คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [CHAPTER 6] True story...I miss you
CHAPTER 6…
“ชานยอล!!!! /พี่ชานยอล!!!” เสียงตะโกนของใครบางคน ทำให้ผมรู้ตัวว่ากำลังทำอะไร แต่เหมือนกับถูกพระเจ้ากลั่นแกล้ง ขาของผมก้าวออกจากทางเดินคอนกรีต นั่นก็หมายความว่า...ใต้เท้าของผมคือ พื้นน้ำ...
“.............!!!!!! ”
“พี่ชานยอล!!!!” เสียงของเทาเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก่อนที่ผมจะดำดิ่งลงในพื้นน้ำอันเย็นเยียบ
ผมว่ายน้ำไม่เป็น....นั่นคือความจริงที่ผมเลี่ยงไม่ได้ ผมได้แต่ปล่อยตัวเองลอยเคว้งคว้างอยู่ในสายน้ำ....
“ชานยอล!!!”
“……” ภาพของคริสที่เลือนรางอยู่ในหัวผมปรากฏขึ้น...เขาตัวเปียกโชกไม่ต่างอะไรกับผมที่นอนอยู่ตรงนั้น
“นายทำแบบนี้ทำไม!!! รออีกเดี๋ยวนะ ชานยอล รถพยาบาลกำลังจะมา”
“........” ผมคนนั้นยังคงนอนแน่นิ่ง แน่นอนว่าผมคนนั้นยังไม่ตาย
“นาย...สำคัญที่สุดในชีวิตฉัน...ฮึก..นายจะทิ้งฉันไปได้ยังไง” คริสกำลังร้องไห้...ผมยังจำหน้าเขาไม่ได้ ทุกครั้งที่เห็นมันเลือนลาง ผมอยากจะเห็นหน้าเขา...พระเจ้าครับ..ให้ผมได้เห็นหน้าเขาจะได้มั้ย
………………………………………………………………
LUHAN's PART...
“หนีไม่พ้นโรงพยาบาลจริงสิน่า...” ซิ่วหมินหันไปพูดกับชานยอลที่นอนยังไม่ได้สติ
“ซิ่วหมิน...ฉันรู้สึกผิด..ฉันไม่น่าพาชานยอลไปตรงนั้น ฉันไม่น่าพูดเรื่องของพวกเขา ฉันทำร้ายเพื่อนตัวเอง แม่งโคตรเลวเลย (T^T) ”
“ไม่เอาน่า...นายจะทำอย่างนี้ให้มันได้อะไร ดีที่เซฮุนลงไปช่วยไว้ทัน”
“จะยังไงก็เถอะ เรื่องมันเกิดก็เพราะฉัน”
“พี่ลู่หาน พี่จะโทษตัวเองทำไมเนี่ย!!! เดี๋ยวไอ้เซฮุน มันจะรู้สึกผิดมากกว่าพี่อีกนะ” เออ...นั่นสินะ ที่อาเทาพูดมันก็ถูก ถ้าผมรู้สึกผิดคนที่ผมรัก จะยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าผม...
“พี่ชานยอลเป็นยังไงบ้างอ่ะ” เซฮุนเปิดม่านกั้นปลายเตียงเข้ามา
“ก็ยังหลับอยู่น่ะ เซฮุน ฉันขอโทษ..”
“ขอโทษอะไรกันครับที่รัก ผมรู้ว่าที่พี่ทำ มันจะช่วยพี่ชานยอล อย่ากังวลเลยนะครับ (^_^) ”
เซฮุนกอด แล้วลูบหัวผมเบาๆ ไอ้การทำแบบนี้มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าซิ่วหมิน และอาเทาไม่อยู่ที่นี่
“เซฮุน...พอเถอะน่า (=///=) ”
“เขินหรอ ฮ่าๆๆ” ให้ตายเถอะ ยังจะล้อเล่นได้อีกนะ แฟนใครวะน่าตบ
“ไม่ได้เขินซะ อุ๊บ..(OxO)”
“เฮ้ยยยยยย เซฮุน!! (OoO) ” ซิ่วหมินที่ยืนเงียบอยู่นานถึงกับตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
“ไอ้เลวเซฮุน ฉันยังไม่เคยจูบใครนะโว้ย สงสารฉันบ้างดิ (T^T) ” อาเทาแพนด้าโรแมนติกผู้ไม่เคยมีจูบแรกก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ซะงั้น...
“...(O////O)//..” ผมผลักเซฮุนออกไปแต่ก็ไม่แรงจนทำให้เขาออกจากตัวผมได้
“ฮ่าๆๆ ยังไม่ชินอีกหรอ ที่รัก”
“นั่นสินะ (O//O) ฉันควรจะชินได้แล้ว”
หลังจากที่ลู่หานพูดจบ ทุกคนก็พากันหัวเราะจนห้องฉุกเฉินกลายเป็นตลกคาเฟ่ทันที ทำให้คุณพยาบาลประจำห้องฉุกเฉินเชิญให้ทั้งสี่คนออกไปรอด้านนอก แต่ไม่นานนักเมื่อเซฮุนจัดการเรื่องห้องพักในโรงพยาบาลเสร็จ ชานยอลก็ได้ย้ายออกจากห้องฉุกเฉินทันที...
ในขณะที่ เซฮุน ลู่หาน มินซอก และ เทา ดูแลชานยอลอยู่ที่โรงพยาบาล ทางด้านของซูโฮ...ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังทำอะไร แต่ทุกอย่างที่อยู่ในหัวเขากำลังดำเนินไปตามทางที่เขาคิดว่า...มันควรจะเป็น..
“พวกนายคิดจะช่วยให้ชานยอลหายดีใช่มั้ย...อย่าหวังว่าจะสำเร็จเลย”
“คุณซูโฮคะ...เขามาแล้วค่ะ” เสียงของเลขาหน้าห้องทำงาน โทรเข้ามาหาซูโฮที่อยู่ภายในห้องผู้บริหาร
“ให้เขาเข้ามาได้”
“ค่ะ..”
แอ๊ดดดดด...กริ๊ก..
สิ้นเสียงของประตู ทำให้ซูโฮยกยิ้มอย่างพอใจ แล้วหันไปเผชิญหน้ากับผู้ที่มาใหม่
“ไม่ได้เจอกันนานนะ...คริส… “
X
X
X
X
X
X
X
“ไม่ได้เจอกันนานนะ...คริส...”
“ครับ คุณซูโฮ” ผมตอบรับคนที่มีพระคุณที่สุดสำหรับผม ทำไมน่ะหรอ มันยังไม่ถึงเวลาที่จะเล่าในตอนนี้...แล้วผมจะให้คุณได้รู้ทุกอย่าง...
“ฉันมีงานให้นายทำ นายจะช่วยฉันมั้ย”
“แน่นอนครับ เพราะคุณเป็นคนๆเดียวบนโลกนี้ที่ผมรู้จัก” คุณซูโฮยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่จะเดินมะกระซิบข้างๆผม...
“ดีมาก งานที่ว่าอยู่บนโต๊ะ ฉันหวังว่านายจะทำมันสำเร็จนะ ฮึฮึฮึ”
ฮ่าๆๆ หลังจากที่เมื่อคืนไรท์ลงไปแล้วหนึ่งตอนปรากฏว่า ไรท์นอนหลับไม่เต็มอิ่มจ้าาาา
เช้านี้ก็เลยจัดมาอีกหนึ่งแชป กร๊ากกกก ^o^ [ขำไรเนี่ย] หลายคนอ่านแล้วตอนนี้จบแล้วใช่มั้ยล่ะ
จะบอกว่ามันยังมีอะไรอีกเยอะที่เป็นเหตุผลของลีดโฮ ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^^
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น