คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [CHAPTER 7] True story...I miss you
CHAPTER 7….
“โรงพยาบาล...อีกแล้วหรอ”
ผมตื่นขึ้นในห้องสี่เหลี่ยมสีขาว ทั้งที่แขนของผมมีสายน้ำเกลืออยู่ ไม่บอกก็รู้ว่าผมอยู่ที่โรงพยาบาล เมื่อวานนี้ ผมตกลงไปในแม่น้ำสินะ...ผมเห็นเขาร้องไห้
“อึก...” ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วศีรษะของผม ราวกับว่ามันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“มีใครอยู่ในห้องมั้ย...”
“.....” ผมยังคงเอามือกุมขมับแน่น เพราะความเจ็บปวดมันไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย
“ชานยอล!!!”
“พี่มินซอก...ผม..ปวดหัว”
“ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งพยายามคิดอะไรตอนนี้ หายใจเข้าลึกๆ”
“......” ผมพยายามทำตามที่พี่มินซอกบอก แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะในหัวของผมยังคงได้ยินเสียงของเขา
“ชานยอล นายอย่าทิ้งฉันไป ฮึก ฉันรักนายนะ”
“ไม่ๆ ผม..ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหน อย่าร้องไห้นะครับ ฮึกๆ”
“ชานยอล....”
“คริส..อย่าร้องไห้ ฮือๆๆ คุณเจ็บผมก็ ฮึก เจ็บ” ยิ่งผมร้องไห้หนักขึ้น ความเจ็บปวดมันยิ่งเพิ่มขึ้น เสียงของเขา ยังคงชัดอยู่ในโสตประสาทของผม
“ชานยอล...ฮึกๆ ฉันรักนาย... ฉันขอโทษ”
“ผ...ผมก็รักคุณ คริส ฮึก...ฮือๆๆ คิดถึงที่สุด”
“ชานยอลๆ นายได้ยินพี่หรือเปล่าเนี่ย”
.....................................................................................
Xiumin’s PART….
“ชานยอลๆ นายได้ยินพี่หรือเปล่าเนี่ย” ผมพูดกับเด็กน้อยตรงหน้าผมแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยิน เพราะสิ่งที่อยู่ในหัวของเขามันมากเกินไป
“ฮึกๆ ผมคิดถึงคุณ”
“เฮ้อ...ร้องเถอะชานยอล พี่จะอยู่เป็นเพื่อนนะ” ผมกอดแล้วลูบผมสีน้ำตาลเป็นเชิงปลอบใจ มันคงเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะช่วยเขาได้
“ฮือๆๆ” ชานยอลกอดผมแน่นจนรู้สึกได้ถึงความเศร้าที่อยู่ในใจของเขา นี่ใช่มั้ยที่เรียกว่าการส่งผ่านความรู้สึกด้วยภาษากาย ยิ่งคิดผมก็ยิ่งสงสาร เมื่อไหร่มันจะผ่านไปเสียที..
ผมอยู่กับชานยอลจนกระทั่งเขาหลับไปอีกครั้งหนึ่ง..ผมก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง ก็พบว่าใกล้จะเที่ยงแล้ว ผมควรจะไปหาอะไรให้ชานยอลกินก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมา
“พี่ออกไปซื้อของก่อนนะ” ผมหันไปพูดกับชานยอลที่หลับก่อนที่จะก้าวออกจากห้องไป
.......................................................................................
Kris’s PART…
“คนไข้ที่ชื่อปาร์ค ชานยอล พักอยู่ห้องไหนครับ”
“ไม่ทราบว่าเป็นอะไรกับคนไข้คะ” พยาบาลที่เคาน์เตอร์ถามผมทันทีหลังจากที่พูดจบ
“ผมเป็น.......เพื่อนครับ”
“สักครู่นะคะ....คุณปาร์ค ชานยอล ห้อง 166 ค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมก้มหัวให้พยาบาลคนนั้นเป็นเชิงขอบคุณ แล้วเดินไปยังลิฟท์ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ใกล้จากตรงนั้น...
ผมมาที่นี่ เพราะผมจำเป็นที่จะต้องพบกับเขา แล้วก็ทำตามสิ่งที่ผมได้รับมอบหมาย ‘ปาร์ค ชานยอล’ เป็นชื่อที่ผมรู้สึกคุ้นเคย แต่ก็ไม่รู้ว่าเคยได้ยินจากที่ไหน คุณซูโฮ แค่ต้องการให้ผมดูแลคนๆนี้...
-Flash Back-
“ไม่ได้เจอกันนานนะ...คริส...”
“ครับ คุณซูโฮ”
“ฉันมีงานให้นายทำ นายจะช่วยฉันมั้ย”
“แน่นอนครับ เพราะคุณเป็นคนๆเดียวบนโลกนี้ที่ผมรู้จัก”
“ดีมาก งานที่ว่าอยู่บนโต๊ะ ฉันหวังว่านายจะทำมันสำเร็จนะ ฮึฮึฮึ”
ผมเดินตรงไปที่โต๊ะทำงาน ก็เห็นกระดาษโน้ตเล็กๆที่วางอยู่พร้อมกับรูปของผู้ชายคนหนึ่ง
‘พรุ่งนี้ฉันอยากให้นายไปที่โรงพยาบาลXXX แล้วหาคนไข้ที่ชื่อ ปาร์ค ชานยอล
ดูแลเขาให้ดี ที่สำคัญอ่อนโยนกับเขาให้มากที่สุด จำเอาไว้อย่าให้ใครรู้ว่า นายรู้จักกับฉัน
แล้วฉันจะติดต่อหานายทีหลัง’
-Flash come-
ไม่นานนักผมก็ยืนอยู่หน้าห้อง 116 ผมเปิดประตูเข้าไป ก็พบร่างหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ผมก้าวขายาวๆ เพื่อที่จะมองหน้าเขาให้ชัดๆ นี่สินะ ปาร์ค ชานยอล
“ฉันมาหานายแล้ว ชานยอล” ผมโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากของเขาอย่างแผ่วเบา
“.......” แต่เดี๋ยวสิ...อะไรมันดลใจให้ผมทำอะไรแบบนี้ ความรู้สึก ‘โหยหา’ ที่มันชัดเจนอยู่ในใจของผม คืออะไร
“ทำไมกัน...”
“.......”
“ปาร์ค ชานยอล..” ทำไมเขาคนนี้ถึงได้ดูห่อเหี่ยวและเศร้าใจขนาดนี้ เปลือกตาที่บอบช้ำ ทำให้ผมรู้ว่า เขาผ่านเรื่องที่น่าเศร้ามาพอตัว ร้องไห้หนักมาสินะ...
“.......” ใบหน้าเรียวยาว จมูกที่งดงาม ลงมากถึงริมฝีปากที่อวบอิ่ม ทั้งหมดนี่ทำให้ผมรู้สึกโหยหา ราวกับนางฟ้าที่กำลังหลับใหล ในฝันของนายจะเจอเรื่องร้ายๆอีกหรือเปล่านะ...
“อย่าร้องไห้อีกเลยนะ ชานยอลของฉัน”
“เฮ้ย....แกจะทำอะไรน่ะ!!!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
From Author ::
แฮ่ๆๆ จะบอกว่าสุดท้ายก็ห้ามใจไว้ไม่อยู่ ว่าจะเอาลงหลังจากสอบเสร็จ
ลงมันวันนี้เนี่ยแหละ ฮ่าๆๆ พี่คริสของเราฟื้นคืนชีพซะที
ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนด้วยที่อาจจะอัพช้า หรืออัพก่อนกำหนดที่ควรจะอัพ T/\T
ติชมได้ไม่ว่ากันจ้าาา รักรีดเดอร์ทุกคน จุ๊บๆ
ความคิดเห็น