[Fic EXO] -Accidental of love-

ลำดับตอนที่ #7 : Accidental of love ♡ ‏Chapter 6 The reason?

Rasp berry

                               

                                           

                                                       

                                                               
                                                                            -ตอนที่6-

 "ชานยอล!!"

"เสียใจด้วยแต่ไม่ใช่"  

ชายหนุ่มผู้มีผิวสีเป็นเอกลักษณ์จุดยิ้มกวนๆขึ้นที่มุมปากทั้งที่ยังกอดแพคฮยอนแนบอก  เสียงนี้มัน....

"จงอิน!!"

คนตัวเล็กพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอด เมื่อเห็นได้ชัดว่าคนที่มาช่วยเขาไว้คือใคร เป็นจังหวะเดียวกันกับสามคนที่ไล่ล่าเขาตามมาถึง

"ว่าไง ชางซู จมูกหักคราวก่อนยังไม่หายเลยนี่หว่า"   จงอินเอ่ยทักผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน   คนผิวเข้มยอมคลายอ้อมแขนออกพร้อมกับมือกว้างที่ฉุดเอาร่างของแพคฮยอนย้ายไปที่ด้านหลัง

"หึ!  ทำเป็นพูดดีไป คิมจงอิน วันนี้ฉันจะทำให้แขนแกหักแทนจมูกฉัน!"

"เหอะ ทำได้ก็ลองดูดิวะ"

พูดไม่ทันขาดคำ ไอ้อ้วนหนึ่งในสองคนก็พุ่งเข้าหาจงอินทันที หมัดกลมๆถูกเงื้อขึ้น เป้าหมายคือใบหน้าหล่อของคนผิวเข้ม แต่จงอินใช้ทักษะที่เหนือกว่าโยกหลบได้อย่างว่องไวก่อนซัดตูมเข้าที่ปากห้อยๆของมันแทน จนหงายร่วง

ยังไม่ทันได้หายใจหายคอ อีกคนโผล่มาในระยะกระชั้นชิด จงอินซึ่งยังไม่ทันได้ระวังจึงถูกหมัดหนักกระแทกเข้าข้างแก้มเต็มแรงจนสะบัด   เจ้าของใบหน้าหล่อเลียเลือดที่ซึมออกมาจากมุมปากอย่างไม่สะทกสะท้าน  ไม่มีแม้แต่ท่าทีแสดงความเจ็บปวด  ดวงตาคมพราวระยับราวกับได้เจอของเล่นถูกใจ  ยิ้มร้ายถูกจุดขึ้นพร้อมเรียวขายาวที่ถอยมาเพียงครึ่งก้าวก่อนวาดสูงกลางอากาศฟาดเปรี้ยงเข้าที่ก้านคอมันอย่างจัง   ไอ้อ้วนล้มทั้งยืนและแน่นิ่งไปในคราเดียว

เมื่อเห็นว่าลูกน้องหนึ่งในสองลงไปดิ้นโอดโอยที่พื้น   หน้าของชางซูก็เริ่มถอดสี  ร่างใหญ่ถอยหลังออกไปช้าๆโดยอัตโนมัติ  เขารู้ดีว่าหากสู้กันแบบตัวต่อตัวไม่มีทางชนะจงอินได้แน่  หลายต่อหลายครั้งที่ริลองของแล้วสะบักสะบอมเกือบตายกลับไป  และหนทางเดียวในตอนนี้คือต้องละทิ้งศักดิ์ศรีแล้วหนีสถานเดียว  ด้วยประสบการณ์มากมายที่ได้พบเจอกับตัวเอง  เลเวลการซ้อมคู่ต่อสู้เป็นราวกับกระสอบทรายของจงอินจะอัพขึ้นเรื่อยๆ จากแขนหักก็มาเป็นขา  และต่อไปอาจเป็นคอตันๆของชางซูก็เป็นได้

"ฝากไว้ก่อนเถอะ วันนี้ฉันยังไม่พร้อมสู้โว้ย!"  แหกปากตะโกนแล้วโกยอ้าวไม่คิดชีวิต ไม่คิดแม้แต่จะหันกลับมามองว่าคนที่รับฝากนั้นยินดียินร้ายหรือไม่  

"รีบมาเอานะ ไม่ใช่ธนาคารไม่มีดอกเบี้ยให้ว่ะ"   จงอินยิ้มเยาะก่อนจะเดินข้ามร่างอ้วนๆของลูกน้องคู่อริเข้ามาหาแพคฮยอนช้าๆ  สายตาคมตวัดมองคนตัวเล็กอย่างเอาเรื่อง

"หาเรื่องมาให้ชาวบ้านชาวช่องทั้งปีไอ้เตี้ย!"

แพคฮยอนเงยหน้ามองคนที่เพิ่งช่วยเขาและก็เพิ่งด่าเขาเช่นกัน  คนตัวเล็กถอนใจ วูบหนึ่งคิดว่าเขาคงญาติดีกับจงอินได้แต่แล้วมันก็เป็นความคิดที่ผิดถนัด  หมอนี่ไม่เคยคิดแม้แต่จะใช้ถ้อยคำดีๆคุยกับเขาเสียด้วยซ้ำ

"ฉันไม่ได้ขอให้นายช่วย" 

ตอบกลับไปอย่างเหลืออด แต่กลับได้รับแค่เสียงแค่นหัวเราะจากอีกคน ปากเล็กทำท่าขยับจะพูดต่อ  เขาไม่ได้ตั้งใจวิ่งมาให้หมอนี่ช่วยซะหน่อย แต่นี่มันคือโชคดีที่จงอินผ่านมาทันเวลาก่อนเขาจะโดนรุมยำพอดิบพอดี หรือมันคือโชคร้ายกันแน่  ที่ดันมาเจอจงอินอยู่แถวนี้

"เหอะ ทำพูดดีไป อยากเป็นผีเฝ้าแถวนี้ทำไมไม่บอกห๊ะ!!"

นิ้วของจงอินถูกยกขึ้นมาจิ้มหน้าผากคนตัวเล็กย้ำๆซ้ำๆอย่างไม่ชอบใจ  มือเล็กปัดป้องอย่างไม่นึกกลัวเหมือนที่เคย  แถมยังกล้าจ้องหน้ามองตากับคนที่เกลียดเขายิ่งกว่าอะไร 

จงอินไม่ได้กำลังโกรธ  แต่กำลังยิ้ม...

แววตาคมอ่อนแสงลง  นิ้วยาวไล่เก็บปอยผมที่ปรกหน้าออกให้    

แพคฮยอนรับรู้ถึงความเอ็นดูอย่างประหลาดในตาคู่นั้น...

......น่าขนลุกแฮะ.....

"จะไปไหน"  จู่ๆจงอินก็ถามขึ้น

"กลับบ้าน"

"ที่ไหน"

"ใกล้ๆนี่แหละ"

"เดี๋ยวไปส่ง"

แพคฮยอนเงยหน้ามองจงอินอีกครั้งด้วยสีหน้าแสดงความประหลาดใจสุดๆ  เมื่อกี๊เขาหูฝาดรึเปล่า ไปส่งหรือจะลวงเขาไปฆ่ากันแน่  ไว้ใจได้มั้ยเนี่ย

"ไม่ต้องมาทำหน้าเป็นหมาสงสัย อยากวิ่งเล่นกับพวกมันอีกใช่มั้ย คราวนี้คงไม่ลากกันมาแค่สองสามตัวหรอก คงยกโขยงกันมาทั้งฝูง  เอาซิ ถ้าโดนซ้อมตายก็ง่ายดี แต่มันคงไม่ทำแค่นั้น.."   จงใจเว้นระยะให้คนตัวเล็กต้องไล่ความฝืดลงคอ  แพคฮยอนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก คนผิวเข้มกระตุกยิ้มร้ายก่อนก้มลงกระซิบข้างใบหูนิ่ม

“อาจแถมข่มขืน รุมโทรมก่อนฆ่าทิ้ง ผู้ชายก็อย่าคิดว่าจะรอดเลย”  

จงอินขู่เสียงเย็น เรียกความวิตกกังวลจากแพคฮยอนได้เป็นอย่างดี  คนตัวเล็กหน้างอเมื่อสิ่งที่ตามมาหลังจากใบหน้าของเขาซีดเป็นไก่ต้มคือการที่จงอินระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น  ไอ้หมอนี่แกล้งเขาอีกแล้ว สนุกใช่ไหมที่เห็นเขากลายเป็นตัวตลกเนี่ย ไอ้คนนิสัยไม่ดี!




            แพคฮยอนได้แต่ก่นด่าอยู่ในใจ แต่คราวนี้คนตัวเล็กกลับไม่ได้รู้สึกโกรธ  ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มและไม่ได้คัดค้าน  นั่นหมายถึงเขายินยอมให้จงอินไปส่งแต่โดยดี

 มีเพียงความเงียบที่เข้ามาทำหน้าที่เป็นเพื่อนร่วมทาง  จงอินทอดสายตาไปเบื้องหน้าเรื่อยๆ หน่วยตาคมไม่ได้สนใจจุดใดจุดหนึ่งเป็นพิเศษ  สองมือของเจ้าตัวล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์สีซีดด้วยท่าทางสบายๆ  แต่กับคนที่ดูมีเสน่ห์แม้แต่งตัวปอนๆกลับทำให้สาวน้อยสาวใหญ่ต้องเหลียวมองจนคอแทบหัก  แม้แต่แพคฮยอนเองก็เผลอวางสายตาไว้ที่ร่างโปร่งเมื่อไหร่ก็ไม่รู้  

"อย่า แม้แต่จะคิด"

"อะ..อะไร?"

"แอบมองฉัน คิดอะไรอยู่"   จงอินเลิกคิ้ว  ใบหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยความมั่นใจจ้องมองแพคฮยอนนิ่ง ดวงตาสีดำสนิทเปลี่ยนไปจากที่เคย  ตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไร เพราะแพคฮยอนก็ไม่เข้าใจ

"ปากนายเลือดออก”   แพคฮยอนตอบกลับ  จริงๆเขาเพิ่งสังเกตเห็นรอยแตกข้างมุมปากของคนที่เพิ่งช่วยชีวิตเขามาหมาดๆ  จะด้วยความเต็มใจหรืออะไรยังไงก็ไม่อาจรู้  แต่ยังไงก็รู้สึกขอบคุณ

มือเล็กล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าและตั้งใจเอื้อมขึ้นไปเช็ดให้ด้วยความหวังดี  แต่ก็ถูกจงอินตะปบมือเอาไว้รวดเร็ว

"จะทำอะไร"   ดวงตาสีเข้มจ้องมองแพคฮยอนนิ่ง ทำเอาคนตัวเล็กชะงักค้าง มือของจงอินยังคงกำรอบข้อมือเล็กไว้อย่างนั้น

"กะ..ก็ ..จะเช็ดให้"   ถึงจะกลัวคนตรงหน้าอยู่บ้าง แต่แพคฮยอนเองก็รับรู้ว่าจงอินคงจะไม่ได้เลวร้ายนัก ถึงแม้จะชอบด่าทอเขา หรือปากเสียพูดไม่เข้าหูไปบ้าง แต่อย่างน้อยคนคนนี้ก็ยังมีหัวใจอีกซีกไว้เก็บคำว่าใจดี

 ไม่อย่างนั้นเมื่อครู่ จะปล่อยให้เขาโดนพวกนั้นยำจนเละโดยไม่สนใจก็ทำได้  แต่จงอินก็เลือกที่จะยื่นมือเข้ามาช่วย

 แพคฮยอนกระพริบตาปริบๆมองจงอินที่ก็ยังคงสบตาเขานิ่ง จนจงอินเป็นฝ่ายเบนสายตาหนีไปเองพร้อมใช้หลังมือปาดมุมปากตนเองอย่างลวกๆ

"ยุ่งไม่เข้าเรื่อง"

แพคฮยอนสลดลงกับคำพูดไร้เยื่อใยตามแบบฉบับคิมจงอินโดยแท้  แต่คนตัวเล็กก็เผลอด้วยความดื้อรั้นที่ตัวเองมี กอรปกับความห่วงใยที่ก่อตัวขึ้นภายใต้เหตุผล จงอินต้องเจ็บตัวก็เพราะเขา 

"เช็ดแบบนั้นมันไม่สะอาดนะ แผลอาจติดเชื้อก็ได้ ใช้นี่เถอะ"   มือเล็กพยายามจะใช้ผ้าเช็ดหน้าในมือของตัวเองซับเลือดให้จงอินอีกครั้ง

"วุ่นวายจริงโว้ย!!"

จงอินสบถขึ้นอย่างหัวเสียทั้งกระชากแขนแพคฮยอนอย่างแรง  ก่อนดันคนตัวเล็กเข้าไปในตรอกเล็กๆจนชิดกำแพงสูงข้างทาง

"อยากเช็ดมากใช่มั้ย"  จงอินยิ้มร้ายกาจ

"วิธีนี้รับรองสะอาดหมดจดแถมฆ่าเชื้อในตัว"

จงอินก้มลงจูบแพคฮยอนทันทีอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว  คนตัวเล็กตกใจสุดขีดกับการกระทำของคนตรงหน้า เขาในตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก คิดไม่ออกกระทั่งว่า ควรผลักคนที่กำลังบดเบียดริมฝีปากอยู่นี้ออกไป

"อื้อ!!"

แพคฮยอนส่งเสียงประท้วงทันทีที่สติกลับคืน  มือเล็กพยายามผลักจงอินออกอย่างสุดแรง แต่ก็เหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีถูกกลืนหายไปดื้อๆพร้อมกับสัมผัสร้ายกาจ   เพียงไม่นานเจ้าของผิวสีน้ำผึ้งก็ยอมผละออกไปแต่โดยดี

"หึ ไง ถึงกลับเคลิ้มเลยเหรอ”   ยิ้มร้ายถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง ดูจงอินจะพอใจกับผลงานไม่น้อย

"หนะ..นาย ทำไม"

แพคฮยอนกัดริมฝีปากตัวเองแน่น สมองของเขารับรู้ว่าสิ่งที่คนตรงหน้าหยิบยื่นให้คือการกระทำจากความเกลียดชัง  จงอินอยากให้เขาได้อาย ทั้งๆที่เมื่อครู่เพิ่งช่วยเขาไว้แท้ๆ แต่กลับกลายเป็นคนที่พร้อมจะฆ่าเขาได้ภายในพริบตา

นายเป็นคนยังไงกันแน่  คิมจงอิน!

"จงอินอยู่นี่เอง"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง แพคฮยอนหันตามเสียงเรียกนั้นทันที   สิ่งที่คนตัวเล็กไม่อยากให้เป็นคือภาพใบหน้าแสนใจดีของเพื่อนร่วมห้องเพียงคนเดียวที่เขาสนิทที่สุด  แต่ความบังเอิญก็ยังสนุกที่จะเล่นตลก

คยองซู!

"เห็นจงอินบอกว่า จะออกมาเดินย่อยแป๊บเดียว นี่ร้านจะปิดแล้วยังไม่เห็นกลับเข้าไป ฉันเลยออกมาตามหาดู กลัวจะมีเรื่องอะไรหรือเปล่า"   เงียบไปเพียงครู่  ใบหน้าเปื้อนยิ้มแม้จะเจือจางลงมากกว่าในยามปกติ  ริมฝีปากรูปหัวใจยังคงยกมุมปากทั้งสองข้างไว้อย่างนั้น 

"แต่ดูเหมือนจะปกติดีนะ ท่าทางจงอินคงมีธุระกับแพคฮยอนใช่ไหม งั้นฉันกลับก่อนนะ ไม่กวนแล้ว”   เจ้าตัวบอกพร้อมกับโบกมือลา  คยองซูค่อยๆหันกลับแล้วก้าวออกไป

แพคฮยอนอยากเอ่ยปากรั้งเพื่อนตาโตเอาไว้และอธิบายเรื่องทั้งหมด  คนตัวเล็กมั่นใจว่าคยองซูต้องเห็นและเข้าใจผิด  แต่กลับหาเสียงของตัวเองไม่เจอ  ได้แต่ยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังของคยองซูที่ค่อยๆห่างออกไป จนหายลับจากม่านสายตา

....คยองซู ไม่ว่านายจะคิดอะไร     ไม่ใช่นะ.. มันไม่ใช่...

TBC...

เมเม :  ฟิคแต่ละตอน ความยาวไม่เคยเท่ากัน ยกตัวอย่างเช่นตอนนี้ สั้นแบบเผางานสุด..         

#ฟิคอุบัติเหตุ  @Aprilnov0408