คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [CHAPTER 8] True story...I miss you
CHAPTER 8…
“เฮ้ย....แกจะทำอะไรน่ะ!!!” ผมตะโกนใส่ไอ้คนที่มันกำลังจูบหน้าผากของพี่ชายผม ว่าแต่ไอ้ดรคจิตนี่หน้าเหมือนใครนะ
“มีอะไรหรอเซฮุน...คริส!!!” ใช่ๆ ไอ้คนนี้หน้าเหมือนพี่คริส เป็นไปได้ยังไงพี่คริสตายไปแล้วไม่ใช่หรอ
“รู้จักชื่อของผมได้ยังไง” ไอ้คนตัวสูงๆเอ่ยปากถามพี่ลู่ที่รักของผม คนๆนี้ไม่ใช่พี่คริสสินะ
“คริส ฮึกๆ ฉันคิดว่านายตายไปแล้วซะอีก ฮือๆๆ” อ้าวเฮ้ย!!! พี่ลู่ของผมวิ่งเข้าไปกระโดดกอดไอ้นั่นเฉยเลย เซฮุนเจ็บนะครับเนี่ย (T^T)
“พี่ลู่หาน ไปกระโดดกอดเขาได้ไง”
“ก็นี่มันคริสเพื่อนฉัน เขายังไม่ตาย” ไม่พูดเปล่าพี่ลู่หานซุกเข้าไปกับอกของคนๆนั้น ต่ดูเหมือนว่าเขาจะตกใจอยู่ไม่น้อยที่เจอแบบนี้ มันผิดปกติไปนะ ถ้าเขาใช่พี่คริส...เขาจะตกใจไปเพื่ออะไร
“เขาอาจจะแค่หน้าเหมือนก็ได้ ปล่อยเลย (=*=) ” ผมเดินเข้าไปแยกพี่ลู่ออกจากเขา เผื่อว่าพี่ลู่จะเห็นถึงความผิดปกตินั้นบ้าง
“นายหายไปไหนมาคริส ฉันคิดว่านายตายไปแล้ว”
“เอ่อ..พวกคุณเป็นใคร”
“ฉันลู่หานเพื่อนของนาย ส่วนนี่เซฮุนน้องชายของชานยอลไง”
“อ๋อ...ถ้าพวกคุณเกี่ยวข้องกับชานยอล ผมก็คงจะไม่ต้องห่วงอะไรสินะ” นี่มันยังไงกัน ทำไมอยู่ๆถึงมีคนที่หน้าตาเหมือนพี่คริสอย่างกับฝาแฝดโผล่มา ผิดปกติเกินไปแล้ว...
“ห่วงอะไรของแกฟระ!! เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง แล้วรู้จักพี่ชายฉันหรอ ถึงได้กล้าทำอะไรทุเรศแบบนั้น”
“ฉันต้องมาดูแลพี่ชายของนาย ที่ฉันทำไปเมื่อกี้นี้ก็ขอโทษแล้วกัน”
“ง่ายเนอะ..(-*-)”
“เอ่อ...เซฮุนพี่ว่าเราออกไปข้างนอกกันเถอะ ฝากชานยอลด้วยนะ แหะๆ (^^;;)”
.
.
.
“พี่ลู่อ่ะ ลากออกมาทำไมเนี่ย” พี่ลู่หานลากผมตั้งแต่ออกจากมาจนถึงหน้าลิฟต์
“ฉันก็จะถามนายไงว่ารู้สึกแปลกๆมั้ย”
“ไอ้แปลกที่ว่าก็ใช่ ผมว่าคนๆนี้ไม่ใช่พี่คริสของเราหรอก”
“แต่หน้าตาเนี่ยเหมือนกันอย่างกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียวกันขนาดนั้น จะไม่ใช่ได้ยังไง”
“ดูจากที่ไม่รู้จักพวกเราก็จบละ พี่คริสของเราก็ต้องรู้จักเราสิ”
“เออ..นั่นมันก็ใช่ แต่อย่าลืมว่าวันที่คริสตาย มีแค่ชานยอลคนเดียวที่อยู่กับคริส”
“คนหายไปทั้งคนนะที่รัก ไม่ตายแล้วจะไปไหน หลุมศพก็อยู่ในสุสานให้เห็นอยู่ อีกอย่างถ้าพี่คริสไม่ตาย พี่ชานยอลจะเฮิร์ทจนจะขาดใจแบบนี้ได้ไง ทั้งๆที่ความจำยังไม่กลับมา”
“อ้าว…เซฮุน ลู่หาน มาทำอะไรกันอยู่ตรงนี้” พอประตูลิฟต์เปิด พี่มินซอกก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นสินะ
“ซิ่วหมิน นายเห็นคนที่อยู่ในห้องหรือยัง”
“ใคร...ชานยอลน่ะหรอ”
“ถ้าเป็นชานยอลฉันจะถามนายทำไม”
“คนที่หน้าเหมือนพี่คริสอยู่ในห้องพี่ชานยอล” ผมพูดตัดก่อนที่พี่มินซอกจะต่อความกับพี่ลู่จนยาวยืด
“เป็นไปได้ยังไง คริสตายไปแล้วนี่”
“ก็นั่นแหละที่ผมสงสัย...”
“พี่ว่าเราไปนั่งคุยกันตรงร้านกาแฟด้านล่างก่อนดีกว่า”
พี่มินซอกเดินกลับเข้าไปในลิฟต์โดยมีผมกับพี่ลู่ตามเข้าไป ผมคิดไว้แล้ว...มันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังจริงๆสินะ แล้วใครกันที่เป็นคนบงการเรื่องนี้
………………………………………………………………
“ลู่หานนายช่วยบอกฉันหน่อยว่านายไม่ได้ตาฝาด” พี่มินซฮกว่ามอคค่าเย็นลงกับโต๊ะก่อนที่จะถามพี่ลู่ของผม
“ไม่แน่นอน!!”
“นายด้วยใช่มั้ย เซฮุน”
“ถ้าตาฝาดพร้อมกันสองคนก็ผีหลอกแล้ว ผมไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะครับ”
“เออ..รู้ กรุณาอย่าเอาเรื่องอายุมาจิกกัดฉันจะได้มั้ย” พี่มินซอกส่งค้อนชุดใหญ่ใส่ผมเต็มๆ มันผิดหรอ ความจริงชัดๆเลย
“แสดงว่าคริสยังไม่ตาย” ถ้าไม่ตายแล้วไอ้หลุมศพที่อยู่ในสุสานนั่นมันของใคร
“ซิ่วหมิน...นายรู้เรื่องอะไรอย่างนั้นหรอ”
“ฉันแค่ไม่แน่ใจว่าหลุมศพนั่นมันใช่ของคริสจริงๆหรือเปล่า เพราะ ถ้าใช่จริงๆ มันจะต้องอยู่ในสุสานจีน หรือไม่ก็ต้องมีชื่อจีนของคริสอยู่บ้างแหละ แต่ที่ป้ายหลุมศพนั่นมันมีแต่ชื่อที่พวกเราเรียก”
“.....” ผมกับพี่ลู่เลือกที่จะเงียบเพื่อฟังต่อ เพราะมันก็จริงที่หลุมศพของพี่คริสมีแต่ชื่อเรียก ไม่มีชื่อจริง ‘อู๋อี้ฟาน’ เป็นชื่อจริงของเขา
“อีกอย่างฉันตามไปที่สถานีตำรวจวันนั้น ไม่มีรายงานว่ามีคนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ”
“ไม่มีศพ ก็ฟันธงไม่ได้ใช่มั้ยว่าคริสตาย”
“ถูกต้องลู่หาน ฉันกับนายก็เป็นเพื่อนเขามาตั้งนานน่าจะรู้ว่าใช่ตัวจริงหรือเปล่า”
“เดี่ยวสิ เมื่อกี้นี่ไอ้คนหน้าเหมือนพี่คริสก็พูดนี่นาว่าไม่รู้จักพวกเรา พี่ลู่จำไม่ได้หรอ”
“ใจเย็นๆเซฮุน” พี่มินซอกปรามผมก่อนที่จะเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้ จะให้ใจเย็นได้ไงอ่ะ พี่ชายผมทั้งคนนะที่อยู่กับไอ้โรคจิตนั่น
“มีอีกอย่างที่จะทำให้เรารู้ว่าคนๆนั้นใช่คริสของพวกเรามั้ย...”
“แล้วมันคืออะไรล่ะพี่”
“ใช่!! รอยสักไงเซฮุน รอยสักที่แขนซ้ายของคริส!!” พี่ลู่ที่รักของผมตะโกนขึ้นมาอย่างดีใจ ใช่สิ... พี่คริสมีรอยสักที่ต้นแขนซ้าย ผมเคยเห็นมันผ่านๆ ก็เลยไม่แน่ใจว่ามันเป็นรูปอะไร
“ถ้าคริสคนนี้มีรอยสัก อีกปัญหาหนึ่งที่เราต้องแก้ก็คือ คริสหายไปไหนมา และคนที่เราจะต้องสงสัยที่สุดก็ต้องเป็นคนที่พาเราไปที่สุสานนั่น”
“อาเทา!!/เทา!!”
ผมลืมไปเสียสนิทเลยว่า คนที่บอกเราว่าพี่คริสตายคือ ไอ้เด็กแพนด้าเทา คนที่แอบชอบพี่ชานยอล ตั้งแต่ก่อนเกิดเรื่องจนกระทั่งตอนนี้สินะ ฮึฮึฮึ ถ้าฉันรู้ว่าคนก่อเรื่องทั้งหมดเป็นนายนะ ฉันจะเอาไม่นายไว้ให้รกสายตาฉันแน่ เทา!!!!!
……………………………………………………………
Kris’s PART…
หลังจากที่ผู้ชายสองคนนั้นออกจากห้องไป ผมก็หันกลับมาสนใจร่างโปร่งที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้ง...ผมไม่รู้จริงๆว่าอะไรที่มันกำลังตีกันอยู่ในอกผม ความรู้สึกมันอัดแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก ผมกุมมือของคนที่ตัวเล็กกว่าขึ้นมา แต่เพราะการสัมผัสที่คุ้นเคย มันที่ให้ผมฝังจมูกลงกับหลังมือนั่น...
“.....”
“รีบตื่นขึ้นมาตอบคำถามที่ฉันอยากรู้ทีเถอะ ปาร์คชานยอล”
“…..”
“เพราะฉันก็ไม่อยากจะอยู่โดยที่ไม่รู้ว่า ชานยอลคนนั้นอยู่ที่ไหน”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แถ่ม แถ่ม แถ้มมมมมมม (>.<) วันนี้ไรท์กลับมาแว้วววววว จุดพลุ!!!!
อยากบอกว่าที่ไปสอบมาก็เหมือนกับไม่ได้สอบ เพราะไรท์หลับจนทำข้อสอบแทบไม่ทัน ฮ่าๆๆๆ
วันนี้ก่อนจะทำอะไรไรท์ก็เลยมาลงต่อให้จ้า (^.^) พาร์ทนี้ไม่ค่อยมีคริสยอลเลย รีดเดอร์เซ็งกันหรือเปล่า
แต่เดี๋ยว!!!!! จะบอกว่าอย่าเพิ่งเซ็ง รอน้องยอลตื่นก่อน รับรองมันจะมีบางอย่างเกิดขึ้น กร๊ากกกกกก (บ้าไปแล้ว)
เจอกันในตอนหน้าจ้าาาา ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนค่ะ (>3<)
ความคิดเห็น