คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [CHAPTER 5] True story...I miss you
CHAPTER 5…
“เซฮุน!! บอกพี่มาชานยอลหายไปไหน!” พี่ซูโฮ ตะคอกผมด้วยประโยคเดิมซ้ำๆกันมาเป็นอาทิตย์ เฮ้อ..พี่เขาไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ
“ผมบอกพี่ไปหลายรอบแล้วไงว่า เขาไปแทจอนกับพี่มินซอก”
“นายจะให้พี่เชื่อใช่มั้ย เซฮุน มินซอกเป็นเพื่อนคริส!!”
“ก็ใช่..ในเมื่อพี่คริสตายไปแล้ว พี่ยังจะกังวลอะไรอีก!!” ใช่..ตั้งแต่วันที่พี่คริสเขาหายไปจากโลกนี้ ความกังวลของพี่ซูโฮก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีอีก...เขาน่ะ ไม่ชอบพี่คริสตั้งแต่ยังไม่คบกับพี่ชานยอลซะด้วยซ้ำ…
“...!!!”
“ตอนนี้พี่ชานยอลจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า พี่คริสคือใคร หน้าตาเป็นยังไง มันมีเหตุผลอะไรอีก ที่พี่จะต้องกีดกันเขาจากเพื่อนของพี่คริส ผมบอกพี่ว่า เขาไปแทจอนกัน พี่ก็ไม่เชื่อ ผมบอกให้พี่โทรไปพี่ก็ไม่โทร มาไซโคผมทุกวัน เช้าเที่ยงเย็น เนี่ยพี่คิดว่าผมโกหกพี่งั้นหรอ!!! ”
“เซฮุน ใจเย็นๆ” เสียงอันแผ่วเบาของพี่ลู่ ทำให้อารมณ์ของผมลดลงมาบ้าง เขาเป็นเดียวที่รู้ ว่าเวลาที่ผมโมโห เรื่องร้ายๆที่จะตามมามันมีอีกเยอะ
“ก็ได้...พี่จะเชื่อแก” พี่ซูโฮเดินออกจากตัวบ้านไป สักพักผมก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์เร่งออกไปจากรั้วบ้าน... ทำไมเขาจะต้องกังวลว่าพี่ชานยอลจะจำเรื่องของพี่คริสได้นะ
“เซฮุน นายอารมณ์ร้อนไปนะ พี่หัวใจแทบวาย”
“ขอโทษนะครับที่รักของผม” ผมหอมแก้มชมพูระเรื่อของพี่ลู่หานไปฟอดหนึ่ง ชื่นใจจริงจริ๊ง
“ไม่ต้องมาทำแบบนี้กลบเกลื่อนเลย ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจมั้ย ซูโฮอาจจะกำลังเสียใจอยู่ก็ได้”
เขาเสียใจเป็นจริงๆใช่มั้ย...ช่วงชีวิตตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยเห็นเขาร้องไห้เสียน้ำตาให้กับอะไรเลย บางทีเขาอาจจะตายด้านไปแล้วก็ได้มั้ง....
“ถ้าพี่ไม่อยู่บ้านคงแตกไปแล้วล่ะ มามะ..ให้ผมจูบที” อย่าหาว่าผมไม่รู้เวล่ำเวลาเลยนะครับ ก็เห็นหน้าหวานๆของพี่ลู่แล้วอดใจไม่ไหวนี่นา...
“จะบ้าหรอ...(=////=)”
“ไม่ให้จริงอ่ะ...”
“ก็ได้ (>///<)” พี่ลู่หานหลับตาพริ้ม เหมือนจะรอรับจูบจากผมซะงั้น ฮ่าๆๆ
..........................................................................................
Chanyeol’s PART…
“พี่มินซอกครับ...ผมอยู่ตรงสวนสาธารณะใกล้ๆกับแม่น้ำฮันนะครับ ได้ครับ...ครับ”
พี่มินซอกตัดสายโทรศัพท์ไป ส่วนตัวผมเองก็นอนแผ่อยู่ที่พื้นหญ้าใต้ต้นไม้ที่ผมรู้สึกถูกชะตากับมัน ที่จริงผมมาที่นี่ทุกวันตั้งแต่ที่ผมออกมาอยู่ที่คอนโดนั่น...มันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมากกว่าที่จะอยู่แต่ในห้องนั่น ยิ่งผมรู้อะไรมากขึ้นมันยิ่งบีบหัวใจผมทุกครั้ง...
ถ้าถามว่าตอนนี้ผมรู้อะไรมากขึ้นมั้ย ผมพูดตรงๆเลยว่าไม่ ผมได้ปะติดปะต่อเรื่องเอาจากสิ่งที่ผมเจอทั้งรูป จดหมาย หรือแม้แต่สมุดบันทึกที่มีลายมือของผมและเขาเขียนโต้ตอบกับ ถ้าเรารักกันมากจริงๆ ภาพที่ผมเห็น...ใครสองคนที่อยู่บนเตียง ผมมั่นใจว่าหนึ่งในนั้นคือ คริส...และฝังใจเชื่อมาตลอด
และก่อนหน้าที่ผมจะหนีออกจากบ้าน มันมีเหตุผลอะไรที่ พี่ซูโฮต้องเกลียดคริสขนาดนั้น เฮ้อ....ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
“ไงล่ะเด็กดื้อ วันนี้พี่เรียกเซฮุนกับลู่หานมาด้วยนะ อีกสักพักก็คงจะมา” พี่มินซอกนั่งข้างๆผม แล้วก็มองไปที่น้ำพุด้านหน้า
“…….”
“นายจำคริสได้บ้างหรือยัง” อยู่ๆพี่มินซอกก็ถามผมเรื่องคริส ทั้งๆที่พี่เขาน่าจะรู้เรื่องที่เกี่ยวกับคริสและผม แต่ผมกลับเลือกที่จะไม่ถาม
“ก็ยังไม่ค่อยได้หรอกครับ บางเรื่องที่ผมรู้มันอาจจะไม่ได้สาระอะไรซะด้วยซ้ำ”
“แล้วทำไมไม่ถามพี่”
“ผมไม่อยากให้ความทรงจำของผมเป็นภาระของพี่ เอาไว้ผมอยากจะเป็นภาระเมื่อไหร่ผมจะถามพี่นะครับ”
“ฮ่าๆๆ ภาระอะไรกัน เอาไว้นายถามเมื่อไหร่พี่จะคอยตอบนะ”
“พี่ชานยอล....” เสียงของคนที่มาใหม่ทำให้ผมหันไปสนใจ...เซฮุน...
“เซฮุน....” ผมหยัดตัวขึ้นนั่ง ขณะเดียวกันเซฮุนนั่งลงข้างๆผมโดยที่มีลู่หานและเทาตามมาด้วย
“พี่เป็นยังไงบ้าง ไม่ป่วยตรงไหนใช่มั้ย” เซฮุนกอดผม...นี่ใช่มั้ย ที่เขาเรียกว่าความอบอุ่น มันทำให้ผมนึกถึงใครบางคนอีกแล้ว...
“พี่ไม่เป็นไร จะมีก็แต่สมองพี่เนี่ยแหละ ที่มันยังไม่เหมือนเดิม แล้วพี่ซูโฮล่ะ”
“อย่าพูดถึงเขาเลย..พอรู้ว่าพี่ออกจากโรง’บาลก็ถามผมทุกวัน ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพี่จำพี่คริสได้ เขาจะทำยังไง”
“เซฮุน...พี่จำได้ว่าพี่เคยทะเลาะกับพี่ซูโฮเรื่องคริส แต่พี่คิดว่ามันไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับความทรงจำของพี่”
“มันค่อนข้างจะเกี่ยวข้องกัน...ผมขอให้พี่ฟื้นความทรงจำได้เร็วๆนี้ ผมรู้ว่าพี่ทรมานกับการที่ต้องเป็นแบบนี้”
คำพูดของเซฮุนเหมือนกับเข็มที่ทิ่มเข้ากลางใจผม มันอาจจะเจ็บแต่ก็ไม่เท่ากับการที่ผมจำเขาไม่ได้...ผมจะต้องเข้มแข็ง และฟื้นความทรงจำเกี่ยวกับเขาให้ได้...
“ชานยอล...ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ” ลู่หานพูดกับผม...แน่นอนว่าผมไม่ได้ข้องใจอะไร จึงลุกขึ้นตามเขาไป
ผมจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่เราเจอกันมันไม่แฮปปี้เท่าไหร่ ลู่หานเขาไม่ชอบให้เทามายุ่งกับผม ซึ่งมันต้องมีเหตุผลอยู่แล้ว การที่เขาเริ่มคุยกับผมก่อน มันไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดี มันอาจจะทำให้ผมนึกอะไรออกก็ได้...
ผมเดินมาตามลู่หานมาเรื่อยๆจนถึงต้นไม้ต้นหนึ่ง ที่ยืนต้นอยู่อย่างโดดเดี่ยวข้างๆแม่น้ำฮัน แต่ตรงนี้ก็ไม่ได้ไกลจากพวกเซฮุนมากเท่าไหร่ ผมเห็นพวกเขากับนั่งคุยอะไรกันสักอย่าง อา....แดดยามบ่ายแก่ๆ กับแม่น้ำ....มันช่างสวยงาม อยู่ๆ ภาพแสงแดดอย่างนี้ก็ซ้อนเข้ามาในหัวของผม...นี่มันอะไรกัน ผมเคยมาที่นี่อย่างนั้นหรอ
“นายรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงพานายมาที่นี่”
“ก็นายมีเรื่องจะคุยกับฉัน”
“นั่นก็ใช่ แต่ฉันจะบอกว่า ตรงนี้...เป็นที่ๆนายกับคริสชอบมาด้วยกันบ่อยๆ นายพอจะจำอะไรบ้างได้มั้ย”
“ตรงนี้น่ะหรอ?” นั่นสินะ เคยมาจริงๆด้วย
“เซฮุนเคยพาฉันตามมาหาพวกนายตรงนี้แหละ ตอนนั้นพวกนายดูจะรักกันมากเลย”
“แล้ว...ทำไมนายถึงคิดว่าฉันจะจำได้ล่ะ”
“ก็มันเป็นที่ๆพวกนาย รักน่ะสิ เวลาที่นายไม่อยู่คริสก็มาที่นี่ และเวลาที่นายกลับบ้านนายก็จะแอบมาที่นี่”
“........” มันมีความหมาย...ที่ตรงนี้...มันมีความหมายกับผม
“ชานยอลตรงนี้มันสวยมั้ย” ภาพผมกับใครคนนั้นยืนกอดกันอยู่ริมแม่น้ำ
“สวยมากครับ คริสพาผมมาที่นี่ทุกวันได้มั้ย”
“ได้สิ มันอยู่ไม่ไกลจากคอนโดเท่าไหร่ ถ้าอยากมาจริงๆ ฉันจะพานายมาจนเบื่อเลย”
“ผมไม่เบื่อหรอก” ผมหันหน้ามาหาเขา แล้วก็ทำหน้างอนๆใส่
“เอ้า...อยากทำหน้าอย่างนั้นสิ ฮ่าๆๆ”
“ผมไม่ชอบที่คริสพูดเลยว่าผมจะเบื่อ...ผมไม่มีวันจะเบื่อสถานที่ที่เราอยู่ด้วยกัน คริสอยู่ที่ไหน ผมก็จะอยู่ที่นั่น”
“ไม่เบื่อก็ไม่เบื่อ...” แล้วเขาก็โน้มใบหน้าลงมาจูบผมอีกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น...
“ฮึก...คริส...ตอนนี้คุณไม่อยู่ตรงนี้” ขาของผมก้าวไปตรงภาพนั้น โดยไม่สนใจสิ่งรอบตัวอีก ตอนนี้ผมสนใจแค่ภาพตรงหน้าผมเท่านั้น....
………………………………………………………………
LUHAN's PART...
“ช..ชานยอล”
“คริส....ฮึก..ฮึก..” ผมเรียกชานยอลแต่เหมือนกับเขาจะไม่ได้ยิน เขาเดินก้าวไปด้านหน้า นั่นหมายถึงว่าเขากำลังตรงไปที่แม่น้ำ...
“ชานยอล” ผมเดินไปจับแขนเขาเอาไว้ แต่ก็ถูกสะบัดออกอย่างไม่ใยดี นี่ผมคิดถูกหรือผิดเนี่ยที่พูดออกไป โอ้ยยยยยยลู่หานปวดหัวโว้ย
“เซฮุน!!!! ช่วยฉันที!!!” ผมตะโกนเรียกเซฮุนที่นั่งอยู่ตรงสวนสาธารณะ ดีนะที่มันอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ ขณะที่ผมหันไปเรียกเซฮุนมันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชานยอลก้าวออกจากทางเดินริมแม่น้ำ...
“ชานยอล!!!! /พี่ชานยอล!!!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
From Author....
กรี๊ดดดดดดดดด ตัวเองไรท์ขอโต้ดดดดด >/\< เค้าจำวันสอบผิด ที่จริงสอบเสาร์หน้าจ้า
วันนี้เลยเอาฟิคลงให้ 1 ตอน เป็นการไถ่โทษจ้า อย่าโกรธเค้านะตัวเองงงง
เหมือนเดิมจ้า ติชมได้ บอกจุดที่พิมพ์ผิดได้ เราไม่บังคับเรื่องคอมเมนต์นะตัวเอง ^^
ใครใคร่โหวตโหวตได้นะจ๊ะ อิอิ รักรีดเดอร์ทุกคนจ้าาาาา
ความคิดเห็น