คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [CHAPTER 10] True story...I miss you [100%]
CHAPTER 10…
(วันนี้ชานยอลจะออกจากโรงพยาบาลแล้วสินะ)
“ใช่ครับ...” ผมตอบคนปลายสายตามหน้าที่ที่ต้องทำในทุกๆวัน
(ดูแลเขาให้ดีๆล่ะ อย่าให้ใครทำร้าย หรือทำให้ชานยอลเสียใจอีก)
“แล้วทำไมคุณซูโฮถึงไม่มาหาเขาด้วยตัวเองล่ะครับ ทั้งๆที่เป็นห่วงชานยอลขนาดนั้น”
(ฉันมีเหตุผลของฉัน ทำตามที่ฉันบอกก็พอ ไม่ต้องมาถามกลับ)
“.....”
(อย่าลืมทำตามที่ฉันสั่งไว้ล่ะ แค่นี้นะ!!) เสียงของคนปลายสายเหมือนจะไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่จบลง แต่ด้วยปากที่ไปไวกว่าความคิด...ทำให้ผมเอ่ยปากออกไป
“ขอบคุณนะครับ คุณซูโฮ ขอบคุณที่ดูแลค่ารักษา ค่าเสื้อผ้า ค่าที่อยู่ ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมานะครับ”
(......)
“ตอนนี้ผมกำลังจะได้บางอย่างกลับมาแล้ว เอาไว้ผมจะตอบแทนทีหลัง แค่นี้แหละครับ” ผมตัดสายโทรศัพท์ทันทีที่พูดจบ แล้วหันกลับไปหาคนที่นั่งหน้าบูดอยู่บนเตียง
“เป็นอะไร...”
“ผมอยากอยู่กับคุณ” ชานยอลกอดผมทันทีที่ผมเดินไปข้างๆเตียง
“ใครบอกว่านายจะกลับไปคนเดียว ฉันจะไปอยู่กับนายด้วยต่างหาก”
“ใครบอกให้นายจะไปอยู่กับพี่ชายฉัน ไอ้โรคจิต!!!” เสียงของคนที่มาใหม่ดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร..
“สวัสดีเซฮุน” ผมส่งเสียงทักทายด้วยความเป็นมิตร แต่เหมือนกับว่าเขาจะไม่รับซะงั้น
“อย่ามาเรียกชื่อเหมือนรู้จักกันเป็นชาติจะได้มั้ย (-*-) ”
“เซฮุน...นายควรจะพูดดีๆกับเขานะ” คนที่เป็นแฟนของเซฮุนที่ชื่อ.....เอ่อ...ลู่หาน พูดปรามการกระทำของคนรัก มองดูแล้วมันก็รู้สึกน่ารักดีนะ อีกอย่างมันทำให้ผมรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรักในแบบที่ผมเคยเจอที่ไหนสักที่ ผมเคยเจอคู่รักที่เป็นแบบนี้...
“เขาใช่พี่คริสจริงหรือเปล่าเรายังไม่รู้เลย คนตายแล้วฟื้นได้ด้วยหรอ พี่ลู่”
“หยุดพูดไปเลย!!”
“อ้าว...อยู่กันพร้อมหน้าเลย สวัสดีครับทุกคน” เสียงคนที่มาใหม่ทำให้ผมหันไปมองที่ประตู เขาเป็นใคร...เสียงของเขามันเลือนลางอยู่โสตประสาตของผม
“คนอย่างนายตายไปจากความทรงจำของพี่ชานยอลซะได้ก็ดี”
“อึก...” ผมเอามือกุมขมับตัวเองอย่างห้ามไม่ได้ ความคลื่นไส้ กระอั่กกระอ่วนใจที่เกิดขึ้นมามันคืออะไรกัน
++++++++++++++++++++++++++++++++
Tao’s PART…
“อ้าว...อยู่กันพร้อมหน้าเลย สวัสดีครับทุกคน” ผมจงใจส่งสายตาไปให้คริสที่ยืนอยู่ข้างๆพี่ชานยอล แน่นอนว่าความทรงจำของมันกำลังจะกลับมา แต่พี่ซูโฮก็ยังจะส่งมันกลับมาหาพี่ชานยอล ในเมื่อเขาไม่ได้คิดจะแยกทั้งสองคนออกจากกันอย่างจริงใจ ผมนี่แหละจะทำเอง...
“เทา...” พี่ชานยอลเรียกชื่อของผม มันทำให้ผมหันไปยิ้มกับเขาโดยอัตโนมัติ
“ครับ พี่ชานยอล” ผมเดินตรงเข้าไปหาคนบนเตียง แล้วเอื้อมมือไปบีบหัวไหล่เขาเบาๆ ก่อนที่จะปิดริมฝีปากชมพูด้วยปากของผมเอง
“ปล่อยชานยอลซะ..” มือของใครบางคนกระชากไหล่ของผมออกให้ห่างจากตัวของพี่ชานยอล ผมล่ะไม่สงสัยเลยจริงๆว่าทำไมพี่ซูโฮ ถึงได้ส่งมันกลับมาหาพี่ชานยอล...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Suho’s PART…
พวกคุณคงไม่รู้ใช่มั้ยว่าทำไมผมถึงได้กีดกันคริสกับชานยอลนัก สาเหตุมีแค่อย่างเดียวคือ เขาคนนั้น...เขาไม่เคยเห็นผมอยู่สายตาเสียด้วยซ้ำ เขามีแต่ชานยอลอยู่ในใจ ไม่มีวันที่จะเป็นผม
ผมยอมรับว่าผมผิดทุกอย่าง ผิดที่ขัดขวางน้องตัวเอง ผิดที่เห็นคนรักของตัวเองสำคัญกว่าความสุขของคนในครอบครัว และที่ผิดที่สุด คือ การที่ผมทำให้เขาทั้งสองคน ทรมานตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ชานยอลร้องไห้ถึงคริสทุกวันตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ในภาวะความจำเสื่อม ส่วนคริสที่ผมเป็นคนพาเขาไปรักษาตัว เขาก็เจ็บปวดไม่แพ้น้องชายผมเลย พอเขาตื่นขึ้นมาเขาจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง หมอบอกผมว่า เขามีเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจมากเกินไป ที่สำคัญตอนที่มาถึงโรงพยาบาล คริสหยุดหายใจไป 5 นาที ทำให้เกิดอาการที่เรียกว่าความจำเสื่อมอีกเช่นกัน
อาการของคริสมันไม่ได้เกิดมาจากอุบัติเหตุ แต่มันเป็นเพราะเขาโทษตัวเอง จนทำร้ายตัวเอง ตอนที่ผมไปเจอเขาในคอนโดที่เขาอยู่กับชานยอล เขากำลังจะตายเพราะเสียเลือดมาก รอยแผลมากมายบนร่างกายของเขา แต่ละรอยบาดลึกลงไปในส่วนที่เส้นเลือดใหญ่ผ่าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาจงใจจะตาย
วันที่คริสฟื้นเขาพูดกับผมว่า เขาลืมอะไรไปหรือเปล่า แน่นอนว่าผมต้องตอบว่าไม่ เพราะถ้าผมบอกเขาไป มันอาจทำให้เขากลับไปหาชานยอลอีก ผมเลือกที่จะเป็นคนเลว เพียงเพราะคำว่ารัก... แต่คำโกหกของผม มันไม่ได้อยู่ยั่งยืนขนาดนั้น เมื่อคริสพูดถึงชื่อของชานยอลบ่อยครั้งขึ้นในทุกครั้งที่เขาหลับ เขาจึงคาดคั้นเอาเรื่องกับผมอีก
สุดท้ายคำพูดของผมก็กลายเป็นเหมือนกับสายลม เมื่อเขาไม่เชื่อมันอีกต่อไป...แต่สิ่งเดียวที่ยังยึดเขาไว้กับผมได้ คือ ประโยคที่เขาพูดกับผมว่า คุณคือคนๆเดียวที่ผมรู้จัก แน่นอนว่า ผมไม่ได้รู้สึกภูมิใจอะไรกับมันนักหรอก เพราะเขาก็ไม่ได้เต็มใจที่จะพูดมันสักเท่าไหร่
ในวันที่ชานยอลฟื้น เขาคนนั้นได้กลับมาหาผมอีกครั้ง....
“พี่ซูโฮ..ไหนพี่บอกว่าพี่ชานยอลจะความจำเสื่อม ทำไมเขาถึงยังจำไอ้คริสได้!!”
“ก็หมอบอกว่าอย่างนั้น”
“ผมถามหน่อยเถอะ พี่จะไปช่วยไอ้คริสไว้ทำไม!!!”
“อย่างน้อยเขาก็เป็นคนที่น้องชายพี่รักนี่ เทา..เขาสมควรที่จะตายหรอ ในเมื่อคนที่ทำให้ชานยอลสลบไปตั้งหลายเดือนไม่ใช่เขา”
“ก็ได้...แต่อย่าให้มันมาใกล้พี่ชานยอลก็แล้วกัน”
เทาเดินออกไปจากห้องทำงานของผมด้วยอารมณ์ที่เดือดอยู่ไม่น้อย ผมไม่เข้าใจเขาจริงๆ ทำไมเขาต้องเกลียดอะไรคริสขนาดนั้น เทาเป็นคนที่ทำให้ผมมองคริสในด้านร้ายๆตั้งแต่แรก จนกระทั่งในวันที่ชานยอลหนีออกไปอยู่กับคริสที่คอนโดนั่น เขาบอกผมว่าชานยอลอยู่ที่นั่น และขอโทษผมที่ไม่พาชานยอลกลับบ้าน แต่เขาสัญญาว่าจะบอกให้ชานยอลกลับบ้านแน่นอน แค่นี้มันก็ทำให้ผมมองคริสเปลี่ยนไป ผมจึงถามเขาในทุกๆเรื่องที่ผมรับมาจากเทา และเขาก็ยอมรับในเรื่องที่ไม่ดีทุกอย่างนั่น
และวันที่เหตุการณ์ทุกอย่างก็พลิกผันเมื่อในคืนวันนั้น..เทานัดผมไปที่Signature Club แต่เขาเรียกคริสมาด้วย เทาจัดทุกอย่างทั้งเรื่องผู้หญิง และยาปลุกเซ็กส์ ในแก้วของคริส สุดท้ายมันก็จบลงด้วยอุบัติเหตุที่ไม่มีใครคาดคิด
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
Kris’s PART…
“เซฮุน..นายควรจะกลับไปหาพี่ซูโฮแล้วนะ”
เสียงของผู้ชายหน้าหวานที่นอนอยู่บนเตียง พูดกับน้องชายของเขา แก้มพองๆนี่มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ...
“คริสครับ อย่าทำแบบนี้สิ” ชานยอลเอามือปัดนิ้วของผมที่วนอยู่ข้างแก้มของเขาออก
“ฮึฮึฮึ ก็นายน่ารักนี่”
“ไอ้เวรพี่คริส!!! น้องชายเขาก็อยู่ตรงนี้ความอายน่ะมีบ้างมั้ย”
“เซฮุน...”
“ได้ๆๆๆ ผมจะไม่พูดแบบนี้กับไอ้....พี่คริสอีกแล้ว” เซฮุนเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้ผมอยู่กับชานยอลสองคน และตอนนี้เรากลับไม่พูดอะไรกันเลย มีแต่ความเงียบ...เงียบ...แล้วก็เงียบ
“เอ่อ...” สุดท้ายชานยอลก็เป็นคนที่เลือกจะเริ่มพูดก่อน
“…..”
“ผมคิดว่า ผมรู้จักคุณนะ ความรู้สึกผมมันบอก ผมไม่รู้ว่าจะจัดการกับชีวิตตัวเองยังไง แล้วผมต้องหาใคร ความรู้สึกเดียวที่อยู่ในนี้...มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมอยากรู้จักคุณมากขึ้น”
“......”
“ชื่อของคุณ เหมือนกับคนที่ผมฝันถึงทุกคืน มือของคุณอบอุ่นเหมือนเขาไม่ผิดเพี้ยน คุณคงคิดว่าผมบ้าไปแล้วใช่มั้ย”
“……”
“ผมว่าผมคงชอบคุณแล้วล่ะมั้ง”
ผมหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ มือที่ทาบอยู่ตรงหน้าอกของเขา ความรู้สึกของเขามันเป็นยังไงนะ...จะเหมือนผมในตอนนี้มั้ย...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เย้ยยยยยย เค้าขอโต้ดดดดดดดดดดดดด ><;;;;;
หายไปข้ามปีเลย จากใจมั้ยว่ากลัวรีดเดอร์นอยด์กันมากๆเลยอ่ะ T^T
ขอโทษจริงๆนะคะ >/\<
ความคิดเห็น