คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [CHAPTER 1] True story...I miss you
CHAPTER 1.....
“พี่ชานยอล..เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม!!!”
“เทา..ฉันไม่รู้ๆ พี่เจ็บตรงนี้ๆๆ มันทรมาน ฮึกๆ” ผมเอามือทุบที่หน้าอกตัวเองแรงๆ มันเจ็บปวด มากกว่าการที่ผมต้องอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมนี่ซะอีก
“พี่คงจะฝันร้ายละมั้ง มาเดี่ยวผมกอดพี่เอง” เทากอดผมเป็นเชิงปลอบ นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม ผมพยายามจะผลักเขาออก แต่ร่างกายของผมมันช่างอ่อนแอเสียเหลือเกิน
“ฮึกๆฮือๆๆ ฉันคิดถึง แต่ฉันนึกไม่ออกว่าคิดถึงใคร ใครที่ฉันลืมไป ใครสักคน ฮือๆๆ”
“พี่หลับไปตั้งหลายเดือน จะรู้สึกอย่างนั้นก็ไม่แปลกหรอก”
“ฮึกๆ” ผมปล่อยให้เทากอดผมอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งผมได้ยินเสียงของใครสักคนเปิดประตูห้องเข้ามา
“เทา นายกำลังทำอะไรน่ะ!!” ลู่หานตะคอกใส่เทา นั่นเป็นเหตุที่ทำให้เทาปล่อยผม
“เปล่า..ผม..แค่.. (=///=) ”
“นายน่ะ...ออกมาห่างพี่ชายฉันเลย เป็นเด็กเป็นเล็ก (-_- )( -_-)(-_- )” เซฮุนลากแขนเทาให้ออกไปห่างๆผม เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะเทากำลังคิดว่าเขารักผมน่ะสิ
“ไม่เป็นไรหรอก เซฮุน ลู่หาน”
“ไม่เป็นไรได้ไง นายกำลังจะถูกเด็กหลอกนะ ชานยอลอย่าโง่ดิ”
“เออ!! ฉันมันโง่ เข้าใจมั้ยลู่หาน เซฮุน แกลากแฟนแกกับไอ้เด็กแพนด้านี่ออกไปเลย” ผมตะคอกใส่ลู่หาน แล้วสั่งเซฮุนด้วยอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น...
“พี่ลู่...ไอ้เทา ฉันว่าถ้ายังยากมีชีวิตรอดก็รีบออกไปเหอะ”
“แต่ว่า.../ เซฮุน” เทากับลู่หานพูดขึ้นพร้อมกัน
“เออน่า...รีบไปเถอะ ผมไปก่อนนะพี่” เซฮุนรีบดันสองคนนั้นออกไปทางประตู แล้วหันมาบอกลาผม
แอด.....
ทั้งสามคนนั้นออกไปจากห้องแล้ว เหลือแต่ความเงียบที่อยู่กับผม ผมลงจากเตียง ไปปิดผ้าม่านที่ระเบียง ไม่ใช่เพราะว่าแสบตาจากแสงแดด แต่มันเป็นเพราะว่าผมอยากอยู่มืดๆเสียมากกว่า....
ผมนั่งอยู่บนเตียงอีกครั้ง นั่งนึกถึงภาพที่ผมเห็นอยู่บ่อยๆ เหมือนกับความฝันที่คอยหลอกหลอน แม้กระทั่งตอนที่ผมตื่น ในภาพนั้นผมมองเห็นใครสักคนทุกอย่างรอบในภาพมันเบลอไปหมด ผมรู้แค่ว่าเขาสูงมากกว่าผม เสียงของเขาทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้ยิน และที่สำคัญหัวใจผมก็เต้นแรงทุกครั้งที่ผมนึกถึง แต่พอภาพนั้นหายไป หัวใจผมกลับรู้สึกทรมาน....
“ฮึก...ฮือๆๆ” เหมือนกับตอนนี้...
สิ่งที่ผมต้องการจะออกตามหา และควรจะเติมเต็มให้กลับตัวเอง ผมสามารถทำมันได้ แต่กลับติดแหง็กอยู่ที่นี่เป็นเดือนๆ เดี๋ยวสิ...ผมออกไปได้
“นี่ไม่ใช่เวลาร้องไห้ ยิ้มก่อนชานยอล อีกสักพักนึงๆ” ผมรีบลุกไปเปิดผ้าม่าน แล้วกลับไปนั่งบนเตียงพร้อมกับเปิดทีวี พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติ...รายการที่ผมชอบดูจะเป็นสารคดีเกี่ยวกับสัตว์ทะเล หรือไม่ก็แม่น้ำสายสำคัญต่างๆทั่วโลก มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจ....
...................................................................
“ชานยอล..”
“อื้อ....”
“ชานยอล...ชานยอล”
“ฮะ!! พี่ซูโฮ”
“หลับไปยังไงล่ะเนี่ย เซฮุนบอกพี่ว่า เราตื่นแล้วนี่”
“อ๋อ...ดูทีวีเพลินเลยหลับมั้งครับ” นั่นสินะ หลับไปตอนไหนเนี่ย
“พี่ซูโฮ ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ”
“ก็บ่ายแล้วนะ ถามทำไมหรอ?”
“เปล่าครับ พี่ซูโฮ ผมขอกอดพี่หน่อยสิ”
“อ่ะ..กอดเลย (^_^) ” พี่ซูโฮอ้าแขน เตรียมให้ผมกอด
“...........” วันนี้ผมต้องทำในสิ่งที่ผมควรจะทำมาตั้งหลายเดือนแล้ว มันอาจจะเป็นเรื่องที่ไม่สมควรทำ ขอโทษนะครับพี่...ผมจะต้องตามหาเขา....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในที่สุดก็มาจนได้ตอนแรก ฮ่าๆๆๆ ^o^
กลัวคนอ่านจะเซ็งกับ Intro สั้นๆ ตอนแรกมาช่วยให้กระจ่างขึ้นมั้ยเอ่ย????
ถ้ายังไม่เคลียร์ มันเป็นเรื่องปกติจ้า ก็เพราะมันเป็นตอนแรกนี่เนอะ อิอิ
มีอะไรคุยกันได้เหมือนเดิมนะคะ
ติดต่อมาได้เลย Facebook : https://www.facebook.com/pmw.cassy
Twitter : @AquilaCas
ความคิดเห็น