Terror infinity : เกมสยองไร้ที่สิ้นสุด

ลำดับตอนที่ #5 : Resident Evil : ผีชีวะ 3-1

หลังจากนั้นสักครู่หนึ่งทุกๆคนก็ฟื้นจากภวังค์จากเหตุการณ์นองเลือดนี้ วันตบบ่าเจิ้งเป็นการขอบคุณ จริงๆแล้วทหารรับจ้างคนนี้จะต้องตายตรงทางเดินแต่ตอนนี้เขากลับรอดชีวิตและอาจจะทำให้บทเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าเขาอาจจะตายจากซอมบี้หรือฮันเตอร์ในภายหลังก็ได้ ไม่มีใครเดาอนาคตหลังจากนี้ได้แน่นอน

วันหันมามองทุกๆคนและพูดว่า "พวกเราจะไปต่อ!"

"ไปต่อ?" สแปนซตะโกนออกมา "ไปต่ออย่างงั้นหรือ? ล้อเล่นกันหรือเปล่า? ไม่มีทางที่ผมจะไปทางเดินนั่นอย่างแน่นอน"

วันหันไปมองแคปแลนและนั่นทำให้หน้าของแคปแลนเต็มไปด้วยเหงื่อ "ปิดแล้วๆ ผมปิดระบบป้องกันของเธอทั้งหมด..."

วันถามอีกครั้ง "ทั้งหมด? มั่นใจมากแค่ไหน?"

วันไม่รอคำตอบจากคาแพลน เขาหยิบเครื่องมือและเดินเข้าไปในทางเดินนั่น 

แคปแลนยังคงง่วนอยู่กับคอมพิวเตอร์ ครั้งนี้ประตูไม่ได้ปิด อลิสเดินตามเข้าไปตามเนื้อเรื่อง หลังจากที่ทั้งหมดผ่านทางเดินยาวประตูก็ปิดลง กลุ่มของเจิ้งมองตากันและกันเพราะพวกเขารู้ดีว่าพวกเขากำลังจะได้เจอฉากหลักของเรื่องนี้แล้ว ซอมบี้

หลานพูดกับเจิ้งและเซียวยี่ด้วยเสียงอันแผ่วเบา "อย่าห่างจากเจี๋ยเกินไปและอย่าโดนซอมบี้กัด ตามเนื้อเรื่องในหนัง ถ้าติดเชื้อแล้วเราจะกลายเป็นซอมบี้ในสามสิบนาที ตามการคำนวนคร่าวๆ วัคซีนจะใช้ได้ผลในสิบนาทีแรกที่โดนกัด จำไว้เสมอว่าจะต้องอยู่ใกล้กับเจี๋ยตลอดเวลา ในเมื่อเขาผ่านหนังสยองขวัญมาได้สามเรื่องแล้ว เรื่องนี้เขาก็อาจจะรอดได้เหมือนกัน

พวกเขาพยักหน้ารับ จากนั้นหลานก็ยิ้มให้ "ตกลงนะ อ้อแล้วก็พวกคุณรู้สึกแย่ไหมถ้าต้องฆ่าคน(ซอมบี้)

เซียวยี่ตอบเป็นคนแรก "ผมคงรู้สึกแย่ถ้าเพิ่งมาถึงที่นี่และยังไม่ชินกับโลกนี้ แต่หลังจากอ้วกไปเมื่อกี้นี้ ผมรู้สึกว่าร่างกายเริ่มผ่อนคลาย ผมคิดว่าถ้าฆ่าคนในขณะที่ปิดตา ผมน่าจะทำได้"

เจิ้งคิดสักครู่หนึ่ง เขาเองก็รู้สึกดีขึ้นหลังจากที่อ้วกออกมาและนับตั้งแต่ผ่านเหตุการณ์เกือบตายเมื่อกี้นี้ เขาได้กำจัดความรู้สึกว่านี่คือความฝันออกไปและเริ่มชินกับโลกในหนัง ตราบเท่าที่ยังมีชีวิตรอด ต่อให้ฆ่าซอมบี้หรือคน เขาก็ยินดีที่จะทำ

หลานพูดต่อ "ตกลง, ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็หาโอกาศหยิบปืนของพวกเขา ถ้ามีใครเห็นซอมบี้แตกแถวออกมาจากกลุ่มก็ยิงได้เลย การฆ่าพวกนั้นได้คะแนน! จำไว้ว่าหัวคือจุดอ่อนของพวกมัน"

จากนั้นไฟในห้องก็ค่อยๆหรี่ลง พวกเขารู้ดีว่าวันได้ปิดส่วนกลางของคอมพิวเตอร์แล้วและในเวลาเดียวกันนั้นระบบที่ป้องกันไม่ให้ซอมบี้และฮันเตอร์หลุดออกมานั้นก็หยุดเหมือนกัน หลังจากที่เกิดเหตุการณ์กับเจิ้งแล้ว ครั้งนี้ไม่มีใครคิดจะเปลี่ยนเนื้อเรื่องแม้แต่น้อย พวกเขาทำเพียงแค่ส่วนกลางของคอมพิวเตอร์ปิดลงไป หลังจากนั้นก็ถึงเวลาที่พวกเขาจะเผชิญหน้ากับความตาย

ในความมืดเจิ้งรู้สึกได้ว่าเซียวยี่นั่นตัวสั่นไม่หยุด แม้แต่หลานเองก็ตัวสั่น เขาถามว่า "กลัว?"

เซียวยี่ตอบ "ใช่, กลัวมาก"

แต่หลานกลับตอบว่า "ตื่นเต้นเกินไป..."

เจิ้งรู้ดีว่าหลายเองก็กลัว เขาไม่คิดจะถามต่อและหันไปมองแสงไฟที่เหลืออันเดียว รอคอยสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ไฟในห้องก็สว่างอีกครั้ง เจิ้งรู้ดีว่าทุกๆอย่างกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว!

วันและอลิสกลับออกมาจากห้องส่วนกลางคอมพิวเตอร์ วันนั้นดูเหนื่อยอ่อนมาก เขาหันไปมองที่ศพตรงทางเดินและพูดว่า "พวกเราจะนำวงจรหลักของราชินีแดงกลับไปที่บริษัทเป็นอันดับแรก คาแพลน, สภาพของรังผึ้งเป็นอย่างไร?"

คาแพลนหันไปมองดูที่คอมพิวเตอร์ "ดี, ระบบป้องกันทั้งหมดถูกปิด พวกเราสามารถออกจากรังผึ้งด้วยเส้นทางตรง"

วันพยักหน้า "ดี, ตอนนี้พวกเรา..."

ก่อนที่เขาจะได้พูดจบประโยคก็มีเสียงปืนดังขึ้นที่บริเวณห้องทานอาหารบีเสียก่อน วันหันไปมองที่คาแพลนจากนั้นพวกเขาก็วิ่งออกไปจากห้อง อลิสและคนอื่นๆตามพวกเขาไป จากนั้นกลุ่มของเจิ้งก็ตามไป

ในตอนที่เจิ้งมาถีงห้องอาหารบี เขาสังเกตุเห็นว่าตู้ที่ข้างในมีฮันเตอร์อยู่นั้นไฟของตู้ได้เปลี่ยนจากสีเขียวเป็นแดง การคิดว่าพวกมันมีจำนวนเท่าไหร่กันแน่ในห้องนี้ทำให้เขาขนลุกได้เลยทีเดียว มันไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะสู้ได้เลย

วันถาม "เกิดอะไรขึ้น? ฉันได้ยินเสียงปืน"

เร็นเสียนิ้วโป้งและนิ้วชี้ของเขาไป มันมีเลือดไหลและดูน่ากลัว "ท่านครับ, พวกเราพบผู้รอดชีวิตแต่เขาบ้าไปแล้ว เขากัดนิ้วของผม..."

วันทำหน้ายุ่ง "ดังนั้นนายเลยยิงปืนออกไป?"

เร็จตะโกนตอบกลับ "แต่ท่านครับ, เขากลายเป็นบ้าไปแล้ว!"

"เขาหายไปแล้ว" อยู่ดีๆเจี๋ยก็พูดขึ้นมา เขามองไปที่กองเลือดและพูดขึ้นมาว่า "เมื่อกี้เขายังอยู่ตอนนี้แต่ตอนนี้เขาหายไปแล้ว"

วันเดินไปที่กองเลือด กองเลือดนั้นเริ่มแข็งตัวแล้ว มันไม่เหมือนกับเลือดใหม่เลย เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเอาเสียเลย

"วันยืนขึ้นและตะโกนว่า "เราจะออกไปเดี๋ยวนี้!"

เร็นรู้สึกแปลกๆและถามหัวหน้าว่า "ท่านครับ? คำสั่งของพวกเราคือการรอกำลังเสริมที่นี่หลังจากที่ได้วงจรจากราชินีแดงไม่ใช่หรือครับ?"

วันส่ายหัว "ไม่มีกำลังสำรองอีกแล้ว เตรียมตัวออกเดินทาง!"

หลานเดินไปหาเจี๋ยและถามว่า "นายพึ่งเตือนพวกเขา ไม่ใช่ว่านายกลัวที่จะเปลี่ยนเนื้อเรื่องหรอกหรือ?"

เจี๋ยหัวเราะ "พวกนายนี่ไร้ความกลัวอย่างสิ้นเชิงจริงๆ พวกนายเป็นมือใหม่แท้ๆกลับเปลี่ยนบทและยังมีชีวิตรอด มองไปที่นาฬิกาของพวกนายซิ จะเห็นว่าไม่มีชื่อของวันอีกแล้ว"

หลานและเจิ้งหันไปดูที่นาฬิกา ตรงที่ๆมีชื่อของวันอยู่กลายเป็นว่างเปล่าเสียแล้ว

เจิ้งหัวเราะเยาะไปที่พวกเขา "พวกเรามีอิสระที่จะไปที่ไหนก็ได้นับแต้นี้เป็นต้นไป จำไว้ว่าพวกนายสามารถทำอะไรก็ได้ตราบเท่าที่ยังมีชีวิตรอด"

เขาคิดเล็กน้อยสักครู่ก่อนพูดต่อว่า "ถ้าฉันเป็นพวกนาย การที่ทั้งขาดความอึด, ความเร็วในการตอบโต้, และอาวุธ ฉันเลือกที่จะตามพวกนั้นกลับไปห้องราชินีแดงดีกว่า อย่างน้อยพวกนายก็จะปลอดภัยในระดับหนึ่ง"

หลานยิ้มกลับ "จริงแล้วนายก็เป็นคนที่ดีนะ นายเพียงแค่แสดงออกไม่เก่งเท่านั้นเอง"

เจี๋ยหัวเราะ "คนดี? อย่าตลกไปหน่อยเลย ฉันแค่ไม่อยากให้พวกนายมาขัดขวางการเก็บแต้มเท่านั้น อย่าเข้าใจผิดละ ในโลกนี้ไม่มีใครเป็นคนดีหรอก ตราบเท่าที่ฉันมีชีวิตรอด ฉันไม่คิดมากเลยที่จะให้นายทั้งสามคนเป็นโล่มนุษย์"

คำพูดนั้นทำให้พวกเขาตัวสั่น

ในเวลาเดียวกัน เสียงเหล็กก็ดังขึ้นจากที่ไกลๆ เร็นและเจดีเดินเข้าไปด้วยความระมัดระวัง หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว ชายใส่เสื้อกราวน์ก็เดินออกมาจากมุมห้อง มีบางคนเดินเอียงไปเอียงมาตามหลังของเขา

เจดีชี้ปืนไปที่พวกเขา "หยุดตางนั้นเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่อย่างนั้นละก็เราจะยิงนะ!"

แน่นอนว่า "คน" พวกนั้นไม่มีทางที่จะหยุดอย่างแน่นอน พวกเขาต่างก็ติดเชื้อไวรัสทีไปแล้ว หลังจากนั้นแปบนึงก็มีคนจำนวนมากเดินลากขาออกมาจากทั่วมุมห้อง บางคนอยู่ในเครื่องแบบ บางคนอยู่ในชุดกราวน์ ร่างกายบางคนเริ่มเน่าแล้วและมีบางคนที่มีสภาพขาเละเทะ เจิ้งเห็นกระทั่งคนที่มีเหลือแค่ครึ่งหัวด้วยซ้ำ

"หยุดเดี๋ยวนี้! พวกเราจะยิงแล้วนะ!"

ปัง!

วันเป็นคนแรกที่ยิงปืนไปที่ซอมบี้ ซอมบี้ที่ถือค้อนกระเด็นนอนลงไปแต่เขากลับลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็ถูกยิงไปอีกสิบนัดแต่เลือดของมันกลับไม่ค่อยไหล

ปัง!

เจี๋ยยิงด้วยปืนDesert Eagle มันเป่าหัวของซอมบี้กระจุยเหมือนกับลูกแตงโม "พวกนายหาทางออกซะ ตรงนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง!"

วันลังเลสักครู่หนึ่งก็ที่จะตะโกนกลับไปว่า "ตกลง, ทุกๆคนอยู่ในแถว เจดี, นายหาทางออกซะ เร็น, ระวังนักโทษเอาไว้ ทุกๆคนตามฉันมา"

เจิ้งหันกลับไปมองที่เจี๋ย เขารอให้ซอมบี้เขามาใกล้จากนั้นก็ยิงในทีเดียว ซอมบี้ทั้งหมดที่ใกล้เขาต่างก็ถูกยิงที่หัว ความแม่นยำและความเร็วในการยิงนั้นสูงกว่าคนทั่วไปอย่างสิ้นเชิง

เจิ้งรู้สึกว่าเขาตามความเคลื่อนไหวของเจี๋ยทัน เขาเองก็เคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับเอ็มเอ็มเอ มันกล่าวเอาไว้ว่ามีการมองเห็นอยู่สองแบบ แบบแรกคือการวัดว่ามองเห็นได้ไกลแค่ไหน แบบที่สองคือการสังเกตในการเคลื่อนที่ เป็นการมองแยกแยะวัตถุที่เคลื่อนที่อย่างละเอียด

ดูเหมือนการมองสิ่งที่เคลื่อนที่นั้นจะเกี่ยวข้องกับปฎิกิริยาตอบโต้ การที่เขามองเห็นการเคลื่อนที่ของเจี๋ยได้อย่างชัดเจนนั้นแปลว่าปฎิกิริยาตอบโต้ของเขาทั้งสองคนไม่ได้แตกต่างกันมากนัก ในตอนแรกเขารู้สึกคลื่นไส้จากหัวที่ระเบิดของซอมบี้แต่ตอนนี้เขารู้สึกธรรมดาแล้ว บางทีนี่อาจจะเกี่ยวข้องกับความสามารถในการรับของจิตใจ

(ดูเหมือนว่ารางวัลพวกนั้นจะพัฒนาร่างกายของฉันจริงๆ!)

เจิ้งรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากแต่ภายนอกเขายังคงดูสงบและตามวันไป จากนั้นวันก็หันกลับมาและยื่นปืนให้พร้อมกับตลับปืนสองอัน "ฉันไม่สามารถคอยคุ้มครองพวกนายได้ ในตลับมีลูกปืนอยู่สิบห้านัด ทำตามที่เจี๋ยทำและเล็งไปที่หัวของพวกมัน"

เจิ้งเป็นคนที่เข้าใจมากที่สุดในกลุ่ม ถึงแม้เขาจะไม่เคยใช้ปืนมาก่อนแต่เขากงับยิงปืนได้เร็วมากซึ่งต้องขอบใจปฎิกิริยาตอบโต้ของเขาที่เพิ่มมากขึ้น เขาฉลาดพอที่จะรอให้ซอมบี้เข้ามาใกล้ในระยะสิบเมตร สิบเมตรเป็นระยะยิงปืนที่ดีที่สุด

คนอื่นๆไม่รู้ในเรื่องนี้และเห็นเขายิงเข้าเป้าที่หัวทุกๆนัด วันพยักหน้าให้และปล่อยให้เจี๋ยและเจิ้งคอยระวังหลังให้

เซียวยี่เห็นและตื่นเต้นตื่นเต้นเป็นอย่างมาก "เจิ้ง, นายนี่มันสุดยอดเลย! บางทีนายอาจจะเคยยิงมาก่อนใช่ไหม? นายยิงได้ทั้งหมดกี่แต้ม?"

วันหันกลับมามองที่เขา "แต้ม?"

หน้าของเซียวยี่คล้ำลง เจิ้งรู้ว่าเขาอาจจะได้ยินคำเตือนและถูกตัดแต้ม เด็กที่น่าสงสาร เขาโดนตัดแต้มก่อนที่จะได้แต้มเสียอีก

วันหันมามองพวกเขาทั้งสามคนจากนั้นหันกลับไปที่ซอมบี้ต่อ หลานตบอกและพึมพำว่า "อันตรายจริงๆ นึกว่าเนื้อเรื่องจะถูกเปลี่ยนอีกซะแล้ว"

พูดตามจริงหลานมีรูปร่างที่สวยและหน้าของเธอนั้นงดงาม เจิ้งและเซียวยี่ต่างก็จ้องมองเธอในตอนที่เธอตบอก หลังจากที่เธอรู้สึกตัวเธอก็พูดว่า "เจี๋ยจะปลอดภัยไหม? พวกเราไม่เห็นเขาแล้ว"

เจิ้งรู้ดีว่าเธอพยายามเปลี่ยนเรื่องดังนั้นเขาจึงตอบอย่างสบายๆ "เขาอาจจะปลอดภัยดี เขาแข็งแรงกว่าพวกเราและมีปืนDesert Eagerแบบไม่จำกัดกระสุน พูดจริงๆนะ ถ้าผมรอดไปได้ละก็จะต้องเอามาให้ตัวเองอันนึงอย่างแน่นอน"

หลานจับหน้าผากของเธอซึ่งดูเหมือนมันจะเป็นนิสัยประจำของเธอ เธอมีหน้าผากที่กว้างกว่าคนธรรทดาทั่วไป

"100แต้มสามารถเพิ่มพลังของร่างกายได้สิบแต้ม หลังจากที่ฉันรอดไปได้จะถามเขาเกี่ยวกับเรื่องการแลกเปลี่ยนแต่ตอนนี้เราไม่มีเวลาแบบนั้น นายควรจะพุ่งสมาธิไปที่ปกป้อพวกเรา" เธอหันมายิ้มให้เจิ้ง

=======================================

จบตอนครับ

เผื่อสับสนนะครับ ตอนนี้มีผู้เล่นเหลือสี่คนจากเจ็ดคน

สองคนตายเนื่องจากห่างเกินไป
คนหนึ่งถูกยิงตาย
มือเก่าหนึ่งคนชื่อ เจี๋ย
มือใหม่สามคนชื่อ เจิ้ง,หลานและเซียวยี่

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่อง
ความยากขึ้นอยู่กับจำนวนผู้เล่น ยิ่งเยอะยิ่งโหด
เนื้อเรื่องเปลี่ยนได้ การเปลี่ยนอาจจะได้แต้มเพิ่ม ถ้าเอาตัวรอดได้นะ
อย่าเชื่อคำพูดของตัวละครมากนัก เรื่องนี้เป็นแนวลับซ่อนเงื่อน มีการทะเลาะเบาะแว้งหลายๆอย่างตลอดเวลา คนที่คิดว่าเป็นหนึ่งในตัวเอกอาจโดนลากไปกินไส้ได้
เรื่องนี้ไม่ได้จำกัดแค่กายภาพ หนังสยองขวัญมีหลายแนว มีทั้งไสยศาสตร์และวิทยาศาสตร์ ถ้าถามว่าจะสู้ผีอย่างไร ลองจินตนาการครับ XD
บทแรกๆเป็นธรรมดาที่จะข้อมูลเยอะ บู้น้อย แต่หลังๆรับประกันว่าบู๊ล้างผลาญแต่ตับแต