คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [CHAPTER 2] True story...I miss you
CHAPTER 2 ….
“ไอ้ยอลโว้ย... ฉันมาหาแกแล้ว”
“........” ไร้เสียงตอบรับใดๆจากคนในห้อง ทำให้ร่างบางที่เพิ่งก้าวผ่านประตูเริ่มสงสัยกับความเงียบนั้น
“ชานยอล!! เวรแล้วไง เฮ้ย..โด้ ชานยอลหายไป”
“จะบ้าหรอ แบคฮยอน ก็เมื่อเช้านี้เซฮุนบอกว่า ชานยอลจะออกจากโรงพยาบาลอาทิตย์หน้านี่นา”
“ไม่บ้าล่ะ รีบๆ โทรหาเซฮุนเลย”
“หายไปจริงๆหรอวะเนี่ย (O.O)” ดีโอที่เพิ่งตามแบคฮยอนเข้ามา จากที่ตาโตจนจะเรียกว่าเหลือก ยิ่งโตขึ้นไปอีกจนนึกว่า ลูกตาจะหลุดออกจากเบ้า...
“อย่ามัวแต่ตะลึงสิ โทรหาเซฮุน!!” แบคฮยอนเร่งให้ ดีโอโทรหาเซฮุน ก็ลองพี่ซูโฮรู้เรื่องสิ คราวนี้นรกได้บังเกิดแน่นอน....
ตู๊ด....ตู๊ด...
(ฮัลโหล...)
“เฮ้ย..เซฮุน พี่ชายนายหายไปไหน” ดีโอถามด้วยเสียงร้อนรน
(จะหายไปไหนก็อยู่โรง’บาลนั่นแหละ...)
“โธ่เว๊ย...จะอยู่ที่ไหน ฉันมาเห็นแต่เตียงเปล่าเนี่ย”
(เอาแล้วไง..โทรบอกพี่ซูโฮหรือยัง)
“ใครจะโทรให้โง่ล่ะ นายรีบๆย้ายตูดมาโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย”
(เออๆ งั้นรอผมกับพี่ลู่แป๊บนึง เดี๋ยวจะรีบไป)
ตุ๊ดๆๆ
ปลายสายตัดสายไป ร่างบางทั้งสองได้แต่ยืนมองหน้ากับเงียบๆ ทั้งสองไม่อยากจะนึกถึงเลยว่า ถ้าซูโฮรู้จะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีกมั้ย......
........................................................................................
Chanyeol’s PART…
ปรี๊นๆ
เสียงแตรรถดังขึ้น ทำให้ผมรู้ว่า ผมควรจะหลบทางให้กับรถคันนั้น แล้วขึ้นไปเดินบนทางเดินเสียมากกว่า ผมกำลังจะไปหาเขา ใครคนนั้น...
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไปได้สักพักหนึ่งผมก็เดินมาถึงที่ๆผมต้องการจะมา...มันเป็นสถานที่ ที่อยู่ในหัวของผม มันเป็นที่ๆเดียว ที่ผมอยู่กับเขา และผมก็คิดว่าเขาต้องอยู่ที่นี่ ผมก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือ บนหน้าปัดนาฬิกา บอกเวลา ว่าตอนนี้สองทุ่มแล้ว....
“หวังว่ากุญแจนี่จะใช้ได้นะ” กุญแจที่ผมพูดถึงน่ะ มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงของผมตอนเปลี่ยนชุดออกมา บังเอิญว่าชุดของผมมีอยู่ที่โรงพยาบาลชุดหนึ่ง อาจจะเป็นพี่ซูโฮหรือไม่ก็เซฮุนที่เอาไปเก็บไว้ที่นั่นสินะ....
“อ้าว...น้องชานยอล หายไปไหนมาตั้งหลายเดือนคะ (^_^) ” พี่สาวที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์พูดพร้อมกับยิ้มมาให้ผม
“เอ่อ...ผมไม่สบายนิดหน่อยน่ะครับ”
“อ๋อ...ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่รบกวนแล้วล่ะค่ะ”
“ครับๆ”
ผมเดินตรงมาที่ลิฟท์ กดหมายเลขชั้นที่ 11 ตัวลิฟท์ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นอย่างช้าๆ ขณะเดียวกันนั้นผมกลับรู้สึกเหมือนถูกโอบกอดจากด้านหลัง สัมผัสอย่างนี้มันช่าง.....คุ้นเคย....แล้วน้ำตาของผมก็เริ่มไหลออกมาเป็นสาย อีกครั้ง...
หลังจากที่ออกจากลิฟท์นั่นมา ผมก็เดินมาที่หน้าห้องหมายเลข 1106...
“เอาล่ะนะ ผมแค่หวังว่าจะได้รู้อะไรมากกว่านี้”
ผมไขกุญแจเข้าไปในห้อง...แล้วเดินไปตามทางเดินจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอน...ผมเออามือลูบป้ายหน้าห้องที่สลักว่า...
‘Eternally love’
“ความหมายดีแฮะ..”
ผมตัดสินใจเป็นประตูห้องนอนเข้าไป...และเมื่อผมก้าวเข้าไปในห้อง ไม่ใช่เพราะบรรยากาศในห้องที่ทำให้ผมอึดอัด และกระอั่กกระอ่วนใจ... แต่มันเป็นเพราะ....
ร่างของใครสองคนที่กำลังกอดก่ายกันอยู่บนที่นอนของผม!!!
..............................................................................................
“เซฮุน นายจะเอายังไงเนี่ย ถ้าพี่ซูโฮรู้มันต้องไม่ใช่เรื่องเล็กแน่”
“ผมขอใช้ความคิดก่อนสิ พี่แบคฮยอน” เซฮุนนั่งเอามือกุมขมับ อย่างใช้ความคิด..
ก็จะไม่ให้เขาคิดหนักกับเรื่องนี่ได้ยังไงล่ะ พี่ชายคนรองหายไปทั้งคน ไหนจะเรื่องๆนั้นที่ทำให้พี่ชายคนโตเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดขนาดนั้น ถ้าซูโฮรู้..คนที่จะต้องเดือดร้อนก็คือพี่คนรองนั่นแหละ..
“นึกสิๆนึกๆๆๆๆ”
“ใจเย็นสิ เซฮุน นายพอจะนึกออกมั้ยว่าชานยอลจะไปที่ไหน” เสียงหวานของลู่หานคนรักของเซฮุนเอ่ยขึ้น
“พี่ลู่ ผมรู้แค่ว่าพวกเขาชอบไปที่แม่น้ำฮันกัน นอกนั้นผมก็ไม่รู้แล้ว”
“จะเอายังไงล่ะทีนี้ ถ้าพี่ซูโฮรู้เรื่องบังเกิดแน่ (O.O) ”
“เกิดเรื่องอะไรกันขึ้นหรอ....”
เพียงเพราะเสียงๆเดียว ทำให้คนที่นั่งอยู่ในห้องทั้งสี่คนหันไป...
(O.O) >>> แบคฮยอน
(OoO) >>> ดีโอ
(ToT) >>> เซฮุน
(O[]O) >>> ลู่หาน
“ซิ่วหมิน!!!! / พี่มินซอก!!!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 2 มาแล้วจ้าาา วันนี้มาซะดึกเลย ฮ่าๆๆ
พอดีออกไปข้างนอก เพิ่งจะได้เข้าบ้านมาไม่นานนี้เอง หวังว่าจะติดตามอ่านกันต่อไปนะคะ
ติชมได้ ให้กำลังใจกันได้ หรือจะบอกจุดที่พิมพ์ผิดก็ได้ เดี๋ยวจะมาแก้ให้จ้าาา ^o^/
ถ้าวันนี้นอนดึก เดี๋ยวจะเอาลงให้อีกตอนนะ จุ๊บๆ
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนค่ะ
ความคิดเห็น