คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บันทึกบทที่ 9:การแข่งขัน (เตรียมพิมพ์)
บันทึกบทที่ 9 :
“สวัสดีครับท่านผู้ฟัง รายการโลกกีฬาของเราคงจะไม่กล่าวถึงการแข่งขันครั้งนี้ไม่ได้ นับตั้งแต่มีการจัดแข่งขันเทนนิสเยาวชนระดับประเทศ เราก็ได้สร้างนักเทนนิสมีฝีมือขึ้นมากมาย วันนี้ผมได้มาอยู่สถานที่แข่งขัน ที่จะเริ่มในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ และที่อยู่ข้างเราคือนักเทนนิสเยาวชนที่เป็นมือหนึ่งของประเทศครับ สวัสดีครับน้องบอล”
เสียงผู้ประกาศในวิทยุดังขึ้น
“ดีครับผม “
“รู้สึกเป็นยังไงบ้างครับ ที่ทุกคนมองว่าจะเป็นตัวเต็งและคงคว้าแชมป์แน่ๆเลยในการแข่งครั้งนี้ “
“แหม ผมว่าตัวเองไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกครับ ตอนนี้นักเทนนิสมีฝีมือเกิดขึ้นมากมาย ผมคงบอกไม่ได้หรอกครับว่าจะชนะเลิศ เอาเป็นว่าผมจะพยายามให้ดีที่สุดครับ”
“น้องบอลยังถ่อมตัวเช่นเคยนะคับ เดี๋ยวเราจะไป...”
กริ๊ก! โค้ชปิดวิทยุหน้ารถบัสนักกีฬา ทุกอย่างเตรียมพร้อมจะออกเดินทางจากโรงเรียนในไม่ช้า
นักกีฬาเทนนิสของโรงเรียนที่จะไปเข้าแข่งมีทั้งหมด 10 คน รวมทั้งโจ ส่วนมือ 1 ของโรงเรียนนั้นได้ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว โจไม่ค่อยมีสมาธิเลยว่าในรถโค้ชจะพูดอะไรบ้าง เสียงของโค้ชเหมือนเสียงที่ลอยผ่านหูไป เพราะในใจเขายังคงคิดวนเวียนเกี่ยวกับมิ้น และความฝันเมื่อวาน
“นายนพภัทร!” โค้ชตะโกนใส่
โจสะดุ้งตื่นจากภวังค์ “คะ ครับ”
“ฉันถามว่า พร้อมรึเปล่า” โค้ชหน้าเครียด ถึงแม้จะไม่เข้ากับหน้าซีดๆของเขาก็ตาม
“ผมคิดว่าจะทำให้ดีที่สุดครับ” โจตอบได้อย่างไม่เต็มคำนัก เมื่อคืนหลังจากฝันแล้วเขาก็ไม่อาจหลับได้เลยจนถึงเช้า เขารู้ตัวดีว่าหากแข่งเมื่อไหร่สภาพร่างกายที่พักผ่อนไม่เพียงพอและจิตใจยังสับสนอยู่อย่างนี้ อย่าว่าแต่ไปรอบ สุดท้ายเลย แค่แข่งคัดเลือกเขาจะผ่านไปได้รึเปล่า
คนขับสตาท์รถและเคลื่อนรถไปอย่างช้าๆ รถได้ผ่านหน้าหอพักหญิง ทำให้เขานึกถึงเรื่องเมื่อวันก่อนอีกครั้ง ทำไมกันนะเมื่อผ่านริเวณนี้ทีไร ภาพเมื่อวันก่อนมันถึงลอยเข้ามาทุกที โจพยายามสลัดหัวให้ตื่นจากภาพที่เขานึก คนเราเมื่ออยู่ในห้วงแห่งความเศร้ามักไม่ได้มองในสิ่งใกล้ตัว โจกลับไม่สังเกตเห็นเลยว่ามีใครคนหนึ่งวิ่งตามรถบัสนักกีฬามา...
วันนี้เกดตั้งใจว่าจะตื่นเร็วกว่าทุกวัน เพราะเธออยากที่จะมาพบและให้กำลังใจโจก่อนที่จะแข่ง แต่ว่าอะไรก็ดูไม่เป็นใจกับเธอไปสะหมด เธอตั้งนาฬิกาปลุก 5.30 ซึ่งตั้งปลุกเร็วกว่าปกติ ชม นึง แต่นาฬิกาเจ้ากรรมถ่านหมดสะก่อน ทำให้เธอตื่นจริงๆก็ 6 โมงกว่า หลังจากแต่งตัวเสร็จไปรอรถ รถที่ขึ้นคันแรกก็เสียอีก จากที่ตั้งใจว่าจะมารอพบโจก่อนที่เขาจะขึ้นรถบัสนักกีฬา กลายเป็นว่าเมื่อมาถึงรถได้สตาทและกำลังเคลื่อนออกไป แต่เกดก็ไม่ละความพยายาม อย่างน้อยเธอขอให้โจได้เห็นว่าเธอมาส่งก็พอ เกดพยายามวิ่งตามรถบัสอย่างสุดชีวิต เธอเห็นโจนั่งอยู่ริมสุดด้านหลัง แม้เธอจะพยายามส่งเสียงเรียก หรือวิ่งมาถึงด้านข้าง ดูเหมือนว่าโจจะไม่สังเกตเห็นตัวเธอเลย จนกระทั้งรถบัสได้วิ่งจากไปไกลแล้ว....
เวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงรถบัสได้พานักกีฬาทั้งหมดถึงบริเวณการแข่งขัน สถานที่จัดแห่งนี้เป็นที่ๆใช้ตั้งแต่การจัดการแข่งขันระดับประเทศใหญ่ๆมากมาย มีสนามเทนนิสกว่า 20 สนาม และมีสนามใหญ่สำหรับการแข่งในรอบ 16 คน 4 สนาม แต่ละสนามจะจุผู้ชมได้ 2000 คน ที่ผ่านมาการแข่งครั้งนี้ได้รับความสนใจอย่างมาก ไม่ว่าจากตัวญาติพี่น้องนักกีฬาเอง และจากผู้ที่เป็นแฟนกีฬาเทนนิส ปัจจุบันที่นี่เปรียบเสมือนความฝันของนักกีฬาเทนนิสเยาวชนทุกคน เพราะเป็นเหมือนตั๋วใบแรกที่จะเป็นนักเทนนิสระดับประเทศและระดับโลกต่อไป ในครั้งนี้โจมีทั้งโชคดีและโชคร้ายผสมกัน เพราะการที่จะร่วมแข่งครั้งนี้ไม่ใช่ง่ายที่ทุกคนจะได้มา ผ.อ.ของโรงเรียนคงเห็นว่าโจเป็นคนที่มีแววที่สุดในรุ่นที่เข้าใหม่มาจึงเสี่ยงที่จะส่งโจลง แทนการลงโทษให้ไล่ออกจากโรงเรียนตามกฏ แต่ก็นั่นแหละการที่จะแข่งรายการระดับนี้ได้แต่ละคนต้องเตรียมความพร้อมมาอย่างดี การที่ให้เตรียมตัวแข่งเพียง 2 อาทิตย์ก่อนการแข่งเหมือนเป็นเรื่องบ้าบิ่นดีๆนี่เอง
นักกีฬาทุกคนพร้อมโค้ชลงจากรถและเดินไปยังห้องพักนักกีฬาที่สนามแข่งได้จัดให้ บริเวณลานจอดรถเต็มไปด้วยรถบัสนักกีฬา และรถจอดอยู่เต็มลาน มีเสียงผู้ประกาศเป็นระยะๆถึงหมายกำหนดการในการแข่งของวันนี้ เสียงแซงแซ่ของนักกีฬาแต่ละคนที่แต่ละโรงเรียนส่งมาดังไปทั่วบริเวณ แสดงให้เห็นถึงจำนวนผู้ที่มาแข่งรอบคัดเลือกว่ามากมายมหาศาลแค่ไหน สถานที่และบรรายากาศเมื่อลงจากรถทำให้โจลืมเรื่องเศร้าๆที่เขาจมอยู่ชั่วคราว เขาไม่เคยพบกับการแข่งขันที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้มาก่อน อย่างดีที่สุดที่โจเคยแข่งมาก็เป็นแค่การแข่งขันระดับจังหวัดเท่านั้น หากเทียบทั้งสถานที่และบรรยากาศแล้วคนละเรื่องกันเลย
จากลานจอดรถนักกีฬาและโค้ชไปยังตึกที่เหมือนกับศูนย์กลางของสถานที่แข่ง ซึ่งตึกนี้จะตั้งอยู่ระหว่าง สนามแข่งใหญ่ 4 สนาม ส่วนรอบนอกจะเป็นสนามเทนนิสเล็กใช้สำหรับแข่งรอบคัดเลือก ตึกนี้เป็นตึกรูปวงรี 2 ชั้น ให้ความรู้สึกเหมือนยานอวกาศที่เห็นในหนังไม่มีผิด คณะของโจเดินเข้าไปในตึก แอร์ข้างในเย็นฉ่ำผิดกับอากาศข้างนอกที่ร้อนอบอ้าวอย่างสิ้นเชิง โจนั้นไม่รู้ว่าตัวเขาสั่นเพราะแอร์เย็นหรือเพราะความตื่นเต้นกันแน่ ในบรรดานักกีฬาที่มาด้วยกัน ดูเหมือนจะมีเพียงโจเท่านั้นที่ดูตื่นๆกับบรรยกาศแข่งเนื่องจากโจเป็นเพียงน้องใหม่คนเดียวสำหรับนักกีฬาที่ส่งมารายการนี้ ทางเดินในตึกทอดยาวเป็นทางโค้งตามรูปทรงของตึก บริเวณทางเดินจะแยกเป็นห้องต่างๆ ทั้งหมดจะเป็นห้องพักสำหรับนักกีฬาไม่ต่ำกว่า 20 ห้อง แต่ละโรงเรียนจะใช้ร่วมกัน ซึ่งตามทางเดินนั้นเต็มไปด้วยนักกีฬาจากโรงเรียนต่างๆเดินสวนกันไปมา
หลังจากคณะของโจเดินอยู่พักใหญ่ก็มาถึงห้องพัก ซึ่งด้านในนั้นมีโรงเรียนอื่นพักอยู่ด้วย 2 โรงเรียน ทั้งหมดต่างยิ้มทักทายกับสมาชิกใหม่ที่พึ่งมาถึง
ห้องพักเป็นห้องที่กว้าง และจะแบ่งเป็นส่วนๆ ตั้งแต่ส่วนที่เป็นที่อาบน้ำแต่งตัว ส่วนที่แป็นล้อกเกอร์เก็บของ และส่วนที่สำหรับนั่งพัก โรงเรียนอีก 2 โรงเรียนที่มาอยู่ก่อน ก็นั่งรวมกลุ่มกัน อยู่ทางส่วนนี้โดยมาก แต่แยกกันคนละมุมห้อง
ติ๊ง! ต่อง! “ขอให้แต่ละโรงเรียนส่งตัวแทนไปจับสลาก สายการแข่งขันบริเวณโถงชั้นสองด้วยค่ะ “ เสียงประกาศดังก้องขึ้น โค้ชแต่ละโรงเรียนต่างออกจากห้องพักเพื่อไปจับสลากสายแข่ง
ภายในห้องบรรายากาศดูตึงเครียดทันที เพราะว่าการแข่งขันจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ จากเสียงที่คุยหัวเราะกัน ตอนนี้ในห้องต่างเงียบกริบ จะมีเพียงเสียงคุยเล็กน้อยเท่านั้น โจไม่ได้คุยอะไรกับนักกีฬาที่มาด้วยกันนัก อาจเป็นเพราะตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ และอีกส่วนหนึ่งคือเขายังไม่รู้จักันเท่าไหร่ เขาจึงแยกไปนั่งมุมหนึ่งคนเดียว โจเหม่อมองนาฬิกาอย่างไร้ความหมาย เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้จ้องนาฬิกานักนะทั้งๆทีมันก็ไม่มีอะไรน่าดูนอกจากบอกเวลาเท่านั้น ขณะนั้นเองเสียงในความฝันได้ลอยมาในหัวโจอีก
“วันที่พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตก สายน้ำไหลย้อนกลับ....”
แกร๊ก! เสียงเปิดประตูดังขึ้น โจตื่นจากการเหม่อ หากเขาจำไม่ผิดคนที่เข้ามาก็คือ”บอล”นักกีฬามือหนึ่งของโรงเรียนโจและเป็นมือหนึ่งของประเทศตอนนี้นั่นเอง แม้จะพบกันแค่ตอนสอบเข้า แต่ว่าโจรู้สึกเหมือนกับได้เจอคนๆนี้มากกว่า 1 ครั้ง แต่เขานึกไม่ออกว่าเจอตอนไหน บอลแบกไม้เทนนิสเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าเรียบเฉย หน้าตาและผิวคมเข้ม อยู่ในชุดวอร์มนักกีฬาใส่หมวกสีแดงสดใส ทั้งหมดต่างจ้องไปที่บอลเป็นสายตาเดียวเพราะไม่คิดว่าจะได้มาอยู่ห้องเดียวกับนักเทนนิสมือหนึ่งเช่นนี้ บอลไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่เดินเข้ามาด้านในสุดโดยมีนักกีฬาโรงเรียนแต่ละคนลุกขึ้นทักทาย โจเองก็ลุกขึ้นหวัดดีตามมารยาท บอลจ้องโจอยู่พักนึงก่อนจะยิ้ม
“อ่าว นี่นายคนนั้นนี่ที่มาสอบเข้า ชื่อ...”
“อ่าว พี่จำผมได้ด้วยเหรอคับ ผมโจครับ” โจยิ้มทัก เขาไม่คิดว่าคนดังอย่างรุ่นพี่คนนี้จะไม่ใช่คนถือตัวอะไร
ทั้งคู่คุยกับพักนึงก่อนที่บอลจะขอตัวไปพักด้านใน
“เดี๋ยวพี่ขอตัวไปพักก่อนนะ ถ้าเป็นไปได้พี่อยากแข่งกับนายอีกโจ “
“ผมก็เช่นกัน” โจยิ้มรับ
ตอนนี้สิ่งที่โจต้องทำทั้งหมดคือพยายามรวบรวมสติกลับคืนมา ลืมเรื่องร้ายๆและเรื่องฟุ้งซ่านไปให้หมดสิ้น หากเขายังมีสภาพจิตใจแย่ๆ อย่างนี้ ไม่ต้องแข่งก็คงรู้ผลได้ เขาจึงกลับไปนั่งมุมเดิมเพื่อรวบรวมสมาธิกลับคืนมา
“ขอโทษ ค่า พี่บอลอยู่ที่นี่รึเปล่า” เสียงใสๆที่คุ้นเคยดังขึ้น เด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนมัดผมสีขาวเดินเข้ามา
สติที่กำลังรวบรวมกระจายหายไปกับสิ่งที่โจได้เห็น นั่นมันมิ้นนี่นา แล้วทำไมมาแถวนี้ ใจโจวูบไปถึงตาตุ่ม
มิ้นไม่ได้สังเกตว่าโจนั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง แต่เขานั้นเห็นเธอตลอดเพราะนั่งอยู่มุมในสุดตรงข้ามประตู เธอถามนักกีฬาในห้อง และเดินเข้าไปด้านใน อีกฟากของห้องพัก เธอไม่สังเกตเลยว่าด้านหลังนั้นมีใครกำลังมองอยู่ มิ้นเดินตรงไปหาบอล ที่กำลังนั่งยืดขาอยู่ เธอส่งผ้าให้บอลซับหน้า ทั้งคู่จับมือกัน พูดอะไรกันบางอย่าง แม้โจจะไม่ได้ยินที่ทั้งสองคนคุยกันแต่ก็พอจะเดาออกว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน โจเห็นภาพนั้นโดยตลอด ภาพเหตุการณ์ในวันที่ฝนตก ลอยเข้ามาในหัว ตัวเขาเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้วว่าชายที่มาหาเธอในวันนั้นคือใคร แล้วทำไมบอลถึงดูคุ้นหน้านัก โจเริ่มหัวเราะประชดความผิดหวังและเศร้าของตัวเองเบาๆ แอร์ในห้องเย็นฉ่ำสักเท่าไหร่ ก็ไม่ทำให้ความร้อนรุ่มในใจโจสงบลงได้เลย ทั้งๆที่ตอนแรกเขากำลังจะลืมเธอแล้วมุ่งสมาธิในการแข่ง สวรรค์ช่างเล่นตลกเสียจริง
ไม่นานนักโค้ชของแต่ละโรงเรียนก็กลับมาเพื่อบอกผลในการจับสลาก นักกีฬาแต่ละโรงเรียนมานั่งรวมกลุ่มที่โค้ชของตน รวมทั้งโจและบอลด้วย มิ้นดูตกใจที่เห็นโจมาอยู่ที่ตรงนี้ เธอยิ้มทักโจ แต่เขาก็พยายามหลบตาเธอและหันไปด้านอื่นทำเป็นไม่เห็น แม้จะอยู่ห่างกันเพียงสองช่วงเก้าอี้ยาวก็ตาม
“นาย โจ เดี๋ยวเธอต้องรีบเตรียมตัวนะ เธอจะเป็นคนแข่งรายการแรกเปิดสนามเลย อีก 15 นาที” โค้ชประกาศ ก่อนจะบอกรายการแข่งแก่คนอื่นๆ
โจได้แต่เดินอย่างไร้วิญญาณไปเปลี่ยนชุดในห้องอีกส่วนหนึ่ง แม้เขาจะผ่านมิ้นที่นั่งข้างบอล โจก็ไม่ได้เหลือบมองเธอเลยแม้แต่น้อย เขาเปลี่ยนชุดไปอย่างไร้ชีวิตชีวา อาการวิงเวียนที่ไม่ค่อยได้นอนเมื่อคืนนี้ดูเหมือนจะออกอาการ โจเซถลาไปวูบนึง หลังจากกำลังใส่เสื้อนักกีฬา ตอนแรกอาการอดนอนก็ไม่ได้แสดงอาการเท่าไหร่ แต่หลังจากสภาพจิตใจย่ำแย่แล้ว ดูเหมือนอาการจะหนักขึ้น แต่เขาไม่มีทางเลือกถึงอย่างไรเขาก็ต้องแข่งรายการนี้ การที่จะขอยกเลิกการแข่ง ตัวเขาเองคงโดนไล่ออกตามที่ ผ.อ.ประกาศแน่นอน
เมื่อเตรียมตัวเรียบร้อยโค้ชได้พาโจไปยังสนามแข่งรอบแรก ไม่ห่างจากตึกพักเท่าไรนัก
“จำไว้นะโจ นึกถึงสิ่งที่ฝึกมาทั้งหมด และนำสิ่งที่ฝึกมาใช้ อย่าสนใจคู่แข่งจงสนใจที่ตัวเองมีสติให้ได้มากที่สุด”
โค้ชย้ำครั้งสุดท้ายก่อนที่โจจะเข้าสนามแข่ง
ในรอบคัดเลือกนี้แม้จะมีคนดูไม่มากแต่ก็มีนักข่าวกีฬามาทำข่าวกัน พอสมควร สนามเทนนิสที่ใช้แข่งรอบคัดเลือกจะล้อมไว้ด้วยตาข่ายเท่านั้น ผู้ที่ดูจะอยู่รอบนอกสนามต้องยืนดู ขณะแข่งโค้ชไม่สามารถให้คำแนะนำอะไรกับนักกีฬาได้เลย นักกีฬาต้องสู้ด้วยตัวลำพังของเขาเอง
โจเดินเข้าไปในสนามด้วยแววตาที่ไร้วิญญาณ เขาพยายามบอกกับตัวเองว่าการแข่งต้องมาก่อน และพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านต่างๆไปให้หมด
“ต่อไปจะเป็นการแข่งขันรอบคัดเลือกระหว่าง นาย นพภัทร ชิงชิดดี และ นาย สมศักดิ์ ขจรศรี ขอให้นักกีฬาเดินมารายงานตัวกับกรรมการ “ กรรมการข้างสนามประกาศขึ้น โจหยิบแร็คเก็ตเดินไปยังกรรมการที่นั่งข้างสนาม
คู่แข่งของโจนั้นรูปร่างปราดเปรียว ใส่หมวกสีขาว หน้าตากระหยิ่มยิ้มอยู่ตลอดเวลาราวกับว่าการแข่งครั้งนี้เป็นเพียงการเล่นสนุกเท่านั้น หลังจากกรรมการโยนเหรียญแล้วเพื่อจะตัดสินให้ฝ่ายใดเสิร์ฟก่อน ปรากฏว่าสมศักดิ์ได้เลือกก่อนว่าจะเป็นฝ่ายเสิร์ฟหรือจะเลือกฝั่ง
“ผมเลือกฝั่งแล้วกันครับ เพราะกับนักเทนนิสที่ไร้วิญญาณ เสิร์ฟก่อนหลังก็มีค่าเท่ากัน” สมศักดิ์ยิ้มเยาะ
โจได้ฟังอารมณ์ขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็ข่มไว้และยิ้มรับ แม้สภาพจิตใจของโจจะดีขึ้นแต่สภาพร่างกายของเขากลับไม่ดีเสียเลย สติพร้อมที่จะวูบได้ตลอดเวลาแต่เขาก็พยายามข่มมันไว้ อากาศที่อบอ้าวและแสงแดดที่แรงจ้าในวันนี้กลับยิ่งส่งผลให้อาการโจหนักขึ้นทุกที
“ต่อไปจะเริ่มการแข่งขัน ฝ่ายเสิร์ฟฝ่ายแรก นพภัทร” กรรมการประกาศ พร้อมกับให้สัญญาณ
โจเดาะลูกบอลกับพื้นด้วยมือ ตัวเขาไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าลูกบอลทำไมถึงดูมีหลายอัน เขาพยายามสลัดหัวเรียกสติกลับคืนมา แล้วเดาะลูกบอลอีกครั้งก่อนที่จะโยนลูกกลางอากาศ แสงแดดที่ส่องลงมากระทบหน้า ทำให้เขารู้สึกว่าพื้นโลกหมุน ลูกบอลที่กำลังลงมาเป็นภาพซ้อนกันหลายลูก นี่เขาเป็นอะไรกัน โจคิดในใจ แต่ทว่าก็ป่วยการเสียแล้ว เพราะทุกอย่างล้วนมืดดำสนิทสิ้น...
to be continues...
ความคิดเห็น