ระยะทางแห่งรัก

ข้อมูลเบื้องต้น

ชายหญิงคู่หนึ่งเรียนอยู่คณะเดียวกัน แต่ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี 3 ผมแอบมองเขามาตั้งแต่ปีหนึ่งเธอเป็นลูกไฮโซคนหนึ่งแต่ถ้า ทำตัวเหมือนคนธรรมดาที่ไม่ได้ดีเลิศเรอ เธอชื่อรินเธอเป็นคนที่เรียบร้อย อ่อนนหวาน เราสองคนเรียนอยู่คณะเดียวกัน ผมเองตอนนี้เป็นคนที่กำพร้าพ่อแม่ เพราะพ่อแม่ของผมเสียไปเมื่อปีที่แล้ว ผมเลยต้องส่งตัวเองเรียนและก็ทำงานพิเศษที่เลี้ยงตัวเอง แต่ผมคิดไว้ว่าวันหนึ่งผมจะได้อยู่และใช้ชีวิตกับผู้หญิงคนนี้ และวันหนึ่งรินได้รอคำบางคำจากปากผมทั้งที่ผมทำทุกอย่างให้พร้อมทีจะพูดคำคำนั้นออกมา จนวันหนึ่งไม่สามารถทำอะไรได้เลยรินเริ่มป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่ได้ รินอยู่เพื่อนการรอคอยวันที่เขาต้องจากโลกนี้ไปไม่มีวันกลับรินกับผมเราสองคนอยู่ด้วยกันทุกวันเราดูแลกันเหมือนคนรักกันทั่วไป เพียงเเต่ผมไม่เคย
เอ่ยคำว่ารักกับรินเลยเเม้่เเต่ครั้งเดียว ที่ผมไม่พูดใช่ว่าผมไม่รักรินนะครับ ผมรักรินยิ่งก่าอะไรอีกต่อให้เขาจากผมไปเเล้วผมก็ยังรักเขาไม่เปลี่นเเปลง

เนื้อเรื่อง

ระยะทาง.....ของแห่งรักที่ไม่มีวันสิ้นสุด

ระยะทางของความรัก เป็นระยะทางที่ไม่มีวันสิ้นสุดมันอาจจะเป็นระยะทางที่มีอุปสรรคมากมายมาขว้างความรักของเราไว้แต่ความก็เป็นระยะทางที่ได้เจอสิ่งดีดีที่ทำให้เรามีความสุขทุกยามค่ำคืนอุปสรรคของความรักนั้นอาจจะรู้สึกเวลาที่เราได้ไปเผชิญกับความรัก ความเหงา ความเงียบ ความโดดเดี่ยว ความเดียวดาย ความอดทน ความรู้สึกและ การที่ได้เปิดใจยอมรับใครอีกคนหนึ่งได้เข้ามาในชีวิต และสิ่งสุดท้ายของความรักมันก็จบด้วย คือการ.......จากลากัน เราอาจจะมองว่าความรักคือการให้แต่ความรักก็ไม่ได้ให้เสมอไป ความรักก็เหมือนกับอัตราการแลกเปลี่ยนมีทั้งให้มีทั้งรับส่วนคนที่ได้รับก็ต้องมีการให้บ้างจนบางทีคนเราอาจจะลืมคิดไปว่าเราจะให้ ให้ ให้ โดยไม่หวังผลอะไรตอบแทน ระยะทางของความรักนั้นจะเป็นยังไรจะเจออุปสรรคอะไรและมรสุมของความรักเราจะทำอย่างไรให้ความรักของเราได้ผ่านพ้นมรสุมเหล่านี้และเราสองคนได้รักกันตลอดจนไม่มีวันสิ้นสุด ระยะทางของความรักที่มันเกิดขึ้นกับคนสองคนที่จะนำพาความรักของเราไปให้ถึงใฝ่ฝันที่เราได้วาดไว้อย่างสวยงามดั่งที่เราคิดได้ไหมและความรักจะไปจบอยู่ที่ไหน จะเป็นอย่างไรบางทีความรักก็อาจจะมีปากเสียงกันบ้าง แต่ถ้าคนรักสองคนไม่หาที่เงียบ ๆ แล้วเปิดใจคุยกันบางที ที่เงียบ ๆ เหล่านั้นอาจจะทำให้คนรักสองคนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกันที่เต้นเรียกร้องหาหัวใจของอีกคนหนึ่งเพื่อให้เขาได้รับรู้แล้วเข้าใจกัน มากขึ้น ก็เหมือนกับระยะทางของความรักที่ไม่มีที่สิ้นสุด แต่ถ้าระยะทางของความรักทำให้คนรู้จักพอความรักก็จะไม่ไปไหนความรักจะอยู่กับที่ ที่ความรักของคนทั้งสองคนมีอยู่แล้วความรักกับความฝันที่คนทั้งสองคนพากันเดินจับมือไปก็จะมีแต่ความสวยงามอย่างที่เขาทั้งสองคิดไว้

ระยะทางของ.......ความรัก

ความรัก ความรักคือคนทั้งสองคนที่เกิดมาเพื่อได้มาพบกันเพื่อที่จะได้มารักกัน ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนที่พร้อมเปิดใจยอมรับคนอีกคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตเพื่อให้คนสองคนเข้าใจกันพร้อมที่จะให้มอบความสุขให้แก่กันทุกวันทุกเวลาและทุกวินาทีที่มีให้กัน ความรักมักมีหลายรูปแบบ หลายอารมณ์ หลายวิธีการที่จะแสดงให้เห็นว่าเรารักเขาจริง บางทีความรักก็สอนให้คนเรารู้จักเลือกที่จะรัก รักแบบไหนถึงจะเหมาะสมกับเรารักแบบไหนที่ ที่จะเข้าใจเรามากที่สุดความรักของคนเรามันผ่านได้ทุก ๆ รสชาติทุกรูปแบบอยู่ที่ว่าเราจะเลือกรักแบบไหน? บางคนก็รักคนที่เรารักและบางคนก็เลือกที่จะคนที่เขารักเราแต่ความรักของคนสองคนมันจะต่างกันตรงที่มีคำว่า “เรารักกัน” นิยามของความรักมันบ่องบอกถึงการให้ความรักโดยไม่หวังอะไรตอบแทน บางทีเรารักคนที่เรารักแต่เขาไม่ได้รักเราเลยเราแค่ได้แต่มีความสุขที่ได้รักเขาอยู่ข้างเดียว แล้วคุณจะเรียกว่ารักอยู่หรือป่าวต่อให้เรารักเขามากแค่ไหนแต่เขาไม่ได้รักเราเลยคุณยังจะรักเขาอยู่ไหมแต่ถ้าคุณยังจะรักเขาคุณก็รักต่อไปเพราะความรักไม่สามารถบีบบังคับใครให้รักกันหรือไม่ให้รักกันได้ แล้วถ้าเขารักเรามันก็เป็นเรื่องที่ดีที่มีคนมารักเราแต่บางคนพออยู่ด้วยกันนาน ๆ แล้วนับวันคนที่เขารักเราเริ่มไม่เชื่อว่าเรารักเขามากแค่ไหนหรืออาจจะเป็นเพราะว่าเราไม่แสดงออกให้อีกคนเห็นว่าเรารักเขาแต่ก็ไม่เสมอไปเพราะบางคู่รักเขาอาจจะรักกันมากกว่านี้ก็ได้รักกันมากเข้าใจกันเปิดใจกันและกันให้ต่างคนต่างได้รับรู้ความรู้สึกที่มีให้จนออกมาเป็นคำว่า “เรารักกัน” หรือความรักมีอยู่รอบตัวเรา ความรักก็เหมือนกับ “สายลม” ที่พัด พัดไปแบบไม่มีจุดมุ่งหมาย ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้างอาจเป็นเจอภูเขา ต้นไม้ ใบหญ้า หรือท้องฟ้าแต่ความรักต่างกับสายลมอยู่อย่างเดียว “ความรู้สึก” ความรู้สึกที่คนอื่นไม่รู้ว่าเราคิดอะไร เพราะเขาไม่ใช่เราแต่ถ้าเราเอาใจเขามาใส่ใจเรา เราก็จะได้รับรู้ถึงความรู้สึกเหล่านั้นว่า ความรู้สึกถ้าเราได้รักใครสักคนหนึ่งแล้วระยะทางของความรักจะเป็นเช่นไร อาจจะเพราะคำว่า “ความรัก” ต่อให้คนที่มีความรักมากแค่ไหนเขียนเท่าไหร่คำว่า “รัก” ก็ไม่มีวันสิ้นสุด

ผมชื่อ แทน ผมเรียนอยู่ปีสามที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ผมแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งเขาชื่อ ริน ผมแอบมองเขาตั้งแต่เรียนปี หนึ่ง รินเป็นลูกสาวไฮโซชื่อดังคนหนึ่ง แต่รินทำตัวไม่เหมือนไฮโซ รินเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อย น่ารัก และอ่อนหวาน ผมเดินเข้ามาในห้องเรียนที่เอก อาจารย์ส่งให้นักศึกษาส่งงานทุกคนแต่ผมเองก็ยังไม่รู้เรื่องเลยว่าอาจารย์สั่งงานตอนไหนหลังจากนั้นผมนั่ง งงกับงานว่าอาจารย์สั่งงานตอนไหน คือว่าผมไม่ได้ทำมานั้นเองหรือเป็นเพราะว่าผมหลับไปหรือป่าวผมก็จำไม่ได้
ได้มีมือที่นุ่มนวลมาแตะที่ไหล่ผม ผมตกใจแล้วหันไปมองคนที่มาแตไหล่ผมนั้นคือรินนี่เอง ผมดีใจมากเลยที่รินเดินเข้ามาหาผม เพราะรินกับผมไม่ค่อยได้คุยกับผมสักเท่าไหร่รินเอารายงานที่อาจารย์สั่งมาให้ทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยว่าอาจารย์ให้ทำอะไร แต่ที่น่าแปลกใจนั้นคือรินทำรายงานมาให้ผม
"แทน อ่ะรายงานรินทำมาให้แทน"
"ทำมาให้แทนทำไมเหรอริน เราเกรงใจน่ะริน"
"ก็ตอนอาจารย์สั่งงานรินเห็นแทนนอนหลับอยู่ รินรู้ว่าแทนคงไม่ได้ทำมาก็เลยทำมาให้"
"ขอบใจนะริน"
แล้วผมเลยเดินเอารายงานที่รินไปส่งที่โต๊ะอาจารย์ รินเป็นคนที่น่ารักมากเลยน่ะ ไม่ได้เป็นเพราะเธอทำรายงานมาให้เเล้วผมชมเธอว่าน่ารักหรอกแต่เธอน่ารักสำหรับผมมานานแล้วล่ะ ผมชอบที่เธอเป็นตัวเธอเอง เธอเป็นคนอ่อนโยนไม่เหมือนผู้หญิงไฮโซคนอื่นที่ใช้เงินฟุ่มเฟื่อ ตั้งแต่ครั้งนั้นที่รินเอารายงานมาให้ผม เราสองคนก็สนิทกันมากขึ้นทุกวัน รินมาติวหนังสือให้ผมทุกเย็นรินเป็นคนที่เรียนเก่งมาก ผมกับเธอสนิทกันเหมือนเพื่อนคนหนึ่งที่ตายแทนกันได้เลย แต่ใจของผมไม่ได้คิดกับรินเหมือนเพื่อน ผมคิดกับเธอมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน แต่ตอนนี้รินเป็นคนที่พิเศษสำหรับของผมมาก เราสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานวันหนึ่งวันเราอยู่ด้วยกันมากกว่าสิบชั่วโมง ผมจะเดินไปส่งรินทุกวันที่ประตูรั้วหน้าบ้าน
จนวันหนึ่งผมกับรินเราสองคนกำลังเดินกลับจากมหาลัย ผมเองก็ทำหน้าที่ที่เต็มใจอยากทำของผมทุกวันคือการได้อยู่ใกล้ ๆ คนที่เรารักระหว่างที่ผมเดินไปส่ง ริน หน้าตาของรินเริ่มมีอาการ ซีด เหลือง ตัวเขาริน เริ่มเหลืองเหมือนคนไม่มีเลือดอยู่ในร่างกาย
"ริน เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ไม่สบายเหรอ "
"เปล่านี่ค่ะ รินก็สบายดีนี่"
"แต่ผมว่าคุณไม่สบายนะ ริน หน้าตาของคุณเหลืองมากเลย"
"เหรอค่ะเเทน เหลืองมากไหม"
เหมือนรินไม่ค่อยรู้ตัวเองว่าตัวเขาเองกำลังไม่สบายผมสังเกตว่าพักนี้ริน เเปลก ๆ ไป เขาเริ่มอยู่คนเดียวมากขึ้นไม่ค่อยคุยกับผมสักเท่าไหร่ ผมเข้าหารินแต่ดูเหมือนรินเริ่มพยายามเดินออกห่างจากผม ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันตั้งเเต่วันที่ผมทักริน ที่รินตัวเหลือง หลังจากนั้นเขาก็ทำตัวห่างขึ้นทุกวันจนวันหนึ่ง ผมเดินเข้าไปถามเขาตรง ๆรินพยามยามเดินหนีผมอีกครั้ง จนผมเองต้องเดินตามอย่างไวรินพยายามจะเดินหนีผมให้เร็วที่สุดผมดึงเเขนไว้ จนรินหันหน้ามาหาผม ด้วยสีหนาที่โศรกเศร้าใบหน้าที่เต็มไปด้วย คราบหน้าตาแล้วรินหันมากอดผมอย่างเเน่น