until death? จนกว่าจะตาย? (นิยายแปล)

ลำดับตอนที่ #5 : จับคู่และนักฆ่า!

แปดเดือนต่อมา มีคนสี่คนนั่งอยู่รอบๆโต๊ะ พวกเขาคือผู้ปกครองของสตริกและเธอร์น่า มีจดหมายวางอยู่บนโต๊ะของพวกเขา

"เจ้าคงไม่คิดนะว่าพวกเราจะเชื่อเรื่องบ้าๆพวกนี้?" อาร์เธอร์ สตริก พูดขึเนมา
"พวกเราไม่ต้องการให้สตริกเชื่ออะไรทั้งนั้น คำถามมีเพียงแค่ว่าเทพธิดาจะโกหกไปเพื่ออะไร? เจ้าหลีกเลี่ยงคำถามของพวกเรานานเกินพอแล้ว!" นิโคล เธอร์น่า กล่าวหาการไม่เชื่อของอาร์เธอร์
"พวกเรา......."
"ที่รัก, ฉันคิดว่าเราปกปิดต่อไปไม่ได้แล้ว" ภรรยาของเขาแคธรีน สตริกมพูดขึ้นและโยนจดหมายที่เหมือนกันอันที่สองไปบนโต๊ะ
"แต่......" อาร์เธอร์ถูกภรรยาจ้องมอง
"เทพธิดาให้คำพยากรณ์เหมือนกับพวกท่าน พวกเรามีลูกสาวแต่พวกเราซ่อนเธอจากสายตาของสาธารณมมีคนมากมายที่ไม่ต้องการเห็นสายเลือดกษัตร์ยิดำเนินต่อไป และฉันจะบอกอย่างไรดี คือเธอไม่ใช่เด็กธรรมดา"
"ถ้างั้นพวกเราควรจัดงานแต่งงานเมื่อไหร่ดี?" ไอเร็ทแห่งเธอร์น่าถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง

ตอนนี้ข้าอายุหนึ่งปีและแปดเดือนแล้ว! และข้าเป็นอิสระในที่สุดดด! อย่างน้อยก็อิสระในระดับหนึ่งนะ แม่และพ่อของข้าไปพบปะงานดูตัวของข้ากับคนที่ไม่มีอยู่จริง

พวกเขาพักอยู่กับผู้ปกครองของสตริกที่สถานฑูต ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร พวกเขาอาจจะไปเพื่อพยายามกล่อมให้ผู้นำสตริกผลิตองค์หญิง? หืม! นี่สิถึงเรียกได้ว่าสมกับการประชุมระดับประเทศ!

ได้โปรดรีบไปจู๋จี้กันบนเตียง พวกเราต้องการองค์หญิงตัวน้อยจากพวกท่านเพื่อความสงบสุขของโลกใบนี้! ดังนั้นน่าจะไม่มีอะไรร้ายแรงจากการพูดคุย ตอนนี้ข้ากับลังท่องเที่ยวผ่านมิดโฮลพร้อมกับหัวหน้าสาวใช้

มิดโฮลเป็นเมืองป้อมปราการระหว่างสตริกและเธอร์น่า จริงๆแล้วชายแดนนั้นตัดผ่านเมืองไป ในระหว่างสงครามสภาพของเมืองนั้นเรียกได้ว่าซากปรักหักพัง แต่มันถูกสร้างขึ้นใหม่ให้ใหญ่ขึ้นและดีขึ้นซึ่แม้แต่ตอนนี้ก็ยังทำอยู่ พวกเขาวาแผนให้เมืองนี้กลายเป็นศูนย์กลางการค้าขายของทวีป

ที่นี่มีโรงเรียนและมหาลัยจำนวนมาก ในอนาคตคนหลากหลายจากทั้งสองประเทศจะมาที่นี่เพื่อรับการศึกษา
จุดประสงค์นั้นเพื่อให้เกิดการแลกเปลี้ยนวัฒนธรรมและเข้าใจกันและกันของรุ่นถัดไป เพื่อให้พวกเขาเห็นภาพที่ใหญ่ขึ้นเมื่อกลับบ้านไป

มันเป็นความคิดที่ดีที่แม่ของข้าร่วมมืออกับผู้นำของสตริก

"งั้นที่นี่คือสถานที่ข้าจะเรียนในอนาคต?" ข้าถามหัวหน้าสาวใช้
"หม่อมฉันคิดเช่นนั้น" -หัวหน้าสาวใช้

"ว้าว! ข้าต้องการวางผังเมืองนี้! ข้ามีแผนสำหรับเมืองนี้ในอนาคตและมันต้องการพื้นที่ว่างพอกับความต้องการ" ในหัวของข้าๆได้วางแผนทำถนนใหม่แล้ว

"เอ่อ, หม่อมฉันคิดว่าท่านจะต้องเป็นพระราชาก่อนอันดับแรก" หัวหน้าสาวใช้ถนัดในการฉุดข้าลงจากความฝันจริงๆ
"แล้วพวกเราจะไปชมอะไรต่อไปละ? ข้าต้องการชมสถานที่ที่เป็นศูนย์ควบคุมการสื่อสารเวทมนตร์เป็นอันดับต่อไป!" นั่นเป็นสิ่งที่เด็กในวัยข้าทุกคนต้องการใช่ไหม?

"เอ๋? องค์ชายไม่ต้องการไปสถานที่ธรรมดาอย่างเช่นสวนสัตว์หรอกหรือ?" หัวหน้าสาวใช้ถามด้วยความงุนงง
"ข้าคิดว่าชีววิทยานานๆทีก็ไม่เลว" ข้าเป็นคนใจกว้าง! ถ้าโรสต้องการชมสวนสัตว์ พวกเราก็จะไปสวนสัตว์ โรสบอกให้คนขับรถตรงไปสวนสัตว์

"หม่อมฉันขอโทษด้วยเพคะที่ไม่สามารถปรับตัวในเรื่องความแตกต่างขององค์ชายกับเด็กคนอื่น แต่การปรากฎตัวขององค์เทพธิดาทำให้พวกเราสับสน" โรสกล่าวขอโทษ

"ไม่เป็นไร, ปฎิบัติข้าสห้เหมือนกับเด็กธรรมดาก็พอแล้ว" ใช่มันน่าจะทำให้กระอักกระอ่วนน้อยลง ข้าคิดว่านะ
"โอ๋?, งั้นหม่อมฉันขอคำอธิบายเกี่ยวกับฉายา "พระเจ้าตกสวรรค์" บนแผ่นครบรอบนึ่งปี? องค์ชายเคยเป็นพระเจ้าองค์ไหนมาก่อน? แล้วทำไมท่านถึงตกสรรค์? หม่อมฉันไม่เคยเชื่อในพระเจ้ามาก่อนก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์นั้น" โรสจ้องข้าเขม็ง

"อะฮ่าๆ! ข้าไม่ใช่พระเจ้า, ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดถึงเรื่องอะไร องค์เทพธิดาน่าจะผิดพลาดในเรื่องนี้" รอยยิ้มข้าแข็งอีกครั้ง ข้าได้พูดคุยเรื่องโง่ๆนี้กับท่านพ่อและท่านแม่ของข้าเรียบร้อยแล้ว

"ท่านโกหกไม่เก่ง องค์ชายอย่ายิ้มในขณะที่โกหก คนอื่นสามารถมองออกในขณะที่ท่านทำแบบนั้น" โรสไม่ปล่อยข้าไป
เฮ้อ....คือว่านะ พระเจ้าเองก็ไม่ได้แตกต่างจากคนธรรมดา ดังนั้นเป็นการดีที่เจ้าจะไม่นับถือพวกเขามากมายนัก ข้ามีปากเสียงกับพระเจ้าองค์อื่นๆและลงมือเข่ฆ่ากันและกันรวมถึงประชาชนไปด้วย พระเจ้าองค์อื่นๆตัดสนใจที่จะลงโทษพวกเรา และทำให้ข้ามาอยู่ตรงนี้กลายมาเป็นเด็กธรรมดาอีกครั้ง" ตอนนี้โรสมีสีหน้ายุ่งยากแสดงขึ้นมา? มีอะไรงั้นรึ?

"เด็กธรรมดางั้นหรือ และการที่มาเกิดเป็นองค์ชายของประเทศนี้ถือว่าเป็นการลงโทษรุนแรงจากมุมมองของพระเจ้า? หม่อมฉันจะคอยจ้องมองท่านตั้งแต่นี้เป็นต้นไป หม่อมฉันคิดว่าบทลงโทษยังไม่ได้เริ่มต้นขึ้นเลย" โรสแสดงสีหน้าชั่วร้ายบนใบหน้าของเธอ

"โรส, เธอกำลังทำให้ข้ากลัว! ถ้าข้าเป็นเด็กธรรมดา ข้าจะร้องไห้จากสีหน้าของเจ้า" -ข้า
"ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเรามาถึงที่หมายแล้วเพคะ" โรสออกจากรถและช่วยข้าออกจากรถ
แน่นอนว่าพวกเราถูกคุ้มกันจากคนคุ้มกันสิบคนตลอดเวลา ข้ายอมรับว่าชีวิตแบบนี้มันน่าหงุดหงิดจริงๆ ถ้าข้าต้องถูกคุ้มกันตลอดเวลา

ทำอย่างกะข้าต้องถูกช่วยเหลือ ตอนนี้ข้าสามารถเดินได้ด้วยตัวเองแล้วถึงแม้จะเดินไม่เร็วมากนัก แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องถูกอุ้มตลอดเวลาเหมือนสมัยก่อน แต่ข้าต้องยอมรับว่าโรสนั้นพูดถูก เรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกัการเกิดใหม่และคำทำนายจากซีเรียนี่ดูแล้วตะหงิดๆยังไงชอบกล

ข้าทำให้โลกพังพินาศ ดังนั้นข้าจึงต้องช่วยเหลือโลกอีกใบหนึ่งเป็นการตอบแทน? เรื่องราวทั้งหมดนี้มันง่ายอย่างนั้นจริงหรือ? ตอนนี้พวกเราเดินไปเรื่อยๆในสวนสัตว์ ดูเหมือนว่าจะไม่มีการเก็บข้าเข้าสวนสัตว์

"คนอื่นๆได้รับอนุญาติให้เข้ามาตามต้องการหรือเปล่า?" -ข้าถาม
"เพคะ ในเมืองนี้ ทุกๆสถานที่ที่ให้ความรู้นั้นไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายและทางราชวงษ์เป็นคนออกค่าใช้จ่าย ในทางกลับกันคนๆนั้นต้องผ่านการสอบเป็นนักเรียนในเมืองนี้เป็นการแลกเปลี่ยน" -โรส

โอ, ใส่ใจการศึกษาจริงๆ ดูเหมือนโลกนี้กำลังพัฒนาขึ้นโดยที่ไม่ต้องมีการแทรกแซงแม้แต่น้อย โรสเริ่มอธิบายเกี่ยวกับสัตว์ต่างๆที่อยู่ที่นี่ พวกมันมีคำอธิบายเขียนไว้อย่างสวยงาม

มีสัตว์และพืชหลากหลายชนิดที่เจ้าน่าจะนึกออกว่าเหมือนกับโลก แต่ก็มีบางชนิดในโลกนี้ที่ดูไม่ธรรมดาา

วะฮ่าฮ่า! นี่มัน? พวกเขามีฮิปโปกริฟฟินที่นี่! มันเหมือนกับการผสมกันระหว่างฮิปโปและเหยี่ยว ข้าเดินเข้าไปดูป้ายคำอธิบาย

ฮิปโปกริฟฟิน :

ฮิปโปกริฟฟินนั้นอาจจะดูตลก แต่มันเป็นนักล่าที่เก่งกาจ ในขณะที่มันไม่รวดเร็วนักในยามยืนกับพื้น แต่มันบินได้อย่างคล่องแคล่ว
มันล่าโดยการบินขึ้นให้สูงที่สุด จากนั้นก็จ้องมองหาเหยื่อ ในตอนที่มันพบเจอเหยื่อ มันจะเล็งอย่างระมัดระวังและทิ้งตัวลงไปบี้เหยื่อจากข้างบนด้วยน้ำหนักตัวทั้งหมดของมัน การถูกมันโจมตีโดยไม่รู้ตัวนั้นไม่มีโอกาศจะต่อต้านมันมากมายนัก 
มีการรายงานว่ากลุ่มนักผจญภัยทั้งกลุ่มกลายเป็นเหยื่อให้กับฮิปโปกริฟฟินเพียงแค่ตัวเดียว
ถ้าต้องเดินทางด้วยเท้าไปในพื้นที่ปกครองของฮิปโปกริฟฟิน ขอแนะนำให้มีใครสักคนคอยจ้องมองท้องฟ้า........

โอเค!? นั่นเป็นวิธีการล่าเหยื่อที่ประหลาดมาก
"ท่านคิดว่าอย่างไรองค์ชาย? มันเป็นสัตว์ที่เท่มากเลยใช่ไหมเพคะ!" โรสไม่รู้สึกว่ามันแปลกแม้แต่น้อย
"โลกนี้มันบ้าไปแล้ว! พวกเราไปดูตัวต่อไปกันเถอะ" ข้าหวังว่าตัวต่อไปจะเป็นตัวธรรมดา

ตัวต่อไปนั้นมีทรายจำนวนมากในกรงและทรายมีความสูงประมาณห้าเมตรจากพื้น ดูเหมือนไม่มีอะไรข้างใน

เรเซอร์คลอว์ :

สัตว์นักล่าอันตรายจากตะวันออก พวกมันรอเหยื่อใต้ทรายและโจมตีทุกอย่างที่เคลื่อนไหวตราบเท่าที่มีอะไรมาใกล้พวกมัน สถานที่ที่พวกมันอยู่..........

"บอลเพลิง!" - "ดาบสายลม!"

ข้ารู้สึกถึงการร่ายเวทก่อนที่พวกเขาจะร่ายเวทเสร็จ ข้าร่ายเวทป้องกันตามสัญชาติญาณ

"พื้นที่เกราะ!"
*ตูม*

โอว! โลกกำลังหมุนในตอนที่ข้าลอยไปในอากาศ! เกราะของข้าไม่สามารถหยุดทั้งสองเวทได้อย่างสิ้นเชิง

"กายาเหล็ก!"

อุก! ข้าร่วงลงกับพื้นอีกครั้งแต่มันเบากว่าที่ข้าคิดเอาไว้! ข้าลุกขึ้นนั่ง, หืม มีทรายอยู่ในมือทั้งสองของข้า?
ข้าห่อไหล่, เหมือนกับว่ามีลมหายใจร้อนๆมาเป่ารดต้นคอของข้าและข้าหันกลับไปดู
หืมม, มันมีฟันและเล็บที่แหลมคมจำนวนมาก มันดูเหมือนกับว่าจะไม่มีส่วนอื่นนอกจากนั้นเลย
"สวัสดี?"

----------------------------------------------

มุมมองของโรส

ไม่! องค์ชายช่วยพวกเราไว้ด้วยเวทมนตร์ แต่เขากลับลอยไปในพื้นที่ของเรเซอร์ครอว์ ข้าต้องเอาท่านออกมาเดี๋ยวนี้! ข้าหยิบมีดขึ้นมาจากต้นขา

แต่พวกเราโดนกดดันด้วยนักฆ่าและข้าถูกตรึงเอาไว้ด้วยนักฆ่าสองคน
คนคุ้มกันเองก็ไม่ว่างเหมือนกัน พวกมันมีคนมากกว่าพวกเรา! พวกมันมีอย่างน้อยสิบเจ็ดคน

"คนที่ไม่ต้องตรึงคนคุ้มกันเอาไว้ เล็งไปที่องค์ชาย!" หนึ่งในนั้นตะโกนออกมา

ไอ้พวกบัดซบ! หนึ่งในคู่ต่อสู้ของข้าหันหลังกลับไปและกระโดดข้ามรั้วไปพร้อมกับคนอื่นๆเข้าไปในกรงของเรเซอร์ครอว์

ข้าใช้โอกาศนี้ในการจู่โจม ข้าทุบใบหน้าเขาและเตะอย่างต่อเนื่องไปที่เป้าของเขาในตอนที่เขาประมาท ไม่ใช่เวลาที่จะสู้อย่างยุติธรรม!

ในตอนที่เขาล้มลง ข้าเฉือนคอหอยเขาและขว้างมีดไปที่นักฆ่าคนที่สอง พวกเขาฝึกมาน้อยและไม่มีอันตรายมากนักถ้าไม่มีจำนวนมาก

วินาทีต่อมามีแค่ฉันและคนคุ้มกันอีกสี่คนเท่านั้นที่ยังยืนได้อยู่ "องค์ชาย!" ข้าวิ่งไปที่กรงและมองข้ามรั้วขัง

ข้างล่างนั้นคือภาพของขุมนรก! ชิ้นส่วนมนุษย์และเลือดเต็มไปทั่ว! ข้าต้องการคุกเข่าลงไปเนื่องจากข้ากลัวว่ามันจะเป็นกรณีเลวร้ายที่สุด แต่ทันใดนั้นเองข้าก็เห็นองค์ชายที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆเรเซอร์ครอว์ที่กำลังงับนักฆ่าที่ตายแล้ว

"เอาข้าออกไป! สิ่งที่อยู่ในนี้มันน่ากลัวสุดๆ!" เขาร้องออกมาพร้อมกับน้ำตาและเลือดกระจายไปทั่วตัวเขา
"ยะ-อย่าขยับ! พวกมันจะโจมตีสิ่งที่เคลื่อนไหวได้! พวกเราจะพาองค์ชายออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้!" ข้าตะโกน , ขอบคุณเทพธิดา ขอบคุณที่เขายังมีชีวิตอยู่!

ราชินีอาจจะไม่บั่นหัวข้าวันนี้!

"ข้ารู้! ข้าอ่านป้ายมาก่อน! แต่มันไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่าข้าจะเห็นฝันร้ายตลอดสัปดาห์นี้!" -องค์ชาย

---------------------------------------------

ข้าอีกครั้ง :

ข้ากลับมาที่สถานฑูตและยังมีชีวิตอยู่! ข้าคิดว่าข้าจะเสร็จแล้วในตอนที่มองไปที่คอของมัน

แต่จากนั้นเหล่านักฆ่าที่กล้าหาญกระโดดข้ามรั้วและล่อพวกมันด้วยร่างกาย ร่างกายของพวกเขาถูกเฉือนเป็นชิ้นๆเหมือนกับหญ้า

ข้ามั่นใจว่าจะทำอนุสรณ์ให้กับพวกเขาในฐานะที่ช่วยข้า พวกเขาเป็นผู้กล้าที่แท้จริง! ในตอนที่พวกเรากลับไป แม่ของข้าได้ยินเรื่องราวที่เกอดขึ้นแล้วและโกรธเป็นอย่างมาก

ข้าขอโทษด้วยนะโรส แต่ถ้าท่านแม่ข้าเห็นสภาพข้าในตอนนี้ - ถ้าข้าไม่วิ่งไปทำความสะอาดตัวเองและใส่เสื้อใหม่ ท่านแม่ของข้าจะหั่นเจ้าเป็นชิ้นๆอย่างแน่นอน

อย่างน้อยข้าก็เร็วพอ เธอไม่เห็นข้าในสภาพนั้นและท่านพ่อของข้าคอยยั้งเธอไว้
โรสและข้าคอยท่านพ่อกับท่านแม่กลับมา พวกเขาวิ่งไปตามผู้นำสตริกและของขวัญ?

"เธอรู้ไหมว่าของขวัญที่ว่าหมายถึงอะไรโรส?" -ข้าถาม
"ไม่...... ฮึก, *ฟืด* โรสตอบอย่างน่าสงสาร
ข้าลูบหลังเธอ ท่านแม่ของข้าน่ากลัวเป็นอย่างมากในบางครั้ง โรสไม่ได้ถูกบั่นคอ แต่จิตใจของเธอนั้นถูกหั่นเป็นชิ้นๆ

"มันจะไม่เป็นไร ในตอนที่ข้ามีโอกาศเร็วที่สุด ข้าจะบอกเรื่องราวผู้กล้าของโรสที่ช่วยข้าจากสิ่งนั้น!" ข้าไม่สามารถทนเห็นโรสในสภาพนั้นได้
เธอเป็นเหมือนกับคนในครอบครัวของข้า โรสยิ้มขอบคุณให้กับข้า

ประตูเปิดออกและครอบครัวของข้าก้าวเข้ามาในห้อง ตามมาด้วยผู้นำของสตริกที่ข้าเคยเห็นครั้งหนึ่งในตอนที่แนะนำตัวหลายวันก่อน

มีเด็กสาวตัวน้อยตามพวกเขามา เธอถูกจูงมือโดยราชินีของสตริก หือ?
"ขอแนะนำตัวอีกครั้ง นี่คือลูกชายของพวกเรา องค์ชายลำดับที่หนึ่งของเธอร์น่ามีนามว่าแอนกรอดแห่งเธอร์น่า และคนเหล่านั้นคือผู้นำของสตริก อาเธอร์ สตริก และ แคธรีน สตริก" แม่ของข้าดึงข้าไปหน้าเด็กสาวเพื่อให้เราเห็นหน้ากันและกัน

ออร่าของเธอนั้นคุ้นตามาก? ข้ารู้จักตานั้นดีแต่จากไหนนะ?
"และนี่คือองค์หญิงลำดับที่หนึ่งของสตริก เซเลซแห่งสตริก คู่หมั้นของเจ้า!"
เสียงเงียบฉี่ปกคลุมไปทั่วห้อง

- "ไมม์!" - "แอซคาทอน!" -

เงียบอีกครั้ง

"บะฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่า อะฮ่าฮ่า!" ข้าทนไม่ไหวแล้ว ข้าเริ่มหัวเราะตั้งแต่ที่ข้าชี้ไปยังไมม์ที่กลายเป็นผู้หญิงในชุดตุ๊กตาเจ้าหญิงสีชมพู
ซีเรียเข้าใจเล่นจริงๆ

"อ้ากกกกกแกกก!!!" ไมม์กรีดร้องออกมาด้วยความโกรธสุดขีด และเขา/เธอชนข้าล้มลงด้วยร่างกายของเธอ
เราทั้งสองล้มลงไปบนพื้นโดยที่เธออยู่ด้านบน
ข้าเห็นบางอย่างสะท้อนออกมาในมือของเธอในขณะที่เธอชูมันขึ้น
กะ.......กิ๊บ...........กิ๊บหนีบผม!?

*ฉึก**ฉึก**ฉึก*

"โอ้ว!" ข้าโหยหวนออกมาในขณะที่ทั้งสองครอบครัวแยกพวกเราออกมา แต่ต้องไม่ใช่ก่อนที่ข้าจะได้ถอนผมแดงออกมาเต็มกำมือ
ข้าจะตอบแทนคืนให้สาสม! ไมม์ทำอันตรายให้ข้าในห้าวินาทีมากกว่าที่นักฆ่ายี่สิบคนที่ไม่อาจแตะต้องตัวข้าได้เสียอีก!
อูว์! เจ็บเหลือเกิน! ข้าเต็มไปด้วยเลือดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นเลือดของข้า

วันนี้มันอะไรกัน!

"หม่อมฉันคิดว่าความทรมานของท่านกำลังเริ่มแล้ว" โรสกระซิบ