สาวห้าวสุดซ่าส์กับนายหน้าทะเล้น~~

ลำดับตอนที่ #2 : Who are you??? O_O

- Who  are you??? -

  เฮ้อ... เช้าวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันต้องพาหน้ายังกะผีตายซากของฉันมายืนรอรถตู้อยู่หน้าปากซอย ต้องมาเช้าๆ หน่อยนะ ไม่งั้นฉันจะต้องทนมองหน้ากระเป๋ารถเมล์โรคจิตที่หน้ายังกะไม่ได้ปฏิบัติกิจกามมาเป็นปีๆ แล้ว เออ... พูดถึงไอ้โรคจิต ยัยหญิงอะน่ะดวงสมพงศ์กะพวกโรคจิตน่าดูเลย สงสัยชาติที่แล้วยัยนี่คงประกอบอาชีพนี่แน่เลย (ฉันคิดว่างั้นนะ) หรือถ้าฉันไม่เจอพวกโรคจิตนะฉันก็ต้องนั่งหลับบนรถเมล์แน่เลย (อยากจะบอกว่านั่งเลยป้ายประจำ) ไม่เอาอ่ะ จาอ้วก >_< เอ...ว่าแต่ทำไม่รถตู้ไม่มาซักทีอ่ะ  อืม... อ๊ะ นั้นไงมาแว้ว.... โบกๆ  -o-

เอ...ทำไมมันไม่มีที่ว่างเลยหว่า อะ... นั่นไงมีอยู่ที่หนึ่ง ข้างหลังสุดอ่ะ ไปนั่งดีกว่า ตุ๊บ... หวา >O< เหวี่ยงกระเป๋าแรงไปหน่อย เลยไปโดนคนข้างๆ เลย

“ขอโทษนะคะ ไม่ได้ตั้งใจค่ะ เจ็บรึป่าวคะ”
ฉันก็พอมีมารยาทอยู่บ้างอ่ะนะ แต่... O_O

“โห...ยัยทอม หัดระวังซะบ้างสิ ถ้าหน้าฉันเป็นแผลขึ้นมาจะทำไง หะ...” >_<
ก็ไปทำแผลสิจ้ะสุดหล่อ ///>o</// หล่อจังเลยอ่ะ

“มองไรฮะ ไม่เคยเห็นคนเหรอ”
แต่...ปากดีชะมัดเลยอ่ะ -_-

“เคย... แต่ไม่เคยเห็นคนไม่มีมารยาทอย่างนาย"
-_-;;

“เธอ... ว่าอะไรนะ”
ยังมีหน้ามาถามอีก หล่อแล้วยังหูตึงอีกเหรอ -_-;;

“ก็ขอโทษแล้วไง ให้อภัยไม่ได้เหรอ หน้านายก็ไม่ได้แหกซะหน่อย”
ฉันพยายามระงับอารมณ์แล้วนะ แล้วก็พูดเสียงเบาที่สุดแล้วด้วย ก็ป้าที่นั่งข้างๆ หันมามองฉันกับไอ้หน้าหล่อเถียงกัน แบบว่า... สีหน้าไม่พอใจอ่ะ แกจะกินฉันรึเปล่าอะ

“ทีหลังก็หัดมองซะบ้างสิ แล้วกระเป๋าเธออ่ะ ใส่ก้อนหินจะเอาไปถ่วงน้ำฆ่าตัวตายรึไง ทำไมมันหนักนักล่ะ” ไอ้หน้าหล่อถามแบบกวนโอ๊ย -_-
-_-;; ไปฆ่าตัวตายในคลองหน้าบ้านนายอ่ะดิ (รู้ซะขนาดนั้นเลย)

“ทำไมล่ะ ก็วันนี้หนังสือมันเยอะนิ (หนังสือการ์ตูนน่ะ) ไม่เหมือนนายหรอก ไปเรียนหนังสือหรือไปทำอะไรฮะ ถือสมุดเล่มเดียว คงจะหนักมากสินะ” กวนนักใช่มั้ย ฉันก็กวนตอบบ้างดิ >u<

           

“แล้วไง ฉันไม่ได้เรียนหนักหัวฟูเหมือนเธอนิ ดูดิ... คนอะไรผมก็ไม่หวี ตื่นมาไม่ได้ส่องกระจกรึไงฮะ...”

           

อ๊าย... ไอ้บ้า มาว่าชั้นซกมกเหรอ (ถึงมันจะจริงก็เหอะ) ชั้นกลัวไม่ทันรถหรอกย่ะ ก็เลยไม่ได้รวบผมมา หรือว่าขี้เกียจหว่า เชอะ...ช่างมันเหอะ >o<

          

  “นี่... มาว่าชั้นได้ไง แล้วนายอ่ะ คิดว่าเท่นักรึไง”

          

  ความจริง... นายนี่ก็น่ารักดีอ่ะนะ สเป็กชั้นเลยอ่ะ ต๊าย..คิ้วยังกะปลิงเกาะ ให้ฉันดึงออกให้เอาป่ะ -_- ตาก็สวยดีนะ ผมซอยอินเทรนด์สุดๆ เซอร์ๆ แบบว่าโหดโป๊ดอ่ะ >////< ตาบ้านี่หน้าตากวนตีนดีแฮะ (หน้าพี่แกทะเล้นมั่กๆ) ^o^

          

  “แล้วเธอว่า... ฉันเท่รึป่าวล่ะ”  
พรื่ด....ขี้มูกมันจะพุ่ง ///>_</// ดูมันถามดิ

           

“ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ”

           

“อะไร... ใครหน้าแดง ไอ้หน้าปลาจวด แอร์มันเย็นย่ะ หนาว... มีไรป่ะ”

          

  “ลุงๆ ลดแอร์หน่อยสิคะ หนาวค่ะ”

 ชั้นตะโกนบอกลุงโชเฟอร์แบบว่า...หน้าด้านมาก เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเธอนั่งอยู่หลังรถนะ -_-;;

          

  “ได้จ้ะหนู”

  ลุงน่ารักจังไม่เหมือนไอ้คนข้างๆ ชั้นเลย -_-

           

“ว่าไงมีไรป่ะ”

 
“เปล่านี่...แต่ฉันถามอะไรหน่อยดิ” -_-;;

          
  “ว่ามา...”

           
“ไอ้ปลาจวดเนี่ยหน้าตามันเป็นยังไงเหรอ”

          
  -_-^^ นายไม่รู้เหรอ แล้วฉันจะรู้ได้ไง ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นหน้ามันเลยไอ้ปลาจวดเนี่ย มันก็คงจะคล้ายๆ ปลาบู่ละมั้ง ฉันคิดว่านะ...

          

  “อยากรู้ป่ะ”

           

“ถ้าไม่อยากรู้จะถามหาพระแสงอะไรล่ะ เธอโง่รึเปล่าเนี่ย”

เอ้า...ถามให้โดนด่าว่าโง่ซะงั้นตู T^T

           

“อะ...ดูซะ”

ฉันยื่นกระจกให้นายหน้าปลาจวด

           

“ไหนอ่ะ” 
ตาบ้าเอ๊ย...ว่าฉันโง่ นายก็โง่เหมือนกันน่ะแหละ รับกระจกไปส่องหน้าตัวเอง

           

“เห็นยังอ่ะ”

           

“ไม่เห็นมีอะไรเลย มีแต่หน้าหล่อๆ ของฉันอ่ะ” ^_^

           

อื้อหือ...หลงตัวเองได้เนียนมากๆ เป็นคนประเภทไหนกันเนี่ยนายอ่ะ -_-””

           

“ก็หน้าหล่อๆ ของนายอ่ะแหละ ที่เหมือนปลาจวด รู้ไว้ซะด้วย..เอากระจกฉันคืนมา”

ความจริงไม่ใช่กระจกฉันหรอก ของยัยจอยมัน แบบว่า...ยืมแล้วเนียนน่ะ แหะๆ

           

“แล้วทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากด้วยล่ะ”

           

“ทำไมล่ะตาบ้า”

           

“เธอก็แค่บอกว่า ปลาจวดน่ะ หน้าเหมือนฉันก็จบล่ะ”

           

“เออ...จริงเนอะ”

           

“เธอเนี่ยมันเซ่อจริงๆ เลย”

 -_-^^ นายฉลาดตายล่ะ ไอ้หน้าปลาจวดเอ๊ย... โอ๊ย...มึนเฮด *O*??

           

“ว่าแต่นายบ้าป่ะเนี่ย... ทำไมมานั่งรถตู้ล่ะ เพื่อนๆ นายเค้าขึ้นรถเมล์กันไม่ใช่เหรอ”

ฉันหมายความว่า... เด็กโรงเรียนนายอ่ะมันจะขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนกันไม่ใช่เหรอ เจอทีเป็นฝูงเลย

แล้วอีกอย่างมันก็ไปสายๆ กันนี่นา มีไอ้บ้าเนี่ยที่สะเออะมาซะเช้าเชียวจะไปช่วยภารโรงเปิดโรงเรียนเหรอยะ -_-

เพิ่งจะเห็นเด็กช่างนั่งรถตู้เนี่ยแหละ ....

         

“ก็ฉันพอใจอ่ะ รถตู้ที่ฉันนั่งอยู่นี่พ่อเธอก็ไม่ได้ขับซะหน่อย”

           

อืม...ก็จริงอ่ะ ลุงโชเฟอร์หน้าก็ไม่เหมือนพ่อฉันซะหน่อย >o<” เฮ้ย....ยังจะมากวนอีก อุตส่าห์พูดดีๆ ด้วยแล้วนะ ฮึ่ม... >_<

           

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”

           

ไม่พูดกับมันแล้ว คนอะไรกวนตีนจริงๆ ให้ดิ้นตาย -_-^

 แล้วฉันก็นั่งเงียบมาตลอดทาง ภาวนาในใจ...ถึงโรงเรียนซะทีสิคะ คุณลุงโชเฟอร์ขา ขับรถยังกะรถไม่มีล้อ ช้าบรมเลย

           

“แล้ว...เธอขึ้นรถตู้ทุกเช้าเลยเหรอ”

 เอ๋...ไอ้หน้าปลาจวดนิ อยู่ดีๆ ก็ถามขึ้นมาซะงั้น o_o

           

ฉันมองหน้า (อันหล่อๆ) ของตาบ้านี่อย่างงุนงงสับสนจิต... (แบบว่างงมากๆ)

           

“ก็เกือบทุกเช้าแหล่ะ ถ้าฉันมาทันอ่ะนะ ถ้าไม่ทันก็ไปรถเมล์”

แต่ก็ตอบมันไปซะงั้น

           

“เหรอ....”
เริ่มพูดดีๆ กับฉันได้แล้วเหรอยะ

           

“แล้วนายอ่ะ... มาทุกเช้าเลยเหรอ ฉันไม่เคยเห็นเลย”

ถามออกไปได้ รถตู้ประเทศไทยมีคันเดียวเหรอยะ...-_-

           

“ก็เปล่าหรอก... ฉันมีซ้อมบาสเช้าน่ะ ก็เลยต้องไปเช้าๆ”

อ้าว...ไอ้นี่บ้าจี้ตอบตูซะงั้น แต่...นายนี่ก็พูดดีเป็นด้วยแฮะ...

           

“นายเล่นบาสด้วยเหรอ ดีจัง” >w<

           

“ก็เออดิ จะให้ไปกระโดดหนังยางเหมือนเธอรึไง”

ยังจะกวนอีก -_-;; แล้วนายไปเห็นฉันกระโดดหนังยางตอนไหนยะ จำได้ว่ากระโดดครั้งสุดท้ายตอนป.6 นะ

           

“เธอชอบบาสเหรอ”

           

“อืมๆ ชอบดิ มันเท่ดีนะ... ข้าคืออัจฉริยะ ซากุรางิ ฮานามิจิ วะ ฮ่าๆ”

           
นี่ฉันบ้าไปป่าวหว่า... ฉันกลายเป็นไอ้ลิงหัวแดงซากุรางิไปตั้งแต่เมื่อไร -_- (โชว์ความต๊องอีกแล้วฉัน) -_-^^

           

แต่ฉันว่าฉันเห็นนายคนนี้แอบอมยิ้มอยู่นะ อย่ามาขำฉันนะยะ ไม่เคยดูการ์ตูนเหรอ Slam Dunk น่ะ

           

“เธอ...ไหวป่ะเนี่ย อ้าว... ถึงแล้วนี่นา ฉันไปก่อนนะ”

           

อะไรเนี่ย ถึงแล้วเหรอ แปบเดียวเองอ่ะ

           

“ก็ไปดิ ไม่ได้ห้ามไว้นี่”

ฉันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้... -o-

           

“เธอ...ก็หลบฉันดิ ฉันลงไม่ได้”

           

อ้าว...หน้าแตกเลยฉัน อุตส่าห์วางฟอร์ม >////<;;

           

“แหะๆ โทษที.... อ๊ะ... ไปเลยไป”

           

แล้วตาบ้าเนี่ยก็หันมายิ้มให้ฉัน น่ารักอ่ะ //>u<// เอ๊ะ...รึว่ายิ้มให้ป้าที่นั่งข้างๆ ฉันอ่ะ...เห็นป้าเค้ายิ้มฟันหลอให้นายด้วยนะ ฮะๆ

           

“หวังว่าคงได้เจอกันอีกนะ” ^_^

           

“ใครเค้าอยากเจอกับนายอีกอ่ะ”

 อือๆ คงได้เจอกันอีกนะ (แป่ววว)

           

แล้วตาบ้านั่นก็เดินไป อ้าว... ยังไม่ได้ถามชื่อเลยอ่ะ (ไหนบอกไม่อยากเจอไง)

           

ก็... ตาบ้านี่มันน่ารักนี่นา ///>w<///

           
วันนี้ทั้งวัน ฉันเลยได้แต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนยัยหญิงมันสงสัย

           

“นี่...ไอ้หวาน แกเป็นบ้าป่าวเนี่ย เอาแต่นั่งยิ้มคนเดียวอยู่ได้ เจออะไรดีๆ มารึไง”

           
ใช่แล้วย่ะ ฉันไปเจอหนุ่มในสเป๊กมาล่ะ >*<

           

“เปล่านี่... ไม่มีอะไร”

           
ปากบอกไม่มีอะไร แต่ฉันก็ยังหุบยิ้มไม่อยู่ซักที >u<

           

“แน่นะ...”

           

“แน่ดิ”

           
เรื่องอะไรจะบอกล่ะ ว่าเจอหนุ่มในสเป็กแล้ว ///>o</// หลังจากที่รอมาตั้งนาน

           

“แล้ววันนี้แกจะอยู่เย็นป่าวอ่ะ”

           
ยัยหญิงถามฉัน อยู่เย็นของพวกเราก็คือ ทำงานให้เจ๊อังไงล่ะ แล้วก็เล่นเน็ต

           

“ไม่รู้ดิ แต่ขี้เกียจยังไงก็ไม่รู้”

          

“งั้นไปอิมกับพวกข้าป่าว กระแตมันจะไปดูหน้าหนุ่มที่โทรมาจีบมัน ไอ้จอยก็ไป ข้าก็ว่าจะไปดูซะหน่อย”

           

-_-;; อีกล่ะ

           

“อีกแล้วเหรอ... คนที่เท่าไรแล้วเนี่ย เด็กช่างอีกแล้วใช่ป่ะ”

           

ทำไมมันไม่ไปจีบช่างก่อสร้างบ้างฟะ... ไม่อยากเปลี่ยนรสนิยมรึไง มันอาจจะดีกว่ากันก็ได้นะ เหอะๆ

           

“อืม..เห็นมันว่าอย่างนั้นนะ”

           

“หวังว่าหน้าคงไม่เหมือนศพไม่ได้ฉีดฟอร์มาลีนอีกนะ ไอ้คนก่อนยังกะซอมบี้ ข้ากลัวผีดิบว่ะ ฮ่าๆ”

           

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็อยากจะไปดูนี่ไง”

           
สรุปแล้วใครจะไปดูใครกันแน่วะเนี่ย -_-”

           

“อืม... ไปก็ได้ กะว่าจะไปซื้อการ์ตูนด้วย….ว่าแต่... ขอดูทรัพย์ก่อนนะ”

           

ว่าแล้วชั้นก็ควักเศษตังค์ออกมาดู โห.. ทำไมเหรียญเยอะจังวะ (สงสัยตูไปขโมยตังค์ในตู้โทรศัพท์สาธารณะมาแหงเลย...ทำบ่อยอ่ะ) เดี๋ยวนะ นับก่อน  ...1...2...3...

           

“เออๆ พอว่ะ ไปด้วยๆ”

           

3 บาทเนี่ยแหละ เหลือเฟือ ^_^