EVENT : เก่งทะลุฟ้าล่าทะลุมิติ

ลำดับตอนที่ #9 : บันทึกบทที่ 8: วันอันมืดมน (เตรียมพิมพ์)

บันทึกบทที่ 8 :

เธอยังคงร้องไม่หยุด  น้ำตาของเธออาบแก้มตั้งสองข้าง   โจทำได้เพียงเป็นที่ให้เธอเช็ดน้ำตาเท่านั้น  แม้ตัวเขาอยากจะปลอบเธอแต่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี   ตอนนี้ฝนได้เทกระหน่ำลงมาแล้ว ราวกับฟ้าจะร้องได้ไปกับเธอด้วย   น้ำอุ่นๆไหลซึมไหล่ของโจ  เมื่อเหลือบมองเธอ คนที่เขาอยากจะพบมาตลอดตอนนี้ก็อยู่ข้างๆแล้ว  แม้ว่าเธอจะตาบวมช้ำแต่ก็ไม่ทำให้ความน่ารักของเธอลดลงแม้แต่น้อย  ใจของโจเองอยากจะโอบเธอไว้  แต่เขาไม่อยากเป็นคนฉวยโอกาสในเวลาที่เธออ่อนแอเช่นนี้  และยิ่งกังวลกับท่าทีของเกดที่จากไปเมื่อครู่ ที่เหมือนว่ามีอะไรค้างคาใจกันทั้งสองฝ่าย  

 บริเวณนี้มีเพียงเสียงฟ้าที่ร้องครวญเป็นระยะ  และเสียงฝนกระทบหลังคาเท่านั้น   โจและเธอไม่ได้พูดอะไรกันเลย  ทั้งคู่เงียบ   ปล่อยให้เสียงฝนระบายความรู้สึกที่เศร้าของเธอออกมา     

“ฉันขอโทษ ขอโทษนะ”  เธอเงยหน้ามองโจด้วยตาที่ช้ำไปด้วยน้ำตา  “วันนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้เนอะทำไมฉันถึงเศร้าแบบนี้  จู่ๆฉันทำอะไรลงไปเนี่ย” 

เมื่อนึกถึงหน้าเธอที่สดใสร่าเริง  กับสีหน้าที่เศร้าในวันนี้  ทำให้โจรู้สึกสลดไปด้วย   อากาศวันนี้ก็เป็นใจเสียจริงๆ  โจไม่ได้พูดอะไรเพียงยิ้ม  และมองเธอเท่านั้น  เขาอยากเอาคำพูดดีๆทั้งหมดที่เขารู้มาบอกให้เธอรู้สึกดีขึ้น  แต่ว่ากลับพูดไม่ออกแม้แต่น้อย  

เธอซบที่ไหล่โจ “ขออยู่อย่างงี้อีกพักนึงได้มั๊ย”  เธอเสียงสั่น  น้ำตาเธอไหลพรูลงมาอีกครั้ง 

โจทำได้แค่เป็นไหล่ให้เธอซบและเช็ดน้ำตาเท่านั้น  เขารู้สึกปวดใจกับเธอไปด้วย และนึกเจ็บใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้   

ฝนยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด  ละอองฝนพัดปลิวมาตรงที่โจและเธอนั่ง   แต่ทั้งคู่ก็ยังคงนั่งอยู่เช่นนั้นไม่ได้ลุกไปไหน   อากาศเริ่มเย็นขึ้นทีละน้อย   แต่โจกลับไม่รู้สึกหนาวเลย    คงเป็นเพราะน้ำตาของเธอทำให้เขารู้สึกเย็นเยือกในใจยิ่งกว่า    เขาไม่เข้าใจว่าเธอเป็นอะไรกันแน่  แล้วจะทำยังไงให้เธอดีขึ้นดี  เขาได้แต่ถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา

“มิ้น  ทำไมมาอยู่ตรงนี้”  เสียงนุ่มลึกเสียงหนึ่งพูดขึ้น    ชายในชุดชุดวอร์มนักกีฬาถือร่มสีเขียวยืนท่ามกลางสายฝนหน้าหอพัก   โจรู้สึกคุ้นหน้าชายคนนี้มาก   ราวกับเคยเจอมาแล้วหลายครั้งแต่ตอนนี้เขานึกไม่ออกว่าคือใคร   เพราะข้างนอกมืดมากและฝนก็ตกหนัก

“บอล  ฉะ ฉัน”  มิ้นลุกขึ้น  เธอยังคงสะอื้นพูดกับชายที่ยืนอยู่หน้าหอพัก   สายฝนโปรยลงมากั้นขวางระหว่างสองคน  แต่ว่าก็ไม่อาจกั้นความรู้สึกที่เธอมีต่อคนๆนี้ได้เลย   โจรู้สึกได้เช่นนั้น   สายตาเธอจับจ้องที่เขาได้สะท้อนสิ่งหนึ่งออกมา  เป็นสายตาที่โจไม่เคยเห็นเธอมองใครแบบนี้มาก่อน  อย่างน้อยเธอก็ไม่เคยมองโจด้วยสายตาเช่นนี้    

ลมเย็นที่พัดเอาความหนาวและละอองฝนเข้ามาหนักขึ้นทุกที   แต่ว่าใจของโจกลับร้อนรุ่มและไม่อยากให้สิ่งที่เขาคิดเป็นจริง   ในตอนนี้เหมือนมีเพียงเขาและเธอเท่านั้น ถึงแม้ว่าโจจะอยู่ข้างเธอด้วยก็ตาม

    “มิ้น  ฉันขอโทษนะ”  เสียงของชายคนนั้นพูดขึ้นเรียบๆ   “ที่ฉันพูดแรงกับเธอไป   ขอโทษ  ขอโทษ ขอโทษ”ชายคนนั้นพูดพร่ำแต่คำว่าขอโทษ  แข่งกับเสียงฝนที่ตกกระหน่ำลงมา   คำขอโทษของเขาที่โจได้ยินแม้จะเป็นเพียงคำสั้นๆแต่กลับรู้สึกกินใจยิ่งนัก   ราวกับว่านี่เป็นฉากที่พระเอกกำลังตามมาง้อนางเอกในละครก็ไม่ปาน    แล้วตัวโจล่ะตอนนี้เขาเป็นอะไรกันแน่ 

มิ้นน้ำตาร่วงพรูลงมา  วิ่งไปหาชายคนนั้นอย่างไม่กลัวเปียกสายฝนที่ตกกระหน่ำ   เธอสวมกอดชายคนนั้นแน่นจนร่มที่เขาถือร่วงลงกับพื้น     

“พอแล้ว  พอแล้ว” มิ้นยกมือขึ้นปิดปากเพื่อให้ชายคนนั้นเงียบ   ทั้งคู่กอดกันกลมท่ามกลางสายฝนนั่นเอง  โจได้แต่ยืนมองภาพนั้นอย่างเหม่อลอย   ฉากนี้น่าจะเป็นฉากที่มีความสุขแต่ทำไมกันนนะ  น้ำตาเจ้ากรรมถึงได้ไหลอาบแก้มโจไม่ยอมหยุด  เขาควรจะมีความสุขกับภาพที่เห็นไม่ใช่หรือ “เธอมีความสุขแล้ว เราต้องยิ้มไว้”  โจพร่ำบอกกับตัวเองแต่ว่าร่างกายไม่ยอมเชื่อฟังเลย...  

ภาพที่เธอกอดชายคนนั้นกลางสายฝนยังคงตรึงอยู่ในใจโจอย่างไม่เลือน  แม้แต่ในฝันโจก็ยังคิดถึงเรื่องนี้   หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ได้พบมิ้นอีก   ซึ่งอาจจะดีสำหรับตัวเขาเองเพราะว่าหากโจได้พบมิ้นอีกครั้ง ต่อมน้ำตาเขาอาจควบคุมไม่ได้ก็เป็นได้   เขาเคยอยากจะรู้จักชื่อเธอ  แต่ไม่คิดว่าจะได้มารู้ในสภาพเช่นนี้เลย   แม้ช่วงเวลานี้ควรจะเป็นช่วงเวลาที่สดใส เพื่อนในห้องของโจก็สนิทกันมากขึ้น   แต่สำหรับโจแล้วช่างมืดมนและดูหดหู่ยิ่งนัก   

 เมื่อก่อนที่จะมาสอบชิงทุนที่นี่เขาเคยปฏิญาณตัวเองว่าจะไม่ขอมีความรักกับใคร  จนกว่าจะผ่านช่วง ม.ปลายนี้ไป   แต่คำปฏิญาณได้สลายไปทันทีเมื่อโจพบกับมิ้นครั้งแรก  เธอเปรียบเหมือนกับน้ำที่มาเติมหัวใจเขาให้เต็ม  ความรักก็เป็นเช่นนี้ยิ่งรักมากแค่ไหนเมื่อสูญเสียไปก็จะยิ่งเสียใจมากแค่นั้น  เขาอยากจะพูดและรู้จักเธอให้มากกว่านี้  แต่ทำไมกันนะ  ทำไม    ทำไมตัวเขาถึงไม่พบเธอให้เร็วกว่านี้  โจได้แต่โทษความโชคร้ายของตัวเอง    

สิ่งเดียวที่ทำให้โจลืมมิ้นได้คือการซ้อมในแต่ละวัน   ความเหนื่อยจากการซ้อมเทนนิสทำให้ลืมเรื่องราวไปชั่วคราว   ตัวเขาซ้อมเทนนิสหนักขึ้น  เพราะไม่อยากจะคิดฟุ้งซ่าน   แต่ต่อให้โจซ้อมหนักเพียงไหนแต่จิตใจไม่อยู่กับตัว   ผลการซ้อมที่ออกมาก็ทำให้โค้ชผิดหวังทุกครั้ง  

“สมาธิเป็นสิ่งสำคัญ   หากเธอไม่มีมัน  ต่อให้เธอซ้อมหนักกว่านี้อีกสิบเท่า  การซ้อมก็ไม่มีความหมายหรอก  เพราะเมื่อเธอแข่งจริงมันจะใช้สิ่งที่เตรียมมาไม่ได้เลย”  โค้ชส่ายหน้าก่อนจะเดินจากไปอย่างผิดหวัง

นี่ก็อีกวันเดียวจะแข่งแล้ว  แต่โจก็ยังไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย   ในใจของเขายังคงจมดิ่งไปกับความเศร้า   แม้เขาจะพยายามบอกกับตัวเองว่า “เธอไปดีแล้ว” ก็ตาม

ในชั้นเรียนเกดไม่ได้พูดกับโจเลยแม้แต่น้อยยกเว้นจะคุยเรื่องงานเท่านั้น   แต่เธอก็ยังเป็นคนที่ใจดีกับเขาเสมอ หากงานไหนโจทำไม่ทัน  เธอก็จะส่งให้โจลอก  เขารู้สึกผิดต่อเกดมากมายตัวเขาไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรถึงจะถึงจะคุ้มกับสิ่งที่เกดทำให้เขา   แม้เขาเองพอจะเดาสิ่งที่เกดจะพูดในวันนั้นได้   แต่ตัวเขาในตอนนี้ไม่อาจมีหัวใจให้ใครได้อีกแล้ว    

ตลอดสัปดาห์แม้โจจะนั่งข้างเกด  แต่มีความรู้สึกเหมือนอยู่ห่างกันไกลแสนไกล   โจอยากให้เกดกลับมาคุยกับเขาเหมือนตอนที่พบกันวันแรกเหลือเกิน แต่คงจะยากเสียแล้ว  

“พยายามเข้านะ  สู้ๆ”  เกดพูดขึ้นหลังจากแยกทางกับโจในวันศุกร์  นี่คือคำพูดที่ดูเป็นธรรมชาติที่สุดของเธอตลอดสัปดาห์  

“เห้ โจพรุ่งนี้แข่งแล้วนะ  ฉันกังวลแทนจริงๆ”   โค้ชทำท่าหัวเสีย   หลังจากโจเสิร์ฟลูกพลาดเป็นลูกที่ 10   โจพยายามจดจ่อกับการซ้อมให้มากที่สุด  เพราะหากเป็นเช่นนี้ต่อไป อย่าว่าแต่จะทะลุไปถึงรอบสุดท้ายเลย  แค่รอบแรกอาจจะไม่ผ่านด้วยซ้ำ   แม้เขาพยายามเพ่งสมาธิเต็มที่กับการซ้อม  แต่ใจเขาก็ไม่ยอมเชื่อฟังเสียที    ตลอดการซ้อมในช่วงบ่ายวันอาทิตย์   มีแต่เสียงบ่นของโค้ชอยู่ตลอด    จนกระทั้งเย็น

“โจ  โค้ชซีเรียสจริงๆ   วันพรุ่งนี้พยายามมีสมาธิสุดๆเลยนะ ย้ำเลยว่าสุดๆ   ถ้าเป็นแบบวันนี้รับรองตายสถานเดียว”

โค้ชส่ายหน้า “พรุ่งนี้ออกจากนี่ 7 โมงนะ  แข่งรอบแรก 10 โมงอย่าสายล่ะ”  โค้ชเดินจากไปพร้อมกับปิดประตูสนามเสียงดังสนั่นอย่างหัวเสีย

แม้ตัวเขาเองอยากจะซ้อมต่อ  แต่ร่างกายนี้ล้าเต็มที   แค่จะจับแร็คเก็ตก็ไม่มีแรงแล้ว   จึงได้แต่จำใจเลิกซ้อม  อากาศช่วงเย็นเป็นช่วงที่ลมพัดเย็นสบายแต่กลับไม่ทำให้โจสบายใจเลย   ตัวเขารู้สึกกดดันมากเมื่อคิดถึงการแข่งในวันพรุ่งนี้   และเรื่องของมิ้นอีก   “เห้อ”  โจถอนใจยาวๆ   เดินทอดน่องจากสนามเทนนิสไปไปยังหน้าประตู    เมื่อออกข้างนอกโจต้องผ่านหอพักหญิง  ทำให้ภาพของมิ้นกอดกับชายคนนั้นผุดเข้ามาอีก  เขาเหม่อที่ตรงนี้อยู่นาน  น้ำตาค่อยซึมออกจากตา

“เห้  มายืนทำไรอยู่ตรงนี้วะเนี่ย”  ชัยมาข้างหลังโจตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ 

เขารีบเช็ดคราบน้ำตาออก “อะ ออ ไม่มีไรแค่ยืนรับลมน่ะ “  

“แกเอ๊ย  มัวแต่เศร้าเรื่องผู้หญิงแบบนี้   พรุ่งนี้จะรอดป่าวว้า”  ชัยสั่นหัว   พร้อมกับกอดคอโจเดินไปด้วยกัน

“เออ เอาเหอะเดี๋ยวก็รู้เอง”  โจตอบเรียบๆ

ทั้งคู่เดินมาร้านอาหารตรงข้ามหอที่พัก   ทีวีเปิดข่าวในช่วงเย็นพอดี  

“ขณะนี้เรามาที่สถานเตรียมแข่งขันเทนนิสเยาวชน  ครั้งที่ 23  กันนะครับ   เป็นการแข่งขันเทนนิสที่ยิ่งใหญ่ไม่เป็นรองรายการเทนนิสอย่าง ไทยแลนด์โอเพ่นเลยแม้แต่น้อย   และรายการนี้ยังเป็นการเฟ้นนักกีฬาเพื่อไปยังเส้นทางมืออาชีพต่อไป...”   เสียงในทีวียังคงรายงานเกี่ยวกับการแข่ง

“เห้ย   สถานที่ทำไมใหญ่โตจังวะ   “  ชัยสะกิดหลังจากโซ้ยผัดไทเสร็จไปคำนึง  “ตื่นเต้นแทนจิงๆ   แกโชคไม่ดีเลยว่ะโจทำไมเรื่องซวยๆถึงมาลงที่แกหมดวะ  เหอะๆ” 

โจได้แต่ยิ้ม  เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าสิ่งที่เขาเจอคืออะไรกันแน่นะ   หรือว่าเป็นเพราะความฝันในตอนก่อนเปิดเรียน  เป็นจุดเริ่มแห่งความโชคร้ายของเขาหรือ  

หลังจากกินอาหารเสร็จ  ทั้งคู่ก็กลับห้องพัก   โจแทบจะล้มตัวนอนในทันทีที่ถึงเตียง   ความเมื่อยล้าจากการซ้อมทำให้โจหลับไปตอนไหนก็ไม่ทราบได้ 

เมื่อรู้สึกตัวอีกทีเขากลับอยู่ในที่มืดๆแห่งหนึ่ง   เดินไปเท่าไร ก็ไม่พบแสงสว่างเลย   นี่คงเป็นความฝันสินะ    โจพยายามหยิกตัวเองในฝัน  แต่เขานั้นก็ยังอยู่ที่เดิม เจ็บก็ไม่เจ็บ   สถานที่นี้จะมีทางออกที่ไหน  เป็นที่ๆมืดที่ไม่ที่สิ้นสุดเสียจริง เขาคิด

โจลองร้องตะโกนดังๆว่ามีใครได้ยินสิ่งที่เขาพูดไหม  แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบ  

“ผู้ถูกเลือกเอ๊ย “  เสียงเย็นเยือกลอยเข้ามาในหูโจ  “วันเวลาที่คอยเจ้าอยู่กำลังจะถึงแล้ว   จำไว้  เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตก  สายน้ำไหลย้อนกลับ   ...”  เสียงนั้นได้ขาดหายเพียงเท่านี้

“นั้นใครคับ  แล้วที่พูดคืออะไร”  โจตะโกน  แต่ก็มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา

“เห้ยๆ”  โจถูกเขย่าตัว  “เป็นอะไรวะร้องลั่นเลย”  ชัยพูดขึ้น

“อ่าว  เห้ยเสียงนั่นละ  แล้วนี่อยู่ไหนวะเนี่ย”  โจมึนงงไม่หายกับสิ่งที่ได้เห็นเมื่อครู่

“ไปสะแล้วเพื่อน   นี่แกอยู่ที่หอพักงายวะ   เป็นเอามากนะนี่   รีบนอนเหอะนี่ก็ ตี 1 แล้วนะ”  ชัยกลับไปที่เตียงของตนและล้มตัวลงนอน

ความฝันแปลกๆที่หายไปพักใหญ่  ทำไมถึงได้กลับมาช่วงนี้นะ   เป็นช่วงที่ชี้ชะตาชีวิตสะด้วย

วันที่พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตก  สายน้ำไหลย้อนกลับคืออะไร  โจยังคงนั่งทบทวนฝันอยู่เช่นเดิม 

To be continues