คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7
09.00
ณ คอนโดของกวางและเจสซี่
กวางเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนที่มีร่างของสาวลูกครึ่งที่เมาเละเทะเมื่อคืนนอนอยู่บนเตียง กวางวางน้ำขิงไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงข้างๆกับร่างบาง
"เจสซี่คะ เช้าแล้วนะคะ" กวางเรียกแล้วสะกิดให้เจสซี่ตื่น
"อือ.. พี่กวาง.. อย่าปลุกคนแฮงค์สิคะ" เจสซี่ครางตอบเสียงงึมงัมอยู่ในลำคอ
"เพราะรู้ว่าจะแฮงค์ไงถึงได้ปลุก นี่ ลุกมากินน้ำขิงก่อนแล้วค่อยนอนต่อก็ได้ จะได้ไม่ปวดหัว"
"งื้ออ.. พี่กวางพยุงหน่อย" เจสซี่พูดเสียงอ้อน
"จริงๆเลยนะเด็กคนนี้"
แอบบ่นเล็กๆ แต่ในที่สุดกวางก็พยุงให้เจสซี่ลุกขึ้นพิงหัวเตียงอยู่ดี พอชันตัวนั่งขึ้นได้แทนที่เจสซี่จะเอนตัวพิงหัวเตียงกลายเป็นว่าสาวลูกครึ่งเอนตัวมาซุกไหล่ร่างสูงอย่างออดอ้อนซะงั้น กวางส่ายหัวยิ้มๆให้กับท่าทางขี้อ้อนของเจสซี่แล้วเอื้อมมือไปหยิบน้ำขิงมาส่งให้เจสซี่ดื่ม
"แล้วทีนี้บอกพี่ได้หรือยังคะว่าทำไมเราถึงเมากลับบ้านมาแบบนั้น? ไหนว่าไปทำงานไง?" กวางเอ่ยถาม
"จริงๆแล้วเจสซี่ก็ควรจะซ้อมบทอยู่ที่คอนโดพี่น้ำหวานนั่นแหละค่ะ แต่อยู่ดีๆพี่น้ำหวานเขาก็อยากเที่ยวเลยให้เจสซี่ไปเป็นเพื่อน" เจสซี่อธิบาย
"งั้นเหรอคะ?" กวางขมวดคิ้วเล็กๆอย่างไม่ค่อยพอใจ
พี่น้ำหวานอีกแล้วเหรอ..?
"แต่แปลกจัง.. เมื่อคืนเจสซี่ว่าเจสซี่ก็ไม่ได้ดื่มเยอะขนาดนั้นสักหน่อย แล้วทำไมตอนเช้ากลับแฮงค์ได้ล่ะเนี่ย" เจสซี่พูดไปพลางจิบน้ำขิงไป
"เมื่อคืนเจสซี่เมาเละเทะเลยล่ะรู้ตัวไหม พี่ยังแปลกใจอยู่เลย ปกติเราคอแข็งเป็นที่หนึ่งไม่ใช่หรือไง?" กวางถาม
"เมาขนาดนั้นเลยเหรอคะ? แย่แล้ว.." เจสซี่พูดเสียงอ่อน
ก็เธอน่ะรู้ดีว่าเวลาตัวเองเมามันเละเทะแค่ไหนเลยพยายามจะไม่ดื่มจนเมา ครั้งล่าสุดที่เมาก็น่าจะเป็นประมาณสองปีก่อนที่เล่นเกมกันในวงเหล้าแล้วโดนกวางแกล้งให้ดื่มไปคนเดียวสองขวดเต็มๆ ทั้งกวางและเพื่อนๆต้องวิ่งไล่จับกันให้วุ่นไม่อย่างนั้นเจสซี่คงพังร้านเขายับเยินเป็นแน่ ดูเอาสิขนาดดื่มไปตั้งสองขวดเธอยังไม่เมาหลับนะ คิดดูแล้วกันว่าคอแข็งขนาดไหน
และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมากวางก็ไม่เคยมอมเหล้าเจสซี่อีกเลย..
"ผู้จัดการพี่เป็นคนมาส่งเจสซี่เองแหละ เขาไปบังเอิญเห็นเจสซี่เมาอยู่คนเดียวเลยพามาส่งให้ ดีนะที่เจสซี่ยังไม่ได้ไปเมาต่อหน้าคุณน้ำหวานน่ะ" กวางพูด
"นั่นยิ่งแย่เลยค่ะพี่กวาง ไม่รู้ว่าเจสซี่จะเผลอไปพูดอะไรกับผู้จัดการของพี่กวางไว้บ้าง สงสัยวันจันทร์เจสซี่ต้องไปขอโทษคุณผู้จัดการซะแล้ว" เจสซี่พูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
"เอ่อ.. พี่ว่าไม่ต้องดีกว่านะ" กวางตอบ
ก็ถ้าเจสซี่เผลอไปทำอะไรไม่ดีไว้กับผู้จัดการของเธอจริงๆล่ะก็..
ไปขอโทษเขาก็เหมือนไปเสนอตัวให้เขาด่านั่นแหละ
"ทำไมล่ะคะ?" เจสซี่ถามด้วยความสงสัย ก็เด็กมันยังไม่รู้จักสกิลปากของผู้จัดการ
"เมื่อคืนพี่ขอโทษแทนไปแล้วล่ะ" กวางเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "พี่ว่าตอนนี้เจสซี่ไปขอโทษคุณน้ำหวานก่อนดีกว่านะคะ หนีกลับมาก่อนแบบนี้คุณน้ำหวานอาจโกรธเอาก็ได้"
"นั่นสิคะ งั้นเดี๋ยวเจสซี่โทรไปขอโทษคุณน้ำหวานก่อนนะคะ"
"ค่ะ เสร็จแล้วไปอาบน้ำด้วยนะ พี่รอกินข้าวอยู่ข้างนอก" กวางพูดแล้วลุกออกจากเตียงไป
"ค่าา"
จบบทสนทนากวางก็เดินไปรอเจสซี่ที่ห้องรับแขก เธอทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาแล้วเอื้อมมือไปหยิบดินสอมาเขียนแบบร่างโปรเจคพร้อมๆกับดูรายละเอียดของโปรเจคใหม่ประกอบกันไปด้วยเพื่อป้องกันความผิดพลาด
ขยันทำงานไว้ก่อนดีกว่า.. จะได้มีเวลาพักอย่างสบายใจ
ในขณะที่กวางกำลังนั่งร่างโปรเจคอยู่เพลินๆ ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมาเจสซี่ก็เดินมาทิ้งตัวนั่งข้างๆกวาง ในมือเธอมีถ้วยโจ๊กที่กวางซื้อไว้ให้ตอนเช้าอยู่ด้วย
"พี่กวางยังไม่ได้กินข้าวแต่เช้าเลยหรือเปล่าคะ?" เจสซี่ถาม
"พี่ก็รอกินพร้อมเจสซี่ไงคะ ปะ ไปกินข้าวกัน" กวางพูดพลางผุดตัวลุกขึ้นจากโซฟา แต่เจสซี่กลับส่ายหัวเล็กๆ
"พี่กวางกินตรงนี้แหละค่ะ เจสซี่เอาโจ๊กมาให้แล้ว" พูดจบเจสซี่ก็วางถ้วยโจ๊กลงบนโต๊ะตัวเตี้ยหน้าโซฟา
"อ้าว แล้วเจสซี่ล่ะคะ?" กวางถาม
"เจสซี่ยังไม่ค่อยหิวค่ะ มันยังแฮงค์ๆอยู่นิดหน่อย กินอะไรไม่ค่อยลงเลย"
"แล้วนี่เป็นไงบ้างคะ? หายปวดหัวหรือยังเนี่ย?" กวางถามแล้วเอามือทาบที่หน้าผากของเจสซี่
"ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ แค่เจสซี่ยังไม่หิวข้าวเฉยๆ" เจสซี่ตอบ
"ให้พี่กินคนเดียวแบบนี้ก็เหงาแย่น่ะสิ" กวางพูดหงอยๆ
"งั้นเจสซี่ป้อนไหมคะ? พี่กวางจะได้ทำงานไปด้วยเลย"
"ฮ่าๆๆ พี่หยอกเล่นน่า เดี๋ยวพี่กินเองได้ค่ะ งานเนี่ยไม่ได้รีบส่งหรอก พี่แค่เอามาทำรอเจสซี่ตื่นเฉยๆ"
"เหรอคะ? แล้วพี่กวางทำงานเหนื่อยไหมคะ? ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลย" พอเจสซี่เห็นกวางเริ่มทานโจ๊กก็ค่อยๆเก็บงานของกวางเข้าแฟ้มแล้ววางหลบไว้มุมโต๊ะ
"พี่เห็นหน้าเจสซี่ก็หายเหนื่อยแล้ว" กวางเล่นมุขเสี่ยวพลางส่งยิ้มตาหยีให้เจสซี่
"เดี๋ยวพี่กวางก็จะได้เห็นบ่อยๆแล้วค่ะ พรุ่งนี้เจสซี่จะไปแคสบทแล้วนะคะ หลังจากพรุ่งนี้เจสซี่คงว่างยาวๆเลยแหละ" เจสซี่พูด
"จริงเหรอ? งั้นเราหาเวลาไปเที่ยวกันสักวันนึงดีไหม? ไม่ได้ไปไหนด้วยกันนานแล้วนะ"
"ดีค่ะ เจสซี่ก็อยากไปเที่ยวกับพี่กวางเหมือนกัน" เจสซี่ยิ้มกว้างอย่างถูกใจ
"งั้นเราไปไหนกันดีล่ะ?" กวางถาม
"ที่ไหนก็ได้ แค่มีพี่กวางเจสซี่ก็จะไปด้วยทุกที่เลยค่ะ คิคิ" เจสซี่ตอบยิ้มๆ
"น่ารักนะเรา" กวางพูดแล้วเอื้อมมือไปขยี้หัวเจสซี่อย่างเอ็นดู
"แล้วรักไหมคะ?"
เจสซี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆกวางแล้วถามเสียงอ้อน กวางเห็นท่าทางแบบนั้นของเจสซี่ก็เกิดอาการหมั่นเขี้ยวเลยเอื้อมมือไปเชยคางสาวลูกครึ่งขึ้นมาแล้วประกบจูบเบาๆที่ริมฝีปากหนึ่งครั้งจากนั้นถึงค่อยตอบคำถามของเจสซี่
"ไม่รักได้ยังไงคะ? ก็แฟนพี่ทั้งคนนี่นา"
ณ คอนโดของจีน่า
"อืม.."
จีค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกว่าแสงแดดมันแยงตาเธอมากเกินกว่าจะสามารถนอนต่อได้ แต่เมื่อเธอจะยันตัวลุกขึ้นนั่งก็พบว่ามีอะไรบางพาดอยู่ที่หน้าท้องของเธอ จีเหลือบตาลงมองสิ่งที่ทับหน้าท้องของเธออยู่
อ่อ.. จีน่านี่เอง
จีพลิกตัวมานอนตะแคงหันหน้าเข้าหาจีน่าเมื่อเห็นว่าผู้จัดการคนสวยกำลังนอนกอดและซุกตัวเข้าหาเธอราวกับเป็นเด็กๆ ไม่บ่อยนะเนี่ยที่จะได้เห็นผู้จัดการสาวปากตลาดมาดดุทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ จียกมือขึ้นเกลี่ยผมที่ตกลงมาปรกหน้าของจีน่า
"ตื่นได้แล้วผู้จัดการ ทำไมวันนี้ตื่นสายล่ะ" จีเรียก
"เรื่องของฉัน" จีน่าสวนกลับทันควัน
อ่าว.. มันไม่ได้หลับนี่หว่า
"ตื่นแล้วทำไมไม่ลุกล่ะ อยากนอนกอดฉันล่ะซิ๊~" จีพูดกวนทีนแต่เช้า
"เออ กอดหน่อย ฉันเหนื่อย" พูดจบจีน่าก็กระชับกอดให้แน่นขึ้น
"เมื่อคืนแกเป็นอะไรจู่ๆก็หนีกลับบ้าน ทิ้งฉันไว้กับมะปรางสองคนอีกละ ฉันเบื่อหน้ามันจะแย่" จีเริ่มบ่น
"มีธุระ" จีน่าตอบสั้นๆ
"มีธุระอะไรตอนเกือบเที่ยงคืน?" จีถาม
"ถ้าแกถามมากกว่านี้ฉันจะยันแกตกเตียง" จีน่าขู่
"อ่ะๆ โอเค ไม่ถามๆ" จีพูดพลายกมือขึ้นลูบผมจีน่าเบาๆ "ไม่ได้เห็นแกเป็นแบบนี้มาตั้งกี่ปีแล้วนะ ตั้งแต่แกเลิกกับแฟนคนล่าสุดก็.. ห้าปีไหม? ใช่ไหมวะ?"
"พูดอะไรของแก?" จีน่าเงยหน้าขึ้นถาม
"อยากรู้จังเลยว่าใครกันน๊าที่ทำให้ผู้จัดการมาดดุของเราอ่อนแอขนาดนี้" พูดจบจีก็เลื่อนมือลงมาลูบที่ใต้ตาของจีน่า "สาบานเถอะว่าไอ้ตาบวมๆเนี่ยมันมาจากการดื่มเหล้าเยอะเกินไป"
"ยุ่งน่า" จีน่าพูดพลางปัดมือจีออกแล้วก้มลงซุกเข้าที่หน้าอกจีอีกครั้ง
"วรรณปิยะก็ดีนะ เสียอย่างเดียวมีแฟนแล้ว แถมแฟนสวยซะด้วย แกก็ช่างเลือกจริง จะมีความรักสักครั้งในรอบหลายปีจะเลือกรักคนโสดหน่อยไม่ได้หรือไง?" จีพูด
"ฉันไม่ได้รักเขาซะหน่อย" จีน่าตอบเสียงอู้อี้
"อ่าว.. งั้นแสดงว่าเป็นวรรณปิยะจริงๆสินะ?" จีถาม
โครม!!!
"โอ๊ย!! จีน่า!! แกถีบฉันทำไมเนี่ย!?" จีตะโกนถามเมื่อถูกจีน่ายันตกเตียง
"ก็ฉันเตือนแกแล้วว่าถ้าแกถามฉันมากกว่านี้ฉันจะถีบแกตกเตียง" จีน่าพูดพลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ
"ฉันผิดเหรอ? ก็แกเป็นคนหลุดไต๋เองอ่ะ" จีพูดพลางพยุงตัวเองให้มานั่งบนเตียงเหมือนเดิม
"ผิดตรงที่แกทำให้ฉันหลุดไต๋ไง"
"จริงๆฉันกับมะปรางสงสัยมาได้สักพักแล้วเหอะ แค่รอแกยอมรับเองเท่านั้นแหละ" จีพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆจีน่า "อย่าคิดว่าจะปิดบังพวกฉันได้นะ เราคบกันมากี่ปีแล้ว? เป็นสิบปีนะเว้ย แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ละ ยิ่งช่วงนี้แกทำตัวมีความสุขแปลกๆมีเหรอที่พวกฉันจะไม่รู้น่ะ?"
"โอเคๆ ฉันยอมแล้ว" จีน่าถอนหายใจอย่างปลงๆเมื่อถูกเพื่อนรักจับได้ว่าเธอแอบสนใจโปรแกรมเมอร์คนใหม่
"แต่ก็นั่นแหละ จะมีความรักทั้งทีเลือกคนที่โสดหน่อยไม่ได้หรือไง?"
"วางใจเถอะ ฉันไม่นิยมแย่งของใคร" จีน่าพูดแล้วลุกขึ้นจากเตียงเตรียมตัวไปอาบน้ำ "อ้อ! แล้วอีกอย่างนะ ฉันไม่ได้รักวรรณปิยะ"
"เหรออออ ไม่เรียกว่ารักแล้วเขาเรียกว่าอะไรล่ะ?"
พอได้ยินคำถามนั้น จีน่าที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำก็หยุดชะงักเล็กน้อย เป็นคำถามที่ดี.. ถ้าการที่เธอสนใจวรรณปิยะอยู่ทุกวันมันไม่ได้เรียกว่ารักแล้วจะให้เรียกว่าอะไรดีนะ? จีน่าหันกลับไปหาจีแล้วส่งยิ้มมุมปากให้เหมือนทุกครั้งที่เธอชอบทำ
"ก็แค่เห็นว่าเขาพิเศษกว่าทุกคนเท่านั้นแหละ"
21.00
ณ คอนโดของน้ำหวาน
เจสซี่นั่งอ่านบทอยู่บนเตียงในห้องนอนของน้ำหวานเพื่อฆ่าเวลารอน้ำหวานที่กำลังอาบน้ำอยู่มาเข้าบทด้วย คืนนี้จะเป็นการซ้อมครั้งสุดท้ายของเจสซี่เพราะพรุ่งนี้ก็จะถึงวันแคสบทแล้ว
แอ๊ดดด!
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก เจสซี่ละสายตาจากบทละครแล้วมองไปยังประตูห้องน้ำพบก็น้ำหวานใส่เสื้อคลุมอาบน้ำเดินตรงมาหาเธอที่นั่งอยู่บนเตียง น้ำหวานหย่อนตัวลงนั่งข้างๆแล้วเอ่ยปากถาม
"อ่านบทอีกแล้วเหรอคะ? อ่านเป็นร้อยรอบแล้วหรือเปล่าเนี่ย?"
"ยิ่งอ่านเยอะยิ่งดีค่ะ ถ้าไม่อ่านเดี๋ยวเจสซี่จะลืมบท" เจสซี่ตอบพลางส่งยิ้มให้น้ำหวาน
"ดีแล้ว พรุ่งนี้พี่ไม่ได้พาเราไปแคสนะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราเป็นเด็กเส้น" น้ำหวานบอก
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่น้ำหวานช่วยเจสซี่มาเยอะแล้ว"
"อ่ะ งั้นเรามาซ้อมกันเลยดีกว่า" น้ำหวานพูดพลางลุกขึ้นยืน
"พี่น้ำหวานไม่แต่งตัวก่อนเหรอคะ?" เจสซี่ถาม
"ไม่หรอกค่ะ วันนี้พี่เหนื่อยมาก กะว่าถ้าเจสซี่ได้สักเทคนึงก็จะเลิกซ้อมเลยละกัน พี่ง่วงนอน" น้ำหวานพูด
"โอเคค่ะ งั้นเริ่มเลยไหมคะ? แต่คราวนี้เจสซี่เอาจริงนะคะ พี่น้ำหวานห้ามแกล้งเจสซี่นะ"
"ฮ่าๆๆ โอเค ไม่แกล้งค่ะ เริ่มได้เลยค่ะ"
น้ำหวานเดินห่างออกจากเตียงไปเล็กน้อย ส่วนเจสซี่ก็วางบทลงที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วขยับตัวมานั่งอยู่ที่ปลายเตียง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆเป็นการตั้งสติและค่อยๆผ่อนลมหายใจออกแล้วพูดตามบท
"พี่จะให้ฉันทำยังไง พี่ถึงจะหันมารักฉันบ้าง" เจสซี่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ เธอก็รู้" น้ำหวานหันหลังทำท่าจะเดินออกจากห้องนี้ไป
"ไม่จริง!! ถ้าพี่รักฉันเรื่องของเรามันต้องเป็นไปได้อยู่แล้ว บอกฉันมาสิคะว่าต้องทำยังไง พี่ถึงจะรักฉันเหมือนที่ฉันรักพี่บ้าง" เจสซี่ผุดลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งไปกอดน้ำหวานจากทางข้างหลัง
"ที่ฉันบอกว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ เพราะฉันไม่มีทางที่จะจะรักเธอยังไงล่ะ เธอยังไม่เข้าใจฉันอีกเหรอ?" น้ำหวานตอบเสียงเรียบ เจสซี่กระชากไหล่ให้น้ำหวานหันมาประจันหน้ากับตัวเอง
"ไม่!! ฉันไม่เข้าใจ!! ทั้งๆที่ฉันมาก่อน แล้วทำไมพี่ถึงรักฉันไม่ได้ล่ะ!?" เจสซี่ถามน้ำเสียงฉุนเฉียว
"............"
"ทำไมไม่ตอบล่ะคะ!! ตอบฉันมาสิ!! ตอบมา!!" เจสซี่เขย่าตัวน้ำหวานแรงๆแล้วผลักลงเตียงพร้อมกับคลานขึ้นเตียงไปตามบท
"จะทำอะไรของเธอ?" น้ำหวานถามเสียงเรียบ
เจสซี่คลานขึ้นตามเตียงแล้วขึ้นคร่อมตัวน้ำหวานไว้ มือข้างหนึ่งจับไหล่น้ำหวานให้ตรึงไว้กับเตียงส่วนอีกข้างค่อยๆไล้ข้างแก้มน้ำหวานอย่างแผ่วเบา เจสซี่ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของน้ำหวาน
"ทำให้พี่รู้ไงคะ ว่าพี่ก็รักฉันแบบที่พี่รักเขาได้เหมือนกัน"
และจังหวะเดิม.. บทเดิม.. ในขณะที่เจสซี่กำลังจะเงยหน้าขึ้นมามองตาน้ำหวาน นางเอกสาวก็ยกมือขึ้นมาลูบที่ร่างกายของเธออย่างแผ่วเบา แต่คราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อน
น้ำหวานไม่ได้ลูบแค่แผ่นหลัง
แต่กลับลูบที่ขาอ่อนด้านในของเจสซี่..
คราวนี้เจสซี่ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองตามบท จนน้ำหวานเห็นว่าเลยคิวไปมากแล้ว เจสซี่คงจะไม่เงยหน้าขึ้นมาแน่เลยต่อบทให้
"เธอไม่มีทางทำได้หรอก"
น้ำหวานพูดพลางกระตุกยิ้มมุมปากตามบท แต่มือของเธอมันไม่ได้เล่นตามบทด้วยน่ะสิ.. เมื่อเห็นว่าเจสซี่ไม่ได้ขัดขืนที่เธอฉวยโอกาสลูบที่ต้นขาด้านในแบบนั้น มืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ค่อยๆลูบที่หน้าท้องของเจสซี่อย่างแผ่วเบา..
และลูบหายเข้าไปในสาบเสื้อ..
"ถ้าเธอไม่ใช่เขา ก็อย่าหวังเลยว่าเธอจะทำให้ฉันรักได้" น้ำหวานพูดต่อตามบท
มือที่เคยลูบวนอยู่ที่ต้นขาด้านในของเจสซี่เปลี่ยนตำแหน่งมาเป็นลูบไปตามแผ่นหลังสวย น้ำหวานไล้มือเรียวสูงขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงตะขอบราเซียร์ที่เจสซี่ใส่อยู่
นิ้วเรียวสวยของเธอสะกิดให้ตะขอหลุดออกจากกันอย่างง่ายดาย..
เจสซี่แอบสะดุ้งตัวนิดๆเมื่อมืออีกข้างที่เคยลูบไล้บริเวณหน้าท้องของเธอค่อยๆเลื่อนขึ้นมาครอบครองอกอิ่ม มือเรียวของน้ำหวานค่อยๆเค้นคลึงหน้าอกสวยของเจสซี่อย่างเอาใจ
"อือ.." เจสซี่หลุดเสียงครางออกมาเล็กๆเมื่อน้ำหวานสอดมือเข้าไปในกางเกงของเธอ
และหยอกล้อกับส่วนอ่อนไหวของเธอโดยมีเพียงผ้าบางๆกั้นไว้เท่านั้น..
เจสซี่กัดริมฝีปากตัวเองแรงๆเพื่อเรียกสติ เธอไม่ได้อยากจะเผลอไผลไปกับอารมณ์ใคร่ที่น้ำหวานค่อยๆสร้างมันให้เธอ แต่ว่า.. การที่เธอถูกกระตุ้นอย่างช่ำชองด้วยปลายนิ้วเย็นเฉียบของคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จนั้น มันทำให้เธอแทบบ้า..
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้เธอกำลังต้องการ..
"พี่น้ำหวานคะ อือ.. อย่าแกล้ง.." เจสซี่พูดเสียงกระเส่า
"เปล่าค่ะ พี่ไม่ได้แกล้ง พี่เอาจริง" น้ำหวานพูดพลางกระตุกยิ้มมุมปากเล็กๆ "ฉากต่อไปต้องทำยังไงนะ? เจสซี่ต้องจูบพี่ไม่ใช่เหรอ?"
"พี่น้ำหวาน.. ไม่ได้ค่ะ เจสซี่มีแฟนแล้ว"
เจสซี่พูดพลางพยายามดันตัวออกจากน้ำหวาน แต่ว่าไม่ทันซะแล้ว.. น้ำหวานผุดตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงแล้วรวบเจสซี่เข้ามาไว้ในอ้อมกอดพลางเชยคางเจสซี่ขึ้นมา
"พี่ไม่สนซะหน่อยว่าเรามีแฟนหรือเปล่า" พูดจบน้ำหวานก็ก้มหน้าลงไปขบเม้มที่ใบหูของเจสซี่แล้วกระซิบเบาๆ "พี่สนแค่ว่า ตอนนี้เจสซี่จะเป็นของพี่หรือเปล่า?"
"อย่าค่ะ ขอร้อง.." เจสซี่ปฏิเสธทันควันและพยายามดันตัวออกอีกครั้ง
"อย่าปฏิเสธพี่เลยนะคะเด็กดี.."
น้ำหวานพูดเสียงแหบพร่าแล้วสอดมือข้างหนึ่งเข้าไปในกางเกงของเจสซี่อีกครั้ง คราวนี้เธอไม่ได้สอดเข้าไปแค่ในกางเกง แต่เธอสอดมือเข้าไปในชั้นในตัวบางของเจสซี่ด้วย.. ปลายนิ้วเรียวของน้ำหวานสะกิดที่กลีบกุหลาบของเจสซี่จนเจ้าตัวสะดุ้งเฮือก
"อ้ะ!" เจสซี่พยายามหุบเรียวขาเข้า แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะตอนนี้เธอโดนล็อคตัวให้อยู่ในท่านั่งคร่อมน้ำหวานอยู่
"อย่าปฏิเสธพี่เลย.. ในเมื่อร่างกายของเจสซี่มันต้องการพี่ซะขนาดนี้"
น้ำหวานค่อยๆชักมือกลับออกมา ปลายนิ้วที่มีคราบน้ำสีขุ่นนั้นยืนยันคำพูดของน้ำหวานได้เป็นอย่างดี เจสซี่เห็นมันเพียงแวบเดียวเธอก็ต้องเบือนหน้าหนี
เธอไม่เคยรู้สึกเกลียดร่างกายของตัวเองขนาดนี้มาก่อน..
รู้ทั้งรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนรักของเธอ แต่ทำไมร่างกายกลับไปตอบสนองเขาขนาดนี้
ดวงตากลมโตของสาวลูกครึ่งรื้นไปด้วยน้ำตา.. เธอไม่ได้ต้องการน้ำหวาน ตัวเธอเองไม่เคยผ่านมือใครมาก่อนนอกจากพี่กวางของเธอ และหากมีใครสักคนที่จะช่วยปลดปล่อยเธอจากอารมณ์ใคร่ เธอก็อยากให้คนๆนั้นเป็นคนรักของเธอ
ไม่ใช่คนที่เธอเพิ่งรู้จักเพียงแค่ไม่กี่วัน..
"ไม่ค่ะ คนที่เจสซี่ต้องการไม่ใช่พี่ พี่น้ำหวาน.. ปล่อยเจสซี่นะคะ" เจสซี่พูดเสียงสั่นเครือ
"เอางี้ดีกว่า พี่ต้องทำยังไงคะเจสซี่ถึงจะยอมเป็นของพี่ คืนนี้.." น้ำหวานถามอย่างใจเย็น
"............" เจสซี่ส่ายหน้าเร็วๆแทนคำตอบ
ก็บอกไปแล้ว.. เธอไม่ได้ต้องการใครนอกจากพี่กวางของเธอ
"เฮ้อออ! มาถึงขั้นนี้แล้วแท้ๆ พี่ต้องทำยังไงน๊าา"
น้ำหวานแสร้งทำเป็นคิด ตอนนี้เจสซี่เหมือนหนูในอุ้งมือของราชสีห์ ต่อให้น้ำหวานไม่ได้ตะปบเจสซี่จนตาย แต่เธอก็ไม่สามารถดิ้นหลุดจากเงื้อมมือนี้ไปได้
"พี่มีข้อเสนอให้" น้ำหวานเริ่มยื่นข้อเสนอ
"ปล่อยเจสซี่เถอะค่ะ.." เจสซี่ยังคงยืนยันคำเดิม
"พี่สามารถขอบทนางเอกสักเรื่องให้เจสซี่เล่นได้ หลังจากที่เจสซี่ได้บทนางร้ายในเรื่องนี้ไปแล้ว" น้ำหวานพูด
"............" เจสซี่เงียบไป
"ถ้าเพียงแค่เจสซี่ยอมเป็นของพี่.. คืนนี้.."
น้ำหวานพูดพลางกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กๆ เจสซี่นิ่งไปได้ครู่หนึ่งแล้ว ในหัวสมองเธอเอาแต่คิดเรื่องบทนางเอกที่เธอจะได้รับกับสิ่งแลกเปลี่ยนที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันจะคุ้มกันหรือเปล่า
แลกความรัก.. กับอนาคตที่รุ่งโรจน์ในวงการบันเทิง
น้ำตาที่เคยรื้นอยู่ที่ดวงตาคู่สวยค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่ขาดสาย มันเป็นการตัดสินใจที่ยากที่สุดในช่วงอายุยี่สิบสองปีนับตั้งแต่ที่เธอเกิดมา ใครต่อใครคงจะพูดว่ามันไม่คุ้มกันถ้าจะแลกความรักที่เธอกับคนรักร่วมกันสานสัมพันธ์มานานหลายปีกับอนาคตในวงการที่ไม่ยั่งยืน
แต่ไม่มีใครรู้.. ว่านี่คือที่สุดของความฝันของเธอ เธอเฝ้าใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็กว่าสักวันจะต้องโลดแล่นในวงการบันเทิง เฉิดฉายเป็นดาวที่เปล่งประกายอยู่บนท้องฟ้า และเธอไม่เคยทิ้งความฝันนั้น.. เธอพยายามทำทุกอย่างเผื่อไปให้ถึงจุดที่ตัวเองหวังไว้ รับงานอย่างบ้าคลั่ง ทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด พยายามมาก็นานหลายปี ทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ แต่ก็ยังเป็นได้แค่นางแบบโนเนมที่ต้องวิ่งรับงานเอง
และตอนนี้โอกาสที่เธอจะมีหน้ามีตาในวงการบันเทิงมันถูกยื่นมาให้ตรงหน้าเธอแล้ว
เธอควรจะรับมันไว้ แล้วทิ้งความรักของเธอไปหรือเปล่า..?
เจสซี่ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออก เธอเม้มปากครั้งหนึ่งเป็นการกลั้นเสียงสะอื้นก่อนที่เรียวปากบางจะค่อยๆขยับพาเสียงสั่นเครือดังออกมาจากลำคอเป็นคำตอบ..
"แค่คืนนี้คืนเดียวใช่ไหมคะ..?"
----------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
มาแล้วค่ะ ตอนที่เจ็ดมาแล้วววว
เห็นไหม บอกแล้วว่าตอนนี้มัน 'มีอะไร' แน่นอน ฮ่าๆๆๆๆ
เห็นคนอ่านทวงฟิคกันรวดเร็วมาก อยากจะบอกมากๆเลยค่ะว่าไรท์อยากลง ณ ตอนนั้นที่โดนทวงเลยยยยย
แต่จะลงได้ยังไง ในเมื่อเขียนยังไม่จบตอน /โดนถีบ ฮ่าๆๆ
คือไรท์เขียนช้าจริงๆ บางฉากแก้แล้วแก้อีกก็มี (ยังไม่โปรค่ะ เป็นโนวิซอยู่ ให้อภัยด้วย ฮ่าๆๆ)
เข้าเรื่องบ้าง จะบอกว่าไรท์ปาดขาวไว้กันโดนแบนค่ะ
ฉากที่ปาดไว้เนี่ยมันค่อนข้างสำคัญนะคะ อยากให้อ่านกันช้าๆ ซึมซับรายละเอียดและความรู้สึกของเจสซี่
จริงๆไม่อยากปาดเลย เพราะไม่รู้ว่าคนที่อ่านในโทรศัพท์เขาจะอ่านกันได้หรือเปล่า ฉากนั้นมันสำคัญจริงๆนะ
แถมต่อให้ปาด ไรท์ก็ไม่รู้ด้วยว่าจะยังโดนแบนอยู่หรือเปล่า
ถ้าโดนแบนนี่ซวยเลยนะคะ ไรท์ปลดแบนไม่เป็น ฮ่าๆๆ
ป.ล. เพิ่งรู้ว่าตัวเองเขียนคำว่าไรท์ผิดมาโดยตลอด ._.
ป.ล.2 ไรท์เปิดอนุญาตให้คัดลอกเพื่อจะให้ผู้อ่านทุกคนปาดอ่านฉากในตอนนี้ได้นะคะ ไม่ได้แปลว่าไรท์อนุญาตให้คัดลอกงานได้นะ
ถ้าไรท์ตามเจอว่ามีคนลอกเอาฟิคไรท์ไปแอบอ้างเป็นของตัวเองเมื่อไหร่ จะไม่เขียนต่อเลยค่ะคอยดู ฮี่ๆ
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ Chapter 7 นะคะ ^^
ความคิดเห็น