ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ไปวัด!
ตอนนี้ข้าอายุได้หนึ่งปีแล้ว ขอโทษด้วย, ข้าไม่คิดจะเล่าอย่างระเอียดระหว่างนั้นเนื่องจากมันไม่มีอะไรน่าสนใจในช่วงนั้นเลย
ในตอนที่ข้าพูดได้นั้นท่านพ่อท่านแม่นั้นดีใจมาก
ข้าบังคับให้การพูดของข้านั้นเป็นคำพูดง่ายๆและประโยคสั้นๆ
แม่ข้าน่าจะรู้แล้วว่าข้านั้นไม่ใช่เด็กธรรมดา เนื่องจากข้าพูดออกมาว่า "แม่,หนังสือ" ออกมาเป็นคำพูดที่บ่อยที่สุด แม่ของข้ายังตัวติดกับข้าอยู่เหมือนกับหมากฝรั่ง
ดังนั้นมันไม่มีทางที่จะซ่อนเลยว่าข้าอ่านหนังสือเหล่านั้น ในตอนที่ข้าเปิดหนังสืออย่างถูกวิธี เธอน่าจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้ข้าได้เรียนรู้ความรู้ทั่วไประดับหนึ่งแล้ว ส่วนมากจะเกี่ยวกับประวัติศาสตร์, ภูมิศาสตร์, และพื้นฐานอื่นๆ
มันไม่มีทางที่ความรู้บนโลกบบใบนี้จะสอนข้าเกี่ยวกับคณิตศาสตร์, ฟิสิกซ์, และเวทมนตร์ให้แก่ข้าได้
คำพูดที่ข้าพูดบ่อยรองลงมาคือ "พ่อ, หยุด!" มันเป็นหนทางเดียวที่จะหยุดให้ท่านพ่อของข้าโยนข้าเหมือนรถไฟเหาะ
เด็กคนอื่นอาจจะชอบที่จะโดนโยนไปในอากาศจนเกือบถึงเพดาน
ส่วนตัวข้านั้น ข้าเกลียดมากที่จะโดนเคลื่อนย้ายไปทิศทางที่ไม่เตรียมตัวมาก่อน
และข้าได้ทดสอบแล้วว่าข้าสามารถใช้เวทมนตร์ได้ถึงแม้ข้าจะไม่ทรงพลังเท่ากับสมัยก่อนซักกะนิดก็ตาม
ในตอนที่เจ้ากลายมาเป็นพระเจ้า มันมาพร้อมกับพลังเวทและจำนวนเวทที่เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก เนื่องเจ้าจะสามารถรับพลังเวทย์ฟรีได้เป็นจำนวนมาก ในทางกลับกันตอนนี้พลังเวทย์ของข้าเท่ากับจอมเวทย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ข้าคิดว่านะ
ข้าจะต้องฝึกฝนเวทย์อย่างหนักอีกครั้ง สำหรับเรื่องการฝึกฝนเวทย์ เจ้าจะไม่สามารถฝึกฝนพลังเวทของเจ้าได้ถ้าเจ้าไม่ได้ร่ายเวทจริงๆจัง
และข้าก็มีคนคอยสอดส่องข้าตลอดเวลา มันไม่ง่ายเลยที่จะทำเป็นเด็กธรรมดาในนี้
ช่างมันเถอะ ข้าเองก็ไม่ได้ถึงกับต้องพึ่งความจุเวทย์ของร่างกายตัวเองอย่างเดียว
ข้าเรียนรู้หลายวิธีที่จะขโมยพลังเวท หรือใช้พลังเวทที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ
ก่อนที่ข้าจะกลายเป็นพระเจ้า ข้าถนัดในเวทสายจิตใจและวิญญาณ นั่นเป็นเรื่องปกติถ้าเจ้าพยายามเข้าใจในขั้นตอนของการเกิดใหม่
แม่ของข้าจะต้องช็อกแน่ถ้าข้าร่ายเวทด้วยร่างกายเด็กทารกนี้
บินเลยเด็กน้อย! บิน! หลบพ่อจอมโยนและร่ายเวทลูกกวาด
เมื่อข้าคิดถึงภาพนั้น ตัวข้าสั่นไม่หยุด
ตอนนี้ข้าอยู่ในที่ทำงานของแม่ของข้าและแม่ของข้ากำลังเขียนจดหมาย สิ่งแรกที่ข้าจะคิดค้นในโลกนี้คือคอมพิวเตอร์! เขียนด้วยมือนี่มันงี่เง่าชะมัด
เจ้าจะไม่เชื่อเลยกับความโง่เขลาของคนที่อยู่บนโลกของเวทมนตร์
พวกเขาได้สิ่งของต่างๆที่เจ้าต้องการสำหรับชีวิตที่ดีอย่างง่ายดายด้วยเวทมนตร์ แต่ของพื้นฐานนั้นพวกเขาจะไม่ค่อยนึกถึงมัน
เอานะอย่างน้อยที่นี่ก็มีสิ่งที่เหมือนกับรถยนต์และมีกลิ่นเห็นน้อยกว่าม้า พูดสรุปได้ง่ายๆว่าโลกใบนี้อยู่ในช่วงอุตสาหกรรมเริ่มต้น
พวกเขามีอุปกรณ์เวทมนตร์ในการใช้หลายๆอย่าง แต่ส่วนมากพวกเขายังทำด้วยแรงงานคน
"มาแล้ว! จดหมายจากวัดมาแล้ว! โอ, แม่ตื่นเต้นเหลือเกินเด็กน้อย" -แม่ของข้า
เธอโบกจดหมายไปมาตรงหน้าข้า อยู่นิ่งๆซิ โบกแบบนั้นใครจะไปอ่านได้!? เฮอะ, ลองอีกวิธีละกัน
"วาาด?"
"เรียกว่าวัดเด็กน้อย! มันเป็นสถานที่ที่พวกเราจะอธิฐานให้กับองค์มหาเทพีซีเรียผู้ควบคุมชีวิตและความตาย" แม่ของข้ายิ้มให้กับข้า ส่วนข้านั้นตัวแข็งทื่อ ชื่อนั้นมัน.......
"ฮ่าๆ ไม่จำเป็นต้องกลัว ทุกๆคนจะถูกพาไปที่นั่นในตอนที่อายุครบหนึ่งขวบ ยิ่งลูกไปเร็วมากเท่าไหร่ ลูกจะได้รับการยอมรับทางสังคมเร็วมากเท่านั้น อีกทั้งลูกจะโดนวัดความสามารถจากพระเจ้าในงานพิธีนั้นด้วย!"
จากนั้นเธอก็หยุดพูดแป็บหนึ่ง
"และถ้าลูกโชคดี องค์เทพธิดาจะทำนายอนาคตของเจ้าด้วยตัวเองเลย!
ในตอนที่แม่ไปที่นั่น องค์เทพธิดาบอกกับข้าด้วยตัวเองเลยว่าลูกคนที่สามของข้านั้นจะมีชะตาชีวิตอันยิ่งใหญ่
พ่อของเจ้าเองก็ได้คำทำนายนี้เหมือนกัน ดังนั้นแม่มั่นใจว่าจะต้องมีเรื่องดีเกิดขึ้นอย่างแน่นอน!"
แม่ของข้ากอดข้าแน่นและสมองของข้าเริ่มกลับมาอีกครั้ง ข้าพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยิ้มให้เธอเห็น แต่ข้าคิดว่าหน้าข้าซีดมากกว่าหลังจากได้ยินคำอธิบาย
คำพูดที่ว่า "ผู้กล้าและผู้ช่วยเหลือ" ที่บัดซบนั้นมาจากนี้นี่เอง
"มาเร็วลูก! พวกเราไปหาพ่อเจ้ากัน ยิ่งพวกเราไปถึงวัดเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี" -แม่ข้า
ข้าถูกอุ้มอีกครั้งและแม่ข้าอุ้มข้าไปที่ห้องบัลลังค์ที่พร้อมของข้าน่าจะอยู่ ให้เวลาข้าหน่อยได้ไหม!
ข้าต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ สิ่งนี้น่าจะกระทบอย่างใหญ่โตกับชีวิตของข้าใช่ไหม? ข้าควรจะเริ่มพูดและบ่นหรือยัง?
อ๊า! ถ้าทำเช่นนั้นยิ่งทำให้เกิดผลลัพธ์แย่ยิ่งกว่าเดิม! ข้าไม่สามารถตัดสินใจในตอนนี้ได้! เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป
"ที่รัก! พวกเราได้รับสารเชิญจากทางวัด! ไล่รัฐมนตรีออกไป ท่านสามารถให้พวกเขาทำงานด้วยตัวเองวันนึง"
แม่ของข้าจับแขนของพ่อข้าและดึงเขาออกจากบังลังค์
"ตกลงๆ, ที่รักไม่จำเป็นต้องดึง ให้เกียร์ติกับข้าหน่อย! พระราชาพูดตะกุตะกักตามเธอไป
ข้าได้เรียนรู้มาว่าแม่ของข้านั้นมีพลังมหาศาล เธอไม่จำเป็นที่จะต้องหลบหลังพระราชาบ้าบอแม้แต่น้อย
แต่เธอมีการควบคุมพลังที่ดีกว่า ข้าเกิดในครอบครัวสัตว์ประหลาด
นาทีต่อมาพวกเราก็อยู่ในรถยนต์และเดินทางตรงไปยังวัด ข้าหน้าและข้างหลัวของพวกเรามีรถยนต์สองคันที่เต็มไปด้วยคนคุ้มกัน
ไม่เลว, นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้มองโลกนี้ใกล้ๆขนาดนี้
ก่อนหน้านี้ข้าทำได้แค่มองจากหน้าต่างพระราชวังอย่างมีความสุข
ถนนนั้นสะอาดสะอ้านและตึกต่างๆได้รับการดูแลอย่างดี ยกเว้นว่าจะมีการซ่อนสลัมไว้บางที่ ข้าบอกได้เลยว่าประเทศนี้นั้นรุ่งเรือง
เกือบจะไม่อยากเชื่อเลยว่าประเทศนี้มีสงครามที่รุนแรงมาก่อนเมื่อปีที่แล้ว ภัยสงครามไม่น่าจะมาถึงเมืองหลวงแห่งนี้ หรือผู้คนอาจจะชำนาญในการก่อสร้างระหว่างสงครามซึ่งมันไม่น่าจะเป็นไปได้เนื่องจากข้าได้อ่านมาว่าทั้งสองประเทศต่างก็มีศักยภาพในการโจมตีระยะไกลสูง
นี่ข้าคิดอะไรอยู่กันเนี่ย! มีเรื่องสำคัญกว่าที่จะต้องคิดมากกว่าเรื่องภาพรวมขอประเทศ!
ถ้าให้ข้าคิดละก็, ข้าจะตามน้ำไปก่อน และเก็บทางเลือกไว้ถ้าไม่รู้ว่าทางไหนถูกต้องที่สุด
หลังจากนั้นไม่กี่นาทีรถอยต์ก็หยุดลงหน้าโดมขนาดใหญ่ คนคุ้มกันลงจากรถและเคลียร์พื้นที่ปลอดภัยในการเดินไปวัด
"ไปกันเถอะ!" ครั้งนี้เป็นพ่อของข้าที่อุ้มข้า
วัดนี้มีประตูหน้าที่ใหญ่มาก
ทุกอย่างฝังทำจากวัสดุที่แพง ข้ายอมรับเลยว่าแกะสลักได้สวยทีเดียว
แม้แต่พระราชวังก็ไม่ได้ถึงขนาดนี้
ชายแก่ที่สวมเสื้อคลุมยาวสีขาวรอเราอยู่
"องค์ราชา! องค์ราชินี! ทุกๆอย่างได้เตรียมไว้แล้ว ได้โปรดตรงไปยังห้องโถงใหญ่ กระหม่อมคิดว่าท่านน่าจะรู้ลำดับพิธีการแล้ว"
ชายคนนั้นก้มหัวให้พวกเราและนำทางเข้าไปในวัด
พวกเราเข้าไปในโดมและมีรูปปั้นซีเรียขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลาง นักบวชหญิงบางคนกำลังร้องเพลงอันไพเราะที่เข้ากันกับบรรยากาศของโดม
ที่นี่มีบรรยากาศศักดิสิทธิที่ดีเลยทีเดียว ซีเรียนั้นมีผู้นับถือในโลกนี้มากเลยทีเดียว
ก่อนหน้ารูปปั้นนั้นมีแท่นพิธีที่ทำมาจากหินและมีนักบวชสาวที่ดูมีตำแหน่งสำคัญยืนอยู่ด้านหลัง
ที่ตรงนั้นมีแถวของครอบครัวพร้อมกับเด็กอายุเท่ากันกับข้า พวกเขาต่อแถวเข้าหานักบวชสาวคนนั้น
ครอบครัวของข้าต่อแถวนั้น ดูเหมือนจะไม่มีการปฎิบัติที่แตกต่างสำหรับเชื้อสายกษัตร์ย
เบื้องหน้าของเด็กๆเป็นแผ่นเหล็กเอาไว้จับหลังจากได้รับคำอนุญาติจากนักบวชสาว
เฮ้อ, ดูเหมือนมันจะเป็นเครื่องมือเวทมนต์ศักดิสิทธิบางอย่างที่วัดความสามารถด้วยออร่าของผู้ถือ
ข้าไม่สามารถทำอะไรได้มากนักด้วยสภาพในตอนนี้ เวร! การยุ่งกับมันตอนนี้ใช้เวลานานเกินไป
ตอนนี้ถึงตาของครอบครัวก่อนหน้าเรา
"ดุ้คการ์เบอ โรเซ็นควาร์ซ และดัชเชซเฮอร์เทีย โรเซ็นควาร์ซ พวกเราขอมอบคำอวยพรจากเทพธิดาซีเรีย ขอให้เหล่าพระเจ้าตัดสินทางเดินของลูกท่าน เพื่อที่จะทำให้พวกเราสามารถเลือกทางเลือกในอนาคตที่ดีที่สุดได้ ขอให้อนาคตของเจ้าจงเต็มไปด้วยความสุขและความรุ่งเรือง" นักบวชสาวยื่นแผ่นเหล็กให้และเด็กคนนั้นเอื้อมมือจับมัน
แสงส่องสว่างไปทั่วและปรากฎรูนและตัวอักษรบนแผ่น ข้าไม่สามารถอ่านจากที่ๆข้ายืนอยู่ได้ แต่ครอบครัวนั้นดูเหมือนจะดีใจและให้ทางกับเรา
"องค์ราชานิโคลแห่งเธอร์น่าและองค์ราชินีแห่งเธอร์น่า พวกเราขอมอบคำอวยพรจากเทพธิดาซีเรีย ขอให้เหล่าพระเจ้าตัดสินทางเดินของลูกท่าน เพื่อที่จะให้พวกเราสามารถเลือกทางเลือกในอนาคตที่ดีที่สุด ขอให้อนาคตของเจ้าเต็มไปด้วยความสุขและความรุ่งเรือง" และนักบวชสาวก็ยื่นแผ่นมาให้อีกครั้งหนึ่งและแม่ของข้าจับมือของข้าเพื่อให้ข้าจับสิ่งนั้น
อืมมมมม, ดูเหมือนข้าจะไม่มีทางหนีแล้ว
คำพูดส่องสว่างปรากฎออกมาอีกครั้งหนึ่ง
เยี่ยม! สิ่งที่พวกเราได้รับ
----------------------------------------------------
ชือ : แอนกรอดแห่งเธอร์น่า
ฉายาที่ได้รับจากพระเจ้า : องค์ชายลำดับหนึ่งแห่งเธอร์น่า,พระเจ้าตกสวรรค์, เด็กน้อย, ผู้กอบกู้, ผู้นำพาจุดจบ, มหาวิญญาณ, ถูกอวยพรโดยซีเรีย
-----------------------------------------------------
ศักยภาพ
-อาร์คเมจระดับเทพเจ้า
-ผู้กอบกู้โลกใบนี้
-ผู้ทำลายโลก
-พระเจ้า
--------------------------------------------------
ครอบครัวข้าและนักบวชสาวต่างก็มองแผ่นนั้นด้วยความเงียบสงัด
เยี่ยม! เจ้าสิ่งนี้มันบอกหมดทุกอย่างแล้ว
ในกรณีที่แย่ที่สุดข้าจะถูกปฎิบัติเหมือนกับสัตว์ประหลาด
และถ้าให้เวลาพวกเขาคิด พวกเขาจะประกอบข้อมูลต่างๆจากแผ่นนี้ได้ แย่ที่สุดคือพวกเขาจะได้เข้าใกล้ความจริง!
ขอโทษด้วยท่านพ่อ,ท่านแม่ ท่านเป็นคนที่ดีจากที่ข้าเห็น ซีเรียเป็นคนที่ทำหน้าที่ได้แย่เองเพราะมันจะทำให้พวกท่านเจ็บอย่างแน่นอน
ข้าไม่รู้ว่ามันจะแย่ไปกว่านี้ได้อีกไหม
ครืนนนนนนนนน! เปรี้ยง!
โอ๋, มีแสงสว่างจ้าบนหัวของพวกเรา! เกิดบ้าอะไรขึ้นกันเนี่ย! ข้ากระพริบตาและพยายามมองไปด้านบน
ข้ารู้สึกได้ถึงแรงกดดันรุนแรง มีคนที่มีพลังมากมายมหาศาลมาที่นี่ ข้ามองขึ้นไป
"ฮายยยยยยย" ข้าทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องออกมาเมื่อเห็นคนๆนั้น!
ส่องสว่างและเป็นประกาย, เทพธิดาซีเรีย, เธอกำลังลอยอยู่บนหัวของพวกเราด้วยปีกของเทพ..................เปิดตัวได้เยี่ยม..........แต่...............แต่..................ใส่เสื้อผ้าหน่อย!
ทุกๆคนต่างก็จ้องมองไปยังเทพธิดาที่รักยิ่ง นักบวชเหือบทั้งหมดหมอบกราบลงกับพื้น
ว้าว! นั่นมันเกินไป, ข้าไม่เคยคิดเลยว่าผู้ศรัทธาเธอจะทำแบบนั้น อย่างน้อยพวกเจ้าก็น่าจะนับถือตัวเองบ้าง พวกเจ้าสามารถเป็นพระเจ้าได้ถ้าทำงานมากพอ
ซีเรียยิ้มออกมาอย่างน่าดึงดูดที่สุด ผิดแล้ว! เธอเหมาะกับเตะคนที่ใกล้ตายที่สุดต่างหาก อย่ายิ้มแบบนั้น!
เธอปล่อยแผ่นกระดาษลงมา มันค่อยๆลอยลงมาเบื้องหน้าพวกเราในขณะที่เธอค่อยๆหายไป
มันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย! ข้าต้องทำลายมันเดี๋ยวนี้! บอลไฟ! หือ!? ไม่มีอะไรเกิดขึ้น? บอลไฟ! เวร! ช็อต! อ้ากๆๆ! พลังเวทย์ของข้าหายไป! สงสัยว่าเธอจะดูดพลังเวทย์ที่อยู่รอบๆทั้งคนและอากาศเพื่อเปิดตัวแบบนั้น?
มันลอยเข้ามาหาพวกเรา! ข้าจะหยิบและกินมันถ้าจำเป็น! ใกล้แล้ว! ใกล้แล้ว! เข้ามาใกล้อีกนิด!
หมับ!
หวา! แม่ของข้าหยิบมันกลางอากาศก่อนที่ข้าจะได้จับมัน ข้าอยากร้องไห้เหลือเกิน! เธอกางกระดาษออกมาเพื่อให้พ่อของข้าอ่านด้วย
สวัสดี เรา,เทพธิดาที่ถูกบูชาและเป็นที่รักที่สุดอยู่ที่นี่แล้ว!
ข้าได้เฝ้ามองโลกใบนี้ระยะหนึ่งแล้ว และข้าไม่พอใจในสภาพของมันตอนนี้
ดังนั้นข้าจึงให้มหาวิญญาณกับลูกของเจ้า อย่าคิดที่จะไม่ยินดีเด็ดขาด!
แต่ข้าเองก็คิดว่ามันไม่ดีที่จะยุ่งมากนักด้วยตัวข้าเองดังนั้นข้าขอทำนายลูกของเจ้าด้วยเส้นทางสองเส้นทางที่ลูกของเจ้าจะกระทำในอนาคต :
-ปล่อยลูกงี่เง่าของเจ้าไว้ตัวคนเดียวและเขาจะพิชิตโลกใบนี้, เป็นไปได้อย่างสูงว่าจะทำลายโลกใบนี้ระหว่างทาง
-ให้เขาแต่งงานกับองค์หญิงองค์แรกของสตริกและทั้งสองจะนำพาโลกใบนี้ให้ดียิ่งขึ้น
ข้าเชื่อมั่นว่าพวกเจ้าผู้ปกครองทั้งสองจะสามารถสอนเขาในเรื่องที่ถูกที่ควรได้♥
ด้วยความนับถือ,
เทพธิดาแห่งชีวิตและความตาย
"แต่สตริกไม่มีองค์หญิงองค์แรก" นักบวชพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
ข้าเหงื่อแตกในขณะที่พ่อ, แม่, และนักบวชจ้องมองมาที่ข้า ความเงียบยังปกคลุมไปทั่วโดม
ข้าคิดว่าต้องมีบางคนทำลายความเงียบนี้
"ข้าขอเลือกหนทางแรก!"
"ผัวะ!"
เอ๋!? แม่ตีข้า! นี่เป็นครั้งแรก! จิตใจข้าบอบช้ำยิ่งนัก
"เฮ้อ, ผมคิดว่าผมถือได้ว่าวันนี้เป็นวันที่ผมซวยที่สุด" ข้าบอกความคิดข้าต่อพวกเขา
ในตอนที่ข้าพูดได้นั้นท่านพ่อท่านแม่นั้นดีใจมาก
ข้าบังคับให้การพูดของข้านั้นเป็นคำพูดง่ายๆและประโยคสั้นๆ
แม่ข้าน่าจะรู้แล้วว่าข้านั้นไม่ใช่เด็กธรรมดา เนื่องจากข้าพูดออกมาว่า "แม่,หนังสือ" ออกมาเป็นคำพูดที่บ่อยที่สุด แม่ของข้ายังตัวติดกับข้าอยู่เหมือนกับหมากฝรั่ง
ดังนั้นมันไม่มีทางที่จะซ่อนเลยว่าข้าอ่านหนังสือเหล่านั้น ในตอนที่ข้าเปิดหนังสืออย่างถูกวิธี เธอน่าจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้ข้าได้เรียนรู้ความรู้ทั่วไประดับหนึ่งแล้ว ส่วนมากจะเกี่ยวกับประวัติศาสตร์, ภูมิศาสตร์, และพื้นฐานอื่นๆ
มันไม่มีทางที่ความรู้บนโลกบบใบนี้จะสอนข้าเกี่ยวกับคณิตศาสตร์, ฟิสิกซ์, และเวทมนตร์ให้แก่ข้าได้
คำพูดที่ข้าพูดบ่อยรองลงมาคือ "พ่อ, หยุด!" มันเป็นหนทางเดียวที่จะหยุดให้ท่านพ่อของข้าโยนข้าเหมือนรถไฟเหาะ
เด็กคนอื่นอาจจะชอบที่จะโดนโยนไปในอากาศจนเกือบถึงเพดาน
ส่วนตัวข้านั้น ข้าเกลียดมากที่จะโดนเคลื่อนย้ายไปทิศทางที่ไม่เตรียมตัวมาก่อน
และข้าได้ทดสอบแล้วว่าข้าสามารถใช้เวทมนตร์ได้ถึงแม้ข้าจะไม่ทรงพลังเท่ากับสมัยก่อนซักกะนิดก็ตาม
ในตอนที่เจ้ากลายมาเป็นพระเจ้า มันมาพร้อมกับพลังเวทและจำนวนเวทที่เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก เนื่องเจ้าจะสามารถรับพลังเวทย์ฟรีได้เป็นจำนวนมาก ในทางกลับกันตอนนี้พลังเวทย์ของข้าเท่ากับจอมเวทย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ข้าคิดว่านะ
ข้าจะต้องฝึกฝนเวทย์อย่างหนักอีกครั้ง สำหรับเรื่องการฝึกฝนเวทย์ เจ้าจะไม่สามารถฝึกฝนพลังเวทของเจ้าได้ถ้าเจ้าไม่ได้ร่ายเวทจริงๆจัง
และข้าก็มีคนคอยสอดส่องข้าตลอดเวลา มันไม่ง่ายเลยที่จะทำเป็นเด็กธรรมดาในนี้
ช่างมันเถอะ ข้าเองก็ไม่ได้ถึงกับต้องพึ่งความจุเวทย์ของร่างกายตัวเองอย่างเดียว
ข้าเรียนรู้หลายวิธีที่จะขโมยพลังเวท หรือใช้พลังเวทที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ
ก่อนที่ข้าจะกลายเป็นพระเจ้า ข้าถนัดในเวทสายจิตใจและวิญญาณ นั่นเป็นเรื่องปกติถ้าเจ้าพยายามเข้าใจในขั้นตอนของการเกิดใหม่
แม่ของข้าจะต้องช็อกแน่ถ้าข้าร่ายเวทด้วยร่างกายเด็กทารกนี้
บินเลยเด็กน้อย! บิน! หลบพ่อจอมโยนและร่ายเวทลูกกวาด
เมื่อข้าคิดถึงภาพนั้น ตัวข้าสั่นไม่หยุด
ตอนนี้ข้าอยู่ในที่ทำงานของแม่ของข้าและแม่ของข้ากำลังเขียนจดหมาย สิ่งแรกที่ข้าจะคิดค้นในโลกนี้คือคอมพิวเตอร์! เขียนด้วยมือนี่มันงี่เง่าชะมัด
เจ้าจะไม่เชื่อเลยกับความโง่เขลาของคนที่อยู่บนโลกของเวทมนตร์
พวกเขาได้สิ่งของต่างๆที่เจ้าต้องการสำหรับชีวิตที่ดีอย่างง่ายดายด้วยเวทมนตร์ แต่ของพื้นฐานนั้นพวกเขาจะไม่ค่อยนึกถึงมัน
เอานะอย่างน้อยที่นี่ก็มีสิ่งที่เหมือนกับรถยนต์และมีกลิ่นเห็นน้อยกว่าม้า พูดสรุปได้ง่ายๆว่าโลกใบนี้อยู่ในช่วงอุตสาหกรรมเริ่มต้น
พวกเขามีอุปกรณ์เวทมนตร์ในการใช้หลายๆอย่าง แต่ส่วนมากพวกเขายังทำด้วยแรงงานคน
"มาแล้ว! จดหมายจากวัดมาแล้ว! โอ, แม่ตื่นเต้นเหลือเกินเด็กน้อย" -แม่ของข้า
เธอโบกจดหมายไปมาตรงหน้าข้า อยู่นิ่งๆซิ โบกแบบนั้นใครจะไปอ่านได้!? เฮอะ, ลองอีกวิธีละกัน
"วาาด?"
"เรียกว่าวัดเด็กน้อย! มันเป็นสถานที่ที่พวกเราจะอธิฐานให้กับองค์มหาเทพีซีเรียผู้ควบคุมชีวิตและความตาย" แม่ของข้ายิ้มให้กับข้า ส่วนข้านั้นตัวแข็งทื่อ ชื่อนั้นมัน.......
"ฮ่าๆ ไม่จำเป็นต้องกลัว ทุกๆคนจะถูกพาไปที่นั่นในตอนที่อายุครบหนึ่งขวบ ยิ่งลูกไปเร็วมากเท่าไหร่ ลูกจะได้รับการยอมรับทางสังคมเร็วมากเท่านั้น อีกทั้งลูกจะโดนวัดความสามารถจากพระเจ้าในงานพิธีนั้นด้วย!"
จากนั้นเธอก็หยุดพูดแป็บหนึ่ง
"และถ้าลูกโชคดี องค์เทพธิดาจะทำนายอนาคตของเจ้าด้วยตัวเองเลย!
ในตอนที่แม่ไปที่นั่น องค์เทพธิดาบอกกับข้าด้วยตัวเองเลยว่าลูกคนที่สามของข้านั้นจะมีชะตาชีวิตอันยิ่งใหญ่
พ่อของเจ้าเองก็ได้คำทำนายนี้เหมือนกัน ดังนั้นแม่มั่นใจว่าจะต้องมีเรื่องดีเกิดขึ้นอย่างแน่นอน!"
แม่ของข้ากอดข้าแน่นและสมองของข้าเริ่มกลับมาอีกครั้ง ข้าพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยิ้มให้เธอเห็น แต่ข้าคิดว่าหน้าข้าซีดมากกว่าหลังจากได้ยินคำอธิบาย
คำพูดที่ว่า "ผู้กล้าและผู้ช่วยเหลือ" ที่บัดซบนั้นมาจากนี้นี่เอง
"มาเร็วลูก! พวกเราไปหาพ่อเจ้ากัน ยิ่งพวกเราไปถึงวัดเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี" -แม่ข้า
ข้าถูกอุ้มอีกครั้งและแม่ข้าอุ้มข้าไปที่ห้องบัลลังค์ที่พร้อมของข้าน่าจะอยู่ ให้เวลาข้าหน่อยได้ไหม!
ข้าต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ สิ่งนี้น่าจะกระทบอย่างใหญ่โตกับชีวิตของข้าใช่ไหม? ข้าควรจะเริ่มพูดและบ่นหรือยัง?
อ๊า! ถ้าทำเช่นนั้นยิ่งทำให้เกิดผลลัพธ์แย่ยิ่งกว่าเดิม! ข้าไม่สามารถตัดสินใจในตอนนี้ได้! เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป
"ที่รัก! พวกเราได้รับสารเชิญจากทางวัด! ไล่รัฐมนตรีออกไป ท่านสามารถให้พวกเขาทำงานด้วยตัวเองวันนึง"
แม่ของข้าจับแขนของพ่อข้าและดึงเขาออกจากบังลังค์
"ตกลงๆ, ที่รักไม่จำเป็นต้องดึง ให้เกียร์ติกับข้าหน่อย! พระราชาพูดตะกุตะกักตามเธอไป
ข้าได้เรียนรู้มาว่าแม่ของข้านั้นมีพลังมหาศาล เธอไม่จำเป็นที่จะต้องหลบหลังพระราชาบ้าบอแม้แต่น้อย
แต่เธอมีการควบคุมพลังที่ดีกว่า ข้าเกิดในครอบครัวสัตว์ประหลาด
นาทีต่อมาพวกเราก็อยู่ในรถยนต์และเดินทางตรงไปยังวัด ข้าหน้าและข้างหลัวของพวกเรามีรถยนต์สองคันที่เต็มไปด้วยคนคุ้มกัน
ไม่เลว, นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้มองโลกนี้ใกล้ๆขนาดนี้
ก่อนหน้านี้ข้าทำได้แค่มองจากหน้าต่างพระราชวังอย่างมีความสุข
ถนนนั้นสะอาดสะอ้านและตึกต่างๆได้รับการดูแลอย่างดี ยกเว้นว่าจะมีการซ่อนสลัมไว้บางที่ ข้าบอกได้เลยว่าประเทศนี้นั้นรุ่งเรือง
เกือบจะไม่อยากเชื่อเลยว่าประเทศนี้มีสงครามที่รุนแรงมาก่อนเมื่อปีที่แล้ว ภัยสงครามไม่น่าจะมาถึงเมืองหลวงแห่งนี้ หรือผู้คนอาจจะชำนาญในการก่อสร้างระหว่างสงครามซึ่งมันไม่น่าจะเป็นไปได้เนื่องจากข้าได้อ่านมาว่าทั้งสองประเทศต่างก็มีศักยภาพในการโจมตีระยะไกลสูง
นี่ข้าคิดอะไรอยู่กันเนี่ย! มีเรื่องสำคัญกว่าที่จะต้องคิดมากกว่าเรื่องภาพรวมขอประเทศ!
ถ้าให้ข้าคิดละก็, ข้าจะตามน้ำไปก่อน และเก็บทางเลือกไว้ถ้าไม่รู้ว่าทางไหนถูกต้องที่สุด
หลังจากนั้นไม่กี่นาทีรถอยต์ก็หยุดลงหน้าโดมขนาดใหญ่ คนคุ้มกันลงจากรถและเคลียร์พื้นที่ปลอดภัยในการเดินไปวัด
"ไปกันเถอะ!" ครั้งนี้เป็นพ่อของข้าที่อุ้มข้า
วัดนี้มีประตูหน้าที่ใหญ่มาก
ทุกอย่างฝังทำจากวัสดุที่แพง ข้ายอมรับเลยว่าแกะสลักได้สวยทีเดียว
แม้แต่พระราชวังก็ไม่ได้ถึงขนาดนี้
ชายแก่ที่สวมเสื้อคลุมยาวสีขาวรอเราอยู่
"องค์ราชา! องค์ราชินี! ทุกๆอย่างได้เตรียมไว้แล้ว ได้โปรดตรงไปยังห้องโถงใหญ่ กระหม่อมคิดว่าท่านน่าจะรู้ลำดับพิธีการแล้ว"
ชายคนนั้นก้มหัวให้พวกเราและนำทางเข้าไปในวัด
พวกเราเข้าไปในโดมและมีรูปปั้นซีเรียขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลาง นักบวชหญิงบางคนกำลังร้องเพลงอันไพเราะที่เข้ากันกับบรรยากาศของโดม
ที่นี่มีบรรยากาศศักดิสิทธิที่ดีเลยทีเดียว ซีเรียนั้นมีผู้นับถือในโลกนี้มากเลยทีเดียว
ก่อนหน้ารูปปั้นนั้นมีแท่นพิธีที่ทำมาจากหินและมีนักบวชสาวที่ดูมีตำแหน่งสำคัญยืนอยู่ด้านหลัง
ที่ตรงนั้นมีแถวของครอบครัวพร้อมกับเด็กอายุเท่ากันกับข้า พวกเขาต่อแถวเข้าหานักบวชสาวคนนั้น
ครอบครัวของข้าต่อแถวนั้น ดูเหมือนจะไม่มีการปฎิบัติที่แตกต่างสำหรับเชื้อสายกษัตร์ย
เบื้องหน้าของเด็กๆเป็นแผ่นเหล็กเอาไว้จับหลังจากได้รับคำอนุญาติจากนักบวชสาว
เฮ้อ, ดูเหมือนมันจะเป็นเครื่องมือเวทมนต์ศักดิสิทธิบางอย่างที่วัดความสามารถด้วยออร่าของผู้ถือ
ข้าไม่สามารถทำอะไรได้มากนักด้วยสภาพในตอนนี้ เวร! การยุ่งกับมันตอนนี้ใช้เวลานานเกินไป
ตอนนี้ถึงตาของครอบครัวก่อนหน้าเรา
"ดุ้คการ์เบอ โรเซ็นควาร์ซ และดัชเชซเฮอร์เทีย โรเซ็นควาร์ซ พวกเราขอมอบคำอวยพรจากเทพธิดาซีเรีย ขอให้เหล่าพระเจ้าตัดสินทางเดินของลูกท่าน เพื่อที่จะทำให้พวกเราสามารถเลือกทางเลือกในอนาคตที่ดีที่สุดได้ ขอให้อนาคตของเจ้าจงเต็มไปด้วยความสุขและความรุ่งเรือง" นักบวชสาวยื่นแผ่นเหล็กให้และเด็กคนนั้นเอื้อมมือจับมัน
แสงส่องสว่างไปทั่วและปรากฎรูนและตัวอักษรบนแผ่น ข้าไม่สามารถอ่านจากที่ๆข้ายืนอยู่ได้ แต่ครอบครัวนั้นดูเหมือนจะดีใจและให้ทางกับเรา
"องค์ราชานิโคลแห่งเธอร์น่าและองค์ราชินีแห่งเธอร์น่า พวกเราขอมอบคำอวยพรจากเทพธิดาซีเรีย ขอให้เหล่าพระเจ้าตัดสินทางเดินของลูกท่าน เพื่อที่จะให้พวกเราสามารถเลือกทางเลือกในอนาคตที่ดีที่สุด ขอให้อนาคตของเจ้าเต็มไปด้วยความสุขและความรุ่งเรือง" และนักบวชสาวก็ยื่นแผ่นมาให้อีกครั้งหนึ่งและแม่ของข้าจับมือของข้าเพื่อให้ข้าจับสิ่งนั้น
อืมมมมม, ดูเหมือนข้าจะไม่มีทางหนีแล้ว
คำพูดส่องสว่างปรากฎออกมาอีกครั้งหนึ่ง
เยี่ยม! สิ่งที่พวกเราได้รับ
----------------------------------------------------
ชือ : แอนกรอดแห่งเธอร์น่า
ฉายาที่ได้รับจากพระเจ้า : องค์ชายลำดับหนึ่งแห่งเธอร์น่า,พระเจ้าตกสวรรค์, เด็กน้อย, ผู้กอบกู้, ผู้นำพาจุดจบ, มหาวิญญาณ, ถูกอวยพรโดยซีเรีย
-----------------------------------------------------
ศักยภาพ
-อาร์คเมจระดับเทพเจ้า
-ผู้กอบกู้โลกใบนี้
-ผู้ทำลายโลก
-พระเจ้า
--------------------------------------------------
ครอบครัวข้าและนักบวชสาวต่างก็มองแผ่นนั้นด้วยความเงียบสงัด
เยี่ยม! เจ้าสิ่งนี้มันบอกหมดทุกอย่างแล้ว
ในกรณีที่แย่ที่สุดข้าจะถูกปฎิบัติเหมือนกับสัตว์ประหลาด
และถ้าให้เวลาพวกเขาคิด พวกเขาจะประกอบข้อมูลต่างๆจากแผ่นนี้ได้ แย่ที่สุดคือพวกเขาจะได้เข้าใกล้ความจริง!
ขอโทษด้วยท่านพ่อ,ท่านแม่ ท่านเป็นคนที่ดีจากที่ข้าเห็น ซีเรียเป็นคนที่ทำหน้าที่ได้แย่เองเพราะมันจะทำให้พวกท่านเจ็บอย่างแน่นอน
ข้าไม่รู้ว่ามันจะแย่ไปกว่านี้ได้อีกไหม
ครืนนนนนนนนน! เปรี้ยง!
โอ๋, มีแสงสว่างจ้าบนหัวของพวกเรา! เกิดบ้าอะไรขึ้นกันเนี่ย! ข้ากระพริบตาและพยายามมองไปด้านบน
ข้ารู้สึกได้ถึงแรงกดดันรุนแรง มีคนที่มีพลังมากมายมหาศาลมาที่นี่ ข้ามองขึ้นไป
"ฮายยยยยยย" ข้าทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องออกมาเมื่อเห็นคนๆนั้น!
ส่องสว่างและเป็นประกาย, เทพธิดาซีเรีย, เธอกำลังลอยอยู่บนหัวของพวกเราด้วยปีกของเทพ..................เปิดตัวได้เยี่ยม..........แต่...............แต่..................ใส่เสื้อผ้าหน่อย!
ทุกๆคนต่างก็จ้องมองไปยังเทพธิดาที่รักยิ่ง นักบวชเหือบทั้งหมดหมอบกราบลงกับพื้น
ว้าว! นั่นมันเกินไป, ข้าไม่เคยคิดเลยว่าผู้ศรัทธาเธอจะทำแบบนั้น อย่างน้อยพวกเจ้าก็น่าจะนับถือตัวเองบ้าง พวกเจ้าสามารถเป็นพระเจ้าได้ถ้าทำงานมากพอ
ซีเรียยิ้มออกมาอย่างน่าดึงดูดที่สุด ผิดแล้ว! เธอเหมาะกับเตะคนที่ใกล้ตายที่สุดต่างหาก อย่ายิ้มแบบนั้น!
เธอปล่อยแผ่นกระดาษลงมา มันค่อยๆลอยลงมาเบื้องหน้าพวกเราในขณะที่เธอค่อยๆหายไป
มันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย! ข้าต้องทำลายมันเดี๋ยวนี้! บอลไฟ! หือ!? ไม่มีอะไรเกิดขึ้น? บอลไฟ! เวร! ช็อต! อ้ากๆๆ! พลังเวทย์ของข้าหายไป! สงสัยว่าเธอจะดูดพลังเวทย์ที่อยู่รอบๆทั้งคนและอากาศเพื่อเปิดตัวแบบนั้น?
มันลอยเข้ามาหาพวกเรา! ข้าจะหยิบและกินมันถ้าจำเป็น! ใกล้แล้ว! ใกล้แล้ว! เข้ามาใกล้อีกนิด!
หมับ!
หวา! แม่ของข้าหยิบมันกลางอากาศก่อนที่ข้าจะได้จับมัน ข้าอยากร้องไห้เหลือเกิน! เธอกางกระดาษออกมาเพื่อให้พ่อของข้าอ่านด้วย
สวัสดี เรา,เทพธิดาที่ถูกบูชาและเป็นที่รักที่สุดอยู่ที่นี่แล้ว!
ข้าได้เฝ้ามองโลกใบนี้ระยะหนึ่งแล้ว และข้าไม่พอใจในสภาพของมันตอนนี้
ดังนั้นข้าจึงให้มหาวิญญาณกับลูกของเจ้า อย่าคิดที่จะไม่ยินดีเด็ดขาด!
แต่ข้าเองก็คิดว่ามันไม่ดีที่จะยุ่งมากนักด้วยตัวข้าเองดังนั้นข้าขอทำนายลูกของเจ้าด้วยเส้นทางสองเส้นทางที่ลูกของเจ้าจะกระทำในอนาคต :
-ปล่อยลูกงี่เง่าของเจ้าไว้ตัวคนเดียวและเขาจะพิชิตโลกใบนี้, เป็นไปได้อย่างสูงว่าจะทำลายโลกใบนี้ระหว่างทาง
-ให้เขาแต่งงานกับองค์หญิงองค์แรกของสตริกและทั้งสองจะนำพาโลกใบนี้ให้ดียิ่งขึ้น
ข้าเชื่อมั่นว่าพวกเจ้าผู้ปกครองทั้งสองจะสามารถสอนเขาในเรื่องที่ถูกที่ควรได้♥
ด้วยความนับถือ,
เทพธิดาแห่งชีวิตและความตาย
"แต่สตริกไม่มีองค์หญิงองค์แรก" นักบวชพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
ข้าเหงื่อแตกในขณะที่พ่อ, แม่, และนักบวชจ้องมองมาที่ข้า ความเงียบยังปกคลุมไปทั่วโดม
ข้าคิดว่าต้องมีบางคนทำลายความเงียบนี้
"ข้าขอเลือกหนทางแรก!"
"ผัวะ!"
เอ๋!? แม่ตีข้า! นี่เป็นครั้งแรก! จิตใจข้าบอบช้ำยิ่งนัก
"เฮ้อ, ผมคิดว่าผมถือได้ว่าวันนี้เป็นวันที่ผมซวยที่สุด" ข้าบอกความคิดข้าต่อพวกเขา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น