คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Accidental of love ♡ INTRO...
berry
-INTRO-
ตึกเรียนสูงใหญ่ตั้งตระหง่านเบื้องหน้าตัดกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่เมฆสีดำทะมึน แว่บแรกดูคล้ายกับปราสาทแดร๊กคิวล่าในหนังสยองขวัญที่ยังไงยังงั้น
มือเล็กขยับสูทสีเทาเข้มปักตราสัญลักษณ์สีเหลืองเด่นชัดตรงหน้าอกให้เข้าที่ จมูกรั้นสูดลมหายใจเต็มปอดก่อนก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างช้าๆด้วยความมั่นคง
ขาเรียวก้าวผ่านพ้นประตูโรงเรียนสูงใหญ่ ลุงรปภ.ที่ดูมีอายุซักหน่อยแต่หน้าตาเหมือนพวกนักเลงคุมบ่อนโค้งให้เขาเล็กน้อยตามมารยาท เด็กหนุ่มจึงส่งยิ้มกลับอย่างมีไมตรี แต่ลุงยามนักเลงคุมบ่อนก็ยังคงตีหน้านิ่ง ท่าทางไร้ธรรมชาติและแข็งทื่อราวกับพวกผีดิบที่ถูกสั่งให้เฝ้าปราสาทล้ำค่าก็ไม่ปาน
เด็กหนุ่มตัวเล็กไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ปลายเท้ายังคงสาวไปข้างหน้าเรื่อยๆแต่เจ้าตัวก็พบกับความผิดปกติเกินน่าจะเป็น บรรยากาศรอบตัวดูเงียบเชียบไปหมด เงียบจนอดคิดไม่ได้ว่า..
"นี่มันโรงเรียนร้างหรือไงเนี่ย" พึมพัมเบาๆกับตัวเองพร้อมความรู้สึกบางอย่าง สะกิดให้รับรู้ถึงสิ่งผิดปกติเบื้องหลังของเขา จนต้องหันกลับไปมองมันอีกครั้ง
ด้านหน้าประตูอัลลอยขอบทองแสนหรูหราของโรงเรียน อยู่ดีดีก็ปรากฏร่างชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่ ถ้าหากประเมินด้วยสายตาเล็กๆของเขา ก็น่าจะไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน เครื่องแบบที่คนพวกนั้นสวมใส่เป็นคนละสีกับที่สวมทับอยู่บนตัวของเด็กหนุ่มอย่างเห็นได้ชัด ไอ้ยักษ์พวกนั้นไม่มีทางใช่นักเรียนโรงเรียนเดียวกันอย่างแน่นอน
ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะคิดอะไรได้มากกว่านั้น กลุ่มชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ก็วิ่งพรวดกรูกันเข้ามาหาเขาอย่างกับมดแตกรัง เสียงร้องเฮแผดประสานดังสนั่นไปทั่วบริเวณ
"เฮ้ย!?!!?!!!!!!!!!"
ด้วยความตกใจและสมองประมวลผลเหตุการณ์รวดเร็วนี้แทบไม่ทัน เด็กหนุ่มตัวเล็กจึงทำได้เพียงแค่หมอบตัวลงกับพื้น เป็นจังหวะเดียวกันที่รองเท้าผ้าใบโสโครกหลายต่อหลายคู่ย่ำผ่านร่างเขาไปอย่างฉิวเฉียด
ซักบ้างหรือเปล่าวะ เหม็นโค่ด!!
เสียงแขนขาหมัดศอกปะทะกันฟังไม่ได้ศัพท์ ทั้งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดปนเปกันไปหมด ความรู้สึกของเขาบอกว่ามีอีกพวกที่วิ่งออกมาจากด้านในฝั่งตรงข้าม ในขณะที่เด็กหนุ่มตัวเล็กไม่กล้าลืมตาขึ้นมามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แขนทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาเป็นโล่กำบังราวกับมันจะช่วยให้เขามีชีวิตรอดไปได้ ทั้งๆที่ยังล้มลุกคลุกฝุ่นอยู่ใต้ผ่าเท้าใครหลายคนแบบนี้
"เฮ้ย!!! ตรงนี้มีอีกคนว่ะ" ชายร่างท้วมถือไม้เบสบอลแกว่งไปมาในอากาศพูดเสียงดัง มันเงื้อเจ้าวัตถุสีดำมะเมื่อมจนสุดแขน ไอ้อ้วนแสยะยิ้มร้ายก่อนหวดลงมาเต็มแรง เป้าหมายคือร่างเล็กที่หมอบขดอย่างรู้ชะตากรรม
พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย ลูกยังไม่อยากตาย ยังหาเมียไม่ได้เลยนะ!!
พลั่ก ก!!!
"โอ้ย!!!!"
ตุ่บบ!!!!!!
เสียงของแข็งกระทบเนื้อดังก้องในโสตประสาท
ตามมาด้วยเสียงวิ้งๆราวกับมีหิ่งห้อยบินเข้ามาในหัว
แต่ว่า..
ไม่เจ็บ?!
นี่เรา...ยังไม่ตายเหรอ?!
หรือว่าตอนนี้เราจะอยู่ที่ยมโลกแล้ว ทำไมมันเงียบอย่างนี้
เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น ในระหว่างนั้นก็คิดหาเหตุผลจะเจรจาต่อรองกับท่านยมทูต ไม่ใช่สิ ต้องท่านยมบาลต่างหาก เขายังไม่พร้อมที่จะตายตอนอายุแค่สิบแปด มีเรื่องมากมายที่เขายังต้องทำ แต่ท่านยมบาลจะเห็นอกเห็นใจมนุษย์ตัวเล็กๆแบบเขาบ้างมั้ย? เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน!!
อ้าว ท่านยมบาลทำไมไปนอนอยู่ตรงนั้น แล้วนั่นขาใคร รองเท้าสีเดียวกับเราเปี๊ยบ
แต่เดี๋ยวนะ ท่านหน้าตาคุ๊นนน คุ้นน
นั่นมันไอ้อ้วนที่จะฟาดเรานี่หว่า!
คนตัวเล็กรู้สึกผิดหวังที่ไม่ได้พบปะพูดกคุยกับท่านยมบาลอย่างที่ใจคิด แต่สิ่งที่พบกลับเป็นไอ้อ้วนคนที่หมายจะฟาดเขาด้วยไม้เบสบอลลงไปนอนแอ้งแม้งแผ่พุงอยู่กับพื้นสนามเสียเอง ตาบวมๆที่ปิดสนิทบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงฝันหวานเห็นดาวไปแล้ว
ขายาวๆของใครซักคนลอยค้างอยู่ในอากาศ ก่อนเจ้าของขานั้นจะชักมันกลับเข้าที่ ..นี่คงเป็นสาเหตุหลักที่ส่งไอ้อ้วนลงไปนอนไม่เป็นท่า แถมแก้มอูมๆนั่นยังโย้ไปข้าง ตื่นมาไม่เอ๋อก็อาจจะจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ชัวร์!
"เฮ้ย พวกเรา!ถอยก่อนโว้ย!!" คนใดคนหนึ่งในกลุ่มพวกมันตะโกนดังลั่น ก่อนอีกสองสามคนจะมาลากไอ้อ้วนออกไปรวดเร็วปานสายฟ้าฟาด
ว่าจะแกล้งขัดขาซะหน่อย แหม่ คันไม้คันมือ
แก๊งค์อันธพาลต่างโรงเรียนหายไปพร้อมกับกลุ่มเมฆทมึนที่ส่อเค้าฝนเมื่อครู่ ท้องฟ้าในตอนนี้ถูกฉาบไปด้วยแสงทองของพระอาทิตย์ที่แสนงดงามแทนที่ มันใช่ อารมณ์แบบพระเอกเพิ่งขี่ม้าขาวเข้ามาช่วยนางเอกจากพวกตัวร้ายในนิยายซักเรื่อง คนตัวเล็กมโนภาพเป็นเรื่องเป็นราว หวนคิดถึงนิยายรักหวานซึ้งปกสีลูกกวาดที่เคยอ่าน
"ไม่ต้องตาม"
เสียงทุ้มๆของใครซักคนดังขึ้นเรียกสติของคนตัวเล็กกลับมา แหม กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม พระเอกกำลังจะจุมพิตรับขวัญนางเอกอยู่แล้ว เฮอะ! แล้วเสียงแบบนี้น่ะ ถ้าไม่เห็นหน้าก็คงจะคิดว่าหล่อซะเต็มประดาล่ะ
แต่ไอ้คนคนที่อยู่ตรงหน้านี้น่ะเหรอ.. ฮะ..เฮ้ย ย ย!!!!!!
ผู้ชายตัวสูง นี่กะด้วยระดับสายตาคงไม่น่าต่ำกว่า185เซนติเมตรแน่ๆ หรืออาจจะ189 ผิวขาวเนียนละเอียดนั่นเหมือนกับไม่เคยได้พบการสังเคราะห์แสงจากดวงอาทิตย์ กลัวแดดหรือเปล่า นายเป็นเอ็ดเวิร์ดปลอมตัวมาใช่มั้ย!? ปากอิ่มกับจมูกโด่งที่เหมือนถูกวาดขึ้นให้พอเหมาะพอเจาะรับกับดวงตากลมโต แต่โค่ดของโค่ดทรงเสน่ห์ คิ้วหนาแบบพอดิบพอดีกำลังค่อยๆขมวดเข้าหากัน เหมือนกำลังสงสัย
"หมอนี่ใครวะ ?"
ความคิดของคนตัวเล็กหยุดลง ทันทีที่เสียงติดจะเนือยๆของเด็กหนุ่มที่มีใบหน้าใสราวกับเด็กผู้หญิงเอ่ยแทรกขึ้น นี่ก็อีกคน ต้องแช่น้ำนมซักกี่ฟาร์มถึงจะขาวเนียนได้ขนาดนี้!
"หน้าตาไม่คุ้นเลยว่ะไอ้หนูหลงทางมาหรือไง " ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนข้างกันเอ่ยขึ้นบ้าง ส่วนสูงคงน้อยกว่าคนแรกซักหน่อย แต่หุ่นหมอนี่กินขาดเลย ไหนจะผิวสีแทนที่ดูเซ็กซี่นั่นอีก ดูยังไงๆก็เหมือนกับนายแบบนิตยสารแนวสปอร์ตดังๆของเกาหลีมากกว่าจะเป็นแค่นักเรียนธรรมดา หุ่นนั่นต้องเข้าฟิตเนสกี่ครอสถึงจะได้มากันนะ T T
"แต่นี่มันเครื่องแบบโรงเรียนเรานะ" คนตัวเล็กตาโตที่มีส่วนสูงน่าจะพอๆกันกับเขาเดินมาสมทบ ปลายนิ้วเรียวชี้มาที่เสื้อนอกของเขาพร้อมเอ่ยขึ้น คนนี้โค่ดน่ารัก ถึงตัวเล็กแต่กลับดูดีอย่างประหลาด ริมฝีปากรูปหัวใจขยับขึ้นลงช้าๆตามจังหวะที่เจ้าตัวเอ่ยถ้อยคำ มันช่างเป็นภาพที่ตรึงสายตาเอาไว้ได้ง่ายๆ ดวงตากลมๆโตๆที่ดูเป็นมิตรแต่ดูตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา ส่งผลให้คนคนนี้ดูน่ารักและมีสเน่ห์มากทีเดียว
จากสมรภูมิรบเมื่อครู่ ตอนนี้มันกลับกลายเป็นสรวงสวรรค์ชั้นสิบเจ็ดไปแล้ว.... คนตัวเล็กได้แต่ถกเถียงไปมากับความคิดของตนเอง
นี่มันโรงเรียนสอนหลักสูตร 'จบแล้วไปเป็นไอดอลหรือเปล่า' ?!!
ทะ..ทำไมมีแต่คนหน้าตาดีล่ะ!!!!
TBC...
คุยซักนิด: ฟิคยาวเรื่องแรกกำลังออกเดินทาง ไม่คิดจะแต่งฟิคยาว เพราะคิดว่าตัวเองความสามารถไม่ถึงแน่ๆ สำหรับไรเตอร์ฝึกหัด พล็อตมีอยู่บางเบามาก กะว่าจะแต่งไปเรื่อยๆตามอารมณ์ TvT เป็นฟิคแก้บนอีกครั้ง หลังจากเพิ่งแก้ไปกับฟิคสั้นเรื่องแรกในชีวิต ติชมก่นด่าทึ้งรุมกันได้ตามอัธยาศัยนะคะ ขอบคุณ "ปาร์คชานยอล" ด้วย สำหรับโมเม้นต์ฟินๆ แล้วเจอกันกับตอนที่1 เร็วๆนี้ค่ะ -ก้มกราบคนอ่านสวยๆ- #รีไรท์ เรียบร้อย ฝากแท็ก #ฟิคอุบัติเหตุ ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น