[Fic EXO] -Accidental of love-

ลำดับตอนที่ #10 : Accidental of love ♡ ‏Chapter 9 one sided love

Rasp berry

                                   
                           







 


                                                    -ตอนที่9-

หลายเดือนก่อน...



             "ชีวิตพวกเรานี่จะหาความสงบสุขได้ซักวันปะวะ"

ชายหนุ่มที่มีผิวขาวเนียนละเอียดยิ่งกว่าผู้หญิงเอ่ยขึ้นพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งแหมะบนเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งภายในร้านขายอาหารและเครื่องดื่มเล็กๆแห่งนึง  หลังจากเพิ่งรับคำท้าทายจากพวกแก๊งต่างโรงเรียนมาหมาดๆ

"สงบสุขแล้วมันสนุกไหม ชีวิตเรียบง่ายแบบนั้น ต่างอะไรกับกินข้าวแล้วไม่มีกิมจิ" คนผิวเข้มที่สุดในกลุ่มเอ่ยตอบคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบพลางดูดของเหลวรสขมในแก้วอย่างสบายอารมณ์

"ฉันควรจะกลับบ้านก่อน ไปด้วยก็เกะกะเปล่าๆ"  คนหน้าเด็กที่มีดวงตากลมโตเป็นเอกลักษณ์เอ่ยกับคนที่เพิ่งพูดจบ  ตากลมโตเหลือบมองหน้าคมเพียงแว่บนึงแล้วก้มมองแก้วน้ำผลไม้ในตนเองมือแทน

"อย่าอยู่ห่างจากฉันก็พอ"  ตอบกลับอย่างทันทีโดยสายตาไม่ได้จับจ้องคนตัวเล็กกว่าแต่กลับเสมองออกไปด้านนอกของร้าน

"นี่ถ้าไม่ใช่เพราะหมอนี่เป็นลูกชายเจ้าของโรงเรียนพวกเราคงโดนถีบหัวส่งออกจากโรงเรียนไปนานแล้วต้องขอบคุณบารมีนายจริงๆ"  คนตัวขาวเอื้อมมือไปตบบ่าเพื่อนสนิทที่นั่งตรงข้ามปุๆ ในขณะที่เจ้าตัวยังคงปั้นหน้าเรียบเฉย มีเพียงเสียงหึเบาๆเล็ดลอดผ่านลำคอเพื่อตอบรับการสนทนา ดวงตาสีดำสนิทมีเพียงความว่างเปล่า ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งรอบข้างมีเพียงหัวคิ้วที่กระตุกเข้าหากันเบาๆ

"ยังพอมีเวลา ขอซดชานมให้ชื่นใจก่อนออกกำลังละกัน" ชายหนุ่มผู้หลงใหลในรสชาดของน้ำชาสีสวยที่มีส่วนประกอบของนมเป็นหลักเอ่ยอย่างอารมณ์ดี ก่อนก้มลงละเมียดละไมลิ้มรสของโปรดในมือ แต่ยังไม่ทันที่ริมฝีปากของเจ้าตัวจะทันได้สัมผัสกับหลอดสีหวาน ประสาทรับรู้การก็คล้ายกับว่าได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างหล่นโครมที่ด้านหลังของตน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงลอยหวือแหวกอากาศของบางสิ่ง และจุดสิ้นสุดเสียงปริศนาเหล่านั้นคือ หัว.. ของ.. โอเซฮุน 

โพล๊ะ!!!

แผละ

แก้วชานมไซส์แอลหยุดสงบนิ่งเพียงครู่ก่อนร่วงลงบนตักชายหนุ่มอย่างแม่นยำ น้ำสีม่วงอ่อนไหลผ่านไรผมอาบชุดนักเรียนส่งกลิ่นหอมหวานไปทั่วทั้งโต๊ะ

"ชานมเผือก"  เซฮุนบ่นงึมงัมกับตัวเองพลางหยิบแก้วใสบนตักที่ยังคงมีน้ำและน้ำแข็งติดอยู่เล็กน้อยมากำไว้แน่น จงอินที่นั่งด้านข้างถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นเมื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อครู่สงบลง และสภาพหัวของเพื่อนสนิทที่เต็มไปด้วยเกล็ดน้ำแข็ง เซฮุนกัดฟันแน่นจนสันกรามปูดด้วยความโกรธ เขาลุกขึ้นหันกลับไปยังด้านหลังก็พบกับร่างใครซักคนที่พยายามพยุงตัวขึ้นจากพื้นอย่างยากลำบาก ในมือของใครคนนั้นถือแก้วใสบรรจุน้ำสีม่วงอ่อนเหมือนที่กำลังหยดติ๋งๆออกจากไรผมของเขาเป๊ะ

ขายาวสาวอย่างรวดเร็วไปยืนเบื้องหน้าร่างที่เพิ่งพยุงตัวเองขึ้นมาจากพื้นได้

"โชคดีจังที่แก้วนี้ไม่หกไปด้วย ไม่งั้นเสียดายแย่" ร่างบอบบางตรงหน้าบ่นพึมพัมกับตัวเองพลางประคับประคองแก้วสีสวยในมือราวกับของรักของหวง ส่งผลให้เซฮุนที่ตอนนี้ มีใบหน้าบูดบึ้งราวกับแลคโตบาซิลัสหมดอายุก็ไม่ปานยิ่งโมโหหนัก มือแข็งแรงของเซฮุนกระชากข้อมือเล็กอย่างแรงจนร่างนั้นเสียหลักและทำท่าจะล้มลงอีกครั้ง แต่เซฮุนก็กระชากกลับขึ้นมาพร้อมกับตะคอกใส่เสียงดัง

"ใครใช้ให้นายมาโยนแก้วชานมใส่หัวฉัน ห้ะ!!!!!!   รู้รึเปล่าว่าฉัน.. ปะ...."

เสียงเหมือนถูกบางอย่างกลืนหายลงลำคออย่างรวดเร็ว ทันทีที่ร่างบอบบางหันมาเผชิญหน้า ดวงตาสีน้ำตาลเหมือนลูกกวางตัวเล็กๆส่งประกายหวาดกลัวมาที่เขา ริมฝีปากที่เจือด้วยสีชมพู่ระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติสั่นเล็กน้อย ใบหน้าเล็กได้รูปราวกับตุ๊กตาแสดงความตกใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่นั่นกลับทำให้เซฮุนชะงักกึกกลางอากาศ  

....ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิง.....

เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟได้แต่อ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น แววตาที่หวาดกลัวเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นงุนงงเล็กน้อย เมื่อสำรวจสภาพคนที่กำลังบีบข้อมือของเขาอยู่ ก็เริ่มรู้สึกตัวได้ว่าตนเองคือสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าต้องเปียกชุ่ม

"ขะ..ขอโทษ" เอ่ยเสียงตะกุกตะกักอย่างกลัวๆ แต่เหมือนคนตรงหน้าที่กำลังทำหน้าเหวอแทนใบหน้าโกรธเกรี้ยวเมื่อกี๊จะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดซะเลย

"เสี่ยวลู่เกิดอะไรขึ้น!!" คุณป้าเจ้าของร้านวิ่งออกมาดูด้วยสีหน้าตกใจ เมื่อเห็นสภาพของชายหนุ่มตัวขาว กับหน้าแหยๆที่ส่งให้ของคนถูกเรียก ก็พอจะเดาได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นจึงช่วยขอโทษขอโพยเซฮุนแทนตรงหน้าเสียยกใหญ่

  ......เสี่ยวลู่เหรอ ........

"ผมไม่ทำอะไรผู้หญิงหรอก" เซฮุนบอกกับป้าเจ้าของร้าน ถึงแม้จะโมโหมากแค่ไหนแต่กับผู้หญิงตัวเล็กๆจะให้ไปมีเรื่องด้วยได้ยังไงกัน

"ผู้หญิง?"  คุณป้าเจ้าของร้านทวนคำ ทำให้ร่างเล็กนั้นหลุดขำออกมา 

.....หัวเราะอะไร นี่เห็นว่าเป็นผู้หญิงหรอกนะไม่อยากมีเรื่องด้วย.......

"เสี่ยวลู่เป็นผู้ชาย หน้าตาหลอกลวงชาวบ้านอีกแล้วนะ" ป้าเจ้าของร้านจิ้มไปที่แก้มใสก่อนวางมือโยกหัวคนตัวเล็กที่สูงแค่ไหล่เขาเห็นจะได้อย่างเอ็นดู เจ้าตัวได้หัวเราะคิกคัก ส่วนเซฮุนได้แต่ตาโตอ้าปากค้างไปอีกรอบ

"ยังไงก็อย่ามีเรื่องกันเลยนะ เสี่ยวลู่ก็ซุ่มซ่ามอย่างนี้ตลอด ถือว่าป้าขอร้องละกัน" คุณป้าเอ่ยกับเซฮุนอีกครั้งเขาได้แต่เพียงพยักหน้ารับเบาๆ เพราะเห็นว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนัก เขาแค่โมโหที่โดนรบกวนเวลากินชานมแสนอร่อยของตัวเองเท่านั้น  และดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีบางอย่างน่าสนใจกว่าน้ำรสหวานชวนอ้วนพวกนั้นซะแล้ว

"ดีแล้ว  อย่ากลับบ้านเย็นกันนักล่ะ มื้อนี้ป้าเลี้ยงเพื่อเป็นการขอโทษแทนเสี่ยวลู่ละกันนะ" ป้าเจ้าของร้านยิ้มให้ทั้งคู่อย่างอ่อนโยนก่อนจะขอตัวเข้าไปด้านใน ทิ้งให้ทั้งคู่ยืนมองหน้ากันไปมาอยู่อย่างนั้น

"ขอโทษนะ เพราะฉันซุ่มซ่ามเลยทำเลอะหมดเลย"  ร่างเล็กตรงหน้าเอ่ยขึ้นพร้อมเขย่งตัวขึ้นหวังจะช่วยปัดเศษน้ำแข็งที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนหัวของเซฮุนออก เซฮุนเอียงหัวหลบมือบางแทบไม่ทัน กิริยาของเซฮุนทำให้คนหน้าสวยชะงักและรีบชักมือกลับรวดเร็ว

หน้าหวานก้มงุดเพราะคิดว่าเซฮุนอาจจะยังโกรธอยู่ ในขณะที่อีกคนทำหน้าไม่ถูกเพราะรู้สึกแปลกๆ 

"เอ่อ โทษที ตกใจน่ะ" เซฮุนบอกเมื่อเห็นท่าทางของคนตัวเล็ก

"ให้ฉันเอาเสื้อนั่นไปซักให้เป็นการไถ่โทษนะ " คนที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวลู่เงยหน้าสบตากับเซฮุนอีกครั้งและชี้ไปที่เสื้อนักเรียนที่ตอนนี้กลายเป็นคราบแห้งเหนียวๆไปเรียบร้อย 

...ผู้ชายจริงเหรอ คนนี้เป็นผู้ชาย ตอนเด็กๆแม่ให้กินอะไรวะ โตมาน่ารักขนาดนี้ นี่ถ้ามีผู้ชายหน้าตาแบบนี้ทั้งโลก

ผู้หญิงคงเครียดน่าดู...

"เคลียร์เสร็จยังวะได้เวลาแล้วรีบตามมา" เสียงของจงอินสะกิดความคิดให้หยุดลงเซฮุนหันไปพยักหน้ากับเพื่อนสนิทที่ย้ายตัวเองไปรออยู่ด้านหน้าร้านกันหมดแล้ว ก่อนเจ้าตัวจะหันกลับมามองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ทำตาแป๋วมองเขาอย่างรอคำตอบ เซฮุนหันกลับจากคนตรงหน้าแทบทันทีที่สบตากลมสวย ขายาวก้าวหนีไปโดยไม่พูดอะไร 

"ลู่หาน ฉันชื่อลู่หาน !! พรุ่งนี้จะมาไหม พรุ่งนี้นายจะมาที่นี่ไหม ฉันอยากขอโทษ!!" 

 








               

วันต่อมา..

"โอเซฮุน ชื่อ โอเซฮุน" พูดพลางยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อ

เซฮุนนา? เรียกแบบนี้ได้ใช่ไหม" ลู่หานถามกลับทันทีที่เซฮุนเอ่ยจบ เจ้าตัวได้แต่ส่งเสียงตอบรับในลำคอ รู้สึกเขินอย่างประหลาดที่โดนเรียกด้วยถ้อยคำอย่างสนิทสนมจากคนที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อวานด้วยเหตุการณ์ที่ไม่ค่อยรื่นรมย์เท่าไหร่

ร่างเล็กตรงหน้าได้แต่อมยิ้มน้อยๆ กับท่าทางเก้กังของเซฮุน

"ขอบคุณที่มานะ เพื่อเป็นการไถ่โทษเซฮุนกินเต็มที่เลยนะ ฉันเลี้ยงเอง" เซฮุนเหลือบมองคนหน้าสวยที่เจื้อยแจ้วไม่หยุดอย่างกับรู้จักเขามาเป็นปี พลางเหลือบมองหน้าร้านที่เพื่อนตัวแสบของเขาสองสามคนซุ่มอยู่ ได้แต่ถอนใจเบาๆกับความอยากรู้อยากเห็นของเพื่อน 

"นาย ไม่ใช่คนเกาหลีใช่ไหม" ถามออกไปอย่างไม่ได้อยากรู้นักแต่ไม่รู้จะพูดอะไรกับคนตรงหน้าดี เหมือนทุกอย่างมันตะกุกตะกักไปซะหมด

"ไม่ใช่นาย แต่เป็นพี่ต่างหาก ฉันอยู่มหาลัยปี3แล้วนะ เด็กน้อย"  พูดด้วยใบหน้าร่าเริงพร้อมกับมือบางที่ยกขึ้นลูบหัวเซฮุนอย่างเอ็นดู ทำเอาเซฮุนตัวแข็งอ้าปากค้างอีกระลอก ไม่รู้ว่าเพราะตกใจที่คนหน้าหวานเป็นรุ่นพี่ซะหลายปีหรือเพราะอะไรกันแน่....   

"อืม..แล้วก็เป็นคนจีน มาอยู่เกาหลีหลายปีแล้วเลยพูดชัดแบบนี้ล่ะ"  ลู่หานพูดต่อในสิ่งที่คิดเอาเองว่าชายหนุ่มตัวขาวตรงหน้าอาจอยากรู้ 

"พี่มาที่นี่ทุกวันรึเปล่า" เซฮุนถามขึ้นโดยไม่มองคนหน้าหวานตรงหน้า  ริมฝีปากเม้มหากันแน่น
เหมือนต้องใช้ความอดทนอย่างสูงในการซ่อนบางอย่าง 

"อืม" ลู่หานพยักหน้ารับยิ้มๆ พลางเจ้ากี้เจ้าการหยิบโน่นตักนี่ให้เซฮุนยกใหญ่ แต่เหมือนเซฮุนจะไม่ได้สนใจกับอาหารหรือแม้แต่ชานมรสช๊อคโกแล็ตผสมกล้วยที่ตนเองโปรดปรานตรงหน้าเลยซักนิด

"ผมมาหาพี่ที่นี่ทุกวันได้รึเปล่า"

TBC…