Terror infinity : เกมสยองไร้ที่สิ้นสุด

ลำดับตอนที่ #1 : Resident Evil : ผีชีวะ 1-1

เจิ้งจา(เจิ้ง)รู้สึกมาตลอดเวลาว่าตัวเองนั้นตายจากโลกความจริงไปแล้ว ไปทำงาน,กลับบ้าน,ทานอาหาร,เข้านอนและตื่น เขาไม่รู้เลยว่าความหมายของชีวิตของเขาอยู่ที่ไหนกันแน่แต่มันจะต้องไม่อยู่ที่หน้าอ้วนๆของหัวหน้าอย่างแน่นอนและมันจะต้องไม่อยู่บนร่างพนักงานหญิงที่เขาพบเธอในผับ และจะต้องไม่อยู่ที่ป่าคอนกรีตหรือเมืองสมัยใหม่

เจิงรู้สึกว่าข้างในจิตใจอายุ24ปีของเขามันเน่าไปแล้ว และจะเน่ามากขึ้นไปเรื่อยๆจนกระทั่งเขาตาย สุดท้ายเขาก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของพื้นโลกใบนี้และไม่ทิ้งชื่อใดๆไว้ จะไม่มีใครจดจำชื่อของเขาได้ จะไม่มีใครจำชื่อของพนักงานเงินเดือนตัวเล็กๆ ไม่ว่าเขาจะเป็นคนสำคัญขนาดไหนหรืออาจจะทำตัวเหมือนคนสำคัญ สุดท้ายเขาก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งเล็กๆบนโลกใบนี้

เขาต้องการเป็นคนเปลี่ยนแปลงโลกนี้ เขาต้องการให้ชีวิตของเขามีความหมาย

"ต้องการรู้ความหมายในชีวิตไหม? ต้องการมีชีวิต...ที่แท้จริงไหม?"

วันนี้ในตอนที่เขาเปิดคอมเพื่อทำงาน มีข้อความโผล่ขึ้นมาบนคอมของเขา เขามั่นใจว่าจะต้องมาจากแฮคเกอร์มือใหม่ที่ต้องการให้คนสนใจ ไม่ว่าจะเลือกข้อไหนก็ตาม โปรแกรมมันจะโหลดไวรัสอยู่ดี เจิงหัวเราะให้กับข้อความและกำลังคิดที่จะปิด แต่ก่อนที่มือของเขาจะจับเมาส์นั้น หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะเสียก่อนและทำให้เขาหยุดคิดที่จะปิด

"ต้องการรู้ความหมายในชีวิตไหม? ต้องการมีชีวิต...ที่แท้จริงไหม?"

เจิงรู้สึกสติหลุดเล็กน้อย มีพลังงานที่อธิบายไม่ได้บางอย่างบังคับให้นิ้วของเขาไปกดที่ปุ่มตกลงจากนั้นเขาก็หมดสติไป

---

หนาว, ตัวสั่น...

วินาทีที่เขาตื่นขึ้นมา เขาลุกกระโดดออกจากพื้นและมองไปรอบๆด้วยความตกใจ ภาพของพื้นที่ในออฟฟิสของเขาและพื้นที่ในตอนนี้ต่างกันจนทำให้เขาหัวหมุนแต่ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเขาก็หายจากอาการสับสน

"ไม่เลว, แกมีคุณสมบัติที่ดีที่สุดในกลุ่มมือใหม่" เสียงอันเย็นชาดังขึ้น

เจิงหันไปมองและเห็นชายผมสีดำที่สีหน้าเยาะเย้ยมาที่เขา เขามีอายุประมาณ24หรือ25 มีหน้าตาธรรมดาแต่มีบาดแผลบนใบหน้าเล็กน้อยทำให้เขาดูน่ากลัวขึ้น

ชายผมดูถือซิการ์ไว้บนมือและสูบซิการ์อย่างแรง จากนั้นเขาก็มองผ่านเจิงไป และนั่นทำให้เจิงรู้สึกตัวว่ามีคนอีก5คนนอนข้างๆเขา เป็นผู้ชายสามคนและผู้หญิงหนึ่งคน ส่วนคนที่นอกเหนือจากนั้นเป็นชาวตะวันตกสิบคนนอนสลบในห้องที่ถูกปิดนี้

สถานที่เขาอยู่เป็นส่วนหนึ่งของรถไฟและรถไฟขบวนนี้แล่นเร็วมาก ความรู้สึกที่หนาวเย็นจนตัวสั่นนั้นมาจากรถไฟนี้นี่เอง

"นี่มันคือที่ไหน? นายเป็นใคร? และทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่?" เจิงถามคนที่อยู่รอบๆ และเนื่องจากคนตะวันตกที่อยู่รอบๆเขาจึงพูดเป็นภาษาอังกฤษด้วย

คนตะวันตกมองเขาสักครู่หนึ่งก่อนที่จะหันหัวออกไป มีเพียงแค่ชายผมดำพูดกับเขาเท่านั้น "ลองคิดดูดีๆ ทุกๆอย่างน่าจะยัดใส่สมองแกหมดแล้ว"

คิดดีๆ? เจิงพยายามนึกทุกอย่าง เขาจำได้เพียงแค่ข้อความที่ปรากฎขึ้นมาว่า "ต้องการรู้ความหมายในชีวิตไหม? ต้องการมีชีวิต...ที่แท้จริงไหม?" และเขาตอบตกลงและจากนั้นก็สลบไป

เดี๋ยวก่อน...เจิงรู้สึกว่าบางอย่างอยู่ในหัวของเขา บางอย่างเกี่ยวกับชีวิตและการมีชีวิตรอด

นี่คือเกมที่ไม่รู้ว่าใครสร้างขึ้นมา บางทีอาจจะเป็นพระเจ้าหรือบางทีอาจจะเป็นปีศาจ หร้ออาจจะเป็นมนุษย์ต่างดาวหรืออาจจะเป็นมนุษย์ในอนาคตก็เป็นได้ และตอนนี้เขาก็กลายเป็นผู้เล่นในเกมนี้หรืออาจจะเรียกได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของเกมนี้

เกมที่เอาคนที่สิ้นความหมายในชีวิตมารวมกันแต่ยังไม่ถึงกับขั้นตายในฐานะคน ในตอนที่พวกเขาเลือกเกมนี้ พวกเขาจะถูกพามาในฉากของเกมสยองขวัญ

"ครั้งนี้เป็นเรื่องresident evil1(ผีชีวะ1)อย่างนั้นหรือ หน้าใหม่พวกนายดวงดีไม่เลวเลย ได้หนังสยองขวัญง่ายๆในครั้งแรก ถคงแม้พวกแกจะตาย มันก็จะเป็นการตายอย่างสบายๆ" ชายผมดำสูบซิการ์มวนสุดท้ายและขยี้มวนนั้นด้วยมือ

"นายจะบอกว่าสติของพวกเราถูกพาเข้ามาในคอมพิวเตอร์? เหมือนกับในนิยายอย่างนั้นหรือ? และหลังจากที่เราจบเกมนี้สติของพวกเราจะกลับไปในร่างใช่หรือเปล่า?" ชายร่างอ้วนข้างๆเจิงถามขึ้นมา

ชายผมดำหยิบปืนขึ้นมา มันเป็นปืนรุ่นDesert Eagle ในตอนที่เขาถือปืนขึ้นมาเขาพูดว่า "ข้าก็ไม่รู้ว่ามันเป็นแค่สติหรือเปล่า แต่แกจะรู้สึกถึงความเจ็บปวด,แกจะบาดเจ็บ,และแกจะตาย และแกเดาผิดข้อนึง ในตอนที่พวกแกเล่นจบหนังนี้ พวกแกจะไปเรื่องถัดไป พวกแกอาจจะเคยดูหนังเรื่องนั้นหรืออาจจะไม่ก็ตาม แต่พระเจ้าจะนำสมาชิกหน้าใหม่มาเติมเต็มหน้าเก่าที่ตายไป ทุกๆเรื่องจะมีสมาชิกเข้าร่วมประมาณเจ็ดถึงยี่สิบคน พูดง่ายๆว่าเรื่องนี้มันง่ายเพราะมีสมาชิกแค่เจ็ดคนเท่านั้น"

ชายร่างอวบตอบกลับด้วยท่าทางดูถูก "นายรู้ได้อย่างไรว่าคนที่ตายไปไม่ได้กลับคืนสู่ร่างละ? บางทีเขาอาจจะยอมตายด้วยความเต็มใจเองก็ได้"

ชายผมดำเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดั่งกับว่าร่างของเขากลายเป็นเสือดาว เขาย่อเข่าและพุ่งเข้ามาในเสี้ยววินาทีและขึ้นไปคร่อมชายร่างอวบในชั่วพริบตา ปืนdesert eagerกรอกปากชายร่างอ้วนคนนั้น

"ถ้าอย่างนั้นแกลองตายดูไหม? แกคงไม่มีทางจินตนาการความหวาดกลัวอันไร้ที่สิ้นสุดได้หรอก? ข้ามีชีวิตผ่านหนังสามเรื่อง เรื่องแรกคือฝันร้ายบนถนนเอลม1(เฟรดดี้) เรื่องนั้นมีสมาชิกใหม่15คนและมีผู้รอดชีวิตที่มีประสบการณ์สองคน แต่แกรู้ไหมว่ามันจบแบบไหน? พวกนั้นทั้งหมดตายในความฝันนี้ มีเพียงข้าและอีกคนหนึ่งเท่านั้นที่มีชีวิตรอด แกอยากรู้ไหมว่ารู้สึกอย่างไรที่ถูกฆ่าในความฝันโง่ๆนี้? แกลองจินตนาการดูว่ารอบๆตัวแกมีแต่เนื้อเน่าๆที่ถูกสับในโรงงานที่น่ากลัว แกทำได้แค่มองกรรไกรค่อยๆตัดแกอย่างช้าๆผ่านร่างของแก แกนึกถึงความเจ็บปวดแบบนั้นออกไหม? ไอ้ขยะ! แกอยากตายอย่างนั้นเรอะ?"

ชายผมดำตะโกนเหมือนกับคนบ้า ความต้องการฆ่าแผ่ออกมาอย่างชัดเจนจากตาของเขา ชายร่างอวบกลัวจนขยับตัวไม่ได้ และเขาไม่อาจขอร้องได้ด้วยซ้ำเนื่องจากปืนกรอกอยู่ในปากของเขา

เจิงและสี่คนที่เหลือขอให้พวกเขายุติ ชายผมดำกลับไปที่นั่งของเขาและพูดขึ้นมาว่า "การตายในหนังสยองขวัญเป็นการตายจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นในตอนที่แกตายแกจะถูกทรมานจากปีศาจในหนังเรื่องนั้น ดังนั้นถ้าแกไม่คิดจะมีชีวิตรอดละก็ ข้าแนะนำให้แกฆ่าตัวตายไปซะดีกว่า"

เด็กสาวใส่แว่นพูดขึ้นมาว่า "ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับร่างเดิมไม่ได้แล้ว?"

ชายผมดำตอบกลับด้วยท่าทางดูถูก "ข้าบอกแล้วไงว่าไม่ใช่แค่สติเท่านั้นที่เข้ามาในคอมพิวเตอร์ เธอคิดเหรอว่ามนุษย์มีเทคโลโนยีทำเกมแบบนี้ได้? ไม่มีทาง นี่มันมาจากฝีมือของพระเจ้า ะวกเราไม่มีค่าอะไรไปมากกว่าแมลงในสายตาของเขา พวกเราถูกโยนลงมาที่นี่และพยายามมีชีวิตรอดเป็นสิ่งบันเทิงสำหรับพวกเขา ร่างกายและจิตใจของพวกเราถูกพามาโลกใบนี้ พวกเราไม่มีทางกลับไป อย่างน้อยข้าก็ไม่คิดว่าพวกเราจะกลับไปได้"

เด็กสาบใส่แว่นยังคงแสดงท่าทางสงบ เธอคิดสักครู่ก่อนจะถามว่า "จากน้ำเสียงของนาย ดูเหมือนว่าพวกเราจะมีหนทางกลับไปใช่ไหม?"

ชายผมดำพูดขึ้นมาว่า "คุณภาพเด็กใหม่คราวนี้ไม่เลวเลย เธอพูดถูกแล้ว มีหนทางที่จะกลับไป"

ทุกๆคนต่างก็หันมาจ้องมองเขา ชายผมดำพูดขึ้นมาว่า "ทุกๆครั้งที่สำเร็จภารกิจหรือเรียกได้ว่ามีชีวิตรอดภาพยนต์จะได้รับแต้ม1000แต้ม พวกเธอสามารถแลกเปลี่ยนแต้มไปเป็นได้หลายอย่าง อย่างเช่นสิทธิในการอยู่ในหนังได้100วัน"

ชายอายุวัยกลางคนพูดตอบกลับว่า "ใครคิดจะอยู่ในหนังสยองขวัญกัน? นั่นมันหาเรื่องตายชัดๆ"

ชายผมดำเงียบไม่ตอบกลับ เด็กสาวใส่แว่นพูดขึ้นมาว่า "ไม่นะ, ฉันคิดว่าฉันเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร หนังสยองขวัญมีหลากหลายแนวอย่างเช่น แนววิทยาศาสตร์เช่นผีชีวะที่ๆทุกอย่างอธิบายได้ด้วยวิทยาศาสตร์ สิ่งที่พวกเราต้องทำเพียงแค่ออกจากเหตุการณ์หลักตรงนั้น ส่วนที่เหลือของโลกนั้นยังคงดำเนินชีวิตตามปกติ"

ชายผมดำดีดนิ้ว "ถูกต้องแล้ว พวกแกสามารถมีชีวิตบนโลกใบนี้บนส่วนอื่นของโลกที่ยังคงปกติอยู่ ลองคิดดูดีๆ หลังจากผ่านประสบการณ์เฉียดตายหลายครั้ง โอกาศที่จะได้อยู่บนโลกนี้อย่างปกตินี่เรียกได้ว่าพรจากสวรรค์เลย"

ร่างของเจินสั่นกลัว เขาเริ่มเข้าใจถึงโลกใบนี้เล็กน้อยแล้ว จริงๆแล้วที่ข้างในเขาเริ่มตายเพราะเขามีชีวิตอันน่าเบื่อ แต่เมื่อผ่านประสพการณ์เฉียดตาย การมีชีวิตอย่างสงบสุขคือสิ่งที่ปราถนา

ชายผมดำพูดต่อ "นอกจากแลกเปลี่ยนแต้มกับเวลาแล้วยังมีอีกหลายสิ่งที่แลกได้ อย่างเช่นปืนDesert Eagerแบบกระสุนไม่จำกัดกระบอกนี้ กระบอกนี้ใช้แค่100แต้มในการแลกและมีระยะเวลาในการใช้10วัน อีกทั้งพวกแกยังสามารถใช้แต้มในการพัฒนาร่างกายตนเองซึ่งรวมถึง ความฉลาด, ความสามารถในการรองรับอารมณ์, ความเร็วในการตอบโต้, ความสมบูรณ์ของเซล, ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ, และภูมิต้านทานในร่างกาย พูดได้อีกอย่างว่าถ้าพวกแกสามารถมีชีวิตรอดหนังเรื่องนี้ พวกแกสามารถพัฒนาความแข็งแรงเป็นสองเท่าได้ ถ้าสามารถผ่านหนังสยองขวัญได้ร้อยเรื่อง พวกแกสามารถกลายเป็นยอดมนุษย์ได้เลย"

เด็กสาวใส่แว่นถามต่อด้วยท่าทีที่สงบ "กลับมาหัวข้อที่แล้ว พวกเราต้องการกี่แต้มในการกลับโลกเดิม?"

"500000แต้ม" ชายผมดำหยิบบุหรี่ขึ้นมาอีกมวน "ถ้าไม่ได้ใช้แต้มใดๆเลยและพวกแกสามารถมีชีวิตรอดผ่นหนังห้าสิบเรื่อง พวกแกสามารถกลับไปโลกเดิมได้"

ทันใดนั้นเองทุกคนเงียบเสียงลง ตามที่ชายคนนี้บอก มันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเราไม่ใช้แต้มใดๆเลยแล้วมีชีวิตรอดผ่านหนังสยองขวัญห้าสิบเรื่อง

"แน่นอนว่าแต้ม1000แต้มนี่เป็นแต้มต่ำสุดที่จะได้ในแต่ละเรื่อง พวกแกสามารถทำภารกิจเสริมในหนังเพื่อเพิ่มแต้มได้ อย่างเช่นที่ข้ากำลังอธิบายให้พวกแกฟัง ตากกฎของพระเจ้า ข้าจะได้รางวัลจากการอธิบาย100แต้ม อีกอย่างหนึ่ง ข้าแนะนำให้พวกแกมองนาฬิกาพิเศษที่อยู่บนแขน

ทุกๆคนหันไปมองที่มือซ้าย มีข้อมูลเล็กน้อยแสดงบนนาฬิกา มีเวลานับถอยหลังลงไปจาก3ชั่วโมง7นาที จำนวนแต้มที่ได้จากซอมบี้(zombie), นักล่า (hunter), ผู้เล่นใหม่...

"พวกแกจะได้แต้มหนึ่งแต้มทุกๆซอมบี้ที่ฆ่าไป, 100แต้มจากตัวนักล่า, และ1000แต้มจากนักเล่นใหม่..." เขามองทุกๆคนด้วยสีหน้าแสยะยิ้ม มีเพียงแค่เจิงและเด็กสาวใส่แว่นที่ยังคงสงบ

"แน่นอนว่าติดลบ1000แต้มนะ เอาละถ้าพวกแกยังคงมีคำถามละก็จงรีบๆถามซะ หนังเรื่องนี้กำลังจะเริ่มแล้ว"

เด็กสาวใส่แว่นหันไปมองเจิน จากนั้นก็หันไปถามต่อ "ฉันมีอีกสามคำถาม ฉันจำได้ว่าหนังเรื่องผีชีวะ ตอนจบนั้นไวรัสTแพร่กระจายจากห้องแลปไปสู่ทั้งเมืองแรคคูณซิตี้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ทำเพียงแค่ขับรถออกจากเมืองนี้ มันจะไม่ทำให้พวกเรารอดชีวิตง่ายขึ้นหรอกเหรอ?"

ชายผมดำพยักหน้าและตอบกลับ "ลองมองไปที่นาฬิกาดู มันจะมีชื่อตรงซ้ายบน อ่านดูซิ"

"วัน(one)" ทุกๆคนอ่านออกเสียงออกมา จากนั้นทุกคนสังเกตเห็นชายชาวตะวันตกคนหนึ่งมีแสงสว่างส่องประกายออกมาจากนั้นก็ค่อยๆจางไป

"คนนี้คือหัวหน้าทหารรับจ้างในหนังเรื่องนี้ หนังเรื่องนี้เน้นแนวไปที่ฉากๆหนึ่ง เรื่องนี้เกิดเหตการณ์ที่ห้องทดลอง หนังแนวนี้จะไม่อนุญาติให้ผู้เล่นออกจากสถานที่ที่เกิดเหตุในหนังมากเกินไป ถ้าผู้เล่นห่างจากวันเกิน300ฟุตละก็ ตูม, ร่างของพวกนายระเบิดไม่เหลืออะไรเลย เข้าใจหรือยัง? แน่นอนว่าตัวละครที่ชื่อวันนั้นจะตายในเรื่อง ข้อจำกัดนี้จะไปที่ผู้แสดงคนอื่นแทน" ชายผมดำอธิบาย

เจินถามต่อ "พระเจ้าที่นายพูดถึงเป็นใคร?"

"พระเจ้าคือตัวตนที่ดูแลในการเข้ามาในหนัง มันให้แต้มกับพวกเราและให้พวกเราเปลี่ยนแต้มผ่านมัน พระเจ้านั้นมีลักษณะเป็นบอลแสง ข้าเองก็ๆม่รู้ว่ามันเป็นตัวอะไรเหมือนกัน"

เด็กสาวใส่แว่นพยักหน้าและถามต่อ "คำถามสุดท้าย ตัวเลขนี้หมายถึงอะไร?" เธอชี้ไปที่ตัวเลขที่กำลังนับถอยหลัง

"อันนั้นคือเวลาที่จะต้องอยู่ในหนัง เมื่อเวลาหมดลงผู้เล่นจะถูกพระเจ้าวาปกลับไปที่ๆมันอยู่และมอบรางวัลให้ จากนั้นก็รอที่จะเข้าไปในหนังเรื่องถัดไป"

รถไฟเรอ่มแล่นช้าลง ชายผมดำสูบบุหรี่เสร็จแล้วและหยิบปืนDesert Eagerขึ้นมา "เอาละ, หนังเริ่มเดินเริ่องแล้ว ตัวละครในเรื่องสามารถที่จะได้ยินคำพูดของพวกเราแล้ว จำไว้ว่าถ้าพวกเขาได้ยินเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับโลกใบนี้หรือบอกบทล่วงหน้าจะโดนหักสิบแต้มทุกๆประโยค เอาละหน้าใหม่, พยายามมีชีวิตรอดให้ได้ละ"