Terror infinity : เกมสยองไร้ที่สิ้นสุด

ลำดับตอนที่ #3 : Resident Evil : ผีชีวะ 2-1

เจิ้งและผู้เล่นหน้าใหม่ต่างก็ตามทหารรับจ้างไปด้วยความลนลาน พวกเขาไม่รู้ว่าสถานการณ์นี้ต้องทำแบบไหน พวกเขาต่างก็มาจากยุคสมัยใหม่และนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นภาพเหมือนกับหนังแฟนตาซีแบบนี้ พวกเขาต่างก็คิดว่านี่เป็นความฝันเท่านั้น พูดตามจริงเจิ้งเองแอบดีใจด้วยซ้ำ

หลังจากที่เบื่อหน่ายกับโลกจริง เขาต้องการอะไรบางอย่างมากระตุ้นจิตใจของเขา ไม่ว่าจะเป็นมีเพศสัมพันธ์คืนเดียว,เข้าไปชกต่อย,หรือแม้กระทั่งใช้ยา แต่ทั้งหมดนั้นมันก็ยังเป็นส่วนหนึ่งของโลกความจริงอยู่ดี เมื่อตื่นขึ้นสู่โลกความจริง โลกก็กลับมาน่าเบื่ออีกครั้งและนี่ไม่ใช่โลกที่เขาต้องการ เขาต้องการโลกที่น่าตื่นเต้นมากกว่านี้

ในตอนแรกเขาดีใจที่รู้ว่ามีโลกแบบนี้อยู่ ไม่เพียงแค่เขาได้สัมผัสโลกใหม่ๆ เขายังสามารถพัฒนาร่างกายด้วยแต้มได้อีกด้วย เนื่องจากเขาดูหนังสยองขวัญมามากมาย ตราบเท่าที่โลกแรกๆยังอยู่ในหนังที่เขาเคยดู เขาจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆและไม่มีทางตาย หลังจากที่เขาพัฒนาจนแข็งแรงเพียงพอที่จะไม่มีสิ่งใดมาฆ่าเขาได้แล้ว เขาสามารถไปโลกไหนก็ได้และทำสิ่งที่เขาต้องการทำได้ และเมื่อไหร่ที่เขาเบื่อโลกเหล่านี้แล้ว เขาจะกลับไปโลกจริง

นี่คิอสิ่งที่เจิ้งคิดในตอนแรกจนกระทั่งเสียงระเบิดสองเสียงดังขึ้น มันปลุกเขาจากความคิดแฟรราซีแบบนั้น สวรรค์นั้นไม่มีอยู่จริงและที่นี่ไม่ใช่สวรรค์แต่ที่นี่คือนรก เขาเป็นเพียงแค่หนอนแมลงตัวิล็กๆในสายตาของพระเจ้า ชีวิตของมนุษย์ไม่มีค่าอะไรไปมากกว่าระเบิด เขา...ไม่อยากตาย

ตัวละครในเรื่องไม่รู้สึกถึงระเบิดแม้แต่น้อย พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนหายไปสองคน หลังจากที่พวกเขาไปถึงชั้นล่างสุด ทหารรับจ้างกล่าวว่า "สถานะ ราชีนิแดงล็อกพวกเราไว้แล้ว เธอรู้แล้วว่าพวกเราอยู่ที่นี่"

"ราชินีแดงคือใคร?" อลิสถามวันด้วยความสงสัย

"ปัญญาประดิษฐ์ระดับสุดยอด เธอเป็นคอมพิวเตอร์ที่ควบคุมรังผึ้งแห่งนี้"

หลังจากที่ทุกคนมาถคงชั้นล่างแล้วเจี๋ยหันกลับมามองคนที่เหนื่อยหอบด้วยท่าทางยิ้มเยาะ "พยายามต่อไปพรรคพวก ถ้ารอดจากที่นี่ละก็ถือว่าโชคดี พูดตามตรงโชคดีอยู่ฝั่งพวกนายแล้ว หนังเรื่องนี้อยู่ระดับง่ายมาก หนึ่งในไม่กี่เรื่องที่แก้ปัญหาได้ด้วยปืน หลังจากที่พวกนายรอดชีวิตจากหนังเรื่องนี้ พวกนายจะได้แต้ม1000แต้มในการพัฒนาร่างกาย"

ทั้งกลุ่มเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งเห็นห้องแลปปรากฎขึ้นอยู่ด้านข้าง ห้องแลปนี้เต็มไปด้วยน้ำที่มีศพของนักวิจัยลอยอยู่ข้างใน เจิ้งรู้ดีว่าศพพวกนี้ต่างก็ติดเชื้อไปแล้ว หลังจากที่ระบบส่วนกลางคอมพิวเตอร์เริ่มทำงานใหม่อีกครั้ง พวกมันจะเป็นอิสระไร้สิ่งที่จะขังมันไว้อีกต่อไป

"มันจะทำให้เราเคลื่อนที่ช้าลง เส้นทางที่จะพาพวกเราไปหาราชินีคือเส้นที่ผ่านห้องแลปนี้ไป" ทหารรับจ้างพูด

"เร็น, เจดี, ดูซิว่ามันท่วมหนักขนาดไหน" วันสั่ง "แคปแลน, เจี๋ย หาเส้นทางสำรอง"

เจี๋ยโบกมือให้กับกลุ่มของเจิ้งจากนั้นก็เดินไปด้วยท่าที่สบายๆ

หลังจากที่สี่คนจากไปแล้ว สแปนซถามขึ้นมาว่า "เกิดอะไรขึ้นที่นี่?"

วันหามามองทุกๆคนจากนั้นก็ตอบว่า "ห้าชั่วโมงที่แล้ว ราชินีแดงฆ่าทุกคน ปิดทางเข้ารังผึ้งทั้งหมดและฆ่าทุกๆคนที่อยู่ด้านล่างนี้ หลังจากเรารับรู้ถึงสถานการณ์ ทีมของเราถูกส่งมาปิดเธอ"

ตัวละครหลักอลิสมองด้วยความสงสัยและถามว่า "ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น?"

วันส่ายหัว "พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกันแต่เป็นไปได้ว่ามีปัจจัยภายนอกมารบกวน๑

ในขณะที่วันพูดอยู่นั้น ก็มีบางสิ่งปรากฎผ่านหน้าต่างห้องแลปใกล้กับแมท เมื่อแมทมองดีๆ เขาก็รู้ว่าสิ่งที่ลอยอยู่คือศพนั่นเองและทำให้เขาสะดุ้งถอยหลัง

ทุกๆคนต่างก็ตกใจไม่เว้นแม้กระทั่งกลุ่มของเจิ้ง พวกเขามองเข้าไปข้างในห้องแลปและเห็นศพวิจัยหญิงที่มีสภาพซีดขาว ตัวละครในเรื่องสงบใจได้อย่างรวดเร็วแต่กลุ่มของเจิ้งนั้นต่างก็ตัวสั่นและตกใจกลัว พวกเขาไม่รู้สึกกลัวเมื่อดูหนังแต่เมื่อเจอด้วยตัวเอง โดยเฉพาะพวกเขารู้ดีว่าศพนี้เป็นซอมบี้ ความกลัวนี้ไม่สามารถบรรยายออกมาได้เลย

สติของเจิ้งนั้นหลุดไปก่อนที่จะมีคนมาจับที่บ่าของเขา ในตอนนี้เสียงเพียงเล็กก็เพียงพอให้คนในนี้ตกใจกลัวได้แล้ว เขากระโดดถอยหลังไปเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับมาดู ตรงนั้นมีเด็กสาวใส่แว่นกำลังหัวเราะเขา

"เฮ้! ทำไมพวกเราไม่มาแนะนำตัวกันหน่อยละ? ในเมื่อพวกเราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว"

ชายทั้งสามคนต่างก็ตกลง เด็กสาวใส่แว่นเป็นคนพูดคนแรก "ฉันชื่อ จาน หลาน(หลาน)(Zhan Lan) ฟังแล้วดูเหมือนผู้ชายใช่ไหม? ฉันมีอาชีพเป็นนักเขียน ฉันบ่นตลอดเวลาว่าไม่มีไอเดียดีๆเลย ก่อนที่จะรู้ตัวฉันก็มาอยู่ในโลกที่จุดประกายได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดเสียแล้ว นี่มันอาจจะเรียกว่าสวรรค์ลงโทษก็ได้ เฮ้อ!"

เจิ้งตอบกลับด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร "เจิ้ง จา ผมมีอาชีพผู้จัดการ เอ่อ... ก่อนที่ผมจะมาที่นี่ ผมเอาแต่บ่นว่าโลกนี้มันน่าเบื่อเกินไปและต้องการสิ่งที่ทำให้ตื่นเต้น... แต่สถานที่นี้มันเกินไปจริงๆ"

หลานยิ้มให้และจับมือเขา "ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน!"

ชายวัยกลางคนยิ้มให้กับพวกเขา "ผมชื่อ โหมว ก่าง(โหมว)(Mou gang) ผมมีอาชีพคนขับรถบรรทุก ก่อนที่จะถูกส่งมาที่นี่ผมเอาแต่บ่นว่าภรรยาจุ้นจ้านเหลือเกินและลูกชายผมไม่ได้ดีตามที่ต้องการ ผมกด "ตกลง" ในตอนที่ผมเล่นเกมออนไลน์กับเพื่อนๆ จากนั้นก็ถูกส่งมาที่นี่"

เด็กชายคนสุดท้ายพูดขึ้น "หลี่ เซียวยี่(เซียวยี่)(Li Xiaoyi) อาชีพนักเรียน ก็นะ, ผมเองก็บ่นหลายสิ่งหลายอย่างแต่พูดตามตรงที่นี่ก็ไม่ได้แย่ไปซะทีเดียว ตราบเท่าที่ผมเอาชีวิตรอด ผมจะกลายเป็นยอดมนุษย์ตามที่เจี๋ยบอก พวกเราสามารถเก็บพลังพวกนี้ไว้ได้ถ้าสามารถกลับไปได้ ผมเบื่อเต็มทนที่จะถูกกลั่นแกล้งที่โรงเรียนแล้ว ถ้าผมกลับไปได้ละก็ ผมจะฆ่าไอ้สัตว์นรกพวกนั้น!"

เด็กชายแสดงท่าทีดุร้ายและทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสามคนหันมามองกันและกัน พวกเขาคิดว่าเป็นไปได้ว่าเด็กคนนี้ถูกกลั่นแกล้งที่โรงเรียนเสมอๆและทำให้เขาผิดหวังโลกแห่งความเป็นจริง ดูเหมือนคนที่นี่จะมีสิ่งหนึ่งเหมือนกัน นั่นคือผิดหวังในโลกแห่งความเป็นจริง

เจี๋ยและแคปแลนได้กลับมาแล้ว ในตอนที่เขาเดินผ่านหลาน เขาตบเข้าที่บ่าของเธออย่างรุนแรงจนทำให้เธอร้องออกมา เจี๋ยเดินไปหาวันพร้อมกับหัวเราะด้วยเสียงอันดัง

"หัวหน้า, ผมพบเส้นทางอีกเส้นทางหนึ่งแต่มันจะทำให้พวกเราเสียเวลามากกว่าเดิม ด้วยการที่พวกเราถอยกลับไปผ่านห้องอาหารบี เส้นทางนั้นจะพาไปที่คอมพิวเตอร์" แคปแลนพูด

ในตอนนั้นเองทหารรับจ้างอีกสองคนก็เดินกลับมา "หัวหน้า, เส้นทางนี้ผ่านไม่ได้ ทั้งชั้นเต็มไปด้วยน้ำ" 

วันพยักหน้ารับ "เอาละ, พวกเราสายมากแล้ว เริ่มเดินทางได้"

กลุ่มเจิ้งตามพวกเขาไปด้วยความไม่เต็มใจ โชคดีที่ทหารรับจ้างกลุ่มนั้นไม่วิ่งเหมือนเมื่อกี้ พวกเขามาหยุดที่หน้าประตูเหล็กและเปิดประตูด้วยคอมพิวเตอร์และเข้าไปอย่างระมัดระวังพร้อมกับถือปืนไปด้วย

ห้องนี้เต็มไปด้วยตู้เหล็ก คนที่เคยดูหนังเรื่องนี้ต่างก็รู้ดีว่าข้างในนั้นคือฮันเตอร์ หลังจากที่ส่วนกลางของคอมพิวเตอร์ถูกปิดลง พวกมันจะน่ากลัวและอันตรายกว่าซอมบี้นับร้อยเท่า

ทหารรับจ้างมองไปที่คอมพิวเตอร์และพูดว่า "ห้องอาหารบีคือสิ่งที่แสดงอยู่บนแผนที่"

วันมองไปที่เขาในขณะที่แมทพึมพำว่า "บางที่บริษัทเก็บความลับบางอย่างไว้ในนี้"

วันหันไปมองแมทโดยไม่ตอบกลับ "เจดี, เร็น, และเจี๋ยคอยเฝ้าดูนักโทษไว้และรักษาทางออกไว้"

ในเวลาเดียวกัน ทหารรับจ้างพูดขัดขึ้นมาว่า "ท่านครับ ห้องนี้ไม่มีแก็ซปล่อยออกมา บางทีระบบอาจจะผิดพลาด"

วันพยักหน้ารับ "เจดี, เร็น, และเจี๋ย บางทีอาจจะมีผู้รอดชีวิต ค้นหาพวกเขาแต่ระวังไว้ด้วย"

ทั้งสามพยักหน้าแต่เจี๋ยแสดงท่าทางหัวเราะเยาะและหยิบบุหรี่ออกมา เขารู้ดีว่าที่นี่ไม่มีผู้รอดชีวิต ที่นี่าเพียงแค่ซอมบี้เท่านั้น

หลานเดินเข้าหาเจี๋ยทันทีทันใดและถามด้วยเสียงอันเบา "ขอถามอะไรหน่อย พวกเราเปลี่ยนเนื้อเรื่องได้ไหม?"

เจี๋ยพยักหน้า "พูดต่อ, เธอต้องการถามอะไรอีก?"

เธอหัวเราะออกมา "พวกเราระเบิดที่นี่ให้เป็นจุณได้ไหม? ถ้าพวกเราฆ่าฮันเตอร์ในห้องนี้ทั้งหมด พวกเราสามารถได้แต้มเป็นพันแต้ม"

เจี๋ยหัวเราะเยาะ "เธอไม่ผิด พวกเราสามารถได้เป็นพันแต้มถ้าระเบิดที่นี่ แต่ขอถามสองคำถาม คำถามแรก, เธอคิดว่าพวกเขาจะยอมให้พวกเราทำเหรอ?" เขาชี้ไปที่ทหารรับจ้าง

"พวกเขาไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไรและไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคอมพิวเตอร์ส่วนกลางถูกปิดลง ถ้าพวกเขาเห็นพวกเราทำบางสิ่งน่าสงสัยละก็ พวกเขาจะยิงพวกเราก่อนแน่และอาจจะทำให้ฮันเตอร์หลุดออกมาก่อนเวลาอันควร พระเจ้าไม่ยอมให้ผู้เล่นเปลี่ยนเนื้อเรื่องง่ายๆและต่อให้เธอทำได้ มันอาจทำให้หนังเรื่องนี้ยากกว่าเดิมและทำให้มีคนตายมากขึ้น เข้าใจหรือยัง?"

"คำถามที่สอง เธอคิดว่าอาศัยอะไรมากที่สุดในการมีชีวิตในหนัง?"

หลานหยุดคิดเล็กน้อยพร้อมกับจับหน้าผากและตอบว่า "พลัง? ไม่สิ, ดวง? นั่นมันก็ไม่น่าเชื่อถือ... บางทีอาจจะเป็นการรู้เนื้อเรื่องในหนัง?"

"ถูกต้อง, การรู้เนื้อเรื่องเป็นการได้เปรียบมากที่สุดของพวกเรา และถ้าไม่มั่นใจ100%ละก็ ฉันจะไม่เปลี่ยนเนื้อเรื่องในหนังเด็ดขาด และใครก็ตามที่พยายามเปลี่ยนเนื้อเรื่องในหนัง ฉันไม่ต้องคิดมากเลยที่จะส่งมันไปลงนรก"

เจิ้งนั่งฟังบทสนทนามาตั้งแต่ต้นก่อนที่จะรู้สึกตัวว่าเจี๋ยมองมาที่เขาด้วยสายตาที่สมเพชและเยาะเย้ย... เหมือนกับว่าเขามองคนที่ตายไปแล้ว และนั่นทำให้เจิ้งไม่สบายใจเอาเสียเลย

ในตอนนั้นเอง วันพูดขึ้นมาว่า "เอาละ ทั้งหมดตามฉันมาได้"

พวกเขาผ่านประตูไปไม่กี่อันก่อนจะมาถึงห้องควบคุม แน่นอนว่าราชินีแดงนั้นไม่สามารถควบคุมได้แล้ว ห้องนี้ไม่สามารถควบคุมแลปทั้งหมดได้อีกต่อไป