รุ่นน้องแสบใสกะรุ่นพี่หล่อซ่า

ลำดับตอนที่ #8 : เกือบผิดสัญญา

ตอนที่  8   เกือบผิดสัญญา

บิ๊ก        :  “เฮ้ย!!!  พวกมึงอ่ะ เห็นพวกน้องๆที่พวกมึงเต้นด้วยกันตอนสายๆป่าววะ”

แบงค์    :  “กูไม่เห็นตั้งนานแล้วว่ะ  มีอะไรวะไอ้บิ๊ก”

บิ๊ก        :  “ก็น้องพวกนั้นนะสิ  หายไปจากงานอ่ะ  กูก็เริ่มสงสัยกูว่าหายไปทั้ง 6 คนแน่ๆ”

เบ๊นซ์    :  “อ๋อ!!!  น้องนางฟ้าของกูเค้ากลับสวรรค์ไปแล้วว่ะ  ใช่มั้ยวะไอ้จิม”

แบงค์    :  “เฮ้ย!!!  จิงจังกันหน่อยสิว่ะ  พวกมึงก็รู้หนิ่ว่างานในวันนี้ต้องให้พวกน้องๆปี 1

                        อยู่ให้ครบ  แล้วตอนเลิกงานอ่ะ จะมีการนับจำนวน ถ้ามีคนหายไปเท่าไหร่

                        พวกเราก็จะโดนหักคะแนนกิจกรรมเท่ากับสองเท่าจองจำนวนคนที่หายไป

                        พวกมึงจำไม่ได้แล้วรึไงวะ”

เบ๊นซ์    :  “เออๆ  กูขอโทดว่ะ  กูก็แค่ไม่อยากให้พวกมึงต้องเครียดก็แค่นั้นเอง”

บิ๊ก        :  “แล้วจะรออะไรกันอีกล่ะวะ  รีบไปหาสิ  ก่อนที่น้องๆพวกนั้นจะไปไกลเสียก่อน

                        หวังว่าคงไปไหนได้ไม่ไกลนะ”

แบงค์    :  “โอเค  แล้วก็จอเตือนไว้นะ  ว่าห้ามใจอ่อนไม่งั้นคะแนนจองพวกมึงอ่อนตามใจมึง

                        แน่  กูรับรอง  ไม่ได้ตัวไม่ต้องกลับมานะโว๊ย!!!”

ห้าหนุ่มหล่อ  :  “ตกลง”

หลังนัดหมายกันจบต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง  โดยที่แบ่งกันไปเป็นคู่  จิมคู่กับเบ๊นซ์   อาร์ทคู่กับแม็ค  และแบงค์คู่กับบิ๊ก

ในเวลาเดียวกันนั้นทางด้านหลังของโรงเรียน   อิงซึ่งหนีหนีออกมาจากข้างในโรงยิมโดยฉวยโอกาสเวลาตอนที่บิ๊กเผลอแล้วค่อยหลบออกมาข้างนอก

อิง        :  “พี่บิ๊กไม่น่าจะโผล่มาตอนที่เรากำลังชกไอ้หมอนั่นเลย  ขัดจังหวะชิบ”

ในขณะที่อิงกำลังบ่นถึงเห็นการณ์ที่เธอเพิ่งประมาตอนเช้านี่เอง  เธอก็ต้องหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงของคน2 คนกำลังพูดคุยและวิ่งมาทางเธอ  เธอจึงหลบเข้าหลังต้นไม้ทันที

แอมป์  :  “ออมคะ  รอแอมป์ด้วยค่ะ  แอมป์เหนื่อยค่ะ  ขอพักก่อนนะคะ”

ออม    :  “ไม่ไหรอกแอมป์  เราต้องวิ่งต่อนะ  เดี๋ยวพวกพี่เค้าตามทัน  โดนทำโทษแน่เลย”

แอมป์  :  “งั้นพวกเราก็กลับเข้าไปข้างในสิคะ”

ออม    :  “ไม่อ่ะแอมป์อยากกลับก็กลับเองสิเราไม่เอาด้วยหรอก”

ยังไม่ทันที่แอมป์จะได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมาอีกก็มีเสียงของเด็กผู้หญิงดังขึ้น

ไวน์    :  “อ้าว  พวกเธอจะไปไหนกันหรอ  ข้างในเค้ายังไม่เลิกกันเลยหนิ่”

ออม    :  “แล้วพวกเธอล่ะ  ออกมาทำไมหรอ”

ไวน์    :  “ก็…เอ่อ…คือ…”

อิง       :  “พวกเธอจะยืนคุยกันอีกนานมั้ย  เดี๋ยวพี่พวกนั้นก็มาเจอกันพอดี”

เมื่อเห็นอิงออกมาจากหลังต้นจึงทำเอาทั้งไวน์ , ไอย์ ,ออม และที่ดูเหมือนว่าจะตกใจจนเว่อร์ก็คงจะเป็นใครไปอีกไม่ได้นอกจายัยแอมป์ของเรา

อิง       :  “ตกใจทำไม  เราน่าตาน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรอ”

ไวน์    :  “ก็เธอเล่นออกมาจากหลังต้นไม้นั่นอ่ะ  เป็นใครก็ต้องตกใจหมดอ่ะแหล่ะ”

อิง       :  “เราชื่อ  อิงนะ”

ไวน์    :  “เราชื่อไวน์  นี่น้องของเราชื่อไอย์”

ออม    :  “เราชื่อ ออม  นี่เพื่อนสนิทเรามาจากโรงเรียนเดียวกันชื่อแอมป์”

“ยินดีที่ได้รู้จัก” พวกสาวเอ่ยขึ้นพร้อมๆกัน  แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูอะไรไปมากกว่านั้นก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นวึ่งไม่ใช่เสียงของพวกเธอเป็นแน่

บิ๊ก       :  “นั่นใครอยู่ตรงนั้นน่ะ  หยุดนะห้ามหนีไปไหน”

ไอย์      :  “เอ้า!!!   แล้วมัวยืนทำอะไรกันอยู่เนี้ยะ  หนีสิ  ไปเชื่อมันทำไม๊   ไป๊”

จบเสียงไอย์เท่านั้นแหล่ะต่างฝ่ายต่างวิ่งกันไปคนละทิศคนละทาง

บิ๊ก        :  “อ้าว  หายไปไหนแล้วอ่ะ  เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี่เลยนี้หว่า”

แบงค์    :  “เจอมั้ยวะไอ้บิ๊ก”

บิ๊ก        :  “เออเจอ  แต่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู่ว่ะ  ก็กูบอกให้หยุดแล้วทำไมพวกนั้นไม่ยอม

                        หยุดวะไอ้แบงค์”

แบงค์     :  “งั้นกูว่ามึงไปทางนั้นนะ  เดี๋ยวกูจะไปทางนี้เอง”

บิ๊ก         :  “ตกลง”

เมื่อทั้ง2คนพูดจบก็ต่างแยกย้ายกันไปคนละทางตามที่แบงค์ได้บอกไว้   ย้อนกลับมาทางสาวๆกันมั้ง  ต่อไปนี้จะขอกล่าวถึงไอซ์  เธอไม่ได้คิดจะหนีเพราะความอายเหมือนสาวๆที่เหลือหรอกแต่เพราะโน๊ตบุ๊คที่เธอรักมากนั่นตะหากที่ทำให้เธอต้องแอบย่องออกมา  และในขณะนี้เธอกำลังยืนอยู่หน้าร้านซ่อมคอมฯแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ตรงข้ามโรงเรียนของเธอนี่เอง

เจ้าของร้านคอมฯ   :  “อืม!!!  สงสัยคงต้องซ่อมหลายวันหน่อยนะคับ”

ไอย์                        :  “ตกลงว่าสาเหตุที่ทำให้อเล็กซ์เป็นแบบนี้คืออะไรคะ”

เจ้าของร้านคอมฯ   :  “ใครคืออเล็กซ์คับ”

ไอซ์                        :  “อ๋อ   ป่าวค่ะ  แล้วสาเหตุที่ทำให้เจ้านี่เป็นหยั่งนี้คืออะไรคะ”

ในขณะเดียวกันนั้นอาร์ทซึ่งกำลังหาพวกสาวๆอยู่ก็ได้เหลือบไปเห็นเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่หน้าร้านซ่อมคอมฯจึงทำให้เขาคิดถึงเรื่องที่เขาสัญญาไว้กับไอซ์  อาร์ทจึงบอกให้แม็ค

ล่วงหน้าไปก่อน

ไอซ์     :  “ขอบคุณนะคะที่ช่วยดูโน๊ตบุ๊คให้นะคะ  สวัสดีค่ะ”

เมื่อไอซ์หันหลังกลับเธอก็ต้องตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นอาร์ท ยืนรออยู่  ไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่นานหรือยังแต่เมื่อกี้ที่เธอมาเธอก็ยังไม่เห็นใครอยู่ที่นี่เลยซักคนเดียว 

อาร์ท   :  พี่นึกไว้แล้วว่าจะต้องเป็นน้องแน่ๆ  แล้วก็จริงอย่างที่พี่คิดไว้ไม่มีผิด  มาทำอะไร

                ตรงนี้ครับ  ทำไมไม่อยู่ข้างใน  กลับไปข้างในกับพี่นะครับ”

ไอซ์ไม่ตอบแต่เธอกลับเดินหนีอาร์ทไปดื้อๆ  อาร์ททำหน้างงแต่ก็เริ่มฉุนแล้วเหมือนกัน  มันก็จิงอยู่มีใครที่ไหนจะพูดดีเท่ากับอาร์ทอีกแล้ว  นี่เขาพูดดีกับเธอทุกครั้งไม่เคยตะคอกหรือพูดไม่สุภาพแม้แต่คำเดียวก็ยังไม่เคยพูดเลย  แต่เธอก็ไม่เคยพูดเลยกลับเอาแต่เดินหนีเขาบ้างล่ะ  เงียบบ้างล่ะ  ทั้งๆที่เธอก็น่าจะได้ยินเสียงของเขาอยู่บ้าง   

อาร์ท   :  “พี่มันเป็นตัวน่ารังเกรียดขนาดนั้นเลยหรอครับน้อง  เวลาที่พี่พูดกับน้อง  น้องถึงไม่

                  ยอมพูดกับพี่  พี่นี่แย่จังนะครับ  ยังไม่รู้ตัวอีกว่าเค้ารังเกรียดเรา  แต่กลับอยากจะไป

                   คุยกับเค้า  อยากรู้จักเค้า  ไม่เจียมตัวเลยจริงๆ”

ไม่รู้ว่าอะไรสั่งให้อาร์ทพูดออกมา  มันคงออกมาจากใจของเขามั้ง 

ไอซ์     :  “ไอซ์ไม่ได้รังเกรัยดพี่หรอกค่ะ  ไอซ์ก็เป็นคนอย่างนี้อยู่แล้ว  ไอซ์ชอบอยู่เงียบๆ

                  คนเดียวค่ะ  พี่อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ”

อาร์ท   :  “ถ้าน้องไม่รังเกรียดพี่จริงๆ  กลับไปข้างในกับพี่นะครับ”

ไอซ์    :  “………………………..”

อาร์ท   :  “เอาล่ะๆพี่รู้แล้วว่าทำไมน้องถึงเศร้าอย่างนี้  พี่จะไม่ขอให้น้องกลับไปข้างในก็ได้

                 ครับ  แต่น้องต้องสัญญากับพี่ก่อนว่าถ้าเปิดเรียนมาพี่จะต้องเห็นน้องไอซ์ทำตัว

                  ร่าเริงนะครับ”

ไอซ์ทำท่าคิดอยู่นาน

ไอซ์     :  “ได้ค่ะ  ถ้าอเล็กซ์หายดีแล้วนะ”

อาร์ทเพิ่งนึกได้อีกครั้งว่าเขาสัญญาไว้กับไอซ์ยังไง  เขาลืมไปซะสนิทเลย  เขาจึงเปลี่ยนแผนใหม่ทันที

อาร์ท   :  “พี่รู้แล้วครับ  เอางี้  เมื่อกี้น้องบอกว่าน้องไม่ได้รังเกรียดพี่ใช่มั้ย”

ไอซ์พยักหน้ารับแทนคำพูด

อาร์ท   :  “ถ้าน้องไม่รังเกรียดพี่จริง  น้องก็ต้องยอมเอาเจ้าอเล็กซ์นี่  ให้พี่ช่วยดูให้ตามที่พี่ได้

                 สัญญษกับน้องไว้ตอนเช้านะครับ  ห้ามปฎิเสธ  ถ้าน้องปฎิเสธ  ก็แสดงว่าน้อง

                 รังเกรียดพี่นะครับ”

ไอซ์ถึงกับอึ้งเล็กน้อย  แต่ก็ดีใจหน่อยๆที่อาร์ทยังจำได้ว่าเขาสัญญาอะไรไว้กับเธอ  แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย  จนอาร์ททนไม่ได้

อาร์ท   :  “น้องไม่ตอบแสดงว่าน้องตกลง  งั้นขอเจ้าอเล็กซ์ให้พี่หน่อยครับ”

ไอซ์ไม่พูดอะไรแต่ก็ยื่นเจ้าอเล็กซ์ให้อาร์ทแต่โดยดี  อาร์ทยิ้มเล็กน้อยก่อนจะรับเอาเจ้าอเล็กซ์มาตรวจดู

อาร์ท   :  “น้องจะว่าอะไรมั้ยครับถ้าพี่จะนำมันกลับบ้าน  คือว่าเครื่องพี่อยู่บ้านหมดเลยอ่ะ

                  ครับ  พี่ไม่ได้พกมาเลย  พี่รับรองนะว่าจะรักษามันเท่าชีวิตพี่เลย”

ไอซ์     :  “แล้วพี่จะเอามาให้ไอซ์วันไหนล่ะคะ”

อาร์ท   :  “วันไหนก็ได้ครับแต่วันนี้คงไม่ได้เพราะพี่ไม่มีเครื่องมือเลยครับ”

ไอซ์     :  “พรุ่งนี้ทันไหมคะ”

อาร์ท   :  “สบายมากครับ  งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่นี่  บ่ายโมงตรง ตกลงมั้ยครับ”

ไอซ์พยักหน้ารับ  ก่อนที่จะลาเจ้าอเล็กซ์แล้วเดินกลับบ้านไป  อาร์ทยิ้มอย่างมีความสุข  ทำไมเขาต้องดีใจขนาดนี้ด้วยนะ  เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน  แต่เมื่อเวลาที่เขาได้อยู่ใกล้ๆเธอแม้จะเพิ่งเคยเจอกันไม่กี่ครั้ง แถมเธอยังไม่ค่อยพูดกับเขานักแต่เขาก็รู้สึกถูกชะตาเธอเข้าแล้วสิ