Bloodship วิกฤติการณ์ ยานมรณะ

ลำดับตอนที่ #1 : อุบัตเหตุสีโลหิต

เเสงไฟสลัว เสียงกรีดร้องระงมไปทั่ว ผู้คนวิ่งหนีอย่างหวาดกลัว เลือดสาดกระจายไปเต็มห้อง ตามด้วยเสียงปืนเเละการตะโกน
ศพเเล้วศพเล่านอนจมกองเลือดสีเเดงฉาน ไม่มีใครคิดที่จะช่วยเหลือผู้อื่นในเวลานี้ ทุกคนตกอยู่ในความกลัว กลัวในความตาย
ทันใดนั้นมีมีศพๆหนึ่งลุกขึ้นมา คว้าเเขนเหยื่อโชคร้ายที่กำลังกระสือกกระสนหนีจากนรกเเห่งนี้ เเยกเขี้ยว กัดลงไปบนเเขน  เลือดสาดกระจาย
มันฉีกเนื้อเเขนของเหยื่อราวกับกระดาษ เหยื่อกรีดร้องเพราะความเจ็บปวด พยายามหนีจากมัน เเต่ก็มีอีกศพ ยกเเขนมาคว้าเขาไว้ก่อนจะจะกัดลงไปที่เเขนอีกข้าง เเละมีอีกหลายศพ ที่ลุกขึ้นมา เเละรุมกัดเข้าที่ส่วนต่างๆของเขา เขาได้กรีดร้องครั้งสุดท้าย ก่อนสัญญานของชีวิตจะหายไป เหลือเพียงภาพของศพที่กำลังกินเนื้อสีเเดงฉานอย่างตะกละตะกราม 
ฉันวิ่งหนีออกมา ออกมาจากนรกเเห่งนั้น มายังอีกห้องหนึ่ง ซ่อนตัวในห้องๆหนึ่ง นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เมื่อสักครู่ฉันอยู่ในห้องจัดเลี้ยงนี่
ฉันพยามยามเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆ 
ใช่ ฉันตีตั๋วขึ้นมาเที่ยวบนยานอวกาศวีลอนสินะ วันนี้ก็วันที่สามเเล้วนี่นา เเล้วมันเกิดอะไรขึ้น ฉันจำได้ว่าฉันอยู่ในห้องจัดเลี้ยง ได้ยินเสียงดังโครม
ยานสั่นมาก อ้อใช่ฉันล้มลงเเล้วสลบไป เเล้วตื่นมาก็พบกับความวุ่นวายเมื่อสักครู่ ว่าเเต่ ไอ้ศพที่ลุกขึ้นนั่นหน่ะมันคืออะไรกันเเน่
ฉันพยายามหาคำตอบให้ตนเอง ห่อนจะถอดเสื้อคลุมเปื้อนเลือดออก
มันคงจะปื้อนที่คนนนั้นถูกกินเเน่เลย
ฉันนึกภาพชายที่ถูกรุมกินอย่างโหดเหี้ยม เสียงกรีดร้องของเขาคงทำให้ฉันจดจำไปอีกนาน เสียงกรีดร้องที่ทรมาณเสียงที่โหยหาชีวิต