ความรักครั้งกระโน้นของตัวผม

ลำดับตอนที่ #2 : ใกล้ชิด

คืนนั้นผมได้แต่นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงอย่างเนิ่นนาน  ในหัวมีแต่หน้าแมวลอยอยู่เต็มไปหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ในใจก็ได้แต่คิดว่า “นี่กูชอบทอมเหรอว่ะ”

                เช้าวันรุ่งขึ้น ผมพยามหลีกเลี่ยงที่จะคุยเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานกับวิน โดยปล่อยให้น้ำเป็นคนช่วยพูดให้วินดีขึ้น แต่ท่าทางของวินก็ไม่มีท่าทีว่าจะดีขึ้นเลย  พวกผมสองคนก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ก็ได้แต่หวังว่าเวลาจะช่วยเยียวยาเพื่อนผมได้ ส่วนผมเองก็เหมือนกัน พยายามไม่คิดถึงใบหน้าของแมวอีก

                เย็นวันนั้นผมต้องขึ้นรถเมล์กลับบ้านคนเดียว เพราะวินไปเล่นเกมส์วินนิ่งกับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งที่หลังโรงเรียน ในขณะที่น้ำก็ต้องไปเรียนพิเศษในตัวเมืองทำให้ต้องรอรถที่ป้ายหน้าโรงเรียน (ถึงโรงเรียนผมจะอยู่ในเมือง แต่ก็ไม่ใช่กลางเมืองซะทีเดียว ต้องนั่งรถราวห้านาที ถึงจะเป็นบริเวณศูนย์การค้าและแหล่งเรียนพิเศษ) ส่วนผมก็ต้องข้ามสะพานลอยมารอรถที่ป้ายหน้าโรงเรียนหญิงล้วนคนเดียวทั้งที่ปกติต้องมากันสามคนแท้ๆ และขณะที่ผมกำลังก้าวลงบันไดอยู่นั้น เด็กสองคนจากไหนก็ไม่รู้ก็วิ่งมาชนผมจากด้านหลังจนผมล้มลงมาจากบันได โชคดีที่ว่าเหลือไม่กี่ขั้นก็จะถึงพื้น แต่โชคร้ายก็คือคนที่รออยู่ที่ป้ายรถเมล์นั้นต่างก็มองผมเป็นตาเดียว ตอนนั้นผมอายมาก รีบลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ติดเสื้อกับกางเกงก่อนจะเดินไปอยู่ตรงข้างๆกับป้ายรถเมล์ ไม่รู้ว่าหูแว่วหรือเปล่าแต่ผมได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังหัวเราะอยู่ข้างๆผม ผมก็เลยหันไปมองที่ต้นเสียง ซึ่งคนที่ยืนอยู่ๆข้างๆผมก็คือแมวนั้นเอง ผมได้แต่ยืนนิ่งจ้องใบหน้านั้นอยู่เนิ่นนานจนกระทั้งเธอหันมา

                “อ้าว นายคนเมื่อวานนี่”แมวทักขึ้น

                “เอ่อ...คือ...ค..ครับ..สว..สวัสดี..”ไม่รู้ว่าเพราะประหม่าหรือเพราะความกลัวเรื่องเมื่อวานทำให้ผมพูดตะกุกตะกัก “เมื่อ..เมื่อวานนี้ ขอโทษ..ด้วยน่ะค..ครับ”

                “ขอโทษทำไม เมื่อวานนายไม่ได้เป็นคนขอเบอร์แฟนเรานี่”

            “นั้น..นั้นสิน่ะ”

                “แล้วเพื่อนนายสองคนไม่มาด้วยเหรอ แล้วนายกลับสายไหน”

            “ก็..เพื่อน..เราไปทำธุระน่ะ แล้ว..แล้วเราก็กลับ..สาย..สายสาม”

                “จริงดิ เราก็กลับสายสามเหมือนกัน แปลกน่ะ ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครไปสายสามกันเลย  ถ้านายกลับสายสามเราจะได้มีเพื่อนกลับด้วย เราชื่อแมวน่ะ แล้วนายชื่ออะไร”

                “เรา เราชื่อ ต้น”

                ตั้งแต่วันนั้น ผมกับแมวก็กลับบ้านด้วยกันแทบจะทุกวัน เราสองคนพูดคุยกันในหลายๆเรื่องจนเริ่มถูกคอกัน เพียงไม่นาน เราสองคนก็เริ่มโทรคุยกันตอนเย็นๆ ทุกครั้งที่ได้คุยกับแมว ผมจะรู้สึกดีเสมอ ไม่ว่าจะคุยเรื่องที่เครียดแค่ไหนก็ตาม แต่ผมก็ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้วินกับน้ำฟังเลย อันที่จริง ผมแทบไม่ได้คุยกับทั้งสองคนเลยมากกว่านอกจากจะเป็นเรื่องงานที่โรงเรียน เมื่อลองย้อนคิดกลับไป ผมรู้สึกว่าได้ทำสิ่งไม่ดีไว้กับเพื่อนทั้งสองมากในช่วงเวลานั้น แต่ตอนนั้นผมคงไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกครับ ก็ในใจตอนนั้นมันมีแต่แมวนี่นา...