คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
07.00
ณ คอนโดกวางและเจสซี่
"อ๋อ สรุปคนที่มาส่งเราเมื่อคืนคือคนของน้ำหวานเหรอ?"
กวางพูดถึงเรื่องเมื่อวานในขณะที่พวกเธอสองคนกำลังทานอาหารเช้ากัน เท่าที่เจสซี่เล่าให้ฟังกวางก็ตีความได้ว่าคนที่มาส่งพวกเธอสองคนน่าจะเป็นคนขับรถคันที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของน้ำหวาน รักษ์ณภัคนางเอกชื่อดังแห่งวงการบันเทิงนั่นแหละ นับว่าเป็นเกียรติจริงๆที่ได้นั่งรถของดาราดังแบบนั้น
"ใช่ค่ะ พี่กวางๆ เจสซี่จะได้เล่นละครแล้วนะคะ พี่กวางดีใจกับเจสซี่หน่อยยย" เจสซี่พูดด้วยความตื่นเต้น
"ไม่อยากจะเชื่อว่าแฟนพี่เดินแบบอยู่ดีๆก็ไปเตะตาดาราชื่อดังแบบนั้น" กวางพูดพลางส่งยิ้มเล็กๆให้เจสซี่ "เล่นเป็นนางร้ายไม่ใช่เหรอคะ? ชอบไหมล่ะบทนี้อ่ะ?"
"เจสซี่ก็ชอบหมดแหละค่ะถ้าได้เล่นละครน่ะ คิคิ แล้วพี่กวางล่ะ ชอบนางร้ายไหม?" เจสซี่ถามกลับ
"ชอบนะ พี่ชอบนางร้ายมากกว่านางเอกอีก" กวางทำท่าคิดเล็กน้อยแล้วค่อยพูดต่อ "แต่บทคู่หมั้นของพระเอกที่รักพระเอกสุดหัวใจแต่พระเอกไม่เคยรักจนต้องทำทุกอย่างเพื่อให้พระเอกสนใจเนี่ย.. มันดูเหมือนนางสงสารมากกว่านางร้ายนะ ดูท่าว่างานนี้เจสซี่คงจะต้องเสียน้ำตาเป็นแกนลอนแล้วล่ะกว่าจะถ่ายละครเรื่องนี้จบ"
"บทออกจะดี พี่กวางพูดซะเสียเลยอ่ะ บทของเจสซี่คือผู้หญิงที่ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อให้ความรักกับคนที่ไม่เคยชายตามองเราต่างหาก"
"แล้วมันต่างกับที่พี่พูดตรงไหนล่ะคะ? ก็รักเขาแต่เขาไม่รักตอบนั่นแหละ" กวางตอบยิ้มๆเมื่อเห็นเจสซี่ทำหน้ามุ่ย "ก็เป็นธรรมชาติของนางร้ายอ่ะ ทำทุกอย่างเพื่อพระเอกแต่พระเอกไม่เคยชายตามอง นางเอกไม่ต้องทำอะไรเลยแค่อยู่เฉยๆก็ได้พระเอกไปแล้ว"
"นี่ก็อินเชียว เพราะแบบนี้เหรอคะพี่กวางถึงชอบนางร้ายมากกว่านางเอก?" เจสซี่ถาม
"คงใช่มั้งคะ พี่ก็แค่ถูกจริตกับนางร้ายมากกว่านางเอกอ่ะ ฮ่าๆๆ" กวางพูดแล้วจิ้มฮอทดอกเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
"แล้วสำหรับพี่กวาง เจสซี่เป็นนางร้ายหรือนางเอกคะ?" เจสซี่เท้าแขนบนโต๊ะแล้วยื่นหน้าเข้าไปหากวางที่กำลังเคี้ยวฮอทดอกอยู่อย่าสนใจคำตอบ
"อืม.. เจสซี่เหรอ?" กวางทำท่าคิดแล้วกลืนฮอทดอกลงคอไป "เจสซี่ก็คือเจสซี่ไงคะ"
"ไม่ใช่อ่าพี่กวางงงง เจสซี่จะให้พี่กวางเลือกว่าเจสซี่เป็นนางร้ายหรือนางเอกต่างหาก" เจสซี่ทำหน้ามุ่ยอีกครั้งเมื่อกวางตอบไม่ตรงคำถาม
"แล้วจะให้พี่ตอบยังไงล่ะคะ? ก็ในเมื่อพี่มีเจสซี่คนเดียว ไม่มีใครมาแย่งพี่และพี่ก็ไม่ได้หนีรักใครสักหน่อย พี่เลือกไม่ได้หรอกว่าจะให้เจสซี่เป็นนางร้ายหรือนางเอก"
"............" เจสซี่นิ่งไปเมื่อกวางตอบประโยคยาวๆมา
"เอาเป็นว่าสำหรับพี่ เจสซี่ก็คือเจสซี่ และเจสซี่ก็คือคนที่พี่รัก พี่ไม่ได้อยากให้เจสซี่เป็นคนอื่น โอเคไหมคะ?"
"โอเคที่สุดเลยค่ะพี่กวางของเจสซี่"
เจสซี่ฉีกยิ้มกว้าง ถึงแม้ว่ากวางจะยังคงตอบไม่ตรงคำถามอยู่ดี แต่คำตอบของกวางนั้นก็ทำให้เจสซี่พอใจได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
บางทีก็ไม่ต้องมีพระเอกนางเอก มีแต่เจสซี่กับกวางก็ดีเหมือนกันเนอะ..
"แล้วนี่เราไม่กินข้าวหรือไง? เห็นนั่งมองพี่กินนานแล้วนะ" กวางถาม
"ยังค่ะ เจสซี่มานั่งคุยกับพี่กวางเฉยๆ วันนี้เจสซี่มีงานตอนบ่ายโน่นแหนะ เดี๋ยวพี่กวางออกจากบ้านเจสซี่ก็จะกลับไปนอนต่อละ"
"มีงานตอนบ่ายที่ไหนคะ?"
"พี่น้ำหวานนัดให้ไปดูบทค่ะ แล้วพี่น้ำหวานก็คงช่วยซ้อมบทให้ด้วย ตอนไปแคสบทจะได้เล่นถูกใจผู้กำกับ"
"อ่า โอเค อย่าไปซนกับพี่เขานะ เป็นเด็กดีนะคะรู้ไหม นั่นน้ำหวาน รักษ์ณภัคเชียวนะ ไม่ใช่ว่าเข้าถึงได้ง่ายๆนา มาถึงขั้นนี้แล้วอย่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือนะคะ"
"ค่าาา เจสซี่จะไม่ดื้อไม่ซนค่ะ เจสซี่สัญญา" เจสซี่พูดพลางชูนิ้วก้อยขึ้นแล้วแกว่งไปมาในอากาศเป็นเชิงให้สัญญา
"ดีมาก งั้นไปนอนต่อได้แล้ว พี่จะออกไปทำงานละนะ"
กวางพูดพลางผุดตัวลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารไปหยิบกระเป๋า เจสซี่ลุกตามแล้วหยิบจานของกวางไปวางไว้ในห้องครัวแล้วเดินออกมาหากวางที่หน้าประตูห้อง
และเหมือนทุกเช้า เจสซี่ช่วยจัดคอปกเสื้อของกวางและตรวจดูว่าแต่งกายเรียบร้อยดีแล้วหรือยัง จากนั้นเด็กสาวก็ค่อยๆก้มหน้าลงไปประทับริมฝีปากที่ตำแหน่งเดียวกันของคนอายุมากกว่าเบาๆ
"ตั้งใจทำงานนะคะพี่กวางของเจสซี่"
14.00
M&Bc Software
ภายในห้องผู้จัดการมีร่างสองร่างกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะรับแขก ตอนนี้กวางทำโปรเจคเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วและจีน่ากำลังตรวจงานอยู่โดยมีกวางนั่งอธิบายเป็นระยะๆอยู่ข้างๆ จีน่าพยักหน้าด้วยความพึงพอใจกับผลงานแรกของโปรแกรมเมอร์คนใหม่
"อืม.. ดี เดี๋ยวฉันจะส่งท่านประธานให้วันนี้เลย เธอรอฟังผลวันพรุ่งนี้นะ แต่น่าจะผ่านฉลุยเพราะงานนี้ฉันก็ลงแรงไปเยอะเหมือนกัน" จีน่าพูดพลางปิดโน๊ตบุ๊คลงเมื่อกวางดึงแฟลชไดร์ฟงานออกไป
"ขอบคุณผู้จัดการมากนะคะที่ช่วยชี้แนะ" กวางกล่าวขอบคุณ
"มันเป็นหน้าที่ วันนี้ฉันให้เธอเลิกงานก่อนก็แล้วกัน ไหนๆงานก็เสร็จแล้ว ไม่มีอะไรทำแล้วหนิ"
จีน่าเก็บโน๊ตบุ๊คเข้ากระเป๋าแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง จีน่าค้นเอกสารกองพะเนินที่เพิ่งไปรับมาเมื่อเช้าเพื่อจัดเรียงว่างานไหนควรทำก่อนหลัง กวางยืนมองจีน่าแยกเอกสารด้วยตัวเองก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
"ที่นี่เขาไม่มีผู้ช่วยผู้จัดการเหรอคะ?" กวางถาม
"จะอยากรู้ไปทำไม" จีน่าถามกลับ
"ก็ดิฉันเห็นผู้จัดการชงกาแฟเอง จัดโต๊ะเอง เดินไปรับงานเอง ส่งงานเอง ดิฉันไม่เคยเห็นผู้จัดการคนไหนทำงานแบบนี้ด้วยตัวเองเลย"
"มันก็แค่เคยมี" จีน่าวางแฟ้มสุดท้ายลงบนโต๊ะก่อนจะพูดต่อ "ฉันนี่แหละผู้ช่วยผู้จัดการคนสุดท้ายของแผนกนี้"
"แล้วทำไมผู้จัดการไม่หาผู้ช่วยล่ะคะ? ถ้าผู้จัดการทำคนเดียวแบบนี้คงยุ่งน่าดู" กวางถามอย่างใจกล้า
"ฉันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิตฉัน มันน่ารำคาญ ลูกน้องฉันก็มีตั้งเยอะแยะ จะเรียกใช้เมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้นแหละ" จีน่าตอบ
"แต่ดิฉันไม่เคยเห็นผู้จัดการเรียกใช้ใคร......"
"ฉันจำไม่ได้ว่าเคยอนุญาตให้เธอเซ้าซี้เรื่องของฉันมากขนาดนี้นะวรรณปิยะ"
กวางพูดยังไม่ทันจบประโยคจีน่าก็พูดแทรกขึ้น ทำเอากวางแทบเก็บคำพูดกลับลงลำคอไปไม่ทัน สีหน้านิ่งๆของผู้จัดการกับสายตาเย็นชาและคำพูดจิกกัดนั่นทำเอากวางชาไปทั้งร่าง
นั่นสิ.. แล้วเธอจะไปอยากรู้เรื่องของผู้จัดการอะไรขนาดนั้น?
"หมดธุระก็ออกไปได้แล้ว ออกจากบริษัทไปเลยยิ่งดีฉันจะได้ไม่ต้องคอยคุมคนเยอะ" จีน่าพูดขึ้นอีกครั้ง
"............" แต่กวางก็ยังคงยืนอึ้งอยู่ที่เดิม
"ฉันบอกให้ไปได้แล้วไง" จีน่าสั่งเสียงเข้มอีกรอบ
"ค่ะๆ"
คราวนี้กวางรีบหอบรายละเอียดโปรเจคพร้อมกับกระเป๋าโน๊ตบุ๊คไปยังประตูเตรียมตัวออกจากห้อง แต่ก่อนที่เธอจะก้าวออกจากห้องไปก็ยังไม่วายหันมาพูดกับผู้จัดการคนสวย
"เอ่อ.. ถ้าผู้จัดการมีอะไรให้ช่วย เรียกดิฉันได้ตลอดเวลาเลยนะคะ" กวางเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "ผู้จัดการต้องพักผ่อนบ้างนะคะ เมื่อคืนก็ทำงานจนดึก วันนี้ดิฉันขอลากลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"
พูดจบกวางก็รีบชิ่งออกจากห้องผู้จัดการไปไม่ทันให้คนในห้องได้เอ่ยปากด่าสักคำ สงสัยว่ากวางจะเริ่มปรับตัวได้กับสกิลปากของผู้จัดการคนสวยซะแล้วสิ ถึงได้กล้าต่อปากต่อคำขึ้นทุกวันแบบนี้ จีน่าส่ายหน้าเล็กๆให้กับท่าทางของกวางก่อนจะชิ่งออกจากห้องไปแล้วพูดขึ้นกับตัวเองเบาๆ
"เฮ้อออ! พูดเป็นเล่นไป จะให้ฉันพักได้ยังไงในเมื่อฉันต้องไปเสนอโปรเจคของเธอกับท่านประธานอีกนะวรรณปิยะ"
18.00
ณ คอนโดของน้ำหวาน
"พี่จะให้ฉันทำยังไง พี่ถึงจะหันมารักฉันบ้าง" เจสซี่นั่งอยู่ปลายเตียงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ เธอก็รู้" น้ำหวานพูดพลางหันหลังทำท่าจะเดินออกจากห้องนี้ไป
"ไม่จริง!! ถ้าพี่รักฉันเรื่องของเรามันต้องเป็นไปได้อยู่แล้ว บอกฉันมาสิคะว่าต้องทำยังไง พี่ถึงจะรักฉันเหมือนที่ฉันรักพี่บ้าง" เจสซี่พูดพลางผุดลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งไปกอดน้ำหวานจากทางข้างหลัง
"ที่ฉันบอกว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ เพราะฉันไม่มีทางที่จะจะรักเธอยังไงล่ะ เธอยังไม่เข้าใจฉันอีกเหรอ?" น้ำหวานตอบเสียงเรียบ เจสซี่กระชับกอดอีกครั้งแล้วพูดขึ้น
"ไม่!! ฉันไม่เข้าใจ!! ทั้งๆที่ฉันมาก่อน แล้วทำไมพี่ถึงรักฉันไม่ได้ล่ะ!?" เจสซี่พูดน้ำเสียงปนสะอื้นแต่ก็ยังคงกอดน้ำหวานจากทางด้านหลังอยู่แบบนั้น
"คัทค่ะ" สิ้นสุดประโยคนี้เจสซี่ก็ปล่อยมือออกจากตัวน้ำหวานทันที "เจสซี่คะ ถึงตรงนี้อย่าลืมสิคะว่าต้องคลายกอดแล้วกระชากไหล่ให้พระเอกหันมาหาเรา"
"ขอโทษค่ะ เจสซี่ลืมจริงๆด้วย สงสัยเล่นอินไปหน่อยจนลืมบทน่ะค่ะ แหะๆ" เจสซี่ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกแล้วหัวเราะอย่างอายๆ
ใช่แล้ว เมื่อกี้ทั้งเจสซี่และน้ำหวานก็แค่ซ้อมเข้าบทกันเท่านั้นเอง เจสซี่ซ้อมซีนนี้มาประมาณเกือบสิบรอบแล้ว แต่มีเทคที่ใช้ได้อยู่แค่ไม่กี่เทคเอง คงเป็นเพราะว่าเจสซี่ไม่เคยเล่นละครมาก่อนทำให้เจ้าตัวอาจมีลืมบทบ้าง พูดผิดบ้าง สมาธิแตกบ้างตามประสาว่าที่ดาราหน้าใหม่ แต่กระนั้นน้ำหวานก็ไม่ได้แสดงท่าทีรำคาญแต่อย่างใด กลับช่วยชี้แนะอย่างใจเย็นและส่งบทให้เป็นอย่างดีด้วย
"เอาเป็นว่าพยายามตั้งสตินะคะ อย่าลืมว่าเราต้องทำอะไรต่อไปนะ" น้ำหวานพูด เจสซี่ก็พยักหน้ารับเป็นอย่างดี "พี่ว่าเราลองซ้อมต่อจากที่คัทไปเมื่อกี้ดีกว่านะ เดี๋ยวเจสซี่จะลืมบทซะก่อน"
"โอเคค่ะ ซีนต่อจากเมื่อกี้เลยใช่ไหมคะ?" เจสซี่ถาม
"ค่ะ พี่ให้เวลาตั้งสติหนึ่งนาทีนะคะ ถ้าพร้อมแล้วเล่นเลยนะ"
น้ำหวานยืนหันหลังให้เจสซี่ตามตำแหน่งเดิมก่อนที่น้ำหวานจะสั่งคัทไปเมื่อครู่ เจสซี่ค่อยๆสูดลมหายใจเข้าออกอย่างหนักหน่วงเป็นการตั้งสติ พอเริ่มตั้งสติได้แล้วเจสซี่ก็เข้าสู่โหมดการแสดงทันที เจสซี่เดินไปใกล้น้ำหวานแล้วกระชากไหล่ให้น้ำหวานหันมาประจันหน้ากับตัวเอง
"ไม่!! ฉันไม่เข้าใจ!! ทั้งๆที่ฉันมาก่อน แล้วทำไมพี่ถึงรักฉันไม่ได้ล่ะ!?" เจสซี่ถามน้ำเสียงฉุนเฉียว
"............"
"ทำไมไม่ตอบล่ะคะ!! ตอบฉันมาสิ!! ตอบมา!!" เจสซี่เขย่าตัวน้ำหวานแรงๆแล้วผลักน้ำหวานลงเตียงส่วนตัวเองก็คลานขึ้นเตียงไปตามบท
"จะทำอะไรของเธอ?" น้ำหวานถามเสียงเรียบ
เจสซี่คลานขึ้นตามเตียงแล้วขึ้นคร่อมตัวน้ำหวานไว้ มือข้างหนึ่งจับไหล่น้ำหวานให้ตรึงไว้กับเตียงส่วนอีกข้างค่อยๆไล้ข้างแก้มน้ำหวานอย่างแผ่วเบา เจสซี่ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของน้ำหวาน
"ทำให้พี่รู้ไงคะ ว่าพี่ก็รักฉันแบบที่พี่รักเขาได้เหมือนกัน"
ในขณะที่เจสซี่กำลังจะเงยหน้าขึ้นมองน้ำหวานอีกครั้ง เธอก็ต้องใจกระตุกวาบเมื่อมือข้างหนึ่งของน้ำหวานค่อยๆลูบที่เอวบางของเธออย่างแผ่วเบา พอเงยหน้าขึ้นมามองตาน้ำหวานก็พบกับสายตาที่มองเธอด้วยความพึงพอใจ แต่มันไม่ใช่ความพึงพอใจที่เธอสามารถเล่นตามบทได้น่ะสิ
ต่อให้เจสซี่เป็นนักแสดงมือใหม่ก็เถอะ..
แต่เธอก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่าตอนนี้น้ำหวานกำลังเล่นนอกบท
เจสซี่เผลอกัดริมฝีปากตัวเองเล็กๆเมื่อน้ำหวานค่อยๆลูบไล้มือไปตามแผ่นหลังสวยของเธอ สายตาของเธอจ้องที่ริมฝีปากของน้ำหวานอย่างห้ามตัวเองไม่ได้เมื่อริมฝีปากบางนั้นค่อยๆขยับเอ่ยคำพูดออกมา
"เธอไม่มีทางทำได้หรอก" น้ำหวานพูดพลางกระตุกยิ้มมุมปาก "ถ้าเธอไม่ใช่เขา ก็อย่าหวังเลยว่าเธอจะทำให้ฉันรักได้"
น้ำเสียงเย็นชาของน้ำหวานช่างสวนทางกับสายตาเสน่หาที่น้ำหวานจ้องมองเจสซี่เหลือเกิน ตอนนี้มือของเจสซี่เริ่มสั่นเมื่อน้ำหวานเลื่อนมือลงไปลูบต้นขาของเธอ เธอยังควรจะเล่นต่อให้จบซีนใช่ไหม..?
"พี่ก็คอยดูแล้วกัน"
พูดจบเจสซี่ก็ก้มลงไปจูบตามซอกคอของน้ำหวาน จริงๆเธอเล่นซีนนี้มาประมาณห้าหกรอบแล้วแหละ แต่ไม่รู้ทำไมครั้งนี้ความรู้สึกถึงได้ต่างไปจากเดิมมากนัก
เอ่อ.. จริงๆเธอก็ไม่ได้ไม่รู้หรอก
ตามบทแล้วน้ำหวานจะต้องเบือนหน้าหนี แต่นี่มันอะไรเนี่ย? ทำไมน้ำหวานถึงยังคงนอนอยู่เฉยๆแถมมือยังลูบแถวๆต้นขาเธออยู่เลยล่ะ แต่กระนั้นก็เถอะ.. เจสซี่ยังคงเล่นตามบทไปเรื่อยๆจนถึงฉากที่ต้องจูบ และฉากนี้น้ำหวานจะต้องผลักตัวเธอออก
เจสซี่เงยหน้าขึ้นสบตากับน้ำหวานอีกครั้ง แต่ก็ต้องหลับตาลงอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสายตาหวานๆที่น้ำหวานมองมา เจสซี่ตัดใจที่จะไม่มองตัวเองจะได้ไม่เผลอไปกับรอยยิ้มนั้นจนทำให้สมาธิแตก เธอก้มลงประกบจูบกับน้ำหวานแล้วค่อยๆขบเม้มริมฝีปากน้ำหวานเบาๆ..
แต่เธอก็ต้องสะดุ้งและผละตัวออกจากน้ำหวานเมื่อริมฝีปากบางนั้นจูบเธอตอบ
เจสซี่ยันตัวให้ออกจากร่างของน้ำหวาน เธอหายใจหอบเล็กๆ กลอกตาล่อกแล่กไปมา ยอมรับว่าตอนนี้สติขอเธอมันแตกกระเจิงไปหมดแล้ว ในหัวของเธอเอาแต่คิดซ้ำไปซ้ำมาว่าทำไมน้ำหวานถึงต้องเล่นนอกบทซะขนาดนั้น เมื่อน้ำหวานยันตัวลุกขึ้นตามเธอเจสซี่ก็ถอยห่างออกไปอีกหนึ่งช่วงตัวแล้วค่อยๆพูดขึ้น
"เอ่อ.. เจสซี่ว่าในบทมันไม่ใช่แบบนี้นะคะพี่น้ำหวาน คือ.. เอ่อ.. เจสซี่เล่นต่อไม่ถูกค่ะ" เจสซี่พูดไปตามความจริง
"เหรอคะ? พี่แค่แกล้งเจสซี่เล่นนิดเดียวเองนะคะ ฮ่าๆๆ" น้ำหวานพูดแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เจสซี่มองหน้าน้ำหวานด้วยความแปลกใจ
โธ่เอ้ย! ที่แท้เมื่อกี้เธอโดนแกล้งเล่นหรอกเหรอเนี่ย!?
"พี่น้ำหวานอ่ะ.. ทีหลังไม่แกล้งแบบนี้แล้วนะคะ เจสซี่ไปต่อไม่เป็นจริงๆนะ" เจสซี่ขมวดคิ้วเล็กๆแล้วพูดขึ้น
"โอเคๆ เอาเป็นว่าพอแค่นี้ก่อนแล้วกัน เจสซี่หิวหรือยังคะ? พี่หิวแล้วนะ ไปทานข้าวกับพี่หน่อยสิคะ" น้ำหวานเอ่ยชวน
"ถ้าพี่น้ำหวานหิวแล้วก็โอเคค่ะ งั้นไปทานข้าวเย็นกันก็ได้ค่ะ" เจสซี่ลุกขึ้นจากเตียงแล้วจัดแจงชุดตัวเองให้เรียบร้อย
"งั้นพี่โทรจองร้านก่อนนะคะ" น้ำหวานพูดพลางคว้าโทรศัพท์ที่หัวเตียงมากดโทรออกหาภัตรคารที่เธอชอบไปทานข้าวเป็นประจำ
"เอ่อ.. ไม่ต้องถึงขนาดจองร้านก็ได้มั้งคะพี่น้ำหวาน"
"ได้ไงคะ เจสซี่ลืมไปแล้วเหรอคะว่าพี่เป็นใคร? พี่ไม่อยากเดินๆอยู่แล้วเป็นข่าวหรอกนะคะ" น้ำหวานตอบพลางหัวเราะเล็กๆเมื่อเห็นเจสซี่ทำหน้าเหรอหรา "ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวมื้อนี้พี่เลี้ยงเอง"
"ไม่ต้องลำบากพี่น้ำหวานขนาดนั้นก็ได้ค่ะ แค่ให้เจสซี่ไปกับพี่ก็ดีแค่ไหนแล้ว" เจสซี่ตอบ
"ได้ยังไงคะ พี่พาเจสซี่ไปก็ต้องรับผิดชอบปากท้องเจสซี่ด้วยสิเนอะ ถือซะว่าเลี้ยงฉลองที่เราจะได้มาเป็นเด็กพี่ละกันนะ"
"เอางั้นก็ได้ค่ะ เจสซี่ต้องขอบคุณพี่น้ำหวานมากๆเลยนะคะ" เจสซี่พูดพลางโค้งตัวขอบคุณ
"โอเคค่ะ งั้นเจสซี่ไปรอข้างนอกก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวพี่โทรจองโต๊ะแปบนึงแล้วจะตามออกไปนะคะ"
"ค่ะ"
เจสซี่รับคำแล้วเดินออกมาจากห้องนอนมานั่งที่โซฟาหรูในห้องนั่งเล่น ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าเธอจะได้มานั่งอยู่ในคอนโดส่วนตัวของเจ้าแม่วงการบันเทิงแบบนี้ เธอหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดหมายเลขที่คุ้นเคยเพื่อโทรหาใครบางคน
[ตู๊ดดดด../ว่าไงคะเจสซี่?]
"พี่กวาง พี่กวางอยู่ไหนคะ?" เจสซี่กรอกเสียงลงไปในสาย
[พี่อยู่บริษัทค่ะ พอดีแวะมาเอาของนิดหน่อยน่ะ เจสซี่เลิกงานแล้วเหรอคะ?]
"ยังเลยค่ะ เจสซี่จะโทรมาบอกพี่กวางว่าพี่กวางกินข้าวก่อนได้เลยนะคะ เจสซี่ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะกลับตอนไหน"
[อ่า.. โอเคค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะคะ]
"เจสซี่อยู่กับพี่น้ำหวานตลอด พี่กวางไม่ต้องห่วงนะคะ พี่กวางก็อย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะ แล้วเจอกันที่บ้านค่ะ จุ๊บๆ"
[จ้า แล้วเจอกันที่บ้านนะคะเจสซี่]
สิ้นสุดประโยคกวางก็ตัดสายไป พอดีกับน้ำหวานที่เดินออกมาจากห้องนอนแล้ว เจสซี่เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วลุกไปหาน้ำหวานทันทีที่น้ำหวานเรียก
"เรียบร้อยแล้ว ปะ ไปทานข้าวกันค่ะเจสซี่"
M&Bc Software
หลังจากที่กวางวางสายจากเจสซี่ได้เพียงครู่เดียว เธอก็ได้ยินเสียงกุกกักมาจากทางห้องผู้จัดการ กวางหันหน้าไปตามเสียงก็พบผู้จัดการคนสวยในมือถือแฟ้มเอกสารจำนวนหนึ่งกำลังเดินออกมาจากห้อง กวางขมวดคิ้วเล็กๆอย่างแปลกใจ
นี่มันก็หกโมงกว่าแล้ว ทำไมผู้จัดการยังอยู่บริษัทอีกเนี่ย..?
จีน่าที่กำลังก้มหน้าก้มตาสนใจเอกสารในมืออยู่ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นเมื่อสัมผัสได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองมาที่ตนเอง และทันทีที่เงยหน้าขึ้นสายตาของเธอก็ปะทะกับดวงตาคมของโปรแกรมเมอร์คนใหม่ จีน่ามองกวางด้วยความประหลาดใจไม่แพ้กัน
"ผู้จัดการ/วรรณปิยะ"
ทั้งสองคนต่างเรียกอีกฝ่ายอย่างพร้อมเพรียงกัน
"............"
"............"
แล้วก็เงียบ..
"ผู้จัดการยังไม่กลับบ้านอีกเหรอคะ?" จนกวางต้องเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน
"ยัง ฉันเพิ่งทำงานส่วนของวันนี้เสร็จ" จีน่าตอบแล้วค่อยถามกลับ "แล้วเธอล่ะ? ไม่ใช่กลับบ้านไปตั้งแต่บ่ายแล้วเหรอ?"
"ดิฉันลืมงานไว้ที่โต๊ะค่ะ พอดีนึกขึ้นได้เลยกลับมาเอา" กวางตอบพลางชูเอกสารในมือเป็นหลักฐาน
ติ๊ง!
ลิฟท์เปิดออกหลังจากที่กวางพูดประโยคนั้นจบ ทั้งคู่เดินเข้ามาในลิฟท์แล้วกวางก็จัดแจงเอื้อมมือไปกดเลขหนึ่งซึ่งเป็นชั้นล่างสุดแล้วค่อยถอยหลังกลับมายืนข้างจีน่าอีกครั้ง
"อ่อ แล้วก็โปรเจคของเธอน่ะผ่านแล้วนะ อีกสามวันเตรียมตัวนำเสนอกับลูกค้าได้เลย" จีน่าพูดเสียงเรียบ
"จริงเหรอคะ!?" แววตากวางเป็นประกายขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าโปรเจคของตัวเองผ่าน
"แน่สิ คิดว่าฉันโกหกเธอหรือไง" จีน่าตอบ "อ่อ.. อย่าคิดว่าจะได้หยุดนะ มีโปรเจคใหม่จ่อคิวอีกเพียบ เตรียมตัวทำงานให้คุ้มเงินเดือนหลังจากเสร็จงานนี้ได้เลย"
"ขอบคุณมากๆนะคะผู้จัดการที่ช่วยแนะนำดิฉันจนโปรเจคนี้ผ่านไปได้ด้วยดี" กวางกล่าวขอบคุณ
"ฉันดูแลอย่างใกล้ชิดเพราะมันเป็นงานแรกของเธอ ต่อจากนี้เธอไม่ต้องมาพบฉันทุกเย็นแล้วล่ะ มาพบแค่ตอนที่จำเป็นเท่านั้น เข้าใจไหม?"
"เข้าใจค่ะผู้จัดการ"
ติ๊ง!
และประตูลิฟท์ก็เปิดออกอีกครั้ง กวางและจีน่าก็เดินออกจากลิฟท์ไป และทันทีที่ทั้งคู่มาถึงหน้าบริษัท จีน่าก็เรียกกวางไว้ก่อน
"บ้านเธออยู่ไหน?" จีน่าถาม
"ไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่ค่ะ นั่งรถเมล์สองป้ายก็ถึง" กวางตอบ
"งั้นเหรอ"
จีน่าพูดจบจีน่าก็กดเปิดรถแล้วโยนกุญแจรถBMWคันหรูให้กวาง กวางที่ไม่ได้ตั้งตัวก็แทบจะตั้งมือรอรับไม่ทัน ดีนะที่จีน่าโยนแม่นพอจะเข้ามือกวางพอดี ไม่งั้นกุญแจรถหรูนี่คงได้มีรอยขีดข่วนกันบ้างแหละ
"ขับไป ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่ามันใกล้บริษัทจริงๆเหมือนที่เธอพูดหรือเปล่า"
"คะ?" กวางรับคำอย่างงงๆ
"ฉันบอกให้เธอขับรถฉันไปบ้านไง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ?" จีน่าพูดย้ำ
"เปล่าค่ะๆ แต่จะให้ขับรถผู้จัดการไปบ้านฉัน?" คืออะไร? ยังไง? กวางงงค่ะตอนนี้
"หรือจะให้ฉันขับให้เธอนั่งล่ะ? เอ๊ะ หรือว่าเธอขับรถไม่เป็น" จีน่าถาม
"เป็นค่ะ ดิฉันขับรถเป็น" กวางตอบ
"ดี งั้นก็ตามฉันมาได้แล้ว"
จีน่าพูดแล้วเดินนำกวางไปที่รถ กวางกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามจีน่าไปอย่างงงๆ แต่ก็เข้าไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับแต่โดยดี กวางเสียบกุญแจแล้วสตาร์ทรถจากนั้นก็ค่อยๆเคลื่อนรถออกจากบริษัทไป กวางเหลือบมองผู้จัดการคนสวยที่นั่งอยู่ตรงที่ข้างคนขับด้วยความแปลกใจ
อยู่ดีๆจะให้เธอมาขับรถของผู้จัดการกลับบ้านเนี่ยนะ
ผู้จัดการคิดอะไรอยู่เนี่ย..?
"นี่ วรรณปิยะ"
"...........?"
ด้วยความที่ยังงงอยู่กวางเลยไม่ได้ขานตอบออกไป ได้แต่ส่งสายตาเต็มไปด้วยความสงสัยไปให้แทน ในใจเธอแอบหวังเล็กๆว่าที่ผู้จัดการเรียกเธอครั้งนี้ผู้จัดการจะอธิบายสักนิดว่าให้เธอขับรถของผู้จัดการกลับบ้านเธอไปทำไม หรือจะพูดอะไรก็ได้เถอะที่ทำให้เธอหายจากอาการสงสัยสักที
"แวะร้านกาแฟข้างหน้าด้วย"
-------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
ด้วยความรู้สึกผิดที่หายไปนาน เลยรีบแต่งรีบอัพตอนที่ห้าให้ค่ะ ฮ่าๆๆๆ
ชี้แจงนิดนึงนะคะ เผื่อไม่ใครไม่เข้าใจซีนสุดท้ายในรถของพี่ผู้จัดการ
อารมณ์ประมาณว่าพี่กวางงงมากว่าทำไมจีน่าถึงต้องให้ตัวเองขับรถของจีน่ากลับบ้าน
พอจีน่าเริ่มบทสนทนาขึ้นมา พี่กวางเลยหวังว่าจีน่าจะพูดอะไรสักอย่างที่เป็นการอธิบายว่าทำไมต้องทำแบบนี้
แต่กลายเป็นว่าประโยคที่จีน่าพูดคือ 'แวะร้านกาแฟด้วย' มันไม่ได้ทำให้พี่กวางกระจ่างขึ้นเลยนั่นเอง
สรุปของซีนนี้คือพี่กวางก็ยังคงงงต่อไปว่าทำไมจีน่าต้องให้ตัวเองขับรถกลับบ้าน (ฮา)
อธิบายแล้วยังคงงงอยู่ไหม? จริงๆซีนนี้ไรต์แต่งเองยังงงเองเลย ถ้าทำให้ผู้อ่านงงกว่าเดิมไรต์ก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ ._.
แล้วก็.. มีคนถามถึงอายุตัวละครตั้งนานแล้ว แต่ไรต์ไม่ได้ตอบสักที
ถือโอกาสตอบตอนนี้เลยก็แล้วกันค่ะ คาดว่าตัวละครน่าจะออกมากันครบหมดแล้ว
เจสซี่ (22) < พี่กวาง (26) < จีน่า มะปราง จี (29) < ติช่า (30) < น้ำหวาน (31)
อายุตัวละครเรื่องนี้บวกเพิ่มจากอายุจริงไปเยอะเลยทีเดียว (โดยเฉพาะพนวกับติช่าเอาซะขึ้นเลยสามเลย)
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ Chapter 5 ค่ะ! ^^
ความคิดเห็น