เพียงจันทร์เคียงใจ

           เอื้อส่ายหน้าเอือมระอา ไม่เข้าใจเด็กสมัยนี้สักเท่าไหร่ หน้าตาท่าทางรึก็ดูดี แต่ก็นั่นแหละคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ เขาตัดสินใจคว้าโทรศัพท์ในมือหญิงสาวมาได้ในที่สุด และทำท่าจะกดลบรูป

            “เอามานะ คุณ...นี่มันของของฉันนะ” พักตร์เพียงเพ็ญพยายามชิงสมาร์ทโฟนคืนกลับมา เมื่อเห็นว่าผู้ชายตรงหน้ากดอะไรบางอย่างสองสามครั้ง ซึ่งก็คงกดลบรูปไปแล้วหญิงสาวจึงบอกไปว่า

            “ฉันส่งรูปเข้าอีเมลล์เรียบร้อยแล้ว อยากลบก็ลบได้เลย”

            ‘ฉลาดไม่เบา’ เอื้อคิด ถ้าสติไม่ดีจริงคงคิดอะไรอย่างนี้ไม่ได้

“เอาละ ยอมแพ้ ผมไม่ลบก็ได้ แต่...”

            “แต่...อะไร” พักตร์เพียงเพ็ญสงสัย

            “แต่ถ้าวันไหนผมเห็นรูปเพื่อนผมกับแพรวาถูกปล่อยจากใครบางคน ผมจะปล่อยรูปบ้าง”

            หญิงสาวชักงง “รูปอะไร รูปใครล่ะ”

            “รูปเรา” อาศัยจังหวะที่สาวน้อยกำลังงง เอื้อยกกล้องหน้าจากสมาร์ทโฟน ถ่ายเซลฟี่ในจังหวะที่จมูกโด่งของตัวเองกดลงใกล้แก้มป่องของอีกฝ่ายพอดิบพอดี ถึงจมูกจะไม่โดนแก้มใสๆของอีกฝ่ายแต่รูปที่ออกมาบวกกับมุมกล้องและสถานที่อันคับแคบ ถ้ามีใครเห็นภาพก็เดาได้ไม่ยากว่าหนุ่มสาวทั้งสองคนกำลังทำกิจกรรมอะไรกัน

            “เราเจ๊ากันแล้ว” เขาพูดหน้าตาเฉย ยื่นรูปที่ถ่ายเมื่อกี้ให้หญิงสาวดูชัดๆอีกที “จะลบมั้ย แต่ผมเพิ่งส่งเข้าเมลล์ไปเอง”

            หญิงสาวอยากจะกรี๊ดให้หูแตก แต่นาทีนี้พูดไม่ออกเลยจริงๆถูกย้อนแบบช็อตต่อช็อต