The Dream never ending

ลำดับตอนที่ #2 : \"เรศ\"

    กลางดึกคืนนั้น คืนที่สายลมพัดแรง เหมือนฝนกำลังจะตก ข้าพเจ้าเดินขึ้นสู่ชานชลารถไฟแห่งหนึ่ง



    ข้างกายคือเด็กสาวตัวน้อยที่แบกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ตามมาด้วย



    ทั้งชานชลามีผู้คนเบาบาง ข้าพเจ้าเดินผ่านเข้าไปถึงตัวรถไฟที่จอดรออยู่ และก้าวขึ้นไป



    อดีต มักจะทำร้ายเราอยู่ตลอดเวลา ตราบใดที่ยังไม่ลืมมันไป



    โชคชะตา มักจะเล่นตลกกับเราเสมอ ทุกครั้งที่เราเผลอมันจะแวะเวียนเข้ามาหา



    \"เรศ\" เสียงใสดังแว่วมาแต่ไกลปลุกเขาให้สะดุ้งออกจากภวัง



    ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีมาแล้ว



    นานเท่าไหร่เขาก็จำไม่ได้ เขามีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง ซึ่งมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่บ่อยๆ







    .

    ..

    ...

    เฮ้ย! หยุด..!



    เอี้ยยยยดดดดดด..!!!!



    เรศ สั่งให้ กช หยุดรถ และเขาก็ได้เห็นเธอคนนั้นอีกครั้ง



    \"ปัดโธ่ ไอ้บ้าเอ้ย ร้องซะตกอกตกใจทำซากไรเนี่ย?\" กช ดับเครื่องและเปิดประตูลงไป เดินลงเนินสูงไปหาพวกที่เตะบอลกันอยู่



    ส่วนเขานั่งเงียบอยู่บนรถ หลบสายตาของเธอที่เสมองหา ว่าเขามาด้วยรึเปล่า



    รูปร่างสูงโปร่ง เวลาวิ่งผมของเธอจะสบัดไหวไปตามสายลม ดวงหน้ายาวคม หางตาชี้แหลม จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นยามวิ่งเข้าแย่งบอลจากกลุ่มเพื่อน แสงอาทิตย์ยามอัสดงขับให้ผิวขาวของเธอกลายเป็นส้มอมชมพู เสียงหัวร่อแว่วมาเป็นระยะ ระยะ



    ในที่สุดเขาก็เปิดประตูอย่างเงียบเชียบ ลงไปแอบยืนมองพวกเขาเตะบอลกัน หลบอยู่หลังต้นไม้อยู่ได้ไม่นานนัก ลูกบอลเจ้ากรรมใบนั้นมันก็ลอยลิ่วมาทางเขา โดยมีเด็กสาวขยับเท้าตามบอลมาโดยไม่ทันสังเกตว่าเขายืนอยู่



    จนกระทั่งเข้ามาใกล้มากขึ้น เธอจึงชะงักเท้าอยู่กับที่ สายตา สะดุดมองมาที่เขา



    \"มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย..\" เธอเอ่ยพึมพัมเบาบา



    แต่ เรศ ไม่ตอบ เขารีบเดินเข้าไปหา พร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าเอามือเธอมากุมไว้ ก่อนจะจับกระชับให้มั่นใจว่า เธออยู่ตรงนั้นจริงจริง



    \"อะไรเนี่ย ไม่เอานะ\" ปากเธอว่า แต่กลับทำได้แค่เอาอีกมือมาตีตีเขา ด้วยความอายอยู่อย่างนั้น



    เขารีบปล่อยมือเธอออก ก้มลงหยิบลูกบอล สายตาเหม่อมองไปที่ โกล์รูหนูที่อยู่ห่างไกลออกไปทางขวามือ



    เขาค่อยๆ เดินไปยังฝั่งซ้ายมือของสนาม ซึ่งตอนนี้ทุกคนที่เล่นบอลค้างอยู่ ต่างหยุดยืนมองเขาเป็นตาเดียวกันหมด



    เรศ วางลูกบอลลงตรงหน้าโกล์ และถอยห่างออกมา โดยมองไปยังโกล์ฝั่งตรงข้าม



    ในอึดใจนั้น เขาคิด หากบอลเข้าประตู



    เขาจะบอกกับเธอ



    เขาจึงชักเท้าก้าวเข้าหาลูกบอลทันที



    แต่แล้วเมื่อถึงช่วงก้าวเท้าสุดท้าย เหมือนเขาแทบหยุดหายใจ กลับมีความคิดหนึ่งวูบขึ้นมา



    แล้วถ้าไม่เข้าล่ะ



    เขาชะงักเท้าลงทันที แล้วก้าวถอยห่างออกมากว่าเดิมอีกเล็กน้อย



    ใช่ แล้วถ้าไม่เข้าล่ะ ฉับพลัน เรศ หันหลังกลับ เดินออกห่างจากบริเวณนั้นเสียเฉยเฉย



    ทิ้งให้ทุกคน งงงัน กับการกระทำแปลกประหลาดของเขา โดยเฉพาะนุ่ม ที่ได้แต่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหนเช่นกัน



    ใช่ เขาทำไม่ได้ หากว่าไม่เข้า เขายอมรับไม่ได้ที่จะบอกกับนุ่มว่า



    เขาไม่ได้รักเธอ



    เรศ ก้าวเท้าเร็วขึ้น พยายามไม่แกว่งมือให้เหมือนกับวิ่ง



    เขาก้มหน้านิ่ง จ้ำอ้าวออกไปไกล สองตาเอ่อล้นด้วยน้ำใสที่แข่งกันออกมา



    ในที่สุดเขาก็ทนตัวเองต่อไปไม่ได้ จึงออกวิ่งหนีไปจากบริเวณนั้น



    นุ่ม เข้าใจเขาดี และเธอก็กำลังเอามือกุมหน้า นั่งลงตัวสั่นเทิ้มอยู่ตรงนั้น



    เพื่อนเพื่อน ที่เหลือทุกคนไม่มีใครเอ่ยอะไรกันอีก ลูกบอลถูกกชหยิบมาวางไว้แทบเท้านุ่ม



    ก่อนจะแยกย้ายกันไป กช เดินกลับขึ้นไปนั่งบนรถ สตาร์ทเครื่อง หายใจทิ้งยาว



    ตอนนี้ กช เข้าใจแล้วว่าทำไม เรศ ถึงได้สนใจ เธอคนนี้นักหนา



    ทั้งเรศ และนุ่ม เป็นคู่กันจริงจริง เหตุการณ์ทั้งหลายเหมือนกับว่าถูกกำหนดมาแล้ว



    ว่าต้องให้เป็นแบบนี้ กช สังเกตมานานแล้ว ถึงอาการของคนทั้งสอง



    ย้ำประทับด้วยโชคชะตาที่ชักนำให้ทั้งคู่มาพบกันโดยบังเอิญอยู่ตลอด



    อย่างเช่นวันนี้ มันเป็นวันที่มีงานเลี้ยงใหญ่ของพวกชาวบ้าน



    ตามการคาดการณ์แล้ว พวกเหล่านักศึกษาที่มาออกค่ายมักจะต้องไปรวมตัวกันที่ลานกลางหมู่บ้าน



    แต่นี่ เรศ กลับชวนให้เขาขับรถมายังโรมแรมสวยริมทะเล ห่างไกลออกมาจากหมู่บ้าน



    ตอนแรกเขาคิดว่า เรศ อยากจะสูดอากาศชายทะเลเสียมากกว่า



    แต่เขาคิดผิด ทันทีที่เห็นรอยยิ้มของเพื่อนผุดขึ้นอย่างฉับพลัน ทั้งที่ยังไม่เลี้ยวเข้าไปยังชายหาดเลย



    และเมื่อเขาเห็นนุ่ม ในวันนี้ มันก็ชี้ชัดแล้วว่า เธอก็มีใจให้กับเพื่อนเขาไม่แพ้กัน



    แต่ที่เขาไม่เข้าใจ ในเมื่อใจตรงกันและทำไมถึงไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้



    ส่วนนุ่ม เธอปล่อยให้น้ำตาอาบแก้มนวลขาว นั่งใจลอยเหม่อมองพระอาทิตย์ที่ค่อยๆ เลื่อนตัวลงต่ำ



    เธอ เข้าใจดี ว่ามันยังไม่ถึงเวลา เธอพยายามเข้าใจว่า เขาคงจะต้องทำธุระให้เสร็จเสียก่อน



    เธอ คิดว่า เมื่อถึงเวลานั้น เธอจะได้พบกับเขาอีก



    แต่เธอไม่รู้ ว่าเวลานั้น มันจะยาวนานสักแค่ไหน

    ...

    ..

    .







    \"เรศ...\"



    \"เรศ... เรศ เรศ ได้ยินไหม เรศ\" เสียงใสใสแว่วมาซ้ำสอง ทำเอาเขาสะดุ้งเฮือก ตามมาด้วยกระแสลมกรรโชกพัดต้องใบหน้า



    เราหลับไปหรือนี่ อืมมแปลกดี ฝันเหมือนจริงยังไงไม่รู้แฮะ



    \"นี่เรศ บอกว่าให้นั่งระวังระวังหน่อย เดี๋ยวก็พลัดร่วงลงไปหรอกนั่น\"



    \"คร้าบคร้าบ ขอโทษคร้าบ ว่าแต่เมย์เถอะ ออกมาตากลมแรงแรง ไม่ดีหรอก ยิ่งตัวเล็กเล็กอยู่ จะโดนลมหอบไปซะเปล่าเปล่า\"



    \"เชอะ คนเค้าอุตส่าห์มาเตือน เห็นว่าหลับจนจะตกรถอยู่แล้ว งั้นก็เชิญนั่งหลับไปตามสบายแล้วกัน\"



    \"จ้าจ้า ขอบคุณมากจ้าา\"



    .

    ..

    ...

    ..เช้าแล้วยังอยู่บนที่นอน เงียบเงียบคนเดียว และไม่อยากตื่นขึ้นพบใคร

    เพราะว่าใจก็ยังเสียดาย ที่ฝันดีดี กำลังจะจบและหายไป

    ภาพที่ฉันได้เป็นดั่งคนที่เธอรัก ช่างเป็นอะไรที่ประทับใจ อยากซึมซับนานนานและเก็บไว้ ไม่ให้มันผ่านไป

    อยากหลับตาอยู่อย่างนั้น ทำอยู่อย่างนั้น ฝันถึงเธอเรื่อยไป

    เพราะว่าความจริง ไม่มีทางใดทำให้เราได้รักกัน..

    ทำได้แค่นั้น ทำได้แค่นี้ ทำได้เพียงแค่ฝัน.. ต้องหลอกตัวเอง ฝันไปวันวัน.. ไม่มีทางที่ฝันมันเป็นจริง

    ..เพราะไม่เคยอยู่ในสายตา ไม่ว่าเวลาจะนานจะผ่านสักเท่าไร

    ทุกค่ำคืนต้องทนเหงาใจ ไม่รู้จริงจริง ทำไมทำไม ต้องรักเธอ

    ภาพที่ฉันได้เป็นดั่งคนที่เธอรัก ช่างเป็นอะไรที่ประทับใจ อยากซึมซับนานนานและเก็บไว้ ไม่ให้มันผ่านไป

    อยากหลับตาอยู่อย่างนั้น ทำอยู่อย่างนั้น ฝันถึงเธอเรื่อยไป

    เพราะว่าความจริง ไม่มีทางใดทำให้เราได้รักกัน..

    ทำได้แค่นั้น ทำได้แค่นี้ ทำได้เพียงแค่ฝัน.. ต้องหลอกตัวเอง ฝันไปวันวัน.. ไม่มีทางที่ฝันมันเป็นจริง