คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ++เสป็ก++
7.30 น. พอเท้าแตะหน้าโรงเรียนปุ๊บ ฉันก็ใส่เกียร์หมาวิ่งเข้าตึกทันที
“ลินิน!” เพื่อนทั้งสาม ไหม ยีนส์ และฝ้ายเรียกฉัน
ฟังดูตลกเนอะ แต่มันก็ดูเหลือเชื่อ ที่เราทั้งสี่มีชื่อเป็นชนิดต่างๆของผ่าเหมือนกันเลย
“ดีจ้า ทู้กกคน” ฉันทักกลับ และลากกระเป๋าอันหนักอึ้งขึ้นข้างบน
“ยีนส์ ฝ้าย ไปรอที่เดิมก่อนนา เด๋วเราไปส่งลินินก่อน” ไหมบอกกับเพื่อนอีกสองคน และรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน
“เปิดเทอมก็ได้จองที่ใหม่ ถ้าเป็นไปได้ เด๋วจองที่ให้ติดกับ’คนนั้น’เลย” ไหมพูดขึ้นลอยๆ ยิ้มที่มุมปาก เหล่ตามองฉันอย่างน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด
คำว่า’คนนั้น’ เป็นคำที่เราบัญญัติขึ้นเอง หมายถึง....
...ผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันแอบชอบ...
...ต่อ ภาสกร...ผู้ชายหน้าตาดีที่สุดแล้วในโรเรียน คิ้วเข้ม ตาโต ผิวขาว หล่อ สูง เก่งกีฬาและคณิต รักเด็ก เลี้ยงสัตว์ แต่ก็ยังไม่มีแฟนเลย คงเพราะว่ายังหาถูกใจไม่ได้มั๊ง
“ยัยบ้า” ฉันว่าไหม แต่เจ้าตัวดันหัวเราะ
“เว่ยๆๆ ลินินมาแล้วเว้ยยยย” บอมบ์ ตะโกนเรียกเพื่อนผู้ชายในห้อง เพื่อนคนนี้เปรียบเหมือนพี่ชายฉันคนหนึ่ง แต่พอมาคิดๆ เอาอีนี่มเป็นพี่ทำไมก็ไม่รู้
“ลินิน ลอกการบ้านหน่อยต่ะ” ปืนขอ แบมือสายตาวิงวอนน่าเตะ
“เด๋วให้นั่งใกล้ต่อมันเลย” บอมบ์หยอกล้อ
“พี่บ้า!” ฉันพูดไปอย่างนั้น แต่ก็หยิบหนังสือให้พวกนั้นลอก
“ลินิน...ยืมลอกบ้างดิ่” เสียงแตกหนุ่มของผู้ชายคนหนึ่งเรียก
ไม่ต้องหันไป ฉันก็รู้ว่าเขาคือ‘คนๆนั้น’
“โรคจิต รองหัวหน้าอะไรไม่ทำงาน”
“แหม หัวหน้าก็กรุณาหน่อยสิครับ” ฮุ่ย! ออดอ้อนอยู่ได้
“อืม”
“เย้! ใจดีที่ซู้ดเลย”
นัยบ้า นี่ถ้าเราไม่ปิ๊งแกนะ ให้ตายก็ไม่ให้ อดหัวเราะได้เลยแฮะ
“เห็นไม๊ เราบอกแล้วว่ามันก็ชอบแก” ไหม ที่แอบดูมาตลอดกระซิบเข้า
ถ้ามันจริงก็ดีสิ
...................................................................................................................................................................................
“โอ๊ย! ปวดท้อง” จู่ๆมันก็เจ็บๆที่ท้อง จนต้องร้องครวญครางเลย
“เฮ่ย! อยู่กับต่อไม่กี่ปี ท้องแล้วหรอวะ”
“เฮ่ย! เมนส์มาป่าววะ ”
พวกผู้ชายทั้งห้องที่ลอกการบ้านอยู่เพ่งความสนใจมาที่ฉัน เพราะพวกผู้หญิงลงไปเล่นจับหนอนกันที่ตึกวิทย์
“แกจะบ้าหรอ!!” ฉันว่า แตกลายเป็นเสียงแหบแห้ง
“เฮ่ย! เป็นไปได้นา อายุเท่านี้เค้ามีกันแล้ว แกกินข้าวเช้ามายัง”
“กินแล้ว”
“กินอะไรแก”
“...”
“ถามว่าแกกินอะไร”
“แฮม 1 ชิ้น”
“ไอ้บ้า นั่นเรียกว่าข้าวเช้าหรือวะ”
“ไอต่อ แกพาลินินไปกินยาพาราดิ๊ พามันไปกินโจ๊กด้วย ถ้าไม่หายดูแลกันอยู่นั่นแหละ เด๋วบอกอาจารย์ให้” ดู ดูมันพูด
“บ้า! เราเป็นผู้หญิงนา บอมบ์พาเราไปหน่อย”
“เฮ่ย! เด๋วพี่โอ๊คหึง”
“ปืน”
“เด๋วพี่เบนซ์เห็น”
“เต้!”
“แล้วพี่หมิงเราอ่า”
“’งื้ดๆ เค้าปวดท้องโคดTOT”
“เด๋วเราไปให้ เราไม่มีใครให้หึงหนิ”
“โหย....พระเอกมาช่วยนางเอกแล้วโว้ย” พวกผู้ชายทั้งห้องโห่ เพราะคำตอบเมื่อกี๊มาจากปาของต่อ
แต่ดูต่อไม่สนใจอะไร ยื่นมือให้ฉันประคองไปห้องพยาบาล
ทุกหนแห่งมีแต่สายตาอิจฉามาจากทั่วทุกสารทิศ
“ยาธาตุนี่อยู่ในว้า” ต่อพึมพำและรื้อตู้เก็บยาพักใหญ่
“ที่ขวดสีขาวๆนั่นน่ะ” ฉันนอนที่ตียงห้องพัก และบิดตัวไปมา
“เออ เจอแล้วลุกมากินยาก่อน”
“เด๋วเรากินเองก็ได้”
“เดี๋ยวได้ทำหกหมด เปลือง เดี๋ยวป้อนให้”
“ไม่กลัวแฟนคลับแกว่าหรอ”
“บ้า!” เขาขมวดคิ้ว เทยา และทำท่าป้อนให้ฉัน
ฉันทำปากบุ้ย แต่ก็กินยาที่เขาป้อนให้ตั้ง 2 ช้อน
“กริ๊ง!”
“แกไปเข้าแถวเหอะ”
“แล้วแกอ่ะ”
“นอนได้หน่า”
แล้วตานั่นก็เดินออกไป อยากให้เวลาหยุดนิ่งจัง ถ้าไม่ปวดท้อง กรี๊ดไปนานแล้ว
โอ๊ย! จะบ้าตาย
ความคิดเห็น