ฉันรักนาย...ตาแบดบอย

ลำดับตอนที่ #1 : ++จุมพิตจากราชันย์++

“ตื่นเถิด ชาวไทย อย่าหลับใหลลุ่มหลง ชาติรุ่งเรืองดำรง โอ๊ย! ตื่นได้แล้ว”

“โว้ย!”

“...”

มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย หา! กะอีแค่ว่าวันนี้เป็นวันเรียนวันแรกในโรงเรียนใหม่ ที่เพิ่งจะย้ายมาสดๆซิงๆไม่นานมานี้ แล้วทำไมต้องตื่นเต้นด้วยล่ะ

“เรน...ตื่นได้แล้วนะ วันนี้ยังไงๆก็ต้องตื่น ”

“ไม?” ฉันถามห้วนๆ พลางขยี้ผมยาวถึงกลางหลังจนเป็นรังนกนางแอ่น

“เออ...เอาเข้าไป อยากโกนผมตัวเองบอก...เด๋วไปหาปัดตาเลี่ยนมาให้  เธอไปมุดอยู่ที่กะลามาหรือไง โรงเรียนใหม่เราคือโรงเรียนดาวน์นิ่ง มอโซลนะ ”

“แล้ว...?”

“แล้วอะไรน่ะหรอ เราจะได้เจอกับหนุ่มป๊อปสุดหล่อ ที่กลายร่างมาเป็นนายแบบไงเล่า หนุ่มเฟรชชี่โรงเรียนนั้นโคดหล่อเลย ”

“รู้จาก..?”

“ยัยโฟร์มันบอก”

....เฮ้อ...นี่ล่ะน้า เพื่อนร่วมหอของฉัน ตอนแรกคิดว่ามันอยู่เงียบๆ น่ารัก คิกขุ ที่ไหนได้ ชีเนี่ย ปากไฟตัวจริง...

แต่ยังไงก็ดีที่ยัยมดเพื่อนฉันคนนี้เนี่ย มันก็เพิ่งจะเข้าโรงเรียนใหม่เหมือนฉันเลย เราเลยเอ๋อเหมือนกัน คุยอะไรกันก็เข้าใจไง

แล้วเพราะที่มันพูดมาก มันก็รู้จักคนที่พักในหอนี่ไปหมด ตั้งแต่อาจารย์ยันภารโรง มันจำชื่อได้หมด

“เอ้าลุก! ไปอาบน้ำ ขัดสีฉวีวรรณด้วยล่ะน้า” มดพูดไล่หลังฉัน ที่จะเข้าไปอาบน้ำ

ขั้นแรกถูสบู่ออยล์อ่อนละมุนต่อผิว

ขั้นสองถูบู่กับสบู่จากธรรมชาติกลิ่นหอม

ขั้นสามชโลมผิวด้วยเบบี้ออยล์

ทาผิวด้วยโลชั่นน้ำนม ทาลิปมันกลิ่นมะนาว

ลงลิปกรอสกลิ่นสตรอว์เบอรี่

บำรุงผิวด้วยเอสเซ้นต์

ฉีดโคโลญจ์กลิ่นพิงกี้ พังค์

กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวอะไรเสร็จ โน่น คุณมดด่าตั้งแต่เปิดฝักบัวนั่นแล้วค่ะ คุณผู้อ่านคะ

“เร็วๆเด๊ะ ช้านักช้าหนา สวยแล้วค่ะคุณหญิง ไม่ต้องแต่งอะไรมาก คุณหญิงก็สวยกว่าเดี๊ยนเป็นล้นพ้น”

มดบ่น และค้อนฉัน

“ช้านัก วันนี้กินมาม่าถ้วยพอ กินมันในรถบัสโรงเรียนนี่แหละ”

คุณหญิงมดสั่งอีกแล้ว

ในที่สุดเราก็ต้องซื้อมาม่ามากินอยู่ดี แล้วรถโรงเรียนก็มาถึง

วู้! คนเยอะหยั่งกะแมลงวันเลยวุ้ย

“วุ้ย!แกดูดิ่”

“โคตรจะสวยเลยอ่ะ ปีนี้ได้เป็นเฟรชชี่ชัวร์”

“อื้อๆ”

เสียงคนวิพากย์วิจารณ์ตัวฉัน ตอนนี้ฉันต้องประคองถ้วยมาม่าอย่างเดียว คุณมดชีวิ่งไปนั่งคู่กับกิ๊ก

ที่นั่งเต็มไปหมด ทุกคนยังมองตามฉันทุกคน แม้กระทั่งพวกผู้ชายทั้งหลาย และที่ๆใกล้กับที่นั่งหลังสุดก็มีที่ว่าง!

แต่ว่า เก้าอี้ตัวนั้น มีกระเป๋า ของผู้ชายที่นั่งติดกระจกอยู่

“เอ่อ ขอโทษนะ แต่ว่า เราขอนั่งได้ไม๊” ฉันถาม และพยายามพูดดีๆที่สุด

“อือ” เขาหันหน้ามา และหยิบกระเป๋าไปวางไว้ที่ตักตัวเอง

ว้าย! ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีเอามากๆ คิ้วเข้ม ตาโต หน้าใส เสป็กๆ

แต่...ใครจะไปสนล่ะ

สู้มาม่าไม่ได้เน้อ

‘ซร้วบๆ’

“รสอะไรนั่นน่ะ”

“ต้มยำกุ้ง”

“อ๋อหรอ” และมองฉันกินมาม่าอย่างเอ็นดูเสียเหลือเกิน

“ชิมบ้างดิ”

อะไรว้า มาแต่ไหน จู่ๆขอกินเฉย หน้าตาดีแต่อยู่สมองกลับแฮะ

“อือ” ฉันพูดเสียงเบา

“อะไรนะ” เขาเอาหน้ายื่นมาใกล้ๆ และเอียงหัวมา

“เออ”

“อีกทีๆ”

ตานี่เขยิบมาเรื่อยๆแฮะ

“อื้อ” ยิ่งนายนั่นเข้ามาใกล้ก็ยิ่งรู้สึกประหม่าแฮะ เสียงยิ่งเบาเข้าไปใหญ่...

และตานั่นก็ทำในสิ่งที่ฉันไม่เคยพบมาก่อน

“จุ๊บ”

นายนั่นหอมแก้มฉันหนึ่งที

//0 0//

แม่ขา เกิดมานอกจากพ่อหนูยังไม่เคยเลยน้า

“เฮ้ย ยัยเด็กใหม่ได้จุมพิตจากราชันย์!”

สิ้นเสียงของผู้ชายคนข้างหลังที่เห็นมาตลอดตะโกนดังทั้งคันรถ ทุกคนยกเว้นตานั่นมองฉันหมด

หนอย....อีตาบ้า

แต่ฉันก็ยังอึ้งอยู่นั่นแหละ