until death? จนกว่าจะตาย? (นิยายแปล)

ลำดับตอนที่ #7 : ปวดหัวและครูสอนคนใหม่?

ตอนนี้ข้ากำลังยุ่งอยู่ ทั้งบี้มด, หรือป้อนหนอนให้กับพวกมัน, หรือแม้กระทั่งทำลายรังของพวกมันและมอภาพโกลาหลในขณะที่มันพยายามซ่อมรังของมัน
จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่มดจริงๆ แต่ข้าจะขอเรียกพวกมันแบบนั้นเพราะพวกมันทำตัวเหมือนมด รูปร่างของมันดูเหมือนปูตัวเล็กมากกว่า ข้าคิดว่าข้าควรจะศึกษาชีววิทยาบนโลกนี้อย่างจริงจังได้แล้ว
มันเป็นเรื่องดีที่จะรู้ว่าบางอย่างที่มันน่ารักจริงๆแล้วอันตรายสุดๆ

เจ้าเองคงคิดว่านี้คือสิ่งที่เด็กปกติอายุ5ขวบทำใช่ไหม?
เล่นกับแมลง.........มันทำให้ข้ารู้สึกอายุถอยหลังสุดๆ
จริงๆแล้วครอบครัวของข้าควรจะหยุดข้าและดุด่าในเรื่องทำร้ายสิ่งมีชีวิต
แต่แม่ของข้าไม่สนใจการกระทำของข้าต่อสิ่งนี้ ปัญหาคือ, ข้างในของข้านั้นไม่ใช่เด็กอายุ5ขวบแต่มากกว่านั้นมาก

เอาละมันเริ่มน่าขยะแขยงแล้วใช่ไหม? ข้าเองก็รู้, แต่มันทำให้ข้านึกถึงความหลัง เล่นกับชีวิตของสิ่งที่ต่ำชั้นกว่า การให้พวกเขาทำตามที่เจ้าต้องการ มันเหมือนกับสมัยก่อนที่ข้ายังเป็นพระเจ้าอยู่ หึๆ.........
มันช่วยทำให้ข้าลืมอาการปวดหัวนี้ ข้ามีอาการนี้มาซักระยะหนึ่งแล้ว เซเลซเองก็อยู่ตรงนี้ที่สวนของพระราชวังและนั่งบนเก้าอี้ที่ห่างจากข้าสามเมตร

ไอเร็ทและโรสเองก็อยู่ที่นี่ด้วย ไอเร็ทกำลังอ่านหนังสือ ส่วนโรสกำลังทำสวน

"นายรู้ตัวไหมว่านายมันตัวเลวร้ายที่สุดในโลกจากการทำสิ่งนั้น? สีหน้าของนายมันน่าขยะแขยง!" เซเลสมองข้าเหมือนับเศษดินที่ติดอยู่กับรองเท้าของเธอ "ทำไมนายถึงทำแบบนั้น? มันทำให้นายรู้สึกดีจากการทำแบบนั้น?"
"ไม่เชิง, แต่ฉันมีอาการปวดหัวมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วและมันไม่หายไปไม่ว่าจะร่ายเวทรักษาแบบไหนก็ตาม ดังนั้นตอนนี้ฉันอารมณ์เสียสุดๆไปเลย"

"ถือเป็นเรื่องดีสุดๆของคนในจักรวาลหลากหลายนี้ที่นายไม่ได้เป็นพระเจ้าอีกแล้ว! หลังจากฟังที่นายพูด ฉันเชื่อมั่นแล้วว่านายมันไม่เหมาะกับการเป็นพระเจ้า ฉันมั่นใจว่านายปลดปล่อยความเครียดด้วยวิธีนั้นเหมือนกันในตอนที่เป็นพระเจ้า เพียงแต่ในกรณีนั้นคนที่รับเคราะห์คือผู้คนจริงๆ!" เธอทำหน้าตาบูดบึ้ง
"แต่ฉันเองก็รู้สึกปวดหัวแบบนั้นเหมือนกัน หรือว่าพวกเราจะติดต่อโรคบางอย่าง? มันทำให้ฉันรู้สึกแย่เมื่อคิดว่าจะเป็นเหมือนกันกับนาย"

ข้าไม่สามารถเถียงได้ ข้ายอมรับว่าเธอพูดถูกเป้า

"แหมๆ, เด็กๆของพวกเราโตเร็วมาก" ไอเร็ทปิดหนังสือและเดินไปหาเซเลส ก่อนที่เซเลสจะรู้สึกตัวเธอก็ถูกคว้าจากเก้าอี้ด้วยหางของแม่ข้าก่อนและถูกสำรวจบนหัว แม่ข้าเป็นแบบนั้นแหละ คนไหนก็ตามที่อ่อนแอกว่าเธอจะถูกทำเหมือนกับเป็นตุ๊กตา
"กริ๊ด! ฉันพึ่งจะได้กอดลูกสาวที่น่ารักตัวน้อยตามกฎหมาย! การที่เขาเริ่มงอกออกมาแสดงว่าอีกไม่นานแล้วที่ทั้งสองจะถูกแนะนำต่อหน้าสาธารณะ" เธอประกาศออกมา "
"ขะ......ขะ.......เขา?" เซเลสตกใจ

"ใช่แล้ว! ทุกๆคนต้องผ่านการเปลี่ยนแปลงตอนอายุประมาณห้าขวบ บางคนมีเขา บางคนมีหาง บางคนเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยอย่างเช่นหูแหลม โรสเป็นกรณีแบบนั้น มีหลากหลายมาก!
มันแสดงถึงความสามารถที่ซ่อนอยู่ของเธอ คนที่มีเขาและหางจะเป็นเชื้อสายราชวงศ์และรู้กันดีว่ามีพลังและพลังเวทที่ไม่ธรรมดา อย่างเช่นโรสนั้นเด่นในด้านการประสานงานและความเร็วระหว่างตาและมือ
ดูเหมือนเธอจะสืบทอดสายเลือดราชวงศ์ที่เข้มข้นมากเหมือนกับแอนกรอดของฉัน สามีของฉันไม่ได้รับสืบทอดสายเลือดราชวงศ์มากนัก ดังนั้นถ้าไม่โกนหัวของเขาจะไม่มีทางได้เห็นเขาของเขาได้เลย
ผู้ชายที่มีสายเลือดราชวงศ์เข้มข้นจะมีเขาและรูม่านตาแตกออก ส่วนผู้หญิงจะมีเขาและหางถ้าสายเลือดเข้มข้นพอ
จากความจริงที่ว่าทั้งสองคนเริ่มเปลี่ยนแปลงก่อนห้าขวบนั้นหมายความว่าทั้งสองจะต้องเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์ กริ๊ด, รอไม่ไหวแล้ว! เซเลสจะต้องน่ารักมากอย่างแน่นอนเมื่อมีหางอันน้อยๆ!"
แม่ของข้ากอดเซเลสแน่นขึ้นไปอีก ใช่! แบบนั้นแหละ! บดเธอด้วยแรงโง่ๆของเจ้า! วะฮ่าฮ่า, ข้าเกือบจะได้เห็นตาของเธอพุ่งออกมาแล้ว

"หะ.......หาง?" เซเลซมีสีหน้าสับสน ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบที่จะมีหาง ข้าเข้าใจความรู้สึกนั้นดี ถ้าเจ้าเกิดมาแตกต่างอย่างมากจากชาติแรก เจ้าจะต้องมีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับมัน
แต่มันเป็นแค่หางเท่านั้น มีสิ่งที่เลวร้ายกว่ามากอยู่ข้างนอกนั่น ข้ากลับมาทรมานแมลงอีกครั้งในตอนที่ข้ารู้สึกว่าการมองเห็นของข้าพร่ามัวเล็กน้อย หืมมม, รูม่านตาแตกออกตามที่แม่ข้าพูดงั้นเหรอ? เวรเอ๊ย!
ตอนนี้แม้แต่ตาของข้าก็เจ็บปวดเหมือนกัน โลกนี้มันบ้าไปแล้ว มันไม่มีสิ่งชีวิตธรรมดาบนโลกนี้เหรอ? ฮิปโปกริฟฟินและปู-มด! ไม่เพียงแค่สัตว์เท่านั้นที่มันยุ่งเหยิง แต่รวมถึงคนด้วย!

อยู่ร่วมกับเซเลสนั้นแน่นอนว่าไม่ได้สนุกตบอดเวลา มีบางสิ่งเสมอที่พวกเราโต้เถียงกันเกือบทุกๆวัน แต่ก็ไม่ได้แย่มากนักในการทนต่อตัวตนของเธอ
อย่างน้อยบางสิ่งก็ดีขึ้น: ความสนใจของแม่ข้าส่วนหนึ่งพุ่งไปหาเธอแล้ว ข้าคิดว่าเธอจะรับเป็นลูกเลี้ยง ฮี่ๆ

หนึ่งในทหารรักษาการณ์เข้ามาในสวน "องค์ราชินี! ท่านพ่อของท่านกลับมาแล้วและจะมาถึงที่นี่ในไม่ช้า! ท่านบอกว่าท่านปราถนาที่จะเห็นท่านเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้"
เซเลสถูกปล่อยและคลานออกจากแม่ของข้าโดยที่มีเหงื่อบนหน้าผาก โอ้โห, ดูแย่มากเลย เธอกระดูกหักบางส่วนหรือเปล่า? ด้วยท่าทางแบบนั้นรับรองได้ว่ามีคนจ้างเธอไปแสดงหนังน่ากลัวที่สุดทันที!

"แน่นอน เด็กๆ, พวกเธอจะได้พบกับตาเป็นครั้งแรก! แน่นอนว่ามันต้องใช้เวลานานมากในการตรวจสอบชายแดนทั้งหมด! แม่ของข้าพุ่งออกไป

"รักษาฉัน......! แอนกรอดดดดดด!" ตาของเซเลซเต็มไปด้วยน้ำตา
"ไม่! เธอควรจะเรียนรู้เวทรักษาบางเวทด้วยตัวเธอเอง นั่นดูเหมือนจะกระดูกเคลื่อนนะ" ข้าจะไม่ช่วยเธอ ข้ายังโกรธเธออยู่ ถ้าการที่เธอทรมานนานขึ้นไปอีก มันทำให้ข้ารู้สึกว่าวันนี้เป็นวันดีไปเลย

"นายเองก็รู้ว่าฉันไม่เคยถนัดในการรักษา! มันไม่ใช่ความถนัดของฉัน ถ้านายไม่รักษาฉันละก็ ฉันจะทำในสิ่งที่นายไม่ชอบอย่างแน่นอน! จริงๆแล้วนั่นก็มาจากแม่ของนาย! นายเอาตัวรอดตอนเป็นเด็กทารกได้ยังไง?" เธอคลานไปมาด้วยความเจ็บปวด

ข้าถอนหายใจ
"ตกลง, แต่เธอติดหนี้ฉันหนึ่งครั้ง!" ข้ายืนขึ้นและจับแขนของเธอในขณะที่ยืนอยู่ที่ไหล่ของเธอและเริ่มดึง
"ทำอะไร?" -เซเลส
"ไม่เคยบอกว่าจะรักษาเธอแบบไม่เจ็บปวด!" -ข้า
*กร็อก*
"อื้ออออออออ!" เซเลสกัดฟันของเธอและใช้แขนที่ว่างอยู่ทุบลงไปกับพื้น เธอปฎิเสธที่จะร้องออกมา กล้าหาญมากแต่ในความคิดของข้ามันไม่มีประโยชน์ "รักษา!" ข้าเชื่อมไหล่ของเธอด้วยเวทรักษาพื้นฐานที่เธอเองก็ทำได้ถ้าเธอมีคความกล้าที่นะต่อไหล่ตัวเอง

"อืมม ที่แม่กอดเธอนั้นเท่ากับความรักและความรู้สึกของเธอ อาจจะเป็นเพราะด้วยเราสองคนทำให้เธอรู้สึกว่าเธอได้พี่ชายกับพี่สาวที่ถูกฆ่าไปกลับคืนมา อา, อย่าพูดกับเธอถึงเรื่องนั้นนะ! เธอยังคงรู้สึกไม่ดีเรื่องนั้นอยู่
จะว่าไปแล้วแต่มันรู้สึกดีมากเลยที่ได้เหยียบเธอ! ข้าอาจจะติดเป็นนิสัยได้เลยนะนี่!" เขาพูดกับตัวเองและพยักหน้า ข้าถูกจ้องมองอีกครั้งเหมือนกับบอกว่า ตัวตนของข้าต่ำลงมากไปกว่าเดิมอีก

"จะว่าไปแล้วทำไมนายถึงไม่เคยพบตาของนาย? พวกเราเกือบจะห้าขวบแล้ว! ญาติเกือบทั้งหมดของฉันมาเยือนตระกูลหลักหมดแล้ว" เซเลสถาม
"คือ, เท่าที่ฉันรู้ ครอบครัวของพ่อตายหมดแล้วและยายของฉันก็ตายไปแล้วเหมือนกัน พวกเขาทั้งหมดตายไปในตอนที่พี่ๆของฉันถูกโจมตีที่เหมือนกับระเบิดตอนนั้น ได้ยินมาว่างั้นนะ
ตาของฉันนิโคลซาร์แห่งเธอร์น่าไปตรวจตราความเรียบร้อยของป้อมปราการต่างๆและด่านตรวจในตอนนั้น ดูเหมือนคนทำจะมาจากสตริกดังนั้นเขาจึงพยายามหาว่าพวกเขาผ่านด่านตรวจมาได้อย่างไร
มันมีจุดตรวจเล็กทั้งหมด4000จุด รวมถึงป้อมปราการและเมืองที่อยู่ติดชายแดน ถ้าเธอใช้เวลาทั้งหมดในการทำสิ่งนั้นทั้งหมด มันต้องใช้เวลานานมากทีเดียว"

เซเลสพยักหน้ารับและพูดว่า "ฉันยังคงรู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์เนื่องจากตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาควรจะหยุดและกลับมาได้ทุกเวลา"

ในตอนนั้นเองแม่ของข้าก็กลับมา ตามมาด้วยชายแก่ผมขาว เขามีเขาเหมือนกับแม่ของข้าถึงแม้หนึ่งในนั้นจะหักไปก็ตาม ข้างหลังเขามีหางแรคคูณส่ายไปซ้ายขวาอย่างช้าๆ เขามีไม้เท้าที่เขาวางลงเมื่อเห็นพวกเรา
"ฮ่าๆๆ! หลานของข้า! เจ้าไม่รู้หรอกว่าตาอยากเห็นเจ้าแค่ไหน!" เขายิ้มและเดินตรงเข้ามาและหยิบข้าขึ้นไปตรงหน้า การจับนี้มัน! ข้ารู้สึกไม่ดีเลย

"คุณตา! สาหวาาาาาาาาาาาาาาาา............." เขาโยนข้าขึ้น! ข้าหมุนตัวอย่างน้อยห้ารอบก่อนที่จะตกลงมาอีกครั้ง ไม่นะ, ตอนนี้ข้ามีตารถไฟเหาะอีกคนแล้ว
เขาวางข้าลงกับพื้นในตอนที่ข้าเริ่มที่จะอ้วก ข้ารู้สึกไม่ดี, รู้สึกไม่ดีมากๆ! นี่เป็นจุดอ่อนของข้า!
"ฮ่าๆๆๆ! หลานของตาพรุ่งนี้เป็นต้นไปเจ้าจะได้รับการฝึกพิเศษ ตาจะทำให้สายเลือดเธอร์ที่แท้จริงปรากฎออกมา! แล้วนี่ใครกันเหรอ?" เขาหันไปมองเซเลสที่ถอยหลังและมองเขาด้วยสีหน้าระมัดระวัง

ทันใดนั้นเองเขาก็ย่อตัวลงและลูบบั้นท้ายของเธอและหยิกเล็กน้อยในตอนสุดท้ายและยืนขึ้นอีกครั้ง เซเลสตัวแข็งทื่อและไม่ขยับแม้แต่น้อย
"อืม,ใช่ ใช่ ดีมาก! เธอมีศักยภาพดีมาก เธอจะสามารถมีทายาทได้หลายคนและพวกเราต้องการหลายคน" เขาพยักหน้าอย่างจริงใจ

-ต่อย-
"อั้ก!"
-แทง-
-ดึง-
"อ๊าาาาาาาาา!"
-ปล่อย-
-กระทืบ-
-เตะ- -เตะ- -เตะ-

มันเร็วมากจนข้าเกือบไม่รู้ตัว ในตอนที่เขายืนอีกครั้ง เธอก็ชกเขาที่เป้ากางเกงและทำให้เขางอตัวลง ในเวลาเดียวกันเธอดึงกิ๊บหนีบผมออกมาจากผมและแทงลงไปที่ตาซ้ายที่เธอแทงถึง ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งล้วงตาขวาออกมา ในตอนที่เขาล้มลงไปนอน เธอปล่อยลูกตาลงมาและกระทืบด้วยขาขวา หลังจากทำเสร็จแล้วเธอเริ่มเตะเขาด้วยขาซ้ายโดยที่ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย!
ฟิ้ว! ข้าดีใจมากที่ครอบครัวของพวกเราขอให้พวกเราไม่ทำรุนแรงต่อกันและกัน แต่ข้ามั่นใจว่าเธอได้ทำลงไปแล้วเซเลส! การกระทำนี้จะกลายเป็นปัญหาด้านความสัมพันธ์ ข้าเห็นหัวข้อข่าวในวันพรุ่งนี้เลย! องค์หญิงแห่งสตริกทำร้ายผู้นำคนสำคัญทางทหารของเธอร์น่าจะตาบอด!

"อ๊าาาาาาาฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!" เสียงร้องของนิโคลซาร์กลายมาเป็นเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และบาดแผลของเขาทั้งหมดสลายกลายเป็นควันสีขาวและกลายมาเป็นไม่บาดเจ็บแม้แต่น้อย เขาโยนเธอไปที่บ่าเหมือนกับพวกลักพาตัว เธอขัดขืนและไม่สามารถต่อต้านแรงของเขาได้
คนๆนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย! ข้าพยายามที่จะหนีแต่ถูกคว้าที่คอเสื้อเสียก่อน "อ้อก!" เสียงของข้าดังออกมาในขณะที่ถูกดึงอย่างรวดเร็ว

"พวกเขามีคุณสมบัติที่ดี ลูกสาวข้า! ข้ามั่นใจว่าจะทำให้สายเลือดราชวงศ์ออกมาก่อนที่จะแนะนำตัวพวกเขาต่อตระกูลอื่นๆ!"