[Fic EXO] -Accidental of love-

ลำดับตอนที่ #4 : Accidental of love ♡ ‏Chapter 3 ตัวต้นเหตุ

Rasp berry















-ตอนที่3-












 

                   















             "เฮ้ยหมอเบาๆดิ!!" 

"แค่หัวแตกจะให้นอนโรงพยาบาลทำไมเล่า!!" 

“โอ้ยยยยยยยย!!!”

“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

“ ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!”

เสียงโวยวายจากห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลดังลั่น  จนทั้งหมอและพยาบาลรวมไปถึงญาติผู้ป่วยที่ผ่านไปผ่านมาบริเวณนั้นอดไม่ได้ที่จะชะเง้อมองหาต้นตอของเสียงโหยหวนสลับแหกปากปนด่าทอเป็นระยะ แต่ทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก  เหมือนเรื่องปกติที่คุ้นชิน  ก็แค่คนไข้ขี้โวยวายกลัวโรงพยาบาลทั่วไปเพียงเท่านั้น

แต่ก็คงจะปกติอยู่หรอก ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่   ปาร์คชานยอล ..

เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่มีทักษะการต่อสู้เป็นเลิศ หัวหน้าแก๊งอันธพาลอันดับหนึ่งของโรงเรียนที่สามารถเรียกได้เต็มปากเต็มคำไฮโซที่สุดในย่านนี้  มีดีกรีเป็นถึงหัวหน้าแก๊งที่รวมตัวกันของบรรดาคนหล่อ แถมยังมีสมาชิกน้อยที่สุด แต่ฝีมือของแต่ละคนนั้นกลับไม่น้อยตามจำนวนเอาเสียเลย ในย่านนั้นต่างรู้ดีถึงความร้ายกาจและฝีมือแบบหาตัวจับยากจนเป็นที่ยอมรับของเหล่านักเรียนต่างโรงเรียน  แต่ที่เลื่องลือไกลยิ่งกว่านั้นคงหนีไม่พ้นสมญานามที่ใครๆก็ต่างร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน 

'แก๊งเทพบุตร' 

 เบ้าหน้าระดับไอดอลชิดซ้าย หุ่นเพอร์เฟคถึงขั้นนายแบบชิดขวา  บางทีควรไปเป็นดารามากกว่ามาเรียน 

"ชานยอลไม่ชอบโรงพยาบาลขนาดนั้นเลยเหรอ?"

แพคฮยอนถามเพื่อนตาโตที่นั่งอยู่ด้านข้างโดยมีคนผิวเข้มประกบไม่ห่าง  สีหน้าของจงอินแสดงถึงความหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด  แต่คนตัวเล็กก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจ แพคฮยอนยังรอคอยคำตอบจากคยองซูอย่างใจจดใจจ่อ

"ชานยอลไม่ชอบโรงพยาบาล ชานยอลเกลียดเข็มน่ะ"  เพื่อนตาโตตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ รอยยิ้มบางเบาแสนธรรมดาที่ละลายความอึดอัดในหัวใจของแพคฮยอนได้เป็นอย่างดี  สีหน้าและแววตาของเจ้าตัวบ่งบอกว่าคลายความกังวลลงไปมาก เพราะพยาบาลเพิ่งเดินออกมาบอกว่าเพื่อนตัวสูงแค่หัวแตกและถึงเย็บไปหลายเข็มแต่ก็พ้นขีดอันตรายแล้ว  แค่อาจต้องนอนโรงพยาบาลซักคืนเท่านั้น

แต่ว่า...

ปาร์คชานยอลกลัวเข็ม? หัวหน้าแก๊งอันธพาลอันดับหนึ่งของโรงเรียนนี่นะ

ปาร์คชานยอลคนนี้น่ะนะ!

“ชานยอล น่ะ ..เหรอ?”

"จริงๆแล้ว..มันก็คงไม่ต้องมายุ่งยากมีผ้าก๊อตแปะหัว และไม่ต้องมานอนในที่ที่มันไม่ชอบอย่างนี้หรอก”

ยังไม่ทันได้เอ่ยถามในสิ่งที่ยังไม่คลายสงสัย เสียงของใครอีกคนก็แทรกขึ้น  ใบหน้าคมเข้มไม่ได้หันมาก็จริงแต่น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจก็ทำให้แพคฮยอนรับรู้ได้ จงอินกำลังพูดกับใคร

"จงอิน...ฉัน"

"นายไม่ควรอยู่ใกล้ชานยอล"

คนตัวขาวที่ยืนอยู่อีกฝั่งที่เอ่ยย้ำโดยไม่รอข้อแก้ตัว  หน้าตามึนๆในยามปกติยังคงปั้นนิ่งสีหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

"มันไม่เคยต้องวิ่งหนีคู่ต่อสู้หัวซุกหัวซุน เพราะกลัวว่าใครซักคนที่จุ้นจ้านจะโดนลูกหลง  คนแค่ไม่กี่สิบ!"

....เพราะฉันเหรอ

"ชานยอลมันจัดการได้สบายอยู่แล้ว นับประสาอะไรกับสวะตัวเดียวในตรอกนั่น แต่นี่..."  เซฮุนยังเอ่ยไม่จบประโยค คนผิวเข้มก็สาวเท้ารวดเร็วเข้ามาประชิด แววตาคมจ้องหน้าแพคฮยอนอย่างคาดโทษ  มือใหญ่จับเข้าที่ข้อศอกเล็กและบีบไม่ออมแรงจนเจ้าตัวรู้สึกเจ็บ

"นายมันวุ่นวาย ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา อย่าอยู่ใกล้พวกเราอีก!"  ดวงตาสีเข้มส่องประกายวาบก่อนจะสะบัดแขนเล็กในมือเต็มแรง

"ไปซะ  ไปให้พ้น"

ชายหนุ่มตัวขาวเดินมาขนาบข้างคนผิวเข้ม แววตาและสีหน้าในตอนนี้แทบไม่เหลือภาพของ โอเซฮุนเด็กหนุ่มหน้ามึนที่เคยเห็นเป็นประจำเลยซักนิด  แววตาเย็นยะเยือกดำมืดที่พร้อมฆ่าคนได้ทุกเมื่อ

แววตา ที่จะได้เห็นเฉพาะตอนเผชิญหน้ากับศัตรูเท่านั้น..

ตัวตนที่น่ากลัว

"คยองซู...ฉัน.."

"แพคฮยอนกลับไปพักผ่อนเถอะ พวกเราจะดูแลชานยอลเอง"

หรือแม้แต่คยองซูเองก็อาจคิดว่าเขาคือต้นเหตุที่ทำให้ชานยอลเจ็บตัว

ใช่แล้ว พยอนแพคฮยอน นายมันตัวซวย!

Accidental of love♡

แพคฮยอนก้าวเดินออกมาเงียบๆ   ขาเล็กลัดเลาะไปตามทางเดินของโรงพยาบาลที่ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นช่วงหัวค่ำ แต่ที่นี่ก็เงียบสงบ สมแล้วที่เป็นโรงพยาบาลของพวกคนรวย

"นี่เธอ เค้าว่าคุณชานยอลโดนพวกนั้นฟาดซะหัวแตกเลยนะ”

"เป็นไปได้เหรอ คุณชานยอลของพวกเราน่ะเก่งจะตาย นี่พวกมันคงมากันเป็นฝูงล่ะสิ ลำพังสิบยี่สิบคนไม่ได้เห็นรอยถลอกคุณชานยอลหรอก"

เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังมาจากนักเรียนหญิงสองสามคนที่ใส่เครื่องแบบสีเดียวกับแพคฮยอน ในมือต่างหอบดอกไม้และของเยี่ยมพะรุงพะรังเดินสวนทางไป โดยที่พวกเธอไม่ได้สนใจการมีตัวตนของคนตัวเล็กเลยซักนิด

ก็ดีเหมือนกัน... แบบนี้น่ะดีแล้ว

ผู้หญิงกลุ่มนั้นคงเป็นพวกแฟนคลับ รู้ข่าวกันเร็วเชียวนะ  แล้วรู้ด้วยหรือเปล่าว่าสาเหตุของเรื่องทั้งหมดเพิ่งเดินสวนออกมา

ตัวต้นเหตุของเรื่องราวบ้าบอ

ชานยอลต้องมาเจ็บตัวก็เพราะเขา..

สมองทบทวนบทสนทนาที่ได้ยินอีกครั้งยิ่งทำให้จิตใจวูบไหว  เพราะเขาสินะ เพราะเขาที่ทำให้ชานยอลต้องบาดเจ็บ เพราะเขาที่เป็นตัวซวยของเรื่องราวทั้งหมด ลำพังคนเดียวชานยอลคงทำอะไรได้มากกว่านี้ เพราะมีตัวถ่วงโง่ๆอย่างแพคฮยอน

" เพราะต้องการช่วยเรางั้นเหรอ?"

อย่างนั้น เหรอ!?

"ไม่เกี่ยวซะหน่อย ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่ ทุกอย่างมันแค่บังเอิญ ต้นเหตุอะไรล่ะ ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย”

บ่นกับตัวเองอย่างดื้อรั้นก่อนถอนใจหนักๆ    ไม่ใช่ มันไม่เกี่ยวกันซักหน่อย มันบังเอิญ เรื่องทั้งหมดคือเหตุสุดวิสัย  แล้วก็ไม่มีความจำเป็นที่ชานยอลจะต้องมาเป็นห่วงหรือคอยพะวงเกี่ยวกับตัวเขาจนทำให้พลาด แพคฮยอนไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น  ไม่ได้สำคัญ... ซักนิด

ถอนใจอีกครั้งพลางปัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว ขาเล็กๆค่อยๆก้าวช้าๆไปข้างหน้า บอกกับตัวเองว่าไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรืออะไรใดๆทั้งนั้น  แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองยังสถานที่ที่เพิ่งจากมา  ความรู้สึกที่กวนตะกอนในใจของแพคฮยอนคืออะไร  แค่คิดว่าตัวเองไม่ใช่คนสำคัญมันก็เหมือนถูกเข็มเล็กๆทิ่มแทงก้อนเนื้อในอกยังไงยังงั้น

               ....อย่าเป็นอะไรมากเลยนะ ชานยอล

       TBC…

          เมเม :  ตอนนี้สั้นมาก ทำไม ?  #ฟิคอุบัติเหตุ  @Aprilnov0408