จะรักเธอตลอดไป..........สัญญา

ลำดับตอนที่ #4 : ความจริงที่ไม่ปรารถนา

ภายในห้องเรียนที่ดูเหมือนทุกคนจะคึกคักกัน แต่ในมุมหนึ่ง ส่วนด้านหลังของห้องได้มีหญิงสาวแรกรุ่นนั่งทำหน้าเศร้ายังก็ญาติฝั่งพ่อตายยังไงยังงั้น

          “เฮ้ยจิ๊บ ไอ้ไอมันเป็นไรอ่ะ นั่งทำหน้ายังกะอึไม่ออกมาเป็นเดือนงั้น” นี่คือเพื่อนสาวของชั้นอีกคน สายป่าน ที่ปากของ she สามารถฆ่าคนตายได้ทั้งหมู่บ้าน ด้วยความที่ปากของมันพร้อยจึงทำให้ไม่ค่อยมีเสน่ห์ต่อเพศตรง แต่ในทางกลับกันมันกลับมีเสน่ห์ต่อเพศเดียวกันซะงั้น

     “ไม่รู้มัน เห็นมันเป็นงี้ตั้งแต่เช้าและ สงสัยมันจะตั้งความหวังกับไอ้นักเรียนแลกเปลี่ยนนั้นไว้เยอะว่ะ” ยัยจิ๊บว่า

     “อะไรของมัน คนอย่างมันสนใจเรื่องพรรณนี้ด้วยหรอ ชั้นไม่ยักกะรู้” ว่าแล้วยัย 2 ตัวนั้นก็หันไปสบตากันเป็นเชิงว่า เพื่อนชั้นมันคงบ้าไปแล้ว

     “นักเรียน เคารพ” เสียงสั่งจากหัวหน้าจำเป็น เพราะยังไม่ได้คัดกันนี้นา หัวหน้าคนเก่าก็เลยต้องทำหน้าที่ไปพลางๆก่อน

     “สาหวาดดีครับ”

     “สาหวาดดีค่ะ”

     “จ๊ะ สวัสดี ครูเป็นที่ปรึกษาคนที่ 2 ของพวกเธอนะ นักเรียนบางคนคงจะรู้จักครูอยู่บ้างแล้ว แต่ยังไงเผื่อมีคนอาจจะยังไม่รู้จัก ครูก็จะแนะนำตัวก่อน ครูชื่อจิราวรรณ นะจ๊ะ” อาจารย์จิราวรรณพูดไปพลางหันหน้าไปเขียนชื่อตนเองไว้บนกระดาน แล้วก็หันมาพูดต่อ “พวกเธอรู้กันรึยังว่าครูที่ปรึกษาคนแรกของพวกเธอคือใครนะ?”

     “ยางครับ/ค่ะ” ทุกคนตอบพร้อมกัน ยกเว้นชั้นคนเดียว ก็คนมันไม่มีอารมณ์นี่นา

     “อ้าว ยังไม่รู้หรอ ครูที่ปรึกษาของพวกเธอคือ อาจารย์ทนงศักดิ์ไงละ” ให้ตายซิ คุณพระ นี้ความฝันของชั้นเป็นจริง....แต่ส่วนที่เป็นจริงนั้นมันเป็นส่วนที่ชั้นๆไม่อยากให้เป็นเลยอ่ะ อ๊ากกกกกกกกกกก

     “จิ๊บ” ชั้นสะกิดยัยจิ๊บเพื่อนที่นั่งข้างๆชั้น

     “ไร? แกมีไรอีก” ลืมบอกไปว่าพวกชั้นมีทักษะพิเศษมากในการคุยกันในห้องเรียนโดยที่ไม่โดนจับได้ โดยการเอาหนังสือขึ้นตั้งโต๊ะแล้วพูดกัน โดยที่สายตาของพวกเราก็จับจ้องที่คนพูดอยู่หน้าห้อง อย่างสนใจ **ชั่วร้าย**

     “ชั้นง่วง ชั้นขอพักซักแปปนะ” พูดจบชั้นไม่รอรีที่จะคว่ำหน้าลงกับโต๊ะทันที เล่นเอายัยเพื่อนตัวร้ายเกือบจะแก้ตัวไม่ทันกับอาจารย์ที่หันมาพอดี

          “เธอเป็นอะไร ไอลดา?” อาจารย์คนนี้ก็เป็นอาจารย์ที่เด็กใน รร. ตั้งฉายาให้ว่านางยักษ์ปากแดง เพราะไม่มีวันไหนที่ท่านจะไม่ทาลิปสติกสีแดงสีจัดๆมาสอน

     “อ๋อ เขาไม่ค่อยสบายนะคะจารย์” ยัยจิ๊บเพื่อนรัก

     “งั้นก็พาไปห้องพยาบาลซิ ก่อนที่มันจะเป็นหนักกว่านี้” อาจารย์ท่าจะหวงชั้นเหมือนกันนะ

     “อ๋อ ไม่เป็นไรคะ เขาบอกว่าพักแปปเดี๋ยวก็หายคะ เหอๆ” ชั้นรักแกมากเลย

     “งั้นหรอ อืมๆ ตามใจนะ ถ้ายังไม่หายก็พาเพื่อนไปห้องพยาบาลละกัน” อาจารย์ที่รัก “อ่ะๆ เข้าเรื่องนะจ๊ะ ช่วงเช้าทั้งเช้า ครูจะเป็นคนโฮมรูมพวกเธอทั้งเช้าเกี่ยวกับการเรียนและกิจกรรมต่างๆ ในเทอมนี้จ๊ะ” พูดจบก็ยิ้มออกมา เผยให้เห็นความเป็นนางยักษ์ปากแดงที่แท้จริง **น่ากลัว**

     “โฮ...ชั้นของนอนด้วยได้ป่าวว่ะไอ ทั้งเช้าเลยหรอ ชั้นจะทนได้ป่าวเนี่ย” ยัยจิ๊บพูดอย่างอ่อนล้า

     ด้วยบรรยากาศริมหน้าตาที่มีแสงแดดจางๆส่องเข้ามาพร้อมกับสายลมเย็นๆ ที่พัดเข้าอย่างเบาๆ รวมถึงความเป็นคนหลับง่ายของชั้น ทำให้หลังจากนั้นชั้นก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในห้องนั้นอีกเลย

     ภายใต้แสงจันทร์ที่สว่างเจิดจ้าในค่ำคืนที่ชั้นแสนจะมีความสุขกับชายหนุ่มในฝัน นั่งอยู่เคียงข้างกัน ณ สวนสาธารณะกลางเมืองที่แสนจะสงบสุข ชั้นจำได้ถึงใบหน้าของชายหนุ่มที่นั่งข้างๆชั้น คนนั้นคือคนเดียวกันกับชายหนุ่มที่ชั้นเจอที่ปั๊มน้ำมันของพ่อชั้น **พระเจ้า เป็นเอามา**

     เรา 2 คนนั่งอยู่ด้วยกันภายใต้ความเงียบที่ปกคลุมอยู่ มีไฟสลัวๆจากดาวจันทร์และหิ่งห้อยตัวเล็กๆเท่านั้น **ชั่งโรแมนติก** ชั้นและเขา ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรกันเลย ภาพที่เห็นในตอนนี้คือ ชั้นกำลังพิงไหล่ที่สง่าของเขาแล้วเขาก็กลับพิงที่หัวของชั้นอีกที ชั้นและเขาหลับตาและมีใบหน้าที่บ่งบอกถึงความสุข มือของชั้นจับมือเขาด้วยเหงื่อที่เปียกโชก ณ เวลานั้น ชั้นอยากให้เป็นแบบนี้ อยากจะหยุดเวลาอยู่ตรงนี้ ตลอดไป........

     แต่แล้วซักพัก โซนประสาทที่ฉับไวของชั้นก็เหมือนจะได้ยินเสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่น

     ครื้น!........ครื้น!.........

แล้วเขาก็ลืมตา มองชั้น และเดินจากชั้นไป.......ไม่หันกลับมามองดูสาวน้องผู้น่าสงสารคนนี้ แต่ชั้นก็ไม่ทิ้งเวลาที่เราสองคนได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแต่กลับต้องจากกันอย่างงี้หรอก ชั้นไม่ยอม ชั้นวิ่งไปหาเขากอดเขาจากด้านหลัง แต่เขาไม่หันกลับมาเลย ไม่นาน จากเสียงฟ้าร้องอย่างเดียวก็กับมีลูกเห็บลูกใหญ่ตกลงมาระหว่างชั้นและเขา เป็นสัญญาณว่าชั้นและเขาไม่สามารถจะอยู่ด้วยกันได้ ชั้นร้องไห้ออกมาอย่างไรเหตุผลอยู่ตรงหน้าเขา แต่เขาไม่ไยดีชั้นเลย เขาเดินจากไป แล้วหายลับไปกับความมืด บรรยากาศในตอนนั้นมันชั่งทำให้ชั้นอยากจะร้องตะโกนออกไปดังๆปลดปล่อยอารมณ์ในช่วงนั้น  เสียงฟ้าร้องและลูกเห็บหายไป เหลือแต่เพียงฝนที่กำลังทำท่าจะตกลงมา และก็ตกลงมาจริงๆ มันเริ่มตกหนักขึ้น หนักขึ้น หนักขึ้น........และ

     เปรี๊ยง! …..

     คราวนี้มีฟ้าผ่าด้วยแล้วมันก็ผ่าหัวชั้นเต็มๆเลย

     “อ๊ายยยยยยยยยยยยย  ฟ้าผ่า!!!!!!!!!” ชั้นร้องตะโกนออกมาดีนะที่ตอนนี้ก็เป็นเวลาพักเที่ยงแล้ว จึงมีคน

     “ฟ้าผ่าบ้าไรของแก นี่! ไอ้นี่ตะหาก” นังป่านเพื่อนทรยศมันชูกำปันขึ้นแล้วดูเหมือนนิ้วกลางจะโผล่จะกำปันของมาเล็กน้อย

     “หะ นิแก!!!” ชั้นพูดไม่ออก เอาแต่จับศีรษะตัวเอง

     “ก็แกเล่นเรียกยังไงก็ไม่ตื่นนิ ชั้นกับยัยจิ๊บใช่ไม้ไหนกับแกก็แล้ว ไม่ว่าจะเอาหนังสือตีหัว(ลูกเห็บ) พ่นน้ำใส่หัวแก(ฝน) ก็เหลือไม้สุดท้ายเนี่ยแหละ เหอๆ โทษทีเพื่อน ชั้นก็แค่ มอบผลไม้ให้แก**มะกอก**(ฟ้าผ่า)” ให้ตายเหอะไอ้เพื่อนบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

     ชั้นลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความเร็วสูง ทำเอาเก้าอี้ถูกดันไปด้านหลังกระแทกโต๊ะด้านหลังชั้น แล้วทำให้คนนั่งอยู่ ที่กำลังนั่งเล่นเกมส์กด ซึ่งเขาวางแขนไว้บนโต๊ะแล้วถูกโต๊ะดันเสียดสีเข้าทำให้แขนถลอกไปเลย  แต่ด้วยความเป็นนางงามของชั้น ชั้นก็ต้องเข้าไปดูเขาซักหน่อย

     “เป็นไรมากป่าวอ่ะ ชั้นขอโทษนะ ชั้นไม่ได้ตั้งจายย….”ชั้นต้องตะลึงเมื่อชั้นเงยหน้าขึ้นมองเขาคนนั้น คุณพระบอกชั้นทีว่านี้ไม่ใช่ความฝันอีกแล้ว เขาคนนั้น เทพบุตรของชั้นจริงๆด้วย

     “ไม่เป็นไร” เขาพูดสั้นแล้วไปสนใจกับเกมส์ในมือเขาต่อ

     “ไม่เป็นไรไม่ได้ ดูดิเลือดนายซึมเลยอ่ะ ชั้นนิซุ่มซ่ามซะมัด” ชั้นประคองแขนเขาขึ้นมาดู แต่เขากลับดึงแขนเขากลับไป

     “ชั้นบอกแล้วไง ว่าไม่เป็นไร” เสียงที่แข็งกรานตรงข้ามกับใบหน้าที่อ่อนโยนของเขาเหลือเกิน

     “ชั้นๆๆ ชั้นทำแผลให้นะ” ชั้นล้วงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาทำท่าจะซับเลือดให้แต่กลับถูกเขาปฏิเสธ

     “ชั้นไม่เป็นไร ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นอีก” เขาพูดหน้าตายแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คนอย่างชั้นที่รักใครรักจริง แต่ก็เกลียดใครเกลียดจริง อย่างชั้น หน้าแตกโดยการที่นายปฏิเสธชั้น

     “ไอ้บ้าเอ๋ย! คนอะไร น่าตาก็งั้นๆแล้วยังถือตัวอีก คิดละดิว่าชั้นจะสนใจนายอีก ชั้นไม่สนนายแล้ว ไอ้คนบ้า ไอ้คนขี้เก๊ก ไอ้คนเย็นชา ไอ้ๆๆๆ” ชั้นโกรธเป็นจริงเป็นจังมาก ยืนชี้นิ้วด่าว่าตามหลังคนที่แต่ก่อนชั้นเชื่อว่าเป็นเทพบุตร อย่างเอาเป็นเอาตาย