EVENT : เก่งทะลุฟ้าล่าทะลุมิติ

ลำดับตอนที่ #12 : บันทึกบทที่ 11: เวลาที่ย้อนกลับ (เตรียมพิมพ์)

บันทึกบทที่ 11 :

    โจแถบไม่เชื่อหูตัวเอง  ตอนนี้ที่ๆเขาอยู่คือโรงพยาบาลบ้าที่ไหนสักแห่งงั้นหรือ   ชายคนนี้กำลังจะบอกอะไรกัน  ถ้าไม่เป็นเพราะคนๆนี้ช่วยโจตอนแรก  โจคงคิดว่าเขาคือคนบ้าแน่นอน

    แสงไฟจากทางขึ้นตึก สะท้อนใบหน้าชายคนนั้นอย่างชัดเจน   แววตาของเขาดูไม่เหมือนคนล้อเล่นหรือแววตาของคนเสียสติเลยแม้แต่น้อย   สายตาเขาจับจ้องโจเพื่อรอคำตอบ  หรือว่าหูโจจะเพี้ยนไป เขาเริ่มไม่แน่ใจตัวเองและสิ่งที่ได้ยิน  โจจึงตัดสินใจถามอีกทีนึง

“เออ ขอโทษครับ  คุณถามว่าอะไรนะ” 

“คุณฟังไม่ผิดหรอก  ผมถามว่าคุณสนใจจะย้อนเวลาไหม”   น้ำเสียงชายคนนี้จริงจังและย้ำถึงความชัดเจนของคำถามในตอนแรกเช่นเดิม   โจนั้นถึงกับอึ้งบอกไม่ถูกกับสิ่งที่ได้ยิน   

“คือว่าจริงอยู่ที่ผมอยากย้อนเวลา  แต่ว่าผมก็ไม่ถึงขั้นบ้าจนกระทั้งหลุดโลกจากความเป็นจริงนะ   คุณอย่าถามคำถามอะไรแบบนี้เลย”   โจยักไหล่ เหม่อมองทิวทัศน์ในยามค่ำ  ที่มีแสงไฟจากตึกระยิบ เหมือนกับดาวในยาวค่ำคืน

   ชายคนนั้นหัวเราะ “ ผมเข้าใจเป็นใครก็ยากจะเชื่อ  ผมว่าถึงผมจะอธิบายตรงนี้คุณก็คงไม่เชื่ออยู่เหมือนเดิมน่ะแหละ  เออจริงสิผมนี่เสียมารยาทมากเลย  ผมชื่อ  โจนาธาน  วิสลี่ครับ “  เขายื่นมือมาทักทาย

โจลังเลเล็กน้อยว่าควรจะทำอย่างไรต่อกับคนๆนี้ดี  แต่เขาก็ยื่นมือสัมผัสตอบ  เขาจับมือแน่นจนโจมีความรู้สึกว่าฝ่ามือของชายคนนี้เหมือนกับมีเข็มหรือของแหลมอะไรสักอย่างมาสัมผัสกับฝ่ามือเขา  โจรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ฝ่ามือเหมือนกับไฟข้อตแต่ก็เป็นความรู้สึกที่ชั่ววูบนึงเท่านั้น   จากนั้นความรู้สึกมึนๆ อยากจะหลับเสียให้ได้ เริ่มมาแทนที่อาการเจ็บเมื่อครู่    

“นี่คุณ ทำอะ...”   เสียงขาดหายไปในลำคอโจ   ในหัวของเขาก็เริ่มเบลอไปหมด 

 “ถือว่าคุณสนใจแล้วกันนะ   มิสเตอร์ นพภัทร”    ชายคนนั้นคลายมือและพูดขึ้นราวกับไม่มีอะไร   “ขอโทษที่ต้องทำเช่นนี้ แล้วคุณจะเข้าใจ”  นี่คือเสียงสุดท้ายที่โจได้ยิน....

ช่วงค่ำที่มืดสนิท   มีเพียงแสงไฟจากตึกส่องสว่างทั่ว   แต่บนท้องฟ้าเหนือโรงพยาบาลกลับมีวัตถุทรงกลมประหลาดนวลเหมือนกับแสงจากดวงจันทร์    โจนาธาน พูดขึ้นกับสิ่งที่เหมือนกับนาฬิกาที่เขาใส่อยู่ 

“พิโกโร่”  

แสงจากวัตถุประหลาดนั้น  ส่องลงมาที่โจนาธานและโจที่นอนสลบอยู่ข้างๆ   เขาทั้งสองคนจางหายไปกับแสงที่ส่องลงมา    ท้องฟ้าที่สว่างวาบในตอนแรกบัดนี้มืดสนิทเหมือนเดิม   

ชายคนหนึ่งกำลังสูบบุหรี่อยู่บนดาดฟ้าไม่ไกลจากโรงพยาบาลเท่าไหรนัก  งงกับสิ่งที่เขาเห็น  วงกลมประหลาดอธิบายได้อย่างเดียวคือ ยูเอฟโอ แน่นอน  นี่เขากำลังเห็นในสิ่งที่ได้ยินมานานตั้งแต่สมัยเด็กหรือนี่  เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูป  แต่เมื่อเขาถ่ายมือถือของเขากลับควันขึ้น  หน้าจอมืดสนิท

“ไอโฟนลูกพ่อ เป็นอะไรไปตอนนี้เนี่ย”  เขาสบถ อย่างหัวเสีย   ถ้าเขาเอาภาพนี้ไปขายให้นักข่าวละก็ คงได้เงินหลายตังเป็นแน่....

แม้โจจะสติเลือนลาง  แต่เขาก็รู้ตัวทุกอย่าง  เพียงแต่ว่าตาของโจลืมไม่ขึ้นและร่างกายของเขาขยับไม่ได้เลย   โจรู้สึกว่าร่างของเขาหลังจากที่ล้มไปก็เหมือนกับมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่างทำให้ตัวเขาลอยคว้างกลางอากาศดึงไปยังที่สูงมาก   ไม่รู้แรงนี้จะดึงเขาสูงขึ้นขนาดไหนแต่เขาก็ภาวนาให้หยุดเสียที เพราะรู้สึกทรมานเหลือเกิน  ไม่นานร่างของโจก็หยุดและเคลื่อนไปยังที่นอนนุ่มๆแห่งหนึ่ง อากาศในห้องอุ่นสบาย  ซึ่งเขาไม่รู้เหมือนกันว่านี่อยู่ที่ไหนเพราะเขาลืมตาไม่ขึ้น  การที่รู้สึกตัวแต่ขยับตัวไม่ได้เป็นความรู้สึกที่ชวนอึดอัดยิ่งกว่าโดนขังในห้องมืดเสียอีก     

“มิสเตอร์นพภัทร  ผมรู้ว่าคุณรู้สึกตัวแต่คงขยับไม่ได้สินะ”  เสียงโจนาธานกล่าวข้างหูโจเหมือนกับเป็นลำโพงอะไรซักอย่างด้านข้าง  โจอยากจะถามอะไรแต่ก็ไม่สามารถพูดได้

“ระหว่างที่คุณเป็นผู้ฟังที่ดีผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟังแล้วกัน  ก่อนอื่นผมแน่นำคร่าวๆก่อน  ผมเป็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งขององค์กรที่จะทำให้ฝันคุณเป็นจริง  องค์กรเราทำหน้าที่วิจัยและพัฒนาวิทยาศาสตร์ของโลกนี้   มีหลายสิ่งที่ยังไม่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะได้ด้วยเหตุผลบางประการ   หนึ่งในเรื่องที่เรากำลังค้นคว้าอยู่คือ  กระบวนการถอยหลังของเวลา หรือการย้อนเวลานั่นแหละ   เราได้วิจัยและพัฒนาโครงการนี้ตามความรู้ที่ไอซไตน์ได้ทิ้งไว้ให้  จนในที่สุดโครงการนี้ก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา  ด้วยการวิจัยนานเกือบครึ่งศตวรรษ   ความฝันของมวลมนุษยชาติกำลังจะเป็นจริงในอีกไม่ช้านี้แล้ว   มิสเตอร์นพภัทรคุณจะได้รับเกียรตินี้เป็นคนแรกนะ  ถ้าสำเร็จคุณอยากจะย้อนเวลาไปแก้ไขช่วงไหนในชีวิตก็ได้  ไม่ใช่เรื่องยากเลย   อีกประมาณสิบนาที  เราจะถึงห้องทดลอง   เดี๋ยวคุณจะรู้รายละเอียดที่นั่น   ขอให้คุณหลับให้สบาย...(ซ่า)” 

โจนาธานพูดจบ โจก็ได้กลิ่นหอมๆอะไรบางอย่างที่ไม่เคยได้กลิ่นที่ไหนมาก่อน  หลังจากที่โจสูดกลิ่นไปแล้วสติของโจก็หลุดหายไปทันที

นานเท่าไหร่กันนะที่เขาหลับไป  เป็นการหลับที่หลับที่โจไม่ได้ฝันอะไรเลย  ราวกับว่าเวลาที่เขาหลับนั้นผ่านไปแป๊บเดียวเท่านั้น  ไม่นานนักโจก็รู้สึกตัว  เขาลืมตาขึ้นก็เห็นเพดานสีขาวสว่างเรืองแสงขึ้นมา   โจไม่เคยหลับและตื่นขึ้นมาสนชื่นเช่นนี้มาก่อนเลย   ความเมื่อยล้าและเหนื่อยล้วนหายเป็นปลิดทิ้ง   เตียงที่โจนอนอยู่ก็เป็นเตียงนุ่มสบายอย่างที่ไม่เคยนอนที่ไหนมาก่อน   ทั้งๆที่เตียงนี้ก็เป็นเตียงไม้ธรรมดาเท่านั้น   เมื่อมองไปรอบๆก็พบว่าตัวเขาอยู่ในห้องสีขาวเล็กๆห้องหนึ่ง  ภายในห้องมีเพียงประตูเหล็กและเตียงตัวนี้เท่านั้น   แต่โจกลับไม่รู้สึกอึดอัดเพราะอากาศในห้องเย็นสบาย

โจลงจากเตียง  พื้นสีขาวก็เรืองแสงนวลให้ความสว่างไปทั้งห้อง    นี่เขาอยู่ที่ไหนนะหรือว่าจะเป็นห้องทดลองที่ได้ยินก่อนที่จะหลับไปโจกล่าวกับตนเอง  เขาเดินดูรอบๆ ห้องแต่ก็ไม่มีอะไรนอกจากเตียง   เมื่อโจเดินไปเปิดประตู   พอเดินไปใกล้  ประตูก็เลื่อนเปิดออกทางด้านบน   

ทางเดินในตอนแรกที่มืดสนิทค่อยๆสว่างขึ้นเป็นทางทรงกลมสีขาวทอดยาวไปไกลสุดลุกหูลุกตา  ทอดยาวไปถึงไหนก็ไม่อาจทราบได้  โจค่อยๆเดินออกจากห้องอย่างช้าๆ   ซึ่งตลอดทางจะมีห้องเรียงกันเป็นระยะๆ  เมื่อเขาผ่านห้องใด ฝาผนังที่ทึบขาว  ก็จะโปร่งใส เห็นถึงห้องด้านใน   โดยที่แต่ละห้องล้วนเป็นห้องที่ปราศจาคผู้คนมีเพียงเครื่องคอมพิวเตอร์และหลอดทดลองต่างๆ  ทำงานอยู่    ซึ่งเป็นเครื่องมือที่เขาไม่เคยเห็นนอกจากในหนังเท่านั้น  นี่เรากำลังฝันอยู่รึเปล่า โจพยายามหยิกตัวเอง     เขาเดินไม่นานนัก   ก็ถึงห้องห้องหนึ่งซึ่งผู้คนเดินกันอย่างขวักไขว่นับร้อยคน  แต่ละคนใส่ชุดนักวิจัยสีขาวทั้งหมด  มีทั้งผู้หญิงและชาย  ฝรั่งและชาวเอเซีย   เขาก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าแต่ละคนชาติอะไรกันบ้าง เพราะทุกคนดูมาจากทุกชาติทุกภาษาจนลายตาคละกันไม่ซ้ำหน้าแม้แต่น้อย   หน้าห้องนี้เขียนว่า

“ห้องทดลองที่ 13 Project  EVENT “  โจเพียงแต่ดูจากฝาผนังด้านนอกเท่านั้น  แต่ก็ไม่ได้เข้าไป   หลังจากที่ดูอยู่พักนึง ฝ่ามือหนึ่งก็มาวางบนไหล่ของเขา  

“เป็นยังไงบ้าง  ขอโทษด้วยนะที่ต้องพามาในลักษณะนี้”  ชายคนนั้นพูดเสียงเรียบๆ เมื่อโจหันกลับไปก็พบชายศีรษะล้านเกลี้ยง  มีใบหน้าที่แม้จะเต็มไปด้วยริ้วรอยจากความเครียด   แต่ก็มองและยิ้มให้โจด้วยสายตาเป็นมิตร  เขาพูดภาษาไทยราวกับเป็นคนไทยก็ไม่ปาน

“เออนี่ผมอยู่ที่ไหน แล้วคุณคือ..”   

“ที่นี่คือห้องทดลองที่จะทำให้ฝันคุณเป็นจริงยังไงล่ะ มิสเตอร์นพภัทร  ผมชื่อ ไอแซก เซเนฟอน เป็นผู้ดูแลโครงการนี้”  ชายคนนั้นยิ้มให้พร้อมกับส่งมือมา

โจลังเลไม่กล้าที่จะจับมือกับเขา  ไอแซกเห็นดังนั้นก็หัวเราะ

“ไม่ต้องห่วงหรอก  ไม่มียาสลบแน่นอน”  โจจึงยื่นมาสัมผัส ทั้งคู่จับมือกันแน่น

“จริงสิพวกคุณทำไมถึงพูดภาษาผมได้ล่ะ”  โจนึกสงสัยตั้งแต่ชายที่ชื่อโจนาธานพูดกับเขาแล้วแต่ไม่มีโอกาสถาม

“จริงๆแล้วต้องบอกว่าผมพูดภาษาคุณไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ  ที่คุณสามารถคุยกับผมรู้เรื่อง  เพราะสิ่งนี้ไงล่ะ “ ไอแซกยื่นเครื่องมือหนึ่งขนาดเล็กจิ๋ว  ให้โจดู  เครื่องนี้ลักษณะเหมือนกับลำโพงเล็กๆขนาดเล็กกว่าฝ่ามือ   “เครื่องนี้เรียกว่าเครื่องแลงเกอร์แฮนด์  หรือเครื่องแปลภาษาขนาดพกพานั่นแหละ   มนุษย์โดยพื้นฐานแล้วเวลาสื่อสารจะพูดสิ่งเดียวกันแต่คนละภาษาเท่านั้น  เครื่องนี้จะช่วยเปลี่ยนคลื่นเสียงจากผู้พูด แปลเป็นภาษาที่เราเข้าใจส่งคลื่นไปยังผู้รับก็คือผมนั่นเอง  “

โจอ้าปากค้าง “นี่ถ้ามีเครื่องนี้ขายผมก็คงไม่ต้องลำบากเรียนอังกฤษสิเนี่ย”

ไอแซกยิ้ม “ถ้าเครื่องนี้ขายตามท้องตลาดรับรองว่า โลกคงปั่นป่วนไม่น้อยเลยล่ะ   ระบบภาษาจะเปลี่ยนหมดคนจะพึ่งแต่เครื่องมือนี้ไม่ใช้ความพยายาม   การเรียนภาษาก็เหมือนกับการพัฒนาสมองไปในตัวน่ะแหละ  หากขาดส่วนนี้ไปสมองคงฝ่อไปเยอะ  เครื่องนี้เลยถูกห้ามเปิดเผยสู่ภายนอก   นี่มันจำเป็นผมถึงนำมาใช้   ผมให้คุณอันนึง  “ ไอแซกยื่นให้โจ  “แค่คุณเปิดสวิตและติดไว้ที่ข้อมือก็พอ  ไม่ต้องห่วงเรื่องแบตเตอรี่หรอกมันใช้คลื่นความร้อนของร่างกายเป็นพลังงาน”  

“ขอบคุณครับ  “ โจรับไปสวม  

“ฉันรู้ว่าเดี๋ยวเธอต้องถามอะไร  เดี๋ยวเราเข้าไปด้านในกันก่อนเถอะ”  ไอแซกเดินนำหน้าโจเข้าไปยังห้องทดลองที่ 13  โจก็เดินตามไปด้านในด้วย  ห้องนี้กว้างใหญ่กว่าที่โจเห็นจากภายนอกมาก  เพดานที่สูงจนไม่เห็น  ห้องกว้างขนาดใหญ่กว่าสนามฟุตบอลสองสนามรวมกัน  ภายในห้องเป็นสีขาวทั้งหมด  วางเรียงรายไปด้วยเครื่องคอมพิวเตอร์หลายสิบเครื่องวางล้อมเป็นวงกลมชั้นๆ    ใจกลางของห้องมีเครื่องรูปทรงกลมเหมือนลูกฟุตบอลขนาดใหญ่กว่าคนเท่าหนึ่งวางอยู่  มีสายไฟโยงเรียงเต็มไปหมด     คนในชุดวิจัยสีขาวเดินไปมาอย่างขวักไขว่  และง่วนอยู่กับเครื่องคอมพิวเตอร์แต่ละครื่อง  

ไอแซก เดินนำโจมาด้านในห้อง   เขานั่งชี้ให้โจนั่งตรงเครื่องคอมที่อยู่รอบนอกสุด  

“เธออยากถามใช่รึเปล่าล่ะ  ว่าทำไมมีคนมากมายทำไมถึงเป็นเธอ”  ไอแซกยื่นเท้ามาพาดโต๊ะคอม

โจพยักหน้า  “จริงๆแล้วฉันก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน  ไม่คิดเลยว่าต้องเป็นเด็กเช่นเธอเลย  แต่ว่าถ้าเราไม่พบสมุดบันทึกเล่มนี้ล่ะก็   เราก็ไม่พาเธอมาหรอก  หนังสือเล่มนี้เป็นเรื่องที่เธอเขียนขึ้น  เมื่อประมาณ 1600 ปีมาแล้ว “

โจอ้าปากค้าง  นี่เขากำลังจะบอกอะไรกัน  “พูดง่ายๆคือ  ตัวเธอน่ะได้ไปยังอดีตมาแล้วไงล่ะ   และคงเป็นคนแรกด้วยที่ประสบความสำเร็จในการย้อนเวลา”    ไอแซกยื่นสมุดบันทึกที่ดูเก่า  หน้าปกของสมุดแห้งกรอบ  รวมทั้งกระดาษข้างในสมุดบันทึกด้วย    โจรับมาดูเปิดอย่างระมัดระวัง  เขาแทบไม่เชื่อเลยว่าในหน้าแรกจะมีชื่อของเขาอยู่  และเขียนถึงการที่เขาร่วมโครงการนี้ด้วย   เมื่อเปิดไปหน้าถัดไป  ตัวหนังสือดูจางและไม่ชัดจนดูไม่ออกว่าเขียนว่าอย่างไรต่อไป  แต่ถึงอย่างไรสิ่งที่โจเห็นในหน้าแรกก็ทำให้เขาตะลึกจนแทบตกจากเก้าอี้แล้ว เพราะลายมือนี้เป็นของเขาไม่ผิดแน่นอน

“ฉันต้องขอโทษด้วยนะ   ที่ส่งคนไปติดตามเธอและพาเธอมาในลักษณะนี้น่ะ   เป็นใครก็ไม่มีทางเชื่อหรอกเลยต้องพามาให้เห็นกับตา   เธอไม่คิดเหรอว่าหากโครงการนี้ประสบความสำเร็จจะทำให้เป็นประโยชน์กับผู้คนมากแค่ไหนกัน   รวมทั้งเธอด้วย เธอไม่อยากจะกลับไปแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในอดีตหรอกหรือ”  ไอแซกจ้องโจอย่างลึกซึ้ง

เมื่อไอแซกพูดถึงการแก้ไขอดีต  ภาพของมิ้น และเสียงที่อาจารย์อ่านคำพิพากษาก็ลอยเข้ามาในหัวโจอีกครั้ง อา ถ้าไปแก้ไขอดีตได้หรือ   โอกาสนี้คงเป็นโอกาสที่ฟ้าได้ประทานให้ตัวเขาแล้วเป็นแน่

ไม่รู้ว่าอะไรในใจของโจทำให้เขาพูดออกไปว่า  “ผมตกลงเข้าโครงการนี้” 

ไอแซกยิ้ม และหัวเราะดังลั่น  “ มันต้องอย่างนี้สิ ๆ    จะรอช้าอยู่ทำไมกันล่ะ  เรามาเริ่มกันเลยมั๊ย”

โจลังเลเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับ   ไอแซกเดินนำโจไปยังเครื่องที่เป็นลูกบอลขนาดใหญ่ใจกลาง   นักวิจัยทั้งหมดยืนก้มหัวให้ไอแซก  “ ศาสตราจารย์”  พวกเขากล่าว

ไอแซกกดรหัสข้างประตูเป็นที่เรียบร้อย  เครื่องรูปทรงลูกบอลได้เปิดฝาออกช้าๆ   ด้านในไฟสีฟ้าอ่อนส่องสว่าง มีเก้าอี้เอนเหมือนกับเก้าอี้หมอฟัน    ไอแซกชี้ให้โจนั่งที่ตรงนั้น

แต่โจนึกเรื่องสำคัญได้อย่างหนึ่งกระทันหัน  “ ศาสตราจารย์ แล้วผมจะกลับมาได้ยังไงกันล่ะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอก เครื่องนี้จะพาไปตามหลักฐานที่เชื่อมไปยังเวลาของอีกที่หนึ่ง   เมื่อต้องการกลับแค่ไปหยิบหลักฐานที่เชื่อมมายังปัจจุบันก็จะกลับได้เอง เครื่องจะทำการเซฟข้อมูลไว้เหมือนกับเมมมูรี่การ์ดไว้ที่หลักฐานที่เราใช้อ่าน                พูดง่ายๆคือ   อย่าทำสมุดเล่มนี้หายเป็นอันขาด  ไม่เช่นนั้นจะกลับมายังปัจจุบันไม่ได้”  ไอแซกกล่าว พร้อมกับกดเดินเครื่องข้างเก้าอี้นั้น เมื่อถึงตอนนี้โจอยากจะลุกหรือเปลี่ยนใจก็ไม่ทันการแล้ว เพราะห้องได้ถูกปิดสนิทหมด ขึ้นหน้าจอขนาดใหญ่ด้านหน้าเก้าอี้สว่างขึ้นระบุว่า  “Evidence Variace Evolution Natural Time  ขอต้อนรับสู่โปรเจคย้อนเวลา EVENT   โปรดใส่หลักฐานและระบุเวลาที่ท่านต้องการ  Loading”

ไอแซกได้นำสมุดบันทึกไปวางยังช่องที่เครื่องนั้นยื่นออกมา    “การอัพเดทข้อมูลเสร็จสิ้น “  เครื่องเปิดช่องที่ใส่หลักฐานออก  ไอแซกได้ยื่นสมุดบันทึกให้โจผ่านทางช่องรับด้านนอก  

“อย่าลืมนะห้ามหายเด็ดขาด”  ไอแซกย้ำอีกครั้งนึง

“หากสำเร็จ ฉันจะให้เธอได้ย้อนเวลาไปยังที่ๆเธอต้องการ “    

ไอแซกเดินออกจากเครื่องนั้น  เครื่องได้ปิดประตูลงช้าๆ   ซึ่งโจรู้สึกราวกับว่าตัวเขากำลังอยู่ในยานอวกาศลำหนึ่ง   หน้าจอที่แสดงอยู่ตอนนี้มีข้อความขึ้นมาว่า  

“กำลังจะเริ่มดำเนินการโปรดรอสักครู่..”

สิ่งที่กำลังจะเกิดต่อไปนี้  โจก็ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือผิด  แต่ว่าเขาก็คงไม่สามารถเปลี่ยนใจอะไรตอนนี้ได้  เพราะเครื่องได้ปิดสนิทแล้ว  และกำลังจะเดินเครื่องในอีกไม่ช้า  เสียงจากภายนอกคราคร่ำไปด้วยเสียงผู้คน   กำลังวุ่นวาย อะไรกันสักอย่าง 

“เชื่อมระบบไฟฟ้า   ดึงพลังงานสำรองทั้งหมดมาใช้  เราจะเดินเครื่องในอีก 3 นาที”  เสียงไอแซกสั่งขึ้น

ข้อความจากหน้าจอเปลี่ยนไป เป็นตัวเลข นับถอยหลัง   3.00  2.59  2.58  ตัวเลขเดินถอยหลังเรื่อยๆ  ซึ่งโจมองตัวเลขนี้ดูแล้วมันช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้ากว่าที่เขาคิดมากนัก กว่าจะผ่านไปวิหนึ่งเขารู้สึกนานราวกับเป็นชาติ  

“กำลังเตรียมการขั้นสุดท้าย “   เสียงคอมพิวเตอร์ดังขึ้น ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุดลง

ภายในห้องที่เป็นทรงกลมเริ่มขยับช้าๆ  และเร็วขึ้นเรื่อยๆ   จนกลายเป็นภาพหมุนไม่รู้เรื่องว่ารอบข้างเป็นอะไร   หน้าจอที่เห็นในตอนแรกตอนนี้ดูไม่ออกแล้วว่านับถอยหลังถึงเลขไหน  แรงหมุนมหาศาลราวกับจะฉีกร่างเขาออกเป็นเสี่ยงๆ   โจกรีดร้องออกมาอย่างไม่อาย   เขาอยากจะหยุดไอเครื่องนี้เสีย และบอกยกเลิก   แต่ว่าตอนนี้คงสายไปแล้ว  

“ ห้า  สี่  สาม  สอง  หนึ่ง “   เสียงสุดท้ายที่โจได้ยิน  ก่อนที่สติจะวูบดับไป.....

 to be continues...