คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : งานนี้ยอมไม่ได้
และทันใดนั้นม่านบนเวทีก็ถูกเปิด ด้านหน้าเวทีนั้นมีเด็กนักเรียนนามิโมริอ้อกันไม่มาก แต่ซือโนะเห็นอย่างรวดเร็วเลยว่าโกคุเทระ ยามาโมโตะ และเรียวเฮอยู่ภายในกลุ่มของเด็กนักเรียน ส่วนมุคุโร่และฮิบารินั้นนั่งอยู่บนราวเหล็กชั้นสองของหอประชุมเพียงแต่นั่งคนละฝั่งเท่านั้น
“ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าตอนนี้ช็อกโกแลตของซือโนะได้มาอยู่ในมือของฉันแล้ว ใครอยากได้ล่ะก็ต้องมีการแข่งขันกันซึ่งคนที่แข่งได้นั้นจะมีเพียงแค่คนที่อยากร่วมเล่นด้วยเท่านั้น”
“อะไรหว่า ถ้ารู้งี้ฉันเล่นด้วยดีกว่า”
“เอาล่ะกติกาง่ายๆ ใครสามารถจับตัวซือโนะมาที่นี้ได้ ภายในเวลา 20 นาที คนๆนั้นจะได้รับสิ่งนี้ไป แต่ก่อนที่จะเริ่มแข่งขันฉันขอพบกับสมาชิกพวกนี้ซะก่อน ได้แก่ซาซางาวะ เรียวเฮ โกคุเทระ ฮายาโตะ ยามาโมโตะ ทาเคชิ โรคุโด มุคุโร่ และฮิบาริ เคียวยะ มาพบกับฉันด้วย เอ้า ปิดม่านได้แล้ว ส่วนพวกนายรอกันที่นี้ ทั้ง 5 คนมานี้ซะ”
“รีบอร์นบอกฉันมานะนี้มันเรื่องอะไรกัน”
“พวกนายทั้ง 5 ต้องแสดงฝีมือของผู้พิทักษ์ของซือโนะ พวกนายต้องดูแลซือโนะ ไม่ให้ใครพาตัวเธอมาที่นี้ได้ เข้าใจมั้ย ในเวลา 20 นาที ถ้าหากยังไม่มีใครจับตัวซือโนะได้ พวกนายต้องมาแข่งกันเอง ฉันรู้หรอกนะว่า พวกนายเองก็อยากได้อยู่เหมือนกันเว้นแค่เรียวเฮคนเดียวเท่านั้นเองแหละ”
“เรื่องอะไรไม่เข้าใจหรอกนะ แต่มันน่าสนุกสุดหูรูดไปเลยล่ะ”
“พวกนายรีบพาซือโนะหนีไปซะ แล้วอย่าทะเลาะกันเองเชียวล่ะมุคุโร่ ฮิบาริ โกคุเทระ ยามาโมโตะ เรียวเฮ อาวุธพวกนายใช้กันได้ทุกคนแต่ว่าอย่าให้ถึงตาย ยามาโมโตะนายใช้แค่ดาบไม้ไผ่ธรรมดา ส่วนนายมุคุโร่ใช้แค่ส่วนกระบองเท่านั้น เข้าใจมั้ย”
“งั้นไปกันเถอะครับท่านซือโนะ”
“เข้าใจแล้ว ยังไงก็ขอบคุณนะ”
“เอาล่ะ เกมได้เริ่มขึ้นแล้ว ตอนนี้ซือโนะได้เริ่มหนีแล้วเพราะงั้นพวกนายไปตามหาซะ”
“อ่ะ อือ รู้แล้ว แล้วจะไปซ่อนที่ไหนดีล่ะเนี่ย”
“ผมมีวิธีครับ ทุกคนครับมาแตะตัวผมสิครับ ฮิๆๆ”
ทุกคนนั้นได้จางหายไปเหมือนกับหมอกที่ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้
“เอาล่ะครับ ตอนนี้ก็แอบกันที่นี้ก่อนดีกว่านะครับซือโนะคุง”
ที่ที่มุคุโร่พาซือโนะมาแอบคือห้องแต่งตัว แต่สึนะได้คิดว่าถ้าหากซ่อนแต่ที่นี้คงถูกหาเจอแน่ๆ จึงคิดวิธีการขึ้นมาได้
“โกคุเทระ ยามาโมโตะ ฮิบาริ มุคุโร่ แล้วก็คุณพี่ ช่วยหันหลังทีค่ะ คือฉันมีแผนแล้ว แต่ห้ามมองเชียวนะ โกคุเทระคุงขอยืมเจลแต่งผมหน่อยรู้สึกว่านายจะมีนี่นา”
“ครับ นี้ครับท่านซือโนะ”
“เอาล่ะ ห้ามมองมานะ”
ผ่านไป 10 นาที
“เอาล่ะ หันมาได้แล้ว”
“ระ รุ่นที่ 10 ทำไมล่ะเนี่ย”
“แหะ โกคุเทระคุง ฉันเองซือโนะ คิดว่าเป็นถึงฝาแฝดก็น่าจะปลอมตัวได้สบายอยู่แล้วล่ะนะ เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะแกล้งไปสมทบกับพวกนั้น ทำเป็นว่ากำลังตามหาซือโนะนะ พวกนายพยายามซ่อนตัวให้ดีล่ะ ฉันไปล่ะ”
สิ่งที่ทุกคนต้องแปลกใจนั้นคือ ซือโนะได้ใช้เจลแต่งผมทำให้ผมเป็นเหมือนตอนที่ยังเป็นสึนะ และใช้ชุดนักเรียนชายที่แขวนอยู่ในตู้เปลี่ยนเสื้อผ้าของตนเอง ทำให้ดูเหมือนว่าจากซือโนะนั้นได้กลับกลายมาเป็นสึนะคนเดิม
“อ้าว สึนะ นั่นนายเหรอนั้นน่ะ เป็นไงบ้างล่ะที่อิตาลีนั้นน่ะ”
“อืม ก็สนุกดี แล้วนายเจอน้องสาวฉันหรือยังเนี่ย”
“เอ๊ นายอยากได้มากเลยหรือไงห่ะ จากน้องสาวของนายเองเนี่ยน้า”
“ไม่หรอกฉันกะไว้ว่าหากฉันชนะ ฉันจะให้คืนให้ซือโนะเอาไปให้คนที่อยากให้เองน่ะนะ”
“ช่างเถอะ เพราะฉันรู้อยู่แล้วว่าจอมห่วยอย่างสึนะน่ะ ทำอะไรไม่สำเร็จหรอก ก๊ากกะก๊ากๆๆๆ”
หัวเราะเข้าไปเหอะ ไอ้พวกบ้า ถ้าหากรู้ว่าฉันเป็นซือโนะขึ้นมา อยากรู้จริงว่าจะทำหน้ายังไงจังแหะ
20 นาทีผ่านไปแล้ว
“หมดเวลา ทุกคนไม่มีใครมาตัวซือโนะได้เลย เพราะฉะนั้นพวกนายอดที่จะได้ของรางวัลแล้ว ไปเข้าเรียนให้หมดยกเว้นทั้ง 5 คน”
หลังจากที่รีบอร์นประกาศออกไปทุกคนก็ออกไปกันหมดด้วยสีหน้าแบบเซ็งสุดขีดที่ไม่สามารถจับตัวซือโนะมาได้
“เอาล่ะ พวกนายได้ซัดใครไปบ้างหรือเปล่าห่ะ”
“ไม่เลยครับคุณรีบอร์น แต่ว่าเพราะรุ่นที่ 10 เอ๊ย ท่านซือโนะนั่นแหละครับที่คิดได้เจ๋งสุดๆเลยล่ะครับ”
“อะไรเหรอที่ว่าเจ๋งน่ะโกคุเทระ”
“คือท่านซือโนะปลอดตัวเป็นท่านรุ่นที่ 10 แล้วก็แอบปะปนไปกับพวกที่ตามหาตัวท่านซือโนะน่ะครับ”
ทันใดนั้นซือโนะก็ปรากฏตัวในลักษณะของสึนะ ทำให้ทุกคนถึงกับตะลึงว่าคิดได้เจ๋งและทำได้แนบเนียน
“ไงรีบอร์น สรุป....ไม่มีใครจับฉันได้ เพราะงั้นเกมนี้ฉันชนะ”
“ใครบอกล่ะซือโนะ ของจริงจะเริ่มจากนี้ตังหากล่ะ ทั้งห้าคนมานี้สิ จับฉลากกันไปซะหนึ่งในนี่จะมีกระดาษใบหนึ่งเขียนคำว่า ซวยเซ็ด จับซะสิ”
ทั้งห้า ซึ่งมีโกคุเทระ ยามาโมโตะ เรียวเฮ ฮิบาริ และมุคุโร่ ได้ทยอยกันจับฉลากซึ่งผลออกมาเป็น.......
“เรียวเฮ....ซวยเซ็ด นาย....อดได้แข่งขันศึกชิงช็อกโก”
“อ้ากกก แพ้ยับเยินสุดหูรูด”
“คู่แรกยามาโมโตะกับโกคุเทระ คู่สองฮิบาริกับมุคุโร่ แหม....ช่างเป็นคู่ที่โดนใจฉันจริงๆเลยนะเนี่ย”
คู่แรก ยามาโมโตะนั้นใช้อาวุธคือชิงุเระคินโทคิ และโกคุเทระใช้ระเบิดและร็อกเก็ตบอมบ์เป็นอาวุธ ทั้งคู่นั้นฉะกันอย่างรุนแรง แต่ยามาโมโตะนั้นอาวุธดูมีประสิทธิภาพมากกว่าจึงชนะมาอย่างง่ายดาย
“ยามาโมโตะชนะอย่างเรียบร้อย โอ๊ย ซือโนะ....หายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย ฮิบาริ มุคุโร่มาสู้กันซะ”
อะไรกันฟร่ะเจ้ารีบอร์น อะไรก็ไปทำโดยไม่บอกไม่กล่าวทู้กที เอ๊ะ นั่นมัน....ดีล่ะ น่าจะยังทันนะ
แกร๊ง....แกร๊งๆๆๆๆ
ทั้งคู่ฉะกันอย่างเมามันโดยไม่มีใครยอมใครเลยแม้แต่น้อย จนรีบอร์นหลับไปอย่างสบายใจ
“ฮึ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่อยากจะยอมแพ้เลยนะเนี่ย เพราะอะไรกันล่ะเนี่ย....”
“ฉันก็แค่....ไม่อยากแพ้คนอย่างนาย ไอ้เจ้าสับปะรด”
ครืดดด
“พอได้แล้ว....เอ้า เอาไป ฉันทำมาให้แล้วแต่ว่าชิ้นนี้ฉันจะยังเก็บความลับว่าฉันจะให้กับใคร”
ซือโนะยื่นช็อกโกแลตที่เพิ่งทำมาจากห้องคหกรรมให้กับโกคุเทระ ยามาโมโตะ มุคุโร่และฮิบาริ และรวมไปถึงเรียวเฮ
“เพราะงั้น....ไปนะ....”
“ท่านซือโนะ.....”
เอาล่ะ อืม วางไว้ตรงนี้ก็แล้วกัน จะว่าไปแล้วรีบอร์นไม่ได้เอาช็อกโกแลตของเราไปโชว์จริงๆนี่นา งั้น....หมอนั่นคงไม่รู้หรอกมั้ง
“เอาล่ะ เรียบร้อยทีนี้เรา...ก็....เผ่น.....”
หวังว่าคงจะไม่ทิ้งไปไหนหรอกนะ ถือซะว่าเป็นการขอบคุณในศึกชิงแหวนครั้งนั่นก็แล้วกัน
ห้อง.....
แกร๊กกก
“หืม ช็อกโกแลต หรือว่า”
ปึง
ว่าแล้วชายคนที่ซือโนะมอบช็อกโกแลตให้ก็พุ่งตรงไปหลังหน้าต่างห้อง มองไปตรงทางเข้าออกของโรงเรียน ซึ่งเห็นซือโนะกำลังออกจากโรงเรียน จึงเดาออกว่าสิ่งนี้เป็นของที่มาจากซือโนะ
“ฮึ.....”
เฮ้อ หนาวแฮะ พรุ่งนี้หนาวกว่าวันนี้แน่เลยแฮะ อ่า จริงด้วยจะว่าไปยังไม่ได้เตรียมพวกเสื้อผ้าใช้ในตอนที่ต้องไปเที่ยวเท่าไรเลยนี่นา
“กลับมาแล้ว แรมโบ้ อี้ผิง มาทานขนมสิ ฉันทำช็อกโกแลตมาให้”
“เย้ๆๆ ซือโนะกลับมาแล้ว....”
“คุณซือโนะ ขอบคุณเรื่องเค้กนะค่ะ”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเล็กน้อยนะอี้ผิง”
ว่าแล้วซือโนะก็ให้ช็อกโกแลตคนละถุงให้กับแรมโบ้และอี้ผิง แล้วเดินไปบนห้อง เพื่อวางกระเป๋าแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปข้างนอก
“ไปข้างนอกนะค่ะ แม่ อ่ะ โอ๊ยยย อู๊ยยย เจ็บๆๆๆ ใครกันล่ะเนี่ย” ซือโนะตะโกนขณะที่กำลังปิดประตูบ้านแล้ววิ่งออกไป
“.......ไง...”
“คะ....คุณ เอ๊ย ฮิบาริ มาได้ไงเนี่ย”
“มาขอบคุณเรื่อง.....ช่างมันเถอะ ระวังไอ้ม้าบ้านั่นล่ะ”
คงจะหมายถึงคุณดีโน่ ทำไมกันล่ะก็คุณดีโน่ชอบฮิบารินี่นา
“เอ่อ จะจำเอาไว้ค่ะ”
“โฮ้ยย ซือโนะ เพิ่งกลับมาถึงบ้านเหรอ..”
“อ้าว ยามาโมโตะ ทำไมเพิ่งจะกลับบ้านล่ะ”
“ก็พอดีมันมีซ้อมเบสบอลช่วงเย็นน่ะ เดินไปส่งที่บ้านเป็นเพื่อนฉันได้ม่ะ”
“เอ่อ เอางั้นก็ได้”
อ๊อย พออยู่ร่างนี้แล้วมันอึดอัดแล้วจะคุยด้วยจัง
“เอ่อ ซ้อมเป็นยังไงบ้าง....”
“ก็เรื่อยน่ะ นายจะลองไปเป็นผู้จัดการทีมเบสบอลมั้งก็ได้น้า ฮ่ะๆๆ”
ยะ ยามาโมโตะ มันพูดอะไรล่ะเนี่ย เฮือก คะ ใคร รู้สึกเหมือนกับว่าใมครมองอยู่ยังไงยังงั้นแฮะ จิตสังหารมันรุนแรงมากทีเดียว
“เออ นี่ช็อกโกแลตที่ทำให้น่ะ อร่อยมากเลยล่ะ ยังไงก็ขอบใจมากเลยนะ ซือโนะ”
“เอ่อ ไม่หรอก ฉันเองก็รบกวนนายกับโกคุเทระมาเยอะ ของแค่เนี่ยเล็กน้อยอยู่แล้ว”
“อ่ะ ถึงบ้านฉันแล้ว ตอนนี้ก็เย็นแล้วด้วยสิ มากินซูชิบ้านฉันก่อนก็แล้วกัน คงหิวแล้วล่ะสิ ไม่ต้องเกรงใจนะ เข้ามาได้เลย”
“อ่ะ กะ ก็ได้ งั้นขอรบกวนหน่อยนะ”
มัดมือชกแบบนี้ใครจะปฎิเสธลงล่ะ
“อ้าว ทาเคชิ กลับมาแล้วเหรอ อ้าว แล้วนั้นพาสาวที่ไหนมาล่ะนั้นน่ะ เหรอว่าแฟนแกน่ะฮ่ะ”
“ไม่ใช่ครับพ่อ นี่น้องสาวของสึนะไงครับ คนที่ทำเค้กแล้วผมเอามาฝากให้พ่อลองทานดูน่ะ”
“อ้อ เด็กคนนี้น่ะเหรอ แหม เสียดายนะเนี่ย ถ้าเป็นแฟนแกจริงล่ะก็ พ่อคงดีใจน่าดูเลย ฮ่ะๆๆๆ”
“โถ่ พ่อครับ อ่ะ จริงด้วย ซือโนะอยากกินหน้าอะไรล่ะ เดี๋ยวพ่อฉันทำให้ เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ แล้วเดี๋ยวเอาชามาให้ดื่ม”
“อืม ขอบใจมากเลยนะ ยามาโมโตะ”
“เฮ้ย ไอ้เจ้าบ้าเบสบอล แกพารุ่นที่ เอ๊ย ท่านซือโนะมาทำอะไรที่นี่ฟ่ะ”
“อ้าว โกคุเทระคุง อ้อ พอดีฉันพาซือโนะมาทานซูชิที่บ้านฉันน่ะ นายเองก็มาทานด้วยกันเลยสิ”
“นั้นสิโกคุเทระคุง นายคงจะ ยังไม่ได้ทานข้าวเลยใช่มั้ย”
“อ่ะ คร้าบบ ท่านซือโนะ งั้นผมก็จะ ทานด้วยเลยล่ะกันนะครับ”
เฮ้อ ตอนแรกก็กะว่าจะนั่งทานคนเดียวเงียบๆ กลายเป็นว่ามีโกคุทเระคุงมาอีก ง่ะ ไม่สิ มาอีกสิบเลยแฮะเนี่ย
“ไง...”
“แก ไอ้เจ้าฮิบาริ มาทำอะไรที่นี่ฟร่ะ”
“ก็มานั่งกินซูชิ...กับพวกกรรมการคุมกฏก็เท่านั้น แล้วมีปัญหาหรือยังไง”
“กะ ก็ไม่มีเฟ้ย แต่ว่า ไปกินกันไกลๆหน่อย ไปซะ ชิ่วๆๆ เอาล่ะ คร้าบบบ ท่านซือโนะ จะทานหน้าอะไรดีล่ะคร้าบบ”
“เอ่อ เอาหน้าโอโทโร่ล่ะกัน”
“คร้าบบบ เฮ้ย ยามาโมโตะ เอาโอโทโร่มาให้ท่านซือโนะเซะ”
“ได้เลย อ้าว พวกรรมการนักเรียนนี่นา”
“นั้นเซะ มาทำไมไม่รู้เหมือนกัน ถ้าแก้แค้นได้เนี่ยนะฉันจะจัดการมันเลย”
แฮ่ะๆๆ กินไม่รู้รสแล้วอ่า
“อิ่มจัง อร่อยด้วย ขอบใจมากเลยนะยามาโมโตะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนก็แล้วกันนะ”
“อื้อ กลับบ้านก็ระวังๆล่ะ นี่มันก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย”
“อื้อ ขอบใจมากเลยนะ ไปล่ะ”
อือ ซูชิ บ้านยามาโมโตะเนี่ยอร่อยชะมัดเลยน้า แหม วันหลังลองชวนคุณดีโน่มานั่งทานดีกว่า แฮ่ะๆๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนรุ่งสาง
“อ่ะฮ้าววว งืม ทำไมมันง่วงงี้น้า จดหมาย ถึงใครบ้างล่ะเนี่ย ฮ้าวว หืมม เฮ้ยยย อ๊ากกกกก!!!!”
โหมด โกคุเทระ
“ฮ้าว จดหมายอะไรล่ะเนี่ย การ์ดแต่งงานเหรอ ใครส่งมาเนี่ย คงไม่ใช่อาเจ๊กับคุณรีบอร์นหรอกนะ อ๊ะจ๊ากกก!!! ไม่จริงใช่มั้ยท่านซือโนะกับ....”
โหมด ยามาโมโตะ
“พ่อครับ เดี๋ยวผมไปเอาจดหมายให้นะครับ”
“อือ ขอบใจมากนะทาเคชิ”
หืม รูปอะไรล่ะเนี่ย ฮ่ะๆ กระบวนท่าที่ 9 พิรุณกระหน่ำแทง
สีหน้าของยามาโมโตะเมื่อได้เจอกับการ์ดๆหนึ่งถึงกับชักดาบใช้กระบวนท่าของสำนักมาฟันการ์ดอะไรบ้างอย่าง
โหมด ฮิบาริ
“นี่มันอะไรกัน คุซาคาเบะ....”
“เอ่อ การ์ดแต่งงานน่ะครับ”
“ฉันไม่สนกับเรื่องแบบนี้หรอกนะ.....”
“งั้น ผมขอตัวไปตรวจตรารอบโรงเรียนนะครับ” พอคุซาคาเบะออกจากประตูก็หลบอยู่ด้านข้างของประตู และเตรียมอุดหู
เปรี้ยง โครม คราม ตุ้บ ตับๆๆ ปังง!!!
“แกอย่าอยู่เลย....” ฮิบาริเดินออกไปโดยมีไฟลุกโชนช่วง
กลับมายังที่สึนะ
ไม่จริง ไม่จริ๊งงง ทำไม ทำไม ทำไมเรากับมุคุโร่ถึงได้ไปแต่งงานกับมุคุโร่กันล่ะเนี่ย แถมยังเอารูปเราในตอนนี้ไปตัดตอนใส่ชุดให้อีก อ๊ากกก ไอ้มุคุโร่ แกอยู่ไหนฟร่ะ มะ ไม่ได้การล่ะ หมอนั่นคงเอาไปให้ฮิบาริ โกคุเทระ แล้วก็ยามาโมโตะด้วยแน่เลย ไม่จริ๊งงง ต้องรีบไปที่โรงเรียน
“แม่!!! ไปโรงเรียนก่อนนะฮ่ะ!!!”
“ไปดีมาดีนะจ๊ะ เอ๊ะ แปลกจังเลย ทำไมวันนี้ซือโนะถึงตื่นแต่เช้าดีจัง”
โรงเรียนนามิโมริ
อยู่ไหนๆ เจอแล้วบนดาดฟ้าน่ะเอง
“โทษค่ะ ขอทางหน่อยค่ะ ขอทางหน่อย” โอ๊ย ทำไมต้องมาอ้อดูกันล่ะเนี่ย
“แก ไอ้เจ้ามุคุโร่ แกบังอาจทำยังงี้เลยเหรอห่ะ!!!”
“นายรีบบอกเหตุผลมาซะดีๆ ไม่งั้นฉันก็คงไม่ไว้หน้าแน่นอน”
“ส่วนฉันเป็นเรื่องส่วนตัว ถึงแม้จะอยากรู้ ฉันก็ไม่บอกแน่นอน”
“แหมๆๆ ทำไมถึงต้องออกอาการถึงขนาดนี้ล่ะครับ ผมก็แต่ตัดแปะรูปก็เท่านั้นเอง แล้วพวกคุณคิดว่าเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอครับ ถ้ายังงั้น ผมคงต้องทำซะแล้วสิ”
มุคุโร่พูดจบก็ดีดนิ้วขึ้น ทำให้มุคุโร่ โกคุเทระ ยามาโมโตะ ฮิบาริ และซือโนะล่องลอยไปยังสถานที่ที่มุคุโร่ชอบเดินเล่นเป็นที่สุด
“ขอต้อนรับสู่งานแต่งงานของผมกับซือโนะครับ เอาล่ะครับ ซือโนะเดินมาทางนี้สิครับ ตอนนี้คุณเป็นเจ้าสาวแล้วนะครับ”
“เจ้าสาวเหรอ อ๊ะ นี่ นี่มันอะไรกันเนี่ย” ชุดนักเรียนของซือโนะกลายเป็นชุดเจ้าสาวสีขาวในมือถือช่อดอกไม้สีชมพูสลับขาวอยู่ในมือ ข้างๆเป็นโคลมในชุดสีขาว โคลมในตอนนี้มีหน้าที่เป็นเพื่อนของเจ้าสาว เบื้องหน้ามุคุโร่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวสีขาว ข้างๆมีเคนเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว และทางพรมแดงข้างหน้าจิคุสะกำลังอยู่ในชุดของบาทหลวง
“เอาล่ะครับ ซือโนะ เราไปแต่งงานกันเถอะครับ โอ๊ะโอ ในตอนนี้คุณไม่สามารถปฏิเสธผมได้หรอกนะครับ ยังไงก็ไม่มีใครมาช่วยคุณได้ เพราะในตอนนี้พวกคุณกำลังตกอยู่ภายใต้มายาของผม เอาล่ะ จิคุสะ เริ่มได้เลยครับ”
“ครับ ท่านมุคุโร่ ท่านจะรับซือโนะเป็นภรรยาไปชั่วชีวิตหรือไม่”
“หึๆๆ แน่นอนสิครับ ผมรับครับ”
“แล้ว ท่านซือโนะ ท่านจะรับท่านมุคุโร่เป็นสามีไปชั่วชีวิตหรือไม่”
“ฉัน เอ่อ ฉัน ฉันฉันระ.....”
แกร่กก แกร่กก เพล้งงง
ภาพลวงตารอบๆ แตกเป็นเสี่ยงๆเหมือนกับว่าเป็นแก้วกำลังจะแตก ภาพลวงตาทั้งหมดถูกคลายออก คนที่ทำลายภาพลวงตาของมุคุโร่ก็คือ มาม่อน
“บอส งานของผมเรียบร้อยแล้วครับ....”
“.....ไปได้แล้วมาม่อน”
“ซะ แซสซัส นาย นายมาได้ยังไงกันเนี่ย”
“ก็มาม่อนใช้ภาพขี้มูกยังไงล่ะ ขะชิๆๆๆ”
“แก ไอ้บ้ามีด อย่าอยู่เลย”
ยะ แย่ล่ะต้องห้ามทัพก่อน
“หยุดก่อนโกคุเทระคุง อย่าหาเรื่องพวกแซสซัสสิ ยังไงก็ขอบใจมากเลยล่ะกัน แล้วทำไมนายมาช่วยฉันเอาไว้ล่ะ”
“...........” แซสซัสไม่ตอบได้แต่ทำสีหน้าเหมือนเดิม (คือสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงเลยกระจิ๊ดเดียว)
“นายคงจะ....ไม่ตอบสินะ ยังไงก็แล้วแต่ รีบกลับไปอิตาลีเถอะ ไม่งั้นเดี๋ยวรุ่นที่ 9 จะเป็นห่วงเอานะ ส่วนพวกฉันคงต้องไปเรียนต่อแล้วล่ะ”
ตกเย็น อีกาออกจากรังมาร้องอ๊ะห้อย อ๊ะห้อยยยย
“ฮ่า กลับมาแล้วค่า” เฮ้ย เดี๋ยว ทำไมเราเริ่มจะกลายเป็นหญิงเต็มร้อยแล้วล่ะเนี่ย
“อ้อ ซือโนะ เพื่อนลูกอยู่ข้างบนแน่ะ มากันตั้งสามคน เดี๋ยวเอาชากับขนมไปให้พวกนั้นด้วยสิจ๊ะ”
“ค่า.... ใครกันน้า มาหาเราที่บ้านเนี่ย อ่ะ หรือว่าจะเป็นคุณดีโน่”
แอ๊ดดด
มะ ไม่ใช่แฮ่ะ ทำไมแซสซัสกับเจ้าพวกนี้ถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะเนี่ย
“ง้ายย ชิๆๆๆ เดี๋ยวเราก็กลับกันแล้ว พวกเราขอไปกินอะไรก่อนนะบอส”
“.......เชอะ”
แซสซัส นายจะพูดอะไรกับลูกน้องมั้งก็ได้นะ ไม่มีใครหัวเราะหรอกนะ
“แล้วนายยังไม่กลับไปที่อิตาลีเหรอ แซสซัส อ่ะ ดื่มชาสิ”
“นาย ไม่สิ เธอไปอยู่ที่อิตาลีที่กองบัญชาการของวองโกเล่เถอะ”
พรู่ดดด
ซือโนะได้ยินประโยคนี้ ถึงกับต้องพ่นน้ำชาออกมาเหมือนปืนฉีดน้ำวันสงกรานต์
“นายว่ายังไงนะ!! เป็นไปไม่ได้หรอก เราต่างคนต่างอยู่เถอะ อีกอย่างนายมีบ้านที่อิตาลี ส่วนฉันต้องอยู่กับแม่ ฉันคงต้องขอปฏิเสธ”
ซือโนะว่าก็วางถ้วยชาลง ส่วนแซสซัสก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า
“งั้น ก็คอยดูล่ะกัน....ฉันกลับก่อนล่ะ”
“อืม กลับดีๆล่ะ ระวังตกเครื่องบินกลับอิตาลีน่ะ อีกอย่างนายไม่ต้องให้ฉันไปก็ได้ เพราะยังไงเราก็ยังติดต่อทางอีเมล์หรือโทรศัพท์ก็ได้ ก็แค่เนี่ยล่ะ ถ้าถึงอิตาลีเมื่อไรก็บอกฉันด้วยก็แล้วกันนะ”
“.......” แซสซัสไม่ตอบอะไร แล้วเดินออกไป
ความคิดเห็น