คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สิบปีข้างหน้า
หลายสัปดาห์ผ่านไป
“ไปนะค่ะแม่.....สายแล้วๆๆๆ เอ๊ะ ตอนนั้นยังไม่มีเลยนี่นา นี้มันบ้านใครกันล่ะเนี่ย”
VonGoLa วองโกเล่เหรอ เฮ้ยย!!! หรือว่า....หรือว่า ไม่จริ๊งงงง นั้นมันสควอโล่นี่นา แล้วนั้นมันยามาโมโตะ ทำไมถึงฉะกันอยู่ล่ะนั้น
“เฮ้ยยย!! แกตายซะเถอะ”
“จะ ใจเย็นๆน้า สควอโล่ ฉันแค่ผ่านมารับซือโนะไปโรงเรียนก็เท่านั้นเอง”
“เฮ้ยย!! ซือโนะอะไรฟ่ะ ฉันไม่สนใจเฟ้ยย”
สควอโล่พูดก็ฟันยามาโมโตะต่อ ส่วนยามาโมโตะก็ใช้ดาบของสำนักตั้งรับตลอด
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย หรือว่าจะเป็น แซสซัส!!! ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ซือโนะตะโกนสุดเสียงตรงหน้าบ้านหรือก็คือคฤหาสน์ของแซสซัส
“มีอะไรหรือไงห่ะ....นังผู้หญิง”
ง่ะ คำนี้นี่มันใช้เรียกพวกเชลเบคโลนี่นา ต้องไล่ๆไป
“นายรีบกลับไปอิตาลีได้แล้ว เดี๋ยวรุ่นที่ 9 ก็ว่าเอาหรอก”
“มันคงไม่เป็นอย่างนั้นหรอกนะสึนะ เพราะว่ารุ่นที่ 9 ท่านอนุญาตเจ้าพวกนี้แล้วว่าจะทำอะไรก็ได้ที่ญี่ปุ่นแต่ห้ามมาทำร้ายหรือลอบสังหารว่าที่วองโกเล่รุ่นที่ 10”
มะ ม่ายจริ๊งงงงง นี่เรา นี่เราต้องอยู่ร่วมกับพวกเน้ไปเลยเหรอเนี่ยยยยย
ซือโนะคิดไปเดินไปโรงเรียน ไม่รู้ตัวเลยว่ามีแต่คนมองดูซือโนะอยู่ห่างๆ
อ๊ากกก ทำไมตั้งแต่เราเป็นแบบนี้มีแต่คนมามองอย่างีเยื่อใยจริ๊งงงง แล้วนั้นมันเสียงอะไรล่ะนั้น
เสียงที่ซือโนะได้ยินนั้นดังมาจากทางข้างหน้าใกล้นี่ แล้วมีบางอย่างลอยร่วงลงมาใส่หัวซือโนะเต็มเหนี่ยว
บรึ้มมมมมมมม
นั้นคือกระสุนบาซูก้าทศวรรษ ทำให้ซือโนะไปยังโลกอีกสิบปีข้างหน้า
ตุ้บบบ
โอ๊ยยย เจ็บๆๆ อ้าว ที่ไหนล่ะเนี่ย ง่ะ เรา เราอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย รู้สึกว่าจะถูกบาซูก้ายิงใส่แล้วแสดงว่านี่เป็นโลกสิบปีข้างหน้าอ่ะดิเนี่ย
ก๊อกๆๆๆ
“รุ่นที่ 10 ครับ ผมจะเข้าไปละนะครับ”
สะ เสียงแบบนี้โกคุเทระคุงแหงเลย อ๊ากก ทำไงดีๆ แล้วนั้นมันตู้อะไรล่ะนั้น เข้าไปหลบก่อนก็แล้วกัน
แอ๊ดดด
“อ้าว รุ่นที่ 10 หายไปไหนล่ะเนี่ย หรือว่ามีพวกแฟมิลี่มาลักพาตัวไป ไม่ได้การล่ะ”
โกคุเทระพูดเสร็จก็วิ่งออกไปอย่างด่วย ซือโนะเมื่อได้ยินเสียงเท้าของโกคุเทระไปไกลแล้วก็ออกมาจากตู้
“เฮ้อ ไม่นึกเลยนะเนี่ยว่าเป็นตู้เสื้อผ้าของเราในอนาคต แต่....ทำไมถึงมีแต่ชุดมาเฟียล่ะเนี่ย”
“สึนะ อ้าววว อยู่นี่นา เมื่อกี๊โกคุเทระบอกว่านายหายตัวไปนี่ แหม ชอบตัวให้เป็นห่วงเรื่อยเลยนะ แล้วทำไมดูเหมือนนายตัวเล็กลงนะสึนะ”
ซวยล่ะยามาโมโตะ อืมม ดีนะที่ยามาโมโตะมองไม่ค่อยออก “เอ่อ พอดีเมื่อกี๊เพิ่งเดินอยู่ข้างนอกแถวๆนี้แหละ แล้วมีธุระอะไรล่ะยามาโมโตะ”
“เอ่อ เออ ใช่ ตอนนี้เห็นว่างานเลี้ยงกระชับแฟมิลี่เริ่มแล้วเลยมาให้มาเรียกนายน่ะ เพราะงั้นไปได้แล้ว ฮิบาริเองก็อยู่ด้วยนะ....”
“อ่ะ อือ เข้าใจแล้วว.....” ฮู่ หวิดไป แต่ว่าเราจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย
ในงานที่สวน
“อ้าว วองโกเล่ครับ สวัสดีครับ งานเป็นยังไงบ้างครับ ทางเราต้องขอขอบคุณมากเลยนะครับ ที่ช่วยดูแลแถวพื้นที่ของแฟมิลี่ของพวกเราน่ะครับ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ....อ่ะ นั้นมันคาบัคโร่เน่นี่นา ขอตัวเดี๋ยวนะครับ...”
เราจะให้คุณดีโน่เห็นไม่ได้เด็ดขาดเลย เพราะว่าคุณดีโน่เนี่ยตายังกะเหยี่ยวเลย มองปร๊าดรู้ปุ๊บ
พลั่กกก
“โอ๊ยยย ขอโทษด้วยนะครับ พอดีไม่ทันได้มองทาง อ้าวว จะเฮ้ยย”
“นายสึนะโยชิ มาทำอะไรที่นี่ ทำไมไม่ไปคุยกับแขกห่ะ....”
“คือ แบบว่า....อ่ะ....”
“นายไม่ใช่สึนะโยชิ มานี่ด้วยกันหน่อยสิ ยามาโมโตะ ทาเคชิ รวมพลที่ห้องทำงานของสึนะโยชิ ด่วน...”
“อ่ะ อือ จัดเดี๋ยวนี้เลย...”
หัองทำงาน
“เธอเป็นใคร....แล้วสึนะโยชิอยู่ที่ไหน”
“อ่ะ เอ่อ คือว่า....จะ จำกันไม่ได้เหรอค่ะ ฮิบาริ ฉันเองไงซือโนะน่ะ”
“เอ๊ะ ซือโนะ อ๊า ซือโนะน่ะเอง แหม ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยแน่ะ คิดถึงแห่ะ”
ยามาโมโตะพุ่งเข้ามาแล้วกอดอย่างเต็มเหนี่ยว
“เธอ....มานี่สิ....”
ฮิบาริหิ้วตัวซือโนะไปที่ห้องทำงานของฮิบาริเอง แล้วจับว่าบนโซฟา แล้วเริ่มถาม
“เธอหายไปไหนมาตลอดสิบปีห่ะ....”
“เอ่อ ยังไงดีล่ะค่ะ คือว่า....ฉันเองก็ไม่รู้นี่นาว่าตัวเองจะมาอยู่ในที่แบบนี้ อีกอย่างฉันโดนบาซูก้าทศวรรษเลยต้องมาอยู่ในโลกสิบปีข้างหน้านี่นา”
“ยังงั้นเหรอ รู้มั้ยตลอดสิบปีฉันคิดถึงเธอจังเลยแฮะ....”
“เอ่อ ฮะ ฮิบาริซัง.... คือว่าขอโทษด้วยล่ะกันนะค่ะ แต่ว่าฉันเดี๋ยวก็ต้องไปแล้วล่ะค่ะ เพราะว่าอีกไม่กี่นาทีฉันก็ต้องกลับแล้วล่ะค่ะ” อีกอย่าง ถ้าหากว่าเรามาเปลี่ยนร่างเอาตอนนี้เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเราที่เป็นผู้ชายในอีกสิบปีนี่นา
“แล้ว...พี่ชายเธอ สึนะโยชิ หายไปไหนล่ะเนี่ย เมื่อกี๊เธอไปทำแทนพี่เธอแล้วตัวพี่เธอหายไปไหนล่ะเนี่ย”
“คะ คือไม่รู้สิค่ะ บะ แบบว่า เอ่อ ไม่รู้ค่ะ...”
“ฮึ เหมือนเดิมเลยนะเธอเนี่ย สึนะโยชิ....”
“ค่ะ เอ๊ะ มะ เมื่อกี๊ฮิบาริเรียกฉันว่าอะไรนะค่ะ”
“ฉันรู้ตั้งนานแล้วล่ะว่าเธอคือสึนะโยชิคนนั้น....ฉันกับเธอน่ะคบกันมาตลอดสิบปี ถึงแม้ว่าตอนเป็นเด็กนามิโมริเมื่อสิบปีก่อนจะไม่รู้ก็เถอะ....แต่ว่า พวกผู้พิทักษ์ของเธอก็รู้ดีว่าเธอ ไม่สิ สึนะโยชิกับฉันคบกันมาตลอด....”
ไม่จริงน้า นี่เราคบกับฮิบาริมาตลอดสิบปีเลยเหรอเนี่ย แล้วเค้ารู้เรื่องที่เราคือสึนะโยชิด้วย อ๊ากกก ตัวเองว้อยยยย
“เอ่อ คุณฮิบาริ ตอนนี้ผ่านมากี่นาทีแล้วล่ะเนี่ยค่ะ”
“ประมาณ 3 นาที งั้นอีก 2 นาทีขอฉันกอดเธอเอาไว้แล้วกันนะ ฉันอยากเจอกับเธอในร่างแบบนี้มาตั้งนานแล้วรู้มั้ย....”
ฮิบาริออุ้มซือโนะมาวางบนตักแล้วกอดซือโนะอย่างทะนุถนอม เมื่อกับให้ความรู้สึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว....
ผ่านไป 10 นาที
เอ๊ ทำไมเรายังไม่กลับไปล่ะเนี่ย หรือว่า บะ บาซูก้าทศวรรษเสีย เวรล่ะสิเนี่ย ทางที่ดีต้องบอกฮิบาริก่อนล่ะ
“ฮิบาริซัง ฮิบาริซัง อ้าวว หลับไปแล้วหรอกเหรอเนี่ย ทำไงดีล่ะเนี่ย ยามาโมโตะ โกคุเทระ รู้นะว่าอยู่ตรงนั้น เข้ามาหน่อยสิ”
“รุ่นที่ 10 มีเรื่องอะไรเหรอครับ”
“ช่วยพาฮิบาริไปนอนที่ห้องทีสิ ห้องของฉันเองก็ได้ เพราะว่าดูเหมือนว่าห้องของฮิบาริจะไกลมั้ง เอาไปไว้ที่ห้องฉันก่อนก็แล้วกัน....
เมื่อยามาโมโตะกับโกคุเทระหิ้วฮิบาริมานอนบนเตียงของสึนะเสร็จก็ขอตัวไปดูงานในสวนก่อน
“ฮิบาริซัง ผมสั้นลงนะเนี่ย ทำไมกันน้า เมื่อก่อนไม่ชอบตัดผมแท้....อ่ะ ทำไมตัวร้อนล่ะเนี่ย ไม่สบายล่ะมั้งเนี่ย....ต้องรีบหน่อยล่ะ”
ตอน 3 ทุ่ม
อือ....ซือโนะ ไปแล้วสินะ อืม ร้อนจังแฮะ สงสัยเมื่อวานทำงานหนักมากไปสิเนี่ย หวัดกินจนได้ อ่ะ....ซะ ซือโนะ ทำไมล่ะ หรือว่าไอ้เจ้านั่นพังสินะ ฮึ อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน
ฮิบาริอุ้มสึนะมาวางบนเตียงแล้วคลุมผ้าห่มใน ส่วนตัวเองก็นอนอยู่ข้างซือโนะไปจนถึงตอนเช้า....
“อ๊ะ ฮ้าววว อือ เช้าแล้วเหรอเนี่ย วันนี้วันหยุดไม่ต้องไปโรงเรียนนี่นา งั้นนอนต่อก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง อือ อื้อ....อ่า ฮะ ฮิ ฮิบาริ....มาได้ไง อุ๊บบบ....” ไม่ได้ๆ เดี๋ยวคุณฮิบาริตื่นขึ้นมาแล้วจะ ยังไงล่ะ เอ่อ ก็....เออ ช่างมัน ตอนนี้ต้องพยายามแงะมือฮิบาริออกให้ได้ก่อนแล้วสิ
“นั้นเธอกำลังจะทำให้ฉันห่ะ ซือโนะ.....”
“ฮิบาริ ตะ ตื่นแล้วเหรอค่ะ เห๊ ฉันนึกว่ายังไม่ตื่นก็เลยกะว่าจะไปหาอะไรมาให้ฮิบาริได้ทานน่ะค่ะ” เราเนี่ยก็แถได้อีกเนอะ
ซือโนะพูดแล้วพยายามแงะมือของฮิบาริออกให้ได้ ฮิบาริเลยมองไปที่มือของซือโนะ แล้วก็ถอนหายใจออกมา
“นึกว่าเธอจะชอบเหมือนเมื่อก่อนซะอีก เมื่อก่อนเธอยังให้ฉันเดินจูงมือ เวลานอนก็กอดกันซะอีก”
“มะ เมื่อกี๊ฮิบาริพูดอะไรนะค่ะ ใครชอบกอดอะไรค่ะ”
“ก็เธอในตอนนี้ยังไงล่ะ อีกไม่นานล่ะมั้ง เดี๋ยวเธอก็จะทำเองแหละ ตอนนี้ฉันง่วงเธอออกไปก่อนเถอะ”
“อ่ะ ค่ะ งั้น พักผ่อนตามสบายนะค่ะ....”
เฮ้อ แล้วเรื่องที่ว่าเราชอบเนี่ย มันหายความว่ายังไงกัน งืมมม คิดยังไงก็คิดไม่ออก.... ช่างมันไปทำอะไรกินดีกว่าเยอะ งืมมม ทำอะไรดีล่ะเนี่ย แซนต์วิชก็แล้วกัน ง่ายๆแล้วก็เบสิคกำลังดี
ผ่านไปหลายหลายนาที
งั่มม อืม อร่อย แต่แปลกมากเลยนะเนี่ย แค่กระสุนนัดเดียวทำให้เราเปลี่ยนได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย จริงด้วย ไหนๆก็ไหนๆแล้วอบเค้กแอปเปิ้ลด้วยดีกว่า
อืมมม ต้องเติมน้ำตาลนิดหน่อยแฮะ....เอ๊ น้ำตาลๆ ว้า อยู่ซะสูงเชียว อ้าว อึ๊บบบจ้า อึ๊บบบ ไม่ถึงแฮะ ทำไงดีเนี่ย เอาเก้าอี้มาต่อก็ได้ เชอะ....
“อืมม หอมใช้ได้ๆๆ งั้นก็...ทานเลยนะค่ะ งั่มม อืมม นี่แหละรสยังงี้เลย อ้ำ อร่อยที่สุด....”
“แกเป็นใคร.....”
สะเสียงแบบนี้ หรือว่าจะเป็น
“ซะ แซสซัส งะ ไงหวัดดีจ้า มะ ไม่ได้เจอกันนานเลยน้า...แฮ่ะๆๆๆ”
“ซาวาดะ ซือโนะหรือก็คือสึนะโยชิสินะ ไปไงมาไงล่ะเนี่ยถึงมาเป็นแบบนี้น่ะ”
“เอ่อ ก็...โดนบาซูก้าทศวรรษน่ะค่ะ เอ่อ แซสซัสทานข้าวเช้ามาหรือยังค่ะ มาทานทานเค้กกับแซนต์วิชรองท้องก่อนมั้ยค่ะ อร่อยน่ะค่ะเนี่ย ฮิๆๆ”
“ไม่ล่ะ ฉันต้องไปแล้วเดี๋ยวไอ้พวกนั้นจะเริ่มเหลิงว่าทำไมฉันมานั่งกินข้าวกับนาย”
พวกนั้น อ้อ หมายถึง พวกสควอโล่น่ะเหรอ เหอะๆๆ ช่วยไม่ได้ งั้นกินคนเดียวก็ด้ายยย ชะเอ๊ย ทำไมล่ะ....
จู่ๆ จานที่มีเค้กแอปเปิ้ลก็เขยิบไปซ้ายทีขวาที....
“ฮึ มุคุโร่ คุณอยู่ตรงนั้นใช่มั้ยค่ะ ยังไงก็ช่วยออกมาหน่อยสิค่ะ...”
“ปู๊.... ทายผิดซะแล้ว....ผมม่ายช่ายอาจารย์หรอกน้า.....”
“เอ๊ะ นายเป็นใครกันล่ะเนี่ย ฉันเพิ่งจะเคยเห็นหน้าเอง....”
“ผมเป็นผู้พิทักษ์สายหมอกกกก ของวอริเออร์คร้าบบบ พอดีเห็นว่าทำไมบอสถึงมาช้าเลยมาดูน่ะคร้าบบบ”
“อ้อ เหรอ เออ ถ้ายังไงทานก่อนสิ เพราะยังไงก็ยังไม่มีใครมากินหรอกนะ ทิ้งเอาไว้ก็เสียดายแย่เลย.... ส่วนที่เหลือน่ะ จะเอาไปให้พวกวอริเออร์ก็ได้ ฉันไปล่ะ....”
โอ๊ยยย แล้วเราจะไปที่ไหนล่ะเนี่ยยย เอ๊ะ ห้องของเราเหรอ เข้าไปดูอีกรอบซะหน่อยก็คงไม่เป็นไรมั้ง
แอ๊ดดดด
โห่ ห้องเราเหรอเนี่ย ไม่นึกเลยว่าจะสะอาดสะอ้าน แล้วนี่มันอะไรเนี่ย งานเหรอ อ้าวว ของมาส่งแล้วมันอะไรล่ะเนี่ย ดอกไม้เหรอ แล้วดอกมงดอกไม้อะไรล่ะเนี่ย อยู่ที่ห้องเก็บพัสดุเหรอ งั้นไปดูหน่อยคงเป็นไรล่ะมั้ง อ่ะ เดี๋ยวใส่ชุดนี้แล้วมันประหลาดสิ้นดี ไปเปลี่ยนชุดเป็นของเราในสิบปีดีกว่า
แต๊นน แต่นนน
แหม เราเองก็ดูใช้ได้เลยนะเนี่ย เอ๊ะ รูปของเราเหรอ โห่ มีเรื่องตั้งหลายอย่างแน่ะ ตอนไปดูดอกไม้ไฟ ไปว่ายน้ำที่ทะเล เดินเที่ยวด้วยกัน เยอะแยะเต็มไปหมดเลย อ๊า!!! ไม่จริง ทำไม ทำไมรูปนี้ถึงได้....
เป็นรูปเหล่าวอริเออร์นำโดยแซนซัส และวองโกเล่รุ่นที่สิบนั่งอยู่บนโซฟาคู่กัน ส่วนพวกผู้พิทักษ์ก็ยืมรอบล้อมอย่างสามัคคี
“เรื่องจริงเหรอ ที่เรา....สะ...สมานฉันท์กับพวกวอริเออร์”
“มาทำอะไรในห้องนี่ห่ะ ไอ้สวะ....”
“ซะ แซนซัส ปะ เปล่าไม่มีอะไรยังไงฉันก็ขอไปดูของที่ส่งมาก่อนนะ”
รอดอย่างหวุดหวิดเลยแฮะเรา เอ๊ ห้องเก็บพัสดุ อยู่ไหนน้า อ๊ะ เจอล่ะ...ดอกไม้ๆๆ เอ๊ ดอกไม้ไหงเป็นดอกบัวล่ะ มีการ์ดด้วยเหรอ
‘ถึงวองโกเล่รุ่นที่ 10 เดี๋ยวจะมาเอาของแลกด้วย’
“หมายความว่าไงเนี่ย.....”
ซือโนะอ่านจบก็รู้สึกงงกับข้อความที่แนบมากับดอกไม้ และซือโนะไม่รู้ตัวเลยว่ามีอะไรบ้างอย่างเกิดขึ้น
“ไงครับ สึนะโยชิ....”
สะ เสียงนี่นี้มัน....ระ โรคุโด มุคุโร่ ชะ ใช่จริงๆด้วย หรือว่าของที่จะแลกกันก็คือ
“นาย นายยังไม่คิดที่จะเลิกเอาร่างของผมไปอีกเหรอคะ...เอ๊ย ครับ มุคุโร่”
“แน่นอนครับ ยังไงผมก็ยังอยากได้ร่างของคุณมาอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว”
“นายช่วยจะบอกเหตุผลหน่อยได้มั้ยว่า ทำไม....”
“แน่นอนสิครับ...” มุคุโร่หมุนสามง่ามไปมาแล้วก็วางลงบนพื้นแล้ววิ่งโผกอดซือโนะ (สึนะ)
“ผมไม่อยากให้คุณไปอยู่กับเขาคนนั่น”
“คนนั่น หรือว่า ฮิบาริน่ะเหรอ....”
“ครับ ว่าแต่ว่า ทำไม...สึนะโยชิถึงดูผอมๆลง เอวก็คอดๆแบบนี้ล่ะเนี่ย เอ๊ะ หน้าแบบนี้เหมือนผมเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ”
แย่ล่ะ ดูเหมือนว่ามุคุโร่ยังไม่รู้สินะว่าเป็นเราเมื่อสิบปีก่อน....
“อ้อ ผมพอจะเดาออกแล้ว ซือโนะสินะครับ ไม่ได้เจอกันตั้งนานแน่ะ รู้หรือเปล่าครับว่าโคลมคิดถึงคุณมากเลยล่ะ....”
“คะ คุณรู้ได้ยังไงมุคุโร่ว่าผม เอ๊ย ฉันคือซือโนะ....ไม่ใช่ พี่สึนะ”
“ผมยังจำรูปร่างหน้าตาของคุณได้นะครับ ซือโนะ แต่ว่าไม่นึกเลยว่าวันนี้จะผิดแผน ทั้งๆที่อยากจะยึดร่างของสึนะโยชิซักหน่อย แต่กลับมาเจอกับซือโนะน้องสาวสุดรักของสึนะโยชิซะได้เนี่ย”
“แล้วทำไมนายถึงไม่ยึดร่างของฉันแล้วไปต่อรองกับพี่ล่ะ”
“ก็ผมได้ให้สัญญาไว้สองข้อแล้วนี่นา หนึ่ง โคลมขอร้องไม่ให้ผมทำอะไรกับคุณ เช่น ยึดร่างของคุณ และสอง ผมสัญญาไปว่าผมจะไม่ทำให้คุณมีบาดแผลบนตัวคุณโดยสามง่ามของผม เวลาคุณมีบาดแผลทีไร ผมต้องร้องไห้ทุกที เพราะงั้น ลาก่อนนะครับ อ้อ แล้วก็ช่วยดูแลโคลมที่ห้องของเธอทีนะครับ ตอนนี้โคลมไม่ค่อยสบายน่ะ ผมขอตัวล่ะ ฮึๆๆๆๆ”
อึ่ยย เสียงหัวเราะยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยนะเนี่ยมุคุโร่....อ๊ธ จริงด้วย โคลม...”
แอ๊ดดด
“ท่านมุคุโร่เหรอค่ะ ไม่ใช่นี่นา คุณเป็นใครกันค่ะ หน้าตาดูคุ้นๆจัง”
“ฉันเองซือโนะ น้องสาวของพี่สึนะน่ะ”
“ซือโนะ อ๊ะ น้องสาวของบอสงั้นเหรอค่ะ นานจังเลยนะค่ะ ที่เราไม่ได้เจอกัน....แค่กๆๆๆ”
“อ๊ะ อย่าฝืนเลย นอนพักซักหน่อยเถอะ เดี๋ยวช่วงกลางวันฉันจะเอาอะไรมาให้ทานหน่อยล่ะกัน แล้วก็มีซักพักฉันก็คงต้องกลับแล้วล่ะ นอนได้แล้วเดี๋ยวอาการจะทรุดลง”
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ แค่กๆๆ.....”
“แล้วเดี๋ยวฉันจะแวะมาอีกทีก็แล้วกันนะ ไปล่ะ...”
เฮ้อ... โคลมยังคงอ่อนแออยู่สินะ อ้าว แล้วทางไหนไปห้องนอนของเราล่ะเนี่ย ป่านนี้ฮิบาริคงตื่นแล้วล่ะมั้ง ห้องไหนล่ะเนี่ย ห้องนี้ มะไมใช่ ห้องของยามาโมโตะสินะ อ๊ะ โกคุเทระคุงก็อยู่ด้วย อ้อ เข้าใจล่ะ....
“แล้วห้องของเราอยู่ไหนล่ะเนี่ย....”
“โว้ววว!!! ไอ้สวะไอ้เจ้าบ้านั่นมันไปอยู่ที่ไหนห่ะ”
เสียงแบบนี้ กับเสียงโวยวายอย่างนี้ มีอยู่คนเดียวแหละ
“ไงสควอโล่ ตามหายามาโมโตะอยู่สินะ ตอนนี้หมอนั่นหลับอยู่ นายอย่าไปกวนเลย ฉันต้องไปทำธุระต่อ อยากจะปลุกก็ตามสบาย...”
ซือโนะ เดินไปเรื่อยแล้วก็หันหลังพิงประตูบานหนึ่งแล้วก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อย แต่จู่ๆประตูห้องก็เปิดออก
“ว้ายย อ๊ะ โอ๊ยยย อ้าว ฮิบาริซัง....ตะ ตื่นแล้วเหรอค่ะ”
“เข้ามา....”
ฮิบาริพูดสั้นแต่ได้ใจความเพราะหน้าตาของฮิบารินั้นบอกได้เลยว่าจะทำอะไร
“เมื่อกี๊ไปคุยอะไรกับไอ้สับปะรด....”
อ้อ มุคุโร่สินะ....
“ก็ไม่ได้คุยอะไรหรอกค่ะ เขานึกว่าฉันเป็นสึนะน่ะค่ะ ก็หวังจะยึดร่างก็เท่านั้น...”
“เหรอ....งั้นก็แล้วไป...”
ฮิบาริล้มตัวลงนอน โดยมีซือโนะอยู๋บนเตียงข้างๆ ซือโนะมองหน้าฮิบาริ ซึ่งฮิบาริก็สงสัยว่ามองทำไมก็เลยถามออกไป
“หน้าฉันมันมีอะไรหรือไง....”
“อ๊ะ เปล่าค่ะ ก็แต่สงสัยเท่านั้นน่ะ ว่าตอนเด็กๆก็ไว้ผมหน้ายาวแท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงตัดผมให้สั้นลงก็เท่านั้น”
“ก็เธอเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอ....ว่าอยากให้ฉันตัดน่ะ....”
“เอ๊ะ หมายความว่าไงค่ะ....”
ความคิดเห็น