until death? จนกว่าจะตาย? (นิยายแปล)

ลำดับตอนที่ #1 : ถูกเทพธิดาเตะ!

ข้านอนหมอบ, ไอออกมาเป็นเลือดด้วยร่างกายที่ยับเยิน ข้าไม่คิดว่าจะอยู่ต่อไปได้อีกนานนักเนื่องจากสายตาของข้านั้นพร่ามัวแล้ว

แปลก........ข้าเคยคิดมาก่อนว่าการตายแบบนี้จะเจ็บปวดมากกว่านี้ แต่ข้ากลับรู้สึว่าสติของข้าค่อยๆหลุดลอยไป และนี่เกิดขึ้นกับข้า! ผู้เป็นพระเจ้า!

ไม่ๆๆ อย่าคิดว่าข้าเป็นไอ้โรคจิตคนหนึ่ง ข้าเป็นสิ่งที่ถูกกล่าวขานว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอำนาจมากมายมหาศาลจริงๆ
แต่อย่างที่เจ้าเห็น.......แม้แต่พระเจ้าก็ถูกทำให้บาดเจ็บหรือตายจากพระเจ้าองค์อื่น, พวกกึ่งพระเจ้า ,และสัตว์ในตำนานได้เหมือนกัน

และนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับข้า! ข้าโต้เถียงอย่างรุนแรงกับพระเจ้าองค์อื่นในดินแดนนี้ เราทั้งสองนั้นเหมือนกับน้ำกับไฟ
ข้ายึดในหลักของเวทมนตร์และการเปลี่ยนแปลง ส่วนอีกองค์นั้นยึดในหลักของความเป็นระเบียบและการดำเนินไปตลอดกาล เพราะฉะนั้นข้าก็เหมือนกับความโกลาหลหรือปีศาจในสายตาของเขา

ดังนั้นด้วยคำสั่งของเขา สาวกของเขาต่างก็ฆ่าสาวกของข้าและจับไปเป็นทาสอย่างต่อเนื่องโดยที่ไม่สนตัวตนของข้านั้นเป็นการดูถูกพระเจ้าอย่างข้ามากทีเดียว
เริ่มแรกพวกเรายุ่งเกี่ยวโลกใบนี้ผ่านทางกฎของเทพ, ให้พรกับผู้ที่นับถือพวกเรา

จากนั้นเขาก็เริ่มให้พลังกับแชมเปี้ยนของเขา ข้าตอบโต้กลับด้วยดารทำเหมือนกันและลงมือบางอย่างด้วยตัวเอง อย่างเช่น
ลงโทษสาวกของเขาบางคนที่บุกรุกเข้ามาในวัดของข้า เจ้าพวกนั้นมีสีหน้าที่ยอดเยี่ยมที่สุดในตอนที่ข้าไปหาพวกมัน
เจ้าเคยเจอเทพที่โกรธเกรี้ยวไปหาเจ้าไหม?

อืม.....สรุปง่ายๆว่า ศัตรู่คู่อาฆาตก็ทำแบบเดียวกันและมันค่อยๆเพิ่มความรุนแรงอย่างช้าๆผ่านหลายร้อยปี
มันได้กลายเป็นสงครามศักดิสิทธ์อันใหญ่โตอันน่าเกลียดไปทั่วโลก สาวกของพวกเรามัวเมาไปกับมันและทำสิ่งที่พวกเรายังหวาดกลัว
ผู้คนสามารถกลายเป็นสัตว์ประหลาดตัวจริงได้!
ในที่สุดพวกเราก็มายุ่งเรื่องนี้โดยตรง

ไอ้บ้านั้นได้รับอย่างสาสมแล้ว ข้าบอกไว้เลย! พวกเราสองคนสู้กันอย่างมัน แต่สำหรับมนุษย์โลกแล้ว พวกเขาต้องรู้สึกเหมือนกับ วันสิ้นโลก,วันล้างโลก, หรือว่าโลกแตก
พวกเราเปลี่ยนสภาพภูเขาบางลูก ทำให้บางลูกหายไปหรือโยนทวีปเกิดใหม่ พื้นที่หนึ่งในนั้นกลายเป็นทะเลเปิดไปแล้ว
ฮ่าๆๆๆๆๆ *ค็อก* เวรเอ้ย ข้าเกลียดรสชาติเลือด

ข้าไม่เคยชอบไอ้บ้านั่น สิ่งที่ดีที่สุดที่จะเกิดขึ้นถ้าจับพวกเราไปในห้องเดียวกันคือตะโกนด่ากันและกันในวินาทีแรก
อา, มันมืดเหลือเกิน, ข้าคิดว่าข้าจะหลับสักครู่หนึ่ง

......."ลุก!".........
-เจ็บ-
"ลุกขึ้น! หรือจะให้ข้าเตะเจ้าอีกครั้งไอ้ตูดหมึก!"

ข้าลืมตาขึ้น "อา ซีเรีย!" *ค็อก*
"เธอมาที่นี่! ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าพระเจ้าองค์อื่นๆตัดสินใจที่จะมายุ่งเกี่ยว ถ้าอย่างนั้นละก็พวกเจ้ามาสายยยยเกินไป พวกเราจบเรื่องแล้ว" *ค็อก* *ค็อก*

"หยาา! ดูซะว่าะเจ้าทำอะไรกับชุดของข้า! หยุดกระอักเลือดระหว่างพูดได้แล้ว!"

*ค็อก* "ขอโทษด้วย แต่มันไม่อยู่ในการควบคุมของข้า เดี๋ยวข้าจะเช็ดให้เอง......" ข้ายกแขนเปื้อนเลือดขึ้นมาและถูกเตะอีกครั้ง! มันเจ็บโว้ย!
"อุก, ข้าคิดแค่จะใช้เวทหยดสุดท้ายทำความสะอาดให้เธอ....."

ซีเรียดูหงุดหงิดเป็นอย่างมากและข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ เนื่องจากเธอเป็นเทพธิดาที่เกี่ยวข้องกับชีวิตและความตายในดินแดนนี้
แน่นอนว่าพวกเราจะต้องทำให้เธอปวดหัวเป็นอย่างมากด้วยการทำให้เกิดการสูญพันธุ์อย่างมโหฬาร

"เก็บเวทมนตร์ของเจ้าไว้ใช้กับตัวเอง! เจ้าต้องมีชีวิตอยู่เพียงพอที่จะให้ข้าบอกเจ้าถึงบทลงโทษต่อพระเจ้าในสิ่งที่เจ้าทำในดินแดนนี้, แอซคาท็อน!
จะว่าไปแล้วแล้วเจ้าทิ้งไมม์ไว้ที่ไหน? ข้าต้องตัดสินเขาด้วย!"

อืม..........ซีเรียโกรธจริงๆแล้ว และในตอนที่ข้าบอกเธอเกี่ยวกับไมม์เธอจะต้องโกรธสุดๆ.......
"ข้าคิดว่าในระยะภูเขาลูกนั้นน่าจะมี *ค็อก* ไส้ของเขาอยู่และเขาเสียแขนซ้ายไปแถวๆทะเลเซิรก์เม้นท
และในตอนที่ข้าเห็นเขาครั้งสุดท้ายคือตอนที่เขาใช้เวทโจมตีสูงสุดในระยะประชิดเป่าเขาเป็นชิ้นๆ..........เจ้าสามารถหาชิ้นส่วนของเขาได้ในทิศนั้น"
ข้าชี้ไปแถวๆทางด้านซ้าย

แน่นอนว่าซีเรียมีงานที่หนักหนาสาหัสรอเธออยู่ถ้าเธอคิดจะต่อไมม์กลับคืนสภาพเดิม มันไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปได้เลย ข้ามั่นใจอย่างนั้น

"ข้าไม่ได้หมายถึงร่างกายของเขา! ชิ้นส่วนนั้นจะไปเน่าที่ไหนข้าก็ไม่สนใจหรอก
สิ่งที่ข้าพูดถึงคือวิญญาณของเขา! เจ้าทำอะไรกับมัน! ข้าไม่สามารถรู้สึกถคงมันได้แล้ว!"
-ซีเรีย

"หั่นเป็นชิ้นๆและโปรยไปทั่วนอกพื้นที่ มันจะต้องใช้เวลาตลอดกาลในการรักษา ยกเว้นจะมีคนเอาเศษชิ้นส่วนมาต่อกันเหมือนเดิม ฮี่ๆๆ" *ค็อก*
เลือดเฮงซวย! ทำไมข้าถึงกระอักเลือดมากมายขนาดนี้ ข้ามั่นใจว่าไม่น่าจะมีเลือดเหลือแล้ว

พวกเจ้าก็น่าจะเข้าใจเหมือนกัน เอาละนี่คือข้อเท็จจริง

เจ้าไม่สามารถฆ่าใครๆได้! วิญญาณนั้นเป็นอมตะ สิ่งที่เจ้าทำได้มากที่สุดคือทำให้มันเสียหายเพื่อที่จะให้การกำเนินใหม่ในชีวิตหน้านั้นช้ากว่าเดิม
ทะเลวิญญาณคือที่ว่างเปล่าอันยิ่งใหญ่ที่อยู่ระหว่างโลกหรือมิติ เจ้าจะเรียกอย่างไรก็ตามใจเจ้า

มันเต็มไปด้วยวิญญาณของผู้คนที่ไม่มีชีวิตอยู่ พวกมันอยู่ตรงนั้น จำศีลและหลับไหล บางดวงนั้นอยู่ตรงนั้นตลอดกาล ค่อยๆลืมช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่ไปเรื่อยๆ

บางดวงที่โชคดีลอยเข้าใกล้โลกต่างๆที่มีอยู่เหลือคณานับและถูกดูดเข้าไปเกิดเป็นชีวิตใหม่
เจ้าเกิดใหม่เร็วมากเท่าใด เจ้าก็จะจำชาติก่อนได้มากเท่านั้น

ดังนั้นไม่ว่าเจ้าจะเกิดใหม่เร็วหรือเจ้ามีดวงวิญญาณที่แข้มแข็งสามารถทนต่อการล่องลอยนับอสงไขยโดยที่ไม่ลืมแม้แต่น้อย
บอกไว้ก่อนว่า ข้าเป็นอย่างที่สอง! ไม่ได้เป็นพระเจ้าตั้งแต่เริ่มแรก ทุกๆคนต้องปีนบันไดอำนาจเหมือนกัน แต่นั่นเป็นเรื่องราวที่จะเล่าในวันหลัง

"เยี่ยม! เจ้าพยายามทำให้เขาหายไปจริงๆ มันต้องใช้เวลาระยะหนึ่งในการนำเขามารับโทษทัน"

"หา? เจ้าไม่ได้ยินเหรอ? ข้าป่นมันเป็นผงๆและโยน-"

"โอ! หุบปาก! เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าบอกเหรอ? สภาพระเจ้าได้ตัดสินกรณีของเจ้าและลงโทษพวกเจ้า
ถ้าจำเป็นจริงๆจะต้องใช้พระเจ้าทุกองค์ในจักรวาลที่หลากหลายจะหาชิ้นส่วนของไมม์พร้อมกัน
เพื่อที่จะบอกว่าเขาจะโดนหั่นเป็นชิ้นๆและโยนลงไปในทะเลวิญญาณก็ตาม
นี่คือสิ่งที่เรียกว่าบทลงโทษ เฮ้! อย่าพึ่งหลับ!"

อั้ก, ข้าโดนเตะอีกครั้ง เวรเอ๊ย,ข้าเริ่มเกลียดเทพธิดาองค์นี้แล้ว ข้าเกือบจะล่องลอยไปแล้วเชียว ทำไมไอ้ร่สงกายบ้าๆนี้มันถึงใช้เวลาในการตายนานนัก
ข้าไม่มีพลังเพียงที่จะแม้แต่ตอบคำถาม ทำไมไอ้สภาเฮงซวยนั่นถึงมาสนใจสิ่งที่พวกเราทำนัก
ปกติแล้วพวกเขาไม่น่าจะมาสนใจโลกใบเดียวในหลากหลายจักรวาลนี้........

"ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ข้าจะจัดการกับเจ้าก่อน แอซคาท็อน,พระเจ้าแห่งดินแดนนาช็อก, ตัวตนเวทมนตร์ศักดิสิทธ์, ศักดิสิทธิ์.........อา ช่างมันเถอะ เจ้าเองก็รู้ดีถึงส่วนที่เหลือ
สภาตัดสินในความผิดของเจ้าในการทำให้เกิดความทุกข์ทรมานแสนสาหัสโดยที่ไม่มีความจำเป็นต่อสิ่งมีชีวิตต่ำต้องที่เจ้าได้รับหน้าที่ในการดูแล

ดังนั้นเจ้าจึถูกตัดสินที่จะริบศักดิ์เทพและไปเกิดใหม่ในดินแดนที่เจ้าจะเรียนรู้ถึงควรมผิดพลาดของเจ้าและละอายต่อสิ่งที่เจ้าทำ
ดังนั้นข้าจะส่งเจ้าไปในทะเลวิญญาณเพื่อไปสถานที่ๆรับโทษ
ชิ! ช่างเป็นการพูดที่ยาวนานไร้ประโยชน์จริงๆ เจ้าว่าไหม? เฮ้? เจ้า......"

โอ, พระเจ้าทั้งหลายได้โปรดให้ข้าตายไปก่อนที่ผู้หญิงป่าเถื่อนคนนี้จะเตะข้าอีกครั้ง!
ข้าจะไม่ยอมรับผิดแม้แต่น้อย ต่อให้ส่งข้าไปเกิดอย่างเลวร้ายเป็นล้านๆครั้งเท่าที่พวกเขานึกออกก็ตาม