คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Accidental of love ♡ Chapter 15 เพราะเข้าใจ
berry
-ตอนที่15-
อีกมุมหนึ่ง..
แพคฮยอนลอบยิ้มน้อยๆกับตัวเอง ดีใจที่ได้เห็นคนทั้งคู่ก้าวผ่านกำแพงที่ต่างคนต่างสร้างมันขึ้นมาปิดกั้นตัวเองเอาไว้ จากนี้ต่อไป หัวใจของจงอินและคยองซูที่เคยฝืนทนกักเก็บความรู้สึกมากมายจะไม่ต้องพยายามทำอย่างนั้นอีกแล้ว
ขาเล็กค่อยๆถอยห่างจากพื้นที่ตรงนั้น แต่เพราะไม่ทันระวังจึงทำให้ถอยไปเหยียบเท้าใครซักคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังอย่างจัง
“โอ้ย!!”
“เฮ้ย!!”
เพราะตกใจเสียงร้องลั่นจากคนด้านหลัง แพคฮยอนสะดุ้งสุดตัวและหันกลับไปมองทันที และนั่นก็ทำให้หัวทุยของคนตัวเล็กกระแทกเข้ากับริมฝีปากของบุคคลปริศนาอย่างแรง
“ว้ากกกก!! เจ็บนะเว้ย!!”
สบถเสียงดังราวกับจะขย้ำร่างตรงหน้าให้แหลกคามือ แต่เจ้าของเสียงก็ทำเพียงแค่ยืนลูบปากที่เริ่มเจ่อจากแรงกระแทกไปมาเท่านั้น
“เซฮุน?!”
“เออดิ ไม่ใช่พระเอกหนังเกาหลีที่จะย่องมาเซอร์ไพร์นางเอกหรอก” เซฮุนบ่นอุบ ยกมือขาวขึ้นกุมปากตนเองแต่ยังไม่วายส่งเสียงอู้อี้
“แม้ว่าฉันจะหล่อก็เถอะ!”
คำตอบของเซฮุนทำเอาแพคฮยอนชะงักปากค้าง ประโยคที่ตั้งใจจะพูดต่อไหลลงลำคอโดยอัตโนมัติ คิ้วกระตุกอย่างลืมตัว แถมยังเผลอส่งสายตาเอือมระอาให้กับคนตัวขาวตรงหน้านี้อีก
กล้าเกินไปแล้วนะแพคฮยอน เดี๋ยวหมอนี่เกิดกลายร่างเป็นเซฮุนโหมดโหดปรี่เข้ามาบีบคอนายจะว่ายังไง๊!! เซฮุนนนน ฉันขอโทษตอนนี้ทันมั้ย!!
เพียง แต่..
เซฮุนไม่ได้ใส่ใจกับท่าทีเหล่านั้น
ปฏิกิริยาที่เซฮุนแสดงต่อแพคฮยอนมันอ่อนลงนับตั้งแต่วันนั้น หรือบางทีเซฮุนก็คงจะชินกับการมีแพคฮยอนจอมจุ้นจ้าน(ในความคิด)วนไปเวียนมาอยู่แถวๆนี้แล้วก็ได้
“อืม..เอ่อ..แล้วนายมาทำอะไรที่นี่” ถามออกไปอย่างนั้น พอสมองย้อนนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาปากก็เริ่มแข็งค้างหาบทสนทนาไม่ได้
“มาเดินเล่นตามประสาคนหล่อแล้ว เดินคนเดียวก็ได้”
ถ้อยคำกวนประสาทยังถูกส่งมาจากปากสีจาง แพคฮยอนทำได้แค่พยักหน้ารับเออออไปอย่างนั้น เพราะไม่รู้จะสนทนาอะไรต่อ รู้สึกว่าตัวเองเกะกะและกลัวว่าคนตรงหน้าจะนึกรำคาญ ขาเล็กขยับก้าวผ่านคนตัวขาวแต่มือของเซฮุนก้อคว้าหมับที่ต้นแขนของแพคฮยอนซะก่อน
“เฮ้ย เดี๋ยวดิ ล้อเล่นแค่นี้ทำงอนเป็นตุ๊ดไปได้!”
หน้าแกตุ๊ดกว่าฉันอีกนะ ไอ้มนุษย์ฟลูออเรสเซนต์ ชีวิตเคยปรุงอาหารจากแสงแดดบ้างหรือเปล่า!
แพคฮยอนได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ ปากบางงองุ้มลงอย่างห้ามไม่อยู่ คราวนี้เขาจะโกรธจริงๆแล้วนะ ไม่สนใจเซฮุนแล้ว!
“ล้อเล่นหน่อยทำงอน เพื่อนกันเค้าไม่งอนเรื่องจิ๊บๆอย่างนี้กันหรอกนะ”
ฉันไม่ได้งอนเว้ย!! แล้วนายจะกวนประสาทหาชานมอะไร
แต่..เดี๋ยวก่อน เพื่อนงั้นเหรอ?!
“วันนี้ เสี่ยวลู่ฝากมาชวนน่ะ เห็นว่าทำโปรเจ็คตัวสุดท้ายเรียบร้อยแล้วเลยอยากฉลองกับทุกคน
นายก็ไปด้วยสิ”
แพคฮยอนหันมาสบตากับเซฮุนด้วยแววตาเจือความสงสัย แต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้เอ่ยคำถามอะไรออกมา เพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆเท่านั้น
เซฮุนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง คนตัวขาวมองแพคฮยอนอย่างชั่งใจ ในขณะที่แพคฮยอนกลับไม่คุ้นชินการอยู่ใกล้ชิดกับเซฮุนแบบนี้ ความรู้สึกบางอย่างกำลังบีบอัดร่างกายจนแน่นไปหมด ไม่รู้จะมองไปตรงไหน ไม่รู้จะคุยอะไร หรือควรเดินจากไป
ถึงเซฮุนจะมีท่าทีอ่อนลง แต่จำไว้สิแพคฮยอน คนพวกนี้เกลียดนาย ไม่ชอบนาย นายมันตัวปัญหา..
“นายรู้หรือเปล่าอะไรที่สำคัญ ถ้า.. วันนึงมีใครซักคนที่กำลังท้อแท้ หากฉันเดินเข้าไปจับมือหมอนั่นแล้วบอกว่า ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพยายามนายต้องทำได้แน่.. อย่างนี้”
เซฮุนเอื้อมไปจับมือแพคฮยอนทั้งสองข้างมากุมไว้มากุมไว้หลวมๆ
“ ถึงมันจะไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาก แต่มันก็ช่วยได้ไม่น้อยเลยใช่มั้ย?”
ใบหน้าเรียวเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวขาว เซฮุนยกยิ้มอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยทำมาให้ เพียงแค่นั้นความร้อนก็ก่อตัวขึ้นรอบๆขอบตาเรียวสวย
“ขอบใจนะ เซฮุน”
“ฉันต่างหากที่ต้องพูด ขอบคุณนะ แพคฮยอน”
มือขาวยกขึ้นแตะไหล่บาง ก่อนละสายตาออกจากคนตัวเล็กแล้วมุ่งหน้าไปหาจงอินและคยองซู ยกยิ้มให้กับตัวเองพร้อมก้าวเร็วๆไปเบื้องหน้าโดยไม่ได้หันมามองคนตัวเล็กที่ด้านหลังอีก ปากสีจางส่งเสียงจิ๊จ๊ะเล็กน้อยก่อนตะโกนเสียงดัง
“เฮ้ย 2คนนั้นน่ะเลิกจีบกันซักทีอิจฉาเว้ย!!”
...ถ้าเซฮุนพยายามล่ะก็ มันต้องสำเร็จแน่นอน...
ขอบคุณนะ..แพคฮยอน..
Accidental of love♡
ชานยอลหายไปไหนตั้งหลายวันแล้วนะ..
“แพคฮยอน”
จะโทรมาบอกซักคำก็ไม่ได้
“แพคฮยอน..”
หรือจะโทรไปเองดีนะ ..
“แพค......”
คิดถึงจัง…
“อ๊ะ!!”
แพคฮยอนสะดุ้งเบาๆเมื่อรู้สึกถึงความเย็นเฉียบที่ข้างแก้ม แก้วน้ำผลไม้สีสวยเคลื่อนออกทันทีที่คนตัวเล็กถูกดึงออกจากห้วงคิดก่อนถูกวางลงตรงหน้า
“เหม่ออะไร พี่เรียกตั้งนานแล้ว”
อี้ชิงว่าพลางยิ้มน้อยๆ แพคฮยอนยกมือบาเช็ดความชื้นที่เกาะติดแก้มขาวของตนแก้เก้อและโค้งศีรษะให้อี้ชิงเป็นการขอโทษ
“คิดถึงแฟนเหรอแพคฮยอน? อย่างงี้ หมอนี่ก็อกหักล่ะสิ”
ลู่หานเอ่ยแซวติดตลกพลางชี้นิ้วไปที่เพื่อนสนิทของตนทำให้อี้ชิงหัวเราะออกมาเบาๆ แพคฮยอนได้แต่ส่งยิ้มรับคำแซวจากรุ่นพี่หน้าหวาน แต่เป็นยิ้มที่ฝืนเค้นออกมาเสียมากกว่า
แฟนเหรอ? อยู่ในฐานะอะไรยังไม่รู้เลย
“ว่าแต่.. ชานยอลไปไหนทำไม่มาล่ะ? พี่บอกให้ชวนมาทุกคนนี่นา เซฮุน?”
ประโยคหลังลู่หานหันไปถามรุ่นน้องตัวขาวที่ปักหลักอยู่ข้างกายไม่ห่าง คนพี่เขย่าแขนขาวไปมา ดวงตากลมกระพริบถี่รอคอยคำตอบ
“มันไม่มาเรียนหลายวันแล้ว โทรไปก็ไม่รับ” เซฮุนตอบด้วยสีหน้ามึนๆตามแบบฉบับเจ้าตัว
“คงเข้าสู่โหมดโลกส่วนตัว อยากออกสังคมเมื่อไหร่ก็คงโผล่มาน่ะครับ” จงอินช่วยเสริม
รุ่นพี่หน้าสวยจึงพยักหน้ารับเบาๆเป็นอันว่าเข้าใจ
“ฉันก็สงสัยเหมือนกันนะ”
อยู่ดีดีคยองซูที่นั่งเงียบมาตลอดก็เอ่ยลอยๆขึ้น ดวงตากลมโตเหม่อมองแก้วน้ำในมือนิ่ง
“เรื่องชานยอลเหรอ?”
เป็นจงอินที่ถามขึ้น โดยมีสายตาทุกคู่จับจ้องอยู่ที่คยองซูกันอย่างพร้อมเพรียงตั้งแต่ที่เจ้าของดวงตากลมโตเอ่ยขึ้นมาแล้ว
“ทำไมวันนั้น.. ถึงจูบแพคฮยอนเหรอ?”
พรวดดดด!!
เซฮุนแทบพ่นของเหลวในปากใส่หน้าจงอินที่นั่งตรงข้ามกัน ลู่หานหันมองหน้าคยองซูสลับจงอินแล้วละมาที่แพคฮยอนด้วยอาการอ้าปากค้าง ตากลมสีน้ำตาลเหมือนลูกกวางกระพริบถี่ แต่มือเรียวก็ไม่ลืมหยิบทิชชู่ยื่นให้เซฮุนที่กำลังสำลักอย่างเอาเป็นเอาตาย
“คะ...ค ยองซู”
แพคฮยอนครางชื่อคนนั่งข้างกายเสียงแผ่ว ดวงตาเรียวสวยเลื่อนผ่านไปสบกับจงอินที่นั่งถัดไปจากคยองซูเพียงครู่ แล้วจึงกลับมาจับจ้องที่เพื่อนตาโตอีกครั้งด้วยแววตาสั่นไหว
คยองซูเงยหน้าจากแก้วน้ำในมือตนด้วยความรู้สึกประหลาด คนตาโตเหลียวมองทุกคนที่กำลังจับจ้องมาที่เขาด้วยสีหน้ายากจะบรรยาย
“ทะ..ทำไมเหรอ?”
คยองซูเอ่ยถามด้วยใบหน้าเหรอหรายิ่งกว่าเก่า เขาแค่บังเอิญนึกขึ้นมาได้แล้วเกิดสงสัย ก็เลยถามออกมาแค่นั้น ทำไมทุกคนต้องทำหน้าเหมือนเขาเป็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับแปดของโลกด้วย
“อธิบายสิวะ นั่งทำหน้าราหูอมอยู่ได้”
เซฮุนที่อาการสำลักเริ่มทุเลาสะกิดจงอินที่เอาแต่นั่งนวดขมับตนเองอยู่อย่างนั้น นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนคยองซูจะกล้าถามอะไรแบบนี้รึเปล่า หรือถ้าเป็นเมื่อก่อนจงอินอาจะหาคำตอบได้ง่ายมากกว่าตอนนี้
“ก็เหมือนที่จูบเซฮุนนั่นแหละ”
จงอินตอบส่งๆอย่างนึกอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ออก ส่งผลให้ทุกคนหันขวับมามองใบหน้าคมเข้มแทนใบหน้าน่ารักของคยองซูโดยอัตโนมัติ
คนผิวเข้มเหลือบมองเซฮุนที่ยังคงทำปากขมุบขมิบไร้เสียงพลางเอี้ยวนิ้วชี้หน้าตนเอง จงอินอ้าปากพูดแต่ไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมาเช่นกัน ก่อนจะเตะป้าบเข้าที่หน้าขาเพื่อนตัวขาวหนึ่งที กดสายตาออกคำสั่งให้เออออด้วย เซฮุนจึงต้องพยักหน้ารับอย่างจำใจ และอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองคนหน้าหวานข้างกายที่ดูจะตื่นเต้นกับทุกสิ่งที่ได้ฟังตลอดเวลา ผิดกับอี้ชิงที่รายนั้นนั่งฟังเงียบๆไร้ความคิดเห็น หรือจริงแล้วอี้ชิงอาจไม่ได้สนใจการสนทนาบนโต๊ะนี้เลยก็ได้
“จงอินมันก็ทำอย่างนั้นปกติแหละ เป็นการแกล้งที่สะใจใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!” เซฮุนระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมฟาดมือไปที่ไหล่หนาของจงอินไม่ยั้ง ในขณะที่คนผิวเข้มลอบถอนหายใจพลางส่ายหน้าระอาให้กับความโอเวอร์แอคติ้งของเพื่อน แต่ก็ยังดีที่มีเซฮุนยอมเป็นกองหนุน ไม่เช่นนั้นเขาคงจนมุมไปกว่านี้แน่
ไม่ใช่ว่าอยากจะโกหกคนตัวเล็กข้างๆนี่ แต่เพราะตนเองก็หาคำตอบไม่ได้ว่าทำไปทำไม? รู้แค่ว่าตอนนั้นไม่ชอบหน้าแพคฮยอนซักเท่าไหร่นัก กอปรกับเหตุผลส่วนตัวที่ทำให้จงอินเห็นแล้วหงุดหงิด แค่อยากแกล้ง แค่คิดว่าถ้าทำอย่างนั้นแพคฮยอนอาจจะเข็ดขยาดและไม่กล้าเข้ามาวุ่นวายกับพวกเขาอีก
นี่อาจเป็นเหตุผล ...แค่นั้น ..
“สนิทกันดีจังเลยนะ มิตรภาพของเพื่อนเนี่ยน่าอิจฉาจริงๆ เซฮุนนาน่ารักจัง”
ลู่หานเองก็พลอยเออออไปด้วย มือเรียวหันไปหยิกแก้มเซฮุนหนึ่งทีก่อนจะกลับมาจัดการอาหารตรงหน้าต่อ
“แพคฮยอนวันนี้ต้องไปทำงานหรือเปล่า? เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ” อี้ชิงเอ่ยขึ้นหลังจากทุกคนกำลังแยกย้าย
กันกลับ แพคฮยอนเกือบสะดุ้งเพราะมัวจมอยู่กับความคิดมากมาย วันนี้เขาเหม่อเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วนะ..
“ไม่ครับวันนี้วันหยุด” เอ่ยตอบคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มบางๆ แค่ยิ้มเบาๆยังทำได้ยากเลยตอนนี้
คำถามของคยองซูมันทำให้เขาอึดอัด แม้คยองซูจะดูไม่ติดใจอะไรในคำอธิบายง่ายๆของจงอิน แต่แพคฮยอนกลับไม่สามารถปล่อยให้มันผ่านไปได้เลย
“งั้นวันนี้ก็ว่างใช่ไหม ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ”
คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างสงสัย แต่ก็พยักหน้ารับโดยดี เพราะอี้ชิงดีกับเขามาก เลยไม่อยากปฏิเสธให้เสียน้ำใจ
Accidental of love♡
แกร้ก ...
มือบางเลื่อนรั้วหน้าบ้านขนาดสูงแค่เอวก่อนแทรกตัวเข้าไปด้านใน เอื้อมปิดและหันมายิ้มให้กับคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของประตูรั้ว
“ขอบคุณที่มาส่ง”
เอ่ยเหมือนทุกทีและทำท่าจะหันหลังกลับเพื่อเข้าไปในบ้านแต่มือหนาของคนที่อยู่ด้านนอกก็เอื้อมมาคว้าไว้เสียก่อน คยองซูค่อยๆหันกลับมาตามแรงรั้งที่ข้อมือ ตากลมโตคู่นั้นสะท้อนความสงสัยได้เป็นอย่างดี
“เรื่องวันนี้ฉันโกหก”
คยองซูเลิกคิ้วสูงเป็นคำถาม ตากลมโตขึ้นกว่าที่เคย ริมฝีปากอิ่มขยับแต่ก็ช้ากว่าจงอิน
“ฉันไม่เคยจูบกับไอ้เซฮุนหรอก ส่วนที่จูบแพคฮยอนน่ะ.....มัน..”
เสียงทุ้มถูกกลืนหายเพียงแค่ปลายนิ้วเรียวแตะเบาๆ เจ้าของปลายนิ้วส่ายหน้าช้าๆให้กับคนที่ต้องการอธิบายเรื่องราว
คยองซูลดมือลงช้าๆสบตานิ่งกับใบหน้าคมเข้มนั้นที่อยู่ห่างกันเพียงช่วงแขน ขยับตัวเข้าชิดประตูรั้วพลางวางมือของตนซ้อนทับมือหนานั่น
“ไค เลิกแกล้งแพคฮยอนได้ไหม แพคฮยอนน่ะ แค่อยากเป็นเพื่อนกับพวกเราทุกคนเองนะ
แพคฮยอนไม่ได้มีเจตนาไม่ดี”
สบตาคนสูงกว่านิ่ง ดวงตากลมโตเจือไปด้วยแววขอร้อง แต่การสบตากับจงอินนานๆไม่เป็นผลดีกับเขาเลยจริงๆ เมื่อรู้สึกตัวถึงแววตาล้อเลียนที่ถูกส่งกลับจึงได้แต่เบือนหน้าหนี
ทำไมน่ารักอย่างนี้นะ โด คยองซู .. ไม่ต้องให้พูดอะไรมาก แต่ก็พร้อมเข้าใจเสมอ นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ทำตัวรู้ใจ รู้นิสัยฉันไปซะหมดแต่ดันไม่รู้ ว่าหัวใจฉันมันต้องการนายแค่ไหน...
“ก็เลิกแล้วนี่ไง”
คนพูดก้มหน้ามองมือเล็กที่ทาบทับอยู่บนมือเขายิ้มๆ พลางค่อยๆดึงมือของตนออกและเปลี่ยนเป็นสอดประสานกับมือเล็กนั่นซะเอง
“อยู่ดีๆทำไมถึงถามเรื่องนั้นล่ะ พอจะอธิบาย..ก็รู้เหตุผลอยู่แล้วนี่ แล้วอีกอย่างเรื่องไอ้เตี้ย...”
“ฉันรักนาย เรื่องแค่นี้ทำไมจะให้ไม่ได้”
มองคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มแบบที่ชอบทำ มือหนากระชับแน่นให้คยองซูมั่นใจ แต่นั่นกลับทำให้คนตัวเล็กตรงหน้าเขินจนใบหน้าขึ้นสีจัดแทบลามไปถึงใบหู ก้มหน้างุดหลบดวงตาคมที่ไม่ยอมละไปไหน
“ทำไมต้องหน้ารักขนาดนี้ด้วยนะ”
เอ่ยลอยๆเพราะคนตัวเล็กเอาแต่ก้มหน้าก้มตามองพื้นราวกับสนใจมันเสียเต็มประดา มือข้างที่ว่างยกแตะแก้มใสแผ่วเบาเรียกให้คนตัวเล็กต้องเงยขึ้นมาสบตาคมอย่างช่วยไม่ได้
นิ้วเรียวถูกไล้วนข้างแก้มใสเบาๆทั้งที่ยังสบตากันอยู่อย่างนั้น แรงดึงดูดบางอย่างค่อยๆดึงคนทั้งสองเข้าหากัน คยองซูค่อยๆหลับตาลง สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่ใกล้เข้ามาทุกขณะ
“คิม จงอิน!!”
ทั้งคยองซูและจงอินสะดุ้งสุดตัวพร้อมกัน มือบางผลักอกจงอินออกทันที ตากลมโตมองไปรอบๆและเพิ่งจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตรงนี้มันคือหน้าบ้าน
หญิงวัยกลางคนเดินลิ่วออกมาจากบ้านอีกหลังที่มีรั้วติดกัน ก้าวเร็วจนมายืนเบื้องหน้าคนทั้งคู่
ดวงตาเรียวหรี่มองลูกชายตนเองอย่างจับผิด แต่กลับหันไปยิ้มอ่อนโยนให้อีกคนที่ห่างเพียงประตูรั้วกั้น
“สะ..สวัสดีครับ ป้าจีอึน เอ่อ..ผมกลับมาแล้วครับ ผม ผมขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบก็โค้งศีรษะให้กับผู้ใหญ่ที่คอยดูแลตนราวกับแม่แท้ๆมาโดยตลอด ก่อนเจ้าตัววิ่งตื๋อข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว
ป้าจีอึนที่คยองซูเรียกหันขวับมาหาลูกชายตัวแสบแทบจะทันทีหลังจากคนตัวเล็กหายเข้าไปในบ้าน ตาเรียวเล็กยังคงหรี่มองจงอินที่เริ่มทำตัวไม่ถูกอย่างไม่ลดละก่อนเอ่ยประโยคที่เล่นเอาจงอินต้องเขินหน้าแดงซะเอง
“ทำอะไรประเจิดประเจ้อนะคิมไค ทีหลังเข้าบ้านเปลี่ยนชุดก่อนน่าจะดี”
“แม่ครับบบบ! ”
Accidental of love♡
“ซื้อของเยอะจังนะครับ พี่อี้ชิง”
แพคฮยอนเอ่ยทักเมื่อเห็นคนที่ชวนมาช้อปปิ้ง เอาแต่เลือกโน่นซื้อนี่จนแทบจะไม่เหลือพื้นที่ว่างในรถเข็น ส่วนมากก็มีแต่ของกินและของบำรุงสารพัดชนิดมากมาย
นี่คงไม่ได้ซื้อไปกินเองหมดนี่หรอกนะ
“ อ๊ะ ขอโทษทีแพคฮยอน เดินมาตั้งนานแล้วเหนื่อยมั้ย ไปหาที่นั่งพักกันก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับ เหลืออีกเยอะหรือเปล่า?”
บอกปัดแม้จะรู้สึกล้าเพราะเดินมาค่อนข้างนาน แถมอี้ชิงยังคอยถามความเห็นว่าอันโน้นดีมั้ย อันนี้ดีรึเปล่า ซึ่งแพคฮยอนก็ไม่เคยกินของแพงๆพวกนี้ซักที แต่เพราะความเกรงใจจึงต้องช่วยเลือกและออกความเห็นแม้จะช่วยอะไรไม่ได้มาก
“ครบแล้วล่ะ วันนี้พี่ตั้งใจจะทำอาหารเองที่บ้าน แพคฮยอนก็ไปด้วยกันนะ”
เอ่ยชวนขึ้นมาดื้อๆพร้อมกับรอยยิ้มสดใส แพคฮยอนอ้าปากจะทักท้วงแต่อี้ชิงกลับคล้องแขนคนตัวเล็กกึ่งเดินกึ่งลากให้ไปด้วยกันพลางยิ้มอย่างมีความสุข จนแพคฮยอนต้องกลืนคำปฎิเสธลงคอไปอย่างง่ายดาย
บ้านของพี่อี้ชิง ...มันควรเรียกว่าคฤหาสน์เสียมากกว่า รั้วสีขาวสูงท่วมหัว ไหนจะประตูอัตโนมัตินั่นอีกบริเวณบ้านกว้างจนจะเท่าสนามฟุตบอลย่อมๆเลยละมั้ง ...
ทันทีที่จอดรถอี้ชิงก็อ้อมมาเปิดประตูให้ แพคฮยอนก้าวขาลงอย่างหวาดๆ คนธรรมดาๆอย่างเขาช่างดูแปลกประหลาดกับที่นี่เหลือเกิน
“มาทางนี้สิแพคฮยอน” อี้ชิงเดินเข้ามาคว้าข้อมมือคนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวนั้นเอาแต่เหม่อแล้วจูงเข้าไปในตัวบ้านด้วยกัน
“วันนี้ดูใจไม่ค่อยอยู่กับตัวเลย เป็นอะไรหรือเปล่า?” อี้ชิงเอ่ยถามเมื่อพาแพคฮยอนเดินมาถึงห้องรับรอง ก่อนเจ้าตัวจะทิ้งน้ำหนักลงไปกับโซฟาตัวหรู
“ปะ เปล่าครับ” แพคฮยอนตอบพลางค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งข้างๆอี้ชิงเบาๆราวกับกลัวว่าโซฟาแสนแพงพวกนี้จะชำรุด
ตาเรียวเล็กกวาดไปทั่วบริเวณอย่างไม่รู้จะทำอะไร อี้ชิงที่อยู่ด้านข้างหลับตาลงและนิ่งไปซักพักแล้ว มันทำให้คนตัวเล็กไม่กล้ารบกวน ได้แต่มองโน่นดูนี่เสียมารยาทสำรวจพื้นที่รอบๆตัวไปเรื่อยเปื่อย
บ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้ แต่กลับดูเหงาอย่างประหลาด พี่อี้ชิงจะอยู่บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้เพียงลำพัง งั้นเหรอ ไม่มีคนอื่นเลยเหรอ?
จากห้องรับแขกที่ตกแต่งสไตล์โมเดิร์น หน้าต่างเป็นกระจกใสทั้งหมดทำให้จากมุมที่แพคฮยอนนั่งมองเห็นสนามหน้าบ้านอย่างชัดเจน
มีสนามบาสด้วยแฮะ
มีคนกำลังเล่นบาสอยู่ด้วยนี่นา..
เดี๋ยวสิ..?!!
คนตัวเล็กแทบจะลุกพรวดจากโซฟาวิ่งไปเกาะบานกระจกหรูทันที เมื่อสายตาปะทะกับร่างของใครคนหนึ่งที่คุ้นเหลือเกิน ใครคนนั้นที่แพคฮยอนคิดถึงแทบจะทุกลชมหายใจ ใครเพียงคนเดียวที่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้
ชานยอล..
กวาดสายตาไปทั่วสนามบาสกว้าง แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ระยะห่างเพียงไม่เท่าไหร่เขาไม่น่าตาฝาดไปได้ หรือเขาจะคิดถึงชานยอลมากเกินไปจนตาฝาดจริงๆ
นั่นสิ.. ชานยอลจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
แพคฮยอนพรูลมหายใจกับตัวเอง ขาเล็กถอยกลับจะมานั่งตรงที่เดิมแต่กลับรับรู้ได้ถึงความแห้งผาก
ที่ลำคอจนกลืนน้ำลายแทบไม่ลง
“หิวน้ำจัง” คนตัวเล็กบ่นพึมพำพลางชะเง้อหาใครซักคนที่จะเดินผ่านมาแถวนี้ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ยังไงก็คงจะต้องมีเด็กรับใช้บ้างล่ะ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังคงมีเพียงความเงียบ
แพคฮยอนขยับขาเล็กก้าวผ่านห้องโถงที่เชื่อมมาจากหน้าบ้าน คนตัวเล็กมองซ้ายขวาก่อนเลือกเดิน
ไปด้านตรงข้ามกับประตูที่เดินเข้ามาพร้อมอี้ชิงในตอนแรก
“ห้องครัวอยู่ไหนนะ” เอ่ยแผ่วเบากับตัวเองพลางคิดว่าคนอื่นๆอาจจะกำลังเตรียมอาหารเย็นให้กับเจ้าของบ้านอยู่ก็เป็นได้ คิดพลางก้าวขาต่อแต่กลับรู้สึกว่ามันสมควรแล้วหรือที่เขาจะมาเดินดุ่มๆในบ้านที่เจ้าของกำลังหลับอยู่ในห้องรับแขก สมควรแล้วหรือเปล่าที่จะทำอะไรอย่างนี้
ขาเล็กชะงักอยู่แค่นั้นแล้วหมุนตัวกลับไปทางเดิม สาวเท้าเร็วๆเพื่อกลับไปยังห้องรับแขกให้เร็วที่สุด แต่ไม่เพียงกี่ก้าวก็ต้องชะงักค้างยืนนิ่งราวกับถูกสะกด
ร่างโปร่งของใครซักคนที่คุ้นตากำลังเดินตรงมาที่เขา ใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยยังคงราบเรียบไร้อารมณ์เช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง มีเพียงคิ้วหนาที่ขมวดเข้าหากันทันทีที่เจ้าชองใบหน้าคมหวานมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“ชานยอล / ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?”
TBC..
เมเม : ทุกคนคงสงสัยอยู่ อันนี้มันคู่หลักจริงเร้อะ... มันเจอกันน้อยเหลือเกิน แต่เพราะเราเลือกจะให้มันจบเป็นคู่ๆ ต่อจากนี้ก็จะเป็นชานแพคล้วน(คิดว่าอย่างนั้นนะคะ T.T) ขอบคุณที่ยังรออ่านกันอยู่ แม้มันจะไม่สนุกเท่าไหร่ แต่ก็ไหวอยู่ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลย ติดตามกันต่อไปน้า~~~
++ จริงๆอยากรื้อแล้วเปลี่ยนภาษาให้มันสละสลวยทั้งหมด แต่อ่านไปอ่านมา แบบนี้มันก็อ่านง่ายดีนะ ^^ ขอบคุณคอมเม้นท์ที่ยังมีให้กันเรื่อยๆ ชอบก็ฝากจิ้มให้คะแนนกันซักนิดนะคะ #ฟิคอุบัติเหตุ @Aprilnov0408
Ps. แฟนอาร์ตไคฮุนน่ารักมากกก ไม่เกี่ยวกะฟิคเท่าไหร่แต่เอามาแปะซะงั้น น่ารักกก
ความคิดเห็น