คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สงบสุข...หรือเปล่า
ซือโนะที่ถูกรวบตัวมาโดยดีโน่นั้นได้ถูกมัดปิดตากับหู แล้วมัดมือกับเท้าเพื่อไม่ให้ขยับหนีไปไหน
“เอ่อ คุณดีโน่ค่ะ....”
“เงียบไปเลยนะ อีกเดี๋ยวก็จะถึงแล้วฉันกับรุ่นที่ 9 จะถามเธอให้รู้เรื่องไปเลยว่าสึนะหายตัวไปไหน”
จะถึงเหรอ ถึงไหนล่ะ
“ถึงแล้วครับบอส รุ่นที่ 9 อยู่ในห้องทำงานพร้อมกับพวกนั้นครับ”
“ขอบใจมากโรมาริโอ้”
เมื่อถึงห้องทำงานของรุ่นที่ 9 ดีโน่ได้คลายผ้าที่มัดซือโนะออก ซือโนะได้พบทั้งรุ่นที่ 9 คุณดีโน่และเหล่าวอริเออร์
“เอาล่ะ ฉันขอถามเธอเลยนะแม่หนู ทายาทวองโกเล่รุ่นที่ 10 ที่มีชื่อว่าซาวาดะ สึนะโยชิอยู่ที่ไหนเหรอ”
“ฉันจัดการเองดีกว่า ไอ้สวะตอบมาสิว่าสึนะโยชิอยู่ที่ไหน ถ้าแกยังไม่อยากตาย”
“แซนซัสสงบใจไว้ก่อน”
“คือ....จะบอกไงดีล่ะค่ะ คือหนูเนี่ยแหละซาวาดะ สึนะโยชิ ค่ะ”
“แม่หนูจะเล่นลิ้นใช่ไหนเนี่ย บอกมาตามตรงไม่งั้นธออาจจะเจอกับสิ่งที่เลวร้ายเลยก็ว่าได้นะ”
รีบอร์นนายอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย มาช่วยฉันได้ไหมเนี่ย
“ท่านรุ่นที่ 9 ครับ คุณรีบอร์นมาขอพบครับ”
“อ้อ ให้เข้ามาได้เลย”
“ท่านรุ่นที่ 9 เมื่อกลางวันนี้ได้จับผู้หญิงมาคนหนึ่งหรือเปล่าครับ”
“เอ้อ หมายถึงเด็กคนนี้น่ะเหรอ อยู่นั้นไงล่ะ ใช่มั้ย”
“ระ รีบอร์น ชะ ช่วยฉันด้วยสิ พวกเค้าไม่เชื่อว่าฉันคือสึนะอ่ะ”
“ท่านรุ่นที่ 9 ครับ ผู้หญิงคนนั้นคือสึนะจริงๆครับ”
“มันจะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ จากผู้ชายกลายเป็นผู้หญิงแบบเนี่ย”
ง่ะ เรียกเจ้าจางนีนิมาเลยก็จบๆเรื่องแล้ว
“รุ่นที่ 9 พอดีเจ้าจางนีนิได้ลองดัดแปลงกระสุนแบบใหม่ให้ผม ผมก็เลยลองยิงใส่สึนะดู แต่ผลปรากฏว่ามันเป็นกระสุนแปลงเพศ เลยทำให้สึนะกลายเป็นผู้หญิงครับ”
“จริงเหรอรีบอร์น แล้วไหนล่ะกระสุนที่ว่า”
“นี้ครับท่านรุ่นที่ 9”
“อืม เรียกตัวจางนีนิมาทีสิ”
ดีเลย เรียกมาน่ะดีแล้ว จะได้หมดเรื่องไปเลย
“มะ มีเรื่องอะไรเหรอครับท่านรุ่นที่ 9 ถึงได้เรียกตัวผมมา”
“จริงหรือเปล่าที่เธอดัดแปลงกระสุนดับเครื่องชนจนกลายเป็นกระสุนเปลี่ยนเพศน่ะ”
“คะ ครับ มัมเป็นเพราะผมยังไม่เก่งเท่าตัวพ่อของผมน่ะครับ”
“เอาเถอะ ตอนนี้เธอต้องแก้ไขให้ตัวสึนะโยชิกลับมาอยู่ในสภาพเดิมให้ได้ เข้าใจมั้ยจางนีนิ”
“ทราบแล้วครับ ท่านรุ่นที่ 9”
“เอ่อ ยังไงก็...ช่วยเลิกจ้องผมเป็นตัวประหลาดได้แล้วนะครับ” เบื่อใช้ค่ะค่าแล้ว
“ขอโทษด้วยนะสึนะ พอดีรุ่นที่ 9 เป็นห่วงนายน่ะก็เลยให้ฉันจับรวบมาถามเลยน่ะ ก็ แหม ใครจะไปรู้ล่ะว่าเป็นนายนี่นา เนอะ ศิษย์น้องที่รัก”
“อะ เอ่อ ผมไม่ว่าหรอกครับคุณดีโน่”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปล่ะ เบล สคอวโล่ไปได้แล้ว”
“คิๆๆๆ นึกว่าจะได้ทำกระบองเพชรซะแล้วสิเนี่ย”
“เฮ้อ นี่รีบอร์น แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่....เอ่อ ที่ไหนล่ะเนี่ย”
“อิตาลีเฟ้ย เจ้าโง่.....”
“เหรอ อิตาลีเหรอ ห๊า! อิตาลี!”
“ใช่ หรือพูดให้ถูกก็คือคฤหาสน์ของแก๊งวองโกเล่ ตั้งแต่ท่านรุ่นที่ 1 ยันรุ่นที่ 9 และในอนาคตนายก็ต้องมาอยู่ที่นี้ยังไงล่ะ”
“เอ่อ ไม่แน่ก็ได้ม้าง” ก็นู๊เคยบอกไปแล้วง๊ายว่านู๊ไม่อยากเป็นมาเฟียง่ะ
“เอาเถอะนะซือโนะ รู้หรือเปล่าว่าผู้ชายทุกคนได้ให้การโหวตว่านายต้องเล่นเป็นนางเอกที่มีชื่อว่าซายน์ในเรื่องเจ้าหญิงแห่งแสงสว่างกับเจ้าชายแห่งความมืด”
“เฮ้ย แล้วพวกเค้าตกลงกันตอนไหนล่ะห่ะ รีบอร์น แล้วใครจะเล่นเป็นเจ้าชายล่ะรีบอร์น”
“ยังไม่รู้แน่ชัดเพราะมีแต่คนบอกว่าแกดูสวยน่ารักอยากจะเล่นคู่ด้วย แล้วรู้สึกว่าในนั้นจะมีโกคุเทระ ยามาโมโตะ แล้วก็ฮิบาริ โฮ่ ดูเหมือนว่าเจ้ามุคุโร่จะแอบอ้างเข้ามาด้วยล่ะซือโนะ”
“เฮ้ย ไอ้มุคุโร่น่ะยังพอว่า แต่ว่าคุณฮิบาริเนี่ยสิ ถ้าคุณฮิบาริได้รับเลือกขึ้นมาล่ะก็ ฉันได้จบชีวิตนี่แน่ๆเลย”
“แหม สึนะ เอ๊ย ซือโนะ เนื้อหอมเหมือนกันนะเนี่ย”
“คุณดีโน่!!! มันไม่ใช่เรื่องสนุกนะครับ”
ทำไงดี ก็คงจะมีแต่ว่าต้องให้จางนีนิทำกระสุนเท่านั้นสินะเนี่ย ช่างเถอะ ยังไงก็ขอให้สงบสุขไปนานด้วยล่ะกันเถอะนะ
วันต่อมาที่โรงเรียนตอนเช้า
“ซือโนะจัง ถ้าไม่รังเกียจก็รับดอกไม้ช่อนี้ไปด้วยเถอะนะครับ”
“คุณซือโนะครับ ช่วยรับตุ๊กตาน้องหมีนี้ด้วยเถอะครับ”
“ซือโนะ ช่วยรับตุ๊กตาน้องต่ายทีเถอะนะ”
“เอ่อ ขะ ขอบคุณค่ะทุกคน”
เฮ้อ ยุ่งยากชะมัด รีบเปลี่ยนรองเท้าแล้วไปเรียนดีกว่าตั้งเยอะ ง่ะ ในตู้เก็บรอเท้าช้าน อ่ะโห่ มีทั้งพวงกุญแจ คุ้กกี้ เข็มกลัด สร้อยคอ แหวน จดหมายอีกเป็นกระบุง เอ๊ะ นั้นมันอะไรล่ะเนี่ย ปืน!!! ใครส่งมาให้ล่ะเนี่ย จดหมายเหรอ อ่านหน่อยก็แล้วกัน
ถึงไอ้สวะ
ถึงแกจะเป็นผู้หญิง อย่าได้คิดว่าฉันเป็นห่วงเชียวล่ะ ฉันส่งปืนนี้ไปให้แกเพราะ ไม่อยากให้ไอ้พวกแมลงในโรงเรียนแกมาเกาะแกะหรอกนะเว้ย
คนที่แกกลัวที่สุด
แซนซัส
ง่ะ คำทิ้งท้ายเนี่ยมันอะไรล่ะเนี่ย รีบไปเข้าห้องเรียนดีกว่า จะสายอยู่แล้ว
ซือโนะอ่านจดหมายเสร็จก็รีบโกยของที่ได้รับมาใส่กระเป๋าไปหมด เพื่อจะนำไปว่าที่ใต้โต๊ะในห้องเรียน
ครืด....
“ไง อรุณสวัสดิ์โกคุเทระคุง ยามาโมโตะ”
“อรุณสวัสดิ์ครับท่านซือโนะ”
“โอ๊ส ไงซือโนะ”
“ได้ข่าวมาว่าพวกนายลงชื่อเป็นเจ้าชายในละครกันใช่มั้ยเนี่ยห่ะ”
“ครับ ก็เพราะผมเป็นห่วงน่ะครับว่าจะเกิดเรื่อง ก็เลยลงชื่อไปด้วยน่ะครับ”
ฉันว่าจะเกิดเรื่องก็เพราะนายนั้นแหละนะ โกคุเทระคุง เอ๊ะ ใต้โต๊ะทำไมมันเหมือนกับว่ามีอะไรยัดอยู่ยังงั้นอยู่แน่ะ หรือว่า.......
ซือโนะได้ก้มลงดูใต้โต๊ะตนเองก็พบกับจดหมายและตุ๊กตาตัวเล็กอีกมากมาย และซือโนะเองก็ไม่ทันได้สังเกตว่าข้างๆโต๊ะด้านซ้ายนั้นมีตุ๊กตาตัวใหญ่ๆวางอยู่ประมาณ 2 – 3 ตัว
“แฮะๆๆ งานนี้คงจะไม่สงบสุขแล้วล่ะมั้งเนี่ยเรา”
คาบพักกลางวัน
“โกคุเทระคุง ยามาโมโตะ ไปกินข้าวกลางวันกันเถอะ”
“เดี๋ยวพวกฉันตามไปนะซือโนะ”
แซ่ด แซ่ด แซ่ด
“นั้นไงล่ะซือโนะน้องสาวสึนะ ห้อง A น่ะ น่ารักมั้ย”
“น่ารักกว่าเคียวโกะอีกนะเนี่ย ถ้าไม่ได้เห็นกับตาล่ะก็ฉันคงไม่เชื่อหรอกนะเนี่ย”
กรรมรู้งี้เดินมาพร้อมกันกับทั้งสองคนดีกว่า
“คะ คุณฮิบาริมา หลบเร็ว”
ว่าไงนะคุณฮิบาริ รีบชิ่งดีกว่าเรา แล้วจะไปที่ไหนดีล่ะเนี่ย ดาดฟ้าจะต้องถูกเจอแน่ๆเลย อ๊ากก ที่ไหนดีล่ะเนี่ย ต้นไม้ก็ไม่ได้เราปีนไม่เก่ง ห้องเรียนเดี๋ยวก็คงถูกเจอแน่ๆ จริงด้วย หลังแท็งก์น้ำบนดาดฟ้าก็ได้นี่นา งั้นต้องรีบวิ่งซะแล้วสิเนี่ย
ดาดฟ้า
“เอาล่ะ หลบพ้นแล้ว อ่ะ ใครเข้ามาอีกล่ะเนี่ย”
“ไม่อยู่ยังงั้นเหรอเนี่ย ห้องเรียนงั้นเหรอ อ่ะ....”
ในตอนแรกฮิบาริเข้ามาเพื่อที่จะหาตัวซือโนะ และกำลังจะเอื้อมมือไปปิดประตูอยู่ๆฮิเบิร์ดก็กระพือปีกเพื่อบินออกจากบนหัวของฮิบาริและบินตรงไปยังแท็งก์และวนอยู่แต่ตรงนั้น พร้อมกับส่งเสียงร้อง ฮิบาริเกิดความสงสัยจึงจะตรงไปเช็ค ซึ่งอีกแค่ไม่กี่ก้าวฮิบาริก็จะพบกับซือโนะที่นั่งอยู่ด้านหลังของแท๊งก์น้ำ
ปึง....
“ท่านเคียวยะครับ มีเด็กนักเรียนมีเรื่องกันที่หน้าห้องม.ต้น ปี 3 ครับ”
“อืม เข้าใจแล้ว ไปเดี๋ยวนี้แหละคุซาคาเบะ”
แกร๊ก.....ปึง
“เฮ้อ รอดตัวไป อ๊ะ ฮิเบิร์ดเจ้ายังไม่ไปอีกเหรอเนี่ย อ่ะ นี้แกรู้เหรอว่าฉันเป็นใครน่ะ ไม่รู้ม้าง เอาเถอะ โชคดีชะมัดที่ตอนนี้มีคนกำลังทะเลาะกันอยู่พอดีเนอะแกว่าไหม เอาเถอะ ดูเหมือนว่าแกคงจะหิวฉันเองก็เหมือนกัน งั้นทานด้วยเถอะนะฮิเบิร์ด”
ซักพักครู่ใหญ่ๆ
“ซือโนะ ซือโนะ พวกเรามาแล้วนะ”
“ท่านซือโนะคงจะกำลังพยายามหลบหน้าเจ้าฮิบาริล่ะมั้ง ได้ยินมากันว่าฮิบาริกำลังสนใจในตัวท่านซือโนะอยู่ด้วยนี่นา”
“งั้นเหรอ งั้นโกคุเทระ ไปกินกันที่ห้องเถอะนะ”
“อ้อ คงจะต้องอย่างนั้นล่ะมั้ง”
คร่อกกก
ซือโนะกำลังหลับไปอย่างสงบพร้อมทั้งฮิเบิร์ดที่นอนหลับอยู่บนหัวของซือโนะ
เลิกเรียน
“อืมม เมื่อยจังแฮะ อ่ะ นี้เราหลับไปตลอดเลยเหรอเนี่ย แล้วฮิเบิร์ด....”
จิ๊บบ คร่อกก
“หึ หลับสบายใจเชียว”
แกร๊ก....
“ฮิเบิร์ด แกอยู่ไหนล่ะเนี่ย”
ตายล่ะว๊า คุณฮิบาริมา ทะ ทำไงดีล่ะเนี่ย
“หรือว่าอยู่หลังแท๊งก์น้ำ”
ซวยล่ะมาแล้วเหรอเนี่ย ทำไงดีล่ะเนี่ย ดีล่ะ คงต้องปีนแท๊งก์น้ำไปข้างบนแล้วก็กระโดดแล้วก็วิ่งสุดแรงเกินสินะเนี่ย หวังว่าคงจะวิ่งพ้นนะเรา
ซือโนะคิดแผนได้แล้วก็อาศัยจังหวะในการปีนขึ้นไปบนแท๊งก์น้ำโดยไม่ให้ฮิบาริรู้ตัว
เอาล่ะ ทีนี้ก็กระโดด
“นั้นใครน่ะ”
ง่ะ ซวยล่ะสิเนี่ย น่าจะนั่งให้ยองๆกว่านี้ ช่างมัน ตอนนี้รีบกระโดดลงแล้ววิ่งไปดีกว่า
ตุ้บ แกร๊กก ปึ่งง
แฮ่กๆๆ ยังตามมาหรือเปล่าเนี่ย เฮ้อ พักซักแปปล่ะกันเรา อือ นั้นมัน เย้ย นี้ลงมาทางไหนล่ะเนี่ย ถึงได้ไปดักเราที่หน้าประตูโรงเรียนเนี่ย เอาล่ะเนี่ยที่นี่
“ทางนี้ครับวองโกเล่ ผมจะช่วยคุณเอง”
“นายมัน......”
ที่บ้านของซือโนะ
“รีบอร์น!!! หมอนั่นมาได้ไง”
“ใครเหรอซือโนะ”
“ก็....ก็โรคุโด มุคุโร่ไงล่ะ”
“แหม จะยากอะไรล่ะครับ ก็แค่แหกคุกออกมา ก็เท่านั้นไงล่ะครับ”
“แล้วจริงหรือเปล่าว่าที่นายแอบไปลงชื่อแสดงละครของห้องฉันด้วยน่ะ”
“แหม วองโกเล่นี้ล่ะก็ ถ้าหากเป็นคุณแล้วอะไรผมก็จะทำให้ถึงที่สุดนะครับ”
ทำหน้าแบบนั้นมันไม่ค่อยน่าเชื่อซักเท่าไรหรอกนะมุคุโร่
“ยังไงก็ตาม นายรีบไปหาพวกนั้นมั้งสิมุคุโร่ ทุกคนต่างก็เป็นห่วงนายนะว่านายจะเป็นยังไงบ้างน่ะ”
“งั้น ผมไปก็ได้ครับวองโกเล่ ไม่สิ ซือโนะคุง”
อึ๋ย ทำไมตรงคำที่เรียกเราเนี่ย มันชวนทำให้ขนลุกสยิวกิ๊วขนาดนี้น้า จริงด้วยลืมเอาของกลับมาที่บ้านเลยนะเนี่ย ยิ่งไม่อยากให้ในตู้กับโต๊ะรกๆอยู่ด้วย
“ซือโนะจังจ๊ะ โกคุเทระคุงกับยามาโมโตะคุงเอาของที่หนูลืมเอาไว้มาให้แน่ะ”
“คะ ค่ะ ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
“ท่านซือโนะครับ นี้ครับของที่ลืมเอาไว้”
“ขอบใจมากเลยนะโกคุเทระคุง ยามาโมโตะ อ้อ แล้วเรื่องที่พวกนายลงชื่อจะแสดงละครเนี่ย จะคัดตัวเมื่อไรล่ะ”
“ผลการโหวตจากเด็กปีเดียวกันกับเราทุกห้องจะประกาศอาทิตย์หน้าน่ะ”
“งั้นเหรอ มาคุยกันตรงนี้ก็คงไม่สะดวก ขึ้นไปคุยกันบนห้องดีกว่าน่ะ ฉันจะได้เอาของไปเก็บในห้อง”
แอ๊ดด
เมื่อซือโนะเปิดประตูห้องนอนของตนเข้าไปก็พบกับ.....
อะจ๊าก ใครมาเปลี่ยนห้องเราล่ะเนี่ย ของแต่ล่ะอย่างเนี่ยทำไมดูเป็นของหญิงๆทั้งนั้นเลยล่ะเนี่ย
“ห้องน่ารักมากเลยนะครับเนี่ยท่านซือโนะ”
“มะ แม่ ทำไมถึงมาเปลี่ยนห้องผมล่ะ”
“ก็ลูกเป็นผู้หญิงนี่จ๊ะ ก็ต้องทำให้ดูน่ารักหน่อยสิ เนี่ยแม่กับเบียงกี้จังเนี่ยอุตส่าห์เลือกตั้งนานแน่ะจ๊ะว่าจะเอาแบบไหนดีนะเนี่ย”
คือผมเป็นผู้ชายนะแม่ แค่กลายเป็นผู้หญิงชั่วคราวก็เท่านั้นเองนะ
“วันนี้นายดูเหนื่อยยังไงชอบกลล่ะเนี่ยซือโนะ เออ ใช่เมื่อตอนพักกลางวันนายไปอยู่ไหนมาเหรอ เราไปหานายบนดาดฟ้าก็ไม่เจอ”
“เอ่อ คือ พอดีคุณฮิบาริเหมือนจะตามหาฉัน ฉันก็แอบคิดจะขึ้นไปแอบบนดาดฟ้าแล้วก็ไปนั่งอยู่ด้านหลังของแท๊งก์น้ำอีก แบบกันไว้ก่อนน่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะเคลียร์ให้เองนะครับท่านซือโนะ”
“เอ่อ ไม่ล่ะโกคุเทระคุงแบบว่าฉันเกรงใจนายน่ะ”
ฉันไม่อยากให้นายต้องมาสะบักสบอมอีกรอบหนึ่ง
“เอาเถอะ เออ จริงด้วยซือโนะ ฉันเอาชีทที่ต้องเรียนมาให้แล้วนะ”
“อ่ะ ขอบใจนะยามาโมโตะ”
ยังไง ก็...ขอให้วันพรุ่งนี้เป็นวันที่สงบสุขจริงๆซะครั้งเถอะ
เช้าวันเสาร์
“ฮ้าวว งืมม หิวจังเลยแฮะ แม่ฮะ มีอะไรให้กินมั้งเนี่ย”
“อ้าว ซือจัง วันนี้หนูไปนัดจะไปกับใครหรือเปล่าเนี่ย”
“ก็ไม่นี่นาแม่ ใครเหรอ”
“ฉันเอง.....”
เสียงปริศนาที่ดังมาจากห้องรับแขกที่เปิดทิ้งเอาไว้ คือเสียงของ.......
“คะ คุณฮิบาริ มะ มาที่นี้ได้ยังไงกันล่ะเนี่ย”
“ฉันคิดอีกทีฉันมาหาเธอดีกว่า แล้วจะไปได้หรอยังล่ะเนี่ย”
“งั้นรอแปปนะจ๊ะ ไปเร็วซือโนะ แม่ซื้อของมาให้หนูแน่ะ”
ดะ เดี๋ยว มันยังไงกนล่ะเนี่ย แล้วเราไปสัญญาอะไรกับฮิบาริตอนไหนล่ะเนี่ย เอ๊ หรือว่าจะเป็นวันนั้น
“วันหยุดนี้ เธอว่างหรือเปล่า”
“เอ่อ วะ...ว่างๆ ว่างค่ะ ทำไมเหรอค่ะ”
“เดี๋ยวก็รู้ ไปเจอกันที่ หน้าโรงเรียนนามิโมริตอน 9 โมงล่ะกัน ไปได้แล้ว”
“คะ ค่ะ”
อ๊ากก ตอนนั้นน่ะเอง ไม่น่าเลยเรา น่าจะบอกไปว่าไม่ว่าง
“เอาล่ะซือจัง แม่ซื้อเสื้อผ้าใช้ไปเที่ยวให้หนูแล้วนะ รีบเปลี่ยนชุดเร็วๆเข้าล่ะ”
เอ๊ ง่ะ เสื้อผ้าช้าน ไปอยู่ไหนแล้ว แล้วไหงถึงมีแต่ชุดพวกกระโปรงล่ะเนี่ย อ่ะ เสื้อผ้าของเราอยู่นี้นี่เอง นึกว่าทิ้งไปแล้วซะอีก แต่...คงต้องเปลี่ยนเป็นชุดนั้นจริงๆซะแล้วสิเนี่ย
ซือโนะเปลี่ยนไปใส่กระโปรงสั้นสีดำ เสื้อสีแดงลายเลข 27 สีดำ เสื้อกันหนาวสีขาว และกระเป๋าหนังใบเล็กๆสีน้ำตาล ถุงเท้าสีดำยาว รองเท้าบู๊ทหนังสีน้ำตาลเข้ม
“เอาล่ะ ซือโนะไปเร็วๆเข้าสิจ๊ะ แล้วก็เอานี้ไปด้วยล่ะ”
สิ่งที่แม่ของซือโนะให้มาเป็นห่อผ้าสีม่วงปริศนาเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ซึ่งซือโนะเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“งั้นไปนะค่ะแม่”
“จ้า เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ”
แท่ด แท่ด แท่ด
เงียบชะมัด ไม่รู้จะพูดเรื่องอะไรดีเนี่ย
“อยากไปไหนหรือเปล่า”
“เอ่อ ยังไงก็ได้ค่ะ ตามใจคุณฮิบาริล่ะกัน”
“งั้นไป...ดูซากุระกันไหม”
“ก็ได้ค่ะ”
สวนซากุระ
“ลมเย็นดีแฮะ ฉันไม่ค่อยชอบซากุระซะเท่าไรหรอกนะ”
“ทำไมเหรอค่ะ คุณฮิบาริ”
ให้เดาเอานะ ต้องเป็นเพราะมุคุโร่แน่ๆเลย
“เพราะสับปะรด ฉันเกลียดสับปะรด เห็นทีไรอยากจะขย้ำให้ตายทุกที”
นั้นไง ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นมุคุโร่
“เอ่อ คุณฮิบาริ อยากได้เครื่องดื่มอะไรหรือเปล่าค่ะ ฉันจะได้ไปซื้อมาให้”
“ไม่ต้องหรอก ไปพร้อมกันเลยก็แล้วกัน”
ดังนั้น ซือโนะและฮิบาริจึงต้องเดินไปด้วยกัน ซึ่งมีแต่คนมองด้วยสายตาว่า ไม่น่าเชื่อฮิบาริเดินมากับผู้หญิง เพราะแต่ไหนแต่ไรมาฮิบาริมักจะเดินมาคนเดียวตลอด
“เอ่อ คุณฮิบาริอยากดื่มอะไรเหรอค่ะ”
“ฉันขอกาแฟก็แล้วกัน”
“เอ้ กาแฟดำเหรอค่ะ ลองเปลี่ยนมาดื่มกาแฟผสมช็อกโกแลตดีมั้ยค่ะ กาแฟรสเนี่ยอร่อยมากเลยนะค่ะ”
“เอางั้นก็ได้”
“งั้น ฉันเอาน้ำชาญี่ปุ่นก็แล้วกัน”
ที่ม้านั่งในสวน
“เฮ้อ สดชื่นดีจัง เป็นไงบ้างค่ะคุณฮิบาริ อร่อยหรือเปล่าล่ะค่ะ”
“ก็ดี.....”
ว่าแต่ เจ้าห่อผ้าเนี่ยมันอะไรกันล่ะเนี่ย
ซือโนะไม่รอช้าที่จะเปิดออก ปรากฏว่าเป็นข้าวปั้นและไก่ทอดโคร็อกเกะสำหรับสองคน
อ้า คะ คุณแม่ นี้ถึงกับเตรียมเอาไว้ให้เลยเหรอเนี่ย
“หืม ข้าวปั้นเหรอ ไหนเอามากินสิ เธอก็กินสิ ยังไม่ได้กินมื้อเช้าเลยนี่นา”
“อ่ะ จริงด้วย อั่ม”
เอ๊ะ อะไรอยู่บนหัวเราล่ะเนี่ย อ้อ ฮิเบิร์ดนี่เอง คงอยากกินด้วยล่ะมั้ง เอาเถอะ แบ่งให้หน่อยจะเป็นไรไป
“ฮิ เหมือนมันจะชอบเธอซะแล้วสินะเนี่ย”
“คือ ไม่รู้สิค่ะว่าตั้งแต่เมื่อไรค่ะ ที่มันเริ่มติดฉันน่ะค่ะคุณฮิบาริ”
“ฮิบาริ เรียกฉันว่าฮิบาริเฉยๆก็ได้
“กะ ก็ได้ฮิบาริ ฮิบาริเดี๋ยวไปไหนต่อดีล่ะ”
“ไม่รู้สิ งั้นไปนามิโมริก็แล้วกัน”
นี้ไม่คิดจะนึกที่เที่ยวที่อื่นๆมั้งเลยเหรอไงเนี่ย
ซือโนะได้แต่คิด ส่วนฮิบาริก็นั่งอยู่เงียบๆ ไม่พูดอะไร
ความคิดเห็น