คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 พี่จ๋า~
เช้าวันใหม่อันสดใส~~ เวลา7.00 น.
“นัทสึมิ ไปปลุกพี่เขาหน่อยสิลูก”
“ค่ะ คุณแม่” ฉันทิ้งงานทำกับข้าวที่ทำอยู่ ให้แม่ทำแทนทันที และวิ่งไปที่ห้องของพี่
ก็แหม~~ นี่เป็นเวลาดีของฉันกับพี่นี่นา เวลาที่จะได้ปลุกพี่ชาย ว้าย!!! แค่คิดก็ฟินแล้ว....
เสียงเปิดประตูดัง ปัง!!!
“พี่ขา~~ ตื่นได้แล้วค่า”
แต่เจ้าพี่คนนี้ก็นอนไม่รู้สึกอะไร ต้องอย่างนี้สิพี่ขา
ฉันไม่รอช้าที่จะลักหลับ เอ๊ย!!! ปลุก คุณพี่สุดที่รักของฉันหรอก
ถึงจะทำทุกวันก็เหอะ.... แต่วันนี้ขอแบบHardcoreหน่อยละกัน!!!
ฉันก็เลยปีนขึ้นไปบนตัวพี่ และพูดเบาๆว่า
“พี่คะ วันนี้หนูขอจูบแรกพี่เลยละกัน อิอิ เดี๋ยวนัทสึมิจะจุมพิตปลุกคุณพี่เองคร่า~~”
ฉันค่อยๆเลื่อนริมฝีปากของฉัน ให้ไปใกล้กับริมฝีปากของพี่
“ผู้ชายอะไรกันเนี่ย ริมฝีปากสวยจังเลย” ฉันพูด พร้อมกับเลียมุมปาก
ยิ่งเห็นยิ่ง งุ่นง่าน หงุดหงิด งั้นไม่รอละ...ทานละนะค้า!!!
แต่แล้วเจ้าพี่เจ้ากรรมก็ลืมตาขึ้นมาเห็นฉันกำลังค่อมตัวเขาอยู่
“เฮ้ย!!! นัทสึมิ” พี่ตกใจ
“ท..เธอทำอะไรของเธอเนี่ย?” เขาตะโกนพร้อมกับผลักฉันออกไป
แต่พี่คะไอ้ที่คุณพี่ผลักน่ะมันคือหน้าอกหนูนะคะ
“กรี๊ด!!! พี่ลามก บ้า บ้า ที่สุดเลย ทำไมต้องพลักโดนหน้าอกฉันด้วย ฮึกๆ” ฉันเริ่มร้องไห้
“ก็....ก็ เธอนั่นแหล่ะ ดันมาทำอะไรแปลกๆเสียได้” พี่พูดตะกุกตะกัก และเริ่มหน้าแดง
“ฉ...ฉันขอโทษก็แล้วกัน” พี่พูดพร้อมกับรีบวิ่งไปห้องน้ำ
ฮึๆ การเล่นละครฉันยังคงใช้ได้นะเนี่ย แหมๆคุณพี่ขา แค่นี้ มันหยุดความ โรคจิตของหนูไม่ได้หรอก!!!
ถึงวันนี้จะผิดแผนไปนิดนึง แต่รับรองข้างวันหน้าพี่เสร็จหนูแน่ๆ
แหมฉันนี่มันโรคจิตจริงๆ....
ถึงแม้วันนี้จะไม่ได้จูบแรกพี่ก็เถอะ.....คิดเสียว่าการที่มือของพี่มาโดนหน้าอกหนูก็ดีเหมือนกันนะ
พี่หน้าแดงด้วยแหล่ะ!!! วันนี้วันดีจัง~~ เอาหล่ะไปโรงเรียนดีกว่า
ฉันจึงไปแต่งตัว....ทำผม กินข้าว และก็ไปโรงเรียนกับพี่ชายที่รัก~~
“ไปโรงเรียนดีๆนะ” แม่พูด
“ค่า/คร้าบ” พวกเราขานรับ
ระหว่างที่เดินอยู่นั้น ฉันก็พูดว่า…..
“พี่คะ วันนี้เราไปโรงเรียนด้วยกันนะ” ฉันพูดอย่างยิ้มแย้ม ก่อนที่จะได้รับคำตอบที่เรียบง่าย
“ยังไงก็ได้” พี่พูด
เยส!!! ต้องอย่างนี้สิพี่ขา ยอมคนง่ายแบบนี้ มันอาจจะไม่ดีนะคะ แต่หนูปลื้มค่ะ~~มีพี่บื้อๆแบบนี้สิ สุดยอด
“งั้น...เรามาเลี้ยวซ้ายตรงแยกนี้เถอะนะคะ”
“เห..... ทางนั้นเป็นทางอ้อมไม่ใช่เหรอ?” พี่ถาม
“ก็....หนูอยากลองอ้อมดูบ้างน่ะค่ะ”
“อ..อืม” แล้วแต่ พี่พูดแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก
ทำไมฉันถึงมาทางอ้อมน่ะเหรอ? เพราะจะได้อยู่กับคุณพี่นานๆไงค่ะ เพราะเราเรียนคนละชั้นกันค่ะ พอเข้าโรงเรียนแล้วก็
แยกกันเลย แบบนี้หนูเหงาแย่สิคะ เพราะงั้นเลยต้องเก็บรสสัมผัสตอนเช้าเยอะๆไงละคะ (พี่อยู่ ม.5 ฉันอยู่ ม.4)
ไม่กี่นาทีถัดมาพวกเราก็เดินทางมาถึงโรงเรียน
“ยูกิ!!” เพื่อนของพี่เรียกพี่ พี่จึงวิ่งไปหาคนที่เรียก
“ปล่อยให้น้องสาวน่ารักอยู่คนเดียวเลยนะคะ ฮึ่ม!!!” ฉันพึมพำคนเดียว
“อรุณสวัสดิ์จ้า นัทสึมิจัง” นาโอะจังเพื่อนของฉันเรียก
“อรุณสวัสดิ์จ้า....นาโอะจัง” ฉันยิ้ม
“เราไปที่ชั้นเรียนด้วยกัน ดีไหม?” นาโอะพูด
“จ้า…” ฉันตอบ และเดินไปที่ชั้นเรียนโดยให้พี่ไปที่ชั้นของตนเอง
ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงติดพี่ขนาดนี้?
ก็คงต้องย้อนไปตอนสักป.1 ละมั้ง…
บ่ายวันหนึ่ง
“นัทสึมิ……….”
ฉันเล่นเกมส์กดอย่างเมามันส์อยู่ ไม่อยากทำไรทั้งนั้น ก็เลยทำหูทวนลม
“นัทสึมิ…..”
“นัทสึมิ……”
“ยัยนัทสึมิ!!!” แม่ตะคอก
แหม ดูเหมือนคุณแม่จะหมดความอดทนแล้วสิเนี่ย!!! คงต้องขานรับซะหน่อย
“ค่า….” ฉันลากเสียง
“แกมัวทำอะไรอยู่ จะปล่อยให้ชั้นเรียกอีกนานแค่ไหนหา!!!” แม่บ่น
แหมคุณแม่คะ อย่าขัดเวลาหนูเล่นเกมส์สิ……..
“พ…พอดี” นอนอยู่ค่ะ ฉันแถ
“เออดี….” แม่พูด “งั้นแกก็เลิกนอนได้แล้ว พอดีหมูหมด ไปซื้อให้หน่อยซิ”
“เอ๋!!?”
“ไม่ต้องมาเอ๋ ไป ถ้าแกไม่ไป วันนี้ไม่ต้องกินข้าว”
“ต..แต่เม่คะ”
“ไม่ต้องมาแต่ จะกินไหมข้าวน่ะ!!!” แม่ยื่นคำขาด
“เอาหมูสับสามสิบบาทนะ สามสิบนะ!!! อย่ามาซื้อยี่สิบ แล้วเอาอีกสิบบาทไปซื้อขนมอย่างคราวก่อนล่ะ” แม่พูดพลางหยิบเงิน ใส่ในตระกร้า แล้วยื่นให้ฉัน
แหม คุณแม่คะ เข็ดแล้วค่ะ ตอนนี้ก็ยังเจ็บไม่หาย
“ทำไมไม่ใช้พี่ล่ะคะ?” ฉันถาม
“พี่ทำการบ้านอยู่อย่ากวน” เสียงพี่ตะโกนมาจากห้อง
“ได้ยินแล้วใช่ไหม” แม่ทวนคำ
“พี่บ้า!!!ทำไมมาขยันตอนนี้” ฉันสบถในใจ
ฉันจะไม่ด่าเลยถ้าใช้ไปซื้ออย่างอื่น แต่ไปร้านเนื้อน่ะ มันต้องผ่านบ้านคุณอากาสะนะคะ หมาบ้านนั้นดุจะตาย(ดีนะ ที่บ้านนั้นมีรั้วกับประตูสูง มันผ่านไม่ได้ ได้แค่เห่า) ถ้าฉันไม่ผ่านบ้านคุณอากาสะ ฉันก็ต้องเดินอ้อมไกลนะคะแม่
รู้ทั้งรู้ว่าลูกกลัวหมา ก็ยังจะใช้!!!
สุดท้ายก็ยอมแม่แต่โดยดี ไม่อยากเสียเวลาเดินอ้อม คงต้องผ่านทางที่มีหมาแล้วล่ะ จะได้กลับมาเล่นเกมส์ต่อไวๆ หวังว่าหมาบ้านคุณอากาสะจะไม่อยู่นะวันนี้……..
ฉันเดินไปด้วยใจที่หวาดกลัว แม้มันจะทำได้แค่เห่าก็ตาม
“แค่หมาเห่า จะไปกลัวอะไร……” ฉันปลอบใจตัวเอง
ฉันเดินไปเรื่อยๆ ตอนนี้ถึงหน้าบ้านคุณอากาสะ ฉันก็เดินช้าๆ
แย่ละสิหมาอยู่หน้าบ้านเลย ใจกล้าเข้าไว้ เธอต้องทำได้น่านัทสึมิ!!!
หมาบ้านคุณอากาสะ มองหน้าฉันพักหนึ่งก่อนยืนขึ้นช้าๆ
มันไม่เห่า วันนี้มันวันดีนี่นา….. ฉันจากเดินช้าๆ เพราะเห็นว่ามันไม่เห่าเลยวิ่งอย่างเริงร่า ฉันลืมนึกไปว่าหมาจะกัดคนที่วิ่งหนีมัน (หลังจากนั้นจำไม่ลืมเลย)
มันวิ่งเจ้าค่ะ เห่าด้วย มันพุ่งตัวใส่ประตู แล้วฉันก็ตกใจที่มันวิ่ง แต่ตกใจกว่าก็คือ
ปัง!!! เสียงประตูเปิด ประตูไม่ได้ล็อคค่ะ!!!
ฉันตกใจสุดขีด สติฉันกระเจิงไปหมด พยามยามจะวิ่งหนี แต่ก็รีบจนล้ม
ขาจากที่วิ่งไม่ออกเพราะกลัว กลายเป็นวิ่งไม่ออกเพราะเจ็บแทน
“แง่งงงง” เสียงหมามันแยกเขี้ยว ฉันทำอะไรไม่ได้เลย น้ำตามันเริ่มไหล ในหัวมีแต่ความกลัว
ในขณะที่ฉันนั่งตัวสั่นเพราะความกลัวอยู่นั้น ก็มีเงามาขวางหมาตัวนั้น
ฉันลองมองดูดีๆ เงานั้นคือเงาของคนที่ฉันคุ้นเคย
ใช่ เงาของพี่นั่นเอง
“พี่ค่ะ….”
“ไม่ต้องกลัวนะ… พี่อยู่นี่แล้ว”
พี่กางมือออก แม้ว่าที่จะกลัวจนขาพี่สั่น พี่ก็ยังคอยปกป้องฉันจากหมาตัวนั้น
คอยปกป้องฉันจากสิ่งที่ฉันกลัว
หมาแยกเขี้ยว และทำท่าจะพุ่งใส่พี่
“คุโระ แกทำอะไรหน่ะ!!!”
คุณอากาสะมาพร้อมกับไม้กวาดในมือ และหวดไปอย่างจังที่หมาตัวนั้น หมาวิ่งเข้าบ้าน และคุณอากาสะก็เดินมา
“นัทสึมิจัง ยูกิจัง ไม่เป็นไรใช่ไหมจ๊ะ?”
“ครับ…. พวกเราไม่เป็นไร” พี่ตอบ
“แย่จริงเลยหมาตัวนี้ อย่างงี้ต้องล็อคประตูดีๆแล้ว” คุณอากาสะพูดพร้อมกับหันไปทางหมาตัวนั้น
“คุณป้าไปทำงานต่อเถอะครับ” พี่พูด
“ไม่เป็นไรแน่นะจ้ะ?” คุณอากาสะถาม
“ครับ” พี่ตอบ แต่พี่คะ หันมาดูดูขาน้องก่อนสิคะเลือดไหลซิบๆ อยู่เนี่ย
“จ้า งั้นป้าไปทำงานต่อนะ…..” คุณอากาสะ เดินกลับเข้าไปในบ้าน พร้อมล็อคประตู
“ป่ะ เราไปซื้อหมูกัน กระเป๋ายังอยู่ดีรึเปล่า?” พี่ถาม
“อืม ยังอยู่ดี” ฉันตอบ
“พี่มาทำไม ทำการบ้านอยู่ไม่ใช่เหรอ” ฉันงอน
“พี่เป็นห่วงน่ะ….”
“เห็นเธอออกไปซื้อของคนเดียว”
“ทำไม ถึงยังมาห่วงอีกล่ะ ฮือๆๆๆๆ” ฉันร้องไห้เสียงดัง พี่ดึงเสื้อมาเช็ดน้ำตา
“ไม่ต้องร้องนะ โอ๋ๆๆ”
“เจ็บตรงไหนอีกรึเปล่าเนี่ย?”
“ก็เจ็บสิ… เจ้าพี่บ้า!!!” ฉันโชว์แผลตอนฉันล้มให้พี่ดู
“อ่าว… โดนตอนไหนเนี่ย?” พี่พูดแบบงงๆ
“ไอ้พี่บื้อเอ๊ย!!!” ฉันด่า พร้อมกับยิ้ม
“โทษทีๆ” พี่ยิ้มเหยาะๆ
“เดินไหวไหม?” พี่ถามด้วยสีหหน้าป็นห่วง
“ไหวตายล่ะ…… โทษฐานที่ปล่อยให้น้องสาวสุดแสนน่ารักคนนี้บาดเจ็บ อุ้มหนูไปซื้อของเลยนะ!!!”
“เอ๋!!?” พี่บ่น
“ไม่ต้องเอ๋เลยนะ”
“งั้นก็ได้” พี่อุ้มฉันขึ้น
“ว้าย!!! ฉันพูดเล่น”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า” พี่ยิ้ม
ฉันได้แต่เพียงหน้าแดงอยู่ในอ้อมกอดของพี่ ที่แสนอบอุ่น ฉันมีความสุขจัง
พี่อุ้มฉันมาจนถึงร้านเนื้อ
“แม่สั่งเนื้ออะไรน่ะ?” พี่ถาม
“หมุสับสามสิบบาท”
“หมูสับสามสิบบาทครับ” พี่บอกคนขาย
คนขายหยิบเนื้อที่สั่งมาให้ พี่หยิบเงินในตระกร้าให้ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
“กลับบ้านดีๆหล่ะ”
ฉันกับออกจากร้านมา ฉันก็พูดขึ้น
“ไม่เอาทางที่มีหมาแล้วนะ พี่พาไปทางอ้อมหน่อยสิ….” ฉันทำเสียงอ้อน
“เอ๋!!? มันไกลนะ”
“แล้วจะมาอุ้มทำไมล่ะ ” ฉันทำเสียงงอน
“ก็ได้ๆ” พี่ตอบ
พี่อุ้มฉันไปทางอ้อม เดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางแดดกลางแดดช่วงบ่าย แม้จะร้อนพี่ก็ยังคงอุ้มฉันและถือเนื้อไปด้วย
พี่ไม่บ่น พี่ยิ้ม รอยยิ้มของพี่เป็นประกาย รอยยิ้มที่ฉันประทับใจ
รอยยิ้มที่ฉันอยากได้มาเป็นของฉันคนเดียว
“พี่…..” ฉันรียก
“หืม…..” พี่ตอบแบบห้วนๆ
“ถ้าโตขึ้นไปแล้วพี่จะ ยังปกป้องฉันอยู่รึเปล่า?”
“อืม”
“พี่รักฉันรึเปล่า?”
“รักสิ”
“งั้นโตขึ้นเรามาแต่งงานกันนะ….”
“เอางั้นเหรองั้น ก็ได้(มั้ง)” ถึงแม้จะรู้ว่าพี่พูดเล่นแต่ฉันก็ดีใจ
“พี่สัญญาแล้วนะ…..”
“คร้าบบบๆ” พี่ตอบ
“หนูรักพี่นะ….” ฉันหอมแก้มพี่ไปหนึ่งฟอด
พี่ยิ้ม
พี่คือคนที่จะปกป้องฉัน
พี่คือคนที่ทำให้ฉันมีความสุข
พี่คือคนที่ฉันประทับใจ
ฉัน รักพี่
ฉันอยากได้พี่มาเป็นของฉันทั้งกาย และใจ
วันนั้นเป็นวันที่ฉันมีความสุข อ้อมกอดของพี่ ฉันยังจำได้ ไม่เคยลืม และไม่เคยลืมสัญญา
ตราบจนถึงวันนี้………..
**********************************************************************************
“นัทสึมิ!!!”
“ค….ค่า”
เสียงของครูตะโกนทำให้ฉันได้สติ นี่คาบคณิตแล้วเหรอ….?
“เธอมัวเหม่ออะไรหน่ะ ไหนลองตอบโจทย์ข้อนี้ซิ?”
ฉันมองดูโจทย์บนกระดาน ก่อนตอบอย่างมั่นใจว่า
“258ค่ะ”
“อึก….ถ…ถูกต้อง” ครูกลืนน้ำลาย
เป็นไงล่ะครูอึ้งล่ะสิ ที่ฉันทำโจทย์ได้ไวขนาดนี้
กริ้งๆๆๆๆๆๆ เสียงออดโรงเรียนดัง
“งั้นคาบนี้เลิกเพียงเท่านี้ ลงไปทานข้าวได้แล้ว” ครูพูด
ในที่สุดก็ถึงเวลาพักกลางวัน เวลาที่ฉันได้พักจากการเรียนที่น่าเบื่อนี่ซะที
ฉันลงไปกินข้าวโรงอาหารกับเพื่อนๆ
“นัทสึมิจังนี่ยอดไปเลยนะ….” นาโอะพูด
“ทำไอ้เหม่งนั้นเงียบไปเลย สะใจชะมัด” เอ่ยถึงฉายาครูคณิตหัวล้านที่สอนคาบก่อน
“นั่นสิ เธอนี่เก่งไปทุกวิชาเลยนะ” ซายากะเพื่อนสนิทอีกคนของฉันพูด
“ม ไม่ขนาดนั้นหรอก” ฉันตอบเรียบ
“ถ่อมตัวจังเลยนะแม่คุณ” แหม
พวกหล่อนไม่รู้อะไร ที่ฉันไต่เต้าขึ้นมานี่ได้เพราะว่าฉันน่ะมีพี่เป็นกำลังใจไงล่ะ
“นัทสึมินี่ยอดไปเลยนะ ผลการเรียนดีจังเลย” ฉันคิดถึงตอนที่พี่ชมผลการเรียนฉัน
“ของพี่นี่ไม่ตกก็ดีละ ฮ่าๆๆ” พี่หัวเราะ แฮ่กๆๆๆ หัวเราะได้น่ารักมากค่ะ
พี่พูดแค่นั้นแหล่ะ ฉันก็มีกำลังใจ อร๊ายยย ฟิน ต้องงี้สิพี่ขา
ความรักเนี่ยมันมีพลังเสียจริงๆเลยนะ
“นอกจากนั้นนะนัทสึมิก็ยังสวย มีผู้ชายมาจีบตั้งเยอะ”
“อยากเป็นงั้นบ้างจัง…..”
นี่พวกหล่อนไม่รู้ความลำบากของการมีคนมาชอบเยอะใช่มะ
เช่นเปิดล็อคเกอร์แล้ว เจอจดหมายรักเต็มตู้เอย
ต้องคอยไปบอกปฎิเสธคนที่มาบอกชอบบ้างเอย
วันวาเลนไทน์ ก็มีคนให้ช็อกโกแลตเยอะ จนต้องเอาไปแจก
เฮ้อ คนสวยเหนื่อยค่ะ ลองเป็นแล้วจะรู้ ว่ามันชวนปวดตับแค่ไหน
“ฉันสนแค่พี่คนเดียวเท่านั้นแหล่ะ” ฉันพูด
“นี่เธอยังก็ยังติดพี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ…..” ไดซึเกะคุงพูด
ไดซึเกะคุงเพื่อนร่วมห้องที่โต๊ะเรียนติดกันพูด พร้อมเคี้ยวขนมปังในปาก
ฉันเห็นเขา ฉันจึงนึกมาได้ “เออจริงสิ!!! ไดซึเกะคุง เอาของไปส่งให้พี่ฉันหน่อยสิ”
“ฉันไม่ใช่ทาสเธอนะ ฉันจะไปทำไม” เขาบ่น
ขอโทษนะคะ ฉันมองคุณเป็นแค่ทาสค่ะ แค่เห็นว่าใช้งานง่ายเฉยๆนะ
“นะ นะ ไดซึเกะคุง…” ฉันอ้อน
“ก็ได้ๆ” ไดซึเกะทำหน้าเบื่อๆแต่ก็ยอมแต่โดยดี
เป็นไงหล่ะ!!! สุดท้ายก็สำเร็จ มารยาของฉันยังคงใช้ได้แฮะ
ฉันควักขนมเค้กที่ซื้อขึ้นมา แล้วพูดว่า “เอาไปให้พี่นะ”
“รู้ใช่ไหมพี่ชอบไปอยู่ที่ไหน?” ฉันถาม
“เออๆ บนดาดฟ้าใช่ไหม” เขาพูดน้ำเสียงรำคาญ
“จ้า ฝากด้วยนะ ฉันโบกมือ” แล้วนั่งกินข้าวกับเพื่อนๆต่อปล่อยให้ไดซึเกะเอาขนมไปให้พี่คนเดียว
**********************************************************************************
“โธ่เว้ย ทำไมฉันต้องเป็นสะพานเชื่อมยัยนั่นกับพี่มันด้วยวะ” ฉันบ่น
ฉันเดินขึ้นบันได้ไปดาดฟ้าโรงเรียน ถีบประตูดังโครม เห็นยูกิกำลังกินข้าวอยู่
“ไอ้ยูกิ!!!.....”
“น้องแกฝากขนมมาน่ะ” ฉันตะโกนเสียงดัง
ยูกิหันมาที่ฉันก่อนที่จะยิ้ม
“โอ้ดีจัง กำลังอยากได้ของว่างพอดีเลย”
“ทำไมแกต้องมาอยู่ดาดฟ้าตลอดเลยวะ” ฉันถามด้วยเสียงฉุน แล้วโยนขนมเค้กให้ยูกิ
“แค่ลมมันเย็นดีเลยมากินข้าวกล่อง” เขาเคี้ยวข้าวในปากพร้อมกับพูด
“นายจะกินไหมล่ะ?” เขาถาม
ฉันนั่งลงข้างๆคว้ากล่องข้าวในมือยูกิมากิน
“อ่าว!!?” เขาสตั๊นไปชั่วขณะ
“ไร? ก็นายถามเอง” คนยิ่งหิวๆอยู่
“ฮ่าๆๆๆ” เขาหัวเราะแล้วแกะห่อขนมเค้กมากิน
ฉันกินข้าวกล่องเสร็จกล่องเปล่าก็วางไว้ข้างๆยูกิ แล้วคว้าขวดน้ำของเขามาดื่ม
“เฮ้ย!!! ฉันดื่มไปแล้วนะ…” เขาพูด
“ช่างมันเหอะน่า!!!” ฉันดื่มต่อไป ดื่มจนน้ำลดไปครึ่งขวด
“ขอบใจสำหรับอาหาร” ฉันพูดน้ำเสียงไม่ดีนักแต่เขาก็ตอบอย่างยิ้มแย้ม
“ขอบใจสำหรับอาหารเช่นกันนะ” เขายิ้ม
“วันหลังเอามาอีกดิ” เขาพูด
“เดี๋ยวยัยตัวดีนั่น ก็ใช้ฉันเอามาเองแหล่ะ…..”
“แล้วทำไมต้องทำตามยัยนั่นด้วยหล่ะ?” เขาถาม ฉันหยุดชะงักไปชั่วครู่
ฉันคิดถึงคำพูดของยูกิ นั่นสิ ทำไมฉันต้องทำแบบนี้ด้วยนะด้วยนะ?
“เพราะยัยนั่นอ้อนล่ะมั้ง…..” ฉันตอบแบบขอไปที เพราะยังคิดไม่ออกว่าทำไม
กริ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงออดหมดเวลาพักดังขึ้น
“หวา!!! เผลอกินนานไปหน่อย” เขาพูดพลางเก็บข้าวกล่องอย่างเร่งรีบ ก่อนจะวิ่งลงบันไดไป
“แล้วเจอกัน” ยูกิพูด
“เออ!!! แล้วเจอกัน” ฉันตอบห้วนๆ
ฉันเดินลงบันไดไปที่ห้อง
การคนเรายอมทำอะไรให้คนอื่นเนี่ยเป็นเพราะรักรึเปล่านะ…..?
**********************************************************************************
ฉันกลับมาถึงห้องเห็นไดซึเกะนั่งอยู่ที่โต๊ะ ฉันจึงเดินไปที่โต๊ะ
“เป็นไงวันนี้?” ฉันถาม “พี่เขาชอบไหม?”
“เออ ของฟรีมันต้องอร่อยอยู่แล้ว” เขาประชด
“ใช่ซี๊…………” ฉันประชดคืน เตรียมตัวเรียนคาบสังคมดีกว่าดีกว่า
ว่าแล้ว ครูสังคมก็เดินเข้ามา มีคนเดินตามครูมาด้วย แต่หยุดรออยู่หน้าห้อง ไม่เข้ามา ฉันไม่เห็นหน้าเขาเพราะว่าเขาแอบอยู่หลังประตู
“อะแฮ่ม!!! วันนี้มีเด็กใหม่ย้ายมานะ พอดีเขามีธุระในช่วงเช้า เลยมาในช่วงบ่ายแทนน่ะ” ครูพูดพร้อมกับหันไปทางเขา
“เข้ามาสิ…” ครูพูด
ประตูเปิดออก เด็กหญิงผมยาวสลวยสีทองเข้ามาในชุดเครื่องแบบ พร้อมสีหน้าที่ร่าเริง
“สวัสดีค่ะ ฮานะ ค่ะ”
เธอพูดพร้อมหมุนตัวไปเขียนชื่อเธอบนกระดาน
“ฮานะ นะคะ”
“ฝากตัวด้วยนะค้า เธอพูดก่อนจะเธอก้มตัวลงคำนับ”
“น่ารักจัง” นาโอะพูด
“ใช่ๆ นานๆทีจะมีเด็กใหม่สวยๆอย่างงี้นะ….”ซายากะเสริม
“อืม เธอสวย” ฉันพูด
ใช่เธอเป็นคนที่สวยเอาเรื่องเชียวหล่ะ ผิวขาวนวล ผมสีทองสลวย หน้าตาน่ารัก
ดีละ พวกผู้ชายจะได้เลิกตอแยชั้นซะที แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกคุ้นๆกับเธอจังเลย
“อ้าว นัทสึมิจัง” ฮานะทัก
“หา!!?. ฉันตกใจ
“ฉันฮานะไง!!!”
“ฮานะไหนอ่ะ?” ฉันพยามรื้อความทรงจำก้นหีบออกมา
“อ้อออ……..!!!!” ฉันอุทานออกมา “ฮานะจังข้างบ้านเก่านั่นเอง….”
“ใช่จ้ะ… ตอนนี้ฉันย้ายมาอยู่เมืองนี้แล้วนะ!!!”
“จริงเหรอ?ดีจัง” ฉันยิ้มเพราะดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่า
“เฮ้ๆยัยนัทสึมิ เธอรู้จักเด็กใหม่นี่ด้วยเหรอ” ซายากะถาม
“อื้ม…เมื่อก่อนสนิทกันน่ะ”ฉันตอบ
“เอ้าๆเลิกคุยได้แล้ว ฮานะ รู้จักนัทสึมิก็ดีละ ข้างหลังเธอมีที่ว่างอยู่ ไปนั่งสิ”
“ค้า” คุณครู
“มาเริ่มเรียนดีกว่านะ…….”
เวลาผ่านไปจนเลิกเรียน ฮานะกำลังทำความรู้จักกับคนในห้อง คนในห้องก็ดีใจที่ได้เจอเด็กใหม่หน้าตาน่ารักแบบนี้
ผ่านไปสักพักแล้วทุกคนก็เก็บของกลับบ้านรวมทั้งฉันและฮานะด้วย
“เจอกันพรุ่งนี้จ้า ทุกคน” ฮานะบอกลา
“จ้า บาย ฮานะ” แล้วทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้าน
“นี่!!! นัทสึมิจัง” ฮานะตะโกน
“จ๋า มีไรเหรอ?”
“วันนี้กลับด้วยกันนะ”
“ได้สิ ฉันตอบ แต่ฉันกลับกับพี่ชายนะ จำพี่ฉันได้รึเปล่าหล่ะ”
“ได้สิ จำได้ไม่ลืมเลย……”
“โดยเฉพาะ…….” เธอเงียบไป ยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์
“โดยเฉพาะอะไรเหรอ?” ฉันถาม
“ม….ไม่มีไรหรอก!!!” เธอตอบติดๆขัดๆ
“งั้นเราไปหาพี่ที่หน้าโรงเรียนกันก่อนนะ”
“จ้า!!!” ฮานะตอบเสียงใส
แล้วเราก็เดินไปที่หน้าโรงเรียน
ใครจะไปคิดหล่ะ ว่าความวุ่นวายมันจะเริ่มจากจุดนี้ ติดตามต่อละกันนะ
ความคิดเห็น