จะรักเธอตลอดไป..........สัญญา

ลำดับตอนที่ #2 : ครอบครัวอันอบอุ่น...ของชั้น

จริงซิ ชั้นยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลยนิ เหอๆ...

ชั้นชื่อ ไอลดา อัจซาชิ หรือจะเรียกชั้นว่า ไอหมอก แต่คนรู้จักจะเรียกชั้นว่า ไอ คำเดียวมากกว่า ตอนนี้ชั้นอายุ 16 ปีกำลังจะขึ้น ม.5 จ้า

พ่อชั้น กรรตพล อัจซาชิ เจ้าของธุรกิจปั๊มน้ำมันที่ใหญ่พอสมควร(ปั๊มที่ชั้นเจอเทพบุตรจำแลงของชั้นนั้นแหละ) แล้วถือได้ว่าพ่อชั้นเป็นที่รู้จักกันในวงสังคมไม่ว่าจะในเชียงใหม่หรือในกรุงเทพ

ส่วนแม่ชั้น อัมภา อัจซาชิ จิตแพทย์เด็กและวัยรุ่นแล้วยังเป็นอาจารย์พิเศษของมหา’ลัยชื่อดังแห่งหนึ่งให้เชียงใหม่ด้วย

วันนี้ชั้นกลับบ้านมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มตามปกติ แต่อาจจะมากกว่าปกตินิดหน่อย ทำให้ผู้เป็นแม่ที่เป็นจิตแพทย์สังเกตเห็นบ้างอย่างที่ผิดปกติจากชั้น แต่คนที่ทักชั้นก่อนนั้นกลับเป็นพ่อชั้นแทน

“เป็นไงบ้างลูก วันนี้ได้ไปรับจ๊อบแทนใครมาบ้าง” ความหมายของพ่อชั้นก็คือ ใครไม่ทำงานบ้างนั้นแหละ

“ก็พี่แตงอ่ะพ่อ ญาติพี่เขามาเยี่ยมก็เลยต้องคอยเทคแคร์ญาติเขา” พูดจบ ชั้นก็นั่งลงข้างๆชายร่างท้วมที่ตอนนี้กางแขนรับคนที่จะทิ้งตัวลง แล้วชั้นก็กอดตรงพุงที่มีเหมือนอาเสี่ยห้างทอง แล้วเอาใบหน้าขาวๆ(แต่ตอนนี้มันเปื้อนคราบควันรถหมดแล้ว) ซบลงที่ไหล่ของผู้เป็นพ่ออย่างอ่อนล้า

“เอ๋..วันนี้ลูกสาวชั้นทำไมร่าเริงกว่าปกติละเนี่ย” จนแล้วจนรอดแม่ชั้นก็ทักขึ้นมาอยู่ดี

“ป่าวนิ ก็ไอ...” ชั้นอ้ำๆอึ้งๆเล็กน้อย “ก็ไอมีความสุขอ่ะ พรุ่งนี้ก็เปิดเรียนแล้วไง  อืมๆ ใช่ๆ” ชั้นถอนหายใจที่หาข้อแก้ตัวได้ แต่ดูท่าแม่ชั้นจะไม่เชื่อเอาเสียเลย ชั้นก็เลยเข้าไปโอบจากด้านหลังของแม่ที่ตอนนี้กำลังทำอาหารกับป้าพร้อมแม่บ้านอยู่ในครัว

กรี๊ง!!!!........

เสียงโทรศัพท์ดังคัดจังหวะก่อนที่ชั้นจะโดนจับได้พอดี ชั้นไปรับโทรศัพท์อย่างไม่รีบร้อน

“หวัดดีคะ บ้านอัจซะ...” ชั้นยังพูดไม่จบ เสียงปลายสายก็พูดสวนกลับมาทันที

“รู้แล้ว เฮ้ย!ไอมารับชั้นหน่อยดิ รออยู่หน้าเซเว่นบ้านไอ้ตามนะ เร็วๆด้วย” นั้นไง ยังไม่ทันพูดไรซักคำมันวางไปละ พี่ตรู

จริงซิ! ชั้นยังไม่ได้บอกเลยนิว่าชั้นมีพี่ชายกับเขาด้วยคนนึง

อัจฐมานนท์ อัจซาชิ หรือที่สาวๆเรียกว่า อาชา แต่เพื่อนเรียก อา พี่ชั้นแก่กว่าชั้นไม่ถึงปี แต่เกิดคนละพ.ศ. ประมาณว่า หัวปีท้ายปี ตอนนี้พี่อาก็อายุ 17 ปีอยู่ ม.6 รร.เดียวกับชั้นนี้แหละ อยากจะบอกว่าพี่ชายชั้นคนนี้ ฮอตมากๆในหมู่สาวๆ ก็เล่นขาว สูง ตี๋นิดๆ อย่างงี้ใครจะไม่กรี๊ดละ   

     ที่โต๊ะทานอาหาร

     ทุกคนมานั่งพร้อมที่จะลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าในทันที  และแล้วผ่านไปไม่นาน คนที่นั่งในที่นี้ก็อิ่มกันไปหมด เหลือแต่....

     “อาวๆ ช้าๆหน่อยก็ได้ แกไปตายอดตายอยากมาจากไหนหะ เจ้าอา” พ่อชั้นถามพรางทำท่าห้ามให้หยุดทานก่อน

     “โห..พ่อ ก็เพื่อนมันให้ผมไปถ่ายรูปชาวบ้านในต่างอำเภอตั้งแต่เช้ายันเย็น ไอ้คนที่ไปกับผมนะ เป็นผู้หญิงไรม่ายรุ ไม่รู้จักเอาอกเอาใจบ้างเลย ผมก็เลยไม่ได้ทานไรตั้งแต่เช้า” พอพูดจบมันก็ลงมือสวาปามอาหารที่แสนอร่อยของแม่ต่อ

     “แล้วไม่หากินเองอ่ะ?” ชั้นถามอย่างสงสัย พรางดื่มน้ำไปด้วย

     “อ้าว...ผู้ชายมันก็ต้องมีมาด ให้ผู้หญิงเอามาให้ดิ” นั้นง่ะ ความคิดอันชั่วร้ายของพี่ชั้น

     “แล้วมาดมันกินได้มะ? ฮ่าๆ สมน้ำหน้า” ชั้นว่าแล้วก็หัวเราะแล้วทำหน้าทะเล้นใส่พี่ชั้น “อิ่มแล้วคะ ไปอาบน้ำก่อนนะคะ” จากนั้นชั้นก็เดินขึ้นห้องไปกับสายตาอันโหดร้ายของพี่ชั้น

     หลังจากอาบน้ำเสร็จชั้นนั่งลงบนโต๊ะหนังสือ เพื่อเตรียมกระเป๋าไปเรียนในวันพรุ่งนี้ที่รอคอย  แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่มๆของชั้น ไม่ถึง 3 นาทีเท่านั้นแหละชั้นก็เข้าไปอยู่ในโลกอีกโลกหนึ่งแล้ว