดสวยคนนี้ก็ไม่ให้เลย

            "อยู่ในห้องไปหาเอาเองละกัน" 

            ฉันเปิดทางให้น้องชายเข้ามาและเดินกลับไปนั่งดูการ์ตูนที่โซฟาตัวเล็กๆที่เดิม แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น!!!
 
            "ม่ายยยยยยยยยยยยยย" ไม่จริงน่า ไม่น่าเป็นไปได้ ฉันไม่เชื่อ

            "เป็นไรพี่ตะโกนทำไมขี้ไม่ออกหรอ"

            "ปีโป้น้อยของฉัน~"

            ฉันไม่สนใจเสียงน้องชายที่หลอกด่าฉันเพราะฉันกำลังช๊อคที่อยู่ๆพอกลับมาดูอีกทีปีโป้น้อยของฉันมันตายแล้ว ใช่ คุณอ่านไม่ผิดหรอกมันตายแล้วจริงๆร่างของปีโป้น้อยผู้น่าสงสารกลายเป็นเยลลี่เละๆธรรมดาๆไปซะแล้วT^T ใครบอกฟะว่ายอดมนุษย์ไม่เคยแพ้ปีศาจฉันจะไปฆ่ามัน!!(งั้นแกคงต้องฆ่าตัวเองแล้วล่ะเพราะแกบอกเองไม่ใช่หรอ)

            "ปีโป้น้อยลุกขึ้นมาช่วยพวกเราก่อนเดี๋ยวค่อยไปตายใหม่โฮๆๆๆ" เสียงของเหล่าประชาชน ประชาชีทั้งหลายต่างล่ำไห้

            "หึๆยอดมนุย์ของพวกแกตายแล้วทีนี้ก็ไม่มีใครช่วยแล้ว...." ฉันปิดทีวีทันทีเนื่องจากรับไม่ได้ที่ปีโป้น้อยตายแลวกำลังเดินออกจากห้องไปเดินออกจากห้องไป

            "อ้าว พี่จะไปไหนอ่ะไม่อยู่ดูปีโป้น้อยที่รักกลายเป็นเยลลี่ต่อหรอ" 

            น้องชายฉันมันเยาะเย้ย สงสัยมันคงเห็นฉากของปีโป้น้อยของฉันที่เหลือแต่ซากเยลลี่แน่ๆเลย

            "ฮึ่ม! หมดอารมณ์ดูแล้ว จะไปเดินไว้อาลัยปีโป้น้อย"  

            ฉันจะไปไว้อาลัยสักหน่อยเพราะปีโป้น้อยคือฮีโร่ที่ฉันรักมาก เมื่อมาตายอย่างน่าสมเพศแบบนี้ก็อย่าหวังที่ฉันจะชอบแกอีกเลย(อ่าว เลิกชอบกันง่ายๆอย่างนี้เลยเรอะ)

            ฉันเดินลงมาข้างล่าง(บ้านฉันมี2ชั้น)เห็นแม่กำลังบ่นอะไรกะตู้เย็นอยู่ก็ไม่รู้ เฮ้ยๆๆๆหรือแม่ฉันมีพลังจิตพูดกับตู้เย็นได้เนี่ย อยู่ๆแม่ก็หันมาเห็นฉันพอดี ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึป่าวฉันเห็นแม่มีประกายตาแวววับด้วย

            "มิเรน ลูกจะไปไหนหรอ" ฉันว่าฉันกำลังจะโดนแม่ใช่ให้ทำอะไรซักอย่าง

            "กำลังออกไปไว้อาลัยปีโป้น้อยน่ะค่ะ"

            "อะไรนะ!?ลูกอดอยากปีโป้ถึงขนาดจะไปไว้อาลัยเลยหรอ"

            "เอ่อ...คือหนูกำลังออกไปเดินเล่นน่ะค่ะ" ฉันรีบเปลี่ยนคำพูดทันทีเพราะแม่คงไม่เข้าใจว่าฉันจะไปไว้อาลัยปีโป้ทำไม

            "งั้นพอดีเลยไปซื้อเต้าหู้มาให้แม่หน่อย" ฉันว่าแล้วว่าต้องโดนใช้

            "ค่าๆ"

            ฉันตอบรับแล้วกำลังเดินออกจากบ้านไปแต่แล้วก็ต้องชะงักเดินกลับเข้าบ้านใหม่

            "อ้าวลูกทำไมไปซื้อเร็วจังไหนเต้าหู้ล่ะ" โหแม่คิดว่าหนูล่องหนรึไง

            "คือหนูลืมอ่ะค่ะ"

            "ลืมไรหรอ" แม่ถามพร้อมกับทำหน้าตาสงสัย

            "ลืมขอตังแม่อ่ะค่ะ"

            "จริงๆเลย เอ้านี้เงิน"แม่บ่นพร้อมกับยื่นเงินมาให้

            "ไปล่ะนะค๊า" 

            แล้วฉันก็เดินออกจากบ้านเพื่อไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตระหว่างทางฉันก็เดินไปอย่างช้าๆเพื่อชมวิวข้างทางแล้วก็ไม่ลืมไว้อาลัยแด่ป๊โป้น้อยของฉัน ว่าแต่บรรยายมาตั้งนานละยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย

             แฮ่ม! ฉันชื่อ มิเรน เฮฟเวอร์ เป็นสาวน้อยผู้คลั่งไคล้และหลงไหลการ์ตูนเป็นชีวิตจิตใจ ตอนนี้ฉันอายุ 17 แล้วล่ะทุกคนอาจจะคิดว่าชื่อฉันแปลก ฉันก็ว่าชื่อฉันแปลกเหมือนกันถ้าอยากรู้ก็ไปถามคนเขียนละกันนะ ฉันมีน้องชายชื่อ มาเซล อายุน้อยกว่าฉัน2ปี แต่รู้สึกว่ามันแก่แดดกว่าฉันอีกอ่ะ แม่ฉันชื่อซาร่า พ่อชื่อจอร์จ เฮ้ยไม่ใช่แล้ว ขอสงวนไม่บอกละกาน ตอนนี้ก็อยู่อย่างคนธรรมด๊า ธรรมดา มีความสุขอย่างคนทั่วไป เฮ้อ~ ครอบครัวนี้มีสุข~ ลัลๆลา ~

             ตอนนี้ฉันอยู่ในซุปเปอร์มาเก็ตแล้วกำลังเลือกเดินหาเต้าหู้อยู่เดินๆไปก็มีแต่คนมอง ก็งี้ล่ะเข้าใจนะว่าคนมันสวย มีแต่คนมอง(อ้วก) และแล้วฉันก็เดินไปถึงที่ขายเต้าหู้เตรียมพร้อมจะหยิบขึ้นมา แต่แล้วดันมีมือหนึ่งมาหยิบมันขึ้นไปต่อหน้าต่อตา ฉันก็กำลังจะหันหลังไปโวยอยู่แล้ว แต่ก็ต้องตะลึงมันมาได้ไง หรือว่าหายตัวมา

             "แม่ให้มาตามพี่ เห็นพี่ไม่กลับมาสักทีนึกว่าโดนฉุด " มาเซล น้องชายฉันนั่นเอง

             "ฉันกำลังจะกลับอยู่นี่ล่ะ"ฉันบอกน้องชายไป สงสัยฉันคงจะเดินเล่นนานไปหน่อย

             "เร็วๆสิผมหิวข้าวจะแย่อยู่แล้ว มัวแต่คิดถึงไอปีโป้อยู่นั่นล่ะ" ช่างบ่นจริงเลยน้องฉัน

            "ไปๆได้แล้ว" ฉันทนน้องชายบ่นไม่ไหวจึงรีบเดินไปคิดเงินแล้วกลับบ้านพร้อมกับมาเซลทันที

            "กลับมาแล้วค่า/ครับ" 

            ฉันกับน้องชายบอกพร้อมกันหลังจากเดินเข้าบ้านมาโดยที่ฉันหน้ามุ่ยและมาเซลทำหน้ากวนๆบาทาฉันอย่างแรง เนื่องจากตอนเดินมาฉันกับมาเซลก็เถียงกันมาตลอด แต่ฉันแพ้!

             "อ้าวมาแล้วหรอลูกไหนเต้าหู้ !? เอามาเร็วน้ำซุปกำลังเดือดเลย"

             ฟิ้ว ~แม่ฉันวิ่งออกมาจากในครัวมาแย่งถุงเต้าหู้ในมือฉันไปและวิ่งเข้าครัวหายไปอย่างไร้ร่องลอย~โดยไม่สนใจหน้าตาฉันกับหน้าตาของมาเซลที่แตกต่างกันสุดขั้วราวขั้วโลกเหนือกับขั้วโลกใต้เลยแม้แต่น้อย

            "รีบไปอาบน้ำเร็วเข้าเดี๋ยวคุณพ่อจะกลับมาแล้ว จะได้มากินข้าวกัน"

            เสียงแม่ดังมาจากในครัว พ่อจะมาหรอดีใจจัง ฉันจึงรีบขึ้นห้องไป พออาบน้ำและแต่งตัวเสร็จแล้วฉันก็เดินลงมาข้างล่าง 

            "พ่อค๊า มาแล้วหรอ"ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดพ่อทันที เมื่อเห็นพ่อ

            "พ่อยังไม่มามั้ง พี่ตาบอดหรอ"

            อยู่ๆเสียงมาเซลก็ดังขึ้น หลอกด่าฉัน(อีกแล้ว) ทำให้ฉันหันไปถลึงตามองเจ้าน้องชายตัวดี ก่อนจะหันมาพูดกับพ่อ

            "คิดถึงพ่อจังเลยนานๆจะมาซักที"

            พ่อฉันมีงานธุรกิจกิจทั่วโลก แต่ว่าที่มาอยู่บ้านหลังเล็กๆทำตัวเหมือนคนธรรมดาเพราะพ่อชอบใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา อีกอย่างใครจะคิดว่าคนรวยล้นฟ้าจะมาใช้ชีวิตอยู่อย่างธรรมดาๆกัน เป็นการหลอกล่อผู้คนได้ดีไม่น้อย

            "ขอโทษทีนะพ่องานเยอะน่ะ" พ่อบอกพร้อมกับกอดฉันไว้เหมือนกัน 

            "พ่อซื้อปีโป้มาฝากลูกด้วยนะ" 

            ฉันชะงักทันที พ่อนะพ่อซื้อปีโป้มาทำไม ฉันกำลังจะลืมมันได้อยู่แล้วเชียว

            "ก๊ากๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ พ่อครับ พี่เค้าคงไม่อยากกินปีโป้หรอก " มาเซลพูดพร้อมกับหัวเราะไม่ยอมหยุด

            "อ้าว ไม่ชอบกินปีโป้แล้วหรอเราน่ะ " 

            พ่อถามพร้อมกับทำหน้าประหลาดใจอย่างรุนแรง เพราะว่าเมื่อก่อนฉันชอบดูปีโป้น้อยสุดที่รักมาก เลยทำให้ชอบกินปีโป้ไปด้วย แต่ ณ บัดนี้ฉันไม่ได้ชอบมันอีกต่อไป คิดแล้วเศร้าจริงๆ โฮๆๆๆ T_T 

            "ไม่เป็นไรค่ะพ่อหนูยังชอบกินอยู่" ฉันบอกเพื่อไม่ให้พ่อเสียใจที่ซื้อมา

            "ว่าแต่ พ่อเห็นมีกล่องพัสดุ(เขียนงี้ป่าว)ส่งมาถึงเราที่หน้าบ้านด้วย มิเรน"

            เอ๋??กล่องพัสดุอะไรหว่า? ฉันจำได้ว่าตั้งแต่เมื่อสัปดาห์ที่แล้วยังไม่ได้สั่งซื้อการ์ตูนเลยนี่

            "แล้วมันอยู่ตรงไหนคะพ่อ"

            "พ่อวางมันไว้ที่โต๊ะกระจกตรงโซฟาน่ะ"

            ไม่รอช้า ฉันรีบเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วสำรวจกล่องพัสดุที่จ่าหน้ามาถึงฉันและแกะกล่องออกดูทันที ข้างในกล่องพัสดุ นั้นมีกล่องการ์ตูนซึ่งใช้เก็บแผ่นการ์ตูนอยู่เต็มไปหมด และข้างบนสุดมีสร้อยแปลกๆอะไรก็ไม่รู้ ตรงกลางของสร้อยเป็นคริสตัลสีฟ้าเหมือนน้ำทะเล ส่วนตัวสร้อยและส่วนต่างๆนั้นมีสีดำ  มันเป็นสร้อยที่ดูเก่าๆแปลกตาแต่ก็สวยดี เมื่อฉันมองเข้าไปที่คริสคัลสีฟ้าน้ำทะเลราวกับตกอยู่ในภวัง มันช่างสวยจริงๆ เหมือนกับว่าร่างกายกำลังจะถูกดูดเข้าไป

            "มิเรน มากินข้าวเร็ว ทุกคนรออยู่นะ"

.            เสียงแม่ที่ตะโกนเรียกอยู่ในครัวดังขึ้นมา ทำให้ฉันหลุดจากภวัง

            "ค่าแม่" 

            ฉันผละออกจากสร้อยและกล่องพัสดุแล้วเดินเข้าไปในครัวทันที

            "ช้าจริงๆเลย คนอื่นเขาหิวข้าวกัน ก็ไม่ถือสาหรอกนะ อายุปูนนี้แล้วนี่" 

             เสียงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าน้องชายตัวแสบของฉันนั่นเอง 

            "อย่าไปว่าพี่เขาสิลูก" 

            นั่นไงพูดมากดีนักเจอแม่ว่าเข้าให้ ฉันจึงหันไปแลบลิ้นให้มาเซลทันที นายนั่นทำหน้าบึ้งใส่ฉันแล้วหันกลับไปกินข้าวต่อทันที

            "ว่าแต่การเรียนของทั้งสองคนเป็นยังไงบ้าง เรียนหนักไหม" 

            พ่อเปิดวงสนทนาระหว่างการกินข้าวขึ้นมาทันที

            "ก็ไม่เป็นไงหรอกค่ะ หนูก็เรียน........."

            ตอนนี้พวกเรากำลังคุยเรื่องทั่วๆไปเหมือนครอบครัวธรรมดาๆโดยมีน้องชายตัวดีคอยพูดแทรกฉันเป็นบางครั้ง และฉันก็อดที่จะเถียงนายน้องชายของฉันไม่ได้เหมือนกัน เฮ้อ~ ถ้าพ่อกลับมาบ้านบ่อยๆอย่างนี้ก็ดีสิน้า~ จะได้คุยกันพร้อมหน้าพร้อมตา ช่างเถอะ! แค่ตอนนี้ครอบครัวของเรามีความสุขก็พอแล้วล่ะ ^ ^







***************************************************************************

ความคิดเห็นที่ 1

ในเมื่อบอกให้ติเตียนได้ ข้าน้อยก็ไม่เกรงใจละนะขอรับ

ติเตียนติเตียนติเตียนติเตียนติเตียนติเตียนติเตียนติเตียน(โจ๊กคัฟโจ๊ก)

มาเข้าเรื่องกันเลย

เข้ามาปุ๊ปข้าน้อยก็จ๊ะเอ๋กับตัวหนังสือที่ทั้งเล็กและติดกันเลย(ยังมะทันได้อ่าน)
แค่เปิดดู คนอ่านก็ท้อแล้วขอรับ ควรจะจัดสรรค์หน้ากระดาษให้ดูดีน่าอ่านด้วยนะขอรับ(เพราะมันไม่ใช่หนังสือ แต่เป็นคอม )

พออ่านปุป(รีบกลับไปดูชื่อเรื่อง) สื่อออกมาเป็นบุคคลที่1โดยใช้บทพูดมากเกินไป ทำให้นิแฟนตา(นิยาย)ขาดมิติไป

พอและ ไม่อยากติมาก(ติมะค่อยเก่ง) พยายามเข้านะ อย่าเพิ่งท้อถอย ถ้ามีโอกาสจะมาดูความเปลี่ยนแปลงนะ บะบาย


ฝากนิยายข้าน้อยด้วย ลองไปอ่านดูนะ(ข้าน้อยก็ไม่ได้แต่งเก่งหรอกนะ)
แต่ก็ฝากลองไปอ่านดูด้วยละกัน(เม้นด้วยน้าค้าฟฟฟ เอิ๊กๆ)

---

PS.  ฝากนิยายเรื่องBloodSeeker : the Legend of blood sword[ตอน:ตำนานดาบโลหิต] ด้วยนะขอรับ http://my.dek-d.com/lordpeony/story/view.php?id=294091

Name : lordpeony< My.iD > [ IP : 203.113.32.8 ]
Email / Msn:
วันที่: 28 พฤษภาคม 2550 / 18:30

 
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นแรกนะคะ และก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะ เราได้ไปแก้หน้ากระดาษมาแล้ว
พอแก้เสร็จดูอีกที เราก็แต่งเยอะเหมือนกันนะเนี่ย 
 
แล้วก็ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านนิยายด้วยนะ ไม่ว่าจะเป็นคนที่หลงเข้ามาหรือไม่ แต่ก็ดีใจแล้วแหละ (มันเป็นแค่ก้าวแรกเทานั้นเนอะ ต้องสู้ต่อไป)