[Free! Fanfic] รินก็รักของริน

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 : ประกาศคำท้า

สองสัปดาห์ผ่านไป ทุกอย่างทางฝั่งอิวาโทบิไปได้สวย สระว่ายน้ำซ่อมเสร็จแล้ว ชมรมเปิดตัวอย่างเป็นทางการแล้ว ติดแค่ตรงที่ต้องรอให้น้ำอุ่นกว่านี้ก่อนเท่านั้นจึงจะลงว่ายได้ ทั้งสี่จึงต้องหาสระอื่นแก้ขัดไปก่อน

“เฮ้อ ค่าเข้าสระที่นี่ก็แพงจัง งบชมรมก็ยังไม่มี จะยืมครูอามะจังก็น่ากลัว อยากว่ายสระของซาเมสึกะจังน้า”

นางิสะบ่นพลางนั่งอ่านใบปลิวโฆษณาสระว่ายน้ำแผ่นแล้วแผ่นเล่า ส่วนมาโคโตะกับฮารุกะยังคงนั่งเลือกสระว่ายน้ำอย่างขันแข็ง

โกวเดินเข้ามาในห้อง ท่าทางเหนื่อยและหนักใจ

“เฮ้อ ไม่คิดเลยว่าพี่จะไม่เข้าชมรมว่ายน้ำ”

ทันทีที่ฮารุกะได้ยินคำพูดของเด็กสาว ดวงตาสีฟ้าคู่งามก็กลับสั่นไหวด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

โกวนั่งลง ก่อนหยิบเอกสารแผ่นหนึ่งขึ้นมาให้คนอื่นๆ ดู

“อย่างน้อย พวกเราก็ขอทำเรื่องซ้อมร่วมกับซาเมสึกะได้ ทางนั้นบอกว่าซ้อมร่วมได้ทุกวันศุกร์ เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป”

มาโคโตะกับนางิสะถึงกับยิ้มกว้างเมื่อได้ยินข่าวดี ทว่า...

“แต่... ต้องมีนักว่ายน้ำอย่างต่ำสี่คนถึงจะซ้อมร่วมได้”

เมื่อโกวพูดจบ ทั้งสามหุบยิ้มแทบไม่ทัน นางิสะถึงกับโอดครวญ

“โธ่ ยังต้องชวนใครเพิ่มอีกรึนี่”

-----

เย็นวันนั้น นางิสะไปวิ่งจ๊อกกิ้งกับเด็กหนุ่มชมรมกรีฑา ทั้งสองคุยเรื่องกีฬาที่ตนเล่น แต่พอพูดถึงว่ายน้ำหรือไม่ก็ฮารุกะ คนตัวสูงกลับดูไม่สนใจฟังนัก

“เรย์จัง!” นางิสะใช้ไม้ตายเรียกร้องความสนใจของคนใส่แว่น ซึ่งก็ดูเหมือนว่าจะได้ผลเสียด้วย คนตัวสูงถึงกับชะงักจนหยุดวิ่ง

“เรย์จังเข้าชมรมว่ายน้ำด้วยกันไหม พรุ่งนี้จะมีซ้อมร่วมกับโรงเรียนอื่นแล้ว เขาบอกให้หาสมาชิกคนที่สี่” คนตัวเล็กก็รีบเข้าเรื่องทันที

“ทำไมต้องผมล่ะครับ” คนใส่แว่นถามอย่างหงุดหงิด

“ก็เรย์จังชื่อเหมือนผู้หญิงเหมือนพวกเรา ยังกับโชคชะตาฟ้ากำหนดนี่นา” คำตอบแรกของนางิสะทำเอาคนใส่แว่นถึงกับกระอักกระอ่วน

“ที่สำคัญ เรย์จังสวยงามมาก ตอนโดดค้ำถ่อนี่สวยสุดๆ ไปเลย”

นางิสะตอบอย่างซื่อๆ ดวงตากลมโตจริงใจและจริงจัง เรย์อดซาบซึ้งไม่ได้ที่อีกฝ่ายชมว่า “สวยงาม” จนถึงกับปฏิเสธไม่ลง

“เฮ้อ งั้นผมขอเป็นแค่สมาชิกชั่วคราวก็พอนะครับ แต่มีเงื่อนข...” เรย์ยอมจำนน แต่ยังไม่ทันพูดจบก็โดนคนตัวเล็กกระโดดกอด

“เย้ ขอบใจมากนะเรย์จัง พวกเรามีสมาชิกคนที่สี่แล้ว” นางิสะร้องยินดีปรีดา

“หายใจไม่ออกครับ!”

-----

คืนนั้น นิโทริเดินกลับเข้าห้อง ดูท่าทางตื่นเต้นดีใจจนผิดสังเกต

“รุ่นพี่มัตสึโอกะครับ สนใจเข้าชมรมว่ายน้ำพรุ่งนี้เลยไหมครับ” รุ่นน้องผมสีเทาชวน

เด็กหนุ่มผมสีแดงเงยหน้าออกไปมองหน้าต่าง ไม่ได้สนใจคำพูดของรูมเมทเลยแม้แต่น้อย เขารู้ดีว่าตนคงเข้าไปเป็นที่หนึ่งได้ง่ายๆ เพราะเคยฝ่าฟันผ่านการซ้อมหนักที่ออสเตรเลียมาก่อน แต่ทุกครั้งที่เขานึกถึงชมรมว่ายน้ำ ภาพดวงตาคู่งามที่สงบนิ่งเหมือนผิวน้ำก็กลับเด่นชัดขึ้นมาให้หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก รินจึงไม่เคยคิดจะเข้าชมรมว่ายน้ำที่ไหนอีก

“พรุ่งนี้ชมรมว่ายน้ำเราจะเริ่มซ่อมร่วมกับทีมอิวาโทบิ... ทีมเก่าของรุ่นพี่ ที่มีฮารุกะ นานาเสะ มาโคโตะ ทาจิบานะ แล้วก็นางิสะ ฮาซึกิน่ะครับ ตอนนั้นทีมของรุ่นพี่สุดยอดมากเลยล่ะครับ” นิโทริเล่าอย่างตื่นเต้น

...ฮารุกะ นานาเสะ...

ดวงตาสีแดงวูบไหวเมื่อได้ยินชื่อเจ้าของดวงตาที่คุ้นเคย ในหัวใจก็ยิ่งเจ็บแปลบขึ้นมา แต่เขาจะแสดงความอ่อนแอออกมาให้รุ่นน้องเห็นไม่ได้เด็ดขาด

“ล...แล้วไง” เด็กหนุ่มผมแดงถาม พยายามทำทีเป็นไม่สนใจ แต่ที่จริงยังลืมความทรงจำของตนกับฮารุกะไม่ลงสักนิด

“แล้วก็... เห็นว่าน้องสาวรุ่นพี่เป็นผู้จัดการทีมน่ะครับ” นิโทริอธิบายเพิ่มเติม

ทันทีที่ได้ยินรุ่นน้องพูดถึงน้องสาว รินถึงกับร้อนรนทันที เขาไม่อยากนึกภาพน้องสาวสุดรักสุดหวงท่ามกลางชายฉกรรจ์

“ว่าไงนะ!”

“น้องสาวรุ่นพี่เพิ่งมาทำเรื่องกับกัปตันเมื่อตอนสามสี่โมงนี้เอง กัปตันยิ้มแป้นใหญ่ ท่าทางเห็นดีเห็นงามมากเลยล่ะครับ” คนผมเทาเล่าเหตุการณ์อย่างละเอียด

ยิ่งได้ยินว่ากัปตันยืนคุยกับน้องสาวของตนด้วยรอยยิ้มและท่าทางเจ้าชู้ รินก็ยิ่งร้อนใจจนแทบจะไปตั๊นหน้ารุ่นพี่ปีสามถึงที่ให้ได้

“พาฉันไปสมัครชมรมว่ายน้ำเลย ฉันไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมันเข้าใกล้น้องสาวฉันเด็ดขาด!”

รินกล่าวเสียงแข็ง เขารีบหยิบปากกาขึ้นมา ท่าทางพร้อมฉุดกระชากลากถูให้นิโทริพาไปสมัครเข้าชมรมว่ายน้ำถึงห้องกัปตัน เวลานี้เขาร้อนใจเรื่องสวัสดิภาพของน้องสาวจนลืมฮารุกะไปหมดแล้ว

...เจ้าพวกบ้านั่น ไอ้กัปตันขี้หลี ยัยโควคิดจะทำอะไรกันแน่!...

เด็กปีหนึ่งมองท่าทางกระตือรือร้นของรุ่นพี่ก็อดดีใจไม่ได้ โดยที่เขาไม่ได้รู้เจตนาหลักของรินเลยแม้แต่น้อย

-----

ทีมอิวาโทบิมาถึงโรงเรียนซาเมสึกะก่อนเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงได้ สมาชิกชมรมว่ายน้ำของซาเมสึกะยังไม่เข้ามา โกวกับมาโคโตะแยกย้ายไปคุยเรื่องแผนการซ้อมกับกัปตันมิโคชิบะ ส่วนเรย์ยืนอยู่หน้าทางเข้าสระว่ายน้ำ พยายามทำตัวให้มีส่วนร่วมกับชมรมน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยมีนางิสะชวนคุยเป็นเพื่อน

ฮารุกะอยู่ริมสระว่ายน้ำโดยลำพัง เขามองลึกลงไปในน้ำที่เป็นประกายยามต้องแสงไฟ ราวกับกำลังค้นหาแก่นแท้ของสายน้ำ มีความรู้สึกหลายอย่างผสมปนเปอยู่ในดวงตาสีฟ้า มีเพียงสายน้ำเท่านั้นที่เข้าใจเขา

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ประตูทางเข้าสระอีกฝั่งเปิดออก เด็กหนุ่มผมสีแดงในชุดนักเรียนสีขาวเดินเข้ามาอย่างไม่สบอารมณ์นัก

สิ่งแรกที่รินเห็นคือ ดวงตาสีฟ้าคู่งามที่กำลังจ้องลึกลงไปในน้ำราวกับถูกต้องมนตร์ เป็นนัยน์ตาที่เด็กหนุ่มผมสีแดงทั้งรักทั้งชัง เป็นดวงตาที่เขาเคยหลงใหล แต่เรียบเฉยจนเขามองไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ ชวนให้น่าหงุดหงิดมากขึ้น

...ที่สำคัญ ดวงตาคู่นั้นก็เหมือนว่าไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้เขาแทบคลั่ง...

ทันทีที่นางิสะเหลือบไปเห็น “เขา” คนนั้น คนตัวเล็กก็รีบวิ่งเข้าบริเวณสระว่ายน้ำ แล้วโบกไม้โบกมือทักทาย

“รินจังๆ พวกเรามาเยี่ยมแล้วนะ” นางิสะตะโกนทักทายเพื่อนเก่า แต่สิ่งที่ตอบแทนกลับเป็นแววตาดุดันและเย็นชาดูน่ากลัว ไม่ต่างกับตอนที่เจอกันที่ชมรมว่ายน้ำเก่าเลย

“รินจังน่ากลัวง่ะ” คนตัวเล็กกล่าว ก่อนเดินเลี่ยงกลับไปหาเรย์

ฮารุกะละสายตาจากสายน้ำแล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ ดวงตาสีแดงที่แข็งกร้าวกับนัยน์ตาสงบนิ่งสีฟ้าจ้องประสานกันอยู่ครู่ใหญ่ ต่างคนต่างพยายามซ่อนความหวั่นไหวและความรู้สึกโหยหาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น แต่ก็ทำไม่ได้

รินเดินย่างสามขุมตรงมาหาฮารุกะ แม้เด็กหนุ่มผมดำจะอดกลัวไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาทำร้าย แต่อีกใจหนึ่งก็ข่มใจไม่ให้แสดงความอ่อนแอออกมา เขาแอบหวังลึกๆ ว่าตนกับอีกฝ่ายจะเคลียร์ทุกอย่างให้จบโดยเร็ว

“โควอยู่ที่ไหน” รินถามโดยพยายามทำทีเป็นปกติที่สุด ไม่สบตา ไม่มองหน้าฮารุกะเลย เด็กหนุ่มผมดำอดประหลาดใจไม่ได้ แต่ก็หาได้แสดงออกไม่

“โกวกับมาโคโตะไปคุยกับกัปตันที่ไหนไม่รู้” ฮารุกะตอบอย่างเรียบเฉยเช่นเคย คำตอบและน้ำเสียงของเขาทำเอารินถึงกับยิ่งเดือดดาล

เด็กหนุ่มผมแดงรีบย่างเท้าเดินสวนฮารุกะไป หมายจะตามไปตั๊นหน้ากัปตันให้ได้ แต่ก็ถูกรั้งไว้

“ริน ตอบมาตรงๆ เกิดอะไรขึ้นกับนายตอนอยู่ออสเตรเลีย เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเรา” ฮารุกะถาม นัยน์ตาสีฟ้าคู่งามจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีแดงที่วาวโรจน์และโกรธเกรี้ยวเหมือนไฟราวกับจะหาคำตอบ

“ตลอดที่ฉันไม่อยู่นี่ นายมีอะไรกับมาโคโตะไปแล้วสินะ” รินถามกลับด้วยน้ำเสียงที่พยายามดัดให้นิ่งเฉยและเย็นชา ทั้งที่ในใจลึกๆ อดเจ็บปวดและขึ้งโกรธไม่ได้

...โทษมาโคโตะตั้งแต่ครั้งก่อนแล้ว ที่แท้ก็แค่หึงทั่วๆ ไปสินะ...

“บอกแล้ว ไม่มีอะไรสักหน่อย ก็เป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิม” เด็กหนุ่มผมดำตอบเสียงเรียบๆ ท่าทางนิ่งเฉยออกจะเบื่อหน่ายตามปกติ

รินหงุดหงิดจนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว มือแกร่งกระชากคอเสื้อของคนที่เคยรักกันขึ้นมา

“ฉันไม่เชื่อ! บอกฉันมาตรงๆ จะได้ไหม” คนอารมณ์เสียตะคอก แต่คนโดนกระชากคอเสื้อยังคงสงบนิ่ง ไม่พูดไม่ตอบอะไร มือเรียวแต่แข็งแรงปัดข้อมือของอีกฝ่ายออกไปเพื่อให้ตนเป็นอิสระ

“หึงไร้สาระ” เด็กหนุ่มผมดำต่อว่าเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากรินไป แต่ว่า...

“เดี๋ยว” รินรั้งไว้ด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม

“มาแข่งกันเลยดีกว่า ฉันจะพิสูจน์ให้เห็นเองว่าฉันไม่ใช่คนเดิม ฉันจะแสดงภาพที่นายไม่เคยเห็นให้ดู!”

“ถ้าฉันชนะ นายต้องอธิบายทุกอย่าง และห้ามยุ่งกับมาโคโตะเด็ดขาด”

รินประกาศสงครามกับเด็กหนุ่มผมดำ ดวงตาสีแดงส่องประกายแรงกล้าน่ากลัว แต่หากมองลึกลงไปก็จะพบความรู้สึกโหยหาและเจ็บปวดที่เขาพยายามซ่อนไว้ให้ลึกที่สุด

...ฉันต้องเอาชนะให้ได้ ฉันทนเห็นมาโคโตะลอยหน้าลอยตาอยู่กับนายไม่ได้!...

“ฉันว่ายแต่ฟรีสไตล์” ฮารุกะกล่าวเสียงนิ่งๆ ก่อนเงยหน้าขึ้น ยืดอกรับคำท้า

“พิสูจน์ให้เห็นหน่อยว่านายมีอะไรมากกว่าแรงหึง”

ทั้งสองถอดเสื้อผ้าออก เผยให้เห็นกางเกงว่ายน้ำที่พวกเขาใส่แทนกางเกงในมาตั้งแต่เช้า แผงกล้ามของรินสวยได้รูป บ่งบอกว่าเป็นนักกีฬาที่ฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดี ขณะที่ร่างเพรียวลมของฮารุกะสมส่วนไปทุกอย่าง แม้ไม่บึกบึนเท่าแต่ก็ดูแข็งแกร่งและสวยงามไม่แพ้กัน

ฮารุกะกับรินเข้าประจำที่ ดวงตาสีแดงที่วาวโรจน์และเกรี้ยวกราดดั่งไฟกับนัยน์ตาสีฟ้าที่สงบนิ่งและลึกลับดั่งกับผืนน้ำจ้องประสานกันอย่างหนักแน่นจริงจัง แทนคำมั่นสัญญาว่าจะไม่มีใครยอมอ่อนข้อให้ใครเด็ดขาด

“รุ่นพี่มัตสึโอกะอย่าเพิ่งใช้สระครับ!” เด็กหนุ่มผมสีเงินวิ่งเข้ามาเตือนหน้าตาตื่นๆ

“นิโทริ ให้สัญญาณออกตัว” รินสั่งอย่างไม่ได้สนใจคำเตือนของรุ่นน้องเลยแม้แต่น้อย

“ค...ครับ รุ่นพี่มัตสึโอกะ” เด็กหนุ่มรุ่นน้องรับคำ เขาหายใจเข้าเต็มปอดก่อนให้สัญญาณ

“เข้าที่... ระวัง...”

ฮารุกะกับรินมองตาหยั่งเชิงกันเป็นครั้งสุดท้าย

“ไป!”

เมื่อได้ยินสัญญาณ นักว่ายน้ำทั้งสองคนก็ออกตัวกระโดดลงน้ำโดยพร้อมเพรียงกัน

ท่าฟรีสไตล์ทั้งสองทำเอานางิสะ เรย์ และนิโทริถึงกับลืมหายใจ ท่าว่ายน้ำของรินแข็งแรงเหมือนเมื่อวันวาน แต่ดุดัน เกรี้ยวกราด และเต็มไปด้วยรัศมีอันตรายราวกับฉลามล่าเหยื่อ ส่วนท่าของฮารุกะยังคงสง่างาม หากแข็งแกร่งและเป็นธรรมชาติราวกับเป็นหนึ่งเดียวกับสายน้ำเหมือน “ปลาโลมา”

“สุดยอด ไม่เคยเห็นใครว่ายน้ำได้อย่างอิสระและสวยงามแบบนี้เลย” เรย์ไม่อาจละสายตาจากท่าว่ายน้ำของฮารุกะได้เลย เขาถึงกับลืมไปเลยว่าตอนแรกตนไม่อยากข้องเกี่ยวอะไรกับการว่ายน้ำ

แรงถีบตัวของรินทรงพลังมากกว่า แต่ฮารุกะว่ายได้เร็วกว่า ทั้งสองขับเคี่ยวสูสีกันมาตลอดทางจนแทบเดาไม่ถูกว่าใครจะแพ้หรือชนะ มาโคโตะที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ถึงกับกระพริบตาไม่ลงเมื่อได้เห็นภาพการแข่งขันตรงหน้า แม้เป็นเพียงการแข่งขันอย่างไม่เป็นทางการของคนสองคนก็ตาม

...ฮารุ ฉันจะต้องเอาชนะให้ได้ นายจะได้เลิกยุ่งกับมาโคโตะแล้วสนใจฉันคนเดียว...

ทั้งสองเร่งความเร็วสุดแรงในช่วงท้าย ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมอ่อนข้อให้กันและกัน ฮารุกะกับรินขับเคี่ยวกันมาจนถึงปลายทาง เรียกได้ว่าหากเสมอกันก็คงไม่แปลก

“ฮารุ!”

“ฮารุจัง!”

“รุ่นพี่นานาเสะ!?”

“รุ่นพี่ฮารุกะ!”

นางิสะ มาโคโตะ และนิโทริถึงกับอุทานลั่นเมื่อได้เห็นภาพผลการแข่งขัน ส่วนเรย์ถึงกับพูดไม่ออก ฮารุกะเฉือนเอาชนะรินได้อย่างเฉียดฉิว ด้วยเวลาที่ต่างกันเพียงไม่ถึงวินาที

สิ่งแรกที่ฮารุกะเห็นเมื่อเงยหน้าขึ้นจากน้ำคือมือของมาโคโตะเพื่อนรัก มือแกร่งนั้นยื่นลงมา พร้อมที่จะช่วยดึงเขาขึ้นจากน้ำได้ทุกเมื่อ

“ยังว่ายสวยงามเหมือนเดิมเลยนะฮารุจัง” เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่กล่าวพร้อมรอยยิ้มสดใส

“บอกแล้วว่าเลิกเติม “จัง” สักที” ฮารุกะกล่าว ก่อนจับมือแกร่งแล้วปีนขึ้นจากผิวน้ำ แต่สายตาและใจของเขาไม่ได้อยู่ที่มาโคโตะเลยแม้แต่น้อย

ทันทีที่ได้เห็นภาพมาโคโตะดึงฮารุกะขึ้นบกอย่างใกล้ชิดสนิทสนม เด็กหนุ่มผมสีแดงก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก หัวใจของเขาแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี เขายืนก้มหน้านิ่ง ร่างแกร่งสั่นเทิ้มด้วยอารมณ์หลายๆ อย่างที่ถาโถมเข้ามาพร้อมๆ กัน ทั้งผิดหวังที่พยายามทุ่มเทเท่าไรก็ไม่พอที่จะชนะฮารุกะหรือทำตามความฝันของพ่อ น้อยใจที่และโกรธที่ได้เห็นมาโคโตะใกล้ชิดฮารุกะเสียจนเขาอยากกระโดดเข้าไปฉีกอกทั้งสองให้ดับดิ้น รังเกียจแววตาสีเขียวที่คล้ายว่าจะเย้ยหยันและกล่าวโทษตนตลอดเวลา

...ที่สำคัญ รินเจ็บใจที่คนที่เขาเคยรักกลับเลือกที่จะเอาชนะเพราะเห็นความสำคัญของมาโคโตะมากกว่าความรักของตนกับเขา...

แม้ผมสีแดงยาวระต้นคอจะบดบังไม่ให้เห็นสีหน้าและแววตาของรินในเวลานี้ แต่ฮารุกะรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังเจ็บใจอย่างแสนสาหัสจนเรียกได้ว่าหัวใจแตกสลาย ดวงตาสีฟ้าสั่นไหวเมื่อภาพในอดีตทับซ้อนขึ้นมา

...

เด็กชายผู้แพ้นั่งลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบทั้งสองแก้มอย่างไม่อาจกลั้นไหว เขาผิดหวังกับความพ่ายแพ้ที่เกิดขึ้น ไม่ใช่เพียงแค่เสียใจที่แพ้ทั้งที่ตัวเองพยายามมากกว่า แต่เขาเสียใจที่ตนไม่สามารถแสดงให้ฮารุกะได้เห็น “ภาพที่นายไม่เคยเห็น” ที่ยิ่งใหญ่พอที่อีกฝ่ายจะไม่มีวันทิ้งตนไปได้

ฮารุกะมองคนเจ็บใจตรงหน้าอย่างเป็นห่วง เขาอยากจะเอื้อมมือเข้าไปปลอบและขอโทษ แต่อีกฝ่ายก็ลุกหนีไปเสียก่อน

ฮารุกะรีบกอดรั้งรินไว้แน่น กลัวว่าจะไม่ได้พบกันอีก แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกผู้แพ้โวยวายใส่หน้า

“นายจะไปคบกับมาโคโตะก็ไปเลยไป!”

รินสะบัดตัวเองให้หลุดจากอ้อมแขนของของฮารุกะ ก่อนจะวิ่งจากไปโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย

“เดี๋ยวสิ! ฉันไม่ได้...” ฮารุกะห้ามแต่ก็ไม่ทันการ อีกฝ่ายวิ่งหนีเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำเดี่ยวเสียแล้ว

เด็กชายผมสีดำรู้สึกหนักอึ้งอยู่ในอก เขาอยากจะอธิบายทุกอย่างให้รินฟังและย้ำว่าตนยังจำสัญญาได้ แต่รู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่พร้อมฟัง

ฮารุกะรีบอาบน้ำให้เร็วที่สุดโดยหวังว่าจะได้คุยกับรินให้เคลียร์ แต่ก็ไม่ทัน กว่าเขาอาบน้ำเสร็จ รินก็กลับบ้านไปแล้ว

...จากไป แล้วทั้งสองก็ไม่ได้พบกันอีก...

...

ฮารุกะมองภาพตรงหน้าอย่างรู้สึกผิดและเจ็บปวดไม่แพ้กัน เขายื่นมือไปหาริน หมายจะปลอบประโลมและดึงขึ้นจากน้ำอย่างที่ตนไม่ทันได้ทำในเวลานั้น แต่เด็กหนุ่มผมสีแดงกลับปัดมือเขาทิ้งอย่างไม่ใยดี

“นายรักมาโคโตะมาก ขาดกันไม่ได้ใช่ไหม!” ผู้แพ้โวยวายเสียงดังลั่นสระ ทำเอาคนที่อยู่ในบริเวณเดียวกันถึงกับตกใจ แม้แต่น้ำเย็นๆ ที่อยู่รอบตัวไม่ได้ช่วยให้เขาอารมณ์คลายร้อนขึ้นมาเลย

ยังไม่ทันที่ฮารุกะจะอ้าปากพูดอะไร เด็กหนุ่มฟันฉลามก็ปีนขึ้นจากน้ำแล้วหันหลังพร้อมจะเดินจากบริเวณสระน้ำไป

“ต้องการอย่างนี้สินะ...”

“ได้... เราเลิกกัน ไม่ต้องมายุ่งกับฉันแล้ว จะไปไหนกับมาโคโตะก็ไป!” เด็กหนุ่มผมแดงประกาศกร้าว

ฮารุกะก็ก้มหน้าลง ดวงตาสีฟ้าในเวลานี้อ่านยาก มือเรียวกำหมัดแน่น

“เดี๋ยว”

ผู้ชนะที่โดนปฏิเสธความหวังดีรั้งไว้เป็นครั้งสุดท้าย รินหันกลับไปหาฮารุกะอย่างไม่สบอารมณ์... ไม่สิ ไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับฮารุกะอีกต่อไป

“วันแข่งรอบคัดเลือก ถ้านายแพ้ นายต้องถอนคำพูดว่าจะเลิก และห้ามร้องไห้เด็ดขาด” เด็กหนุ่มผมสีดำกล่าว น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยตามปกติ แต่หนักแน่น จริงจัง และมั่นใจเต็มร้อยว่าตนจะไม่แพ้

รินตะลึงงัน หัวใจถึงกับสั่นระรัวเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาไม่เชื่อหูตัวเองเลยว่าอีกฝ่ายจะรั้งตนไว้ไม่ยอมปล่อยให้จากไป ภายในใจร่ำร้องอยากย้อนกลับไปเป็นอย่างวันวาน คิดถึงอ้อมกอดและจูบทื่อๆ ในห้องล็อกเกอร์ที่คุ้นเคยเมื่อห้าปีที่แล้ว...

...แต่มันสายเกินไปแล้วสำหรับริน มัตสึโอกะ เขาเจ็บปวดเกินกว่าจะกลับไปหาคนที่ตนเคยรัก เด็กหนุ่มผู้เงียบขรึมและนิ่งเฉยจนเรียกได้ว่าเย็นชาและเข้าใจยากกว่าใครๆ

...ฮารุกะ ยังไงนายก็มีมาโคโตะ รักมาโคโตะอยู่ดี ยังไงนายก็ไม่ได้รักฉันเหมือนวันนั้นจริง ยังไงฉันก็รับไม่ได้!...

เด็กหนุ่มผมแดงเก็บเสื้อผ้าของตนอย่างรีบเร่ง ไม่สนใจสายตาของนิโทริที่มองตามอย่างฉงน

“ฉ...ฉันต้องชนะให้ได้” รินกล่าว พยายามฝืนให้น้ำเสียงห้าวหาญและหนักแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้

เด็กหนุ่มผมแดงก้าวเท้าไปยังประตูทางออก หมายจะหนีไปให้พ้นหน้าทุกคนให้เร็วที่สุด แต่ขณะนั้นกัปตันมิโคชิบะเดินเข้ามาพอดี

“จะไปไหนมัตสึโอกะ” กัปตันผมสีแดงถามเสียงเข้ม

“วันนี้ผมโดด ผมซ้อมเองพอแล้ว” รินตอบปัดๆ ก่อนจากไปอย่างไม่สบอารมณ์ ทิ้งให้กัปตันร่างใหญ่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายและปล่อยให้รุ่นน้องยืนงงงวย

ฮารุกะมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความรู้สึกหลายอย่างผสมปนเป แม้อดหวั่นไหวไม่ได้กับท่าทีประกาศสงครามของอีกฝ่าย แต่เขาก็มั่นใจว่าตนจะไม่แพ้ และทุกอย่างระหว่างเขาทั้งสองต้องมีทางออกที่ดี

โกวยังไม่ได้เข้าไปในบริเวณสระน้ำ แต่ก็ได้เห็นภาพเหตุการณ์และได้ยินเสียงทะเลาะแม้จะไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไรก็ตาม เด็กสาวตกใจมากที่ได้เห็นพี่ชายของตนโกรธกระฟัดกระเฟียดและทิ้งการซ้อมทั้งหมดไป เธออยากเข้าไปปลอบให้รินใจเย็นแต่ก็รู้ดีว่าทำไม่ได้

“โกวจัง จะเริ่มซ้อมแล้วนะ เข้ามาสิ!” นางิสะตะโกนเรียก ท่าทางร่าเริงเป็นปกติราวกับเหตุการณ์เมื่อตะกี้ไม่มีผลอะไรกับเขาเลย

“ฉันชื่อโควย่ะ!” เด็กสาวแหวกลับ ก่อนเดินเข้าไปสมทบกับคนอื่นๆ ในชมรม

-----

หนึ่งสัปดาห์ผ่านพ้นไปจนถึงวันศุกร์อีกครั้ง นิโทริกลับมาเตรียมของที่ห้อง เห็นรินกำลังนอนอ่านหนังสือเกี่ยวกับการว่ายน้ำ ท่าทางดูไม่สบอารมณ์นัก

“รุ่นพี่มัตสึโอกะ วันนี้มีซ้อมร่วมกับอ...” รุ่นน้องชวน แต่...

“ฉันโดด ฉันไม่ไปซ้อมกับพวกอิวาโทบิเด็ดขาด” เด็กหนุ่มผมสีแดงแทรก ยิ่งเขานึกถึงเจ้าของดวงตาสีฟ้าที่ได้เจอตอนซ้อมครั้งก่อน เขาก็ยิ่งหงุดหงิดจนแทบบ้า แต่ก็ทำได้แค่พยายามทำทีเป็นไม่สนใจ

“ฝากบอกมิโคชิบะด้วยว่าวันศุกร์ฉันซ้อมเองได้ ไม่ต้องมาเรียกไปซ้อม” รินเสริม ก่อนละสายตากลับไปอยู่ที่หนังสืออีกครั้ง

“ค...ครับรุ่นพี่...”

เด็กหนุ่มผมสีเทาวิ่งออกไปแล้ว รินลงมือวางแผนการซ้อมวันศุกร์สูตรพิเศษของตน ดวงตาสีแดงฉายแววสังหารอย่างฉลามที่พร้อมปลิดชีพเหยื่อได้ทุกเมื่อ

...ฉันจะต้องชนะนายให้ได้ ฉันจะแสดงภาพที่นายไม่คิดว่าจะได้เห็นให้ดู ฉันจะพิสูจน์ให้ดูว่าฉันแข็งแกร่งกว่านาย ฉันไม่ใช่เด็กกระจอกคนเดิมที่ต้องคอยตามสนใจนายหรือหวั่นไหวเพราะนายแล้ว...

ถ้าฉันชนะ นายไม่มีค่าอะไรกับฉันอีกต่อไป...