คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8
M&Bc Software
ภายในห้องผู้จัดการ
กวางนั่งเหม่อลอยสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวในขณะที่จีน่ากำลังตรวจแบบร่างโปรเจคของเธออยู่ ไม่บ่อยหรอกนะที่กวางจะมานั่งเหม่อแบบนี้ในเวลาทำงานน่ะ แต่ที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะมีเรื่องให้คิดน่ะสิ
เมื่อคืนเจสซี่ไม่ได้กลับคอนโด..
กวางนั่งรอเจสซี่อยู่ที่ห้องรับแขกทั้งคืน ปกติแล้วเจสซี่จะกลับบ้านอย่างช้าก็ประมาณเที่ยงคืน แต่เมื่อคืนเจสซี่หายไปไหน? เธอกระหน่ำโทรหาเจสซี่ทุกๆหนึ่งนาทีแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ แม้แต่เมื่อเช้ากวางยอมเสี่ยงโดนผู้จัดการดุออกจากบ้านช้ากว่าปกติเผื่อว่าเจสซี่จะโผล่มาตอนเช้า แต่ก็ไม่เลย.. ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจสซี่
ปกติเจสซี่ไม่เคยหายไปเฉยๆแบบนี้ จะมีงานที่ไหน ทำอะไร กับใคร เจสซี่จะโทรรายงานกวางก่อนทุกครั้ง แต่คราวนี้ไร้ซึ่งการติดต่อจากสาวลูกครึ่งอย่างสิ้นเชิง เพราะแบบนี้แหละกวางถึงอดกระวนกระวายใจไม่ได้
“วรรณปิยะ"
"..........."
เจสซี่หายไปไหน..
“วรรณปิยะ!! ฟังฉันอยู่หรือเปล่า!!?”
“คะๆ! ผู้จัดการว่ายังไงนะคะ?”
กวางสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากผู้จัดการสาว จีน่าขมวดคิ้วเล็กๆเมื่อเห็นว่าที่เธอพูดไปทั้งหมดเมื่อกี้กวางไม่ได้ฟังเธอเลย แต่ก็ช่างมันเถอะ.. ยังไงซะแบบร่างโปรเจคนี้ก็ไม่มีอะไรให้เธอต้องติอยู่แล้ว เอาไว้ค่อยติตอนลงดีเทลก็ได้
“ฉันบอกเธอว่าตอนนี้เที่ยงแล้ว รีบคุยงานให้เสร็จแล้วจะได้ออกไปกินข้าว"
“เที่ยงแล้วเหรอคะ!?"
กวางถามด้วยน้ำเสียงตื่นๆแล้วรวบแฟ้มงานกับกระดาษแบบร่างอย่างลวกๆจากนั้นก็วิ่งออกจากห้องผู้จัดการไปโดยที่ไม่ได้บอกลาผู้จัดการสาวสักคำ ท่าทางหุนหันพลันแล่นแปลกๆของกวางทำเอาจีน่าต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ
“เดี๋ยวสิ! ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ! จะไปไหนของเธอน่ะ!?" จีน่าเรียกไว้ แต่ไม่ทัน.. กวางออกจากห้องไปแล้ว
เป็นอะไรของเขา..? อยู่ดีๆก็วิ่งพรวดพราดออกไป
จีน่าถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้งอย่างขัดใจ มีอย่างที่ไหนลูกน้องคุยงานกับเจ้านายอยู่ดีๆก็วิ่งหนี ถ้าไม่ติดว่าเป็นกวางนะจีน่าคงจะเรียกตัวมาตักเตือนซะให้เข็ด
แต่.. วรรณปิยะไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่านะ?
ตอนนี้กวางอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าบริษัท แต่เธอไม่ได้มายืนรอรถเมล์หรอกนะ เธอมายืนรอโบกแท็กซี่ต่างหาก และดูเหมือนว่าวันนี้โชคจะไม่เข้าข้างเธอเอาซะเลย ทำไมไม่มีแท็กซี่วิ่งผ่านมาบ้างเลยเนี่ย? ถึงจะมีก็ไม่ว่าง โอยยยย เธอวิ่งกลับคอนโดจะเร็วกว่าหรือเปล่านะ?
ปี๊นๆ!
กวางหันไปมองตามเสียงแตรรถก็พบกับรถBMWสีขาวคันหรูจอดอยู่ไม่ไกลจากป้ายรถเมล์นัก กวางเดินเข้าไปใกล้ๆเมื่อเจ้าของรถเปิดประตูแล้วเดินลงมาหาเธอ
“จะรีบไปไหนก็ให้มันมีมารยาทบ้างนะ เห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอหรือไงถึงได้ชิ่งหนีออกจากห้องแบบนั้น" จีน่าพูดแกมตำหนิ
“ขอโทษจริงๆค่ะผู้จัดการ แต่ว่าดิฉันมีธุระด่วนมากจริงๆ" กวางพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด เธอผิดเองแหละที่วิ่งออกจากห้องผู้จัดการแบบนั้น
“มีธุระด่วนแล้วมัวแต่ยืนรอรถเมล์แบบนี้ชาติไหนจะได้ไปทำล่ะ?" จีน่าถาม
“จริงๆแล้วดิฉันรอรถแท็กซี่อยู่ค่ะ" กวางตอบ
“ไม่ต่างกัน" จีน่าเว้นจังหวะเล็กน้อยแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางรถของเธอ "ไป ขึ้นรถ"
“คะ?” กวางกระพริบตาปริบๆอย่างงงๆ ผู้จัดการทำเธองงอีกแล้ว..
“ฉันบอกให้ขึ้นรถไง รีบไม่ใช่เหรอ มัวแต่รอแท็กซี่จะไปทันกินอะไรล่ะ" พูดจบจีน่าก็หันหลังเดินกลับรถไป แต่พอเธอไม่เห็นกวางเดินตามมาก็หันกลับมาเรียกอีกครั้ง "มาสิ!!!"
“ค่ะๆๆ"
กวางรับคำแล้วเดินตามจีน่าไป จีน่าขึ้นรถไปนั่งฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ปล่อยให้กวางเป็นคนขับรถของเธออีกครั้ง เมื่อกวางเข้าประจำที่แล้วคาดเข็มขัดเรียบร้อยก็หันมาพูดกับจีน่าเป็นเชิงขออนุญาต
“ขับเร็วได้ใช่ไหมคะ?” กวางถาม
“ก็แล้วแต่เธอสิ"
สิ้นสุดประโยคของจีน่ากวางก็กระชากเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งจนเข็มไมล์ขึ้นไปที่80กิโลเมตรต่อชั่วโมงภายในไม่ถึงครึ่งนาที ทำเอาจีน่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ(ค่อนข้างมาก)
“จะรีบไปตายที่ไหนฮะวรรณปิยะ!!!!!!"
ไม่ถึงยี่สิบนาที.. กวางก็พาตัวเองและผู้จัดการมาถึงคอนโด
“นี่! วรรณปิยะ จะรีบไปไหนของเธอน่ะ นี่มันคอนโดเธอเองไม่ใช่เหรอ?"
จีน่าตะโกนพลางพยายามสาวเท้าเร็วๆตามหลังกวางที่พอได้ที่จอดรถปุ๊บก็กระโดดลงจากรถแล้ววิ่งขึ้นคอนโดไปทันที เหมือนกวางจะเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้มาคนเดียวถึงได้วิ่งกลับมาแล้วคว้าข้อมือของผู้จัดการคนสวยอย่างถือวิสาสะ
“ก็เพราะอย่างนี้ไงคะดิฉันถึงได้รีบ"
พูดจบกวางก็ลากจีน่าเข้าคอนโดไปโดยที่จีน่าไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย กวางยังคงจับข้อมือจีน่าอยู่แบบนั้นถึงแม้ว่าพวกเธอทั้งคู่จะเข้ามาในลิฟท์แล้ว และพอลิฟท์เปิดกวางก็ลากจีน่าออกมาจากลิฟท์แล้วตรงไปยังห้องของเธอทันที พอถึงหน้าห้องกวางค่อยปล่อยมือจากจีน่าแล้วควานหากุญแจห้องกับคีย์การ์ดในกระเป๋าเพื่อจะเปิดประตูเข้าห้อง
ปัง!!
“เจสซี่!!"
พอผลักประตูเข้ามาในห้องกวางก็ตะโกนเรียกชื่อแฟนสาวของเธอแล้วก้าวเร็วๆเข้าห้องไป ทิ้งให้ผู้จัดการคนสวยยืนงงอยู่หน้าห้อง จนบัดนี้จีน่ายังไม่เข้าใจเลยว่ากวางมีอะไรต้องรีบกันนักหนา
แค่รีบมาหาแฟนงั้นเหรอ..?
จีน่าเดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตู เธอยังคงยืนอยู่ตรงประตูแบบนั้นดูกวางเดินเข้าออกห้องนั้นทีห้องนี้ทีด้วยความรีบร้อน ดูจากรูปการณ์แล้ว เหมือนว่าเจสซี่จะไม่อยู่ที่นี่นะ
“วรรณปิยะ ฉันว่าแฟนของเธอคงไม่อยู่ที่นี่หรอก" จีน่าพูดเมื่อเห็นกวางเดินเข้าออกห้องไปมาซ้ำๆ
"............" กวางได้ยินแบบนั้นก็เดินกลับมาหาจีน่าแล้วพาจีน่าไปนั่งที่โซฟา
“เกิดอะไรขึ้น?" จีน่าถาม
“เจสซี่หายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ดิฉันยังติดต่อไม่ได้เลยค่ะ" กวางพูดเสียงเหนื่อยๆ
"หายไปเลยเหรอ? เธอรู้ไหมล่ะว่าเขาไปไหน?" จีน่าถาม
“ไปซ้อมบทละครกับคนรู้จักค่ะ เห็นว่าวันนี้มีแคสบทเลยไปซ้อมครั้งสุดท้ายเมื่อคืนตอนดึกๆ" กวางเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "แต่เจสซี่ก็บอกว่าจะกลับบ้านนะคะ"
“อืม.. ไม่ลองโทรไปถามคนรู้จักเขาดูล่ะ?" จีน่าเสนอ
“ดิฉันไม่มีเบอร์ติดต่อเขาหรอกค่ะ มีแค่เจสซี่ที่สามารถติดต่อเขาได้" กวางพูด
“โอเค งั้นฉันว่าเธอใจเย็นๆก่อน ตราบใดที่แฟนเธอยังไม่ได้เด็กกว่าเธอสักสิบปี เขาก็คงรับผิดชอบตัวเองได้แหละ" จีน่าพูด
“แต่เจสซี่ไม่เคยหายไปแบบไม่บอกไม่กล่าว.." กวางพูดด้วยน้ำเสียงกังวล
"แต่เธอก็ไม่รู้จะไปหาเขาที่ไหนไม่ใช่หรือไง?"
"............." กวางพยักหน้ารับแต่โดยดี
“เห็นบอกว่าวันนี้มีแคสบทไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เธออย่าเพิ่งห่วงอะไรเลย เอาไว้คืนนี้ถ้าแฟนเธอยังไม่กลับบ้านก็โทรหาฉัน แล้วฉันจะให้คนของฉันช่วยหาอีกแรง" จีน่าพูด
“ขอบคุณค่ะผู้จัดการ" กวางยกมือไหว้ขอบคุณ
"แบบนี้ใช่ไหมวันนี้เธอถึงได้ไม่มีสมาธิทำงาน?" จีน่าถาม
"............." กวางพยักหน้ายอมรับอีกครั้ง
“ฉันนึกว่าเธอจะมีความเป็นมืออาชีพมากกว่านี้ซะอีก ไม่ยักรู้ว่าเธอแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่เป็น" จีน่าพูดเสียงเข้ม
“... ดิฉันยอมรับค่ะ" กวางก้มหน้าก้มตายอมรับผิด
“ฉันให้เวลาเธอตั้งสติถึงตอนบ่าย ถ้าเรากลับเข้าบริษัทแล้วเธอยังเป็นแบบนี้อยู่ ฉันจะไล่เธอออก"
"............." กวางนิ่งไป
“ไปพักได้แล้ว ฉันจะรอเฉยๆอยู่ตรงนี้แหละ"
“ดิฉันนั่งอยู่กับผู้จัดการดีกว่าค่ะ จะได้เป็นการเตือนสติตัวเองไปด้วย" กวางพูด
“เอางั้นเหรอ? ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะรื้อค้นห้องเธอหรอกนะ ฉันมีมารยาทมากพอ" จีน่าพูด
“ดิฉันไม่ได้กลัวว่าผู้จัดการจะค้นห้องนะคะ"
“งั้นก็เลิกพูดแล้วนั่งเงียบๆไปเถอะ"
"............."
กวางเงียบไปทันที ผู้จัดการของเธอนี่ช่างมีความสามารถพิเศษจริงๆ สามารถทำให้เธอรู้สึกหงอได้ทั้งๆที่ที่นี่ไม่ใช่ที่ทำงาน แถมยังเป็นห้องของเธอเองซะด้วย รู้สึกเหมือนแพ้คาบ้านยังไงก็ไม่รู้แฮะ..
จีน่าก็นั่งกอดอกนิ่งๆ ส่วนกวางก็นั่งก้มหน้านิ่งๆเหมือนกัน แม้เวลาจะผ่านไปครู่ใหญ่แล้ว แต่ทั้งคู่ก็ยังคงนั่งนิ่งๆอยู่แบบนั้นราวกับลืมวิธีเคลื่อนไหวร่างกาย จีน่าแอบเหลือบมองกวางเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งก้มหน้าก้มตาจริงจังมาก
นั่งก้มขนาดนั้นไม่เมื่อยคอหรือไง?
“เฮ้ยๆ!"
จีน่าแทบจะแทรกมือไปรับไม่ทันเมื่ออยู่ดีๆกวางก็เอาหัวดิ่งลงไปโหม่งมุมโต๊ะตัวเตี้ยหน้าโซฟา ดีนะที่จีน่ารับไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นกวางคงได้มีเลือดตกยางออกบ้างแหละ
“เฮ้ออออ!"
จีน่าถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่ากวางคงจะไม่เอาหัวโขกโต๊ะเป็นแน่แล้ว แต่จะปล่อยให้นอนวางหัวอยู่บนมือเธอแบบนี้อ่ะเหรอ? ไม่ได้ๆ ต้องหาอะไรมารองหัวไว้ก่อนสิ นั่นไง.. ดีนะที่โซฟานี้มีหมอนวางอยู่ด้วย
ผู้จัดการคนสวยค่อยๆดึงมือข้างหนึ่งออกจากหัวของโปรแกรมเมอร์สาวแล้วเอื้อมไปหยิบหมอนที่วางอยู่สุดโซฟาอีกฝั่ง แต่เอื้อมแล้วเอื้อมอีกก็ยังเอื้อมไม่ถึงสักที จนจีน่าต้องใช้มือเพียงข้างเดียวยกหัวกวางขึ้นมาเพื่อที่ตัวเองจะได้ขยับตัวไปหยิบหมอน
แต่..
ตุบ!
"..........."
ด้วยความที่เธอใช้มือเพียงข้างเดียวประคองหัวของโปรแกรมเมอร์สาว และเธอก็พลาด.. ประคองไม่อยู่ทำหลุดมือจนหัวของกวางหล่นมาที่.. เอ่อ..
หล่นมาที่ตักของเธอ..
จีน่ามองกวางที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนตักเธออย่างไม่น่าเชื่อ กวางเป็นคนยังไงกันแน่ทำไมถึงหลับได้ลึกขนาดนั้น..? แต่ดูเหมือนเธอลืมไปแล้วนะว่าตอนทำโอทีจนดึกด้วยกันตอนนั้นกวางก็ดื่มกระทิงแดงกันง่วงไปตั้งเกือบครึ่งขวด แต่สุดท้ายนางก็หลับอยู่ดี
แต่การที่กวางหลับลึกหรือเปล่านั่นมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญสักหน่อย
ประเด็นมันอยู่ที่เธออนุญาตให้ลูกน้องมานอนตักเธอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“อืม.."
จีน่าใจกระตุกวาบเมื่อเห็นว่ากวางพลิกตัวนอนตะแคงหันใบหน้าเข้าหาหน้าท้องเธอ นี่กวางกำลังคิดว่าตัวเองนอนหนุนหมอนอยู่บนเตียงหรือไง? อะไรจะนอนสบายขนาดนั้น..
แล้วถ้าเธออยากจะเกลี่ยผมที่ปรกใบหน้าใสนั้นออก เธอจะผิดไหมนะ..?
แต่การกระทำดันไวกว่าความคิด.. มือเรียวสวยของผู้จัดการค่อยๆเอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าโปรแกรมเมอร์ออก เผยให้เห็นใบหน้าซีดเซียวและขอบตาดำคล้ำอย่างชัดเจน ถ้าเดาไม่ผิดคงจะนั่งรอแฟนสาวกลับมาบ้านทั้งคืนตัวเองไม่ได้นอนเลยสินะ..
หมับ!!
จีน่าสะดุ้งเล็กๆอีกครั้งเมื่ออยู่ดีๆกวางก็คว้ามือของเธอไปกุมไว้ เธอกระพริบตาปริบๆสองสามครั้งด้วยความประหลาดใจ นี่ละเมอหรืออะไรเนี่ย..?
กวางค่อยๆเลื่อนมือเรียวของจีน่าลงมาทาบแก้มของเธอและกดย้ำๆอยู่สองสามครั้ง จีน่ามองการกระทำ(โดยไม่รู้ตัว)ของกวางแล้วเธอก็ได้แต่ปล่อยให้กวางแต๊ะอั๋งเธอต่อไป แต่จะให้เรียกว่าแต๊ะอั๋งมันก็คงจะไม่ถูกนักหรอก ก็ในขณะที่กวางกำลังจับมือเธอ เธอก็กำลังลูบแก้มกวางอยู่เหมือนกัน
แล้วแบบนี้ใครเสียหายมากกว่าล่ะเนี่ย..?
กวางบีบมือเธอเบาๆหนึ่งครั้งจากนั้นก็ค่อยๆคลายมือออกจากการเกาะกุมมือของเธอ จีน่าแอบมีรอยยิ้มที่มุมปากเล็กๆ ทำไมวันนี้ลูกน้องของเธอมันถึงได้น่าเอ็นดูขนาดนี้นะ?
นิ้วเรียวของผู้จัดการสาวค่อยๆเกลี่ยพวงแก้มใสอย่างทะนุถนอม จริงๆการได้นั่งมองใครสักคนหลับบนตักเรามันก็รู้สึกอบอุ่นใจดีเหมือนกันนะ ดีจนเธออดคิดไม่ได้ว่า เป็นไปได้ไหมถ้าอยากจะยืดเวลาให้ชั่วโมงนี้ผ่านไปนานๆหน่อย
เธอเองก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าเคยรู้สึกแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครคือคนสุดท้ายที่มานอนตักให้เธอเล่นผม.. ถ้าไม่นับจีที่ชอบนอนตักเธอบ่อยๆอยู่แล้วอ่ะนะ
เอ้อ.. พูดถึงจีแล้วนึกได้
ตอนบ่ายยังต้องเข้าบริษัทต่อนี่นา
จีน่ายกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา ปรากฏว่าอีกยี่สิบนาทีจะบ่ายโมงแล้ว ถ้าเธอยังไม่ออกจากคอนโดกวางตอนนี้คงไปไม่ทันเข้างานแน่ๆ เอายังไงดีล่ะ? ปลุกวรรณปิยะดีไหมนะ?
ผู้จัดการสาวก้มลงมองกวางที่ยังคงนอนตักเธออยู่ ใบหน้าใสหลับตาพริ้มอย่างสบายใจแบบนั้น.. ไม่อยากจะปลุกให้ตื่นเลยจริงๆนะ แต่พวกเธอทั้งสองคนต้องไปทำงานนี่นา..
เฮ้อออ! ปล่อยเลยตามเลยละกัน
16.13
กวางลืมตาตื่นขึ้นมาบนโซฟาตัวเดิมที่เธอนั่งเมื่อตอนเที่ยง ทั้งๆที่ตัวเองบอกว่าจะนั่งอยู่กับผู้จัดการแท้ๆ กลายเป็นว่ามานอนหลับคาโซฟาไปซะได้ แต่เหมือนเธอจำได้ลางๆนะว่าเจสซี่กลับมาแล้วน่ะถึงได้หลับลง
แล้วเจสซี่อยู่ไหนล่ะ?
กวางค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง เธอสะบัดหัวเบาๆไล่ความมึนจากการเพิ่งตื่นออกแล้วถึงมองไปรอบๆห้อง ทุกอย่างในห้องยังคงเหมือนกับตอนเที่ยงที่เธอเข้ามากับผู้จัดการ ไร้ซึ่งวี่แววคนรักของเธอ.. แต่แล้วสายตาของกวางก็ไปสะดุดกับโพทอิสที่แปะอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยหน้าโซฟา จำได้ว่าตอนเข้าห้องมามันยังไม่มีเลยนี่นา เธอเอื้อมมือไปหยิบมันมาอ่าน
'ฉันเห็นเธอนอนอยู่เลยไม่อยากปลุก
พรุ่งนี้มาทำโอทีใช้คืนเวลางานด้วย
ป.ล.แฟนเธอยังไม่กลับนะ -วิรายา (ผู้จัดการ)'
เออใช่!! นี่เธอมัวแต่นอนจนลืมเวลางานเลยเหรอเนี่ย!? ดีนะที่ผู้จัดการยังเมตตาหน่อยไม่เฉดหัวเธอออกแต่ให้ไปทำโอทีใช้แทน
แต่เดี๋ยวนะ.. ป.ล.นี่คือ? เจสซี่ยังไม่กลับบ้าน?
ถึงเธอจะเคลิ้มๆใกล้หลับก็เถอะ แต่เธอจำได้ไม่ผิดแน่ๆว่าเธอนอนตักเจสซี่ก่อนจะหลับสนิท เธอยังจับมือเจสซี่มาทาบหน้าตัวเองอยู่เลยนะ เอ๊ะ! แต่ถ้าเจสซี่ยังไม่กลับจริงๆ แล้วเธอนอนตักใครล่ะ..
อย่าบอกนะว่า..
ไม่มีทางอ่ะ! ผู้จัดการไม่มีทางให้เธอนอนตักแถมนั่งเล่นผมเธอแบบนั้นแน่ๆ เธอคงจะนอนหลับแล้วฝันไปว่าได้นอนตักเจสซี่ ใช่แล้ว.. เธอฝันไปแน่ๆ
แอ๊ดดด!
เสียงเปิดประตูดังขึ้น กวางผุดตัวลุกขึ้นยืนแล้วสาวเท้าเร็วๆไปที่ประตูห้องทันที เธอมั่นใจว่าคนที่เปิดเข้ามาจะต้องเป็นเจสซี่แน่ๆ เพราะคนที่สามารถเดินเข้าออกห้องนี้ได้อย่างอิสระก็มีแค่เธอกับเจสซี่สองคนเท่านั้น
“เจสซี่"
กวางส่งเสียงเรียกเมื่อเห็นว่าเป็นเจสซี่เปิดประตูเข้ามาจริงๆ เจสซี่ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆหันมาสบตากวางที่ยืนอยู่ด้านหลังไม่ห่างจากตัวเธอมากนัก
“พี่กวาง.." เจสซี่เรียกคนตรงหน้าเสียงอ่อน
"ทำไมเพิ่งกลับบ้านคะ?" กวางถาม
"พี่กวางไม่ไปทำงานเหรอคะ?" เจสซี่ถามกลับ
จริงๆแล้วเวลานี้พี่กวางของเธอควรจะทำงานอยู่ที่บริษัทไม่ใช่เหรอ..?
“พี่ขอกลับก่อนน่ะ" กวางตอบ "แล้วเจสซี่หายไปไหนมาคะ? โทรหาก็ไม่ติด พี่เป็นห่วงแทบแย่"
“เจสซี่ไปแคสละครมาค่ะ"
"แล้วทำไมไม่เปิดโทรศัพท์คะ?" กวางถามต่อ
“โทรศัพท์เจสซี่แบตหมดค่ะ"
"แล้วเมื่อคืนเจสซี่ทำไมไม่กลับบ้านคะ?"
“เจสซี่อยู่ซ้อมบทกับพี่น้ำหวานค่ะ เห็นว่าดึกแล้วเลยไม่อยากให้พี่น้ำหวานขับรถตอนค่ำๆ"
พอได้ฟังคำตอบของเจสซี่กวางก็ขมวดคิ้วเล็กๆ น้ำหวานน่ะเหรอจะขับรถมาส่งเจสซี่ที่คอนโด เป็นไปไม่ได้หรอก เจสซี่ก็รู้ดีว่าทุกครั้งที่เธอกลับจากคอนโดน้ำหวานก็มีแต่คนขับรถมาส่ง
“จริงเหรอคะ? ทุกทีคุณน้ำหวานเขาไม่เคยขับรถมาส่งเจสซี่ด้วยตัวเองนี่นา"
“พี่กวาง!!! พี่กวางไม่เชื่อใจเจสซี่เหรอคะ!? เจสซี่ก็บอกพี่ไปแล้วว่าเมื่อคืนเจสซี่่ไปซ้อมบทกับพี่น้ำหวาน!! วันนี้้เจสซี่ก็ไปแคสละคร แล้วตอนนี้เจสซี่ก็กลับมาแล้วไงคะ พี่จะเอาอะไรกับเจสซี่อีก!!"
กวางหน้าเหวอไปทันทีเมื่อโดนเจสซี่ตะคอกใส่เป็นชุด เจสซี่เป็นอะไรเนี่ย.. เธอว่าเธอก็ไม่ได้ถามอะไรที่ผิดแปลกไปนี่นา ในเมื่อเจสซี่หายไปทั้งคืนแบบนั้น เธอจะถามมากมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสักหน่อย
“ปละ.. เปล่าค่ะเจสซี่ พี่แค่สงสัยเฉยๆว่าเจสซี่หายไปไหน พี่เป็นห่วงนะคะ"
“เจสซี่ก็บอกพี่ไปหมดแล้วนี่คะ!! ถ้าพี่กวางไม่เชื่อก็เลิกกันเลยไหม!? เลิกกันไปเลยพี่กวางจะได้ไม่ต้องมานั่งเป็นห่วงว่าเจสซี่จะหายไปไหนอีก แบบนี้ดีไหมคะ!?"
“เจสซี่.."
กวางเรียกชื่อเจสซี่เสียงอ่อนเมื่อได้ยินประโยคที่ว่า 'เลิกกันเลยไหม?' จากปากของคนรักของเธอ เธอรู้ว่าเจสซี่ก็แค่ประชดเฉยๆ แต่เธอก็ไม่ได้ชอบฟังประโยคที่เสี่ยงทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเธอสั่นคลอนแบบนี้หรอกนะ
เจสซี่ก็นิ่งไปเหมือนกันเมื่อเห็นว่ากวางไม่ตอบโต้เธอเลยทั้งๆที่เธอวีนใส่ตั้งมากมายขนาดนั้นแล้ว สิ่งเดียวที่กวางตอบกลับมาหาเธอคือสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ประโยคที่กวางพูดว่า 'พี่เป็นห่วง' ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ
เธอรู้ดี.. ว่ากวางต้องเป็นห่วงเธอแน่ๆ แต่เธอเองนั่นแหละที่ยังไม่พร้อมจะเจอหน้ากวางเลยหลบไปแคสละครก่อนแล้วค่อยกลับมานั่งคิดอีกทีว่าจะทำยังไงต่อไปดี แต่แทนที่เธอจะมีเวลากลับมานั่งคิดก่อนที่กวางจะเลิกงาน กลายเป็นว่าเธอกลับมาเผชิญหน้ากับกวางแบบที่ตัวเธอเองยังไม่ทันได้ตั้งตัว ตอนนี้เจสซี่คิดอะไรไม่ออกแล้ว..
“ฮึ่ยยยย!!"
เจสซี่ขว้างกระเป๋าถือของเธอใส่กวางแล้วรีบก้าวฉับๆเข้าไปในห้องนอน ร่างบางทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วซุกใบหน้าสวยลงกับหมอนทันที
ที่เธอพูดว่า 'เลิกกันเลยไหม?' เธอไม่ได้แค่พูดประชดไปส่งๆนะ
ในใจลึกๆเธอก็แอบหวังให้พี่กวางของเธอตอบกลับมาว่า 'โอเค เลิกกัน'
เธอไม่รักกวางแล้วงั้นเหรอ? เปล่าเลย.. เธอรักพี่กวางของเธอนะ รักมากด้วย จริงๆเธอไม่ได้อยากเลิกกับพี่กวางของเธอเลยสักนิด
แต่เธอละอายใจเหลือเกิน.. ถ้าจะยังคบกับกวางอยู่ทั้งๆที่ตัวเธอเองก็เป็นของใครอีกคนไปแล้ว
แอ๊ดดด!
เสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้น กวางเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับน้ำหนึ่งแก้วในมือ เธอเดินนั่งข้างๆเตียงฝั่งที่เจสซี่นอนคว่ำหน้าอยู่ วางน้ำเปล่าไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วเอื้อมมือไปสะกิดเจสซี่
“เจสซี่คะ พี่รู้ว่าเจสซี่เหนื่อย ลุกมาดื่มน้ำก่อนแล้วค่อยนอนไหมคะ?" กวางเรียก
"............" เจสซี่ยังคงเงียบ
“พี่ขอโทษ.. พี่ถามมากเกินไปเอง เจสซี่คงจะอึดอัดใช่ไหมที่พี่รัวคำถามใส่แบบนั้นน่ะ?" กวางเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "ไม่โกรธพี่ได้ไหม? หันมาคุยกับพี่หน่อยนะคะเด็กดี"
สิ้นสุดประโยคนั้นเจสซี่ก็พลิกตัวมานอนหงายแล้วยันตัวนั่งพิงหัวเตียง เธอมองกวางที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอด้วยสายตาที่ตัวเธอเองก็ไม่อาจรู้ได้ว่าตอนนี้เธอกำลังรู้สึกอย่างไรอยู่
“พี่ขอโทษค่ะเจสซี่ พี่ผิดไปแล้วจริงๆ"
พอเจสซี่ได้สบตากับกวางน้ำตาของสาวลูกครึ่งก็ค่อยๆรื้นขึ้นมาที่ดวงตาคู่สวย สบตากันอยู่เพียงแค่ครู่เดียวเจสซี่ก็ต้องหลบตา เธอเห็น.. สายตาของกวางที่เต็มไปด้วยความจริงใจและความรักบริสุทธิ์แบบนั้น เธอจะทนมองมันได้ยังไง..
ในเมื่อตัวเธอเองไม่ได้บริสุทธิ์มากพอสำหรับความรักของกวางอีกต่อไปแล้ว..
“พี่แค่เป็นห่วงเจสซี่จริงๆ ไม่โกรธพี่นะคะ.."
หมับ!!
จบประโยคนั้นของกวางเจสซี่ก็โผเข้ากอดกวางทันที เจสซี่ซบใบหน้าลงกับไหล่ของกวางแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย
“เจสซี่ไม่ได้โกรธพี่.. จ.. เจสซี่ไม่เคยโกรธพี่กวางนะคะ.." เจสซี่พูดเสียงสะอื้นแล้วกระชับกอดให้แน่นขึ้น กวางรีบวาดแขนขึ้นมากอดตอบเจสซี่แล้วลูบผมอย่างปลอบใจ
“ไม่โกรธพี่ก็ดีแล้ว พี่ตกใจแทบแย่รู้ไหมอยู่ดีๆเจสซี่ก็วีนแบบนั้นน่ะ" กวางค่อยๆพูดเบาๆข้างหูเจสซี่อย่างปลอบใจ
“เจสซี่ขอโทษค่ะพี่กวาง.. เจสซี่.. ขอโทษจริงๆค่ะ" เจสซี่กล่าวขอโทษทั้งน้ำตาเมื่อกวางบอกว่าตกใจตอนที่เจสซี่วีน
แต่ขอโทษในความหมายของเจสซี่ มันไม่ได้หมายถึงแค่เรื่องนั้นน่ะสิ..
“ไม่เป็นไรค่ะ เจสซี่คงเหนื่อยมาก วันนี้ไปแคสละครมาก็ต้องเหนื่อยอยู่แล้วแหละน่า พี่รู้หรอก" กวางพูด
“เจสซี่ขอโทษค่ะ เจสซี่ขอโทษ.. เจสซี่ผิดไปแล้ว" เจสซี่ยังคงพูดขอโทษอยู่แบบนั้น
“ไม่ต้องขอโทษหรอกนะคะ เราก็ผิดพอๆกันนั่นแหละ"
ผิดพอๆกันงั้นเหรอ?
ไม่ มีแต่เธอคนเดียวที่ผิด ผิด.. แบบไม่น่าให้อภัย
“เจสซี่ขอโทษจริงๆค่ะพี่กวาง.."
เจสซี่ทำผิดไปแล้วจริงๆ..
02.30
ณ คอนโดของจีน่า
ร่างสูงของผู้จัดการสาวผมสั้นยังคงนั่งมองโทรศัพท์อยู่ที่ห้องรับแขก เธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่านั่งอยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่แล้ว น่าจะสี่.. หรือห้าชั่วโมงที่แล้วนี่แหละ
'เอาไว้คืนนี้ถ้าแฟนเธอยังไม่กลับบ้านก็โทรหาฉัน แล้วฉันจะให้คนของฉันช่วยหาอีกแรง'
เพราะประโยคนั้นที่เธอพูดกับวรรณปิยะไปเมื่อตอนกลางวัน ทำให้เธอต้องมานั่งรอโทรศัพท์อยู่แบบนี้ ทั้งที่จริงๆแล้ววรรณปิยะก็ไม่ได้รับปากเลยสักคำว่าจะโทรหาเธอ
เขาจะโทร ก็ต่อเมื่อแฟนเขายังไม่กลับบ้านเท่านั้นแหละ..
จีน่าละสายตาจากโทรศัพท์ที่วางไว้อยู่บนโต๊ะแล้วแหงนหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างผนัง ตีสองครึ่งแล้วนะ.. ถ้าแฟนเขายังไม่กลับบ้านเขาคงโทรมานานแล้วล่ะ จีน่าเหยียดยิ้มมุมปากเล็กๆอย่างสมเพชตัวเอง
รู้ทั้งรู้ว่าถ้าแฟนเขากลับมาแล้วเขาก็คงจะไม่โทรหาเธอ
แล้วเธอหวังอะไรอยู่นะจีน่า..
---------------------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
ส่งตอนที่แปดให้ค่ะ มาดึกเหมือนเดิม อิอิ
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะทอล์คค่ะ เศร้า ._.
ไรท์ไม่ได้ทอล์คก็เอาเป็นว่าผู้อ่านคอมเม้นท์กันให้เต็มที่ไปเลยนะคะ ฮ่าๆๆ
#กวางเจสซี่ #กวางจีน่า ใครเหมาะกับด้อมไหนก็กระโดดลงด้อมนั้นไปค่ะ
เรือกวางเจสยังไม่ล่มนะเออ -..-
ฟิคเรื่องนี้มันจะจบแน่นอนค่ะ ไรต์สัญญา ไรต์ก็รักเรื่องนี้มากเหมือนกัน ;)
รักผู้อ่านทุกคนด้วย ติดตามกันไปจนจบเรื่องเลยนะคะ ฮ่าๆๆ
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ Chapter 8 ค่ะ ^^
ความคิดเห็น