คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [CHAPTER 4] True story...I miss you
CHAPTER 4.....
ผมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเวลานี้มันเป็นวันถัดมาแล้ว...แล้วนี่ผมขึ้นมาอยู่บนเตียงนี้ได้ยังไงล่ะเนี่ย....เดี๋ยวนะ...เมื่อคืนมีคนมานี่นา ผมเริ่มมองซ้ายมองขวา เพื่อที่จะหาคนๆนั้น สงสัยคงจะอยู่นอกห้องนอนล่ะมั้ง..
ผมเดินออกมาจากห้องนอน ก็จะเป็นโซนของห้องนั่งเล่นพอดี แต่ก็ยังไม่เห็นใครอยู่ดี ผมจึงเดินต่อไปทางห้องครัว แล้วในนั้นมันก็...มีใครสักคน...เวลานี้ผมไม่แน่ใจว่าจะใช่เขาหรือเปล่า แต่ปากผมมันกลับเร็วกว่าสมองประมวลผลเสียอีก....
“คริส...”
“ตื่นแล้วหรอ...น้องชาย”
“........” ใครล่ะเนี่ย...
“เมื่อคืนนายร้องไห้หนักจนสลบไปเลยนะ รู้ตัวมั้ยเนี่ย” อ๋อ.. ผมจำพี่เขาได้แล้ว
“พี่มินซอก!!!”
“นายคงลืมใช่มั้ยล่ะว่าพี่เป็นคนที่สองที่รู้ว่านายมีคอนโดที่นี่”
“นั่นสิ...ผมลืมไปเลย”
“แบบนี้มันน่านัก นั่งรอที่โต๊ะนั่นเลย ทำไข่เจียวเสร็จพอดี” เอ่อ...ตามนิยายปกติทั่วไปมันต้องเป็นข้าวต้มไม่ใช่หรอพี่ (-*-)
“พี่...ผมมีเรื่องอยากจะถาม”
“อย่าเพิ่ง ให้พี่ถามก่อน”
“.......”
“ทำไมถึงออกมาจากโรงพยาบาล แล้วมาที่นี่ได้ยังไง”
“ผมอยากเจอใครสักคน และผมรู้สึกว่ากุญแจในกระเป๋ากางเกงของผม จะพาผมมาเจอกับใครคนนั้น..”
“นายพอจะจำหน้าหรือเรื่องราวเกี่ยวกับคนๆนั้นได้มั้ย” พี่มินซอกมองหน้าผมอย่าเอาจริงเอาจัง...แต่ผมคิดว่าสิ่งที่ผมรู้มันคงไม่เป็นประโยชน์เท่าไหร่หรอก..
“จำไม่ได้หรอกครับ แต่เมื่อคืนนี้ผมฝันเห็นเขา ผมคิดว่าเขาน่าจะชื่อ คริส...”
“เอาเป็นว่าพี่จะให้นายกินข้าวก่อน แล้วค่อยคุยกันอีกทีนะ ชานยอล (^_^)”
พี่มินซอก เอามือมาตบไหล่ผม ก่อนที่เข่าจะเดินออกไปคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงห้อง..พี่เขาคงจะรู้อะไรสักอย่างสินะ เขาคงจะรู้ว่าที่ผมเห็นเมื่อคืนนี้มันคืออะไร...
……………………………………………………………
“ซิ่วหมิน นายเจอชานยอลแล้วใช่มั้ย”
“อืม..ฝากบอกเซฮุนด้วยก็แล้วกัน”
“เดี่ยวเซฮุนตื่นแล้วจะบอกให้ ชานยอลพอจะจำอะไรได้บ้างมั้ย”
“ฉันคิดว่า ไม่น่าจะจำคริสได้หรอก ชานยอลแค่รู้สึกเหมือนกับฝันเห็นใครสักคนที่สำคัญกับเขา”
“ก็แน่อยู่แล้ว ชานยอลกับคริส เขารักกันนี่ ฉันเห็นช่วงที่ชานยอลอยู่โรง’บาล เขาชอบนั่งร้องไห้แล้วก็พูดว่า คิดถึง อย่างเดียวเลย นายช่วยชานยอลทีเถอะ ให้เขาได้รู้ความจริง ถึงมันจะเจ็บ แต่ก็ยังดีกว่าเป็นแบบนี้”
“ก็จะพยายามช่วยเท่าที่ทำได้ก็แล้วกัน เพราะเมื่อคืนที่ฉันมาถึง เขาก็นอนร้องไห้จนสลบไปเลย ท่าทางจะเห็นเรื่องที่มันโหดร้ายอยู่พอตัว..”
“ก็ถึงได้บอกไงว่า ไม่อยากให้ชานยอลเป็นแบบนี้”
“อย่าลืมบอกซูโฮตามที่ฉันบอกล่ะ มีอะไรให้เขาโทรมาเคลียร์เอง”
“โอเคๆ แค่นี้แหละ”
....................................................................................
ผมนั่งเขี่ยข้าวที่เหลือไปเรื่อยๆ จนพี่มินซอกคุยโทรศัพท์เสร็จ ผมเอาหัวเป็นประกันว่าเขาจะบ่นผมเรื่องเขี่ยข้าว..
“ทำไมกินข้าวไม่หมดเนี่ย เสียใจนะโว้ย” เห็นมั้ยล่ะ
“ผมอิ่มแล้วล่ะ”
“ถ้าอิ่มแล่วพี่ก็ไม่ว่าหรอก ฮ่าๆๆ” พี่มินซอกเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วยิ้มแป้นมาทางผม มันทำให้แอบนึกถึงใครบางคน...และหัวใจผมก็เริ่มจะเจ็บปวดอีกครั้ง
“พี่ก็รู้จักคริสใช่มั้ยครับ”
“เข้าเรื่องเร็วจังนะ...อืม พี่รู้จักคริส ชานยอลจำเขาไม่ได้ใช่มั้ย”
“ผมไม่แน่ใจ เขาอยู่ในหัวผมตลอด ตั้งแต่ที่ผมฟื้น ผมจำอะไรเกี่ยวกับคนๆนั้นไม่ได้ แต่ทุกครั้ง...ฮึก...ที่ผมนึกถึง มันก็เจ็บตรงนี้ ฮือๆๆ” ผมเอามือทุบหน้าอกตัวเองเบาๆ แค่นึกถึงก็เจ็บจนใจจะขาด
“เพิ่งกินข้าวอิ่มก็ร้องซะละ ระวังมันจะออกมาทางเดิมนะนั่น”
“ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ผมรู้สึกคิดถึงใครคนนั้น แต่ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย ฮึกๆ”
“นายต้องใช้เวลากับมันนิดหน่อย ชานยอล ให้เวลาตัวเอง แล้วค่อยๆนึก พี่ว่าในห้องนี้ต้องมีอะไรที่จะช่วยนายได้บ้างแหละ”
“เมื่อคืนนี้..ผมเห็นเหมือนภาพซ้อน ผมเห็นคนสองคนกำลังมีอะไรกันอยู่บนเตียงของผม ฮึอๆๆ ” ยิ่งนึกมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น มันคืออะไร..ความรู้สึกแบบนี้
“ชานยอล..พี่จะบอกว่า เรื่องวันนั้น มันไม่ใช่อย่างที่นายเห็นทั้งหมดหรอกนะ สักวันนายจะรู้เอง เมื่อความทรงจำนายกลับมา..”
“ฮึกๆๆ”
“พี่รู้มาว่านายมีภาวะความจำเสื่อมชั่วคราว และความทรงจำของนายหายไปเพราะเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจนายมาก พยายามเปิดใจรับมัน เพราะต่อจากนี้มันจะเจ็บกว่านี้เยอะ”
..........................................................................................
หลังจากช่วงเวลาที่แสนจะปวดใจของผมผ่านไป เพราะคำพูดของพี่มินซอก ทำให้ผมค้นทุกอย่างที่อยู่ในลิ้นชัก ชั้นวางของ ตู้เสื้อผ้า หรือแม้แต่ถังขยะที่เหมือนกับไม่มีใครดูแลมาหลายเดือน ผมก็ยังไม่เจอสิง่ที่จะช่วยผมได้เจอกับความทรงจำที่หายไป..ความทรงจำเกี่ยวกับเขา
“เราน่าจะมีอะไรที่เป็นความทรงจำร่วมกันบ้างสิ”
“..........”
“ผมจะได้รู้ว่าคุณเป็นใคร หน้าตาเป็นยังไง และตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน..”
ในขณะที่ผมกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนบางอย่างตกอยู่ที่ห้องนั่งเล่น...ผมเดินออกมา ก็พบว่ามีสมุดเล่มหนึ่งตกอยู่ด้านหน้าโต๊ะวางทีวี ... ผมก้มลงหยิบมันขึ้นมาสำรวจดู พอเปิดไปหน้าแรก ก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งหล่นออกมา...ผมตัดสินใจนั่งลงกับพื้นแล้วหยิบมันขึ้นมาอ่าน.....
‘ถึง...ชานยอล my eternally love
มันออกจะเป็นอะไรเลี่ยนๆใช่มั้ยล่ะที่ทิ้งจดหมายไว้แบบนี้ ฉันแค่อยากให้นายรู้ว่านายเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน ความทรงจำระหว่างเรา ฉันไม่อยากจะลืมมันจริงๆนะ สถานที่ที่เราไปด้วยกันบ่อยๆ สิ่งที่นายชอบ หรือแม้แต่รอยยิ้มของนาย ฉันรักทั้งหมดนั่น ถึงนายจะบอกว่านายยินดีจะตัดความสัมพันธ์กับพี่ตัวเอง เพื่อที่จะมาอยู่กับฉัน ฉันก็อยากให้นายกลับไปขอโทษเขา และวันนี้นายได้กลับไปที่บ้านของนาย คอนโดนี่จึงมีแต่ความเงียบเหงา นายเป็นสีสันในชีวิตฉัน เป็นคนที่เปลี่ยนแนวทางในการใช้ชีวิตของฉัน ทำให้ฉันอยากจะสร้างอนาคตใหม่ เพื่อคนที่ฉันรัก
ความทรงจำดีๆของคริสกับชานยอลจะคงอยู่ตลอดไป ในที่ๆสายน้ำและแสงแดดบรรจบกันได้อย่างสวยงาม อยากให้ทุกวันนายมีรอยยิ้มที่สดใส...ฉันรักนาย..
คริส... ’
“ฮึกๆ ตอนนี้ผมจำอะไรที่เกี่ยวกับคุณไม่ได้เลยนะ คุณอยู่ไหน คริส...เมื่อไหร่คุณจะกลับมา..”
.............................................................................................
ชานยอลนั่งร้องไห้อยู่ในห้องนั่งเล่นเงียบๆ แต่ทุกการกระทำนั่นอยู่ในสายตาของใครบางคนที่รักเขาเหมือนกับน้องชายคนหนึ่ง อาการของชานยอล ทำให้เขานึกถึงคนที่เป็นพี่ชายแท้ๆของชานยอลเอง...ว่าทำไมถึงได้ทำให้น้องชายของตัวเองเป็นแบบนี้...
“นายใจร้ายเกินไปนะซูโฮ...” มินซอกได้แต่ส่ายหน้า เมื่อนึกถึงพี่ชายของชานยอล ขนาดเขาไม่ใช่ชานยอล แต่เมื่อเห็นเหตุการณ์อย่างนี้ก็รู้สึกหดหู่แล้ว ในทางกลับกันซูโฮจะรู้สึกอะไรหรือเปล่า.....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันนี้ส่งตรงตอนที่ 4 มาจากหัวใจเลยจ้า ><;; อ่านไปอ่านมาก็จะสงสัยล่ะสิว่ามันจะดราม่าน้ำเน่าอะไรนักหนา ใช่ป่ะ??
แต่ลองนึกดูนะ...ชีวิตคนเราบางครั้งยิ่งกว่านิยายหรือละครซะอีก
เจอแบบนี้มันอาจจะไม่เท่ากับความเจ็บปวดของใครหลายๆคนก็ได้
ชานยอลของเราร้องไห้จนตาบวมเป็นกบละ ร้องทุกตอนเลยจริงๆ
เอาใจช่วยในตอนต่อๆไปด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคอมเมนต์ แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ^_^
ความคิดเห็น