คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 :: โลกมนุษย์ (34.129%)
สรรพสิ่งบนโลกมนุษย์ช่างหลากหลาย ซึ่งก็แตกต่างกันไปตามกาลเวลา สถานที่
มนุษย์โลก ต่างที่มา ต่างสถานที่ ต่างความคิด จะเข้าใจตรงกันหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลนั้นๆ
.
.
เด็กหนุ่มที่มาจากต่างสถานที่ จะใช้ชีวิตยังสถานที่แห่งใหม่ ผู้คนใหม่ๆ ได้หรือไม่..?
กลุ่มเด็กหนุ่มที่ไม่เคยมายังสถานที่นี้เลย จะใช้ชีวิตอยู่ีร่วมกับคนแปลกหน้า สิ่งแปลกตา ได้หรือไม่..?
-----------------------------------------------------------
“ทงเฮ” เสียงเรียกคนตัวเล็กจากเพื่อนร่วมห้องดังขึ้นหลังจากที่คาบแรกหมดลง และก็เป็นเหมือนเช่นดังช่วงเช้า ทันทีที่อาจารย์ประจำวิชาก้าวขาพ้นจากห้องไป นักเรียนทั้งห้องก็ลุกขึ้นวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เป็นอย่างนี้ทุกวันจนอาจารย์ภายในโรงเรียนเอือมระอากับพฤติกรรมของนักเรียนโรงเรียนนี้ แต่ก็ไม่มีใครสักคนคิดจะห้ามเพราะต่างก็เข้าใจกันดีในเมื่อโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนประจำของเด็กผู้ชาย
“หืม” เสียงใสเงยหน้าขึ้นตอบ
“ที่ว่านายเป็นเจ้าของสถิติว่ายน้ำร้อยเมตรระดับ ม.ปลาย ของอเมริกาน่ะ จริงเหรอ?”
“เอ๋~” เสียงของคนทั้งห้องที่ยุติการเล่นวิ่งไล่จับแล้วหันมามองร่างเล็กกันเป็นทางเดียวด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ
ทงเฮมองผู้คนรอบห้องที่ตอนนี้มายืนรายล้อมเขาเหมือนกับว่าเป็นสิ่งตื่นตาตื่นใจ วันนี้ร่างเล็กต้องตกเป็นเป้าสายตานับร้อยอีกเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่เขาก็ยังฉีกยิ้มแป้นอย่างสดใสโดยไม่ได้รู้สึกกังวลแต่อย่างใดเพราะตัวทงเฮเองก็คุ้นเคยกับการที่ต้องปะทะกับผู้คนนับร้อยจากการขึ้นรับรางวัลมาแล้ว อีกอย่างเพื่อนๆร่วมห้องของเขาเหล่านี้ก็คงจะไม่แกล้งเขาแบบเมื่อเช้าอีกเป็นครั้งที่สองแน่ถ้าพวกนั้นเป็นคนดีพอ ร่างเล็กจึงพยักหน้าเพื่อเป็นการตอบรับ
“ไม่รู้จะเป็นอเมริกาหรืออเมริโกยกันแน่นะ” เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งด้านหน้าเอ่ยขึ้นโดยไม่หันมามอง แต่แล้วเขาก็ค่อยๆหันหน้ามาทางร่างเล็กอย่างช้าๆ
“แต่ก็คงไม่ใช่สถิติโลกอะไรที่ไหนใช่มั๊ยล่ะ?”
“ไม่นะ” เด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งกลางห้องยืนขึ้นพร้อมกับถือเครื่องโน้ตบุ๊กเครื่องเล็กไว้ในมือ เขายืนกดคีย์บอร์ดอยู่สักพักก็พูดขึ้น
“รู้สึกว่าจะเร็วกว่ายูอิจิที่ว่ายเร็วที่สุดในชั้นปีเราอีกนะ”
“จริงอ่ะ?” คราวนี้เพื่อนทั้งห้องลุกขึ้นและแห่กันไปรุมโน้ตบุ๊กเพื่อที่จะดูข้อมูลบ้าง
ร่างเล็กที่เริ่มจะมึนงงได้แต่นั่งมองพวกเขาด้วยความสงสัย เห็นการกระทำของเพื่อนร่วมห้องแบบนี้แล้วเขาเองก็นึกขำอยู่ไม่น้อย ความอึดอัดที่เคยรู้สึกก็ค่อยๆเริ่มจางหายไปทีละนิด..
“เสร็จล่ะ” เด็กหนุ่มคนหนึ่งหิ้วปีกทงเฮจากทางด้านหลังจนคนตัวเล็กลอยจากเก้าอี้อย่างไม่ทันตั้งตัว เด็กหนุ่มหิ้วร่างเล็กไปติดผนังหลังห้องโดยล๊อคแขนทงเฮไว้จากทางด้านหลังของเขา
“อะไรกันน่ะ ปล่อยเซ่ เฮ้ เดี๋ยว...” ยังไม่ทันจะได้โวยวายให้ปล่อย เด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ปราดมาจับขาร่างเล็กไว้อย่างรวดเร็ว ไม่แค่จับธรรมดาๆเท่านั้น สองมือของเขายังบีบไปทั่วขาทั้งสองข้างของร่างเล็กอีกด้วย
“ดูสิ กล้ามเนื้อขาก็เหมือนคนทั่วไปนี่ หรือว่า...”
“เอ๋~” คนทั้งห้องส่งเสียงฮือฮาขึ้นอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้น ต้องดูจากกล้ามเนื้อท่อนบนก็น่าจะรู้ใช่มั๊ย” เด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งไม่ไกลจากจุดที่ทงเฮโดนล๊อคไว้อยู่พูดขึ้นพร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาหาร่างเล็กราวกับนักวิทยาศาสตร์ที่เจอของแปลกใหม่อยู่ตรงหน้า
“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะพิสูจน์ให้เอง” เด็กหนุ่มผมตั้งที่เคยเตะลูกฟุตบอลใส่ทงเฮยืนขึ้นท่ามกลางเสียงปรบมือจากคนทั้งห้อง สองมือของเขาล้วงกระเป๋าและเดินตรงเข้ามาหาร่างเล็กอย่างวางมาด
“หยุดนะ! ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ!” ร่างเล็กพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดออกแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเด็กหนุ่มที่ล๊อคเข้าไว้อยู่นั้นยิ่งออกแรงดึงรั้งไว้มากกว่าเดิมทันทีที่ร่างเล็กขยับตัว
เด็กหนุ่มผมตั้งหยุดมองใบหน้าหวานที่เริ่มจะซีดเผือด สองมือของเขาก็ทำหน้าที่พิสูจน์ทันทีโดยไม่รอช้า เด็กหนุ่มผมตั้งคว้าหมับตรงหน้าอกของร่างเล็กทั้งยังบีบไปเรื่อยจนถึงต้นแขน
“นี่นาย...”
“อะไร!”
“ไม่เห็นจะมีกล้ามอะไรเลยนี่ ก็แค่นั้นอ่ะ” เด็กหนุ่มผมตั้งปล่อยมือออกจากตัวร่างเล็กหลังจากที่พิสูจน์แล้วพบว่าร่างกายของทงเฮก็เหมือนเด็กผู้ชายตัวเล็กๆทั่วไปไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ เขาเดินหันหลังหัวเราะให้ร่างเล็กและเตรียมจะกลับไปยังที่นั่งของตน
“อะไรกัน แค่นั้นหรอ!” หลังจากที่โดนปล่อยตัวทงเฮก็โวยวายตามเด็กหนุ่มผมตั้งมาทันที เขารู้สึกหงุดหงิดที่โดนคนมาล่วงละเมิดร่างกายของเขาหนำซ้ำยังดูถูกอีกด้วย แต่ไหนแต่ไรร่างเล็กก็มักจะโดนแซวแบบนี้เสมอ ถึงเขาจะว่ายน้ำบ่อยแค่ไหนก็ตามเขาก็ยังคงตัวเล็กอ้อนแอ้นอยู่เหมือนเดิม จะมีก็เพียงกล้ามเนื้อแขนที่ค่อยๆโตขึ้นตามกาลเวลาและการฝึกซ้อมอย่างหนัก
“เฮ้อ จะแพ้คนรูปร่างแบบนี้เนี่ยนะ ไม่มีทางซะหรอก” เด็กหนุ่มผมตั้งหยุดเดินและหันมาพูดใส่ร่างเล็กด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่ชวนให้หมั่นไส้เสียเหลือเกิน
“ถ้างั้น ก็มาตัดสินกันในงานแข่งขันว่ายน้ำมาราธอนอาทิตย์หน้าสิ” เด็กหนุ่มผมยาวประบ่าคนหนึ่งเอ่ยขึ้นจากโต๊ะนั่งที่อยู่ริมหน้าต่างด้านในสุดพร้อมทั้งส่งรอยยิ้มมาให้ ทงเฮจำเขาได้ทันทีว่าเขาคือเด็กหนุ่มหน้าหวานที่พูดจาไม่เข้าหูในช่วงเช้า
“ว่ายน้ำมาราธอนหรอ..”
“นี่อย่ามาแถว่าว่ายน้ำร้อยเมตรกับว่ายน้ำมาราธอนมันต่างกันล่ะ” เด็กหนุ่มผมตั้งยืนกอดอกพูดอยู่ใกล้ๆ
ทงเฮหันไปมองเด็กหนุ่มหน้าหวานคล้ายอยากจะถามเกี่ยวกับเรื่องงานแข่งขันว่ายน้ำมาราธอนนี้ เด็กหนุ่มเห็นแววตาของร่างเล็กแสดงคำถามต่างๆนาๆเขาเองก็นึกขำจึงส่งรอยยิ้มที่เหมือนจะขำเล็กๆกลับไปให้
“เมื่อไหร่จะเงียบกันซักที..” เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยขึ้นมาจากร่างสูงที่นั่งอยู่โต๊ะประจำด้านหน้าทงเฮ สองมือของเขาสอดประสานกันไว้บนโต๊ะ สายตานิ่งเรียบที่มองไปยังกระดานเบื้องหน้าสะกดให้เสียงครึกครื้นภายในห้องเงียบลงทันที
“ห๊ะ” เด็กหนุ่มผมตั้งนั่งลงบนโต๊ะด้านข้างหันมาถามแบบกวนอารมณ์ทั้งสีหน้าและน้ำเสียง
“จ้อกแจ้กจอแจอย่างกับนกกระจอกแตกรัง” คิบอมยังเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบโดยที่ยังจับจ้องอยู่ที่กระดานไวท์บอร์ดหน้าห้องดังเดิม
“สมกับเป็นคิมคิบอม ผู้มีสปิริตของนักว่ายน้ำจริงๆ” เด็กหนุ่มผมตั้งตบขาตัวเองเบาๆอย่างสะใจในตัวเองที่เขาคิดถูกว่าคิบอมต้องพูดอะไรแบบนี้ออกมาแน่ๆก่อนจะเขยิบหน้าเข้าไปใกล้ร่างสูงที่เอาแต่นั่งมองกระดาน
“มีความเป็นผู้ใหญ่สูงจริงๆเลยน้า~”
“พวกนายต่างหากที่ไม่รู้จักโต” คิบอมเบนสายตาจากกระดานหน้าห้องหันมามองเด็กหนุ่มผมตั้งตรงหน้าอย่างเย็นชาก่อนจะลุกออกจากที่นั่งเดินล้วงกระเป๋าเตรียมจะออกจากห้อง
“เฮ้ เดี๋ยวสิวะ” เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่กลางห้องลุกขึ้นเรียกร่างสูงแต่ก็โดนเพื่อนที่นั่งใกล้ๆดึงรั้งไว้ให้กลับมานั่งลงตามเดิมเพราะรู้อยู่แล้วว่าคิบอมไม่สนใจซึ่งก็เป็นไปตามคาดเพราะคิบอมเดินออกจากห้องไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองแม้แต่นิดเดียว
TTTTTTTTTTTTTTT
ความคิดเห็น