คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
16.00
M&Bc Software
กวางเดินออกมาจากห้องประชุมด้วยสีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความดีใจ เมื่อครู่เธอเข้าประชุมกับลูกค้าเพื่อนำเสนอโปรเจคที่เธอทุ่มเททำมาตลอดหลายสัปดาห์ และก็คุ้มค่ากับความพยายาม.. ลูกค้าดูจะพอใจกับโปรเจคนี้อยู่มาก แถมท่านประธานยังเอ่ยปากชมเธอด้วย ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ
วันนี้พาเจสซี่ไปทานข้าวนอกบ้านสักหน่อยดีไหมนะ?
พอคิดได้ดังนั้น กวางก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขที่คุ้นเคยแล้วยกขึ้นแนบหูรอการตอบรับจากปลายสาย
[ตู๊ดดดด../ว่าไงคะพี่กวาง?]
"เจสซี่คะ โปรเจคพี่ผ่านแล้วล่ะ วันนี้เจสซี่เลิกงานกี่โมงคะ? เราไปกินข้าวเย็นข้างนอกกันดีไหม?" กวางบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
[เหรอคะ! ยินดีด้วยนะคะพี่กวาง เจสซี่ว่าแล้วพี่กวางต้องทำได้ แต่..] เจสซี่เว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ [แต่เจสซี่ยังไม่รู้เลยค่ะว่าจะว่างหรือเปล่า เจสซี่มีเดินแบบ แล้วก็ตอนค่ำๆพี่น้ำหวานนัดไปซ้อมบทค่ะ]
"อ่า.. งั้นเหรอคะ? ไม่เป็นไร เอาไว้วันหลังก็ได้" กวางพูดน้ำเสียงสลดลงนิดหน่อย
[ขอโทษนะคะพี่กวาง เจสซี่ไม่ว่างจริงๆ ไว้คราวหน้านะคะ] เจสซี่บอกอย่างรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรค่ะ ก็เจสซี่ไม่ว่างนี่นา เดี๋ยวคราวหน้าค่อยไปกันก็ได้ ตั้งใจทำงานนะคะเจสซี่"
[ค่าา พี่กวางก็พักผ่อนเยอะๆนะคะ เห็นเตรียมงานมาตั้งหลายวันแล้ว]
"จ้า งั้นแค่นี้นะคะ ไปทำงานต่อได้แล้วนะคนเก่งของพี่"
[ค่าา ไปก็ได้ค่ะพี่กวางของหนู รักนะคะ จุ๊บๆ]
จบประโยคนั้นเจสซี่ก็ตัดสายไป ทิ้งให้กวางยืนมองโทรศัพท์ตัวเองอยู่อย่างนั้นแล้วถอนหายใจยาวๆหนึ่งครั้งอย่างเหนื่อยใจ ช่วงนี้เจสซี่แทบจะไม่มีเวลาว่างให้เธอเลย
อะไรๆก็มีแต่พี่น้ำหวาน..
ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ แต่กลับได้เจอกันแค่ตอนเช้าก่อนที่เธอจะออกมาทำงาน กับตอนดึกๆก่อนเข้านอน มันน่าน้อยใจไหมเนี่ย?
แต่เธอก็พอจะเข้าใจอยู่หรอก เจสซี่ใฝ่ฝันอยากเป็นนักแสดงมาแต่ไหนแต่ไร พยายามทุกอย่าง ดันตัวเองทุกทาง บางทีพระเจ้าอาจจะเห็นใจเลยส่งน้ำหวานมาให้เป็นรางวัลของความพยายามก็ได้
"วรรณปิยะ เสร็จธุระของเธอแล้วมาพบฉันที่ห้องด้วย"
ในขณะที่กวางกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ผู้จัดการคนสวยก็เรียกเธอเข้าพบที่ห้อง กวางสะบัดหน้าสองสามครั้งเพื่อตั้งสติ นั่นสิ ตอนนี้ยังอยู่ในเวลางาน.. ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องเจสซี่สักหน่อย
กวางเดินไปวางของในห้องพนักงานแล้วถึงค่อยเดินเข้ามาที่ห้องผู้จัดการ พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นจีน่ากำลังง่วนอยู่กันเอกสารปึกหนึ่งอยู่
"ดิฉันมาแล้วค่ะผู้จัดการ" กวางพูด
"มานี่" จีน่าพูดแล้วหอบเอกสารกับแก้วกาแฟเดินนำไปที่โซฟารับแขกโดยมีกวางเดินตามไปติดๆ "นี่คือโปรเจคใหม่ที่เธอต้องทำ ค่อนข้างจะง่ายกว่างานเก่าอยู่นิดหน่อย แต่สิ่งสำคัญเลยคือเวลา งานนี้ลูกค้ารีเควซมาขอรับโปรเจคอาทิตย์หน้า เพราะฉะนั้นเธอมีเวลาแค่หนึ่งอาทิตย์ในการทำโปรเจคนี้ ลองดูรายละเอียดซิ"
จีน่าพูดแล้วยื่นเอกสารมากมายไปให้กวาง กวางค่อยๆหยิบขึ้นมาดูทีละแผ่นอย่างใจเย็น จีน่าพูดถูก.. งานนี้ง่ายกว่างานเก่านิดหน่อย แถมเป็นงานที่เธอทำคนเดียวตั้งแต่ต้นจนจบโปรเจคไม่ต้องไปต่อยอดความคิดใครอีกต่างหาก ไม่แน่.. เวลาหนึ่งอาทิตย์อาจจะมากเกินพอสำหรับกวางด้วยซ้ำ
"ว่ายังไง ถ้าไม่ไหวฉันจะได้รีบให้คนอื่นทำ" จีน่าถาม
"ดิฉันไม่มีปัญหาค่ะ" กวางพูดหลังจากวางเอกสารลงบนโต๊ะเหมือนเดิม "ถ้าอย่างนั้นดิฉันจะลองร่างแผนงานมาให้ผู้จัดการดูก่อนนะคะ"
"อืม ดี" จีน่าพยักหน้าแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอย่างพอใจ "ถ้าฉันไม่ได้ประเมิณเธอสูงเกินไป งานนี้ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเธอมากนัก พรุ่งนี้วันหยุดยังไงก็พักผ่อนให้เต็มที่ก็แล้วกัน"
"ขอบคุณค่ะผู้จัดการ"
"ไปได้แล้ว อย่าลืมเอาเอกสารออกไปด้วย"
"ค่ะ ดิฉันขอตัวค่ะ"
หลังจากที่กวางออกจากห้องไป จีน่าก็ถือแก้วกาแฟเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของเธอเองอีกครั้ง เธอวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ ดวงตาคมสวยค่อยๆกวาดสายตาไล่มองเอกสารต่างๆที่วางอยู่เกือบจะโต๊ะของเธอ
เฮ้อออ!! น่าเบื่อชะมัด
ปัง!!
"จีน่าาาาาา"
เสียงผลักประตูห้องผู้จัดการอย่างแรงดังมาพร้อมกับเสียงเรียกชื่อเล่นของผู้จัดการสาวคนสวย ตามมาด้วยร่างสูงของสาวมาดกวนวิ่งตรงเข้ามาหาเธอที่โต๊ะ และคล้อยหลังสาวมาดกวนไปไม่เท่าไหร่ก็มีร่างสูงโปร่งของสาวมาดนิ่งเดินตามเข้ามา
"มาทำไม"
"ก็คิดถึงที่รักไงจ้ะ มามะ ขอจุ๊บที" จีพูดพลางกระโดดขึ้นนั่งบนโต๊ะจีน่าแล้วยื่นใบหน้าเข้ามาทำท่าจะจุ๊บจริงๆ
"ไปเล่นตรงนั้นไป๊!! นี่ที่ทำงานนะ เล่นบ้าเล่นบออะไรของพวกแกเนี่ย!?" จีน่าผลักหัวจีออกแล้วเอ่ยปากถาม
"ทำใจหน่อยนะจีน่า วันนี้จีมันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ" มะปรางพูดขึ้น
"มันไปอารมณ์ดีมาจากไหน? เจอสาวที่ถูกใจหรือไง?" จีน่าถาม
"โหยยยย เปล่าเลย ไม่ใช่ ไม่เกี่ยวกับสาวที่ไหนเลย แต่เกี่ยวกับโปรแกรมเมอร์คนใหม่แผนกแกอ่ะแหละ!" จีตอบ
"วรรณปิยะทำไม?" จีน่าถามเสียงเข้ม
"ก็วันนี้ที่ประชุมกันแกก็เห็นว่าวรรณปิยะน่ะทำให้ลูกค้าเราประทับใจแค่ไหน" มะปรางตอบ
"ใช่ๆ นี่ฉันได้คำชมมาเพียบเลยนะ" จีเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนพูดต่อ "แกรู้ไหมว่าลูกค้ารายนี้น่ะเรื่องมากแค่ไหน ฉันส่งคนไปเจรจากี่คนก็โบกธงขาวกันหมด จนถึงขั้นที่ว่าฉันต้องไปเจรจาเองเลยนะ ฮ่อลลล ไม่อยากจะพูด เอาใจยากเป็นที่สุด ตั้งแต่ทำงานร่วมกันมาฉันเพิ่งเคยเห็นลูกค้ารายนี้ชมมากขนาดนี้เป็นครั้งแรกนี่แหละ"
"ถือเป็นความดีความชอบของเด็กฉันละกัน" จีน่าพูดแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเล็กๆ
"ขอตัวมาเป็นผู้ช่วยฉันได้ป้ะ! วาทศิลป์เป็นเลิศขนาดนี้คงจะช่วยงานฉันได้เยอะ ว่าแต่ชื่ออะไรนะ? วรรณปิยะใช่ไหม?" จีถาม
"ไม่ให้ย่ะ!! อยากได้ก็ไปหาที่อื่นสิ!!" จีน่าสวนตอบทันควัน
"แม้แต่ชื่อเขาแกยังไม่แน่ใจเลย คิดเหรอว่าเจ้านายเขาจะให้" มะปรางพูดเสียงเรียบ
"รู้อยู่แล้วน่าว่าขอไปก็ไม่ได้ ก็มันชอบใจโปรแกรมเมอร์คนนี้ซะขนาดนั้นนี่นา แกไม่เห็นจีน่ามันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอนลูกค้าชมวรรณปิยะเหรอ? ยิ้มซะอย่างกับเขาชมตัวเอง" จีหันไปนินทาจีน่ากับมะปราง
"ถ้าแกจะมาแค่กวนโมโหก็เชิญกลับออกไปเถอะค่ะ เห็นไหมว่าฉันมีงานให้ทำท่วมหัวไปหมดเนี่ย!!" จีน่าไล่อีกครั้ง
"พักเรื่องงานไว้ก่อนดีกว่านะคุณผู้จัดการคนสวย" พูดจบจีก็เท้ามือลงกับเอกสารกองหนึ่งบนโต๊ะจีน่า "ไหนๆพรุ่งนี้ก็วันหยุด ไปเที่ยวกันตามประสาคนโสดดีกว่าเนอะ"
"เที่ยวไหนอีกล่ะ?" จีน่าถาม
"ร้านเดิมที่เคยไปสมัยยังละอ่อน~" จีตอบเสียงกวน
"ก็ไม่ได้อยากจะพูดขัดอารมณ์หรอกนะ แต่ปีหน้าพวกเราก็ขึ้นเลขสามกันแล้ว ช่วยดูสังขารตัวเองกันด้วยนะคะ" จีน่าพูด
"นี่! ก็ไม่อยากจะพูดเหมือนกันว่าพวกฉันน่ะยังฟิตอยู่ มีแต่แกนั่นแหละที่แห้งเหี่ยวใช้ชีวิตอย่างกับคนอายุสามสิบปลายๆ จริงๆเราก็ไม่ได้แก่กันขนาดนั้นเถอะ ดูหน้าฉันสิ ยังเด็กอยู่เลยยย" จีพูดพลางชี้ไปที่ใบหน้าของตัวเอง
"ก็เพราะแกมันชอบกินนางแบบเด็กๆน่ะสิถึงได้เป็นอมตะอยู่แบบนี้ไง!!"
"อ้าว! งั้นไม่โทษมะปรางบ้างอ่ะ? ยัยนั่นก็ไม่ได้น้อยไปกว่าฉันหรอกนะ" จีโบ้ยไปหามะปราง
"น้อยๆหน่อยเถอะ อย่างน้อยฉันก็เลือกเฉพาะคนที่จีบฉันก่อนเท่านั้นแหละ" มะปรางพูด
"ก็นั่นแหละที่น่าแค้น! ฉันอุตส่าห์จีบของฉันอยู่ดีๆ พอพามานั่งโต๊ะแล้วเห็นแกสาวเจ้าก็ไปกับแกเฉยเลยเนี่ย มันไม่ต่างอะไรกับฉันจีบสาวฟรีเลยนะ!" จีเถียง
"ถ้าพวกแกเถียงกันอีกหนึ่งประโยคฉันจะถีบออกจากห้องไปทีละคน" จีน่าพูดขัดขึ้น
"อย่าโหดสิจ้ะคนสวย~" จีพูดพลางเอื้อมมือมาเชยคางจีน่าขึ้น "ตกลงไปด้วยกันนะ?"
"ไปเถอะจีน่า แกไม่ได้เที่ยวกับพวกฉันมานานแล้วนะ" มะปรางคะยั้นคะยออีกแรง
"ชิ ไปก็ได้" จีน่าพูดแล้วปัดมือจีออก
"น่ารักมากกก งั้นเดี๋ยวสามทุ่มฉันไปรับแกที่คอนโดนะ เตรียมตัวให้พร้อมนะจ้ะ" จีพูด
"แกจะมารับฉันทำไม? ฉันก็มีรถ" จีน่าถาม
"แล้วเวลาแกไปเที่ยวกับพวกฉัน สิ่งที่แกต้องทำก่อนกลับบ้านคืออะไรล่ะ?" มะปรางถามจีน่า
"แบกจีกลับบ้านไง" จีน่าตอบแล้วเว้นจังหวะนิดนึงเหมือนจะคิดอะไรออก "อ๋อออ.. นี่แกวางแผนจะให้ฉันขับรถให้ตอนขากลับล่ะสิ"
"เบื่อจังคนรู้ทัน" จีพูดแล้วหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
"แล้วทำไมไม่ให้มะปรางพากลับ?" จีน่าถาม
"ไม่เอาอ่ะ ฉันอยากกลับกับแก เบื่อหน้ามะปรางแล้ว ไปเที่ยวทีไรก็ไปกับมันทุกที ไหนๆวันนี้แกก็ไปด้วย รับผิดชอบฉันหน่อยสิ"
"เฮ้อออ! งั้นฉันจะลากแกกลับคอนโดฉันแล้วกัน ขี้เกียจขับรถตอนเช้า" จีน่าพูดด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ
"ก็ได้ จริงๆนอนคอนโดแกก็สบายเหมือนกันนะ คิคิ"
"เออออ หมดธุระแล้วใช่มะ? ไปๆ ออกไปกันได้แล้วฉันจะรีบเคลียร์งานจะได้ไปเที่ยวกับพวกแกคืนนี้ไง" จีน่าไล่ครั้งสุดท้าย
"โอเค แล้วเจอกัน ฉันไปรอที่ร้านนะ" มะปรางพูดแล้วเดินออกจากห้องไป
"ส่วนเรา สามทุ่มเจอกันนะจ้ะ" จีพูดพลางส่งวิ๊งค์ให้จีน่าหนึ่งที
"ถ้าแกเลทแม้แต่นาทีเดียวฉันจะเปลี่ยนใจไม่ไปกับพวกแก" จีน่าพูดขู่
"ไม่เลท เชื่อสิ แต่งตัวรอไว้ได้เลยรับรองราชรถมาเกยตรงเวลาแน่นอน~" จีพูดกวนทีนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องตามมะปรางไปเช่นกัน
"ให้มันแน่เถอะ" จีน่าพูดไล่หลังไป
หลังจากที่สองคนนั้นออกไปห้องของผู้จัดการคนสวยก็เข้าสู่ความสงบอีกครั้ง จีน่ายกแก้วกาแฟขึ้นมาหมายจะจิบสักหน่อย แต่กลับพบว่ามันเหลือแต่แก้วเปล่าซะแล้ว
สงสัยเมื่อกี้จีดื่มหมดแน่ๆ
จีน่าถอนหายใจหนึ่งครั้งแล้วเดินถือแก้วไปยังโซนรับแขกเพื่อชงกาแฟใหม่ เธอเอื้อมมือไปหยิบโหลกาแฟออกมาวางแล้วชงกาแฟด้วยความชินมือ ไม่นานนักกาแฟดำหอมกรุ่นก็กลับมาเต็มแก้วอีกครั้ง จีน่าเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานแล้วทิ้งตัวลงนั่งพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง ในหัวก็คิดถึงเรื่องที่เพื่อนทั้งสองคนพูดไว้เมื่อครู่
อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วจะให้ไปเที่ยวกลางคืนงั้นเหรอ?
แต่ก็นะ.. ได้ปลดปล่อยซะบ้างก็คงจะดีเหมือนกัน
23.00
ณ ผับไฮโซใจกลางเมือง
จีน่า จี และมะปราง กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ที่โต๊ะในผับไฮโซแห่งหนึ่ง ทั้งมะปรางและจีต่างก็ดื่นเหล้ากันน่ากลัวทั้งนั้น แต่จีน่ากลับแค่มานั่งจิบเอาบรรยากาศ เพราะเธอรู้ดีว่าคอตัวเองไม่ได้แข็งเหมือนไอ้เพื่อนสองคนนั้นแถมคืนนี้เธอยังต้องขับรถพาจีกลับบ้านด้วย เพราะฉะนั้นเซฟตัวเองไว้ก่อนดีกว่า..
"เฮ้ยพวกแก คนนั้นแม่งโคตรสวยเลยว่ะ"
มะปรางพูดขึ้นในขณะที่ตัวเองยังคงมองไปยังฟลอเต้นรำอย่างไม่วางตา จีน่ากับจีหันมองตามสายตาของมะปรางไปก็พบร่างหนึ่งกำลังวาดลวดลายแสนเซ็กซี่อยู่บนฟลอ
เออว่ะ สวย..
แต่เดี๋ยวนะ ทำไมหน้าคุ้นๆอีกแล้ว
"เฮ้ยๆๆ! อย่าไปมองเชียว นั่นแฟนของโปรแกรมเมอร์คนใหม่ของจีน่านะเว้ย!" จีพูดขึ้น
ใช่แล้ว!! ไอ้คนที่เต้นอยู่บนฟลอนั่นมันแฟนของวรรณปิยะนี่นา
"แกไปรู้ได้ไงวะ" มะปรางถามด้วยความสงสัย อาจจะเป็นเพราะว่าแอลกอฮอล์เข้าปากด้วยแหละ ถึงทำให้พวกเธอกล้าที่จะพูดอะไรๆมากขึ้น
"ก็นี่ไง ยัยจีน่ามันบอกฉัน ฉันเห็นเด็กคนนี้ก่อนแกตั้งนานแล้ว โถ่ววว" จีพูดขึ้น
"งั้นยัยจีน่าก็มั่วแล้วแหละ ถ้าน้องเขาเป็นแฟนวรรณปิยะจริงๆแล้วไอ้คนที่น้องเขาดูดปากอยู่นั่นมันใครวะ?"
สิ้นสุดคำพูดของมะปรางจีน่าก็หันขวับไปหาเจสซี่ที่ฟลอเต้นรำอย่างรวดเร็ว และเป็นอย่างที่มะปรางพูดไม่มีผิด ไอ้คนที่ไปยืนให้เจสซี่ดูดปากอยู่แบบนั้นมันใครวะเนี่ย!?
ไม่ทันที่สมองจะได้ประมวลผลอะไรไปมากกว่านี้ จีน่าผุดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก้าวขาฉับๆไปยังฟลอเต้นรำ จีน่าเอื้อมมือข้างหนึ่งขึ้นไปกระชากแขนเจสซี่ให้หันมา แต่ด้วยความที่เจสซี่ไม่ได้ตั้งตัว ทำให้เจสซี่หล่นจากฟลอลงมาทับจีน่าที่อยู่ด้านล่างทันที
"นี่ใครน่ะ!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!" เจสซี่ดิ้นไปมาแล้วโวยวายเสียงแหลม
"จะให้ฉันปล่อยเธอไปพลอดรักกับใครไม่รู้ในขณะที่แฟนของเธอนอนอยู่บ้านงั้นเหรอ!?" จีน่าตะคอกถามกลับ
"แล้วเธอมายุ่งอะไรด้วยล่ะ!!" เจสซี่แว๊ดกลับ
"ก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะถ้ามันไม่ใช่เรื่องของคนของฉันน่ะสิ!!" จีน่าแว๊ดบ้าง
"จีน่า เป็นอะไร ทำไมอยู่ดีๆแกก็วิ่งออกมา" มะปรางพูดขึ้นเมื่อวิ่งตามจีน่าทัน
"ฉันอยากกลับแล้ว" จีน่าหันไปพูดกับมะปราง "ฝากแกเอาจีไปส่งที่คอนโดฉันด้วย ฉันจะบอกแม่บ้านให้เปิดห้องให้ตอนพวกแกไปถึง"
"เดี๋ยวๆ แล้วแกจะไปไหน?" มะปรางถาม
"ไปทำธุระนิดหน่อย" จีน่าพูดพลางเหลือบตามองเจสซี่เล็กๆ "มากับฉัน"
"จะไปไหนน่ะ!?" เจสซี่ถาม
"เดี๋ยวก็รู้เองแหละ!!"
จีน่าฉุดเจสซี่ให้ลุกเดินตามตัวเองออกมานอกร้าน เธอเปิดประตูรถจีแล้วเอาเจสซี่ยัดเข้าไปตรงที่นั่งฝั่งข้างคนขับ จัดการคาดเข็มขัดให้เรียบร้อยแล้วรีบเดินไปนั่งฝั่งคนขับแล้วออกรถไปทันที
น่าแปลกที่พอเข้ามาอยู่ในรถแล้ว เจสซี่ที่โวยวายมาตลอดทางกลับเงียบไปซะดื้อๆ อาจจะเป็นเพราะว่าแอร์ในรถมันเย็นจนทำให้เธอเกือบเคลิ้มหลับไปก็ได้ถึงได้เริ่มสงบปากสงบคำขึ้นมาบ้าง
จีน่าขับรถเงียบๆไปจนถึงหน้าคอนโดแห่งหนึ่งที่เธอเคยมาเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น จีน่าจอดรถอยู่บริเวณหน้าคอนโดแล้วเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มาโทรออกหาคนที่เธอมาหาในยามวิกาล
[ตู๊ดดดด../สวัสดีค่ะ]
"วรรณปิยะ ฉันให้เวลาเธอหนึ่งนาทีลงมาหาฉันที่หน้าคอนโดเดี๋ยวนี้"
[ผู้จัดการ?]
"ก็ใช่น่ะสิ คิดว่าใครซะล่ะ รีบๆลงมาได้แล้ว"
พูดจบจีน่าก็ตัดสายไป หันมองเด็กสาวลูกครึ่งข้างกายก็พบว่าสาวเจ้าหลับไปแล้วจริงๆด้วย จีน่าถอนหายใจยาวๆแล้วส่ายหน้าให้กับตัวเองอย่างหน่ายใจ
ทำไมเธอถึงต้องพายัยเด็กนี่กลับมาส่งที่คอนโดด้วยเนี่ย..?
ไม่นานนักเธอก็เห็นร่างที่คุ้นเคยวิ่งออกมาจากคอนโด จีน่าเปิดประตูลงจากรถแล้วกวักมือเรียกให้กวางเดินมาหาเธอ
"ผู้จัดการมีอะไรหรือเปล่าคะ?" กวางถามทันทีที่วิ่งมาถึงตัวจีน่า
"มีอะไรเหรอ? ก็ดูเอาละกัน" จีน่าพูดแล้วเปิดประตูฝั่งข้างคนขับออกให้กวางได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างในรถ
"เจสซี่!!!!!!" กวางอุทานเสียงดังเมื่อเห็นแฟนสาวของตัวเองอยู่ในสภาพเมาเละอย่างที่ตัวเองไม่ทราบสาเหตุ
"พอดีฉันไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วเห็นแฟนเธอเมาเละเทะเลยพามาส่ง แอบแปลกใจเหมือนกันนะที่เธอไม่ได้ไปกับแฟนน่ะ" จีน่าพูด
"ดิฉันจะไปด้วยได้ยังไงล่ะคะในเมื่อดิฉันยังไม่ทราบเลยว่าเจสซี่ไปไหน" กวางพูดพลางเอื้อมมือไปแซะเจสซี่ออกจากเบาะรถ "อ่า.. แล้วไหนว่าไปทำงานไงเล่าเจสซี่"
"อืม.." เสียงครางเบาๆดังมาจากสาวลูกครึ่ง สงสัยว่าเธอจะตื่นเพราะเสียงบทสนทนาของคนสองคนซะแล้ว "พี่กวาง.."
พอสาวลูกครึ่งเรียกชื่อคนตรงหน้าจบก็ตวัดแขนขึ้นไปโน้มคอคนอายุมากกว่าเข้ามาประกบจูบอย่างร้อนแรง กวางดูจะตกใจเล็กน้อยเพราะที่ตรงนี้ไม่ได้มีแค่เธอกับเจสซี่สองคน เธอพยายามขัดขืนแต่ว่าไม่เป็นผล แรงของคนไร้สติมันช่างมากมายเหลือเกิน สิ่งที่กวางทำได้จึงมีเพียงแค่ปล่อยให้เจสซี่จูบเธอไปจนกว่าเจ้าตัวจะพอใจ..
ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่เจสซี่ถึงค่อยๆคลายจูบออก กวางค่อยๆพยุงตัวเจสซี่ออกจากรถแล้วหันไปมองผู้จัดการสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเธอทันที
"ฉันว่าพวกเธอค่อยไปต่อบนห้องดีกว่านะ ฉันจะกลับบ้าน" จีน่าพูดเสียงเรียบ
"เอ่อ.. ขออภัยด้วยค่ะผู้จัดการ ดิฉันไม่คิดว่าเจสซี่จะกล้าทำแบบนี้" กวางพูดเสียงตะกุกตะกัก
"คนเมาก็แบบนี้แหละ" จีน่าพูดพร้อมกับยักไหล่สองข้างเป็นเชิงบอกว่า 'ช่วยไม่ได้'
"ขอบคุณผู้จัดการมากนะคะที่พาเจสซี่มาส่งให้" กวางกล่าวขอบคุณผู้จัดการ
"ไม่เป็นไร มันแค่เรื่องบังเอิญ" จีน่าตอบ
"ผู้จัดการขับรถกลับบ้านดีๆนะคะ" กวางเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "แล้วก็.. คืนนี้ฝันดีนะคะ"
"อืม เธอก็ด้วย"
สิ้นสุดบทสนทนากวางก็พยุงเจสซี่กลับขึ้นคอนโดไป ส่วนจีน่าก็เดินกลับขึ้นรถเตรียมตัวขับกลับคอนโด ไม่รู้ว่าตอนนี้มะปรางจะพาจีไปทิ้งไว้ที่คอนโดเธอหรือยังนะเนี่ย..
จีน่าคาดเข็มขัดเรียบร้อยและเตรียมตัวจะสตาร์ทรถ แต่สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นที่นั่งข้างคนขับเสียก่อน จีน่าจ้องมองไปตรงเบาะอย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อภาพที่กวางกับเจสซี่จูบกันอย่างดูดดื่มฉายซ้ำเข้ามาในหัวของเธอ และมันคงจะยังฉายวนซ้ำๆอยู่อย่างนั้นหากเธอไม่ยอมละสายตาออกจากเบาะสักที
จีน่าถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้งและตัดใจหันหน้าออกไปนอกกระจกรถเพื่อให้ตัวเองหยุดนึกถึงเรื่องแบบนั้นสักที เธอนั่งหลับตาตั้งสติอยู่สักสองสามนาทีจากนั้นจึงค่อยสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
จะว่าไป.. ถ้าเธอไม่พายัยเด็กนี่มาส่งก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร
มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอสักหน่อย
และก็เป็นอีกครั้งที่ภาพของกวางและเจสซี่ฉายซ้ำขึ้นมาในหัวของเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะหยุดคิดถึงภาพที่คนทั้งคู่จูบกันไม่ได้ซะแล้ว.. จีน่าหักพวงมาลัยเข้าข้างทางเพื่อตั้งสติอีกครั้งเมื่อรู้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้มีสติมากพอที่จะขับรถต่อ จีน่าฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยราวกับต้องการหาที่พึ่งพิง ในใจก็ได้แต่คิดโทษตัวเองที่ยื่นมือไปยุ่งแบบไม่เข้าเรื่อง
"ตอนนั้นฉันคิดอะไรอยู่กันแน่.. ทำแบบนี้มันหาเรื่องใส่ตัวชัดๆเลยนี่นาวิรายา"
----------------------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
ตอนที่หกมาแล้วจ้าา
ขอพูดก่อนละกันเนอะ ตอนนี้มันดูเหมือนจะมีอะไร แต่มันก็ไม่มีอะไร
แต่ถ้าจะบอกว่ามันไม่มีอะไรก็ไม่ใช่ เพราะมันก็มีอะไรอยู่เหมือนกัน (ฮา)
เอาง่ายๆคือมันเป็นตอนที่มีเพื่อยืดเวลาค่ะ ไรต์อยากจะยืดเวลาของเรื่องให้มันผ่านไปมากกว่านี้หน่อย
ไม่งั้นเรื่องต่างๆมันจะเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่สัมพันธ์กับหลักความจริงเนอะ
จริงๆก็แอบหงุดหงิดตัวเองเหมือนกันนะที่ต้องแต่งซีนยืดเวลาตั้งตอนนึงเต็มๆ
ชินกับการเขียนเรื่องสั้นค่ะ เลยไม่ค่อยมีสกิลเขียนซีนยืดสักเท่าไหร่ ฮ่าๆๆ
เอาเป็นว่าต้องขออภัยสำหรับตอนนี้ด้วยนะคะที่มันอาจจะดูไม่มีอะไรเท่าตอนอื่น
แต่รับรองค่ะว่าหลังจากนี้ 'มีอะไร' แน่นอน ฮ่าๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ Chapter 6 นะคะ ^^
ความคิดเห็น